Ławy przy ścianie południowej powstały przed 1885 rokiem dzięki fundacji gminy wielickiej, przeciwległe ufundował Bolesław Szczerbiński między 1898 a 1919 rokiem.
Stalle na rzucie wydłużonego prostokąta, dwurzędowe, pięcioosiowe. Zaplecek wysoki, zwieńczony baldachimem, od dołu poprzedzonym przez wąskie belkowanie, podtrzymywanym po bokach przez dwa wolutowe wsporniki osadzone na hermach. Pole zaplecka dzielone na pięć części, oddzielonych zdwojonymi pilastrami z głowicami zbliżonymi do jońskich; belkowanie przełamuje się na ich osi. W polach pomiędzy pilastrami pionowe prostokątne płyciny zwieńczone półkoliście, w profilowanych obramieniach, na zewnątrz których dodatkowo pasy boniowań. W polach płycin ornament roślinny z główką anielską w centrum, w zwieńczeniach płycin muszle. Siedziska od przodu poprzedzone ścianką z parapetem, która równocześnie pełni funkcję niskiego zaplecka dla drugiego rzędu siedzisk położonych niżej niż górne. Dolny zaplecek podzielony niskimi, hermowymi pilastrami, wspierającymi belkowanie, między pilastrami prostokątne płyciny w profilowanych obramieniach dekorowane rozetami z rautami pośrodku. Siedziska rozdzielone są niskimi podłokietnikami w formie wolut zdobionych cekinamii motywami roślinnymi. Na linii podłokietników, poniżej siedzisk widoczna ich kontynuacja w formie ścianek, u dołu masywna partia cokołowa.
Stalle (z franc. stalle, z wł. stallo), to ławy kościelne rozpowszechnione od XI wieku. Bogato zdobione, z wysokimi zapleckami, często z baldachimem, oparciami i klęcznikami stawiane były przy ścianach prezbiterium. Były przeznaczone dla duchowieństwa lub zasłużonych osobistości. W Wieliczce, w czasie nabożeństw w stallach siadali urzędnicy miejscy i salinarni, ich rodziny zajmowały sąsiednie ławy.
Wielickie stalle można określić jako neorenesansowe. W ich budowie wykorzystano formy i dekoracje powszechne w czasach renesansu, włączając je w dziewiętnastowieczną, dębową strukturę siedzeń. Jako przykład można wskazać wykorzystanie w płycinach zaplecków ornamentu arabeskowego, który powstał i był powszechnie stosowany w czasach renesansu, zwieńczenie ich muszlą i pełnym łukiem. Ze sztuki manieryzmu zaczerpnięto zwężające się ku dołowi hermowe pilastry. Połączenie elementów obu stylów funkcjonowało w dziewiętnastowiecznych wzornikach meblarskich, np. „Recueil de menuiserie pratique”, pod nazwą „stylu flamandzkiego”.
Dobry.
W prezbiterium kościoła św. Klemensa ustawiono naprzeciw siebie stalle. Ławy przy ścianie południowej powstały przed 1885 rokiem dzięki fundacji gminy wielickiej, przeciwległe ufundował Bolesław Szczerbiński między 1898 a 1919 rokiem. W dekoracji stall wykorzystano motywy renesansowe i manierystyczne, łącząc je w styl określany w dziewiętnastowiecznych wzornikach jako „flamandzki”.
Agata Felczyńska, "Stalle", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/stalle