Wieliczka

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wielicki
Gmina
Wieliczka
Tagi
arianie Kazimierz Wielki reformaci
Autor opracowania
Stanisław Witecki
Uznanie autorstwa 4.0

Zabytki

Parafie

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna z marmuru dębnickiego w kształcie leżącego prostokąta z inskrypcją „Allmächtiger ewiger Gott! / Ich Sünder / Johan August Rohan / bitte dich um Gnade / und Barmherzigkeit_und / meine Mitmenschen um Vergebung”.
płyta nagrobna

Epitafium Johana Augusta Rohana

Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, murowany, trzynawowy. Typ halowy, z węższym, prostokątnym prezbiterium zamkniętym trójbocznie oraz z wieżą wbudowaną w zachodnią fasadę. Do prezbiterium od północy przylega zakrystia (do niej od zachodu klatka schodowa wiodąca do skarbca na piętrze), od południa natomiast kaplica Morsztynów z XVII wieku. Kaplica na planie prostokąta zamkniętego trójbocznie, z niszami w ściętych narożach, pod nią sklepiona krypta grobowa, opięta pilastrami wewnątrz i na zewnątrz. Od południa do korpusu przylega kruchta stanowiąca również kaplicę Matki Boskiej Pocieszenia. Korpus czteroprzęsłowy, nawy oddzielają arkady wsparte na filarach, pierwsze stanowią podparcie dla chóru. Nad nawami i prezbiterium strop imitujący sklepienie, na którym malowana dekoracja imitująca gurty, plafony oraz stiuki. Dekoracja ścian powtarza podziały wyznaczone przez arkady, namalowano na nich pilastry podtrzymujące belkowanie. W prezbiterium dwa okna usytuowane niedaleko ołtarza, w nawie osiem, wszystkie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście, wypełnione witrażami z dekoracją geometryczną. Główne wejście od zachodu, drugie od północy, trzecie symetrycznie od południa przez kruchtę sklepioną kopułą, kolejne trzy do prezbiterium, od południa przez zakrystię i od północy przez kruchtę. 
Fasada zachodnia na cokole, podzielona gzymsami i lizenami, z wieżą zakończoną hełmem. Na osi drzwi w kształcie stojącego prostokąta flankowane prostokątnymi oknami, powyżej trzecie, większe okno zamknięte łukiem odcinkowym; kondygnację wieńczy gzyms. Druga kondygnacja powtarza podziały pierwszej. W środkowej osi okulus, powyżej dwudzielne okno zamknięte półkoliście. Nad nim tarcza zegara, kolejne dwie na ścianach bocznych. Kondygnacja ograniczona po bokach spływali wolutowymi i obeliskami zakończonymi kulami; przechodzi w wieżę. Powyżej gzyms podtrzymywany kroksztynami. Ostatnia kondygnacja o artykulacji ramowej z balkonami z każdej strony, powyżej wieńczącego gzymsu. Pozostałe elewacje na cokole, kontynuują podziały  lizenowo-ramowe, artykulacją podkreślają okna. Kaplica Morsztynów opięta pilastrami z głowicami, prezbiterium oszkarpowane. Dach nad nawą główną, kaplicą i prezbiterium dwuspadowy, na kruchtą południową kopuła, na wieży ozdobny hełm dołem wklęsły, dekorowany wolutami. Powyżej kopuła, na której latarnia przepruta arkadami i zwieńczona przewężoną w środku kopułą zakończoną ostrosłupem z kulą i krzyżem. 
Do najcenniejszych zabytków świątyni należą m.in. zaprojektowana przez Jana Delamarsa kaplica Morsztynów dekorowana stiukami z 1693 roku autorstwa Baltazara Fontany. Wewnątrz niej warto zwrócić uwagę na osiemnastowieczny ołtarz z przedstawieniem Oblicza Chrystusa i rzeźbionym antepedium. W ołtarz Ukrzyżowania znajdujący się w północnej nawie kościoła wkomponowano gotyckie rzeźby św. Jana i Marii.
kościół

Kościoł św. Klemensa

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, na cokole. Maria przedstawiona w całej postaci, w pozycji stojącej w ujęciu frontalnym. Ręce składa do modlitwy, głowę ma pochyloną na lewe ramię, spogląda w dół. Na jej łagodnej twarzy maluje się smutek, spod uniesionych brwi spoglądają duże, szare oczy o zewnętrznych kącikach skierowany w dół, nos mały, usta drobne, czerwone; na policzkach rumieńce. 
Maria jest ubrana w długą, czerwoną suknię. Głowę okrywa  biały welon, a dekolt tego samego koloru podwika. Na suknię ma narzucony niebieski płaszcz z zielonym podbiciem, który układa się w gęste, głębokie fałdy i wywija w formę kołnierza, wokół dłoni oraz tworzy małą rozetkę przy prawej stopie. Spod sukni wystają szpiczaste pantofelki. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba

Matka Boska Bolesna

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednokondygnacyjna, jednoosiowa na cokole. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, mensa drewniana. Antepedium w formie haftowanej maszynowo tkaniny. Nastawa ujęta parą pilastrów i parą stojących przed nimi kolumn o jońskich kapitelach dźwigających imposty o silnie wysuniętym gzymsie, na którym stoją dwa cokoły z figurami św. Biskupa i św. Floriana. Pole główne w całości wypełnione półkolistą arkadą podtrzymywaną na węgarach, zakończoną fragmentem gzymsu z uskrzydloną główką anielską. W polu obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z przedstawieniem Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej. Kondygnacja zakończona fragmentem gzymsu, na którym stoi ośmioboczny cokół ujęty w narożach wolutami z koroną zamkniętą, zakończoną krzyżem. Nastawa ujęta uszami utworzonymi z ornamentu okuciowego. Struktura architektoniczna polichromowana na czarno, płyciny w kolorze czerwono-brązowym, profile pozłocone, uszy posrebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarzyk przenośny w formie tryptyku z ruchomymi skrzydłami, predellą i zwieńczeniem.
W polu głównym Ukrzyżowanie. W centrum kompozycji Jezus wiszący na krzyżu, przybity trzema gwoździami, z głową opadającą na prawe ramię, o widocznej muskulaturze, przewiązany w biodrach białym, cienkim perizonium. Pod krzyżem św. Maria Magdalena ukazana frontalnie klęczy, obejmując rękami krzyż, w lewej trzyma białą chustkę, którą dotyka stopy Jezusa. Maria unosi głowę, wzrok kieruje na ukrzyżowanego. Ma pociągłą twarz, duże oczy, długi nos i wąskie usta, włosy opadają jej na ramiona i plecy. Jest ubrana w jasnoróżową suknię, spod której widać zielone rękawy i żółty płaszcz, który zakrywa jej lewy bark i nogi. Po lewej stronie krzyża, pogrążona w żalu stoi Matka Boska. Została przedstawiona jako dojrzała kobieta, z opuszczoną głową i rękami złożonymi w modlitwie. Jest ubrana w różową suknię, białą podwikę i granatowy maforion lamowany złotem. Po prawej stronie krzyża stoi św. Jan, który patrzy na Jezusa, prawą rękę składa na piersi, lewą wskazuje ziemię. Ma małą, okrągłą twarz, okoloną krótkim zarostem, długie włosy opadają mu na ramiona i plecy. Jest ubrany w zieloną suknię i obszerny, czerwony płaszcz, który zakrywa mu prawe ramię i prawą nogę. Nad głowami świętych postaci nimby. Przed krzyżem, na ziemi stoi naczynie na wonne oleje, w tle widać zarys Jerozolimy. Większą część tła zakrywają skłębione, granatowe, rozświetlone miejscami obłoki. 
Skrzydła tryptyku są malowane dwustronnie, każde podzielona na dwa pola. Na awersie umieszczono sceny Pasji. Na lewym u góry Modlitwa w Ogrójcu, poniżej Biczowanie. Po prawej stronie Cierniem koronowanie powyżej Niesienia krzyża. Na rewersie po lewej stronie Zwiastowanie ponad św. Erazmem, a po prawej Nawiedzenie nad św. Zofią z córkami. 
Scena Modlitwy w Ogrójcu rozgrywa się w trzech planach. Z przodu, przy dolnej krawędzi widoczni śpiący uczniowie. Na drugim planie klęczący z rozłożonymi rękami Chrystus, przed którym pojawił się anioł trzymający krzyż oraz kielich. Tło stanowi skała i widok miasta z oddali. 
Biczowanie zostało zakomponowane jako scena wielopostaciowa, w której centralnie umieszczono zwróconą w prawo postać Jezusa przywiązanego do niskiego słupa, odzianego jedynie w perizonium, z koroną cierniową na głowie. Chrystus obraca głowę przez lewe ramię. Za nim dwóch mężczyzn, przed nim kolejny, wszyscy są biczownikami, u jednego widać z dłoniach uniesioną rózgę; czwarty okręca sznur wokół słupa. Za nimi grupa mężczyzn w szpiczastych czapkach z otokami, jeden z nich trzyma pochodnię. Z prawej strony, w tle widać ścianę budynku. 
W centrum Koronowania cierniem widoczna jest postać siedzącego Chrystusa o związanych rękach i skrzyżowanych stopach, osłoniętego jedynie czerwonym płaszczem spiętym pod szyją. Wokół niego trzech mężczyzn: dwóch patykami zakłada koronę cierniową, trzeci wkłada Chrystusowi w dłonie liść palmy. W tle postacie halabardników oraz ukazane perspektywicznie ściany budowli. 
Na pierwszym planie Niesienia krzyża widoczna z prawego profilu postać Jezusa uginającego się pod ciężarem niesionego krzyża, a wokół niego ciasno stłoczona grupa mężczyzn. Jeden z nich, Szymon Cyrenejczyk, próbuje pomóc Chrystusowi, pozostali to żołnierze, pilnujący Zbawiciela. Ten, który stoi z prawej strony kompozycji, trzyma w lewej ręce sznur krępujący ręce Chrystusa, a w prawej unosi kij. W tle widać postaci: z prawej między żołnierzami głowy Marii i Marii Magdaleny, z lewej dwóch mężczyzn, dalej widok miasta i rozświetlone niebo. 
Scena Zwiastowania ma typową ikonografię i układ. Po prawej stronie kompozycji za pulpitem klęczy Maria, składając lewą rękę na piersi, prawą zwraca w stronę anioła, który unosi się na obłokach po lewej stronie. Anioł w prawej ręce trzyma kwiat lilii, ponad nim, na tle rozświetlonego nieba unosi się gołębicą Ducha  Świętego. 
Nawiedzenie ma kompozycję wieloplanową. Z przodu Maria wita się ze św. Elżbietą. Kobiety ściskają sobie ręce i obejmując, patrzą na siebie. Za nimi św. Józef i św. Joachim witają się na progu domu. W tle architektura i fragment drzewa na tle niebiesko-białego nieba. 
Święty Erazm został przedstawiony w bogato dekorowanym stroju biskupim: w ciemnej sutannie, białej komży, wzorzystej kapie i rękawiczkach; na głowie infuła. Stoi z księgą w prawej ręce i pastorałem w lewej. Po prawej stronie, na dole kompozycji widoczne krwawiące wnętrzności świętego. Na tło przedstawienia składa się szeroki krajobraz z wijącą się rzeką i wzgórzami na horyzoncie oraz zachmurzone niebo. 
Święta Zofia została ukazana z trzeba córkami. Stoi centralnie, z prawą nogą wysuniętą do przodu, spogląda w niebo, prawą ręką przytrzymuje księgę, w wyciągniętej lewej ma krzyż, na głowie ma koronę. Po jej prawej stronie córka ubrana w białą suknię i pomarańczowy płaszcz, po lewej dwie kolejne. Stojąca z nich bliżej ma zieloną suknię i jasny płaszcza, ustawiona dalej ma czerwoną suknię i zielony płaszcz, prawą ręką przytrzymuje oparty ostrzem o ziemię miecz. Za nimi zachmurzone niebo. 
Sceny zostały ujęte profilowanymi ramami. Nastawę ustawiono na predelli w kształcie leżącego prostokąta z wklęsłymi ściankami bocznymi zakończonymi wolutami i zamknięto zwieńczeniem w formie przerwanego przyczółka dekorowanego ząbkowaniem. Struktura polichromowana na niebiesko, płyciny na zielono, profile i ornament na złoto.
ołtarz

Tryptyk Różańcowy

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, na cokole. Święty przedstawiony w całej postaci, w pozycji stojącej w ujęciu frontalnym, w lekkim kontrapoście, z lewą nogą wysuniętą do przodu. Ma uniesione ręce – prawą przed siebie, z dłonią otwartą, w lewej trzyma zamkniętą księgę. Głowę ma uniesioną ku górze, nieznacznie przechyloną na lewo. Ma młodzieńczą twarz o wyrazistych rysach: szerokie, delikatnie przymknięte oczy pod uniesionymi, wąskimi brwiami, długi nos, szerokie usta o kącikach skierowanych w dół oraz silnie wysunięte kości policzkowe. Długie włosy, ciasno zwinięte w pukle, opadają na czoło i kark. Święty jest ubrany w przepasaną, rozciętą pod szyją zieloną suknię oraz spięty pod szyją czerwony płaszcz z niebieskim podbiciem. Szaty układają się w głębokie, ostro łamiące się fałdy. Płaszcz ponad lewym kolanem odwija się w formę rozetki; na lewym boku przytroczona do pasa, prostokątna, brązowa sakiewka. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany, orientowany, jednonawowy, wzniesiony na niewielkiej ceglanej podmurówce, o konstrukcji zrębowej, ściany szalowane pionowo z listowaniem, kruchta zachodnia o konstrukcji słupowo-ramowej. Nawa na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, prezbiterium węższe od nawy, wydłużone, zamknięte trójbocznie. Do północnej ściany prezbiterium przylega zakrystia na planie prostokąta. Do północnej ściany nawy przywiera niewielka kruchta na planie prostokąta, zamknięta trójbocznie. Przy zachodniej ścianie nawy znajduje się kruchta na rzucie prostokąta. Wnętrze nakryte pozornymi, spłaszczonymi sklepieniami o krzywiźnie przybierającej kształt łuku odcinkowego. Pomiędzy nawą a prezbiterium otwór tęczowy o wykroju prostokąta zbliżonego do kwadratu zamkniętego łukiem koszowym. Prezbiterium niższe od nawy, sięgające wysokości łuku tęczowego. Ściany prezbiterium i nawy obiega profilowany gzyms, oddzielający je od sklepień. W części zachodniej nawy parapet chóru muzycznego wsparty na dwóch kolumnach o stylizowanych kapitelach kompozytowych i kanelowanych trzonach na wysokich cokołach. W północno-zachodnim narożu drabiniaste schody prowadzące na chór w ośmiobocznej obudowie. Ściany i sklepienia pokryte polichromią. Na ścianach wzdłużnych oraz na osi ściany zachodniej otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju zamknięte drzwiami spągowymi z desek oraz płycinowymi, na północnej ścianie prezbiterium prostokątny otwór drzwiowy do zakrystii. Posadzka z płyt kamiennych, szachownicowa. Kruchty i zakrystia nakryte stropami, przez nie dostęp do wnętrza. 
Elewacja frontowa jednoosiowa, zamknięta trójkątnym szczytem, poprzedzona kruchtą. Na osi wejście do kruchty zachodniej w postaci dwuskrzydłowych drzwi w formie stojącego prostokąta. Nad kruchtą pięterko dzwonowe z prostokątnym otworem zamykanym dwuskrzydłowymi okiennicami. Elewacja boczna południowa z czterema oknami, po dwa w nawie i prezbiterium. Elewacja północna przepruta dwoma oknami w części nawy. Okna krosnowe, w formie stojącego prostokąta, o niewielkich podziałach kwaterowych z witrażami. Na wschodniej ścianie kruchty północnej okno i jednoskrzydłowe drzwi. W zakrystii okno na ścianie północnej i drzwi jednoskrzydłowe na ścianie wschodniej. Kościół nakrywają dachy dwuspadowe, wyższy nad korpusem nawowym, niższy nad prezbiterium. Kruchta zachodnia w formie przysadzistej wieży, niższej od korpusu nawowego z pięterkiem dzwonowym, zwieńczonym hełmem baniastym, pokrytym gontem z iglicą oraz gałką i krzyżem. Kruchta północna z dachem wielospadowym. Zakrystia nakryta dachem pulpitowym. W połowie wysokości dachu znajduje się wieżyczka na sygnaturkę na ośmiobocznym obitym blachą trzonie, z ażurową latarnią nakrytą baniastym hełmem zakończonym kulą z krzyżem.
kościół

Kościół św. Sebastiana

Zdjęcie nr 1: Figura nieopracowana rzeźbiarsko z tyłu, ustawiona jest na niewielkiej, nieregularnej podstawie. Święty ukazany jest w całej postaci, frontalnie, z głową skierowaną w prawo. Prawą rękę unosi delikatnie w geście błogosławieństwa, w lewej wyciągniętej do przodu trzyma laskę zakończoną krzyżem. Jego twarz jest trójkątna, o półprzymkniętych oczach, niewielkim nosie i wąskich ustach. Ubrany jest w albę, ornat z płaskorzeźbioną krzyżową pretekstą, kapę zapiętą na piersi, na głowie ma infułę. Przy jego prawej nodze znajduje się półpostać Piotrowina, zwróconego ku świętemu,  z rękoma złożonymi w geście modlitwy, nakrytego płaszczem. Polichromia w odsłoniętych partiach karnacji obecnie poszarzała, strój złocony.
rzeźba

Św. Stanisław

Zdjęcie nr 1: Figura nieopracowana z tyłu, ustawiona na niewielkiej podstawie. Święty ukazany jest w całej postaci, frontalnie, w kontrapoście, z pochyloną głową skierowaną w lewo. W prawej, opuszczonej wzdłuż ciała ręce trzyma zamkniętą księgę, w lewej, uniesionej przed sobą na wysokości piersi – wiosło. Jego twarz jest trójkątna o migdałowatych oczach, krótkim nosie i wąskich ustach, okolona brodą. Ubrany jest w albę, rokietę oraz płaszcz z kołnierzem zapięty pod szyją, na głowie ma infułę. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała, strój i atrybuty złocone.
rzeźba

Św. Wojciech

Zdjęcie nr 1: Figura ścięta z tyłu, ustawiona na podstawie w formie ściętej kuli. Święty ukazany frontalnie, w kontrapoście, z głową przechyloną na lewe ramię, prawą rękę ma opuszczoną wzdłuż ciała, lewą przytrzymuje przy piersi księgę. Twarz ma owalną o pełnych policzkach, małych, migdałowatych oczach, prostym nosie, pełnych ustach i wystającej brodzie. Włosy delikatnie kręcone, sięgające ramion. Ubrany jest w zieloną tunikę, przepasaną w talii oraz czerwony płaszcz, o różowej podszewce i złoconej lamówce, zapięty pod szyją, opadający na ramiona. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum pokutująca Maria Magdalena wśród skał. Święta przedstawiona jest w pozie klęczącej, zwrócona w trzech czwartych w prawo z wyciągniętymi w przód splecionymi dłońmi oraz uniesioną głową, skierowaną w przeciwną stronę. Jej twarz jest okrągła z pełnymi policzkami i wystającą brodą, dużymi oczami skierowanymi do góry, z których kapią łzy, małym, prostym nosem i pełnymi ustami. Okalają ją długie, jasne, silnie kręcone włosy, opadające puklami na ramiona. Maria jest ubrana w silnie drapowaną białą suknię odsłaniającą lewe ramię oraz ekspresyjnie kształtowany jasnobrązowy płaszcz przerzucony przez jej prawe ramię, opadający na kolana i na ziemię. Przed Marią, na skale znajdują się krzyż utworzony ze skrzyżowanych gałązek, czaszka, otwarta księga, szklane naczynie oraz dyscyplina. Postać flankowana jest z dwóch stron piętrzącymi się skałami, w tle widoczny jest daleki pejzaż z budynkiem, powyżej zachmurzone błękitno-różowe niebo z rozświetlonymi obłokami w prawym górnym rogu. Obraz ujęty masywną ramą dekorowaną płaskorzeźbionym suchym akantem z dwoma owalnymi medalionami po bokach.
obraz

Św. Maria Magdalena

Zdjęcie nr 1: Rzeźba przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego. Postać ukazana jest frontalnie, przybita do krzyża trzema gwoździami z nogami delikatnie ugiętymi w kolanach. Głowa Chrystusa opada na prawe ramię. Sylwetka muskularna z wyraźnie podkreśloną linią żeber i mostka w formie guzów. Twarz podłużna z zamkniętymi oczami, długim i prostym nosem, okolona ciemnobrązową brodą, zwiniętą na końcu w dwa symetryczne pukle. Długie, brązowe włosy opadają na plecy i jednym puklem na prawe ramię. Na głowie Chrystus ma założoną zieloną koronę cierniową. Na prawym boku widać krwawiącą ranę. Podobnie smużki krwi wypływają z ran po gwoździach. Perizonium złocone, przewiązane na prawym boku sznurem i zwisające wzdłuż prawego biodra. W górnej części krzyża znajduje się titulus w formie pionowej banderoli z napisem „IN/RI”. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna. Perizonium i titulus złocone. Krzyż prosty i gładki, malowany na brązowo.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum kompozycji siedzące postacie Marii z Dzieciątkiem i św. Anny, zwrócone ku sobie, za nimi stoją niezidentyfikowany święty (Józef?) i święty franciszkanin (Franciszek lub Antoni). Maria w lewej części obrazu, z pochyloną głową, lewą ręką podtrzymuje siedzące na jej kolanie Dzieciątko, prawą wskazuje na nie. Twarz ma owalną, o dużych, migdałowatych oczach, prostym nosie i małych ustach. Ubrana jest w białą suknię, przepasaną w talii, ciemnoniebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi oraz biały welon, na głowie ma koronę otwartą. Dzieciątko zwrócone w lewo, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej dłoni trzyma kiść winogron, przekazując ją św. Annie. Twarz ma okrągłą, o migdałowatych oczach, prostym nosie i małych ustach, okoloną brązowymi, krótkimi włosami. Ubrane jest w jasnoróżową, luźną tunikę. Święta Anna w prawej części obrazu, z pochyloną głową, lewą ręką sięga po winogrona, prawą przytrzymuje na kolanach otwartą księgę. Twarz ma owalną, o dużych oczach, prostym nosie i małych ustach. Ubrana w zieloną suknię, przepasaną w talii, czerwony płaszcz zarzucony na ramiona i nogi oraz biały welon. Na drugim planie za Matką Boską stoi niezidentyfikowany święty (Józef?) ukazany w półpostaci. Ma szczupłą twarz, o migdałowatych oczach, dużym, prostym nosie i wąskich ustach okoloną siwymi włosami i brodą. Za św. Anną analogicznie stoi zakonnik ukazany w półpostaci, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, o pełnych policzkach, migdałowatych oczach, prostym nosie i małych ustach, z tonsurą na głowie. Głowy postaci otoczone nimbami – Maria, Dzieciątko i św. Anna mają nimby otwarte, dwaj święci aureole. Ponad postaciami widoczne fragmenty kotary zawieszone na drągu. W górnej części obrazu, na rozświetlonym fragmencie nieba przedstawienie gołębicy Ducha Świętego w otoku z obłoków i uskrzydlonych główek anielskich. Tło obrazu brunatne. Na odwrocie doklejony fragment płótna z napisem „GzRS MAS”. Obraz w złoconej ramie, dekorowanej motywem gęsto ułożonych na całej szerokości perełek i palmetami w narożach.
obraz

Św. Anna Samotrzeć ze świętymi

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, całopostaciowa. Chrystus rozpięty na krzyżu, ciało wyprężone, z podkreśloną linią żeber i słabo zaznaczoną muskulaturą. Głowa w cierniowej koronie opada silnie na prawe ramię; usta rozchylone, oczy przymknięte. Twarz podłużna, okolona krótkim zarostem; długie, falowane włosy z zaznaczonymi kosmykami opadają na kark i plecy, jeden pukiel do przodu na klatkę piersiową. Ręce rozciągnięte skośnie do góry, przybite do ramion krzyża gwoździami, palce dłoni podwinięte. Klatka piersiowa wysunięta ku przodowi, o wyraźnie zaznaczonej anatomii. Nogi proste, ułożone sztywno; stopy skrzyżowane i przebite jednym gwoździem. Na ciele słabo widoczne ślady męki – rana w boku, krew wypływająca z miejsc przebicia gwoździami oraz spod korony cierniowej. Krótkie perizonium zakrywa biodra, jest związane na prawym boku i rozwiewa się przy prawym udzie. Jest obficie drapowane w głębokie, drobne fałdy. Chrystus jest przybity do krzyża bejcowanego na ciemny kolor, otoczonego złotą ramą. Na jego górnej belce titulus z inskrypcją „INRI” w formie przybitego gwoździem, rozwijającego się zwoju z rozciętą dolną krawędzią. W tle, do wysokości kostek Chrystusa wieloplanowa, płaskorzeźbiona panorama Jerozolimy, powyżej niebo z plastycznie zaznaczonymi obłokami. 
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, perizonium i tło srebrzone.
rzeźba

Chrystus Ukrzyżowany

Zdjęcie nr 1: Figura umarłego Chrystusa przybita jest trzema gwoździami do prostego krzyża. Ciało w lekkim zwisie, o szeroko rozłożonych ramionach, układających się w delikatny łuk, głowa opada bezwładnie na prawe ramię, nogi są delikatnie ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz pociągła, o łagodnych rysach i niskim czole, zamkniętych oczach, dużym nosie i rozchylonych ustach, okolona krótką, rozdwajającą się brodą oraz silnie kręconymi włosami opadającymi na prawy bark. Na głowie korona cierniowa. Ciało wychudzone, smukłe, o miękko modelowanej muskulaturze oraz silnie zaznaczonych żebrach i mostku klatki piersiowej, z podkreślonymi liniami ścięgien w partiach ramion i nóg. Biodra przepasane ekspresyjnie drapowanym perizonium zawieszonym na podwójnym sznurze, sięgającym połowy ud, odsłaniającym prawe biodro, ze zwisem rozwianej tkaniny na prawym boku. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała z zaznaczonymi śladami męki, perizonium i korona cierniowa pozłacane. W górnej części krzyża banderola z inskrypcją „I.N. / R.I.”.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Figura umarłego Chrystusa przybita jest do krzyża o prostych ramionach czterema gwoździami. Ciało w lekkim zwisie o horyzontalnie rozłożonych ramionach, głowa bezwładnie opada na prawe ramię, nogi ugięte w kolanach, skierowane w prawo. Twarz Chrystusa jest pociągła, o zamkniętych oczach, prostym, długim nosie oraz pełnych, rozchylonych ustach, okolona krótką brodą oraz delikatnie kręconymi włosami opadającymi na prawe ramię. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało wychudzone, o silnie zaznaczonej muskulaturze rąk i nóg, wyraźnie podkreślonych żebrach klatki piersiowej i zapadłym brzuchu. Biodra przepasane są krótkim perizonium zawieszonym na sznurze, z rozwianym zwisem tkaniny przy lewym boku. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki, korona cierniowa i perizonium pozłocone.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. W centrum kompozycji ukazana Maria w półpostaci, delikatnie zwrócona w lewo, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku, z głową przechyloną w stronę Dzieciątka. Twarz okolona długimi włosami, splecionymi w warkocz z tyłu głowy, nos długi i prosty, drobne usta, wzrok skierowany na widza. Maria ma charakterystyczną długą szyję i smukłe dłonie. Ubrana jest w długą, czerwoną suknię oraz zielony płaszcz, zarzucony na ręce. Dzieciątko ukazane jest w pozycji siedzącej na ramieniu Marii, zwrócone trzy czwarte w prawo, rączkami obejmuje matkę za szyję. Twarz okrągła, nos długi i szeroki, wzrok skierowany na widza, włosy jasne i kędzierzawe. Dzieciątko nagie, siedzi na białej pieluszce. Głowy Marii i Dzieciątka zdobią metalowe, kameryzowane korony w typie otwartym. Tło jednolite, ciemnobrązowe. Rama drewniana, profilowana, złocona, od zewnątrz zdobiona ornamentem w postaci kimationu. Według dokumentacji konserwatorskiej w prawym, dolnym narożu obrazu znajduje się sygnatura „A. Dąbski [lub Dąbrowski] 1678”.
obraz

