Dwa konfesjonały

Dzieje zabytku

Konfesjonał powstał około połowy XVIII wieku.

Opis

Konfesjonał o podstawie na planie zakończonym z jednej strony (od ściany) linią prostą, a z drugiej łukiem wklęsło-wypukłym. Drzwi zamykające wejście do siedziska księdza wypukłe, ujęte pilastrami, dekorowanymi na trzonach prostokątnymi płycinami, pośrodku drzwi dekoracja w kształcie gwiazdy ujętej w prostokątną ramę o wklęsłych bokach i wypukłym zwieńczeniu. Boczne, występujące ku górze ścianki ograniczające siedzisko zwieńczone wolutami ozdobionymi na grzbiecie cekinami. Ścianki zaplecka zwieńczone dwiema stykającymi się wolutami połączonymi muszlą palmetową ze szczytem utworzonym z dwóch esownic z gorejącym sercem z krzyżem. Boczne partie konfesjonału, po bokach siedziska księdza, ograniczone są od strony muru pionowymi ściankami o krawędzi zarysowanej parami wklęsłych „ceowników”. U dołu tych partii konfesjonału stopnie-klęczniki. W ściankach flankujących z boków siedzisko księdza prześwity z kratą.

Zarys problematyki artystycznej

Zespół dwóch konfesjonałów późnobarokowych z połowy XVIII wieku. Konstrukcja konfesjonału nawiązuje do stylu epoki, zarówno w partii podstawy o charakterystycznym dla baroku łuku wklęsło-wypukłym, jak i w partii zwieńczenia ścianek bogato dekorowanych ślimacznicami, wolutami i muszlą palmetową. Nazwa konfesjonał wywodzi się od łacińskiego słowa „confiteri”, tzn. „wyznawać, spowiadać się”. Obecna forma konfesjonału, z kratą w części bocznej została rozpowszechniona po soborze trydenckim dzięki staraniom św. Karola Boromeusza.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Dwa konfesjonały z około połowy XVIII wieku usytuowane przy ścianie zachodniej, pod chórem o dekoracji typowej dla czasów późnego baroku. Konstrukcja konfesjonału nawiązuje do stylu epoki, zarówno w partii podstawy o charakterystycznym dla baroku łuku wklęsło-wypukłym, jak i w partii zwieńczenia ścianek bogato dekorowanych ślimacznicami, wolutami i muszlą palmetową.

Bibliografia