Figury św. Jana Nepomucena i św. Jana Kantego zostały wykonane razem z całym ołtarzem głównym w latach pięćdziesiątych XVIII wieku (przed 1759), najpewniej w warsztacie Korneckich. Prawdopodobnie rzeźby były odmalowywane i odnawiane razem z ołtarzem w latach 1849 i 1903. W 1997 roku przeszły gruntowną konserwację.
Rzeźba jest ścięta z tyłu i drążona, ustawiona na nieregularnej podstawie. Figura zwrócona jest frontalnie, w kontrapoście, z odchylonym w tył torsem i uniesioną głową, skierowaną w prawo. W prawej uniesionej wysoko ręce trzyma krucyfiks, lewą opuszczoną, wyciąga w bok. Twarz świętego jest szczupła, z uwypuklonymi kośćmi policzkowymi, migdałowatymi, głęboko osadzonymi oczami, wąskim, małym nosie o ostrym profilu oraz rozchylonymi, wąskimi ustami; okolona jest krótką, gęstą brodą wysuniętą do przodu oraz kręconymi, krótkimi włosami. Jan Nepomucen jest ubrany w długą sutannę, komżę dekorowaną przy dolnej krawędzi płaskorzeźbionym rocaille'm oraz w zawiązaną na piersi almucję. Figura jest w całości pozłocona.
Wykonanie ołtarza głównego wraz z jego dekoracją figuralną przez warsztat Korneckich po raz pierwszy zaproponował Andrzej Gaczoł, zaś z jego atrybucją zgodziła się później Beata Stec w opracowaniu historyczno-artystycznym w dokumentacji konserwatorskiej obiektu. Bardzo charakterystyczny sposób kształtowania rysów twarzy, rzeźbienia włosów, jak również modelunek szat bliski jest repertuarowi formalnemu stosowanemu w warsztacie Korneckich. Typ twarzy św. Jana Nepomucena jest analogiczny względem figury św. Marka w ołtarzu głównym w bazylice św. Mikołaja w Bochni, potwierdzonego archiwalnie dzieła warsztatu. Ten sam sposób upozowania figury ukazanej w kontrapoście, w przechyleniu ciała, z uniesioną do góry ręką z krzyżem pojawił się również w rzeźbie św. Katarzyny w kościele św. Idziego w Zakliczynie, dziele przypisywanym temu warsztatowi.
Piotr Kornecki razem ze swoim przyrodnim bratem Stanisławem założyli w Gdowie warsztat stolarsko-rzeźbiarski i malarski. Z czasem pracowali w nim również synowie tego pierwszego oraz krewniacy mieszkający w tej wsi. Rodzinny warsztat Korneckich był szczególnie prężny w trzeciej ćwierci XVIII wieku, wykonując prace w wielu kościołach na terenie południowej Małopolski. Rodzina Korneckich w późniejszych latach była szczególnie związana z Wieliczką.
Święty Jan Nepomucen był kanonikiem kolegiaty św. Idziego w Pradze, dlatego przedstawiany jest w stroju odpowiadającym tej godności. Zginął zrzucony z praskiego mostu Karola do rzeki Wełtawy. Najczęściej ukazywany jest jako adorujący krucyfiks trzymany w ręku, jak w omawianej rzeźbie. Gest zamkniętej lewej dłoni wskazuje na to, że figura coś w niej trzymała, zapewne był to liść palmy – symbol męczeńskiej śmierci.
Delikatne zabrudzenia figury i przetarcia partii złoceń. Odnawiana w latach 1849 i 1903. W 1997 roku została poddana konserwacji.
Figury św. Jana Nepomucena i św. Jana Kantego zostały wykonane razem z całym ołtarzem głównym w latach pięćdziesiątych XVIII wieku (przed 1759), najpewniej w warsztacie Korneckich. Święty Jan Nepomucen był kanonikiem kolegiaty św. Idziego w Pradze, dlatego przedstawiany jest w stroju odpowiadającym tej godności. Najczęściej ukazywany jest jako adorujący krucyfiks trzymany w ręku, jak w omawianej rzeźbie.
Paulina Kluz, "Św. Jan Nepomucen", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-jan-nepomucen-4