Matka Boska Łaskawa

Zdjęcie nr 1: Kościół jest położony na wzgórzu w pobliżu centrum, przy ul. Brata Alojzego Kosiby. Od zachodu przed kościołem znajduje się dziedziniec i dawny cmentarz obwiedzione murem z bramkami i stacjami Męki Pańskiej. Z cmentarza wejście prowadzi do kościoła, a przez furtę na teren przyklasztorny i dalej do ogrodu klasztornego. Kościół wzniesiony jest z cegły, otynkowany. Świątynia jest orientowana, jednonawowa, z węższym prezbiterium, z kaplicą od północy i kruchtą od zachodu. Przy kościele od południa znajdują się zakrystia i zabudowania klasztorne. Prezbiterium na rzucie prostokąta, zamknięte od wschodu prostą ścianą, trójprzęsłowe, przekryte sklepieniem kolebkowym z przecinającymi się lunetami. W każdym przęśle ściany północnej wysoko umieszczone półkoliście zamknięte okna. Otworom okiennym odpowiadają tej samej wielkości nisze umieszczone w ścianie południowej. Wejście do klasztornego korytarza i zakrystii umieszczone jest w przęśle środkowym. Odpowiada mu otwór komunikacyjny po stronie przeciwnej. W przęśle zachodnim zlokalizowano drugie wejście do południowego korytarza klasztornego. Przestrzeń miedzy prezbiterium a korpusem zawężona arkadą tęczową, zamkniętą półkoliście. Korpus jednonawowy, szerszy z wnękami na ołtarze, czteroprzęsłowy, przekryty sklepieniem kolebkowym na gurtach z lunetami. Wnęka w trzecim przęśle od wschodu zamieniona na otwór do kaplicy północnej. Połowę przęsła zachodniego zajmuje empora muzyczna oparta na nisko schodzącym sklepieniu kolebkowym. Przy emporze, w ścianach wzdłużnych nawy, znacznie mniejsze, półkoliście zamknięte wnęki na konfesjonały. W lunetach, po obu stronach półkoliście zamknięte okna. Okna w przęśle zachodnim zastępują tej samej wielkości nisze. Główne wejście do kościoła w osi ściany zachodniej, zamknięte łukiem odcinkowym. W osi nad chórem muzycznym, półkoliście zamknięte okno, większe od pozostałych. Wejście do kościoła objęte prostokątnym portalem z piaskowca. Kaplica północna wzniesiona na planie kwadratu, przekryta sklepieniem współczesnym, zbliżonym w formie do klasztornego, zwieńczona latarnią. Okna, umieszczone w ścianie wschodniej i zachodniej, o tym samym wykroju utworzonym z wąskiego prostokąta przechodzącego górą w formę wachlarza lub wycinka koła. Zewnętrzne elewacje artykułuje podział osiowy i dekoracja lizenowo-ramowa, złożona z wydatnych elementów wertykalnych i horyzontalnych. Jednoosiową fasadę nad kruchtą ozdabia poniżej okna profilowany gzyms. Całość zamknięta wysoką, trójkątną ścianą szczytową, z trzema półkoliście zamkniętymi niszami. W nich polichromowane płaskorzeźby o kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym przedstawiające: stygmatyzację św. Franciszka, św. Piotra z Alkantary, św. Antoniego Padewskiego. Szczyt zwieńczony metalowym krzyżem osadzonym na niskim cokole. Kruchta przy fasadzie  z dwoma wejściami. Wejście zachodnie obejmuje półkoliście zamknięty portal z piaskowca, z dekoracją płycinową na węgarach, z kapitelami i skromnie profilowaną archiwoltą spiętą kluczem. Węższe wejście od północy z prostym, półkoliście zamkniętym portalem z piaskowca. Budowlę zamkniętą profilowanym gzymsem wieńczy trójkątny naczółek, przechodzący po bokach w balustradę z dekoracją płycinową. Na narożnych słupkach balustrady obeliskowe sterczyny. W półkoliście zamkniętej wnęce, umieszczonej pośrodku naczółka, wizerunek Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Wschodnia ściana prezbiterium, w dolnej partii zupełnie płaska, w górnej z triadą prostokątnych wnęk. Część szczytową oddziela od dolnej profilowany gzyms kryty dachówką. W osi trójkątnego szczytu wschodniego prostokątna wnęka z płaskorzeźbioną i polichromowaną sceną przedstawiającą św. Porcjunkulę w towarzystwie Chrystusa oraz św. Franciszka. Bryłę świątyni zamykają wysokie dachy dwuspadowe. Pośrodku dachu prezbiterium wieloboczna wieżyczka na sygnaturkę z ażurową latarnią. Bryłę kaplicy przekrywa dach czterospadowy. Ośmioboczną formę jej latarni zamyka dach wielospadowy zwieńczony metalowym krzyżem.
kościół

Kościół św. Franciszka z Asyżu

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, zwrócona frontalnie, ukazana w silnym kontrapoście i przegięciu ciała w prawą stronę. Święty lewą ręką podtrzymuje kielich, prawą wyciąga do przodu. Jego twarz jest okrągła o pełnych policzkach, okrągłych oczach, małym, prostym nosie, pełnych ustach i wystającej brodzie. Okolona jest długimi, silnie kręconymi włosami, opadającymi skręconymi pasmami na ramiona. Święty ubrany jest w obficie drapowaną tunikę, przylegającą do ciała w partii nóg oraz płaszcz zarzucony na plecy, z przodu postaci skręcony i zarzucony na lewe przedramię. Figura w całości pozłocona.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Figura pełna, na cokole, przedstawiająca św. Barbarę. Święta w pozie przypominającej literę „S”, w kontrapoście z ciężarem na prawej nodze, z lewą odstawioną do boku. Obie ręce zgięte w łokciach, w prawej trzyma kielich, lewą unosi do góry w delikatnym geście. Głowa przechylona na prawo, twarz o łagodnym wyrazie, okrągła, z wysokim czołem, małymi, przymkniętymi oczami, niewielkim nosem i wąskimi ustami; brązowe włosy zaczesane do tyłu, okryte chustką. Święta jest ubrana w długą, przepasaną suknię, która podkreśla kształt ciała, przylegając do niego drobnymi fałdami; rękawy sukni szerokie, sięgające łokci. Barbara na suknię ma zarzucony płaszcz, który przykrywa dekolt, owija się wokół prawej ręki i jest podczepiony do paska na lewym biodrze. 
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybut złocone, chustka srebrzona.
rzeźba

Św. Barbara

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na cokole przedstawiająca św. Helenę. Święta w pozie przypominającej literę „S”, w kontrapoście z ciężarem na prawej nodze, z lewą odstawioną do boku. Obie ręce zgięte w łokciach, prawa wyciągnięta przed siebie z palcami ułożonymi jakby coś trzymały, lewą unosi do piersi. Głowa skręcona lekko w prawo, twarz o łagodnym wyrazie, owalna, z wysokim czołem, małymi oczami, niewielkim nosem i wąskimi ustami; brązowe włosy zaczesane do tyłu opadają na plecy. Święta jest ubrana w długą suknię z gorsetem, której dolna część przylega do ciała drobnymi fałdami. Na suknię ma zarzucony płaszcz, który przechodzi skośnie przez pierś, nad prawą ręką i wokół lewego biodra. 
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, gorset srebrzony, suknia i płaszcz złocone.
rzeźba

Św. Helena (?)

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. Po prawej stronie św. Mateusz przedstawiony w półpostaci, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w przeciwną stronę. Święty siedzi przy stole, na którym stoi kałamarz, lewą ręką podtrzymuje otwartą księgę, prawą pisze w niej piórem. Ma pociągłą twarz z wysokim czołem, o starczych rysach, migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długą, siwą, rozdwajającą się brodą oraz krótkimi, białymi włosami, zaczesanymi do tyłu. Ubrany jest w ciemną tunikę z podwiniętym rękawem oraz jasnoczerwony płaszcz przerzucony przez lewe ramię i opadający na kolana. Za św. Mateuszem stoi anioł, widoczny z lewej strony kompozycji, obejmując go lewym ramieniem, prawą dłonią zaś wskazuje na księgę. Prawe skrzydło ma złożone, lewe rozłożone, wyciągnięte w bok. Anioł ma pociągłą twarz, o półprzymkniętych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną brązowymi włosami sięgającymi ramion. Ubrany jest w pomarańczowo-różową tunikę, przepasaną w talii. Scena ukazana jest we wnętrzu, z oknem w górnym lewym rogu obrazu. Pod półką na książki w prawej części obrazu znajduje się napis: „S(ANCTUS) MATHEUS”. Rama czarna, dekorowana złoconym ornamentem roślinnym.
obraz

Św. Mateusz Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na cokole. Ewangelista ukazany w całej postaci, stojący frontalnie, w kontrapoście, z prawą nogą zgiętą w kolanie i stopą odstawioną nieznacznie do tyłu. Prawą ręką przytrzymuje opartą o biodro zamkniętą księgę, lewa, zgięta w łokciu, uniesiona jest do góry z otwartą, płasko ułożoną dłonią; święty patrzy przed siebie. Ma owalną twarz o okrągłych, szeroko otwartych oczach, ponad którymi widoczne uniesione brwi, o prostym nosie i szerokich ustach; na policzkach rumieńce. Włosy opadają mu na kark, długa broda ułożona w grube pukle rozwiewa się delikatnie na boki. Ewangelista jest ubrany w zieloną suknię przewiązaną w pasie złotym sznurem, zmarszczoną powyżej tego przewiązania; jej fałdy podkreślają ułożenie nóg. Przez plecy i prawą rękę święty ma przerzucony złoty płaszcz. Włosy i zarost brązowe, polichromia w odsłoniętych partiach  karnacji traktowana naturalistycznie.
rzeźba

Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na cokole. Ewangelista ukazany w całej postaci, stojący frontalnie (choć przesunięcie cokołu powoduje, że postać sprawia wrażenie skierowanej w bok), w kontrapoście, z lewą nogą zgiętą w kolanie. Prawą rękę unosi nieznacznie do góry, lewą, zgiętą w łokciu przyciska do ciała zamkniętą księgę, patrzy przed siebie w dół. Ma owalną twarz o okrągłych, szeroko otwartych oczach, ponad którymi widoczne uniesione brwi, o prostym nosie i szerokich ustach; na policzkach rumieńce. Włosy zwinięte w pukle zasłaniają uszy, grube wąsy i broda okalają twarz. Ewangelista jest ubrany w brązową suknię, która grubymi fałdami marszczy się na widocznym rękawie i opada w dół, podkreślając ułożenie lewego kolana. Złoty płaszcz ma zarzucony na ramiona i owinięty wokół bioder, formuje on z przodu gruby zwój. Włosy i zarost brązowe, polichromia w odsłoniętych partiach karnacji traktowana naturalistycznie.
rzeźba

Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na cokole. Ewangelista ukazany w całej postaci, stojący frontalnie (choć przesunięcie cokołu powoduje, że postać sprawia wrażenie skierowanej w bok), w kontrapoście, z lewą nogą zgiętą w kolanie, jej stopą odsuniętą do tyłu, opartą na palcach. Prawą rękę święty unosi do góry na wysokość piersi, lewą, zgiętą w łokciu podtrzymuje otwartą, ułożoną poziomo księgę; patrzy przed siebie. Ma owalną twarz o okrągłych, szeroko otwartych oczach, ponad którymi widoczne uniesione brwi, o prostym nosie i szerokich ustach; na policzkach rumieńce. Włosy zwinięte w pukle zasłaniają uszy, grube wąsy i jakby rozwiana broda okalają twarz. Ewangelista jest ubrany w niebieską suknię, która grubymi fałdami marszczy się na rękawach, a w części głównej równoległymi fałdami opada w dół, zawijając się nieznacznie w lewą stronę na wysokości kostek. Skośnie przez przód i plecy ma zarzucony złoty płaszcz. Włosy i zarost brązowe, polichromia w odsłoniętych partiach karnacji traktowana naturalistycznie.
rzeźba

Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na cokole. Święty Jan ukazany w całej postaci, stojący frontalnie (choć przesunięcie cokołu powoduje, że postać można odbierać jako skierowaną w bok), z prawą nogą wysuniętą do przodu, jakby w trakcie wykonywania kroku w przód lub skrętu. Prawą rękę ma opuszczoną w dół, lewą, zgiętą w łokciu podtrzymuje otwartą księgę; patrzy przed siebie. Święty ma młodzieńczą, owalną twarz z migdałowymi oczami, prostym nosem i małymi ustami, na policzkach widoczne są rumieńce. Długie włosy zwinięte w pukle opadają mu na ramiona i plecy. Ubrany jest w czerwoną suknię, która równoległymi fałdami opada w dół, zawijając się w lewą stronę na wysokości łydek, dzięki czemu podkreśla dynamiczny ruch. Na plecy i lewą rękę ma zarzucony złoty płaszcz spięty złotym sznurem biegnącym na skos przez pierś. Włosy brązowe, polichromia w odsłoniętych partiach ciała karnacji traktowana naturalistycznie.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w złoconej, profilowanej ramie. Kompozycja otwarta, wielofiguralna ze sceną składania martwego Chrystusa do grobu. Ciało Jezusa jest podtrzymywane przez dwóch mężczyzn przez biały całun, ułożone w nieznacznym skręcie, z głową silnie odchyloną do tyłu. Chrystus przedstawiony nagi, przesłonięty jedynie białym perizonium. Za sarkofagiem ukazana Matka Boska, zwrócona delikatnie w lewo, z głową uniesioną, prawą ręką podtrzymująca dłoń syna, lewą przyciskająca do piersi. Maria jest okryta ciemnoniebieskim maforionem, założonym na głowę, przesłaniającym oba ramiona oraz przód czerwonej sukni. Za Matką Boską ukazane trzy płaczące niewiasty. Po prawej stronie przedstawiony św. Jan Ewangelista, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w lewej uniesionej na wysokość piersi ręce trzyma zapaloną świecę, prawą ociera chustą łzy z twarzy. Święty ubrany jest w zieloną tunikę oraz czerwony płaszcz przerzucony przez lewe ramię. Przed sarkofagiem przedstawiona św. Maria Magdalena, klęcząca, zwrócona w prawo, silnie pochylona do przodu, prawą ręką unosi do twarzy dłoń Chrystusa, w lewej trzyma złote naczynie. Jest ubrana w ciemnogranatową suknię oraz brązowy płaszcz okrywający dół pleców i nogi. Scena rozgrywa się na tle skalnego grobu, otwierającego się po lewej stronie na pejzaż z widoczną w oddali Golgotą.
obraz

Złożenie do grobu

Zdjęcie nr 1: Rzeźba przedstawiająca anioła w pozycji siedzącej, z głową odchyloną nieco do tyłu, z rozłożonymi rękami i ugiętymi nogami. Anioł ma prostokątną twarz o wąskich brwiach, szeroko otwartych, jasnobrązowych oczach, prostym nosie i zamkniętych ustach. Brązowe, zwinięte w pukle włosy zakrywają uszy i opadają na kark. Jest osłonięty w partii bioder, do kolan, złotą tkaniną rzeźbioną w płytkie, drobne fałdy; jej górna część jest wywinięta na zewnątrz. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba

Anioł

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający św. Antoniego Padewskiego i dwóch świętych franciszkańskich. W centrum kompozycji ukazany św. Antoni w postawie stojącej, z gałązką białej lilii w prawej dłoni i różańcem, z Dzieciątkiem Jezus siedzącym na księdze, na lewej dłoni świętego. Twarz podłużna, z długim i szerokim na końcu nosem, wzrokiem skierowanym na wprost. Święty ubrany w habit franciszkański, z tonsurą na głowie i złocistym nimbem wokół niej; na stopach sandały. Dzieciątko Jezus zwrócone trzy czwarte w prawo, prawą rączką czyniące gest błogosławieństwa, w lewej trzymające jabłko królewskie. Ubrane jest w białą pieluszkę, opasającą biodra. Wokół głowy ma złoty, świetlisty nimb. Po bokach obrazu ukazani dwaj franciszkanie w pozycji klęczącej, ubrani w habity i płaszcze franciszkańskie z okrągłymi nimbami nad głowami. Zakonnik po lewej stronie obrazu z szeroko rozłożonymi na boki i uniesionymi do góry rękami, zakonnik po prawej z rękami złożonymi w geście modlitwy. W oddali widoczny pejzaż górski. W górnej części kompozycji rózowo-błękitne, pochmurne niebo. Rama drewniana, profilowana, złocona.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz o nieregularnym, wklęsło-wypukłym kształcie dopasowanym do zwieńczenia ołtarza przedstawia św. Barbarę. W centrum kompozycji znajduje się święta ukazana frontalnie, w półpostaci, w prawej dłoni trzyma kielich z hostią, w lewej rękojeść miecza. Twarz owalna o delikatnych rysach, z oczami skierowanymi ku górze, małymi i drobnymi ustami; włosy długie, jasne i kręcone spływają na plecy i lewe ramię; dłonie smukłe; karnacja jasna. Święta ubrana jest w białą koszulę z długimi rękawami, niebieską suknię, czerwony płaszcz z białą podszewką przewieszony przez prawe ramię oraz żółtą chustę przewieszoną z przodu. Po prawej stronie obrazu znajduje się wysoka wieża, w dolnej części oszkarpowana, w górnej z trzema okrągłymi okienkami. Tło ciemno-szare. Rama drewniana, profilowana, złocona, od wewnątrz malowana na zielono.
obraz

Św. Barbara

Zdjęcie nr 1: Obraz o nieregularnym, wklęsło-wypukłym kształcie dopasowanym do zwieńczenia ołtarza przedstawia św. Jana Nepomucena. W centrum kompozycji znajduje się święty ukazany frontalnie, do wysokości kolan, w obu dłoniach trzyma krucyfiks, a w prawej dodatkowo palmę męczeństwa, głowę skłania delikatnie w dół, na lewe ramię – w kierunku krucyfiksu. Twarz okrągła, z długim i wąskim nosem, oczami skierowanymi na Ukrzyżowanego Chrystusa, włosy ciemne i krótkie. Ubrany jest w białą albę oraz ciemnobrązową almucję, wokół głowy nimb złożony z gwiazd. Chrystus na krucyfiksie przybity jest do krzyża trzema gwoździami, o niemalże wyprostowanych ramionach, z lewą nogą założoną z tyłu za prawą. Ciało o muskularnie podkreślonej anatomii, wokół bioder ciasno oplecione perizonium. Nad głową Chrystusa titulus w formie poziomej banderoli z napisem „INRI”. Krzyż gładki, ciemnobrązowy. W tle obrazu pochmurne niebo, w dolnej części w odcieniach brązu, w górnej – żółci. Po bokach głowy świętego, w zwieńczeniu dwie uskrzydlone główki anielskie. Rama drewniana, profilowana, złocona, od wewnątrz malowana na zielono.
obraz

Św. Jan Nepomucen

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna figura Chrystusa na prostym krzyżu umieszczona na tle malowanego przedstawienia grupy Ukrzyżowania z Marią, św. Janem i z Jerozolimą pośrodku. Rzeźba Chrystusa przybita do krzyża trzema gwoździami, ukazana w typie Cristo morto. Ciało w delikatnym zwisie, sylwetka wydłużona o delikatnie podkreślonej anatomii, nogi lekko ugięte w kolanach. Chrystus ma głowę przechyloną na prawe ramię. Twarz szczupła, z wąskim i długim nosem, zamkniętymi oczami, na wpół otwartymi ustami, okolona krótką brodą, rozdzieloną na końcu w dwa pukle. Włosy długie, spływające na ramiona dwoma skręconymi lokami, na głowie założona korona cierniowa. Perizonium zawiązane na węzeł na prawym boku, z jednym końcem zwisającym wzdłuż prawej nogi, z przodu tworzące fałdy na kształt litery „V”. Z boku, dłoni, stóp i spod korony cierniowej spływają strużki krwi. Polichromia ciała naturalistyczna, perizonium i titulus złocone. Krzyż gładki, nad głową Chrystusa titulus w formie pionowej banderoli z napisem „I.N./R.I.”.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego owalu. W centrum kompozycji Dzieciątko Jezus stojące na monogramie IHS, które lewą ręką przytrzymuje krzyż, a prawą, uniesioną do góry błogosławi. Ma okrągłą twarz i krótkie, jasne włosy, skośnie przez pierś i między nogami biegnie biało-czerwona szarfa, która rozwiewa się za jego plecami. Poniżej monogramu serce Jezusa otoczone koroną cierniową, z płomieniami. Przedstawienie adorowane przez dwa, symetrycznie klęczące anioły z kadzielnicami w rękach. Anioł z prawej strony spogląda w dół, anioł z lewej unosi wzrok w kierunku serca. Oba ubrane są w białe suknie z dużym dekoltem, o szerokich rękawach spiętych złotymi klamrami na wysokości łokci oraz ramion. Każdy ma narzucony niebieski płaszcz i rozpostarte, tonące w mroku skrzydła. Tło wypełniają skłębione chmury w złotobrunatnym odcieniu, które rozjaśniają się za postacią Dzieciątka.
obraz

Adoracja Imienia Jezus

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta. W centrum kompozycji znajduje się św. Rozalia zwrócona w trzech czwartych w prawo z lewą ręką lekko ugiętą, odwiedzioną do boku, a prawą przyciśniętą do piersi. Klęczy na prawym kolanie, lewą nogę ma odstawioną do boku, spogląda na stojący przed nią krucyfiks. Twarz owalna o jasnobeżowej karnacji z prostym nosem, ciemnymi oczami, jasnoróżowymi ustami, ciemnobrązowe włosy są zaczesane do tyłu. Święta jest ubrana w niebieską suknię dekorowaną złotym ornamentem o szerokich rękawach spiętych na wysokości łokcia, biały gorset oraz czerwony płaszcz przerzucony przez prawe ramię i nogi. Na głowie ma wieniec z jasnoróżowych róż. Powyżej postaci, na tle brązowych chmur unosi się putto trzymające nad jej głową złotą koronę. Aniołek jest przesłonięty żółtą szarfą, która przechodzi przez jego prawe ramię i biodra. W tle, pośród chmur główka anielska. Przed świętą, na skalnej półce stoi krucyfiks, poniżej którego leży otwarta księga oparta na czaszce. Tło stanowią gęste chmury, z których wyłania się drzewo rosnące na skałach, a po prawej stronie została przedstawiona grupa konających ludzi.
obraz

Św. Rozalia

Zdjęcie nr 1: Struktura złożona z ołtarza i krucyfiksu na podstawie. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, z kamienną mensą i marmurowym portatylem. Ścianki ołtarza wypełnione płycinami dekorowanymi u dołu i u góry spłaszczonym fryzem arkadkowym, w polu antepedium motyw krzyża ujętego czworoliściem. Podstawa dla krzyża schodkowa. Pośrodku niej znajduje się tabernakulum w formie skrzynki, flankowanej parą półkolumienek na cokołach. Jego drzwiczki przyjmują kształt stojącego prostokąta z płyciną i malowanym wieńcem z krzyżem w polu. Krzyż z figurą Chrystusa o prostym zakończeniu ramion. Struktura i krzyż polichromowane w jasnobrązowym kolorze z pozłacanymi i posrebrzanymi detalami.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od wschodu w postaci jednobiegowych schodów z balustradą. Kosz na planie kwadratu o ściętych narożach, na podstawie w formie wałka, z podwieszeniem o wklęsłych bokach, zakończonym gzymsem. Zachodnia i południowa ścianka kosza ujęte pilastrami, parapet w formie profilowanego gzymsu. Ścianka frontowa ambony dekorowana płyciną w kształcie stojącego prostokąta o wciętych górnych narożach z rozetą w polu, zachodnia zaś liściem palmy. Balustrada schodów dekorowana dwoma płycinami z liśćmi palmowymi, poręcz w formie profilowanego gzymsu. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta ujętego spływami wolutowymi. W profilowanej płycinie o fantazyjnym wykroju malowane przedstawienie Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Baldachim na planie kwadratu o ściętych narożach, zwieńczony wielobocznym postumentem, o wklęsłych ściankach, na którym znajduje się krzyż z czworoliściem w środku. Na skrzyżowaniu ramion krzyża wiązki promieni. Na podniebiu baldachimu, w ośmiobocznej płycinie gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura ambony polichromowana w kolorze białym, z czerwonymi cokołami, obramieniami i profilami, pola płycin niebieskie.  Pilastry kosza, pas balustrady, zaplecek i podniebie baldachimu dekorowane pozłoconym ornamentem geometrycznym.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Konfesjonał na półkolistej podstawie. Pośrodku siedzisko z wysokim zapleckiem zakończonym dwoma impostami podtrzymującymi gzyms w formie łuku półkolistego nadwieszonego. Siedzisko ujęte dwoma wysokimi ściankami bocznymi o esowatym wykroju, w górnej połowie kwadratowe otwory z kratownicą. Drzwiczki w partii przedpiersia, sięgające połowy wysokości ścianek bocznych, lekko wypukłe, zakończone gzymsem. Po bokach siedziska dwustopniowe klęczniki. Boczne części zaplecka o fantazyjnym wykroju zakończone esowatymi spływami wolutowymi. Całość politurowana, w kolorze naturalnego drewna.
konfesjonał

Konfesjonał

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W jego centrum znajduje się krzyż, do którego przybita jest trzema gwoździami postać Chrystusa. Jego ciało skierowane jest w trzech czwartych w prawo, opada bezwładnie razem z głową przechyloną na prawy bark, nogi lekko ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz Chrystusa jest szczupła, z zamkniętymi oczami, prostym nosem i zamkniętymi ustami, okolona jest krótką brodą oraz włosami opadającymi na prawą stronę. Na głowie korona cierniowa. Ciało Chrystusa wychudzone, z zapadłym brzuchem i uwypukloną linią żeber klatki piersiowej. Perizonium krótkie, przewiązane sznurem, odsłaniające prawe biodro i udo, ze zwisem tkaniny wzdłuż prawej nogi. Pionowa belka krzyża zakończona banderolą z napisem „IN / RI”, u podstawy krzyża czaszka. Krzyż osadzony na widocznym w dole obrazu fragmencie ziemi. Tło w postaci ciemnego, zachmurzonego nieba. Kolorystyka ciemna, z przewagą brązów, ciało Chrystusa wydobyte mocno skontrastowanym światłocieniem. Obraz ujęty drewnianą, profilowaną ramą dekorowaną perełkowaniem. Na odwrocie obrazu, w prawym górnym rogu ramy napis „d(nia) 29. Sierpnia 1849. [...] / Obraz Pana JEZUSA od Erazma Windakiewicza”.
obraz

Chrystus Ukrzyżowany

Zdjęcie nr 1: Konfesjonał o podstawie na planie zakończonym z jednej strony (od ściany) linią prostą, a z drugiej łukiem wklęsło-wypukłym. Drzwi zamykające wejście do siedziska księdza wypukłe, ujęte pilastrami, dekorowanymi na trzonach prostokątnymi płycinami, pośrodku drzwi dekoracja w kształcie gwiazdy ujętej w prostokątną ramę o wklęsłych bokach i wypukłym zwieńczeniu. Boczne, występujące ku górze ścianki ograniczające siedzisko zwieńczone wolutami ozdobionymi na grzbiecie cekinami. Ścianki zaplecka zwieńczone dwiema stykającymi się wolutami połączonymi muszlą palmetową ze szczytem utworzonym z dwóch esownic z gorejącym sercem z krzyżem. Boczne partie konfesjonału, po bokach siedziska księdza, ograniczone są od strony muru pionowymi ściankami o krawędzi zarysowanej parami wklęsłych „ceowników”. U dołu tych partii konfesjonału stopnie-klęczniki. W ściankach flankujących z boków siedzisko księdza prześwity z kratą.
konfesjonał

Dwa konfesjonały

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, zwrócona jest frontalnie, w kontrapoście, łukowato przegięta w lewo. Święty lewą ręką trzyma przy boku zamkniętą księgą, w prawej zaś odwrócony dzban, z którego wylewa się woda. Jego twarz jest szczupła, o głęboko osadzonych oczach, dużym, krótkim nosie i pełnych rozchylonych ustach, okolona długą, gęstą brodą, silnie wysuniętą do przodu oraz kręconymi włosami po bokach głowy. Prorok jest ubrany w silnie drapowany habit przewiązany w pasie, ze szkaplerzem oraz płaszcz z kapturem zapięty pod szyją, opadający na ramiona, z zawiniętą przy lewym boku partią ekspresyjnie rozwianej tkaniny. Figura w całości pozłocona.
rzeźba

Prorok Eliasz

Zdjęcie nr 1: Figura Chrystusa umarłego przybita trzema gwoździami do krzyża o prostych ramionach. Jego ciało jest w delikatnym zwisie o horyzontalnie rozłożonych ramionach. Prawa noga ugięta w kolanie, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz Chrystusa jest szczupła, o głęboko osadzonych, zamkniętych oczach, prostym, krótkim nosie i lekko rozchylonych ustach, okolona krótką brodą skręconą w dwa pukle oraz kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało szczupłe, miękko modelowane, o podkreślonej muskulaturze ud i ramion oraz silnie uwypuklonych żebrach i mostku klatki piersiowej. Biodra przesłonięte są białym, krótkim, mocno drapowanym i przylegającym do ciała perizonium z ekspresyjnie rozwianym zwisem tkaniny na prawym boku. Polichromia naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki. Na zakończeniu pionowej belki krzyża namalowana tabliczka z napisem „I.N. / R.I.”.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Grupa Ukrzyżowania umieszczona jest na wysokim cokole z ryzalitem pośrodku, profilowanym u dołu i zakończonym gzymsem z kostkowaniem. Do cokołu z trzech stron przytwierdzone są gwoździkami płaskorzeźbione narzędzia Męki Pańskiej. Grupa ustawiona jest na rzeźbionym podłożu imitującym skałę. Pośrodku znajduje się krzyż z pnia drzewa, do którego przybita jest trzema gwoździami figurka umarłego Chrystusa. Jego ciało jest w dużym zwisie, o ramionach przyjmujących kształt łuku półkolistego, głowa opada na prawy bark, nogi ułożone są równolegle, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz pociągła, okolona krótką brodą oraz silnie kręconymi włosami, na głowie korona cierniowa. Ciało smukłe, z podkreślonymi żebrami klatki piersiowej i zaznaczonymi śladami męki. Biodra przepasane krótkim, ekspresyjnie drapowanym perizonium, zawieszonym na podwójnym sznurze, odsłaniającym prawe biodro, zawiązanym na prawym boku. Pionowa belka krzyża zakończona banderolą z rytym napisem „IN / RI”. U podstawy krzyża znajduje się czaszka z piszczelami. 
Po prawej stronie krzyża stoi Maria ze splecionymi z przodu dłońmi. Ubrana jest w tunikę, przepasaną w talii oraz płaszcz narzucony na głowę i ramiona. Po lewej stronie znajduje się św. Jan. Zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, klęczy na prawym kolanie i prawą dłoń kładzie na piersi, lewą rękę wyciąga do przodu. Jego twarz okalają długie włosy opadające na ramiona. Ubrany jest w tunikę, przepasaną w talii. 
Figury oraz detale rzeźbiarskie i profile cokołu pozłocone, struktura cokołu polichromowana na czarno.
rzeźba

Pasyjka

Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem na prostokątnym tle. Maria ukazana jako siedząca, zwrócona w trzech czwartych w prawo, lewą stopę opiera na półksiężycu, depcząc głowę węża.
W lewej, wyciągniętej w bok ręce trzyma szkaplerz i różaniec, prawą przytrzymuje Dzieciątko siedzące na jej kolanie. Twarz ma owalną, o delikatnych rysach, okoloną długimi włosami opadającymi na ramiona. Ubrana jest w pomarańczową suknię o dużym dekolcie, zielony płaszcz zarzucony na przedramiona, opadający po bokach postaci i na kolana, na głowie ma biały welon, z partią tkaniny skumulowaną wokół prawej ręki. Dzieciątko zwrócone jest w trzech czwartych w lewo, z torsem i rękami skierowanymi w przeciwną stronę, opiera się głową o rękę Matki, w prawej rączce trzyma szkaplerz i różaniec. Przedstawienie w prostej ramie zwieńczonej kokardą, ujętej po bokach uszami w formie zębów. Polichromia naturalistyczna.
płaskorzeźba

Matka Boska Różańcowa

Zdjęcie nr 1: Zwieńczenie w formie stojącego prostokąta lekko rozszerzającego się u dołu, w jego narożach trójkątne płyciny. Flankowane jest uszami z suchego akantu wyrastającego z woluty (prawego brak). Zwieńczone jest owalnym kartuszem ujętym obramieniem z suchego akantu, z napisem „ALTARE / OMNIVM SAN/CTORVM / ANNO 1709/ Die [...] 8clo”. W polu środkowym obraz Wszystkich Świętych w sześciobocznej ramie dekorowanej suchym akantem i rozetkami. W centrum przedstawienia Matka Boska na obłoku w otoczeniu świętych. Zwrócona jest frontalnie, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy i głową skierowaną do góry. Po jej prawej stronie można rozpoznać św. Piotra, który został ukazany jako starzec, trzymający w dłoni klucze. Po jej lewej stronie znajduje się św. Jan Chrzciciel, ubrany w melotę, trzymający laskę zakończoną krzyżem z banderolą. Na pierwszym planie, po dwóch stronach przedstawienia znajdują się rycerze w zbrojach, na koniach, zwróceni do wewnątrz. Rycerz po prawej stronie to św. Jerzy, który włócznią zabija smoka. Po lewej stronie znajduje się św. Michał Archanioł, którego koń stoi na tylnych kopytach, a przednimi tratuje szatana. W tle liczne zastępy świętych. Wszystkie postacie, oprócz rycerzy, z głowami zwróconymi ku górze, gdzie na tle obłoków przedstawione jest oko Opatrzności. Kolorystyka ciepła, utrzymana w tonacji żółto-brązowej z dodatkiem błękitu i czerwieni. Struktura zwieńczenia polichromowana w kolorze niebieskim i szarym, z pozłacaną ornamentyką i profilami.
obraz

Zwieńczenie ołtarza z obrazem Wszystkich Świętych

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem.  Mensa w formie prostopadłościanu. Antepedium proste z płaskorzeźbionym przedstawieniem Baranka Bożego w polu. Retabulum umieszczone na zdwojonym cokole, flankowane kolumnami, ustawionymi na tle zwielokrotnionych pilastrów podtrzymujących wyłamane belkowanie; na osi kolumn przerwany wolutowy przyczółek. W polu głównym nastawy płytka wnęka, ujęte złoconą i profilowaną ramą w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pośrodku obraz „Św. Kinga”. W górnej części ramy złocony kartusz. Zwieńczenie o delikatnie wklęsłych bokach ujętych spływami wolutowymi, zamknięte łukiem nadwieszonym. Nad nim złocona muszla palmetowa między dwoma spływami wolutowymi. W polu zwieńczenia obraz „Św. Walenty” w ramie o fantazyjnym wykroju. Retabulum flankowane po bokach ażurowymi uszami utworzonymi z liści akantu i przeplatającej je karbowanej wstęgi. Podpory ustawione na bazach, kapitele kompozytowe, trzony kolumn gładkie, natomiast trzony pilastrów kanelowane. Struktura malowana w kolorze ciemnozielonym, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem.  Mensa w formie prostopadłościanu. Antepedium malowane: pośrodku medalion otoczony wieńcem z kwiatów. W polu otwarta księga z napisem „SIQUAE/RIS / MIRA/CULA” oraz skrzyżowane dwie gałązki palmowe, kajdany i kule inwalidzkie. Po bokach medalionu wolutowo zakręcona wić roślinna zakończona wazonami z kwiatami. Całość ukazana na ciemnozielonym tle. Tabernakulum w formie prostopadłościennej skrzynki, ustawione na niskim cokole, flankowane parą pilastrów z bazami, kanelowanymi trzonami i kapitelami kompozytowymi podtrzymującymi proste belkowanie z trójkątnym przyczółkiem. Zwieńczenie w formie prostopadłościennego postumentu, na którym ustawiony jest krucyfiks. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem nadwieszonym. W polu monogram IHS, poniżej narzędzia Męki Pańskiej. Nad drzwiczkami, w przyłuczach dwie gałązki róż. Retabulum umieszczone na zdwojonym cokole, flankowane kolumnami, ustawionymi na tle zwielokrotnionych pilastrów podtrzymujących wyłamane belkowanie; na osi kolumn przerwany wolutowy przyczółek. W polu głównym nastawy płytka wnęka, ujęta złoconą i profilowaną ramą w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pośrodku obraz „Św. Antoni Padewski”, a nad nim kartusz z napisem „S(WIĘTY) ANTONI MÓDL SIĘ ZA NAMI”. W górnej części ramy drugi, mniejszy kartusz z napisem „IHS”. Zwieńczenie o delikatnie wklęsłych bokach ujętych spływami wolutowymi i rzędem kampanul, zamknięte łukiem nadwieszonym. Nad nim złocona muszla palmetowa ujęta dwoma spływami wolutowymi. U szczytu zwieńczenia, po bokach ustawione dwa wazoniki z kwiatami. W polu zwieńczenia obraz „Św. Jan Nepomucen” ujęty w ramę o fantazyjnym wykroju. Podpory ustawione na bazach, kapitele kompozytowe, trzony kolumn gładkie, natomiast trzony pilastrów kanelowane. Struktura malowana w kolorze ciemnozielonym, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny południowy, przytęczowy

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem.  Mensa w formie prostopadłościanu. Antepedium malowane: pośrodku medalion otoczony baldachimem utworzonym z królewskiego płaszcza, spiętego u góry koroną, z chwostami po bokach. W polu scena ukazująca odnalezienie pierścienia św. Kingi w bryle soli. Po bokach medalionu wolutowo zakręcona wić roślinna zakończona wazonami z kwiatami. Całość ukazana na ciemnozielonym tle. Tabernakulum w formie prostopadłościennej skrzynki, ustawione na niskim cokoliku, flankowane parą pilastrów z bazami, kanelowanymi trzonami i kapitelami kompozytowymi podtrzymującymi proste belkowanie z trójkątnym przyczółkiem. Zwieńczenie w formie prostopadłościennego postumentu, na którym ustawiony krucyfiks. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem nadwieszonym. W polu monogram Marii, gwiazda i wieniec z róż. Nad drzwiczkami, w przyłuczach dwie gałązki róż. Retabulum umieszczone na zdwojonym cokole, flankowane kolumnami, ustawionymi na tle zwielokrotnionych pilastrów podtrzymujących wyłamane belkowanie; na osi kolumn przerwany wolutowy przyczółek. W polu głównym nastawy płytka wnęka, ujęta złoconą i profilowaną ramą w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pośrodku obraz „Matki Boskiej Nieustającej Pomocy”, a na zasuwie obraz „Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej”. W górnej części ramy złocony kartusz z napisem „MARIA”. Zwieńczenie o delikatnie wklęsłych bokach ujętych spływami wolutowymi i rzędem kampanul, zamknięte łukiem nadwieszonym z profilowanym gzymsem. Nad nim złocona muszla palmetowa ujęta dwoma spływami wolutowymi. U szczytu zwieńczenia, po bokach ustawione dwa wazoniki z kwiatami. W polu zwieńczenia obraz „Św. Jacek” ujęty w ramę o fantazyjnym wykroju.  Podpory ustawione na bazach, kapietle kompozytowe, trzony kolumn gładkie, natomiast trzony pilastrów kanelowane. Struktura malowana w kolorze ciemnozielonym, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny północny, przytęczowy

Zdjęcie nr 1: Ołtarz drewniany, dwustronny, obecnie przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem, trójosiowy, z bramkami. Mensa kamienna, prostopadłościenna z antepedium ujętym w profilowaną i złoconą ramę, dekorowaną kimationem jońskim i kampanulami. W polu płaskorzeźbione przedstawienie kielicha z hostią ujętego dwoma otwartymi księgami z napisem na prawej „ECCE / PANIS / ANGE/LORUM”, na lewej „EVAN/GE/LIUM”; liśćmi laurowymi, arma Christi; u podstawy kielicha nałożona korona cierniowa. W dolnych narożach antepedium dekoracja z miękko zawijającej się wstęgi regencyjnej. Tabernakulum o rozbudowanych architektonicznych formach, jednokondygnacyjne, trójosiowe, każda z osi flankowana parą kolumienek i zakończona zwieńczeniem. W osi środkowej tabernakulum metalowe: w dolnej części w formie prostopadłościennej skrzynki z wizerunkiem Chrystusa, w górnej części obrotowe z przedstawieniem Baranka Bożego, zamknięte ozdobnym zwieńczeniem z parą uskrzydlonych putt i koroną w typie zamkniętym. W polach osi bocznych umieszczone za szybką relikwie świętych ujęte prostokątną, złoconą ramą. Retabulum ustawione na wysokim, dwudzielnym cokole, z bramkami o otworach drzwiowych zamkniętych łukiem kotarowym ściętym, nadproża w formie profilowanego gryzmsu. Pole ołtarza, zarówno osi głównej jak i bocznych ujęte jest kolumnami o gładkich trzonach i złoconych kapitalach kompozytowych ustawionych na tle zwieloktrotnionych pilastrów o kanelowanych trzonach. Podpory dźwigają wyłamane na ich osi, pełne belkowanie z wydatnym, silnie profilowanych gzymsem. Na nim fragmenty przyczółka w formie wolut. Pole osi środkowej ze złoconą ramą zamkniętą łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem. W zwieńczeniu ramy wolutowy kartusz o nieregularnym kształcie, z napisem „CONSUMMATUM / EST”. W centrum pola ołtarzowego drewniany krycyfiks. W osi prawej figura św. Kazimierza Królewicza, w osi lewej figura św. Jadwigi Śląskiej. Rzeźby ustawione w niszach, zamkniętych łukiem wklęsło-wypukłym, na rozbudowanych, wolutowych konsolach dekorowanych z przodu kartuszem utworzonym z akantowego wieńca wypełnionego kratką regencyjną; ponad nim girlanda złożona z kampanul i kwiatów. W niszach ponad figurami umieszczone dużych rozmiarów, złocone muszle palmetowe, oraz nieco niżej dwie gałązki akantu. Ponad niszami rozbudowana płaskorzeźbiona dekoracja w formie struktury utworzonej z wolut o karbowanych wypełnieniach, w jej centrum uskrzydlone główki aniołków. Zwieńczenie w formie wklęsło-wypukłej, zamknięte gzymsem w kształcie łuku nadwieszonego, po bokach flankowane dwoma wazonami z kwiatami. W polu obraz św. Michała Archanioła. Kolorystyka ciemnozielona, ze złoceniami w partiach ornamentów oraz w załamaniach profili architektonicznych. Partie cokołu dekorowane płycinami wypełnionymi ornamentem regencyjnym. Według dokumentacji konserwatorskiej na odwrociu ołtarza znajduje się malowana iluzjonistyczna dekoracja przedstawiająca barokowy ołtarz, postacie Matki Boskiej, św. Jana Ewangelisty oraz świętych franciszkańskich.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Mensa w formie prostopadłościanu, antepedium malowane. Pośrodku medalion z wieńca laurowego. W polu wieńca krzyż oraz skrzyżowane narzędzia Męki Pańskiej na tle błękitnego nieba. Po bokach medalionu wolutowo zakręcona wić roślinna zakończona wazonami z kwiatami. Całość ukazana na ciemnozielonym tle. Retabulum umieszczone na zdwojonym cokole, flankowane kolumnami, ustawionymi na tle zwielokrotnionych pilastrów podtrzymujących wyłamane belkowanie; na osi kolumn przerwany wolutowy przyczółek. W polu głównym nastawy płytka wnęka, ujęta złoconą i profilowaną ramą w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pośrodku obraz „Najświętsze Serce Jezusa”. W górnej części ramy złocony kartusz z gorejącym sercem w polu. Zwieńczenie o delikatnie wklęsłych bokach ujętych spływami wolutowymi, zamknięte łukiem nadwieszonym. Nad nim złocona muszla palmetowa pomiędzy dwoma spływami wolutowymi. W polu zwieńczenia obraz „Św. Jan Kanty” w ramie o fantazyjnym wykroju. Retabulum flankowane po bokach ażurowymi uszami utworzonymi z liści akantu i przeplatającej je karbowanej wstęgi. Podpory ustawione na bazach, kapitele kompozytowe, trzony kolumn gładkie, natomiast trzony pilastrów kanelowane. Struktura malowana w kolorze ciemnozielonym, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem.  Mensa w formie prostopadłościanu. Antepedium malowane. Pośrodku medalion z wieńca laurowego, owiniętego sznurem. W polu wieńca godło zakonu franciszkańskiego (skrzyżowane prawe ręce Chrystusa i św. Franciszka oraz krzyż łaciński) na tle błękitnego nieba. Po bokach medalionu wolutowo zakręcona wić roślinna zakończona wazonami z kwiatami. Całość ukazana na ciemnozielonym tle. Retabulum umieszczone na zdwojonym cokole, flankowane kolumnami, ustawionymi na tle zwielokrotnionych pilastrów podtrzymujących wyłamane belkowanie; na osi kolumn przerwany wolutowy przyczółek. W polu głównym nastawy płytka wnęka, ujęta złoconą i profilowaną ramą w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pośrodku obraz „Stygmatyzacja św. Franciszka”. W górnej części ramy złocony kartusz z godłem zakonu franciszkańskiego. Zwieńczenie o delikatnie wklęsłych bokach ujętych spływami wolutowymi, zamknięte łukiem nadwieszonym. Nad nim złocona muszla palmetowa pomiędzy dwoma spływami wolutowymi. W polu zwieńczenia obraz św. Klary w ramie o fantazyjnym wykroju. Retabulum flankowane po bokach ażurowymi uszami utworzonymi z liści akantu i przeplatającej je karbowanej wstęgi. Podpory ustawione na bazach, kapitele kompozytowe, trzony kolumn gładkie, natomiast trzony pilastrów kanelowane. Struktura malowana w kolorze ciemnozielonym, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Mensa w formie prostopadłościanu. Antepedium drewniane, w centrum złocony ormament roślinny oraz banderola.  Retabulum ustawione na zdwojonym cokole, flankowane kolumnami, ustawionych na tle zwielokrotnionych pilastrów podtrzymujących wyłamane belkowanie, na osi kolumn przerwany wolutowy przyczółek. W polu głównym nastawy płytka wnęka, ujęta złoconą i profilowaną ramą w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pośrodku obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. W górnej części ramy złocony kartusz. Zwieńczenie o delikatnie wklęsłych bokach ze spływami wolutowymi, zamknięte łukiem nadwieszonym. Nad nim złocona muszla palmetowa ujęta dwoma spływami wolutowymi. W polu zwieńczenia obraz św. Barbary w ramie o fantazyjnym wykroju. Retabulum flankowane po bokach ażurowymi uszami utworzonymi z liści akantu. Podpory ustawione na bazach, kapitele kompozytowe, trzony kolumn gładkie, natomiast trzony pilastrów kanelowane. Struktura malowana w kolorze ciemnozielonym, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona na południowej ścianie pomiędzy ołtarzem św. Franciszka z Asyżu, a ołtarzem św. Kingi, dostępna schodami z grubości muru. Kosz na planie ośmioboku, z wypukłą dolną częścią podstawy zdobionej owalnymi, pustymi medalionami ujętymi uproszczonym puklowaniem. Ścianki kosza zdobione prostokątnymi płycinami, flankowanymi pilastrami o trzonach wypełnionych rzędem kampanul. Parapet kosza w formie prostego, profilowanego gzymsu. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta, dwudzielny, w każdej części dekorowany prostokątną płyciną, ujęty po bokach spływami wolutowymi. Baldachim na planie ośmioboku, z trzech stron z trójkątnymi przyczółkami, zaś belkowanie zdobione wicią liści akantu. W podniebiu baldachimu, w ośmiobocznej płycinie umieszczona gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Zwieńczenie w kształcie sześciu wolut spiętych w kabłąk, przechodzących w prostopadłościenny szczyt z krzyżem łacińskim zatkniętym na obłokach. Każda z wolut zdobiona małym wazonikiem z listkami akantu. Struktura polichromowana na kolor ciemnozielony, detale i ornamentyka złocone i srebrzone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Obraz o nieregularnym, wklęsło-wypukłym kształcie dopasowanym do zwieńczenia ołtarza. W centrum kompozycji znajduje się święty Michał Archanioł w dynamicznej pozie, strącający szatana do piekła. Archanioł ukazany w postawie stojącej, z lewą nogą cofniętą do tyłu, prawą depczący głowę szatana, z podniesionymi do góry rękami, w których trzyma włócznię skierowaną ostrzem w dół. Twarz archanioła szeroka, z długim i prostym nosem, wzrokiem skierowanym w dół. Włosy średniej długości, kręcone, rozwiane do tyłu. Ubrany w zbroję legionisty rzymskiego (złoty pancerz, niebieska tunika, wysokiem złote sandały) z czerwonym płaszczem rozwianym na wietrze, u pleców białe skrzydła, nad głową złoty i okrągły nimb. Dół kompozycji zajmuje skaliste, ciemne podłoże, z którego wydobywają się płomienie. Szatan ukazany w monstrualnej postaci, ze skrzydłami nietoperza, w postawie leżącej. W górnej części obrazu tło pochmurne, ciemne. Rama drewniana, złocona, polichromowana.
obraz

Św. Michał Archanioł

Zdjęcie nr 1: Rzeźba przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego. Postać ukazana jest frontalnie o esowato wygiętej sylwetce, przybita do krzyża trzema gwoździami z nogami ugiętymi w kolanach. Głowa Chrystusa opada na prawe ramię. Sylwetka muskularna z wyraźnie zaznaczoną linią żeber i mostka. Twarz podłużna z niskim czołem, zamkniętymi oczami, długim i prostym nosem oraz wąskimi i lekko rozchylonymi ustami; okolona bujną brodą, zwiniętą na końcu w dwa symetryczne pukle. Długie, brązowe włosy opadają na plecy i prawe ramię, na głowie złota korona cierniowa. Na prawym boku — krwawiąca rana. Podobnie smużki krwi wypływają z ran po gwoździach. Perizonium złocone, silnie drapowane o mocno łamanych fałdach. W górnej części krzyża titulus w formie pionowej banderoli z napisem „IN/RI”. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna. Korona i perizonium złocone, titulus srebrzony. Krzyż prosty i gładki, malowany na brązowo.
rzeźba

krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego owalu. W jego centrum znajduje się przedstawienie św. Jana Nepomucena w całej postaci, zwróconego w trzech czwartych w prawą stronę, w kontrapoście. Święty w prawej, uniesionej na wysokość barku ręce trzyma krzyż, a w lewej, opuszczonej wzdłuż boku, liść palmy. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi ku górze, okoloną gęstą, rozdwajającą się brodą oraz krótkimi, kręconymi włosami. Ubrany jest w strój kanonika: czarną sutannę, białą komżę lamowaną koronką oraz almucję zapiętą na piersi, na głowie ma czarny biret. Święty ukazany jest na tle pejzażu, z zachmurzonym niebem, rozjaśnionym wokół jego głowy. W lewej części obrazu, w głębi, przedstawiono most z grupą ludzi, którzy wrzucają świętego do rzeki. Obraz ujęty jest pozłoconą, drewnianą ramą w formie wieńca laurowego oraz wolutowo skręconych, ażurowych liści suchego akantu, dekorowaną po bokach zwisami z kampanul.
obraz

Zwieńczenie ołtarza z obrazem św. Jana Nepomucena

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami o dolnej krawędzi półkoliście wyciętej, przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki, z głową delikatnie uniesioną ku górze. Ma szeroką twarz, z krótkim zarostem, z dużymi oczami ze wzrokiem skierowanym na Chrystusa. Ubrany jest w habit franciszkański. W górnej części obrazu, po lewej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie o falistym przebiegu tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokiej skale ułożone są: otwarta księga z napisem „Regula et / vita / Fratrum / Minorum / haec / est / observare / sanctum / Evangelium / D(omi)ni Nostri / Jesv Christi” oraz krzyż. Przed skałą siedzi baranek. Po prawej stronie obrazu widać zakonnika siedzącego na obłokach, który przypatruje się scenie stygmatyzacji, ukazanego z prawą ręką wyciągniętą do przodu, a w lewej trzymający zamkniętą księgą. W górnej części obrazu ukazano pochmurne niebo. W prawym dolnym rogu kompozycji znajduje się słabo czytelna data „ A[NNO] D[OMINI] 1730”. Rama drewniana, profilowana i złocona.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem. W centrum kompozycji znajduje się św. Sebastian przywiązany do drzewa. Postać zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, jej prawa ręka przywiązana jest wysoko do gałęzi, lewa z tyłu, za pniem drzewa. Ciało świętego na lekko ugiętych nogach opada bezwładnie. Jego twarz jest owalna, o młodzieńczych rysach, przymrużonych, migdałowatych oczach, dużym, lekko garbatym nosie oraz wąskich ustach. Okolona jest długimi jasnobrązowymi, kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Ciało jest szczupłe, o delikatnie zarysowanej muskulaturze klatki piersiowej i ramion podkreślonej silnym światłocieniem, przebite jest czterema strzałami. Biodra świętego przepasane są białą, silnie drapowaną tkaniną, opadającą po jego bokach. Z tyłu na gałęziach zawieszony jest czerwony płaszcz opadający na ziemię, na który osuwa się ciało. W prawym dolnym rogu obrazu na ziemi leżą hełm, miecz, puklerz, łuk, kołczan ze strzałami oraz drapowana niebieska tkanina. Scena ukazana jest na tle pejzażu z zachmurzonym błękitno-żółtym niebem oraz z widocznymi po prawej stronie obrazu w oddali budynkami. Kolorystyka jasna, pastelowa, forma ciała i tkaniny wydobyte silnie skontrastowanym światłocieniem.
obraz

Męczeństwo św. Sebastiana

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem. W centrum kompozycji znajduje się grupa Trójcy Świętej. Na obłoku po lewej stronie obrazu siedzi Chrystus, po prawej Bóg Ojciec, ponad nimi unosi się gołębica Ducha Świętego. Chrystus zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, prawą ręką przytrzymuje na ramieniu krzyż, który u dołu podtrzymuje putto, lewą rękę wyciąga w bok w geście rozmowy, prawą nogę wystawia naprzód. Twarz ma szczupłą, o dużych, migdałowatych oczach, dużym nosie i pełnych ustach, okoloną krótką, falowaną brodą oraz kręconymi włosami opadającymi na plecy. Ubrany jest w czerwony płaszcz odsłaniający tors, zarzucony na lewe ramię i opadający na nogi, na jego ciele zaznaczone są ślady męki. Bóg Ojciec zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w przeciwną stronę. Prawą ręką trzyma przy boku glob, w dłoni zaś berło, lewą rękę wyciąga w bok w geście rozmowy, nogi ma skrzyżowane. Jego twarz jest kwadratowa o starczych rysach, migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okolona długą, białą, rozdwajającą się brodą oraz krótkimi, siwymi włosami. Ubrany jest w białą tunikę przewiązaną w pasie oraz w żółto-brązowy płaszcz zarzucony na lewe ramię, rozwiany z tyłu, opadający na nogi. Ponad głowami obu postaci unosi się gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. W górnym prawym rogu obrazu i u dołu dwie pary uskrzydlonych główek anielskich. Górną połowę obrazu tworzy tło wypełnione żółto-brązowymi obłokami, dolną połowę zaś błękitne niebo.
obraz

Trójca Święta

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, przyścienny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny z mensą. Mensa prosta, kamienna; antepedium płaskorzeźbione ze sceną Zesłania Ducha Świętego. Kompozycja jest niemal symetryczna, postacie apostołów oraz dwie Marie siedzą lub stoją poniżej rozchodzących się promieni glorii. Nastawa ołtarzowa ustawiona na wysokim, zdwojonym cokole, którego szersza oś środkowa jest flankowana parami cokołów ustawionych skośnie. Pierwsza kondygnacja również ustawiona na cokole, którego pola wypełniają płyciny z płaskorzeźbioną, symetryczną dekoracją z ceownicami wokół kwiatu róży. Na środku, na mensie prostopadłościenne tabernakulum na cokole. Na jego ścianie frontowej wypełnione czerwonym kolorem drzwi w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem nadwieszonym, flankowane kolumienkami jońskimi. 
W polu środkowym pierwszej kondygnacji ołtarza obraz „Oblicze Chrystusa” (XVII w.) w profilowanej, prostokątnej ramie z uskokiem i półkolistym zamknięciem od góry. Pole flankowane skośnie ustawionymi kolumnami korynckimi na tle pilastrów, wspierającymi wyłamane nad nimi belkowanie i fragmenty przerwanego przyczółka. Trzony kolumn ozdobione plastycznymi płomieniami. Na pilastrach płyciny z wypełnieniem z płaskorzeźbionych ornamentów o motywach regencyjnych. Na tle pilastrów, po obu stronach środkowego obrazu, rzeźbione figury św. Heleny i św. Barbary w obficie drapowanych szatach. 
Zwieńczenie ołtarza w formie glorii promienistej z gołębicą Ducha Świętego pośrodku. Poniżej niej, na banderoli inskrypcja „EMITTE  SPIRITUM TUUM ET CREABUNTUR”. Przedstawienie ujęte otokiem utworzonym z obłoków i uskrzydlonych główek. Po bokach, na częściach przerwanego belkowania, na obłokach siedzą putta. Są zwrócone do siebie i spoglądają lekko w dół. Mają uniesione ręce i są przepasane złotymi szarfami. 
Struktura ołtarza dekorowana imitacją marmoryzacji za pomocą polichromii na kolor jasnoszary z ciemniejszymi żyłkami; profile, ornamenty, gloria, szaty świętych złocone; obłoki, gołębica, elementy strojów, fragmenty antepedium srebrzone; polichromia w partiach ciała postaci naturalistyczna.
ołtarz

Ołtarz Ducha Świętego w kaplicy bocznej

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie kwadratu zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. W centrum kompozycji całopostaciowe przedstawienie św. Floriana, zwróconego frontalnie, z głową skierowaną w prawo. Święty w lewej uniesionej ręce trzyma chorągiew z wizerunkiem Orła Białego, prawą opiera o biodro, w dłoni trzymając cebrzyk, stoi w wykroku. Twarz ma kwadratową, o migdałowatych oczach skierowanych ku górze, zmarszczonych brwiach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną krótką brodą z długimi wąsami oraz jasnobrązowymi włosami sięgającymi ramion. Święty ubrany jest w pełną zbroję i tunikę sięgającą kolan oraz czerwony płaszcz z gronostajowym podbiciem spięty na prawym ramieniu i opadający na boki postaci, przez tors ma przewiązaną niebieską szarfę, na głowie ma mitrę książęcą. Florian ukazany jest na tle pejzażu miejskiego, po jego prawej stronie znajdują się płonące budynki Kleparza, a po lewej kościół św. Floriana.
obraz

Św. Florian

Zdjęcie nr 1: Rzeźba jest ścięta i wydrążona z tyłu, ustawiona na nieregularnej podstawie. Figura zwrócona jest frontalnie, w kontrapoście, z lekko pochylonymi głową i torsem, skierowanymi w lewo. Święty prawą ręką trzyma księgę opartą o jego biodro, lewą dłoń kładzie na piersi. Twarz ma wychudzoną, z podkreślonymi kośćmi policzkowymi, migdałowatymi, głęboko osadzonymi oczami, wąskim, małym nosem o ostrym profilu oraz wąskimi, otwartymi ustami, okoloną krótką, gęstą brodą, silnie wysuniętą do przodu oraz kręconymi włosami po bokach i z tyłu głowy. Święty ubrany jest w długą silnie fałdowaną tunikę oraz togę rektorską o szerokich rękawach, rozchyloną z przodu postaci z zygzakowato układającą się fałdą na jego prawej nodze. Figura w całości pozłocona.
rzeźba

Św. Jan Kanty

Zdjęcie nr 1: Rzeźba jest ścięta z tyłu i drążona, ustawiona na nieregularnej podstawie. Figura zwrócona jest frontalnie, w kontrapoście, z odchylonym w tył torsem i uniesioną głową, skierowaną w prawo. W prawej uniesionej wysoko ręce trzyma krucyfiks, lewą opuszczoną, wyciąga w bok. Twarz świętego jest szczupła, z uwypuklonymi kośćmi policzkowymi, migdałowatymi, głęboko osadzonymi oczami, wąskim, małym nosie o ostrym profilu oraz rozchylonymi, wąskimi ustami; okolona jest krótką, gęstą brodą wysuniętą do przodu oraz kręconymi, krótkimi włosami. Jan Nepomucen jest ubrany w długą sutannę, komżę dekorowaną przy dolnej krawędzi płaskorzeźbionym rocaille'm oraz w zawiązaną na piersi almucję. Figura jest w całości pozłocona.
rzeźba

Św. Jan Nepomucen

Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednoosiowa z bramkami, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, na dwustrefowym cokole. Ołtarz drewniany prostopadłościenny z kamienną mensą. Antepedium ujęte profilowaną ramą, wykonane z czerwonego, haftowanego aksamitu, w centrum medalion z przedstawieniem baranka leżącego na księdze, w dolnych narożach motywy kwiatowe. 
Retabulum flankowane ustawionymi pod kątem na zewnątrz dwiema parami korynckich kolumn, umieszczonych na tle kanelowanych pilastrów. Kolumny ustawione na cokołach, podtrzymują wyłamane belkowanie, przerwane nad polem środkowym, oraz przerwany falisty przyczółek. Na belkowaniu stoi para wazonów, na przerwanym przyczółku siedzą dwa putta. Pomiędzy kolumnami na cokołach znajdują się figury św. Jana Kantego i św. Jana Nepomucena. W polu głównym obraz z przedstawieniem św. Sebastiana ujęty profilowaną ramą w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem, zwieńczoną rokokowym kartuszem flankowanym kwiatowymi zwisami. Zwieńczenie w formie stojącego prostokąta ujęte pilastrami o trzonach przechodzących w spływy wolutowe, zamknięte rokokowym kartuszem. W polu przedstawienie św. Floriana w profilowanej ramie w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. Bramki na wysokości cokołu nastawy w formie arkad podtrzymywanych przez pilastry, zwieńczonych racaille'owymi szczytami. Dwustrefowy cokół dekorowany rokokowymi płycinami, rocaille'm, rozetami i kartuszami. Kanelowane pilastry nastawy ozdobione kampanulami oraz bogatymi, kwiatowymi zwisami. Nastawa ujęta małymi uszami utworzonymi z liści palmy. 
Struktura architektoniczna polichromowana w kolorze czarnym, trzony kolumn pokryte polichromią imitującą kolorową marmoryzację, dekoracja rzeźbiarska, ornamentalna oraz profile pozłacane i posrebrzane.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, ustawiona na profilowanym cokole i na rzeźbionej skale. Chrystus zwrócony jest frontalnie, z głową skierowaną w lewą stronę, stoi w silnym kontrapoście. W prawej, uniesionej ręce trzyma drzewce zakończone krzyżem z chorągwią z tkaniny lamowanej koronką, z haftowanym monogramem IHS w glorii, lewą zaś wyciąga w bok. Twarz ma szczupłą, o głęboko osadzonych migdałowatych oczach, niewielkim nosie i małych, pełnych ustach, okoloną brodą oraz krótkimi włosami zaczesanymi do tyłu, układającymi się po bokach w silnie skręcone pukle. Z jego głowy wychodzą trzy wiązki promieni. Chrystus ma przepasane biodra posrebrzonym perizonium. Na prawym ramieniu, na pasku ma zawieszony silnie drapowany i ekspresyjne rozwiany bladoczerwony płaszcz z błękitną podszewką, zarzucony na plecy i na ugiętą prawą nogę. Jego ciało jest szczupłe, o delikatnie zarysowanej, miękko modelowanej muskulaturze torsu i ramion, z zaznaczonymi śladami męki. Na odwrocie podstawy inskrypcja „A(NNO) D(OMINI) / 1781 / A(ntoni) Kornec/ki”.
rzeźba

Chrystus Zmartwychwstały

Zdjęcie nr 1: Feretron z obrazem w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Jacka.  Święty ukazany frontalnie, w półpostaci, z głową wysuniętą delikatnie do przodu i wzrokiem skierowanym przed siebie. Ręce ugięte, w lewej rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem, w prawej puszka na komunikanty. Ma okrągłą, małą twarz o ciemnych oczach, wąskim nosie i ustach, na głowie ma wyciętą tonsurę. Jest ubrany w biały habit dominikański oraz czarną pelerynę z kapturem, na to ma założoną srebrzystą stułę. W lewym, górnym rogu obrazu herb rodziny Odrowążów. Obraz oprawiono w profilowaną ramę, ustawiono na prostopadłościennej, wyciętej od dołu podstawie z otworami na drążki, ujęto spływami wolutowymi i zamknięto od góry łukiem wklęsło-wypukłym przedzielonym rozetą zwieńczoną krzyżem. Struktura malowana na kolor niebieski; profile złocone.
feretron

Św. Jacek

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna, polichromowana figura św. Jana ustawiona na niewielkim cokole. Święty ukazany w delikatnym kontrapoście z lewą nogą ugiętą w kolanie, głową uniesioną do góry. Prawą rękę ma wyciągniętą w bok, lewą złożoną na piersi podtrzymuje udrapowaną połę płaszcza. Święty o młodzieńczej fizjonomii, z długimi rozwianymi włosami skręcającymi się w bujne loki po bokach. Twarz pozbawiona zarostu, oczy skierowane ku górze, półkoliste łuki brwiowe. Ubrany jest  w długą, zieloną suknię opadającą prostymi fałdami oraz czerwony płaszcz zarzucony na ramiona, udrapowany na piersi, zawinięty pod lewą ręką. Spod szat wystają bose stopy. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

SDM_COVER_PHOTO
kaganek

kaganek

Zdjęcie nr 1: Figurka pełnoplastyczna, ustawiona na niewysokim, profilowanym cokole na planie prostokąta. Święty przedstawiony w całej postaci, zwrócony jest frontalnie, w wykroku, lekko pochylony w prawą stronę. Lewą ręką przytrzymuje przy boku chorągiew, prawą trzyma cebrzyk, z którego wylewa wodę na palący się budynek. Twarz ma szczupłą, okoloną krótką brodą. Ubrany jest w strój żołnierza: tunikę sięgającą kolan, zbroję torsową, na plecy ma zarzucony płaszcz, na głowie ma hełm z pióropuszem. Przy jego prawej nodze znajduje się niewielki budynek w płomieniach. Polichromia ciała naturalistyczna, broda brązowa, elementy stroju i chorągiew szaro-niebieskie z żółtymi detalami, płaszcz i pióropusz czerwone.
rzeźba

Św. Florian

Zdjęcie nr 1: Figura jest pełnoplastyczna, ustawiona na profilowanym cokole na planie prostokąta. Święty przedstawiony w całej postaci, zwrócony jest frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowaną w prawo. Obie ręce wyciąga przed siebie, w prawej trzyma pastorał. Twarz ma pociągłą, o  oczach skierowanych w dół, dużym, garbatym nosie i niewielkich ustach, okoloną długą brodą uformowaną w pojedyncze pukle, opadającą na pierś oraz krótkimi, silnie kręconymi włosami. Święty ubrany jest w strój biskupa: białą albę przepasaną w talii, czerwoną stułę, czerwoną kapę z niebieską podszewką, zapiętą na piersi, na głowie ma czerwoną infułę. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. biskup

Zdjęcie nr 1: Rzeźbiony krucyfiks, zawieszony na prostym krzyżu na tle obrazu z przedstawieniem zaćmienia słońca w górnej części i widokiem Jerozolimy za wzgórzami w dolnej, w niszy zamkniętej od góry daszkiem dwuspadowym. W centrum rzeźbiona figura Chrystusa Ukrzyżowanego, z rozłożonymi, nieznacznie ugiętymi rękami przybitymi gwoździami, ze stopami złożonymi razem, prawa na lewej, przybitymi jednym gwoździem; lewe kolano ugięte, wysunięte przed prawe. Prawe biodro lekko wygięte, ciało tworzy mało wydatny łuk. Na torsie widoczna rana w prawym boku. Głowa opada na prawe ramię, twarz owalna, oczy zamknięte, brwi lekko uniesione, nos prosty, widoczne krótkie wąsy i dzieląca się w dwa pukle broda. Kręcone włosy opadają na kark i prawe ramię. Zarost i włosy jasnobrązowe. Na głowie masywna, złocona korona cierniowa. Biodra przewiązane złoconym, krótkim perizonium związanym na lewym biodrze, układającym się w drobne, poprzeczne fałdy. Koniec perizonium powiewa przy lewym udzie. Chrystus wisi na drewnianym, ciemnobrązowym krzyżu o długiej belce pionowej. W jej górnej części titulus z napisem „INRI”.
rzeźba

Chrystus Ukrzyżowany

Zdjęcie nr 1: Rzeźba jest ścięta i drążona z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie na planie półkola. Święty przedstawiony w całej postaci, zwrócony jest frontalnie, z ugiętą prawą nogą. W prawej, ugiętej ręce podtrzymuje na wysokości talii otwartą księgę, lewa jest wyprostowana, opuszczona w dół. Twarz ma kwadratową, o migdałowatych oczach, krótkim nosie i pełnych ustach, okoloną długą brodą opadającą na pierś oraz długimi, skręconymi włosami sięgającymi ramion. Święty ubrany jest w tunikę przepasaną w talii oraz płaszcz zapięty na piersi, opadający na ramiona i plecy postaci. Figura w całości polichromowana w kolorze złotym.
rzeźba

Św. Paweł

Zdjęcie nr 1: Rzeźba jest ścięta i drążona z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie w kształcie półkola. Święty ukazany jest w całej postaci, zwrócony frontalnie, w wykroku. W lewej ręce opuszczonej wzdłuż ciała trzyma zamkniętą księgę, prawa jest ugięta, jej dłoń o zwiniętych palcach jest przyciśnięta do ciała na wysokości pasa. Twarz ma kwadratową, o migdałowatych oczach, krótkim nosie i pełnych ustach, okoloną brodą oraz krótkimi, falowanymi włosami umieszczonymi po bokach głowy, z pasmem włosów nad czołem. Święty ubrany jest w długą tunikę przepasaną szarfą oraz płaszcz narzucony na prawe ramię i lewe przedramię opadający po bokach postaci. Figura w całości polichromowana w kolorze złotym.
rzeźba

Św. Piotr

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, postać umieszczona na cokole; święta ustawiona  frontalnie, z głową przechyloną na prawe ramię. W lewej ręce trzyma palmę męczeńską, prawą przytrzymuje kielich chwycony przez płaszcz. Twarz owalna, bez wyrazu, oczy małe, nos prosty, usta niewielkie. Falowane, brązowe włosy spływają jej na plecy, jeden pukiel przechodzi do przodu; na głowie korona. Święta jest ubrana w bogato fałdowaną suknię z szeroką bordiurą pod szyją i dekoracją z ornamentów roślinnych na dekolcie. Okrywający suknię płaszcz przechodzi przez plecy i jest przerzucony przez obie ręce. Widoczne wysuwające się spod szat końce brązowych butów. 
Szaty, korona i kielich złocone; w partiach ciała polichromia naturalistyczna; gałązka palmy zielona.
rzeźba

Św. Barbara

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, postać umieszczona na cokole; święta ustawiona w kontrapoście, z lewą nogą wysuniętą do przodu. W prawej dłoni trzyma palmę męczeńską, lewą ugiętą podtrzymuje fałdy płaszcza. Twarz owalna, bez wyrazu, oczy małe, nos prosty, niewielkie usta; falowane, brązowe włosy spływają na plecy, jeden pukiel przechodzi do przodu; na głowie korona. Święta jest ubrana w bogato fałdowaną suknię z gorsetem podkreślającą kształt ciała. Pod szyją ma dwa sznury korali, na jednym zawieszony medalion. Okrywający suknię płaszcz zarzucony na ramiona i plecy opada do ziemi, jedna część przerzucona przez lewą rękę. Spod sukni wystają fragmenty brązowych butów. U dołu, przed świętą połamane koło. 
Szaty i korona złocone, w partiach ciała polichromia naturalistyczna, liść palmy zielony, koło brązowe.
rzeźba

Św. Katarzyna

Zdjęcie nr 1: Pomnik w kształcie stojącego prostopadłościanu, umieszczony na niskim cokole, z belkowaniem. Zwieńczenie w formie trójkątnego przyczółka z płaskorzeźbą uskrzydlonej klepsydry pośrodku, flankowane motywem jaskółczego ogona. W polu środkowym pomnika widoczna nisza flankowana motywem odwróconych płonących pochodni. W niej rzeźba przedstawiająca w profilu klęczącą przy urnie kobietę, ubraną w togę i płaszcz zarzucony na głowę, okrywający plecy i częściowo urnę. Twarz pełna, z długim nosem, gęstymi, kręconymi włosami do ramion. Urna w typie greckiej amfory pokryta dołem liśćmi akantu na przemian z pięciopłatowymi kwiatami, góra fryzem z wicią roślinną. Nad płaskorzeźbą inskrycpcja: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Józefowi Gawin / Niesiołowskiemu Dziedzicowi Dóbr Siercza i Klasna  w Wieku lat 46. dnia 19. Marca 1824. r(oku) zmarłemu / Czuła Żona; / Anna z Barów  Przychockich Niesiołowska; w dowód niewygasłey Pamięci i Żalu; ten Pomnik z proźbą / o westchnie za Dusze Jego / złożyła."
pomnik

Pomnik Józefa Gawin Niesiołowskiego

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w profilowanej, złoconej ramie. Na nim Matka Boska Bolesna, w ujęciu do bioder, zwrócona w trzech czwartych w lewo. Głowę ma pochyloną na prawe ramię, twarz owalną, brwi ściągnięte, oczy otwarte, podkrążone, nos wąski, usta zamknięte. Twarz wyraża ból i smutek, z oczu płyną łzy. Dłonie ma splecione na wysokości bioder, lekko opuszczone. Jest ubrana w złoty welon, czerwoną suknię i granatowy maforion, drapowane w miękkie fałdy. Wokół postaci Marii delikatny, świetlisty nimb. Tło jednolite, ciemnobrunatne. W prawym, górnym rogu obrazu napis „Renovavit 1942 Frydrych Ladislaus”.
obraz

Matka Boska Bolesna

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Mensa w formie wysokiego prostopadłościanu. Retabulum ustawione na cokole, ujęte smukłymi kolumnami kompozytowymi stojącymi na bazach. Podpory dźwigają odcinki niepełnego belkowania z rautami w partii fryzu; na nich ustawione niewielkie wazony. W polu prostokątna, złocona rama z wizerunkiem św. Maksymiliana Marii Kolbego. Zwieńczenie o nieregularnym kształcie z bokami ujętymi spływami wolutowymi, zamknięte profilowanym gzymsem w postaci łuku nadwieszonego. Na nim dwie akantowe woluty o układzie przeciwstawnym oraz prosty krzyż. W polu zwieńczenia srebrzony kartusz z kratką wewnątrz. Nastawa ujęta po bokach ażurowymi, akantowymi uszami z motywem woluty. Imposty dekorowane rautami. Struktura malowana na kolor ciemnozielony, ornamenty i detale złocone.
ołtarz

Ołtarzyk boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. W centrum, nieco na prawo od osi obrazu, postać św. Mikołaja, który stoi na stopniu przed wejściem do kościoła, odwrócony w trzech czwartych w stronę klęczącej przed nim rodziny. Lewą ręką przytrzymuje pastorał, na dłoni trzyma zamkniętą księgę, na której leżą trzy złote kule, prawą błogosławi klęczących. Ma okrągłą twarz z wydatnymi oczami, prostym nosem oraz grubymi ustami. Siwe włosy spływają mu na plecy, długa broda sięga mostka. Ubrany jest w strój biskupi: albę dekorowaną dołem haftem z motywami roślinnymi oraz stułę, założoną na wierzch kapę spiętą pod szyją i infułę. Trzy ostatnie elementy stroju są zdobione złotą, haftowaną dekoracją wykorzystującą motywy roślinne; końce stuły oraz infuła zdobione krzyżami greckimi. Na piersi widoczny zawieszony na szyi pektorał. Przed świętym znajdują się cztery osoby. Kobieta na pierwszym planie klęczy na prawym kolanie, prawą rękę otwiera do boku, lewą zbliża do piersi, głowę ma uniesioną w kierunku świętego. Ma pogodny wyraz twarzy, duże oczy, prosty nos i jasne włosy spięte w kok. Jest ubrana w różową suknię i żółty płaszcz przewieszony przez lewe ramię. Za nią z prawej strony młoda dziewczyna, która składa ręce w modlitewnym geście spoglądając do góry. Jest ubrana w białą suknię i czerwony płaszcz. Po lewej mała dziewczynka, stoi na lekko ugiętych nogach, składa ręce i z uśmiechem patrzy na świętego, jasne włosy ma rozpuszczone, opadające na plecy. Jest ubrana w białą sukienkę i różową tunikę z szerokim dekoltem. Za nimi klęczy mężczyzna, który również składa ręce, patrzy z zachwytem na postać biskupa; jest ubrany w brązowy strój. Za nimi w tle widać kilka domów i kawałek nieba z księżycem. Za św. Mikołajem, z drzwi kościoła przed którym stoi, wychodzi mężczyzna cały okryty brązowym płaszczem. Górną część kompozycji wypełniają skłębione chmury w odcieniu złocistobrunatnym. Obraz ujęty profilowaną, złoconą ramą.
obraz

Św. Mikołaj

Zdjęcie nr 1: Stalle na rzucie wydłużonego prostokąta, dwurzędowe, pięcioosiowe. Zaplecek wysoki, zwieńczony baldachimem, od dołu poprzedzonym przez wąskie belkowanie, podtrzymywanym po bokach przez dwa wolutowe wsporniki osadzone na hermach. Pole zaplecka dzielone na pięć części, oddzielonych zdwojonymi pilastrami z głowicami zbliżonymi do jońskich; belkowanie przełamuje się na ich osi. W polach pomiędzy pilastrami pionowe prostokątne płyciny zwieńczone półkoliście, w profilowanych obramieniach, na zewnątrz których dodatkowo pasy boniowań. W polach płycin ornament roślinny z główką anielską w centrum, w zwieńczeniach płycin muszle. Siedziska od przodu poprzedzone ścianką z parapetem, która równocześnie pełni funkcję niskiego zaplecka dla drugiego rzędu siedzisk położonych niżej niż górne. Dolny zaplecek podzielony niskimi, hermowymi pilastrami, wspierającymi belkowanie, między pilastrami prostokątne płyciny w profilowanych obramieniach dekorowane rozetami z rautami pośrodku. Siedziska rozdzielone są niskimi podłokietnikami w formie wolut zdobionych cekinamii motywami roślinnymi. Na linii podłokietników, poniżej siedzisk widoczna ich kontynuacja w formie ścianek, u dołu masywna partia cokołowa.
stalla

Stalle

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami, przedstawiający św. Kingę; podstawa obrazu ścięta półkoliście. W centrum kompozycji znajduje się św. Kinga zwrócona w trzech czwartych w swoją lewą stronę, ukazana w pozie klęczącej z rękoma złożonymi do modlitwy, z głową przechyloną na lewe ramię. Twarz św. Kingi jest owalna o bladej karnacji, z migdałowymi oczami skierowanymi ku górze, prostym nosem i pełnymi ustami, delikatnie rozchylonymi. Święta ubrana jest w brązowy habit, przewiązany sznurem, brązowy płaszcz oraz biało-czarny welon (strój klaryski). W dłoni trzyma różaniec. W górnej części kompozycji, po prawej stronie został ukazany Chrystus, siedzący na obłokach, zwrócony trzy czwarte w prawo, z prawą ręką wzniesioną w geście błogosławieństwa, lewą opuszczoną w dół. Ma podłużną twarz, długi i prosty nos, długą i ciemnobrązową brodę. Długie i ciemne włosy opadają na plecy. Jest ubrany w czerwony płaszcz, spływający z prawego ramienia, odsłaniający nagi tors. Nad jego prawym ramieniem dwójka małych aniołków unosi ku górze prosty krzyż. W dolnej części kompozycji, po prawej stronie obrazu widnieje wysoki pulpit, zasłany czerwonym obrusem, na nim leży otwarta księga. Poniżej  pulpitu jest czerwona poduszka, na której są położone: korona i berło królewskie oraz gałązka białej lilii. Tło obrazu stanowi zachmurzone niebo. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązu i elementami czerwieni. W lewym dolnym narożu obrazu na brzegu poduszki sygnatura „M(ichał) Stachowicz invenit / [nieczytelna data]”.  Rama profilowana, złocona.
obraz

Św. Kinga

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na niskim cokole. Matka Boska stojąca w nieznacznym kontrapoście z dłońmi splecionymi na wysokości pasa oraz głową uniesioną ku górze. Twarz pociągła, nos długi i prosty, małe usta, wzrok skierowany ku górze. Ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami, ze złotą lamówką u szyi oraz swobodnie narzucony na ramiona błękitny płaszcz ozdobiony na brzegach analogicznym wykończeniem jak w sukni. Na głowie ma założony biały welon, którego jeden koniec spływa z przodu postaci. Spod szat wystają bose stopy. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, delikatnie jasna.
rzeźba

Matka Boska

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum Matka Boska ukazana frontalnie, jako siedząca, do kolan, z głową skierowaną w lewo. Lewą ręką obejmuje półleżące na jej kolanach Dzieciątko, prawą, wyciągniętą w bok trzyma pieluszkę, na której ono leży. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnobrązowymi włosami, ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w ciemnoczerwoną suknię, z dużym dekoltem, przepasaną w talii, ciemnozielony płaszcz zarzucony na ramiona oraz biały welon opadający na plecy. Dzieciątko w pozycji półleżącej, korpusem zwrócone w lewo. Twarz ma kwadratową, o okrągłych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Dzieciątko o pulchnym ciele, w partii bioder przesłonięte pieluszką. Tło jednolite, czarne. Obraz ujęty prostą ramą z fornirowanymi narożami.
obraz

Matka Boska z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Ołtarzyk architektoniczny, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem, na cokole; w formie aediculi, ujętej parą kolumienek ustawionych na wyodrębnionych cokołach, dźwigających pełne belkowanie wyłamane na ich osi, na którym znajdują się kule i tralki. W polu głównym wnęka w kształcie stojącego prostokąta, ujęta profilowaną ramą z wizerunkiem Matki Boskiej. W partii cokołu pięć medalionów, z których cztery zdobione są rozetami z papieru, środkowa jest pusta. Fryz dekorowany pięcioma medalionami z papierowymi rozetami. Ołtarzyk ujęty skrzydłami o fantazyjnym wykroju, z malowanym wzorem wzdłuż krawędzi. Każde ozdobione czterema medalionami z malowanymi popiersiami apostołów (trzech ewangelistów i św. Macieja) i papierowymi rozetami oraz płaskorzeźbionym ornamentem kandelabrowym. Zwieńczenie o fantazyjnej formie zbliżonej do kwadratu o wklęsłych bokach i ściętych górnych narożach obwiedzionych gzymsem, zakończone małym szczytem z rozetą. W polu medalion z przedstawieniem męczeństwa św. Sebastiana, flankowany płaskorzeźbionym ornamentem kandelabrowym. 
Obraz Matki Boskiej w formie stojącego prostokąta. W centrum półpostać Marii, zwróconej w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową i dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma owalną, o pełnych policzkach, okrągłych, półprzymkniętych oczach, prostym nosie i małych, pełnych ustach. Ubrana jest w brązową suknię, pod szyją ma podwikę, na ramiona i głowę zarzucony niebieski płaszcz z czerwoną podszewką. Wokół jej głowy złocony nimb. Maria ukazana jest na tle niebiesko-różowego nieba.
ołtarz

Ołtarzyk przenośny z obrazem Matki Boskiej i świętymi

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym w profilowanej, złoconej ramie dekorowanej na bocznych krawędziach kwitnącymi różami. Na płótnie przedstawiono świętych Piotra i Pawła z gołębicą Ducha Świętego. Pierwszy klęczy po lewej stronie zwrócony w trzech czwartych w lewo, spogląda w górę, lewą ręką przytrzymuje krzyż oraz dwa klucze, prawą wyciąga przed siebie. Ma owalną twarz, głęboko osadzone, ciemne oczy, prosty nos i pełne usta. Twarz otacza siwy zarost, a okalające łysinę krótkie włosy kręcą się w loki. Jest ubrany w brązową tunikę, na którą na narzucony niebieski płaszcz okrywający lewą rękę i dolną połowę ciała; stopy bose. Święty Paweł stoi zwrócony delikatnie w prawo, głowę skręca mocniej w tym kierunku. Lewą rękę kładzie na piersi i przytrzymuje nią miecz, prawą pisze w otwartej księdze, która leży przed nim. Ma zatroskany wyraz twarzy, ściągnięte brwi, ciemne oczy, prosty nos i pełne usta. Bujna, brązowa broda opada mu na dekolt, krótkie włosy się kręcą. Jest ubrany w niebieską tunikę i czerwony płaszcz, który otacza lewą rękę, owija się wokół pasa i obejmuje wspomnianą księgę. Lewą stopę trzyma na stopniu, na nogach ma sandały. Przed nim stoi pulpit z rozwijającym się zwojem i zamkniętą księgą, na której wspiera się otwarta. Między świętymi unosi się anioł wskazujący w dół, ubrany w białą suknię i rozwiewający się płaszcz, powyżej widoczna zlatująca, otoczona aniołkami i obłokami gołębica Ducha Świętego na tle glorii promienistej. Wokół świętych surowy krajobraz utrzymany w odcieniach brązu. Przed krzyżem kamienie, w tle skała na której stoi rotunda.
obraz

Św. Piotr i św. Paweł

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, przyścienny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, w formie podwójnej aediculi. Mensa prostopadłościenna, z płyciną w kształcie leżącego prostokąta wypełnionego marmoryzacją i obwiedzionego profilowaną ramą. Na mensie tabernakulum na planie zbliżonym do owalu, o wklęsło-wypukłej linii ścian. Części boczne na cokole, w środkowej drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym z symetryczną dekoracją składającą się z kielicha z hostią otoczoną glorią promienistą na tle kłosów zbóż oraz kiści winogron. Na bocznych ściankach dekoracja z ornamentu rocaille'owego. Tabernakulum od góry zamknięte profilowanym gzymsem. 
Nastawa na wysokim, trójdzielnym cokole dekorowanym prostokątnymi płycinami. W polu głównym rama w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem. W niej obraz z przedstawieniem Ecce Homo w owalnej ramie poniżej kokardy uwitej ze złotej wstęgi, i powyżej tabliczki z napisem „O MÓJ JEZU MIŁOSIERDZIA!”. Pole flankowane zakończonymi głowicami jońskimi pilastrami podtrzymującymi proste belkowanie. Przed nimi figury dwóch ewangelistów. Całość ujęta dwiema żłobkowanymi kolumnami o kapitelach kompozytowych, wspierającymi pełne belkowanie zwieńczone trójkątnym przyczółkiem z zatkniętym na szczycie krzyżem łacińskim. Na osi kolumn, na belkowaniu wazony z kwiatami. 
Wokół ramy, na trzonach pilastrów, między belkowaniami oraz na fryzie podtrzymywanym przez kolumny dekoracja z elementów roślinnych w postaci pęków kwiatów z liśćmi lub wici; na środku fryzu dwa skrzyżowane młoty; w polu przyczółka uskrzydlona główka anielska. 
Struktura w kolorze kremowym lub marmoryzowana na kolor różowy; kolumny, profile, ornamenty i dekoracje złocone; skrzyżowane młoty, elementy kwiatów i krzyża srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny z obrazem Ecce Homo

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, przyścienny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, w formie aediculi, ustawiony na wysokim cokole. Do niego przystawiona prostopadłościenna mensa, z antepedium ozdobionym trzema płycinami: zewnętrze mają kształt kwadratu i są wypełnione polichromią imitującą marmoryzację, środkowa, w kształcie leżącego prostokąta, ozdobiona jest monogramem maryjnym. Na mensie tabernakulum z tronem do wystawiania, na rzucie zbliżonym do owalu. Ustawione na wysokim cokole, w którym prostokątne drzwiczki. Tron do wystawiania w formie dekorowanej kotarą niszy wypełnionej grupą Ukrzyżowania z Marią i św. Janem, utrzymanej w stylistyce ludowej. Na cokole przedstawiono narzędzia murarskie oraz Serce Jezusa. Niszę flankują pary kolumn, całość wieńczy silnie profilowane belkowanie.  
Nastawa ołtarzowa na własnym cokole z wyodrębnionymi po bokach prostopadłościennymi postumentami pod znajdujące się wyżej kolumny, dekorowanymi od przodu prostokątnymi płycinami; inne powierzchnie partii cokołowej ołtarza (m.in. po bokach tabernakulum) ożywione prostokątnymi, zestawionymi względem siebie w symetryczne pary płycinami, każda ze ściętym jednym z górnych narożników. W polu centralnym środkowej partii retabulum rama w kształcie pionowego prostokąta zamkniętego od góry łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem. W niej obraz z przedstawieniem Matki Boskiej w typie Śnieżnej trzymającej szkaplerz, wyobrażonej poniżej monogramu maryjnego uwitego ze złotej wstęgi. Pole flankowane pilastrami jońskimi, przed którymi ustawione kolumny o kapitelach utworzonych z kimationów, podtrzymujące pełne belkowanie przełamujące się na ich osi. Fryz belkowania dekorowany kolistymi medalionami z głowami aniołków i głową Chrystusa na środku. Przy podstawach kolumn dwie figury ewangelistów. Ponad belkowaniem rozsunięte fragmenty przerwanego, trójkątnego przyczółka. Na belkowaniu, w centrum figura św. Józefa z Dzieciątkiem na lewym ramieniu i lilią w prawej ręce. W zwieńczeniu na osi kolumn figurki siedzących aniołków, trzymających narzędzia murarskie. 
Trzony pilastrów dekorowane kampanulami, ich głowice girlandami kwiatów oraz muszlami; w tle pola głównej kondygnacji gałązki kwiatowe; gzyms tamże w formie fryzu palmetowego, kolejny na mensie.  
Struktura w kolorze kremowym lub pokryta imitacją marmoryzacji w kolorze różowym; niektóre pola malowane na kolor ciemnopomarańczowy; kolumny, profile, ornamenty złocone; elementy figur, medalionów oraz głowic złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny Matki Boskiej Szkaplerznej (tzw. murarski)

Zdjęcie nr 1: Matka Boska przedstawiona w półpostaci, ustawiona frontalnie, trzyma Dzieciątko na lewym ramieniu. Patrzy na widza, ma pogodny wyraz twarzy, jasnobrązowe oczy, prosty nos i małe usta. Dłonie składa razem, w lewej trzyma białą chustkę, w prawej ma wyprostowane dwa palce. Jest ubrana w białą suknię z pasem haftu pod szyją i granatowy maforion zdobiony kwietnymi gałązkami, lamowany złotem. Na maforionie nad czołem złoty krzyż grecki, na prawym ramieniu złota gwiazda. Dzieciątko patrzy na Matkę, prawą dłonią z wysuniętym palcem wyciąga przed siebie, w lewej trzyma książeczkę z chrystogramem na okładce. Jest ubrane w czerwoną sukienkę zdobioną haftem i lamowaną złotem, na nogach ma sandały. Na głowach obu postaci zamknięte, złote korony inkrustowane kamieniami szlachetnymi, wokół nich nimby. Tło w formie srebrnej, skośnej kratki z rozetami.
obraz

Matka Boska z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednokondygnacyjna, trójosiowa ze zwieńczeniem. 
Mensa w typie sarkofagowym, na niej rozbudowane, architektoniczne, dwukondygnacyjne, trójosiowe tabernakulum o wklęsło-wypukłej strukturze. Dolną kondygnację tabernakulum stanowi dwudzielny cokół przerwany w części środkowej na szafkę zamykaną drzwiczkami zdobionymi symbolami eucharystycznymi. Drugą kondygnację stanowi tron wystawienia – półkolista wnęka zdobiona motywem kiści winogron, z gołębicą Ducha Świętego na podniebieniu. Tron jest flankowany wnękami z dekoracją rocaille'ową oraz parami kolumn na tle pilastrów. Na dźwiganym przez kolumny rozbudowanym belkowaniu przeciwstawnie ustawione anioły kierują swój wzrok na krucyfiks. Zwieńczenie osi centralnej stanowi posążek baranka stojącego na księdze z siedmioma pieczęciami. 
Nastawa ołtarzowa jest oparta na wysokim, dwudzielnym cokole. Pole środkowe wypełnia nisza w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z umieszczonym w niej obrazem Serca Pana Jezusa, powyżej którego znajduje się utworzony z motywów płomienistych rocaille'ów kartusz z koroną umieszczoną ponad dwoma skrzyżowanymi berłami. Pole centralne flankowane parami kolumn o rozbudowanych, kompozytowych kapitelach złożonych ze stylizowanych liści akantu i palmety pomiędzy wolutami, stojącymi na tle pilastrów połączonych fryzem palmetowym. Między nimi figury świętych: Katarzyny po lewej stronie i Barbary po prawej. Nastawa ujęta uszami z rocaille'u i spływów wolutowych. Kolumny dźwigają wyłamane na ich osiach belkowanie dekorowane kimationem i ząbkowaniem, z przyczółkiem przerwanym na rozbudowaną kompozycję Trójcy Świętej. W centrum przedstawienia siedzą Chrystus trzymający obiema rękami krzyż łaciński oraz Bóg Ojciec błogosławiący prawą i trzymający berło w lewej ręce. Między nimi drugi symbol władzy królewskiej – jabłko zwieńczone krzyżem, stanowiące również odniesiecie do globu ziemskiego. Postacie tronują wśród chmur, w których umieszczono główki aniołków. Powyżej nich gołębica Ducha Świętego w centrum glorii promienistej stanowiącej tło dla przedstawienia.  
 Struktura marmoryzowana na kolor zielony i niebieski; kolumny, detale, figury oraz tabernakulum złocone i srebrzone, polichromia figur w partiach ciała naturalistyczna.
ołtarz

Ołtarz główny św. Klemensa

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta, wspartego na gzymsie i dwóch narożnych konsolach ozdobionych liśćmi. Górną część zdobi pas z liśćmi laurowymi z okrągłymi medalionami i z herbem Sulima pośrodku z tarczą nakrytą koroną otwartą. Na tablicy inskrypcja „POMNIK / WALENTEMU FAUSTYNOWI / SULIM WŁODKOWI / OBYWATELOWI I PRZEŁOŻONEMU / MIASTA WIELICZKI / MĘŻOWI KRAJOWI I MIASTU / DOBRZE ZASŁUŻONEMU / URODZONEMU 15. LUTEGO 1776. / ZMARŁEMU 8. PAZDZIERNIKA 1839. R(OKU)”.
płyta nagrobna

Epitafium Walentego Faustyna Włodka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Michała Archanioła walczącego z szatanem ukazanym pod postacią smoka. W centrum kompozycji archanioł w momencie ataku unosi się powyżej szatana na rozpostartych skrzydłach. W prawej ręce trzyma skierowany ostrzem w stronę potwora miecz, w lewej łańcuch, którym spętany jest smok. Archanioł ma małą, okrągłą głowę z okrągłymi oczami i wąskim nosem, krótkie włosy rozwiewają się do tyłu. Jest ubrany w strój żołnierza rzymskiego: niebieski pancerz z naramiennikami założony na białą tunikę i sandały; przepasany jest biegnącą ukośnie różową szarfą związaną na kokardę na lewym biodrze. Czerwony płaszcz zarzucony na lewe ramię rozwiewa się dynamicznymi fałdami po jego prawej stronie. W dolnej partii obrazu szatan zobrazowany jako brązowy, rogaty stwór z otwartą paszczą, z której wydobywają się płomienie. Na drugim planie widać wyłaniający się z rozświetlonych żarem brunatnych kłębów dymu fragment ogona potwora. Tło utrzymane w ciepłej tonacji, wypełniające je brunatne chmury rozjaśniają się ku górze. Obraz oprawiony w prostą, profilowaną, złoconą ramę.
obraz

Św. Michał Archanioł

Zdjęcie nr 1: Obraz o kształcie pionowego prostokąta, przedstawiający księdza Zygmunta Goliana. Kapłan ukazany w popiersiu, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Twarz pociągła, szczupła, o wyrazistych rysach. Oczy zapadnięte, brwi opadające ku dołowi, nos prosty, wąskie usta. Włosy brązowe, krótkie, odsłaniające uszy, z przedziałkiem po lewej stronie, zaczesane na prawy bok. Ksiądz jest ubrany w fioletową sutannę z różowymi akcentami na linii barków. Na szyi ma zawieszony na podwójnym łańcuchu krzyż. Tło ciemne, gładkie, delikatnie rozjaśnione wokół sylwetki księdza. Obraz oprawiony w profilowaną, czarną, częściowo złoconą ramę, na dole której przymocowana tabliczka z napisem „Ks(iądz) Zygmunt Golian / proboszcz / 1881-1885”.
obraz

Portret księdza Zygmunta Goliana

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta powstał najpewniej na przełomie XIX i XX wieku. 
 Na ciemnoczerwonym niemal jednolitym tle został ukazany ksiądz Franciszek Prezentkiewicz w popiersiu, zwrócony lekko w lewo. Twarz owalna, z szerokim nosem, wydatnymi ustami, jasnymi oczami, okolona jasnobrązowymi, krótkimi włosami. Postać ubrana w czarną sutannę z koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na ramiona. W lewym, górnym rogu sygnatura „P(iotr) Niziński”. Obraz oprawiony w prostą, profilowaną przy wewnętrznej krawędzi ramę, z tabliczką na dole, na której napis „Ks(iądz) Franciszek Prezentkiewicz / proboszcz / 1933-1938”.

Widać sposób prowadzenia pędzla, zastosowano oszczędną gamę kolorystyczną.
obraz

Portret księdza Franciszka Prezentkiewicza

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Różańcowej. Kompozycja sceny zamyka się w trójkącie. Jej szczyt stanowi siedząca na obłoku Matka Boska, której ciało jest przedstawione w skręcie. Maria spogląda na klęczącego po lewej stronie św. Dominika i wyciągniętą w jego stronę prawą ręką podaje mu różaniec. Lewą ręką przytrzymuje Dzieciątko, które ma lewą nogę wystawioną przed prawą i obiema rękami podaje różaniec św. Katarzynie, zwracając głowę w jej stronę. Maria ubrana jest w białą suknię i niebieski płaszcz, który zakrywa jej nogi i rozwiewa się za plecami; na głowie ma jasnobrązową chustę. Dzieciątko jest przewiązane w pasie białą tkaniną. Klęcząca po prawej stronie św. Katarzyna jest również pokazana w skręcie, wzrok wznosi do góry, ręce składa na piersi, przytrzymując otrzymywany różaniec. Jest ubrana w biało-czarny habit. Za nią stoi postać kobieca trzymająca w ręce otwartą księgę, ubrana w obszerny, okrywający ją całą biały płaszcz oraz nakrycie głowy. Przed św. Katarzyną leży otwarta księga. Klęczący po przeciwnej stronie kompozycji św. Dominik jest zwrócony niemal profilem. Patrzy na Dzieciątko, obiema rękami przytrzymuje przekazywany przez Marię różaniec. Za nim mężczyzna w czerwonej czapce, przed nim leży pies z pochodnią w pysku. Scena rozgrywa się na tle ciemnych, skłębionych chmur, tuż nad horyzontem widać fragment niebieskiego nieba.
obraz

Matka Boska Różańcowa

Zdjęcie nr 1: Rzeźbiona figura Chrystusa Ukrzyżowanego zawieszona na prostym, późniejszym od rzeźby krzyżu. Chrustu wisi z rozłożonymi do boków rękami przybitymi gwoździami, ze stopami złożonymi razem, prawa na lewej, przybitymi jednym gwoździem; kolana lekko ugięte. Ciało wyprężone, z zaznaczonymi żebrami i muskulaturą. Głowa opada na prawe ramię, twarz pociągła, oczy przymknięte, proste, nos prosty, długi, usta rozchylone, otoczone krótkimi wąsami i dzieląca się w dwa pukle brodą. Długie, kręcone włosy opadają do przodu, na tors, na głowie masywna, złocona korona cierniowa. Figura bejcowana na kolor ciemnobrązowy. Biodra przewiązane srebrzonym, krótkim perizonium którego zwoje przeplatają się z przodu, a koniec przy prawym udzie zawija się w ekspresyjny zwój. Tkanina układa się w drobne fałdy. Chrystus wisi na drewnianym, ciemnobrązowym krzyżu, w jej górnej części titulus z napisem „I.N./R.I.”.
krucyfiks

krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. Pośrodku znajdują się siedzący frontalnie na ławie św. Anna i św. Joachim. Święta Anna z głową skierowaną w prawo, obiema rękami podtrzymuje na kolanach niemowlę zawinięte w becik obwiązany wstążką. Jej twarz jest owalna, o podkreślonych starczych rysach, okrągłych półprzymkniętych oczach, prostym nosie i małych ustach. Ubrana jest w zieloną suknię oraz czerwony płaszcz zarzucony na ramiona, na głowie ma biały welon, na stopach sandały. Święty Joachim głowę kieruje w lewo, w obu dłoniach trzyma otwartą księgę. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, ostrym nosem i pełnych ustach, okoloną długą, siwą brodą opadającą na pierś oraz krótkimi włosami. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz żółty płaszcz zarzucony na plecy i ramiona, opadający na kolana, na stopach ma sandały. Nad obiema postaciami unosi się gołębica Ducha Świętego. Scena na neutralnym jasnobrązowym tle. W górnych narożach obrazu podwieszone jasnobrązowe kotary. Kolorystyka ciepła, z przewagą brązów i żółcieni. Obraz w drewnianej, profilowanej ramie.
obraz

Św. Anna ze św. Joachimem i Marią (Nauczanie Marii?)

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej ukazanej w półpostaci, zwróconej w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz z uniesionymi na wysokości piersi, splecionymi dłońmi, w których trzyma białą chustkę. Jej twarz jest okrągła, o pełnych, zaróżowionych policzkach, oczach skierowanych w dół, z których płyną łzy, uniesionych brwiach, prostym, długim nosie oraz pełnych ustach. Ubrana jest w czerwoną suknię oraz niebieski płaszcz narzucony na ramiona, jej głowę przykrywa ciemnożółty welon. W jej pierś skierowany jest ukośnie ustawiony miecz. Maria jest ukazana na jednolitym ciemnobrązowym tle, rozjaśnionym wokół jej głowy. Obraz w profilowanej, złoconej ramie.
obraz

Matka Boska Bolesna

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami o dolnej krawędzi półkoliście wyciętej, przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim zarostem, z dużymi oczami ze wzrokiem skierowanym na Chrystusa. Święty Franciszek ubrany jest w habit franciszkański z różańcem przewieszonym przez sznur. W górnej części obrazu, po lewej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokiej skale ułożone są: biały baranek, otwarta księga z napisem: „Deus / meus / et / omnia” oraz krzyż. Po prawej stronie obrazu ulokowano zakonnika wyłaniającego się spośród traw, ukazanego w półpostaci, z prawą ręką zasłaniającą oczy, z lewą wyciągniętą przed siebie. Obok leży otwarta księga. W oddali widać pejzaż górski oraz kościół. W górnej części obrazu ukazano pochmurne niebo. Kolorystyka pociemniała, w odcieniach brązów i szarości. W prawym dolnym rogu kompozycji znajduje się słabo czytelna sygnatura artysty „Michał Stachowicz / pinxi [...?] / et […?] 1807”. Rama drewniana, pomalowana na zielono, na brzegach złocona.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta o wklęsło-wypukłych bokach. Przedstawia św. Klarę, ukazaną w centrum kompozycji, frontalnie, w półpostaci. Święta w prawej dłoni trzyma monstrancję, a lewą ma odsuniętą w bok; głowa jest delikatnie zwrócona w prawo i uniesiona do góry. Twarz owalna, z dużymi i migdałowymi oczami, skierowanymi w lewe górne naroże obrazu, wydatne usta, prosty i szeroki nos. Ubrana jest w habit klaryski. Tło jednolite w odcieniach zieleni i brązu, z otokiem światła wokół głowy św. Klary.
obraz

Św. Klara

Zdjęcie nr 1: Obraz o nieregularnym kształcie (prostokąt o wklęsło-wypukłych bokach) z przedstawieniem św. Walentego. W centrum kompozycji znajduje się św. Walenty otoczony przez grupkę osób. Ukazany jest w postawie stojącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, widoczny do wysokości kolan, z prawą dłonią wzniesioną w geście błogosławieństwa, a lewą położoną na główce dziecka, z głową delikatnie wzniesioną ku górze. Twarz szeroka, z długim i prostym nosem, okolona średniej długości, siwą brodą. Ubrany jest w białą albę, przewiązaną złotym sznurem i przepasaną stułą, czerwony ornat oraz manipularz na lewym przedramieniu. Ornat, stuła i manipularz czerwone, obszyte złotymi galonami, pochodzą z jednego kompletu; stuła i manipularz na końcu ozdobione są greckimi krzyżykami o rozchylonych ramionach. Po lewej stronie obrazu znajduje się kobieta z dzieckiem na rękach zwrócona w trzech czwartych w lewo. Twarz widoczna z prawego profilu, z długim nosem, wydatnymi ustami, oczami zwróconymi na świętego, ze łzami spływającymi po policzkach. Ubrana w zieloną suknię z długimi rękawami oraz białą chustkę, zawiązaną z tyłu głowy, spod której wystają kędzierzawe, brązowe włosy; na uszach ma złote kolczyki. Dziecko ukazane w pozycji leżącej, w skrócie perspektywicznym, odziane w białą pieluszkę. W tle obrazu dwaj mężczyźni: po lewej starszy z rękami ułożonymi w geście błagalnym, po prawej młodszy ubrany w komżę, trzymający w dłoni zapaloną świecę. Na brzegu manipularza sygnatura „M(ichał) Stachowicz pinxit 1809. Cracow”. Tło jednolite w odcieniach zieleni i brązu. Rama złocona i profilowana.
obraz

Św. Walenty

Zdjęcie nr 1: Obraz o nieregularnym kształcie (prostokąt o wklęsło-wypukłych bokach) z wizerunkiem św. Jana Kantego. W centrum kompozycji ukazany święty w postawie stojącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, widoczny do kolan, z dłońmi opartymi na czaszce leżącej na stojącym po lewej stronie obrazu stoliku. W dłoniach święty trzyma również krucyfiks. Twarz szeroka, z oczami skierowanymi na krucyfiks, z długim i wąskim nosem, okolona średniej długości, siwą brodą. Na głowie łysina, bokami widoczne siwe i krótkie włosy. Święty ubrany jest w czarną togę akademicką z czerwonym podszyciem. Stolik zasłany zielonym obrusem, na nim obok czaszki ułożone: otwarta księga i gałązka białej lilii. Tło jednolite w odcieniach zieleni i brązu. Rama złocona, profilowana.
obraz

Św. Jan Kanty

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta. Na tablicy inskrypcja „Józef Hantschel / zmarły R(oku) 1824. / prosi o Westchnienie.”
płyta nagrobna

Epitafium Józefa Hantschela

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Chrystusa ukazanego w półpostaci, frontalnie, z głową skierowaną w lewo. W lewej ręce trzyma przed sobą gorejące serce w glorii promienistej, prawą dłonią wskazuje na nie. Jego twarz jest pociągła, o młodzieńczych i łagodnych rysach, z wysokim czołem, o dużych oczach, prostym nosie i niewielkich ustach, z wyraźnie zaróżowionymi policzkami. Okolona jest krótką brodą z wąskimi wąsami oraz jasnobrązowymi, kręconymi włosami sięgającymi ramion. Chrystus ubrany jest w czerwoną tunikę oraz niebieski płaszcz narzucony na plecy i prawe ramię. Postać ukazana na jednolitym brązowym tle, rozjaśnionym wokół jej głowy. Obraz ujęty prostą, drewnianą ramą, intarsjowaną motywem kwadratów wydobytych ciemnym drewnem w narożach. Na odwrocie sygnatura „1827. / J.K. w Krakowie”.
obraz

Najświętsze Serce Jezusa

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta. Na tablicy inskrypcja  „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Spoczynku Wieczności / Anny z Dembian Nieczuj Dembskich / Remer. / lat żyjącej 39. / zmarłey dnia 23 Marca 1831. / Siostra Jey pozostała, / prosi o westchnienie do Boga.”
płyta nagrobna

Epitafium Anny Remer

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie stojącego prostokąta w profilowanej ramie. Na tablicy inskrypcja  „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Zofia Makomeska urodziła / się 19. Grudnia Roku. 1823. / Wierna Bogu pełna w nim / ufności i Kochaiąca go; /przeżywsży Lat 13. wyrwana / iest z tego świata by złość / iego niezepsuła iey Serca / Pobożne Dusze polecaycie JĄ / miłosierdziu Boskiemu. / Zasnęła 3. Lipca / 1836. Roku.”
płyta nagrobna

Epitafium Zofii Makomeskiej

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie stojącego prostokąta, zdobiona w narożach czterema rozetkami z jasnego kamienia. Na tablicy inskrypcja  „Pamięć / Wincentemu Dembickiemu / Obywatelowi i Chirurgowi Miasta / Wieliczki w 56. r(oku) wieku życia swego / w d(nia) 16. Sierpnia 1847. r(oku) zmarłemu / któremu jako Dobroczyńcy swemu / w dowód prawdziwego szacunku / i wdzięczności przychylni Przyjaciele / położyli. / Duszę jego pobożnym polecając / westchnieniom."
płyta nagrobna

Epitafium Wincentego Dembickiego

Zdjęcie nr 1: Epitafium przyścienne w kształcie leżącego prostokąta, flankowanego przez pięcioboczne sterczyny. Od dołu dwa maswerki trójlistne. Powyżej tablica z inskrypcją: "D)EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Cieniom Najdroższych Rodziców. / Tomaszowi Chromemu. zm(arłemu) 30. Kwietnia 1831. r(oku) w wieku lat 62. / i / Anieli z Seppertów Chrominie. zm(arłej) 17. Sierp(nia) 1849 r(oku) w wieku lat 65. / w smutku pozostałe Dzieci, Dyzma i Anna / ten pomnik poświęcają. Zwieńczenie w formie trójkątnego przyczółka z krzyżem pośrodku oraz żabkami po bokach. W prawym dolnym rogu epitafium sygnatura: "Sc(ulpsit): T. Kuhn.".
płyta nagrobna

Epitafium Tomasza Chromego i Anieli z Sepperów Chromej

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie  stojącego prostokąta z inskrypcją  „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Woyciech Broniowski  / urodzony w roku 1809. zmarł / w roku 1849. gorliwy obywatel! do/bry małżonek! i dobry ojciec! / Pozostała w smutku familia / Pomnik ten z położyła. pole/cając duszę Jego pobożnych / westchnieniom."
płyta nagrobna

Epitafium Wojciecha Broniowskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie stojącego prostokąta, w polu wyznaczonym złotą, malowaną ramką inskrypcja:  „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Franciszek Dominik / DOENING / zmarły 14. Września 1848. r(oku) / i żona jego / Katarzyna z Czurlik / DOENING / zmarła 6. Stycznia 1849. r(oku) / Ich dzieci i wnuki / proszą przechodniów / o Zdrowaś Marya!"
płyta nagrobna

Epitafium Franciszka Dominika Doeninga i Katarzyny z Czurlik Doening

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia Matkę Boską Częstochowską z Dzieciątkiem, na których postaci nałożona jest złocona sukienka odsłaniająca tylko twarze i dłonie. Matka Boska ukazana frontalnie z Dzieciątkiem na lewym ręku, prawą rękę ma złożoną na piersi. Twarze o ciemnych karnacjach. Matka Boska delikatnie zwraca głowę w lewo, ma wzrok skierowany w dal, długi i wąski nos, na prawym policzku dwie blizny. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej, z prawą rączką wzniesioną w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma na kolanach zamkniętą księgę. Sukienki drewniane, płaszcz Matki Boskiej bogato dekorowany roślinną dekoracją. Wokół głowy Marii kolisty nimb oraz wieniec z gwiazd, na głowie korona w typie otwartym podtrzymywana przez dwa aniołki. Analogicznie zwieńczona jest głowa Dzieciątka, z wyjątkiem gwiazd. Tło posrebrzane, zdobione w grawerowane romby, w polu których stylizowane rozety. Rama drewniana, profilowana i złocona.
obraz

Matka Boska Częstochowska

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie stojącego prostokąta zwieńczona na osi pełnym łukiem, w którego polu umieszczono herb. Na złotej, dwudzielnej w słup tarczy przedstawiono w prawym polu godło herbu Gryf, a w lewym polu godło herbu Pilawa. Tarczę nakrywa otwarta korona, nad którą znajdują się klejnoty, po prawej stronie – półgryf z trąbą, po lewej – trzy strusie pióra. Na tablicy otoczona złotą, malowaną ramką inskrypcja „Kunegundzie z Gąsiorowskich / MĄKOLSKIEJ / właścicielce dóbr Pawlikowice / zmarłej dnia 4. stycznia 1850. roku / w wieku lat-49. / mąż Jakob Mąkolski prezes są/du apellacyjnego. Rzeczypospoli/tej Krakowskiej i Syn Jan Mą/kolski w żalu pozostali pomnik / ten położyli.”
płyta nagrobna

Epitafium Kunegundy z Gąsiorowskich Mąkolskiej

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym ukazuje z żabiej perspektywy św. Józefa trzymającego na rękach Jezusa i lilię. Święty jest ubrany w niebieską długą suknię i brązowy płaszcz. Twarz ma wyrazistą, z krótkim nosem, otwartymi oczami, okoloną krótką siwą brodą, z krótkimi siwiejącymi włosami. Jezus leżący na białej pielusze, o pulchnej twarzy, drobnych nosie i ustach, krótkich, jasnych, kręconych włosach; w prawej dłoni trzyma krzyżyk. W tle widoczny pagórkowaty teren z jeziorem i dalekimi górami oraz niebo przykryte chmurami. Nad postaciami unoszą się dwie uskrzydlone główki aniołków. W lewym dolnym rogu sygnatura „Jozef Pochwalski  Malował 14/8 1850".
obraz

Św. Józef z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, postać umieszczona na cokole. Święty Jan Ewangelista ukazany w całej postaci, frontalnie, prawą rękę przyciska do piersi w lewej opuszczonej wzdłuż ciała trzyma zamkniętą księgę. Twarz pociągła, o pełnych policzkach z długim nosem, małymi ustami oraz jasnoniebieskimi oczami, okolona krótkimi brązowymi włosami układającymi się w pukle. Święty jest ubrany w zieloną tunikę z wąskimi rękawami opadającą do podstawy płytkimi, miękkimi fałdami oraz złoty płaszcz spięty na dekolcie, zarzucony na ramiona, podtrzymywany z przodu przez prawe przedramię. Obok bosych stóp świętego, po jego prawej stronie ukazany biały orzeł z rozpostartymi skrzydłami.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, postać umieszczona na cokole, przedstawiająca św. Łukasza Ewangelistę. Święty ukazany jest w pozycji stojącej, z górną partią ciała skręconą nieznacznie w lewo, z lekko pochyloną głową. Ręce ma ugięte, w lewej trzyma otwartą księgę, prawą wyciąga przed siebie. Ma pociągłą twarz z okrągłymi oczami, długim nosem i wydatnymi ustami, okoloną krótkimi, opadającymi do tyłu puklami włosów oraz długą, dzielącą się na końcu w dwa pukle brodę. Święty odziany jest w przewiązaną w pasie niebieską suknię opadającą do stóp płytkimi, miękkimi fałdami oraz złoty płaszcz, zarzucony na ramiona i otaczający biodra, przytrzymany z przodu rękami, układający się w głębokie, nieregularne fałdy. U bosych stóp świętego wół.
rzeźba

Św. Łukasz

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, postać umieszczona na cokole przedstawiająca św. Marka Ewangelistę. Święty ukazany jest w pozycji stojącej, w kontrapoście, z lewą nogą zgiętą w kolanie i sylwetką przechyloną nieznacznie na lewą stronę, a głową odwróconą w przeciwnym kierunku. Prawa ręka wyprostowana, wyciągnięta przed siebie, lewa ugięta, podtrzymuje otwartą księgę. Święty ma pociągłą twarz o okrągłych, szeroko otwartych, niebieskich oczach, długim, wąskim nosie i małych ustach, okoloną zwiniętymi w pukle włosami zakrywającymi uszy oraz od dołu silnie poskręcaną brodę. Ubrany jest w brązową suknię z podwiniętymi rękawami opadającą do stóp podkreślającymi anatomię fałdami oraz w złoty płaszcz przechodzący przez lewy bark i zarzucony na prawe przedramię, układający się w nieregularne, głębokie fałdy. Stopy bose. Przy prawej nodze świętego lew.
rzeźba

Św. Marek

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, postać umieszczona na cokole przedstawiająca św. Mateusza. Święty ukazany w pozycji stojącej, w kontrapoście, z lewą nogą odwiedzioną do tyłu i z głową skręconą lekko w lewą stronę. Prawa ręka wyprostowana, sięga w dół w kierunku drugiej postaci (pełniącej rolę atrybutu na dole, wyobrażonej przy nodze świętego), lewa ugięta, podtrzymuje otwartą księgę. Pociągłą twarz świętego okala ciemna, długa, falowana broda i wąsy. Włosy krótkie, kręcone. Święty jest ubrany w beżową suknię z podwiniętymi rękawami, przewiązaną w pasie oraz złoty płaszcz zarzucony na lewy bark i przechodzący przez prawe ramię na lewe biodro, gdzie łamie się on w twarde fałdy. Dwa końce tkaniny spływają kaskadowo w dół. Stopy bose. Przy lewej nodze świętego proporcjonalnie zmniejszona postać ludzka ukazana frontalnie, w pozycji stojącej, z prawą  nogą wysuniętą do przodu i z prawą ręką uniesioną ku górze. Jasne, kręcone włosy okalają okrągłą, pogodną twarz. Postać ubrana w czerwoną suknię sięgającą kolan oraz złoty płaszcz, przerzucony przez lewe ramię.
rzeźba

Św. Mateusz

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego owalu z przedstawieniem św. Floriana. W centrum kompozycji święty przedstawiony w całej postaci, stojący, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, z lewą noga wysuniętą do przodu. W prawej ręce trzyma białą chorągiew, w lewej cebrzyk, z którego wylewa się woda. Ma owalną twarz o poważnym wyrazie, okoloną gęstym, ciemnym zarostem; wokół głowy żółty nimb. Święty ubrany jest w strój rzymskiego legionisty – złotą zbroję z naramiennikami, nałożoną na białą koszulę, brązową spódnicę i hełm z czerwonym pióropuszem. Na zbroję narzucony ma płaszcz spięty na lewym barku i przełożony przez prawą rękę, układający się w równoległe fałdy. Święty stoi na ziemi, obok niego oparta tarcza. W tle, z prawej strony kompozycji płonie budynek, ponad którym wznoszą się kłęby brunatnego dymu; z lewej strony niebieskie niebo. Obraz w prostej, profilowanej, złoconej ramie.
obraz

Św. Florian

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na niewysokim cokole. Święty Stanisław zwrócony w trzech czwartych w prawo, w lekkim kontrapoście, z lewą nogą zgiętą w kolanie. Obie ręce zgięte w łokciach, prawą wyciąga przed siebie w geście błogosławieństwa, lewą przytrzymuje oparty o ziemię pastorał. Stanisław ma owalną twarz z okrągłymi policzkami, małe oczy, prosty nos i dość wąskie, intensywnie czerwone usta. Krótkie, kręcone, jasnobrązowe włosy zasłaniają uszy. Jest ubrany w strój biskupi: infułę, albę, rokietę zdobioną pasem koronki przy dolnej krawędzi i stułę z aplikowanymi krzyżami greckimi. Na to założoną ma obszerną kapę, która spięta pod szyją ozdobną fibulą okrywa ramiona i spływa do ziemi, wywijając się obszernymi fałdami. Szaty podkreślają układ postaci. U stóp świętego ukazane schematycznie popiersie Piotrowina wznoszącego w górę ręce w geście oranta. Piotrowin ma podłużną twarz z wysokim czołem, wzniesione w górę oczy, prosty nos, wąskie usta, powyżej których długie wąsy. Ułożone w pukle włosy spływają mu na kark. 
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba

Św. Stanisław

Zdjęcie nr 1: Figura pełna na niewysokim cokole. Święty Wojciech przedstawiony w całej postaci, stojący frontalnie, w lekkim kontrapoście, z lewą nogą zgiętą w kolanie. Obie ręce zgięte w łokciach, w prawej trzyma ferulę, czyli pastorał zakończony podwójnym krzyżem, lewą przytrzymuje oparte o ziemię wiosło. Wojciech ma pociągła twarz z zapadniętymi policzkami, małe oczy, wąski nos i małe, intensywnie czerwone usta. Długie włosy spływają mu na barki i plecy, gęsta, długa broda układa się w pukle. Jest ubrany w strój biskupi: albę, rokietę zdobioną pasem koronki przy dolnej krawędzi i stułę z aplikowanymi krzyżami greckimi. Na to założoną ma obszerną kapę, która spięta pod szyją okrywa ramiona i spływa do ziemi, na wierzchu paliusz. Szaty drobnymi, równoległymi fałdami opadają wzdłuż ciała ku ziemi. Na głowie ma infułę.  
Włosy i zarost brązowe, polichromia w odkrytych partiach karnacji postaci traktowana naturalistycznie, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba

Św. Wojciech

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacjowy ze zwieńczeniem. Retabulum ustawione na wysokim, dwukondygnacjowym  cokole o wyższej kondygnacji dolnej, z dwoma postumentami wyodrębnionymi po bokach;  powierzchnia cokołu dekorowana płycinami w kształcie prostokątów. Cokół przerwany w środku drzwiami do zakrystii ze skrzydłami w formie pionowych prostokątów podzielonych – każde skrzydło – na osiem mniejszych pól. Pole centralne ołtarza wypełnia obraz z przedstawieniem św. Kingi  odkrywającej złoża soli. Obraz ujęty w ramę w kształcie pionowego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami; poniżej wstęga z inskrypcją „S(ANCTA) CUNEGUNDA ORA PRO NOBIS”. Pole z obrazem flankowane jest parami kolumn korynckich, z których zewnętrzne są wysunięte do przodu. Przed nie występują do przodu konsole na których ustawiono rzeźby św. Wojciecha i św. Stanisława. Kolumny dźwigają belkowanie przełamane na ich osiach i wygięte ku górze na linii płytkiego łuku odcinkowego powyżej obrazu;  pośrodku łuku dekoracja w formie dużej muszli. Na fryzie przełamanych fragmentów belkowania plakiety utworzone z dekoracji roślinnej; na osiach wewnętrznych kolumn, ponad belkowaniem, wazony z kwiatami. Ponad kolumnami zewnętrznymi i belkowaniem widoczne rozsunięte odcinki półkolistego, pękniętego przyczółka, na których posadowiono figurki aniołków. Pomiędzy odcinkami przyczółka zwieńczenie o formie ścianki w ogólnym kształcie zbliżonej do trapezu, o wklęsłych bokach zakończonych u dołu wolutami,  zamkniętej łukiem nadwieszonym; ścianka od góry zwieńczona częściowo niepełnym belkowaniem. Owalne pole pośrodku zwieńczenia wypełnia obraz z przedstawieniem św. Floriana; po bokach ramy rozmieszczone główki anielskie i plakiety z dekoracją roślinną. Ponad obrazem, na tle gzymsu belkowania od góry zamykającego zwieńczenie, widoczny medalion z monogramem Chrystusa otoczony obłokami, na tle glorii promienistej.  
Struktura retabulum malowana na kolor niebieski; profile, kolumny, ornamenty, detale złocone; figury oraz gloria złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz przytęczowy lewy św. Kunegundy (Kingi lub tzw. żeleźników)

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna na niewysokim cokole. Święty Jacek wyobrażony w całej postaci, stojący frontalnie, w kontrapoście, z lewą nogą wysuniętą do przodu. Obie ręce zgięte w łokciach, dłonie na wysokości klatki piersiowej, w prawej trzyma puszkę na komunikanty, w lewej figurkę Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Twarz okrągła, oczy małe, nos prosty, usta szerokie, przysłonięte częściowo długimi wąsami. Głowa otoczona krótkimi, brązowymi włosami i od dołu krótką, równo przyciętą brodą. Święty ubrany w habit z przełożoną przez prawy bark stułą dekorowaną ornamentem roślinnym oraz w obszerny płaszcz zarzucony na ramiona.  
Włosy i zarost brązowe, polichromia w odsłoniętych partiach karnacji traktowana naturalistyczna; habit, płaszcz i puszka złote, stuła srebrna i złota, figurka biała.
rzeźba

Św. Jacek Odrowąż

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna na niewysokim cokole. Święty Wincenty przedstawiony w całej postaci, stojący frontalnie, w kontrapoście, z prawą nogą lekko wysuniętą do przodu. Obie ręce zgięte w łokciach, w prawej uniesionej na wysokość głowy trzyma trąbę, w lewej, trzymanej nieco powyżej biodra – otwartą księgę z napisem „I WŚRÓD PRACY PODNIEŚ TWE SERCE KU BOGU”. Przedstawiony jako młodzieniec, twarz owalna, oczy małe, nos prosty, usta niewielkie, krótkie włosy zasłaniające częściowo czoło. Święty jest ubrany w habit dominikański oraz w obszerny płaszcz spięty na piersi. Przy prawym boku ma przytroczony różaniec. 
 Włosy brązowe, polichromia w partiach  odsłoniętej karnacji traktowana naturalistycznie; habit, płaszcz i trąba złote, karty księgi srebrne.
rzeźba

Św. Wincenty Ferreriusz

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacjowy ze zwieńczeniem. Retabulum ustawione na wysokim, dwukondygnacjowym cokole o wyższej kondygnacji dolnej, z dwoma postumentami wyodrębnionymi po bokach; powierzchnia cokołu dekorowana płycinami w kształcie pionowych prostokątów. Cokół przerwany w środku prostokątnym otworem umożliwiającym dostęp do portalu prowadzącego do krypty kaplicy Morsztynów. Pole centralne ołtarza wypełnia obraz z przedstawieniem Matki Boskiej w typie Śnieżnej, w sukience, zwieńczony przedstawieniem pary aniołów podtrzymujących koronę, umieszczonych pośród wotów. Obraz ujęty w ramę w kształcie pionowego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. Pole z obrazem flankowane jest parami kolumn korynckich, z których zewnętrzne są wysunięte do przodu. Przed nie występują do przodu konsole, na których ustawiono rzeźby św. Jacka i św. Wincentego Ferreriusza. Kolumny dźwigają belkowanie przełamane na ich osiach i wygięte ku górze na linii płytkiego łuku odcinkowego powyżej obrazu; na fryzie przełamanych fragmentów belkowania plakiety utworzone z dekoracji roślinnej; na osiach wewnętrznych kolumn, ponad belkowaniem, wazony z kwiatami. Ponad kolumnami zewnętrznymi i belkowaniem widoczne rozsunięte odcinki półkolistego, pękniętego przyczółka, na których posadowiono figurki aniołków. Pomiędzy odcinkami przyczółka zwieńczenie o formie ścianki w ogólnym kształcie zbliżonej do trapezu, o wklęsłych bokach zakończonych u dołu wolutami, zamkniętej łukiem nadwieszonym; ścianka od góry zwieńczona częściowo niepełnym belkowaniem. Owalne pole pośrodku zwieńczenia wypełnia obraz z przedstawieniem Adoracji Imienia Jezus; po bokach ramy rozmieszczone główki anielskie i plakiety z dekoracją roślinną. Ponad obrazem, na tle gzymsu belkowania od góry zamykającego zwieńczenie, widoczna otwarta księga na tle glorii promienistej i obłoków. Na kartach księgi napis. Struktura retabulum malowana na kolor niebieski; profile, kolumny, ornamenty, detale złocone; figury oraz gloria złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz przytęczowy prawy Matki Boskiej Śnieżnej

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna ustawiona na trójstopniowym cokole przedstawiająca Jana Kantego. Święty stoi frontalnie, w kontrapoście, głowę przechyla na lewe ramię, patrzy przed siebie, w lewej, opuszczonej ręce trzyma zamkniętą księgę, prawą składa na głowie stojącego obok jego prawej nogi dziecka.  Ma pociągłą twarz, małe, ciemne oczy, prosty nos i wąskie usta, na czubku głowy szeroka łysina, po bokach falowane włosy zakrywające uszy. Jest ubrany w czarny habit przewiązany szerokim pasem i obszerny, czarny płaszcz; pod szyją widoczny biały kołnierzyk. Na nogach ma ciemnobrązowe buty. Dziecko sięga bioder Jana Kantego, stoi wyprostowane, głowę zwraca w lewo, ręce przyciska do ciała, prawą przytrzymuje czapkę (?). Ma pociągłą twarz, jasne oczy, wąskie brwi i nos praz pełne usta. Blond włosy formują loki wokół twarzy. Dziecko jest ubrane w różową sukienkę z bordowym kołnierzykiem i szare rajtuzy, na nogach ma brązowe buty. Postacie zostały ustawione na szarym, profilowanym, prostopadłościennym cokole, który stoi na kolejnym, dwustopniowym, marmoryzowanym i ze złoconymi krawędziami. Z przodu, na stopniu tabliczka z napisem „ŚW. JANIE KANTY / PROFESORZE / MÓDL SIĘ ZA NAMI”.
rzeźba

Jan Kanty

Zdjęcie nr 1: Epitafium przyścienne, architektoniczne, jednokondygnacyjne z uszami w formie spływów wolutowych. Podstawa w kształcie leżącego prostokąta z wyciętymi dwoma profilowanymi arkadami, w których umieszczono muszle palmetowe, podtrzymanymi przez spływy wolutowe. Powyżej wnęka w kształcie arkady flankowana kolumienkami z korynckimi kapitelami, podtrzymującymi przełamane belkowanie. Wewnątrz wnęki popiersie zmarłego. Zmarły ujęty do ramion, zwrócony na wprost, z szeroko otwartymi oczami, krótkim, szerokim nosem oraz szerokimi ustami o kącikach skierowanych w dół. Włosy krótkie, z przedziałkiem, zaczesane na boki. Poniżej na tablicy inskrypcja „FELIXOWI BOCZKOWSKIEMU / Doktorowi medycyny Fizykowi salinarnemu / urodzonemu 30 Maja 1804 roku zmarłemu 23 / Lipca 1855 mężowi szlachetnemu przy/jacielowi biednych świadkowie cnót jego / pomnik ten położyli”. Tablica ujęta obramieniem z motywem rollwerku, zwieńczona kartuszem z godłem herbu Gozdawa. Zwieńczenie epitafium w formie trójkątnego przyczółka z motywem wolich oczu i ząbkowaniem wewnątrz; na szczycie i w narożach zdobione akroterionami.
płyta nagrobna

Epitafium Feliksa Boczkowskiego

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowe przedstawienie świętego Klemensa na cokole. Święty patrzy przed siebie, ma głowę przechyloną lekko na prawą stronę, prawą rękę unosi na wysokość dekoltu, w lewej, osłoniętej płaszczem trzyma zwój. Ma owalną twarz o łagodnym wyrazie, ciemne oczy, szeroki nos i niewielkie, czerwone usta, na policzkach delikatny rumieniec. Jest ubrany w albę z pasem koronki u dołu i obszerną, czerwoną kapę dekorowaną złotymi liśćmi; na głowie ma tiarę, a na nogach buty ze złotymi gwiazdami.
rzeźba

Św. Klemens

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta. Na tablicy inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KATARZYNA GEBAUER / umarła d(nia) 16. Kwietnia 1856 r(oku) / Pogrążone w smutku Rodzeństwo / proszą o westchnienie za dusze / Jej do BOGA." Napis ujęto w owalną, złotą, malowaną ramkę. Narożniki wypełniają silnie przestylizowane rozety ujęte z profilu.
płyta nagrobna

Epitafium Katarzyny Gebauer

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie zbliżonym do kwadratu, na osi zwieńczona pełnym łukiem, w którego polu umieszczono herb. W polu tarczy znajduje się godło herbu Gryf, zaś nad tarczą otwarta korona z klejnotem – półgryf z trąbą. Na tablicy inskrypcja  „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Jakubowi Jaxa z Mąkolic Mąkolskiemu / Prezesowi Sądu Appellacyjnego byłej Rzeczypospolitej / Krakowskiej w Wieliczce d(nia) 18 Czerwca. 1858 r(oku) zgasłemu, - / liczącemu lat 82. który od młodości poświęciwszy się zawodowi / prawnemu, Urzędy pod trzema Rządami, lat 50. przeszło nieskazytel/nie piastując, na miano prawego Urzędnika zasłużył. Mężowi / w nauce praw biegłemu, w stanie małżeńskim przykładnemu Ojcu / czułemu, Obywatelowi o dobro Ojczyzny gorliwemu i przyjacielowi / wiernemu, w dowód niewygasłej wdzięczności Exekutor Testa/mentu, ten pomnik wystawił, prosząc czytelnika o modlitwę za Jego / duszę do Boga”.
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba Jaxa z Mąkolic Mąkolskiego

Zdjęcie nr 1: Epitafium z marmuru dębnickiego w kształcie leżącego prostokąta, na którym umieszczono poniżej krzyża łacińskiego złoconą inskrypcję "D(EO) O(OPTIMO) M(AXIMO) / Pamięci s(więtej) p(amięci) Julii z Klemensiewiczów / Langerowej / wdowej po Adjunkcie c(esarsko) k(rólewskiej) Dyrekcyi / Salinarnej, fundatorki Kaplicy Św(iętej) / Kunegundy na powszechnym  Cmętarzu / 1834, a zmarłej 31. Stycznia 1858. / Boże! daj Jej odpoczynek wieczny. / 1859".
płyta nagrobna

Epitafium Julii z Klemensiewiczów Langerowej

Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów przylegających do filara, z balustradą. Kosz na planie ośmioboku, z parapetem, od dołu zamknięty uskokowym, zwężającym się w dół profilowaniem z podwieszonym kwiatonem. Ściany kosza i balustrady schodów podzielone na segmenty smukłymi pilastrami hermowymi zdobionymi cekinami, z wolutami. W każdym polu płycina w kształcie pionowego prostokąta, wypełniona ażurowym ornamentem roślinnym z cekinem, zamknięta od góry łukiem półkolistym wypełnionym muszlą. Wokół płycin dodatkowe profilowane obramienia powtarzające ich kształt. Płyciny na balustradzie mają dolną krawędź ustawioną pod skosem tak, by dopasować się do krzywizny wznoszenia (podobnie jest w przypadku innych elementów dekorujących powierzchnię balustrady). Pilastry dzielące balustradę na pola wspierają się na cokole i dźwigają belkowanie, którego fryz wypełniają prostokątne rauty, a gzyms zdobi ząbkowanie. Zaplecek w kształcie pionowego prostokąta dekorowanego dwiema ustawionymi obok siebie płycinami w kształcie wydłużonych prostokątów zamkniętych łukami półkolistymi wypełnionymi muszlami. Wzdłuż bocznych krawędzi zaplecka rodzaj pilastrów wspierających belkowanie dekorowane ząbkowaniem. Po bokach zaplecka dodatkowo uszaki utworzone z ornamentu akantowego i pąków kwiatów. W zwieńczeniu kartusz z monogramem „IHS”w okrągłym polu, z krzyżem zatkniętym na szczycie, flankowany fragmentami przerwanego przyczółka. Struktura malowana na kolor niebieski; profile, ornamenty i detale złocone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacjowy ze zwieńczeniem. Retabulum ustawione na wysokim cokole, przed którym stoi mensa w typie sarkofagowym. Na mensie tabernakulum w formie prostopadłościanu, którego ściana frontowa jest flankowana parą dostawionych skośnie kolumn, a tylna wolutami. Tabernakulum na cokole, na ścianie frontowej drzwi w kształcie prostokąta zamkniętego od góry łukiem nadwieszonym, z przedstawieniem wypukłorzeźbionej, silnie plastycznej sceny chrztu Chrystusa. Z prawej strony św. Jan Chrzciciel, który prawym kolanem klęczy na głazie, prawą ręką polewa wodą głowę stojącego po lewej stronie Chrystusa. Za nimi dwie postaci, powyżej gołębica Ducha Świętego. W górnych narożnikach ściany frontowej tabernakulum dwa, symetrycznie ułożone ornamenty rocaille. Główne pole właściwego retabulum flankują kolumny korynckie o trzonach dekorowanych wicią, ustawione na tle zwielokrotnionych pilastrów; podpory posadowione na ukośnie ustawionych, rozsuniętych postumentach dekorowanych kwadratowymi płycinami, dźwigają  belkowanie przełamane na ich osiach, z odcinkami także ustawionymi skośnie. W prostokątnym polu głównym nastawy ołtarzowej obraz z przedstawieniem Matki Boskiej Bolesnej poniżej monogramu maryjnego uwitego ze wstęgi, w prostokątnej ramie zamkniętej od góry łukiem nadwieszonym. Górne naroża pola wypełniają płomieniste motywy rocaille przechodzące w dół w fantazyjną wić roślinną.  Na fryzie belkowania umieszczono ornament roślinny z muszlami, a dolna część gzymsu ma formę pasa ażurowej dekoracji z motywów rocaille na czerwonym tle. Na środku tej dekoracji niewielki kartusz z napisem. Na rozsuniętych odcinkach belkowania, na osi kolumn, umieszczone fragmenty pękniętego półkolistego przyczółka; na nich siedzą anioły. Zwieńczenie umieszczone pomiędzy tymi odcinkami w formie ścianki o ogólnym zarysie trapezu o wklęsłych bokach. Wypełnia ją obraz z przedstawieniem św. Antoniego we wklęsło-wypukłej ramie powtarzającej zarys zwieńczenia, które od góry zamknięte jest dwoma wolutami. W miejscu ich styku, na osi, rzeźbione przedstawienie tronującego Boga Ojca pośród chmur, powyżej główek anielskich i na tle glorii promienistej. Bóg prawą rękę wznosi do góry, lewą trzyma na jabłku królewskim i przytrzymuje berło, u stóp gołębica Ducha Świętego. Struktura ołtarza malowana na kolor brązowy; profile, detale, ornamenty i kolumny złocone, postacie w partiach karnacji  polichromowane naturalistycznie.
ołtarz

Ołtarz boczny p.w. Matki Boskiej Bolesnej lub Michała Archanioła

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie zbliżonym do trapezu o krawędziach bocznych lekko wklęsłych, a dolnej i górnej wklęsło-wypukłej. Obraz przedstawia wizję św. Antoniego. Święty usytuowany nieco na lewo od osi kompozycji, zwrócony w trzech czwartych w lewo, klęczy na ziemi, ręce  założone ma przed sobą na wysokości klatki piersiowej i patrzy na ukazujące mu się Dzieciątko. Antoni ma małą głowę z dużymi oczami, nosem i cofniętym podbródkiem. Krótkie, brązowe włosy przysłaniają ucho, na brodzie krótki zarost. Ubrany w brązowy, obszerny habit z kapturem, łamiący się w grube fałdy. Przed nim, po prawej stronie obrazu u góry Dzieciątko. Chrystus unosi się ponad otwartą księgą i złożonym na niej kwiatem lilii. Prawą nogę wyciąga do przodu, lewą, zgiętą w kolanie ma cofniętą, prawą rękę wyciąga w stronę św. Antoniego w geście błogosławieństwa, lewą podtrzymuje białą tkaninę, która przechodzi przez obie ręce, zasłania przód ciała i regularnymi fałdami opada wzdłuż lewej nogi. Tło wypełniają jasnożółte obłoki na tle ciemniejszego nieba, u góry dwie główki anielskie. Obraz w złoconej, profilowanej ramie.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Czarnomarmurowa tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta z inskrypcją „+D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / JAN KANTY SMAŁDZINSKI / Urzędnik Salin i Obywatel M(iasta) Wieliczki / w 72 roku życia swego dnia 25 Lutego 1862 / zakończył życie / Pozostała żona wraz z dziecmi proszą / o westchnienie za Duszę Jego”. Płytę otacza szeroka, profilowana rama.
płyta nagrobna

Epitafium Jana Kantego Smałdzinskiego

Zdjęcie nr 1: Na wysokim dwuczęściowym cokole, o fazowanych krawędziach, płyta z inskrypcją w formie stojącego prostokąta o ściętych górą narożach w profilowanej ramie neogotyckiej. Epitafium ujęte dwoma wielobocznymi wieżyczkami połączonymi fazowanym gzymsem przecinającym się z silnie wydłużonym łukiem kotarowym zwieńczonym krzyżem. W górnej części tablicy aplikowany wykonany z brązu medalion z płaskorzeźbionym przestawieniem głowy zmarłego w profilu; medaliony ujęty nałożonymi na tablicę, rzeźbionymi dwoma motywami liści. Na płycie inskrypcja: "Ś(więtej) p(amięci) Nikodemowi Felicynanowi / z Bętkowic BĘTKOWSKIEMU/ D(okto)r(ow)i Medycyny, M(agist)r(ow)i: Akuszeryi / Lekarzowi Sądowemu / Posłowi na Sejm krajowy, Członkowi / Rady Państwa w r(oku) 1848. 1861. do 1864. / Członkowi Towarzystw Lekarskich / Warszawskiego Wileńskiego / i Naukowego Krakowskiego / Autorowi wielu Pism lekarskich / i innych naukowych / Pogrążona w smutku żona Anna z Wisniewskich BĘTKOWSKA / z Dziećmi Małoletniemi / Zygmuntem, Anną i Heleną / Poświęcają ten Pomnik / * d(nia) 27. Września 1812 r(oku) / d(nia) 19. Października 1864 r(oku)".
płyta nagrobna

Epitafium Nikodema Felicjana Bętkowskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna z marmuru dębnickiego w kształcie leżącego prostokąta z inskrypcją „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Louise Freün von Geramb, / geborne von Fülessy starb hier am 11ten / Februar 1864. im 53sten Jahre ihres Lebens. / Der liebevollen Erinnerung an die / theure Dahingeschiedene ist dieser / Denkstein von ihrem Gatten und / ihren vier Kindern geweihl”.
płyta nagrobna

Epitafium Louise Freün von Geramb

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami, od dołu półkoliście wycięty. W centrum kompozycji przedstawienie Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, ukazanej frontalnie stojącej na półksiężycu i globie, ze złączonymi dłońmi odchylonymi na prawy bok. Twarz szeroka, z długim i wąskim nosem, z oczami wzniesionymi ku górze; włosy jasne, długie, z przedziałkiem pośrodku, opadające na plecy. Matka Boska ubrana w białą suknię z długimi i szerokimi rękawami oraz niebieski płaszcz zarzucony na lewe ramię. Ma bose stopy, wokół głowy złoty okrągły nimb oraz wieniec z gwiazd dwunastu. Półksiężyc skierowany rogami do góry, przy jednym końcu owinięty wąż z jabłkiem w pysku. Po bokach Matki Boskiej dwa aniołki z gałązkami białych lilii. Powyżej uskrzydlone główki aniołków. Tło utworzone z szarych obłoków. Rama drewniana, profilowana i złocona.
obraz

Matka Boska Niepokalanie Poczęta

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie stojącego prostokąta z obwiedzioną złotą ramką inskrypcją „JOZEF KAROL DRDA z / Jana i Juzefy z Drdow / urodzony dnia 10 Lutego / 1804 r(oku) zasłuzony Burmistrz / miasta Wieliczki czło/nek wielu Towarzyst[w] / Ozdobiony Krzyzem / złotym zasługi zmarł / dnia 24 Marca 1870 / roku”.
płyta nagrobna

Epitafium Józefa Karola Drdy

Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba przedstawiająca Matkę Boską z Dzieciątkiem w bogatym obramieniu w formie aediculi. Maria została przedstawiona całopostaciowo, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z lewą nogą wysuniętą do przodu. Ma młodą twarz, którą okalają długie, opadające na plecy włosy. Jest ubrana w długą suknię i płaszcz, który tworzy obszerny zawój wokół jej prawego biodra. Lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, do którego wyciąga prawą rękę. Dzieciątko jest nagie, patrzy na Marię, wyciąga dłoń do jej ręki. Postacie stoją na obłokach, w których unoszą się główki anielskie. Intymne wyobrażenie jest ujęte bordiurą ze scenami z życia Marii. Płaskorzeźba ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem półkolistym. Ujmują ją pilastry o dekorowanych trzonach oparte na szerokim cokole z płyciną z napisem „ŚWIĘTA BOŻA RODZICIELKO / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Na dole cokołu podwieszenie z kartuszem z inskrypcją „DZIEŁO DŁUTA / TEOFILA LENARTOWICZA / DAR HRABIANKI / HELENY MAŁACHOWSKIEJ”. Od góry kompozycję zamyka trójkątny, przerwany przyczółek z kartuszem herbowym. Obramienie polichromowane na kolor czarny, profile, ornamenty i detale złocone.
płaskorzeźba

Ave Maria

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego owalu z przedstawieniem Chrystusa w typie Ecce Homo. Zbawiciel został ukazany w półpostaci, z rękami skrzyżowane przed sobą, związanymi i głową wzniesioną delikatnie w górę. Ma trójkątną twarz, szeroko otwarte oczy, uniesiony wzrok, wąski nos i usta. Twarz okala ciemny zarost, włosy opadają na barki i plecy, na głowie gruba korona cierniowa. Chrystus ma nagi tors i podkreślone żebra. Brzuch osłania biała tkanina, prawy bark i lewą rękę czerwony płaszcz. W lewej ręce trzyma trzcinę. Tło jednolite, ciemne, delikatnie rozjaśnione wokół głowy.
obraz

Ecce Homo

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św.  Barbary. Święta została ukazana w półpostaci, zwrócona lekko wprawo, wzrok skierowany ma w dół. W prawej, uniesionej przed siebie ręce trzyma kielich z jaśniejącą ponad nim hostią , w lewej, zgiętej w łokciu palmę męczeńską oraz skierowany ostrzem w dół miecz. Twarz owalna o łagodnym wyrazie, jasnej karnacji, z okrągłymi  oczami, prostym nosem, drobnymi ustami okolona jasnymi, delikatnie falującymi się włosami, które opadają na plecy i dekolt; wokół głowy nimb. Święta ubrana w przewiązaną w pasie różową suknię z szerokim dekoltem oraz jasnozielony płaszcz zarzucony na ramiona, który marszczy się na rękawach grubymi fałdami. Przy lewym barku świętej napis „1881 / Wojciech Eljasz”. Tło niemal jednolite, brunatne. Obraz ujęty w ozdobną ramę utworzoną z częściowo ażurowych splotów dość bujnych liści akantu, z wyodrębnionym osobno rodzajem zwieńczenia. W dolnej części prostokątny kartusz ułożony poziomo, zamkniety na krótszych pokach pólkolami, z przedstawieniem otwartej korony, przez którą przechodzą dwie, skrzyżowane gałązki palmowe, wyobrażonych na ciemnym, niemal czarnym tle.
obraz

Św. Barbara

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Katarzyny. Święta została ukazana w półpostacifcza, zwrócona lekko w lewo. Prawą ręką przyciska do ciała zamkniętą księgę, w lewej, uniesionej, trzyma palmę męczeńską. Twarz owalna o jasnej karnacji z prostym nosem, drobnymi ustami oraz ciemnymi, skierowanymi w górę oczami, okolona ciemnobązowymi, kręconymi włosami opadającymi na plecy; wyraz twarzy łagodny. Święta jest ubrana w białą suknię oraz czerwony płaszcz spięty na piersi. Na głowie ma złotą, otwartą koronę, wokół jaśniejący nimb. Przy lewym rękawie napis „Wojciech / Eljasz / 1881”. Tło niemal jednolite, w odcieniu żółtobrązowym. Obraz ujęty w ozdobną ramę utworzoną z częściowo ażurowych splotów dość bujnych liści akantu, z wyodrębnionym osobno rodzajem zwieńczenia. W dolnej części prostokątny kartusz, ułożony poziomo, zamknięty na krótszych bokach półkolami,  z przedstawieniem otwartej korony, przez którą przechodzą dwie, skrzyżowane gałązki palmowe.
obraz

Św. Katarzyna

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. W centrum kompozycji św. Wincenty Ferreriusz zwrócony lekko w lewo, w kontrapoście, z ciężarem na prawej nodze.  Prawą ręką unosi do góry  krzyż, lewą, w której trzyma trąbkę przyciska do ciała zamkniętą księgę. Ma owalną twarz z migdałowymi oczami, szerokim nosem oraz niewielkimi ustami rozciągniętymi w delikatnym uśmiechu. Na głowie wycięta tonsura, powyżej głowy, na tle świetlistego nimbu unosi się niewielki płomień. Święty jest ubrany w biały, przewiązany w pasie habit ze szkaplerzem i czarny płaszcz, który przechodzi przez prawą rękę, owija się wokół lewej i falując opada w dół ku ziemi. Na pasku ma zawieszony różaniec, na nogach czarne buty. Wincenty stoi na trawie na tle krajobrazu o niskim horyzoncie. Z lewej strony kompozycji kościół, z którego wieży wypada człowiek; większość tła stanowią białe obłoki na tle niebieskiego nieba. 
Obraz umieszczony w drewnianej, złoconej ramie zasłaniającej górną część malowidła, zamkniętej powyżej świętego łukiem wklęsło-wypukłym.
obraz

Św. Wincenty Ferreriusz

SDM_COVER_PHOTO
obraz

Św. Zygmunt

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta zamkniętego od góry łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami, z przedstawieniem sceny z tzw. „Wielkiej Legendy”:w centrum przedstawienia stojąca w całej postaci św. Kinga zwrócona w stronę grupy klęczących przed nią z prawej strony obrazu górników, z których jeden podaje jej bryłę soli z zatopionym w niej pierścieniem. Święta ma poważny wraz twarzy, ubrana jest w strój książęcy składający się z białej sukni, lamowanego białym futrem niebieskiego kaftanu oraz zarzuconego na lewe ramię obszernego, czerwonego płaszcza podbitego gronostajem. Na otoczonej nimbem głowie ma białą chustę, welon oraz koronę. Obok niej i za nią orszak składający się z czterech osób - dwóch kobiet i dwóch mężczyzn. Wśród nich wyróżniają się: czekająca za plecami Kingi starsza matrona w czarnej sukni i białej chuście oraz stojący obok niej w głębi sceny książę i mąż Kingi Bolesław Wstydliwy w koronie i zarzuconym na zbroje książęcym płaszczu. Scena rozgrywa się na tle górzystego krajobrazu. Na wzniesieniu po lewej stronie kompozycji widoczny las, na wzniesieniu po prawej kościół. Powyżej świętej, na tle zabarwionego na pomarańczowo nieba, wśród obłoków dwa putta trzymające gałązkę lilii.  Obraz w prawym dolnym rogu sygnowany i datowanyRama obrazu profilowana i złocona.
obraz

Św. Kunegunda (Kinga)

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta z profilowanym obramieniem z uszakami. Na osi w górnej części owalny medalion z profilem zmarłego. Pośrodku tablicy inskrypcja: "Pamięci KS(KSIĘDZA) ZYGMUNTA GOLIANA / NIEZRÓWNANYCH CNÓT MĘŻA KAPŁANA, OBYWATELA / *1824_ +1885. / OJCU PARAFII – ODNOWICIELOWI KOŚCIOŁA – / OZDOBIE KAZALNICY – OPIEKUNOWI BIEDNYCH – / W DOWÓD NAJGŁĘBSZEJ CZCI I ŻALU / PARAFIANIE". W prawym dolnym rogu sygnatura kamieniarza: "E(DWARD) STEHLIK". W dolnej części medalionu sygnatura: "M(arceli) Guyski / 1886".
płyta nagrobna

Epitafium księdza Zygmunta Goliana

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, w prostej, profilowanej i złoconej ramie. Wielopostaciowa kompozycja ze św. Kazimierzem klęczącym przed ukazującą mu się w niebiosach Marią z Dzieciątkiem. Święty jest ubrany w długi płaszcz książęcy w kolorze żółtym, z gronostajowym podbiciem i pelerynkę. Głowę i ręce unosi w geście adoracji. Ukazany został jako młody, długowłosy mężczyzna pozbawiony zarostu. Towarzyszą mu atrybuty: mitra książęca położona na stole znajdującym się po prawej stronie obrazu, lilie oraz otwarta księga z napisem: "Omni die dic MARIAE […]" trzymane przez putta w prawym, dolnym rogu obrazu. Maria siedząca na obłoku, w prawym, górnym rogu. Ubrana w czerwoną suknię oraz błękitny płaszcz, a towarzyszący jej dziecięcy Chrystus  – przepasany białą pieluchą. Z obłoków wyłaniają się uskrzydlone główki puttów. Dodatkowo w lewej części obrazu nieco w cieniu, pojawiają się dwa większe anioły. W tle znajduje się kolumna i udrapowana wokół niej ciemno-czerwona tkanina. Kolorystyka ciepła, z przewagą brązów i żółcieni. Dominantę kolorystyczną stanowi złocisty płaszcz królewicza i jego białe podbicie.
obraz

Wizja św. Kazimierza

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna przedstawia św. Kazimierza Królewicza. Święty ukazany jest w pozycji stojącej na niskim cokole, frontalnie, z lewą nogą wysuniętą do przodu. W prawej dłoni trzyma złote berło, lewą ma złożoną na piersi. Twarz podłużna o młodzieńczych rysach, z wyraźnie zaznaczonym podbródkiem, wzrokiem skierowanym przed siebie, okolona długimi i jasnymi włosami, spływającymi równolegle po bokach i symetrycznie podwiniętymi na końcach. Ubrany jest w strój książęcy: długą i białą suknię, obszytą futrem sobolowym, dekorowaną złotymi gwiazdami oraz ciemnoczerwony płaszcz zdobiony wicią akantową z zieloną podszewką, przerzucony swobodnie przez lewe ramię. Na głowie mitra książęca, na stopach buty z wysokimi cholewami, u lewego boku zawieszony na pasie miecz. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, jasna; berło i detale złocone.
rzeźba

Św. Kazimierz Królewicz

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna przedstawiająca św. Jadwigę Śląską. Święta ukazana jest w pozycji stojącej na niskim cokole, frontalnie, w delikatnym kontrapoście z lewą nogą ugiętą w kolanie, z głową uniesioną do góry i nieznacznie skierowaną w swoją lewą stronę. W prawej dłoni trzyma parę butów; lewą dłonią, którą ma złożoną na piersi przyciska palmę męczeństwa. Twarz owalna, o spokojnym wyrazie, nos długi i wąski, wzrok wpatrzony w górę, delikatnie zarysowane łuki brwiowe, silnie zarumienione policzki. Ubrana w strój zakonny: ciemno-brązowy habit z białym welonem oraz ciemnobrązowy płaszcz spięty na piersi klamrą, zdobioną kamieniami, na głowie złota korona zamknięta. Fałdy habitu, silnie drapowane opadają ciężko w dół. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, jasna.
rzeźba

Św. Jadwiga Śląska

Zdjęcie nr 1: Polichromia o charakterze figuralnym i geometryczno-roślinnym pokrywa ściany i sklepienia prezbiterium, nawy, zakrystii i kruchty zachodniej. Wszystkie ściany prezbiterium do wysokości gzymsu dekorowane są pionowymi, układającymi się naprzemiennie pasami ornamentu roślinno-geometrycznego. Jeden z nich jest granatowy o motywie złotych liści dębu układających się w rozetę z ornamentem geometrycznym. Drugi pas jest żółty z motywem stylizowanych fioletowych i różowych kwiatów o zgeometryzowanych detalach. Gzyms prezbiterium i nawy w kolorze czerwonym, na nim złoty geometryczny pas oraz ornament z granatowych falistych linii wypełnionych w środku białymi punktami. 
Sklepienie prezbiterium jest niebieskie, obramione żółtym pasem z zieloną wicią roślinną, na której ułożone są naprzemiennie granatowe i różowe kwiaty. W narożach stylizowane bukiety kwiatów w kolorach zieleni, brązu i żółci. W centrum sklepienia okrągły medalion ze św. Kingą i Bolesławem Wstydliwym na tle pejzażu wielickiego z kościołem i zamkiem żupnym w oddali. Na pierwszym planie św. Kinga zwrócona jest w swoją prawą stronę, z uniesioną głową. W lewej ręce trzyma pastorał, w prawej wyciągniętej pierścień. Święta ubrana jest w czarny habit klaryski ze szkaplerzem, białą podwiką i welonem oraz czarnym płaszczem z czerwoną podszewką. Na piersi ma złoty łańcuch, na głowie mitrę książęcą. Po prawej stronie św. Kingi klęczy Bolesław Wstydliwy, który obiema rękami trzyma przy rękojeści wbity w ziemię miecz, opleciony skórzanym pasem. Książę ubrany jest w zbroję, niebieską tunikę i czerwony płaszcz spięty złotą fibulą. Na głowie ma kaptur kolczy i hełm z otwartą koroną. Medalion ze sceną ujęty jest żółtą ramą wypełnioną stylizowaną wicią roślinną z naprzemiennie występującymi granatowymi i różowymi kwiatami. Krawędź zewnętrza ozdobiona srebrzystym wieńcem z naprzemiennie ułożonego trójliścia i płomyka. 
Wszystkie ściany nawy pokryte są stylizowanym ornamentem roślinnym składającym się z zielonej wici roślinnej układającej się w regularne medaliony, w których znajdują się kwiaty czerwonego maku. 
Na ścianie północnej w dolnym pasie, pod oknem sześć ostrołukowych arkad na stylizowanych kolumienkach. W pierwszej arkadzie od strony prezbiterium postać klęczącej zakonnicy z opuszczonymi, splecionymi dłońmi, która ubrana jest w biały habit norbertański ze szkaplerzem i brązowy płaszcz z kapturem. U dołu w żółtym polu napis „S(wię)ta BRONISŁAWA”. W drugiej arkadzie królewicz klęczący przy pulpicie, zwrócony w stronę prezbiterium, w obszernym czerwonym płaszczu podbitym futrem i mitrze na głowie. U dołu w żółtym polu napis „S(wię)ty KAZIMIERZ Królewic(z)” W trzeciej arkadzie zwrócona frontalnie siedząca postać z pochyloną głową, ubrana w biały habit zakonny z czarnym płaszczem. U dołu w żółtym polu napis „Bł(ogosławiona) SALOMEA”. W następnych dwóch arkadach występuje stylizowany ornament roślinny z czterema rozetami i ze srebrnym orłem z dwiema tarczami herbowymi, pierwsza z krzyżem na piersi, druga z herbem Szreniawa poniżej. Pole szóstej arkady bez dekoracji. 
Na ścianie południowej w dolnym pasie, pod oknem trzy analogiczne arkady. W pierwszej arkadzie od strony prezbiterium frontalnie siedząca postać w stroju biskupa: białej albie, ciemnoróżowej komży z żółtą lamówką, żółtej kapie i paliuszu, na głowie ma infułę. U dołu w żółtym polu napis „Bł(ogosławiony) WINC(ENTY) KADŁUBEK”. W drugiej arkadzie  postać ukazana w pozycji stojącej, zwróconej w stronę prezbiterium, w prawej ręce trzyma pastorał, lewa w geście błogosławieństwa, ubrana w analogiczny jak poprzednia strój biskupi. U dołu w żółtym polu napis „S(wię)ty STANISŁAW SZCZEP(ANOWSKI)”. W trzeciej arkadzie frontalnie siedząca postać w stroju biskupa: ciemnoróżowej albie, żółtym ornacie, paliuszu, na głowie ma infułę. W  prawej ręce trzyma pastorał, w lewej miniaturę kościoła Mariackiego w Krakowie. Pod nim napis „Bł(ogosławiony) IVO ODROWĄŻ”. 
Sklepienie nawy ujęte ramą złożoną z kilku pasów. Zewnętrzny podzielony na kwadratowe pola, w których naprzemiennie występują dekoracyjny krzyż z kaboszonami i splecionymi literami „MS” oraz wpisany w koło czworoliść z trzema kilofami. Wewnętrzny pas jest zielony dekorowany srebrzonymi kołami, wydzielony zieloną i żółtą falowaną wstęgą. Pośrodku wschodniego pasa obramienia, przy łuku tęczowym znajduje się srebrzony orzeł z tarczą herbową z krzyżem na piersi i tarczą z herbem Szreniawa u dołu. W szponach trzyma trzy kilofy oraz wagę. U dołu znajduje się wstęga z napisem „Arma regiae liberae montanaequae / civitatis Vielicensis”. 
W centrum sklepienia nawy medalion ujęty zewnętrzną ramą utworzoną z grotów i płomieni oraz wewnętrzną z przeplatających się spiralnie wici roślinnych. W polu przedstawienie męczeństwa św. Sebastiana. Postać zwrócona w trzech czwartych w lewo, o bezwładnie opadającym ciele przywiązanym za ramiona i ugięte nogi do drzewa. Wokół głowy nimb zamknięty. Święty przesłonięty w partii podbrzusza białą draperią opadającą na ziemię, po bokach postaci. Ciało wychudzone, o podkreślonej muskulaturze, ze strzałą wbitą w pierś. Święty ukazany na tle lasu, w nocy. W narożach i na osiach sklepienia nawy bukiety kwiatów utworzonych z maków, habrów, kaczeńców i kłosów zbóż. 
W zakrystii na sklepieniu niewielkie Oko Opatrzności w glorii promienistej oraz falista bordiura. Analogiczna bordiura w kruchcie zachodniej. W południowo-zachodnim narożu kruchty północnej malowany na czarno krzyż oraz obok wyryty w drewnie napis: „BI 1898”. W dolnej partii ściany północnej przy chórze muzycznym sygnatura „Włodzimierz Tetmajer pinxit. A(NNO) D(OMINI) MCMVI.”
polichromia ścienna

Polichromia ścienna

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. W centrum przedstawienie Marii w całej postaci, stojącej frontalnie na sierpie księżyca, w kontrapoście, z pochyloną głową. Dłonie ma skrzyżowane i złożone na piersi. Jej twarz jest owalna, o delikatnych rysach, oczach skierowanych w dół, prostym nosie i pełnych ustach. Wokół głowy nimb z dwunastu gwiazd. Ubrana jest w długą czerwoną suknię opadającą na bose stopy, niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i podwiązany z przodu postaci, na głowie ma biały welon zawinięty wokół szyi. Maria ukazana jest na tle rozświetlonego żółto-brązowego nieba. Dolna część obrazu jest błękitna, oddzielona łukiem utworzonym z gęstych obłoków. W prawym dolnym rogu obrazu sygnatura „Fl(orian) Cynk 1912”.
obraz

Matka Boska Niepokalanie Poczęta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w złoconej, profilowanej ramie. Na nim postać Chrystusa ukazanego w ujęciu do kolan, stojącego centralnie, z głową przechyloną w stronę lewego barku, sercem w lewej dłoni i wskazując na nie prawą. Głowa zwrócona w lewo,  wzrok skierowany na widza nos prosty, usta wąskie; twarz okala bujny, ciemnobrązowy zarost, falowane włosy opadają na ramiona i plecy. Wokół głowy świetlisty nimb. Chrystus jest ubrany w czerwoną tunikę z długimi rękawami i granatowy, podbity bielą płaszcz lamowany złotem, który przerzucony jest przez prawy bark. Trzymane w dłoni serce jest otoczone koroną cierniową, zwieńczone płomieniem i krzyżem łacińskim, otacza je jasna gloria promienista. Tło jednolite, ciemne.
obraz

Najświętsze Serce Jezusa

Zdjęcie nr 1: Prezbiterium: 
Sklepienie kolebkowe z lunetami; trójprzęsłowe. Pola malowane  są na kolor biały z centralnie umieszczonymi kolistymi medalionami. W przęśle pierwszym od ołtarza znajduje się motyw krzyża greckiego na tle promienistej glorii; w drugim gołębica Ducha Świętego na tle analogicznej glorii zamknięta w polu przypominającym sześciolistny kwiat o błękitno-złotych płatkach; w trzecim znak Trójcy Świętej w formie trzech przecinających się okręgów z napisem „TRI/NI/TAS”, otoczonych promieniami i płomienistymi półokręgami. Pozostałe partie pól sklepienia wypełnione są złoconymi językami ognia. Wokół pól sklepienia biegnie ornament geometryczny w kolorze turkusowym z elementami ugru i ultramaryny. Lunety malowane są na kolor jasnoniebieski. W każdej z nich znajdują się medaliony o kształcie zbliżonym do czwórliścia, wewnątrz których, od wschodu jest: słońce, planeta, gwiazda, księżyc, monogram Chrystusa, napis „CA/RI/TAS”.  Ściany boczne w około połowie wysokości podzielone na dwa poziomy. Dolny wypełniony jest geometryczną dekoracją w formie fryzu ze złoconych rombów, naprzemiennie większych i mniejszych. Wewnątrz figur równoramienne krzyże oraz motyw uproszczonych liści. Fryz ujęty od góry i dołu abstrakcyjną dekoracją o charakterze geometrycznym. Tła malowane są na kolor ciemnoczerwony oraz zielony. Poziom górny malowany jest na bladoróżowo. Na wysokości parapetów okiennych fryz ze stylizowanych motywów kwiatowych w kolorze żółtym, zielonym i brązowym. W ościeżach dekoracja ramowa w kolorze turkusowym i bladożółtym wzbogacona o malowane ciemniejszą farbą motywy geometryczne. Okna ściany południowej zastąpione blendami; w nich motyw karpiej łuski wypełnionej palmetą.

Łuk arkady tęczowej:
Na licu arkady tęczowej znajduje się figuralne przedstawienie stygmatyzacji św. Franciszka. Z lewej strony św. Franciszek, zwrócony w lewą stronę, z rozłożonymi szeroko rękami i prawą nogą cofniętą do tyłu. Ubrany w brązowy habit franciszkański. Z prawej strony Chrystus, ukazany naturalnej wielkości, jako cherubin o dużych, czerwonych skrzydłach. Z jego ran wychodzą promienie tworzące stygmaty na ciele świętego. Scena rozgrywa się na kamienistej drodze, na tle płomieni. Kompozycja ujęta otokiem z białych chmur. Na podłuczu arkady symetryczna dekoracja geometryczna w formie motywu „jodełki” przedzielonego wstęgą. W osi ośmioboczne pole ze znakiem krzyża greckiego z napisem „Cristus/Jesus”. Kolorystyka utrzymana w ciemnej zieleni, ceglastej czerwieni oraz w kolorze złotym.

Nawa główna:
Sklepienie kolebkowe z lunetami, czteroprzęsłowe. Pola malowane kolorem jasnoniebieskim. Cała długość nawy połączona dekoracyjnym pasem w kolorach turkusowym, szafirowym oraz żółtym. W każdym z przęseł pośrodku czteorolistne  pole otoczone glorią promienistą zawierające znaki, od wschodu: Alfa i Omega, monogram maryjny, kielich z hostią, IHS. Lunety malowane na jasnożółto, pośrodku każdej owoidalne pole w kolorze szafirowym: od wschodu i zachodu po dwóch stronach korona i napis „VITA / AETERNA”, od południa waga i napis „IUSTI/TIA”, dalej miecz i napis „FORTI\TUDO”, od północy beczka i napis „TEM/PE/RANTIA, wąż i napis „PRUDENTIA”. Obramienia lunet z motywem abstrakcyjnym. Pasy gurtów z ludowymi motywami kwiatowymi i kłosami zboża na żółtym tle. Ściany boczne w partii cokołu malowane są na kolor różowy, powyżej aż do linii parapetów okiennych: miodowo-żółty. Na obramieniach arkadowych nisz jest stylizowana dekoracja roślinna, w podłuczach i ościeżach arkad dekoracja analogiczna do tej z podłucza arkady tęczy. Na ścianach pomiędzy niszami godła franciszkańskie zamknięte w okrągłych medalionach. Na linii parapetów geometryczny fryz z przecinających się arkadek uzupełnionych o motywy roślinne. W rozglifieniach okiennych naprzemiennie motywy geometryczne i roślinne w kolorach błękitnym, pomarańczoym i dwóch odcieniach żółci. Arkada chóru muzycznego o podziale ramowym w kolorach jasnozielonym, pomarańczowym i żółtym.
polichromia ścienna

Polichromia ścienna kościoła

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami. W centrum kompozycji znajduje się scena rozgrywająca się we wnętrzu klasztornym. Pośrodku wyobrażono stojącą postać św. Dydaka, zwróconego w trzech czwartych w prawo. W lewym ręku trzyma krycyfiks, prawą wyciąga do przodu, dotykając kaganka zapalonego przed obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Święty ukazany jest, jako młody mężczyzna o szczupłej twarzy, krótkich i jasnych włosach, wysokim czole i dużych oczach. Ubrany jest w brązowy habit franciszkański, przewiązany sznurem z zawieszonym na boku różańcem. Nad głową ma złoty, okrągły nimb. Przed św. Dydakiem klęczą: kapłan w obszernym i czarnym płaszczu, wspierający swoją głowę na dłoniach; dwie młode kobiety i dziecko oraz starszy mężczyzna z brodą. W oddali widoczna jest postać stojącego zakonnika z pochyloną głową i rękoma złożonymi w geście modlitwy. W lewej części kompozycji ulokowano pulpit z księgą. Tło stanowi krużganek klasztorny, sklepiony kolebkowo z lunetami, widoczne są też wejścia do cel oraz okna wypełnione witrażami. W górnej części obrazu pojawiają się uskrzydlone główki puttów. Kolorystyka ciemna, ciepła na bazie brązów i beży. W prawym dolnym narożu znajduje się sygnatura „St(efan) Chmiel / pinxit / anno 1944”. Rama prosta, drewniana, pomalowana na zielono, a na brzegach na złoto.
obraz

Św. Dydak

Zdjęcie nr 1: Obraz „Św. Jacek” o nieregularnym kształcie dopasowanym do zwieńczenia ołtarza (stojący prostokąt o wklesło-wypukłych bokach). W centrum kompozycji został ukazany św. Jacek w postawie stojącej, w półpostaci, z figurą Matki Boskiej w prawym ręku oraz monstrancją w lewym, z głową przechyloną delikatnie w prawo i w dół. Święty o twarzy dojrzałego mężczyzny z oczami skierowanymi w dół, z tonsurą na głowie. Nad nią znajduje się złoty i okrągły nimb. Święty ubrany jest w habit i płaszcz dominikański. Tło jednolite, ciemnobrązowe. W lewym dolnym narożu widnieje godło herbu Odrowąż, a w prawym sygnatura „[?] Chmiel/45”.
obraz

Św. Jacek

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, w złoconej ramie, zdobionej ornamentem akantowy,, przedstawiający księdza Władysława de Rosenburg Grohsa podczas odprawiania mszy świętej. Ksiądz został ukazany z profilu, w półpostaci, stojąc przy ołtarzu z uniesionym kielichem w rękach. Ma poważną twarz, wysokie czoło, duży nos i wąskie usta. Na czole rysuje się głębokie zakole, włosy ma krótko obcięte . Jest ubrany w albę, złoty ornat, spod którego wystaje fragmentu stuły, a przez rękę ma przewieszony manipularz. Ołtarz jest nakryty biały obrusem zdobionym u dołu koronką, na którym na pulpicie postawiono Pismo Święte, a o stojące głębiej  złocone tabernakulum oparto oprawioną w ramę kartę. W głębi sceny, obok  ołtarza wyłania się z obłoków postać Ukrzyżowanego Chrystusa pochylającego się nad kielichem. Chrystus przybity jest do prostego, jasnobrązowego krzyża. Resztę tła zajmują niebieskoszare obłoki.
obraz

Portret księdza Władysława de Rosenburg Grohs

Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym . W centrum rozgrywająca się we wnetrzu scena, w której św. Franciszek na obłokach ukazuje się klęczącemu bratu Kosibie. Po lewej stronie stoi św. Franciszek wyciągający ręce w stronę brata Alojzego. Spogląda na niego, ma ciemne oczy, prosty nos, wąskie usta, ciemnobrązową brodę i takiego koloru włosy z wycięta tonsurą; głowę otacza nimb. Ubrany jest w habit przewiązany w pasie sznurem. Brak Kosiba klęczy bliżej widza, został ukazany z profilu, ręce wznosi w stronę św. Franciszka. Twarz o cechach portretowych, oczy ciemne, nos prosty, usta wąskie, głowa niemal łysa. Jest brany w habit franciszkański przepasany sznurkiem, z przywiązanym różańcem. W tle krucyfiks oraz kosz z kwitnącymi kwiatami lilii zawieszone na zielonej ścianie. Scenę otacza bordiura wypełniona w górnej części wspartym na głowicach łukiem z przecinających się półkoli, półokrągłymi, żółtymi elementami na tle zieleni po bokach oraz rozetami w dolnej partii. Między nimi napis „W 50-TĄ ROCZNICĘ NADZIN DLA NIEBA / BRATA ALOJZEGO-KOSIBY 1989”. Kolorystyka ciepła z dominacją brązów i żółci oraz zieleni.
witraż

Brat Alojzy Kosiba

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. W centrum postać księdza Kazimierza Gałońskiego ujętego do pasa, siedzącego na krześle, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Ksiądz patrzy przed siebie, prawą dłonią podtrzymuje książkę, na której składa lewą. Ma owalną twarz z niebieskimi oczami, długim nosem i szerokimi ustami rozciągniętymi w delikatnym uśmiechu. Krótko obcięte, siwiejące włosy ma są zaczesane do tyłu. Jest ubrany w czarną sutannę zapinaną na okrągłe, obciągnięte tym samym materiałem guziki, w rozcięciu widać koloratkę. Krzesło na którym siedzi ma wysoki zaplecek pokryty czerwonym materiałem, ujęty po bokach i zwieńczony partiami rzeźbionymi. Tło jednolite, ciemnozielone. Obraz w prostej, profilowanej, drewnianej ramie. Na dole przymocowana tabliczka z napisem „Ks(iądz) Kazimierz Gałoński / proboszcz / 1978-1994”.
obraz

Portret księdza Kazimierza Gałońskiego

Zdjęcie nr 1: Na jasnozielonym, niemal jednolitym tle ukazany został ksiądz Józef Śliwa, w popiersiu, zwrócony w trzech czwartych w lewo. Twarz owalna o jasnobeżowej karnacji z szerokim nosem, wąskimi ustami, brązowymi oczami, okolona krótkimi, ciemnobrązowymi włosami. Postać ubrana w czarny habit z koloratką. W prawym, dolnym roku napis, prawdopodobnie sygnatura artysty (Kalwajtys?) oraz data 1997. Obraz ujęty w prostą ramę, na której tabliczka z napisem „Ks(iądz) Józef Śliwa / proboszcz / 1938-1964”
obraz

Portret księdza Józefa Śliwy

Zdjęcie nr 1: Latarnia przepruta ośmioma oknami w kształcie stojących prostokątów zamkniętych półkoliście. W zwieńczeniu gołębica na tle obłoków w złotej glorii. Sklepienie podzielone na cztery pola wyodrębnione za pomocą niebiesko-złotych promieni odchodzących od centralnej glorii. Na niebieskim tle złocone gwiazdy. W polach wielopostaciowe sceny na złotym tle. Od wschodu: ofiarowanie dwóch koron Janowi Pawłowi II przez przeora klasztoru oraz towarzyszącego mu zakonnika. W dolnej części kompozycji ukazani górnicy, zakonnicy, duchowni oraz osoby świeckie w strojach regionalnych. Od północy: koronacja obrazu przez kardynała Franciszka Macharskiego oraz towarzyszących mu kapłanów. U dołu napis: „4. VI. 1995”. W dolnej części kompozycji dwie symetrycznie rozmieszczone grupy trzech postaci. Z lewej zakonnika franciszkańskiego, siostry zakonnej w czarnym habicie oraz siedzącej kobiety. Z prawej stojącego zakonnika franciszkańskiego oraz siedzących księdza w stroju prałata oraz kapłana w stroju celebransa. Od zachodu: scena adoracji obrazu Matki Boskiej Łaskawej. W górnej części kompozycji wizerunek Matki Boskiej Łaskawej w otoczeniu obłoków oraz glorii promienistej. W dolnej części kompozycji znajdują się klęczące postaci zakonników franciszkańskich, kapłanów oraz osób świeckich w strojach regionalnych i zwykłych. Od południa: scena adoracji obrazu Matki Boskiej Łaskawej przez zakonników franciszkańskich oraz osoby świeckie. Kompozycja sceny analogiczna jak na scenie od zachodu. Kolorystyka przedstawień silna, kontrastowa, utrzymana  w barwach: czerwonej, pomarańczowej, złotej, żółtej, niebieskiej i brązowej.
polichromia ścienna

Polichromia ścienna kaplicy

Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym w szerokiej bordiurze wypełnionej popiersiami aniołów i figurami geometrycznymi. W centrum scena wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława. Po prawej stronie święty pochyla się nad zmartwychwstałym, wyciąga do niego prawą rękę, w lewej trzyma pastorał. Jest ubrany w czerwoną albę, białą komżę i obszerną żółtopomarańczową kapę spiętą na piersiach. Na głowie ma mitrę. Piotrowin siedzi w niszy grobowej wsparty na prawej ręce, lewą wyciąga w stronę świętego, lewą nogę ma zgiętą w kolanie. Biodra i głowę przykrywają mu jasne fragmenty całunu. Za nimi stoi męska postać z rękami złożonymi do modlitwy. Ma gęsty, ciemny zarost, jasnobrązową tunikę i ciemniejszy płaszcz spięty na prawym barku. Przed nimi fragment rozkopanej ziemi, tło stanowi krajobraz z łodzią na morzu oraz wybudowanymi na wzniesieniach miastem i kościołem z wieżami. W górnej partii tarcza herbowa otoczona od dołu wstęgą z napisem „1030 ŚW. STANISŁAW 1079”. W partii bordiury, przy dolnej krawędzi napisy „PROJEKTOWAŁ: / BOLESŁAW SZPECHT”, „WYKONALI: ANNA (dalej nieczytelne)”, „FUNDACJA / DR STANISŁAW / SĘK”.
witraż

Św. Stanisław

Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym w szerokiej bordiurze wypełnionej popiersiami aniołów i figurami geometrycznymi. W centrum scena męczeństwa św. Wojciecha. Po lewej stronie święty w kontrapoście, z lewą ręką wyciągniętą przed siebie, prawą uniesioną i z głową odchyloną do tyłu. Na jego twarzy maluje się smutek, ma ciemną brodę i wąsy.  Jest ubrany w fioletową albę, żółtą komżę i obszerną czerwono-złotą kapę spiętą na piersiach. Na głowie ma mitrę, wokół głowy nimb. Po prawej stronie świetego dwóch mężczyzn. Stojący bliżej wbił włócznię w jego pierś świętego, dalszy kieruje swoją w stronę uda. Jeden jest ubrany w żółtą tunikę, drugi w niebieską, obaj mają gęste, brązowe włosy i brody. Za nimi abstrakcyjnie potraktowany krajobraz, żółto-zielony w dolnej partii i zielono-niebieski w górnej. W podłuczu napis „ŚW. WOJ/CIECH”  w otoczeniu różowo-pomarańczowo-czerwonych obłoków.  W partii bordiury, przy dolnej krawędzi kolejne „PROJ. /  BOLESŁAW SZPECHT / [...] / ZARZYCCY, KRAKÓW '99 (?)” oraz „FUNDACJA / DR STANISŁAW / SĘK”.
witraż

Św. Wojciech

Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym w szerokiej bordiurze wypełnionej wąskimi liśćmi i kwiatami lilii. W centrum kompozycji św. Kinga ukazana całopostaciowo, frontalnie. Lewą rękę ma wyprostowaną wzdłuż ciała, wypada z niej i leci w dół duży, złoty pierścień. Prawą rękę zgina na wysokości tułowia, w dłoni trzyma bryłę soli. Ma owalna twarz o surowych rysach, ciemne oczy, prosty nos i lekko rozchylone usta. Ubrana jest w długą, niebieską suknię oraz fioletowo-brązowy płaszcz, który ma zarzucony na ramiona, i którego końce przytrzymuje lewą dłonią. Głowę otaczają biała podwika i welon, na głowie otwarta, złota korona, wokół niej jasnożółty nimb. Pod postacią napis „ŚW. KINGA”, a pod nim mniejszymi literami: „FUNDATOR: STANISŁAW SĘK”. Na tej samej wysokości, z lewej strony „PROJEKTOWAŁ: / BOLESŁAW SZPRECHT / WYKONALI: / ANNA I IRENEUSZ ZAKRZYCCY / KRAKÓW 1999”. W partii bordiury otoczone ramką daty „1234-1292”. Tło abstrakcyjne, zielone w dolnej części, górą w odcieniach brązu.
witraż

Św. Kinga

Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym w szerokiej bordiurze wypełnionej popiersiami aniołów i figurami geometrycznymi. W centrum scena, w której św. Ludwik prezentuje koronę cierniową Matce Boskiej z Dzieciątkiem. Król obiema rękami przytrzymuje atrybut męki, głowę unosi w kierunku świętych. Ma długie, siwe włosy, taką samą brodę i wąsy. Jest ubrany w fioletową albę, żółtą komżę i obszerny płaszcz królewski lamowany gronostajem, z futrzaną pelerynką. Na szyi ma złoty krzyż, na głowie koronę. W wyższej partii kompozycji, po prawej stronie przedstawiono Matkę Boską tronującą pośród chmur i trzymającą na prawym kolanie Dzieciątko, które lewą rękę wyciąga w jej kierunku, a w prawej trzyma tarczę herbową z trzeba liliami. Maria ma ciemną karnację,  jest ubrana w czerwoną suknię i niebieski maforion. Dzieciątko ma na sobie pomarańczową tunikę przewiązaną w pasie. Głowy wszystkich postaci otaczają nimby. Na drugim planie widoczne rozbite namioty – żółty i zielony, dalej mury miast. W górnej partii otoczony różowo-fioletowymi chmurami napis „ŚW. / LUD/WIK”, w partii bordiury, przy dolnej krawędzi „FUNDACJA / DR STANISŁAW / SĘK”.
witraż

Św. Ludwik

Opis topograficzny

Wieliczka jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej i powiatu wielickiego w województwie małopolskim. Miasto znajduje się w kotlinie pomiędzy dwoma pasmami wzgórz ciągnącymi się z zachodu na wschód. Południowe jest częścią Pogórza Wielickiego, natomiast północne, przez które biegnie droga krajowa nr 94 to Piaski Bogucickie wchodzące w skład Wysoczyzny Wielicko-Gdowskiej. Wieliczka jest częścią aglomeracji krakowskiej i bezpośrednio graniczy ze stolicą Małopolski.

Streszczenie dziejów

Dzieje Wieliczki od początku wiążą się z produkcją soli. Pierwsze ślady warzelnictwa pochodzą już z IX wieku, kiedy czerpano solankę ze źródeł. W 1252 roku odkryto złoża soli kamiennej i rozpoczęto jej wydobywanie metodą głębinową. W 1289 roku książę Henryk IV Prawy zlecił braciom Jeskowi i Hysinboldowi założenie miasta na prawie frankońskim, a rok później książę Przemysł II potwierdził nadanie Wieliczce praw miejskich. W 1311 roku wójt Geslar de Kulpen przyłączył się do skierowanego przeciwko Władysławowi Łokietkowi bunu krakowskiego wójta Alberta. W 1651 roku ludność miasta zdziesiątkowała zaraza, a w 1657 roku Wieliczka została zdobyta, ograbiona i częściowo spalona przez wojska szwedzkie. W 1772 roku w wyniku pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej znalazła się w granicach austriackiej Galicji. W czasie powstania krakowskiego w 1846 roku Edward Dembowski przy pomocy górników zdobył Wieliczkę i przejął skarbiec kopalni soli. W 1867 roku miasto zostało siedzibą powiatu. Pod koniec XIX wieku wybudowano Kolonię Górniczą, elektrownię salinarną zaopatrującą w prąd kopalnię i miasto oraz nowoczesną warzelnię soli. W 1973 roku kopalnię soli wpisano na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, a w 1996 roku zaprzestano wydobycia. Obecnie Wieliczka czerpie dochody przede wszystkim z turystyki. Jest częścią aglomeracji krakowskiej i siedzibą licznych instytucji kultury.

Dzieje miejscowości

Dzieje Wieliczki od początku wiążą się z produkcją soli. Pierwsze ślady warzelnictwa pochodzą już z IX wieku, kiedy czerpano solankę ze źródeł. Znaczenie miejscowości wzrosło po ustanowienie grodu wawelskiego główną siedzibą władców Polski w połowie XI wieku. Sól uzyskiwano wtedy poprzez wygotowywanie ze słonej wody proszku solnego. Pierwsza wzmianka o miejscowości w źródłach pisanych pochodzi z dokumentu legata Idziego z 1125 roku określającego dochody klasztoru Benedyktynów w Tyńcu. Osada została w nim określona jako Magnum Sal, co oznaczało Wielka Sól. Z czasem zaprzestano używać słowa Sól, a wyraz Wielka został przekształcony w nazwę Wieliczka. W 1252 roku odkryto złoża soli kamiennej i rozpoczęto jej wydobywanie metodą głębinową. W 1289 roku książę Henryk IV Prawy zlecił braciom Jeskowi i Hysinboldowi założenie miasta na prawie frankońskim, a rok później książę Przemysł II potwierdził nadanie Wieliczce praw miejskich. W XIII wieku powstał też zamek wielicki, pełniący funkcję centrum administracyjnego żup krakowskich.Początkowo w mieście osiedlali się głównie niemieckojęzyczni górnicy z Cesarstwa. W 1311 roku wójt Geslar de Kulpen przyłączył się do skierowanego przeciwko Władysławowi Łokietkowi buntu krakowskiego wójta Alberta. Miasto intensywnie rozwijało się w czasach Kazimierza Wielkiego, który zdawał sobie sprawę z wagi żup przynoszących nawet jedną trzecią dochodów państwa. Wówczas powstały mury miejskie z 21 basztami i 2 bramami, a zamek został rozbudowany. W 1356 roku król ustanowił Sąd Sześciu Miast, w skład którego oprócz Krakowa, Sącza, Bochni, Olkusza i Kazimierza weszła również Wieliczka, a w 1361 roku przeniósł miasto z prawa frankońskiego na magdeburskie. W 1363 roku w mieście powstał szpital górniczy pod opieką sprowadzonych z Krakowa braci św. Ducha. W XV wieku zbudowano rurociąg i chodniki. W XVI wieku zarządcy i dzierżawcy żup krakowskich będących u szczytu rozwoju uzyskiwali wielkie majątki i wpływy polityczne. Byli wśród nich m.in. Jan Boner i Sebastian Lubomirski.W 1651 roku ludność miasta zdziesiątkowała zaraza, a w 1657 roku Wieliczka została zdobyta, ograbiona i częściowo spalona przez wojska szwedzkie. Okupant pilnował kopalni i robotników, a także ściągał ciężkie kontrybucje. Miasto wyzwolił silny oddział zorganizowany przez Jerzego Sebastiana Lubomirskiego i Gabriela Wojniłłowicza, po zwycięstwie w bitwie w Kamionnej. W pierwszej połowie XVII wieku w mieście działał zbór ariański, a wyznania tego byli m.in. zarządcy żup z rodziny Morsztynów. Po wojnach szwedzkich pogłębiły się konflikty między nimi a katolikami, a w końcu w 1658 roku bracia polscy zostali wygnani z Rzeczypospolitej. Wcześniej w 1655 roku do miasta zostali sprowadzeni franciszkanie reformaci, którzy wybudowali swój kościół i klasztor. Po wiktorii wiedeńskiej w 1683 roku, król Jan III Sobieski ufundował dzwonnicę w centrum miasta. W czasie wojny północnej w 1704 roku miasto spłonęło, a w latach 1707-1708 padło ofiarą epidemii dżumy. W 1772 roku w wyniku pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej Wieliczka znalazła się w granicach austriackiej Galicji i została ustanowiona siedzibą okręgu w cyrkule bocheńskim. W latach osiemdziesiątych rodzina Konopków zbudowała w mieście późnobarokowy pałac, który następnie sprzedała władzom austriackim. W trakcie wojen napoleońskich, w wyniku pokoju w Schönbrunn Wieliczka znalazła się w granicach Księstwa Warszawskiego, by po klęsce cesarza Francuzów, na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego w 1815 roku ponownie stać się częścią Galicji. Władze austriackie zdawały sobie sprawę z wagi gospodarczej żup krakowskich i starały się o nie dbać. Nie oznaczało to jednak korzyści dla mieszkańców, ponieważ sprowadzenie nowoczesnych maszyn spowodowało spadek zatrudnienia w kopalni, a poza tym podkopało pozycję dotychczasowych producentów narzędzi górniczych. Na początku XIX wieku Wieliczka, dzięki Feliksowi Boczkowskiemu została uznana za miasto uzdrowiskowe. Odbywały się tutaj kąpiele solankowe, inhalacje oraz picie wody mineralnej. W czasie powstania krakowskiego w 1846 roku Edward Dembowski przy pomocy górników zdobył Wieliczkę i przejął skarbiec kopalni soli. Wkrótce jednak powstanie upadło, a miasto ponownie znalazło się w pod rządami austriackimi.Do wzrostu znaczenia Wieliczki przyczyniło się uruchomienie połączenia kolejowego z Krakowem w 1857 roku, a także utworzenie pierwszej w Galicji Szkoły Górniczej w 1861 roku. W latach sześćdziesiątych XIX wieku zasadniczo zmienił się ustrój monarchii habsburskiej. Państwo zostało przekształcone w dualistyczną monarchię austro-węgierską, a poszczególne austriackie kraje koronne w tym Galicja uzyskały autonomię. Zmienił się również podział administracyjny, a wiele kompetencji przeszło w ręce samorządu terytorialnego. Wieliczka w 1867 roku stała się siedzibą powiatu. Pod koniec XIX wieku wybudowano Kolonię Górniczą, elektrownię salinarną zaopatrującą w prąd kopalnię i miasto oraz nowoczesną warzelnię soli.W czasie pierwszej wojny światowej, w dniach od 28 listopada do 7 grudnia 1914 Wieliczka była okupowana przez wojska rosyjskie. Później dzięki skutecznej kontrofensywie oddziałów austro-węgierskich front na trwale oddalił się od miasta. 1933 roku na Dolnym Rynku utworzono planty oraz miał miejsce strajk górników, spowodowany obniżką płac o 13%. Wystąpienie brutalnie stłumiono policją szturmową. W 1934 roku w granice miasta włączono część wsi Zabawa, Lednicę Dolną i Niemiecką i Klasno.7 września 1939 do miasta wkroczyły wojska niemieckie. Wieliczkę wcielono do Generalnego Gubernatorstwa. W czasie okupacji panowało przeludnienie, ponieważ do miasta przeniosło się ponad 4 tysiące krakowskich Żydów, którzy uciekli na wieść o planach utworzenia getta. Jednakże po utworzeniu zamkniętej dzielnicy rozpoczęto wywózki ludności żydowskiej z Wieliczki do Krakowa. Większość Żydów nie przeżyła wojny. Na terenie Wieliczki i okolic działała partyzantka Armii Krajowej. W 1944 roku w kopalni powstał obóz pracy, gdzie miały być produkowane silniki do samolotów. 21 stycznia 1945 do Wieliczki wkroczyli Sowieci. Podczas walk zginęło 138 żołnierzy Armii Czerwonej, a po wojnie ku ich czci postawiono pomnik przy ulicy Bohaterów Warszawy.Po drugiej wojnie światowej władze ludowe zlikwidowały samorząd terytorialny, a Rady Gmin podporządkowano władzom centralnym. Już w 1945 roku uruchomiono bibliotekę miejską. W 1951 roku założono Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka, obecnie jedno z największym muzeów górniczych w Europie. W 1954 roku w granice miasta wcielono Bogucice i fragment Czarnochowic. Ważnym wydarzeniem było wpisanie kopalni soli na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO w 1973 roku. Ugruntowało to pozycję miasta jako ośrodka turystyki o randze międzynarodowej. W tym samym roku miasto powiększyło się o Krzyszkowice. W okresie PRL-u w powstały liczne spółdzielcze osiedla mieszkaniowe. Po 1989 roku władze Wieliczki nawiązały współpracę z miastami europejskimi Bergkamen w Niemczech oraz Saint-Andre-lez-Lille we Francji. W 1994 roku Wieliczka została uznana za pomnik historii, a w 1996 roku całkowicie zaprzestano wydobycia soli. Od tego momentu kopalnia pełni wyłącznie funkcje turystyczne. Miasto po raz kolejny powiększyło się 1 stycznia 2006 kiedy przyłączono do niego część wsi Czarnochowice. Wtedy też uruchomiono Centrum Kultury i Turystyki, które stało się organizatorem koncertów, turniejów, konkursów, przeglądów, wernisaży i wystaw, spektakli teatralnych, konfrontacji artystycznych, a także Dni Świętej Kingi. W zabytkowym pałacu Konopków ma obecnie siedzibę Instytut Pamięci Narodowej. Dzięki uzyskanym latach 2008-2014 funduszom unijnym przeprowadzono rewitalizację historycznego centrum miasta, przebudowano płytę Rynku Górnego oraz prowadzące do niego ulice. Na terenie całej gminy wykonano również kanalizację, a w sołectwach powstały nowe place zabaw, boiska sportowe i świetlice środowiskowe. W 2011 roku oddano do użytku Centrum Edukacyjno-Rekreacyjne „Solne Miasto”, a w 2014 roku Małopolską Arenę Lekkoatletyczną. W 2016 roku gmina Wieliczka została jednym z gospodarzy Światowych Dni Młodzieży.

Bibliografia

Szuro Stanisław, Duda Józef, Kociołek Adam, "Dzieje powiatu wielickiego", Kraków 2004
"Wieliczka. Dzieje miasta (do roku 1990)", Kraków 1990
Kamiński Zdzisław, "Wieliczka" , „Biblioteka Warszawska” , s. 320-337

ŹRÓDŁA ARCHIWALNE

Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji kapitulnych
Acta visitationis exterioris decanatuum Tarnoviensis, Dobcicensis, Woynicensis, Opatowiensis, Lypnicensis et Wielicensis ad Archidiaconatum Cracoviensis pertinentium per venerabilem Christophorum Cazimirski Praepositum Tarnoviensis mandato Illustrissimi Principis et Domini Domini Georgini Divina Miseratione S. R. Ecclessia Tituli S. Sixti Card. Praesbyteri Rzadziwł nuncupati Episcopatus Cracoviensis et Ducatus Severiensis administratoris perpetui in Olica et Neswiesz Ducis et ex commissione admodum Rndi. Dni. D. Stanislai Crasinski Archidiaconi in spiritualibus vicarii et generalis officialis Cracoviensis etc. etc.

Autor: Krzysztof Kazimirski

Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji kapitulnych
Visitatio seconda Ecclesiae et Conventus Sacra tituli Corporis Christi Cracoviae in Cazimiria
Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji kapitulnych
Acta visitationis exterioris decanatus Skavinensis, Novi Montis, Oswencimensis, Zatoriensis, ad archidiaconatum Cracoviensem, prothonotarium apostolicum in a. D. 1617 authoritate ordinaria factae sub felicibus auspiciis R. D. Martini Szyszkowski, episcopi Cracobiensis, ducis Severiensis. Visitatio ecclesiae Collegiate Skarbimiriensis die 9 mesis Decembris anni 1617 ex speciali commissione Episcopi ordinarii facta kk. 106 - 110. Visitatio decanatus Wielicensis a. D. 1618 per R. D. Joannem Foxium, archidiaconum Cracoviensem
Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji kapitulnych
Acta visitationis exterioris decanatuum: Wielicensis, Proszoviensis, Lipnicensis et Skalensis per R. D. Joannem Foxium, archidiaconum Cracoviensem ex commissione R. D. Andreae Lipski, episcopi Cracoviensis in a. D. 1628 - 1629 factae.
Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji kapitulnych
Wizytacja kanoniczna przeprowadzona w dn. 28 kwietnia 1728 r. przez bpa Michała Kunickiego...
Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji kapitulnych
Compendium actorum visitationis exterioris ecclesiarum existentium in et sub decanatu Pilsnensi, Mielecensi, Ropczicensi, Biecensi, Jaslensi et Żmigrodensi, ad archidiaconatum Sandecensem pertinentium, per R. D. Christophorum Kazimirski, praepositum Tarnoviensem mandato Illustrissimi et Reverendissimi Domini Georgii S. R. E. Cardinalis praesbiteri Radziwiłł nuncupati, episcopatus Cracoviensis administratoris perpetui, in Olyka et Nieswierz ducis a. D. 1595 factae
Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji biskupich
Visitatio quindecim decanatuum, nempe: Skavinensis, Zathoriensis, Novi Montis, Skalensis, Wrocimoviensis, Adreoviensis, Kijensis, Paczanoviensis, Oswiecimensis, Żywiecensis, Witoviensis, Skoliensis, Opatovecensis, Wielicensis et Plesnensis a Peril. et R.D. Nicolao Oborski, episcopo Laodicensis, suffraganeo, archidiacono, vicario in spiritualibus generali Cracoviensi in annis 1663 - 1665 expedita
Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji biskupich
Acta visitationum decanatuum: Wielicensis ex anno 1703, Novi Montis ex anno 1704 et Scavinensis ex anno 1704 sub generali administratione R.D. Casimiri a Łubna Łubiński, episcoi Heracleensis, suffraganei, canonici sede vacante episcopatus Cracoviensis et ducatus Severiensis, a R.D. Remigio Suszycki IUD, archidiacono Cracoviensi, custode Kielcensi, scholastico Lanciciensi, SRM secretario a.D. 1703 et 1704 expedita

Autor: Remigiusz Suszycki

Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji biskupich
Visitatio archidiaconatus Cracoviensis (Decanatus: Skalensis - 1727; Vitoviensis - 1727; Prossoviensis - 1728; Novi Montis - 1728; Scawinensis - 1729; Xsiążnensis - 1731; Woynicensis - 1731; Zatoriensis - 1729; Lipnicensis - 1730; Dobczycensis - 1730; Andreoviensis - 1731; Żyvecensis - 1732; Oswiemensis - 1732; Wielicensis - 1741; postea sequntur inventaria ecclesiarum decanatus Dobczycensis, Woynicensis, Andreoviensis) per R.D. Michaelem de Magna Kunice Kunicki, episcopum Arsiacensem, suffraganeum et archidiaconum Cracoviensem annis 1727 - 1741 peracta

Autor: Michał Kunicki

Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie
Akta wizytacji biskupich
Acta visitationis ecclesiarum in decanatu Wielicensi ex commissione Cel. Principis R.D. Andrea Stanislai Kostka comitis in Załuskie Załuski, episcopi Cracoviensis, ducis Severiae, per Franciscum Skarbek Borowski, canonicum cathedralem Cracoviensem, expeditae mense Septembri a.D. 1748

Autor: Franciszek Skarbek Borowski

Jak cytować?

Stanisław Witecki, "Wieliczka", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/miejscowosci/wieliczka

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności