Kęty

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Tagi
benedyktynki dworzec kolejowy Grupa Kęty herb księstwo oświęcimskie potop szwedzki pożar prawo lwóweckie prawo magdeburskie przemysł Staniątki sukiennictwo synagoga trakt cesarski włókiennictwo
Autor opracowania
Piotr Kołpak
Uznanie autorstwa 4.0

Zabytki

Parafie

Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, jest budowlą murowaną z cegły i kamienia, na rzucie podłużnym. Korpus trójnawowy i dwuprzęsłowy. Prezbiterium trójprzęsłowe, zamknięte trójbocznie prezbiterium z przylegającymi od północy zakrystią, od południa kruchtą. Na osi kościoła, jednokondygnacyjna, szeroka, przysadzista wieża z kruchtą w przyziemiu i przyległością od zachodu. Od południa i zachodu, w obrębie pierwszego przęsła naw bocznych jest para kaplic na rzutach zbliżonych do kwadratu. Nawa i prezbiterium przekryte są sklepieniami kolebkowymi z lunetami wspartymi na pilastrach i filarach. Kaplice wieńczą kopuły. Artykulację ścian na zewnątrz prezbiterium stanowi zespół przypór, naroża kaplic ujmują pilastry wpierające obiegający bryłę niepełne belkowanie. Do wnętrza prowadzi 6 otworów drzwiowych, z czego 2 w kruchcie w wieży ujęte kamiennymi portalami zamkniętymi łukiem koszowym i do kaplicy ujętym kamiennym portalem w formie pary lizen na wysokich cokołach wspierających belkowanie z parą rozet w partii fryzu. Okna korpusu nawowego w kształcie stojących prostokątów, prezbiterium ostrołukowe, natomiast kaplic są prostokątne ujęte kamiennym obramieniem z uszakami w górnych narożach i zwieńczone trójkątnymi przyczółkami. Wieża artykułowana w 2/3 wysokości gzymsem. W dolnej strefie w 3 z 4 ścian po jednym, zamkniętym półkoliście oknie. W górnej partii pośrodku z czterech po 1 okrągłej tarczy zegara. Wieże wieńczy hełm ujęty 4 latarniami i zwieńczony piątą. Dachy korpusu i prezbiterium dwuspadowe, nad kaplicami kopuły z latarniami, nad zakrystią i kruchtą boczną pulpitowe. Tynki ścian w odcieniach bieli i szarości.
kościół

Kościół św. Małgorzaty i św. Katarzyny

Zdjęcie nr 1: Malarsko-rzeźbiarska scena Ukrzyżowania w polu w kształcie stojącego prostokąta. Pełnoplastyczna figura Ukrzyżowanego w typie Christo morto. Głowa mocno pochylona w prawo, pociągła, wyraziście modelowana twarz o długim, prostym nosie, rozchylonych ustach i krótkim, ciemnobrązowym zaroście. Długie, falowane włosy opadają na prawe ramię. Głowę wieńczy wydatna, złocona korona. Ciało o wyrazistej, plastycznie opracowanej muskulaturze i delikatnie zaznaczonej linii żeber, z drobną fałdką pośrodku brzucha. Biodra przewiązane krótkim, silnie drapowanym, złoconym perizonium z długim zwisem na prawym boku. Zgięte w kolanach, lekko przechylone w lewo nogi przybite są 1 gwoździem. Na czole i klatce piersiowej drobnie ślady krwi, na rękach, prawym boku i stopach wydatne strugi. W górnej partii krzyża biały titulus w formie zwoju z napisem „I.N. / R.I”. Figury asystencyjne namalowane na tle rozległego pejzażu miasta i ciemnego nieba z zaćmionym słońce w lewym, górnym rogu. Po prawej stronie krzyża stoi Matka Boska skierowana w trzech czwartych w prawo odwracając się w za siebie. Owalna twarz o delikatnych rysach, oczy półprzymknięte. Ubrana w jasnoróżową suknię, narzucony na głowę ciemnoniebieski płaszcz i okalającą szyję białą chustę. Ręce złocone w geście modlitwy. Po lewej stronie krzyża stoi św. Jan Ewangelista zwrócony w trzech czwartych w prawo. Owalna twarz o delikatnych rysach, wzrok skierowany na wprost, z oczu płyną krople łez. Falowane włosy opadają na ramiona. Ubrany jest w zieloną, przewiązana w pasie suknię i bordowy, narzucony na ramiona płaszcz. na stopach sandały. Prawa ręka uniesiona na wysokości talii, lewa odsunięta w bok. Głowę Marii i sw. Jana okalają złocone nimby.
obraz

Ukrzyżowanie

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, ścięta z tyłu figura przedstawiająca Pietę. Ukazana frontalnie Maria siedzi na prostopadłościennym stołku. Nieznacznie przechyloną w prawo i lekko pochyloną głowę charakteryzują pociągła twarz o owalnym obrysie i subtelnych rysach twarzy, cienkie linie łagodnych łuków brwi, niewielkie oczy o migdałowatym kształcie, długi, prosty nos, drobne usta o lekko opadających kącikach, policzki i podbródek podkreślone rumieńcem. Maria ma na sobie czerwoną suknię z szerokim, złoconym obszyciem dekoltu oraz obszerny, złocony płaszcz o srebrzonym podszyciu, osłaniający głowę, ręce i nogi, o prawej pole podwiniętej pod lewą rękę. Fałdowania przybierają formę drobnych rurek opadających kaskadowo po bokach twarzy oraz w dolnej partii nóg, na wysokości łydek załamujących się w ostre formy w kształcie litery „V”. Maria oburącz podtrzymuje leżące na jej kolanach martwe ciało Jezusa, o zwróconej w lewo sylwetce. Trójkątną twarz charakteryzują wyraziste rysy z niskim czołem, cienką, prostą linią brwi, zamkniętymi oczami, długim, prostym wydatnym nosem, wydatnymi kośćmi policzkowymi, krótkim zarostem. Długie, lekko falowane, brązowe włosy opadają na plecy. Sztywną sylwetkę cechuje także sumarycznie modelowana muskulatura wydatna zwłaszcza w partii brzucha. Długie wyprostowane ręce ułożone są wzdłuż sylwetki, lewa wsparta na lewej ręce Marii; dłonie duże, o wyprostowanych palcach. Długie, zgięte w kolanach nogi o dużych stopach opadają prostopadle do podłoża. Biodra Jezusa przesłania krótkie, ciemnoszare perizonium. Całe ciało o bladej karnacji pokrywają drobne strużki krwi składające się z trzech wydłużonych kropli, na stopach, dłoniach i w prawym boku wydatne, mocno krwawiące rany, czoło wzdłuż linii włosów mocno zakrwawione.
rzeźba

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
obraz

Matka Boska z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta zawiera przedstawienie sceny Przemienienia Jezusa na Górze Tabor. Kompozycję malowidła charakteryzuje dwustrefowość. W górnej partii, na tle ciemnobłękitnego nieba i szaro-różowych obłoków ukazane są trzy, unoszące się postaci. Pośrodku znajduje się sylwetka wyobrażonego na wprost Jezusa w zdynamizowanej pozie. Zwróconą w trzech czwartych w prawo głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach, zaróżowionych policzkach oraz krótkim, brązowym zaroście. Długie, falowane włosy opadają na plecy. Jezus ubrany jest w długą, białą, przewiązaną w pasie suknię oraz przerzucony przez ramiona, mocno rozwiany, unoszący się ponad jego głową, biały płaszcz. Ręce rozłożone są na boki, natomiast prawa noga zgięta jest w kolanie. Po lewej stronie Jezusa znajduje się ukazany niemal na wprost Mojżesz. Zwróconą w trzech czwartych w lewo głowę charakteryzuje zaokrąglona twarz o wyrazistych rysach dojrzałego mężczyzny z dużymi oczami, wydatnym nosem, bruzdami na czole oraz krótkim, siwym zarostem. Długie, zaczesane do tyłu włosy opadają na plecy mężczyzny. Strój Mojżesza stanowi długa, zielona suknia oraz narzucony na lewą rękę i osłaniający znacznie jego sylwetkę jasnozielony płaszcz z odcieniami szarości. Lewa noga jest zgięta w kolanie. Mężczyzna oburącz podtrzymuje parę prostokątnych, półkoliście zakończonych tablic kamiennych z wypisanymi na nich rzymskimi numerami. Ponad głową Mojżesza widnieje para wiązek promieni. Po prawej stronie Jezusa znajduje się sylwetka zwróconego w trzech czwartych w prawo Eliasza. Ukazaną w profilu twarz charakteryzują wyraziste rysy dojrzałego mężczyzny o dużych oczach i nosie oraz z krótkim, siwym zarostem. Krótkie włosy odsłaniają duże ucho. Mężczyzna ubrany jest w długą, błękitną suknię oraz przerzucony przez lewą rękę jasnobrązowy płaszcz. W prawej ręce trzyma zamkniętą księgę, lewą unosi na wysokości klatki piersiowej. Lewa noga jest zgięta w kolanie. W dolnej partii obrazu ukazane są półpostaciowo sylwetki trzech apostołów usytuowanych na tle łagodnego wzniesienia. Po prawej stronie kompozycji znajduje się zwrócony w trzech czwartych w prawo św. Jan. Jego młodzieńczą, pozbawioną zarostu i ukazaną w profilu twarz charakteryzują wyraziste rysy z półprzymkniętymi oczami, zadartym nosem, pełnymi ustami oraz wydatnymi kośćmi policzkowymi i zarysem szczęki. Długie, ciemnobrązowe włosy opadają na plecy. Apostoł ubrany jest w ciemnozieloną suknię z podciągniętym rękawem oraz przerzucony przez prawe ramię czerwony płaszcz. Prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wzniesioną, przesłania oczy. Pośrodku znajduje się ukazany tyłem św. Piotr. Zwróconą profilem w prawo i odchyloną mocno do tyłu głowę charakteryzuje twarz o rysach mężczyzny w podeszłym wieku z długim, prostym nosem i krótkim, siwym zarostem. Wydatną łysinę ujmuje pas krótkich, siwych włosów u nasady głowy oraz kępa tuż nad czołem. Święty ubrany jest w niebieską suknię oraz okalający sylwetkę brązowy płaszcz. Po lewej stronie kompozycji ukazany jest zwrócony na wprost, nieco pochylony św. Jakub Starszy. Twarz o rysach dojrzałego mężczyzny charakteryzuje śniada karnacja, długi, zaokrąglony na końcu nos oraz długi, ciemnobrązowy zarost. Święty ubrany jest w ciemnobrązową suknię oraz okalający sylwetkę ciemnobrązowy płaszcz z kremową podszewką. Sylwetki postaci charakteryzują zdynamizowane pozy, a ich szaty są intensywnie drapowane i rozwiane. Modelunek cechuje dynamicznie kształtowana plama barwna o intensywnej, zróżnicowanej i nasyconej kolorystyce oraz kontrastowych zestawieniach.
obraz

Przemienienie na górze Tabor

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura św. Antoniego Padewskiego stojącego w układzie frontalnym, w nieznacznym kontrapoście, na niewielkim, prostopadłościennym postumencie. Przechyloną lekko w prawo głowę charakteryzuje owalna twarz o pełnych, sumarycznie opracowanych rysach z szeroko rozstawionymi oczami oraz z zarumienionymi policzkami, zaokrąglonym czubkiem nosa i wydatnym podbródkiem. Krótkie, brązowe, skręcone włosy z wyciętą tonsurą odsłaniają duże uszy. Święty ubrany jest w złocony habit franciszkański przewiązany zwisającym sznurem i sandały. Prawa ręka jest opuszczona wzdłuż ciała, lewą podtrzymuje zamkniętą księgę, na której siedzi zwrócone profilem w lewo nagie Dzieciątko Jezus, prawą ręką dotykające twarzy świętego, w lewej trzymające kulę symbolizująca glob ziemski.
rzeźba

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym przedstawia całopostaciowy wizerunek Madonny z Dzieciątkiem w otoczeniu św. Małgorzaty i św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Stojąca w wydatnym kontrapoście Maria nieznacznie zwrócona jest w trzech czwartych w lewo. Długie, falowane, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona i plecy. Maria ubrana jest w jasnoczerwoną, spiętą w pasie suknię z lamowanym wykończeniem dekoltu z koronką oraz narzucony na ramiona, podwinięty pod prawą rękę i osłaniający prawą nogę niebieski płaszcz ze złoconym obszyciem. Pod jej stopami znajduje się sierp księżyca. Prawą dłonią wskazuje na podtrzymywane lewą ręką Dzieciątko Jezus w trzech czwartych zwrócone w prawo. Subtelną, o dziecięcych rysach twarz ujmują krótkie, kręcone włosy z pojedynczym puklem nad czołem. Jezus ubrany jest w długą, białą suknię, przewiązaną w pasie i z podobnym do sukni Marii wykończeiem dekoltu. W prawej, nieznacznie uniesionej ręce trzyma jabłko, lewą, lekko zgiętą w łokciu, opuszcza wzdłuż ciała. Po prawej stronie Madonny stoi w kontrapoście, zwrócona w trzech czwartych w prawo św. Małgorzata. Długie, jasnobrązowe włosy opadają na plecy. Święta ubrana jest w długą, czerwoną suknię częściowo obszytą perłami, z odciętym gorsetem o kwadratowym dekolcie i krótkich, szerokich rękawach, spod których widoczna jest biała koszula o obszernych, bufiastych rękawach i wąskich mankietach. Plecy osłania długi, zielony płaszcz, którego poła wsunięta jest pod lewą, opuszczoną wzdłuż ciała ręką. W prawej, wspartej na piersiach święta trzyma niewielki krzyż. Pod jej stopami znajduje się sylwetka spoglądającego do góry smoka z obrożą na szyi, której łańcuch święta trzyma w lewej dłoni. Tuż nad lewym ramieniem św. Małgorzaty unosi się biały gołąb. Po lewej stronie Madonny stoi w kontrapoście św. Katarzyna Aleksandryjska zwrócona w trzech czwartych lewo. Zaczesane do tyłu długie włosy opadają na plecy. Święta ubrana jest w jasnofioletową spódnicę i białą koszulę której obszerny kołnierz i szeroki rękaw z wąskim mankietem widoczne są spod sięgającej kolan, zielonej sukni o podsuniętych, szerokich rękawach i bogato kameryzowanym gorsecie. Rękami podtrzymuje zsuwający się z pleców czerwony płaszcz. W lewej, uniesionej na wysokości talii ręce trzyma gałązkę palmową, prawą, opuszczoną w dół podtrzymuje wsparty na podłożu miecz. U stóp świętej leży fragment złamanego koła. Owalne twarze Marii i świętych charakteryzuje jasna karnacja, delikatny modelunek, subtelne, młodzieńcze rysy oraz lekko zaróżowione policzki. Głowę Madonny i Dzieciątka wieńczą zamknięte korony, a świętych – korony w typie otwartym; wszystkie są kameryzowane. W górnej partii przedstawienia unosi się para ubranych w jasnoróżowe sukienki aniołów nakładających koronę na głowę Marii i trzymających w dłoniach gałązki palmowe. Tło przedstawienia jest złocone z rytą dekoracją w formie ornamentyki roślinnej, głowy świętych, Marii i Dzieciątka okalają nimby, natomiast u góry kompozycji widoczny jest fragment tarczy słonecznej.
obraz

Matka Boska z Dzieciątkiem ze św. Katarzyną Aleksandryjską i św. Małgorzatą Antiocheńską (Sacra Conversazione)

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura św. Wojciecha stojącego w układzie frontalnym, w nieznacznym kontrapoście, na niewielkim, prostopadłościennym postumencie. Pociągłą twarz świętego charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, lekko przymkniętymi oczami, zarumienione policzki i czubek nosa oraz długi, brązowy, skręcony zarost. Święty ubrany jest w strój pontyfikalny składający się ze złoconej alby, srebrzonej komży, złoconego mucetu oraz złoconej kapy zdobionej motywami roślinnymi z obszyciem z kaboszonami. Na głowie ma złocono-srebrzoną infułę z dekoracją z kaboszonów i opadającymi na ramiona srebrzonymi taśmami. Dłonie biskupa osłaniają czerwone rękawiczki, a stopy czerwone buty. W prawej ręce trzyma krzyż pastoralny, a lewej wiosło.
rzeźba

Św. Wojciech

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura św. Dominika stojącego w układzie frontalnym, w kontrapoście, na niewielkim, prostopadłościennym postumencie. Kwadratową w obrysie twarz cechują sumarycznie opracowane rysy z wydatnym nosem, niewielkimi, szeroko rozstawionymi oczami oraz podkreślonymi rumieńcem policzkami i czubkiem nosa oraz krótkim zarostem. Krótko przystrzyżone, skręcone włosy z wygoloną tonsurą odsłaniają duże, przylegające do głowy uszy. Święty ubrany jest w złocony habit dominikański ze szkaplerzem i kukullą, której połę podtrzymuje lewą ręką, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Dłonie świętego są duże i szerokie o sumarycznym modelunku placów. U stóp świętego, po lewej stronie znajduje się srebrzona sylwetka leżącego psa.
rzeźba

Św. Dominik

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura św. Kazimierza stojącego w układzie frontalnym na niewielkim, prostopadłościennym postumencie. Owalną twarz charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z krótkim, zaokrąglonym nosem, szeroko rozstawionymi oczami oraz podkreślonymi rumieńcem policzkami, czubkiem nosa oraz brodą. Na barki opadają skręcone w wydatne pukle, brązowe włosy. Święty ubrany jest w strój książęcy składający się z długiej, srebrzonej sukni oraz złoconego płaszcza z szerokimi rękawami i gronostajowym obszyciem, na który nałożona jest gronostajowa peleryna. Na głowie ma mitrę książęcą z wydatnym krzyżem. W zgiętych w łokciach, wyciągniętych przed siebie rękach pierwotnie znajdowały się niezachowane atrybuty.
rzeźba

Św. Kazimierz

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura św. Stanisława biskupa stojącego w układzie frontalnym, w nieznacznym kontrapoście, na niewielkim postumencie. Owalną, pociągłą twarz charakteryzują wyraziste, sumarycznie opracowane rysy z krótkim, lekko zadartym nosem, dużymi, szeroko rozstawionymi oczami o delikatnie przymkniętych powiekach, wyrazistymi łukami brwi oraz zarumienionymi policzkami, czubkiem nosa i wydatnym podbródkiem. Ciemnobrązowe, falowane włosy wspierają się na barkach. Św. Stanisław ubrany jest w strój pontyfikalny składający się ze złoconej alby, srebrzonej komży, złoconego mucetu i spiętej pod szyją, złoconej kapy zdobionej motywami floralnymi oraz obszyciem z kaboszonami. Dłonie biskupa osłaniają czerwone rękawiczki, stopy czerwone buty. Głowę wieńczy srebrzona i złocona infuła zdobiona aplikacjami w formie kaboszonów, której srebrzone taśmy opadają na ramiona świętego. Święty w lewej ręce trzyma pastorał, prawą unosi w geście błogosławieństwa. U jego stóp, po lewej stronie widoczne jest półpostaciowe przedstawienie Piotrowina wydostającego się z prostokątnego, srebrzonego sarkofagu. Sylwetkę mężczyzny osłania złocony płaszcz narzucony także na podniesioną do góry głowę. Twarz charakteryzują sumarycznie opracowane rysy ze spiczasto zakończonym nosem i wydatnymi wąsami. Duże, szerokie dłonie złożone są w geście modlitewnym.
rzeźba

Św. Stanisław

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu rzeźba przedstawia św. Wacława stojącego w ujęciu frontalnym, w lekkim kontrapoście, na niewielkim, prostopadłościennym postumencie. Owalną w obrysie twarz mężczyzny charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z prostym, spiczasto zakończonym nosem, wydatnymi kośćmi policzkowymi podkreślonymi rumieńcem, szeroko otwartymi oczami o szeroko rozstawionych, opadających łukach brwi oraz krótki, brązowy zarost. Po bokach twarz ujmują wydatne pukle półdługich, brązowych włosów. Święty ubrany jest w srebrzoną i złoconą rycerską zbroję płytową, plecy i ramiona osłania spięty pod szyją, długi, złocony płaszcz. Na głowie ma złoconą i srebrzoną mitrę książęcą. Prawa ręka opuszczona jest wzdłuż ciała, w lewej, zgiętej w łokciu pierwotnie znajdował się niezachowany atrybut świętego.
rzeźba

Św. Wacław

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, dwukondygnacyjny, trójosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz murowany, prostopadłościenny z marmurowym antepedium. Tabernakulum w formie prostopadłościennej, metalowej szafki ujętej parą ażurowych spływów wolutowych w formie stylizowanych wici akantowych. Drzwiczki, w kształcie zbliżonym do kwadratu, zdobione motywem krzyża i banderoli z napisem „IHS” ujętych kłosami zboża i kiściami winnej latorośli. Tron wystawienia w formie baldachimu wspartego na 4 kolumienkach. Krawędź zwieńczenia ujęta jest ornamentyką roślinną, w motywem kartusza z krzyżem po środku. Oś środkowa retabulum osadzona na wysokim, zdwojonym cokole o zryzalitowanych bokach. Pierwszą kondygnację ujmują dwie pary kolumn o kanelowanych trzonach i korynckich kapitelach, z czego wewnętrzne wysunięte względem lica nastawy, wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie, w partii architrawu przybierające kształt półkolistego łuku nadwieszonego; całość wieńczy forma trójkątnego przyczółka. Druga kondygnacja ujęta parą osadzonych na cokołach kolumn o trzonach zdobionych wicią winnej latorośli, wspierających delikatnie wyłamujące się ponad nimi belkowanie przerwane w partii fryzu u gzymsu. Zwieńczenie w formie trójkątnego, przerwanego przyczółka. W strefie zryzalitowanych po bokach cokołów osi bocznych para półkoliście zamkniętych bramek. Krawędzie zewnętrzne kondygnacji osi bocznych ujęte pojedynczymi kolumnami dźwigającymi wyłamujące się ponad nimi belkowanie wieńczące, będące przedłużeniem belkowania osi środkowej. Pola cokołu retabulum wypełnione motywami ornamentyki roślinnej, w partii fryzu motywy małżowinowo-chrząstkowe. Druga kondygnacja osi środkowej ujęta parą ażurowych, małżowinowo-chrząstkowych uszaków, szczyt zwieńczenia w formie promienistej glorii z owalnym medalionem ujętym wieńcem obłoków, z monogramem imienia Jezus. Pola osi bocznych w dolnej partii zdobione motywami małżowinowo-chrząstkowego kartusza, w górnej owocowo-kwiatowymi festonami. Skrajne pola cokołu retabulum wypełnia para wizerunków – św. Pawła po prawej stronie i św. Piotra po lewej. Pole pierwszej kondygnacji osi środkowej ma formę płytkiej wnęki w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym, ujętej bogato rzeźbioną ramą z motywem ornamentu małżowinowo-chrząstkowego, w środku obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Pole drugiej kondygnacji wypełnia obraz w kształcie leżącego prostokąta, ujęty szeroką ramą z uszakami w narożach, zdobioną ornamentem małżowinowo-chrząstkowym. Po bokach para półkoliście zamkniętych niszy z motywem konchy, wypełnionych parą figur – po prawej stronie św. Dominika, po lewej św. Antoni (?). Pola osi bocznych artykułuje para zamkniętych półkoliście niszy z motywami konchy, z parą rzeźb – św. Stanisława po prawej stronie i św. Wojciecha po lewej. W szczycie osi bocznych pośrodku para rzeźb flankujących zwieńczenie ołtarza – po prawej stronie św. Wacława, po lewej św. Kazimierza, na końcach para figur aniołów. Struktura polichromowana w odcieniach koloru kremowego i beżowego, detal architektoniczny i ornamentyka złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba

Anioł

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zawiera wizerunek św. Jana Kantego ukazanego w półpostaci, w trzech czwartych zwróconego w prawo. Szczupłą, pociągłą twarz świętego charakteryzują naturalistycznie opracowane rysy z pokrytym drobnymi bruzdami czołem, zwróconymi ku górze, niewielkimi, szeroko osadzonymi oczami, długim, lekko zakrzywionym nosem, wydatnymi kośćmi policzkowymi oraz nieznacznie rozchylonymi ustami widocznymi pomiędzy krótkim, siwym zarostem. Widoczne spod nakrywającego głowę biretu siwe włosy są lekko skręcone i sięgają ramion mężczyzny. Święty Jan Kanty ubrany jest w togę profesorską, ręce ma złożone w geście modlitwy. Głowę świętego okala świetlisty nimb. Postać ukazana jest na ciemnobrązowym, jednolitym tle. Po lewej stronie widoczny jest niewielki krucyfiks, po prawej w głębi grzbiety ksiąg, powyżej, na wysokości głowy świętego znajduje się napis „Effigies S(ancti) IOANṄIS / CANTY post sacrum / è vivis exspiriu(m) deline/ata et depicta, A(nno) D(omini) 1473.”.
obraz

Św. Jan Kanty

Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba przedstawia całopostaciowy wizerunek św. Anny Samotrzeć. Ukazana w pozycji siedzącej święta zwrócona jest w trzech czwartych w prawo, z głową skierowaną na wprost. Owalną twarz charakteryzują wyraziste, surowe rysy dojrzałej kobiety. Strój św. Anny składa się z sukni, osłaniającego nogi płaszcza zdobionego stylizowaną ornamentyką roślinną oraz osłaniającej głowę chusty związanej na piersiach. Na stopach są sandały. Święta lewą ręką podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko Jezus zwrócone w trzech czwartych w prawo. Zaokrągloną twarz charakteryzują pełne, dziecięce rysy, włosy są krótkie skręcone. Jezus ubrany jest w długą, przewiązaną w pasie suknię z podwiniętymi rękawami. Prawą rękę wspiera na piersiach, lewą unosi, trzymając w dłoni gałązkę różaną. Po lewej stronie, obok św. Anny stoi Maria ukazana jako kilkunastoletnia dziewczyna. Święta Anna wspiera prawą rękę na prawym ramieniu córki. Maria zwrócona jest w trzech czwartych w lewo. Owalną twarz charakteryzują młodzieńcze rysy. Ubrana jest w zdobioną ornamentem roślinnym suknię oraz osłaniający nogi, podpięty w pasie płaszcz. Na głowę ma nałożoną opadającą na ramiona chustę, odsłaniającą częściowo włosy. Maria wyciąga ręce w kierunku Dzieciątka Jezus. Na głowach postaci znajdują się zamknięte korony. Odsłonięte partie ciała utrzymane są w bladym odcieniu karnacji. Ubiór oraz atrybuty są złocone. Płaskorzeźba umieszczona jest w płytkiej niszy w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego uskokowym łukiem nadwieszonym, wyłożonej bordowym aksamitem oraz ujętej profilowaną, złoconą ramą.
płaskorzeźba

Św. Anna Samotrzeć

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, ujęty drewnianą, profilowaną, złoconą ramą z roślinną dekoracją ornamentalną jest kompozycją narracyjną. Przedstawia trzy odrębne sceny. Pierwszy plan zajmuje scena uzdrowienia Łucji Kajoszkowej: chora leży na łożu z baldachimem, po lewej stronie, obok niej u wezgłowia znajdują się dwaj mężczyźni – jeden ubrany w kontusz szlachecki siedzi w fotelu, drugi w delii, stoi za nim. Po prawej stronie u nóg chorej siedzi zakonnik, augustianin z krakowskiego konwentu. Ponad nimi, wśród obłoków ukazany jest św. Jan Kanty, ubrany w togę profesorską i biret. Blask bijący od niego daje efekty światłocieniowe. Kolorystyka całej przestrzeni jest ciemna, skontrastowana jedynie czerwienią płótna okrywającego chorą. Na drugim planie, po lewej stronie, widoczna jest scena uzdrowienia matki patronki Kajoszkowej, św. Łucji przez św. Agatę. Chora spoczywa we wnętrzu o kolebkowym sklepieniu, przed nią dwie modlące się kobiety, po prawej leży krzyżem św. Łucja. W głębi ołtarzyk z obrazem Trójcy Świętej. Poniżej napis „SWĘTA LVCYA PROSI S(WIĘTĄ) AGATY O ZDROWIE / MATCE SWOIEY. / TA CHORA TYMŻE SPOSOBEM / PROSI PATRONKI SWOIEY / S(WIĘTEJ) LVCYI O PRZYCZYNĘ.” Po prawej stronie drugiego planu przedstawiony został ksiądz Walenty Iwanowski odprawiający mszę w intencji parafianki, przed późnorenesansowym ołtarzem z obrazem św. Jana Kantego modlącego się przed wizerunkiem Misericordia Domini. W dolnej partii obrazu napis „ROKV P(AŃSKIEGO) 1.6.4.8. PANI ŁVCYA KAIOSZKA MIESCZKA KĘCKA ZACHORZAWSZY CIERPIAŁA BÓL SROGI WSZYT/KICH KOŚCI Y WNĘTRZNOSCI SWOICH TAK BARZO ŻE ZWĄTPIWSZY O ZDROWIV DALSZYM ŚMIER/CI TYLKO CZEKAŁA. ZFRASOWANY MAŁŻONEK OFFIAROWAŁ IĄ DO TEY KAPLICE BŁOGOSŁAWIONE/GO JANA KANTEGO ZE MSZĄ WIĘTĄ PRZY BYTNOŚCI IE(GO) M(OŚCI) XIĘDZA WALĘNTEGO IWANOWSKIEGO / DZIEKANA OSWIĘCIMSKIEGO A PLEBANA KĘTSKIEGO 20. NOVEMB(RA). RZECZ DZIWNA TEYŻE / GODZINY ZDROWĄ ZOSTAŁA, Y NAWZAIVTRZ W DZIEN OFIAROWANIA NAŚWIETSZEY PANNY / PRZYSZŁA DO KOSCIOŁA Y SPOWIEDŹ ŚWIĘTĄ VCZYNIWSZY SAKRAMENT NAŚWIĘTSZY PRZYIĘ/ŁA. TAKIEGO DORBODZIEYSTWA BOZKIEGO ZA PRZYCZYNĄ BŁOGOSŁAWIONEGO IANA / KANTEGO BĘDĄC WDZIĘCZNI OBOIE W TYM OBRAZIE PAMIĄTKĘ ZOSTAWIELI W ROKV / WYSEY POMIENIONYM.”
obraz

Uzdrowienie mieszczki kęckiej Łucji Kajoszkowej

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta z napisem kutym kapitałą: IN LAVDEM D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / IN HONOREM: B(EATAE) V(IRGINIS) M(ARIAE) / IN MEMORIA B(EATI) IOAN[NIS] CANCII / SIXSTVS A LVBOMIRZ / LVBOMIRSKI TRIBVNVS / TERRAE CRACOVIEN[SIS] / ECC(L)E(SI)AM HANC ERE/XIT ORNAVIT DOTA/VIT A[NNO] D[OMINI] 1648
tablica pamiątkowa

Tablica pamiątkowa

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z wielofiguralną sceną ukazującą św. Jana Kantego oraz księdza Grzegorza Jana Zdziewoyskiego. Prawą część kompozycji zajmuje sylwetka zwróconego w trzech czwartych w prawo, klęczącego św. Jana Kantego o fizjonomii mężczyzny w podeszłym wieku, z siwymi włosami i zarostem, ubranego w togę profesorską. Głowę świętego okala jasny nimb. Prawą lekko zgiętą w łokciu rękę wyciąga w kierunku znajdującego się po lewej stronie kompozycji ołtarza, lewą ujmuje sylwetkę klęczącego po prawej stronie księdza Zdziewoyskiego ukazanego według zasad perspektywy hieratycznej. Twarz duchownego o krótkim, brązowym zaroście i wyrazistych rysach dojrzałego mężczyzny przejawia tendencje oddania cech portretowych. Ukazany w pozie modlitewnej kapłan ubrany jest w sutannę oraz komżę, na ramionach ma białą, haftowaną złotą nicią stułę. Po lewej stronie kompozycji widoczne jest częściowo retabulum ołtarzowe. Na mensie znajduje się niewielki obraz ukazujący Matkę Boską i Męża Boleści (Misericordia Domini). Do ołtarza prowadzi nakryty czerwonym dywanem stopień, na którym leżą atrybuty świętego – otwarta księga oraz biret. Powyżej, w lewym, górnym rogu, pośród obłoków ukazana jest Trójca Święta z sylwetką Jezusa w czerwonym płaszczu po lewej stronie, Boga Ojca w kremowej sukni i granatowym płaszczu po prawej stronie oraz unoszącą się ponad nimi gołębicą Ducha Świętego na tle promienistej glorii i rozświetlonych obłoków. Bóg Ojciec i Jezus wspierają dłonie na znajdującym się pośrodku niebieskim globie ziemskim zwieńczonym złotym krzyżem. Prawą stronę kompozycji zajmują ukazane w pozie modlitewnej postaci bł. Świętosława ze Sławkowa, ubranego w albę i czerwony ornat oraz bł. Ludowiki z Kęt w habicie tercjarki franciszkańskiej, z krucyfiksem i różańcem w dłoniach. Ponad nimi, pośród obłoków unosi się sylwetka ubranego w biało-czerwone szaty anioła trzymającego w dłoniach wieniec laurowy i wieniec różany. W lewym, dolnym rogu malowidła znajduje się napis „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / ET BEATO IOANNI CANTIO / S(ACRAE) T(HEOLOGIAE) DOCTORI ET PROFESSORI / ALM(AE) ACCAD(EMIAE) CRAC(OVIENSIS) PATER GRE/GORIVS IOANNES ZDZIEWOY/SKI A ŁASKO ART(IS) PH(ILOSOPH)IAE DO/CTOR. CAPELLANVS PRIMVS A FVN/DATIONE HVIVS CAPELLAE B(EATI) IOAN NIS CANTIJ POSVIT. / A(NNO) D(OMINI) 1653”. Pozostałe umieszczone są poniżej postaci bł. Ludowiki – „V(ENERABILIS) VIRGO LVDO/VICA MATHEI / CIVIS KEN(TENSIS) FILIA B(EATVUS)” oraz ponad sylwetką bł. Świetosława ze Sławkowa – „SVIETOSLAUS / SLAVKOVIENSIS”. Obraz ujęty jest profilowaną, złoconą ramą.
obraz

Św. Jan Kanty z fundatorem Grzegorzem Zdziewoyskim

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach, ujęty profilowaną ramą, przedstawia scenę ze św. Walentym ukazanym pośrodku kompozycji. Stojąc zwrócony na wprost głowę kieruje w trzech czwartych w lewo. Owalną twarz, o żółtawej karnacji i mocnym światłocieniowym modelunku, charakteryzują wyraziste rysy i krótki, ciemny zarost. Włosy krótkie, falowane sięgają uszu. Głowę okala wąski nimb. Święty Walenty ubrany jest w albę i czerwony ornat w typie skrzypcowym, z pretekstą bogato zdobioną haftem i kameryzacją. Prawą rękę wspiera na piersi, lewą, na którą jest założony manipularz, kładzie na głowie klęczącej obok kobiety. Zwrócona niemal profilem w prawo lekko pochyla głowę. Pociągłą twarz charakteryzują wyraziste rysy. Długie, ciemne, opadające na plecy włosy oplecione są sznurami pereł. Niewiasta ma na sobie żółtą suknię z białym kołnierzem z broszą, spod której widać bufiaste rękawy białej bluzki. Na szyi ma sznur pereł z krzyżykiem, w uszach perłowe kolczyki. Ręce składa w geście modlitwy. Tuż za nią klęczy zwrócony w trzech czwartych mężczyzna. Pociągłą twarz charakteryzują wyraziste rysy z długim, prostym nosem, bruzdą między ciemnymi oczami i krótkim, gęstym zarostem. Ubrany jest w czerwony kontusz przewiązany popielato-złotym pasem. Na ramiona ma narzucony czerwony płaszcz obszyty futrem i z futrzanym kołnierzem. Na głowie czerwony kołpak obszyty futrem, z białym piórem, u boku szabla. Mężczyzna lewą rękę wspiera na piersi, w prawej trzyma laskę marszałkowską (?). Pod lewą ręką św. Walentego widoczna postać zwróconego frontalnie, klęczącego mężczyzny wyrazistych rysach twarzy i śniadej karnacji. ubrany jest w białą komżę. W tle tłum postaci – kobiety w białych chustach na głowach i mężczyzna. W głębi ściana z niszą zamkniętą konchą. Po lewej stronie kompozycji prostopadłościenny ołtarz nakryty białym, zdobionym koronką obrusem. Na mensie otwarta księga na czerwonej poduszce, kielich przekryty czerwoną palką, para srebrnych lichtarzy z płonącymi świecami, teksty kanonów oraz krucyfiks. Widoczne fragmentarycznie spod zielone kotary retabulum osadzone jest na cokole i ujęte parą kolumn. W polu środkowym znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. W prawym, górnym rogu obrazu ukazano unoszącego się na obłoku anioła częściowo osłoniętego czerwoną szatą. W prawej ręce ma wieniec laurowy, w lewej palmę męczeństwa. Tuż nad nim wiązka promieni. Na stopniach ołtarza leży zielony dywan. W lewym dolnym narożu obrazu napisy „SVMTPVM Comuber Sartorum / A(NN)O D(OMI)NI 1664 / M. die 15 JANVAR(ii) / Renovatum A(NNO) D(OMINI) 1881 / Carol(us) Bor(omeus) Stankiewicz Pinx(it) Kentensis” oraz „Reconovit 1909 / Stanisław Kalinowski / Fundator Franciszek Hampel / cechmistrz krawców”.
obraz

Św. Walenty

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami, ujęta profilowaną ramą. W górnej partii, w polu łuku znajduje się wpisane w owal, polichromowane godło herbu Szembek, poniżej tekst „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Ad perpetuam rei memoriam / A(nn)o ab Incarnatione D[omi]ni 1781. / Die octava Julii. / Celsissimus Ill(ust)ri(ssi)mus R(enovere)nd(issi)mus D(omi)nus. / Christophorus Comes / SZEMBEK / Epp(iscop)us Uranopolitan(ensis) Coadjutor Ploc(ensis) / Dux Sielun(ensis) etc. Eccl(esi)am hanc Divo Jo/anni CANTIO dicatam solenni ritu Conse/cravit Anniversarium quo ad Officium et / Missam obeundum D(omini)ca prima p(os)t Festum Visita(ti)o / B(EATE) V(IRGINIS) MARIAE statuit et determinavit / Cura R(everendi) Stanislai Petulski huius Eccl(esiasti)cae / Actualis Praebendarii”.
tablica pamiątkowa

Epitafium

Zdjęcie nr 1: Ołtarz drewniany, prostopadłościenny. Mensa drewniana, sarkofagowa, antepedium zdobione płaskorzeźbionym kartuszem z umieszczonym w polu godłem herbu Uniwersytetu Krakowskiego na czerwonym tle. Nastawa architektoniczna, trójosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, osadzona na dwustrefowym cokole, o osiach bocznych ustawionych ukośnie. Kondygnacja ujęta parą pilastrów oraz dwiema parami kolumn podtrzymujących przerwane belkowanie, na którym znajduje się para puttów. W polu środkowym obraz z przedstawieniem Matki Boskiej od Odkupienia Niewolników ujęty prostokątną, profilowaną ramą zamkniętą łukiem nadwieszonym. Na cokole, po bokach obrazu ustawione dwie rzeźby: po lewej św. Kryspina, po prawej św. Kryspiniana; w osiach bocznych, w płytkich wnękach: po lewej rzeźba św. Szczepana, po prawej św. Wawrzyńca. Nad obrazem Matki Boskiej płaskorzeźbiony kartusz rocaille’owy z wpisanym w polu napisem „O / MARYO / odkupicielko / więźniów / módl się / za nami!”. Zwieńczenie w formie rozbudowanej aediculi, o osiach bocznych ustawionych ukośnie, z przodu flankowane dwiema wolutami z siedzącą na nich parą aniołków, zamknięte przerywanym, profilowanym gzymsem z ulokowaną na nim parą wazonów płomienistych. W polu zwieńczenia płycina wypełniona obłokami, o fantazyjnym kartuszowym wykroju z przedstawieniem Oka Opatrzności wpisanym w trójkąt na tle trzech wiązek promieni. Szczyt jest w formie promienistej glorii z parą uskrzydlonych główek anielskich. Kolumny złocone, ustawione na profilowanych bazach, o gładkim trzonie, kapitele w porządku kompozytowym. Partie cokołu zdobione prostokątnymi płycinami o wyciętych narożach. Struktura malowana w kolorze jasnobeżowym, ornamentyka i detale złocone i srebrzone, profilowania w kolorze czerwonym i złoconym.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego uskokowym, półkolistym łukiem nadwieszonym, o wklęsłych narożach dolnych, ujęty profilowaną, złoconą ramą. Wielofiguralna kompozycja przedstawia Matkę Boską w typie Mater Misericordiae. Stojąca pośrodku Maria, z przechyloną w lewo głową z koroną i okoloną nimbem, o długich, brązowych, falowanych włosach opadających na ramiona i plecy, szeroko rozkłada na boki wyprostowane ręce. Ubrana jest w ciemnoróżową suknię przewiązaną złotym paskiem, biały szkaplerz z tarczą herbową na piersi. Poły obszernego, spiętego pod szyją zaponą w kształcie uskrzydlonej główki anielskiej, niebieskiego płaszcza obszytego dołem złoconą frędzlą podtrzymują oburącz unoszący się po bokach dwaj aniołowie. Ubrani są w czerwone suknie o kwadratowych dekoltach obszytych złoconym galonem. Pod płaszczem, po obydwu stornach Marii stłoczone są sylwetki klęczących postaci. Po lewej przeważają przedstawiciele duchowieństwa, głównie biskupi w infułach na głowach. Na piersiach dwóch z nich oraz dominikanina przedstawiono tarcze herbowe z identycznym godłem, jak na szkaplerzu Marii. Na pierwszym planie znajduje się klęcząca na bordowej poduszce sylwetka papieża w tiarze i wzorzystej kapie. Po prawej stronie kompozycji ukazani są reprezentanci świeckiej części społeczeństwa. Na pierwszym planie, na bordowej poduszce klęczy cesarz. Ma na sobie zbroję płytową, na ramiona narzucony płaszcz ze złoconymi orłami a na głowie zamkniętą koronę. W tle, tuż za nim widoczna jest para królewska, obok klęczący dominikanin, na piersiach postaci znajdują się podobne do wspomnianych tarcze herbowe. W głębi tłum mieszczan. U stóp Marii leżą kajdany. W górnej partii przedstawienia, pośród obłoków i uskrzydlonych główek anielskich wyłania się sylwetka Boga Ojca ubranego w fioletową suknię i zielony płaszcz. Prawą ręką błogosławiącego, w lewej dzierżącego kulę globu ziemskiego i berło. Głowę ujmuje trójkątny nimb.
obraz

Matka Boska od odkupienia niewolników

Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur aniołów o sylwetkach dziecięcych przysiadających na spływach wolutowych po obydwu stronach zwieńczenia ołtarza. Zwrócone są one niemal na wprost. Lekko przechylone w bok głowy charakteryzują się zaokrąglonymi twarzami o pełnych, wyrazistych, dziecięcych rysach. Krótkie, kręcone, ciemnobrązowe włosy ujmują twarze zebranymi po bokach i nad czołem puklami. Jedną rękę składają na piersiach, drugą unoszą bądź wyciągają w bok. Nagie sylwetki aniołów osłania w partii bioder złocona tkanina, a przez nagie torsy przewieszone są złocone szarfy. Na plecach mają złocone skrzydełka.
rzeźba

Anioł

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Przyścienny, architektoniczny ołtarz jednokondygnacyjny i jednoosiowy ze zwieńczeniem. Nastawa osadzona jest na cokole, w strukturze którego znajduje się prostopadłościenny ołtarz z drewnianą mensą i polichromowanym antepedium. Część środkowa retabulum, o kształcie zbliżonym do stojącego prostokąta zamkniętego trójkątnym szczytem, ujęta jest parą pilastrów osadzonych na cokołach. Zwieńczenie ołtarza przybiera formę ażurowej latarni na rzucie eliptycznym, ujętej dołem wyłamującym się gzymsem. Szczyt jest w kształcie zamkniętej, złoconej korony, wspartej na marmoryzowanych kolumienkach. Pod zwieńczenie ołtarza podwieszone jest złocone paludamentum podwiązane w górnych narożach części środkowej retabulum oraz podtrzymywane przez parę puttów i kaskadowo opadające wzdłuż pilastrów. Jego obrzeża zdobi frędzla oraz chwosty. Dodatkowo strukturę w górnej partii ołtarza zdobią: pośrodku motyw promienistej glorii z monogramem IHS z krzyżem i gorejącym sercem oraz motywy kogucich grzebieni po bokach. Pilastry zwieńczone są figurkami aniołów trzymających lichtarze, antepedium zdobi polichromowany motyw gorejącego serca Jezusa ujęty promienistą glorią oraz kłosami zbóż i gałązkami winnej latorośli, wraz z symbolami narzędzi męki Pańskiej (od lewej: kolumna biczowania i bicze, kogut, dzban z misą, młotek, obcęgi, gwoździe, lampa, rękawica, maczuga, miecz, kości do gry, trzciny, gąbka i włócznia). Pole środkowe, ujęte profilowaną, złoconą ramą, jest w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Zawiera rzeźbiarskie przedstawienie Ukrzyżowania z krucyfiksem ujętym po bokach parą figur asystencyjnych – Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty, ustawionych na cokołach. Struktura ołtarza jest utrzymana w odcieniu kremowym, partie detalu architektonicznego oraz ornamentyka są złocone i marmoryzowane w odcieniach brązu.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Anny Samotrzeć. Lewą stronę kompozycji zajmuje zwrócona w trzech czwartych w lewo Maria, siedząca na drewnianym fotelu z rzeźbionymi podłokietnikami. Owalną twarz charakteryzują pełne, sumarycznie opracowane rysy młodej kobiety i wzrok skierowany w stronę widza. Spod osłaniającej głowę białej chusty widoczne są długie, falowane, ciemnobrązowe włosy. Maria ubrana jest w kremową suknię ze złoconym obszyciem dekoltu. Na ramiona narzucony ma ciemnoniebieski płaszcz osłaniający nogi, na stopach są sandały, na głowie otwarta korona. Maria oburącz podtrzymuje stojące na jej lewym kolanie Dzieciątko Jezus zwrócone profilem w lewo. Głowa, o zaokrąglonej twarzy i pełnych rysach, skierowana jest w trzech czwartych w prawo. Ubrany w długą, białą suknię Jezus prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemskiego globu zwieńczoną krzyżem. Po prawej stronie kompozycji ukazana jest siedząca na krześle w typie faldistorium, nakrytym zieloną poduszką, św. Anna w trzech czwartych zwrócona w prawo. Owalną twarz charakteryzują wyraziste, plastycznie opracowane rysy. Święta ubrana jest w spodnią białą i wierzchnią niebieską suknię. Głowę osłania biała chusta z podwiką widoczna spod długiego, czerwonego płaszcza z żółtym podszyciem, osłaniającego także ramiona, plecy i nogi. Lekko uniesione, zgięte w łokciach ręce wyciąga przed siebie w prawo, w kierunku Dzieciątka Jezus. Głowy Marii, Jezusa i św. Anny ujmują promieniste nimby. Postaci ukazane są we wnętrzu otwierającym się na pokryte obłokami niebo. Posadzkę tworzy szachownicowy układ biało-bordowych, kwadratowych płytek, fotel Marii usytuowany jest na niskim podeście. Na pierwszym planie, po prawej stronie leży kosz z owocami: gruszką, winogronami i jabłkiem. W górnej partii kompozycję ujmuje dekoracyjnie podpięta, ciemnozielona kotara.
obraz

Św. Anna Samotrzeć

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy, z drewnianą mensą, pośrodku pola antepedium polichromowany monogram maryjny ujęty parą gałązek różanych. Tabernakulum w formie prostopadłościennej szafki osadzonej na zdwojonym cokole, o narożach ujętych parą skośnie ustawionych pilastrów wspierających wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący, w części środkowej przybierający formę dwóch stykających się wolut. Drzwiczki są w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, ujęte profilowaną, złoconą ramą. W polu płaskorzeźbiony motyw kielicha eucharystycznego. Retabulum osadzone na wysokim, zdwojonym cokole. Część środkowa ujęta parą filarów i parą cofniętych kolumn o kapitelach korynckich. Podpory wspierają wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie w formie trapezoidalnej ujęte parą spływów wolutowych, zamknięte fragmentem gzymsu w postaci nawieszonego łuku odcinkowego z uskokami, dodatkowo flankowane przerwanym przyczółkiem wolutowym. Dolny cokół retabulum zdobiony motywami kogucich grzebieni, pola górnego artykułowane fragmentami ornamentu roślinnego, całość ujęta małymi uszakami skomponowanymi z kogucich grzebieni. Trzony filarów dołem zdobione rocaille’owymi kartuszami, górą podwieszenia rocaille’owe. Fryz zdobiony motywami ornamentyki roślinnej. Retabulum ujęte parą ażurowych uszaków skomponowanych z wici roślinnej i kogucich grzebieni. W zwieńczeniu, pośrodku wsparta na belkowaniu duża korona, na przerwanym przyczółku para aniołków z ulistnionymi gałązkami w podniesionych rękach. Gzyms wieńczący ujęty dołem rodzajem lambrekinu z pojedynczych liści akantu. Szczyt w formie ażurowego kartusza rocaille’owego ujęty po bokach parą płomienistych wazonów. Pole części środkowej w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nawieszonym z uskokami, ujęte profilowaną, złoconą ramą. W środku obraz „Święta Rodzina” („Znalezienie Jezusa w świątyni”), na cokole retabulum para figur, po lewej św. Michał Archanioł, po prawej św. Rafał Archanioł. Pole zwieńczenia w postaci otworu w kształcie stojącego owalu wypełnione ażurową, promienistą glorią z monogramem maryjnym pośrodku ujętym wieńcem obłoków. Struktura polichromowana w odcieniu jasnej zieleni, detal architektoniczny i ornamentyka polichromowane w kolorze bordowym, złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny (św. Rodziny)

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie ma postać stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trójbocznie z ośmioboku. Pole środkowe w formie wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie domyka szczyt z formie przerwanego, trójkątnego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony monogram Uniwersytetu Jagiellońskiego. W partii fryzu i w górnych narożach części środkowej retabulum są motywy ornamentyki roślinnej. Boki zwieńczenia ujmuje para ażurowych, akantowych uszaków. Ponad obrazem, w osi ołtarza jest pole z monogramem ŚJK (Święty Jan Kanty). W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku znajduje się para płonących wazonów, pośrodku natomiast para skrzyżowanych bereł godło herbu Uniwersytetu Jagiellońskiego, zwieńczonych koroną i krzyżem. W polu części środkowej wyobrażono przedstawienie św. Jana Kantego adorującego Madonnę z Dzieciątkiem. W zwieńczeniu jest wizerunek św. Piotra Apostoła. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej retabulum ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie ma postać stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trójbocznie z ośmioboku. Pole środkowe w formie wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie domyka szczyt z formie przerwanego, trójkątnego przyczółka usytuowanego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony monogram SJ na tle narzędzi ciesielskich (?), boczne ornamentyka roślinna. W partiach cokołu retabulum, cokołów filarów, fryzu oraz górnych naroży części środkowej nastawy są motywy stylizowanej dekoracji roślinnej. Obramienie obrazu głównego ujmuje para wazonów z kwiatami lilii, natomiast boki zwieńczenia ołtarza para ażurowych, akantowych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast kartusz z napisem: „ITE AD JOSEPH” oraz krzyż zdobiony wicią winnej latorośli. W polu części środkowej znajduje się przedstawienie „Pokłonu pasterzy”, w zwieńczeniu natomiast wizerunek św. Stanisława biskupa. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone. Na mensie napis „MEMENTO - FUNDATORIS / JOSEPHI".
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura przedstawia św. Kryspina stojącego w kontrapoście na czterobocznym, profilowanym postumencie z napisem „Ś(więty) Kryspin”. Święty zwrócony jest niemal profilem w prawo. Skierowaną w trzech czwartych w prawo, nieznacznie odchyloną do tyłu głowę charakteryzuje pociągła, owalna twarz z wyraziście i nieco sumarycznie opracowanymi rysami. Blada karnacja uwydatnia wyraziste oczy, długi, prosty wąski nos oraz niewielkie, pełne usta. Mocno skręcone długie, ciemnobrązowe włosy opadają na barki. Charakterystyczne są dwa, ujmujące twarz na wysokości uszu, pukle w formie ażurowych pętelek. Ubiór świętego, przypominający paradną zbroję żołnierza rzymskiego, składa się z krótkiej, sięgającej kolan, złoconej tuniki z długimi rękawami, osłaniającej tors, srebrzonej zbroi płytowej o dekoracyjnie wyciętej dolnej krawędzi oraz spiętego na prawym ramieniu purpurowego płaszcza. Na nogach są wysoko wiązane buty o wywiniętych cholewkach. Święty prawą rękę wspiera na piersiach, w lewej trzyma miecz o srebrzonej głowni.
rzeźba

Św. Kryspin

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu figura przedstawia św. Kryspiniana stojącego w kontrapoście na czterobocznym, profilowanym postumencie z napisem „Ś(więty) Kryspinian”. Święty zwrócony jest niemal profilem w lewo. Skierowaną na wprost, uniesioną głowę charakteryzuje owalna twarz z wyraziście i nieco sumarycznie opracowanymi, młodzieńczymi rysami. Blada karnacja uwydatnia ciemną oprawę oczu, długi, prosty wąski nos oraz niewielkie, pełne usta. Mocno skręcone długie, ciemnobrązowe włosy dekoracyjnie ufryzowanymi puklami opadają na barki. Ubiór świętego, przypominający paradną zbroję żołnierza rzymskiego, składa się z krótkiej, sięgającej kolan, złoconej tuniki z długimi rękawami, osłaniającej tors, srebrzonej zbroi płytowej o dekoracyjnie wyciętej dolnej krawędzi oraz spiętego na lewym ramieniu purpurowego płaszcza. Na nogach są wysoko wiązane buty o wywiniętych cholewkach. Święty lewą rękę wspiera na piersiach, w prawej trzyma miecz o srebrzonej głowni.
rzeźba

Św. Kryspinian

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu rzeźba przedstawia stojącą w kontrapoście, na profilowanym postumencie z napisem „Ś(więty) Szczepan”, postać św. Szczepana męczennika zwróconego na wprost. Skierowaną w trzech czwartych w prawo, lekko pochyloną głowę charakteryzuje owalna twarz z sumarycznie opracowanymi, wyrazistymi, młodzieńczymi rysami o nieco przymkniętych oczach, długim nosie i drobnych ustach. Brązowe, sięgające szyi i podkręcone na końcach włosy opadają półkoliście ufryzowaną grzywką na czoło. Święty ma na sobie albę i złoconą dalmatykę, a na stopach jasnobrązowe buty. W prawej dłoni trzyma złocony krzyż, w lewej kamień.
rzeźba

Św. Szczepan

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, drążona z tyłu rzeźba przedstawia stojącego w kontrapoście św. Wawrzyńca zwróconego na wprost, dodatkowo sylwetkę charakteryzuje delikatny układ „figura serpentinata”. Pochyloną głowę cechuje owalna w obrysie twarz o sumarycznie opracowanych, wyrazistych, młodzieńczych rysach, z długim, prostym nosem i przymkniętymi oczami. Skręcona w przylegający do głowy pukiel grzywka opada półkoliście na czoło, po bokach twarz ujmują podkręcone na końcach pasma sięgających szyi, ciemnobrązowych włosów. Święty ubrany jest w albę i złoconą dalmatykę, na stopach ma buty. Ręce wysunięte są nieznacznie do przodu. W uniesionej nieco do góry lewej dłoni trzyma złoconą gałązkę palmową, w prawej bliżej nieokreślony przedmiot (być może jest to uchwyt stojącego obok, złoconego rusztu).
rzeźba

Św. Wawrzyniec

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, ujęty profilowaną ramą, przedstawia całopostaciową sylwetkę klęczącego św. Jana Kantego zwróconego w trzech czwartych w prawo. Lekko odchyloną do tyłu głowę charakteryzuje pociągła twarz o wyrazistych rysach, półprzymkniętych oczach, wydatnych kościach policzkowych i krótkim, siwym zaroście. Łysinę ujmują krótkie, siwe włosy. Święty ubrany jest w togę doktorską o czerwonym podszyciu, z białą peleryną i białym kołnierzem i szerokimi rękawami. Prawą rękę wspiera na piersiach, lewą, lekko zgiętą w łokciu odchyla w bok. Święty Jan Kanty ukazany jest we wnętrzu świątyni, przyklękając na kamiennych stopniach. W lewym, górnym rogu kompozycji, pośród obłoków znajduje się, częściowo przesłonięty tkaniną, owalny obraz ukazujący Chrystusa Boleściwego, z którego przebitego boku wypływa krew i woda do stojącego przed nim kielicha eucharystycznego. Po lewej stronie przyklęka Matka Boska ukazana w geście modlitewnym. Poniżej obrazu, spomiędzy obłoków wyłania się para uskrzydlonych główek anielskich. W prawym, górnym rogu kompozycji unosi się sylwetka aniołka trzymającego w dłoniach wieniec laurowy i białą lilię. W tle, za świętym widoczna jest kolumna osadzona na wysokim cokole. Na stopniach leży zamknięta księga i biret. Kolorystyka obrazu utrzymana jest w ciepłych, jasnych tonacjach skontrastowanych czernią stroju świętego.
obraz

Św. Jan Kanty

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego owalu przedstawia całopostaciowy wizerunek św. Szczepana stojącego w kontrapoście i zwróconego w trzech czwartych w lewo. Przechyloną głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych, pozbawionych zarostu rysach oraz długie, falowane, opadające na plecy włosy. Święty ubrany jest w albę i czerwoną dalmatykę ze złoconymi obszyciami i pretekstą w formie krzyża. Lewą rękę wspiera na piersiach, w prawej wysuniętej w bok trzyma gałązkę palmową. Głowę świętego okala świetlisty nimb, u jego stóp, po prawej stronie leżą trzy kamienie. Święty Szczepan ukazany jest na tle górzystego pejzażu o obniżonej linii horyzontu, z elementami architektury po prawej stronie kompozycji, gdzie wyróżnia się strzelista wieża kościoła. Znaczną część tła zajmuje partia pokrytego obłokami nieba. W dolnej części obrazu znajduje się napis „S(anctus) Stephanus M(artyr)”. Obraz ujęty jest rzeźbioną, ażurową ramą z motywem rocaille’u, parą wolut po bokach u dołu oraz motywem kartusza w zwieńczeniu. Całość osadzona jest wtórnie na sarkofagowym ołtarzu w formie niewielkiej konsoli.
ołtarz

Św. Szczepan

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie ma postać stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trójbocznie z ośmioboku. Pole środkowe w formie wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie domyka szczyt z formie przerwanego, trójkątnego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony motyw gorejącego serca Jezusa ujęty promienistą glorią. W partii fryzu są motywy ornamentyki roślinnej. Boki zwieńczenia ujmuje para ażurowych, akantowych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast monogram IHS z krzyżem. W polu części środkowej znajduje się przedstawienie św. Małgorzaty Alacoque adorującej Najświętsze Serce Jezusa. W zwieńczeniu jest przedstawienie (?). Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego owalu przedstawia całopostaciowy wizerunek św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście i zwróconego w trzech czwartych w prawo. Przechyloną nieznacznie głowę charakteryzuje pociągła twarz o wyrazistych, młodzieńczych, pozbawionych zarostu rysach oraz długie, falowane, opadające na plecy włosy o wydatnych kępkach na wysokości uszu. Święty ubrany jest w albę i czerwoną dalmatykę ze złoconymi obszyciami i pretekstą w formie krzyża. Prawą rękę wspiera na piersiach, w lewej, wysuniętej w bok trzyma gałązkę palmową i kratę paleniskową wetkniętą w płonące ognisko. Głowę świętego okala jasny, świetlisty nimb. Święty Wawrzyniec ukazany jest na tle górzystego pejzażu o obniżonej linii horyzontu, z elementami architektury otoczonego murem miasta po lewej stronie kompozycji. Znaczną część tła zajmuje partia pokrytego obłokami nieba. W dolnej części obrazu znajduje się napis „S(anctus) Laurentius M(artyr)”. Obraz ujęty jest rzeźbioną, ażurową ramą z motywem rocaille’u, parą wolut po bokach u dołu oraz motywem kartusza w zwieńczeniu. Całość osadzona jest wtórnie na sarkofagowym ołtarzu w formie niewielkiej konsoli.
ołtarz

Św. Wawrzyniec

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, pole obrazowe zamknięte łukiem półkolistym, ujęty wąską, profilowaną, jasnobrązową ramą, z przedstawieniem Wizji św. Franciszka. Po lewej stronie kompozycji ukazany jest klęczący na kamiennym stopniu, zwrócony w trzech czwartych w lewo św. Franciszek. Odchyloną głowę charakteryzuje pociągła twarz o jasnej karnacji, wyrazistych rysach i krótkim zaroście. Głowę okala krótka tonsura. Święty ubrany jest w brązowy habit franciszkański przepasany szarym sznurem z przewiązanym na nim różańcem, na stopach ma sandały. Ręce skrzyżowane na piersiach, na dłoniach widoczne rany. Święty Franciszek spogląda w kierunku siedzących pośród obłoków Jezusa i Marii, którzy są w trzech czwartych zwróceni w prawo i spoglądają w dół na zakonnika. Jezus ubrany jest w białą suknię i zsuwający się z ramion czerwony płaszcz. Lewą rękę wspiera na niebieskim globie, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Maria ma na sobie jasnoróżową suknię i narzucony na lewe ramię niebieski płaszcz. Na głowie pomarańczowa chusta opadająca na ramiona. Prawą rękę wspiera na piersiach, lewą na nodze. Ich głowy ujmują świetliste nimby promieniste. Poniżej, przed prostopadłościennym ołtarzem są dwaj aniołowie ubrani w niebieską i zieloną szatę, trzymający dużą, otwartą księgę z czerwonym napisem „INDUL/GEN/TIA / PLENA/RIA / IN / AETERNUM / IN / AETERNUM / IN / AETERNUM”. W prawym, dolnym rogu kompozycji przyklęka trzeci anioł w zielonej szacie, który w podniesionej do góry prawej ręce trzyma dwie jasnoróżowe róże. Na stopniach ołtarza leży bukiet i kosz z białymi i różowymi różami. Po lewej stronie obrazu, powyżej świętego, pośród obłoków sylwetki trzech aniołów trzymających w rękach kosze z białymi różami i gałązki z różowymi.
obraz

Wizja św. Franciszka z Asyżu

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym, ściętym łukiem półkolistym, ujęty prostą, brązowo-pomarańczową ramą, przedstawia Matkę Boską Niepokalanie Poczętą. Maria ukazana jest całopostaciowo, zwrócona na wprost stoi w lekkim kontrapoście. Przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o bladej karnacji, wyrazistych rysach i półprzymkniętych oczach. Długie, falowane włosy opadają na plecy. Na głowie korona otwarta. Maria ubrana jest w czerwoną suknię owiniętą pod szyją białą, rozwianą chustę oraz narzucony na ramiona obszerny, rozwiany, niebieski płaszcz z białą podszewką, obszyty szerokim, złoconym galonem. Lewą ręką podtrzymuje stojące na jej prawej dłoni Dzieciątko zwrócone na wprost. Przechyloną na lewe ramię głowę charakteryzują okrągła twarz o dziecięcych rysach oraz krótkie, kręcone blond włosy. Nagą sylwetkę przesłania w partii bioder biała szata. Jezus prawą ręką obejmuje za szyję Marię, lewa jest opuszczona w dół. Matka Boska stoi na oplecionej wężem kuli, lewą nogą depcząc jego głowę. W obrębie kuli ukazana jest scena wygnania z Raju Adama i Ewy. U stóp Marii, po bokach jest para unoszących się w powietrzu aniołów. Znajdujący się po prawej stronie kompozycji lewą ręką ujmuje połę płaszcza Madonny. W tle pokryte chmurami niebo – w dolnej partii ciemnymi, w górnej ułożonymi w krąg odsłaniający rozświetlone niebo. Głowy postaci ujmują świetliste nimby, nad Marią unosi się aureola.
obraz

Matka Boska Niepokalanie Poczęta

Zdjęcie nr 1: Grupę Ukrzyżowania, usytuowaną w obrębie ściany tęczowej, stanowi sylwetka Jezusa Ukrzyżowanego znajdująca się w górnej partii łuku tęczowego oraz dwie figury asystencyjne, Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty, u jego nasady. Przybitą trzema gwoźdźmi do drewnianego krzyża, pełnoplastyczną figurę Jezusa ukazano w typie Cristo morte. Zwrócona w prawo głowa wsparta jest na ramieniu. Pociągłą twarz charakteryzuje długi, prosty nos oraz krótki, ciemnobrązowy, dwudzielny zarost. Falowane pukle długich włosów opadają na plecy i klatkę piersiową. Ramiona ukształtowane są w głębokim zwisie w kształcie litery „U”. Sylwetkę Jezusa cechuje wydatna muskulatura ciała i sino-blady odcień karnacji. Anatomię torsu podkreśla wyrazista linia żeber. Biodra osłania przewiązane srebrzonym sznurem z prawej strony krótkie, złocone perizonium, z długim zwisem na prawym boku. Lekko ugięte w kolanach nogi przybite są jednym gwoździem. Głowę Jezusa wieńczy korona cierniowa, w prawym boku widoczna jest brocząca krwią rana. Na skroniach, nadgarstkach i stopach są drobne strugi krwi. W górnej partii krzyża biały titulus w formie zwoju, ze złoconym napisem „INRI”. Pod stopami Jezusa, u nasady krzyża jest para uskrzydlonych główek anielskich. Figury asystencyjne znajdują się u nasady łuku tęczowego, ustawione na prostopadłościennych cokołach. Charakteryzują je krępe proporcje sylwetek oraz sumaryczny modelunek fizjonomii i tkanin. Po prawej stronie znajduje się całopostaciowa figura św. Jana Ewangelisty spoglądającego ku górze, ubranego w srebrzoną suknię i jasnoczerwony płaszcz, z prawą ręką wyciągniętą w bok, lewą opuszczoną wzdłuż ciała. Po lewej jest całopostaciowa figura Matki Boskiej także spoglądającej ku górze, o rękach złożonych na piersiach. Ubrana jest w jasnoczerwoną suknię i błękitny, osłaniający głowę płaszcz.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Kompleks klasztorny jest na rzucie czworoboku, z wirydarzem pośrodku i kościołem przylegającym od wschodu. Kościół, zwrócony w kierunku południowo-wschodnim, jest budowlą murowaną z cegły i kamienia, na rzucie podłużnym. Korpus jest jednonawowy i dwuprzęsłowy. Do dwuprzęsłowego prezbiterium na rzucie prostokąta od wschodu przylega zakrystia, do korpusu nawowego kaplica na rzucie ośmioboku z niewysoką przyległością, natomiast do fasady kruchta. Nawa i prezbiterium przekryte są sklepieniami kolebkowymi z lunetami wspartymi na masywnych półfilarach. Przestrzeń prezbiterium od korpusu nawowego oddziela półkolista arkada łuku tęczowego. Artykulację ścian na zewnątrz kościoła stanowią ujmujące okna duże, prostokątne płyciny. Korpus i prezbiterium obiega gzyms koronujący. Szczyt kościoła trójkątny, kruchty w formie nadwieszonego łuku z wycinka elipsy z wklęsłymi uskokami. Do wnętrza prowadzą dwa otwory drzwiowe po wschodniej i północnej stronie kruchty z parą prostokątnych, dwuskrzydłowych drzwi. W szczycie fasady płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z wizerunkiem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, ujęta trzema okrągłymi oknami. W szczycie kruchty analogiczna wnęka z figurą św. Floriana. Pośrodku fasady duże okno w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. Analogiczne okna w przęsłach korpusu i prezbiterium oraz na jego zamknięciu. Szczyt prezbiterium artykułuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z wizerunkiem św. Franciszka adorującego Jezusa na krzyżu flankowana parą okrągłych okien. Korpus i prezbiterium przekryte dachami dwuspadowymi, nad prezbiterium wieżyczka na sygnaturkę. Ściany kaplicy bocznej w formie półkolistych arkad, wypełnionych dużymi oknami z dekoracją maswerkową w górnej partii i przeszklonym otworem drzwiowym, zwieńczonych trójkątnymi szczytami. Ujmują je pary pilastrów, szczyty artykułuje fryz arkadkowy. Kaplicę wieńczy hełm pinaklowy z latarnią. Ściany sąsiedniej przyległości, nakrytej dachem pulpitowym i zakrystii z dachem trójspadowym, artykułuje fryz arkadkowy z lizenami. Tynki pomalowane są w odcieniach żółci.
kościół

Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz drewniany, architektoniczny, trójosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem usytuowany w połowie prezbiterium, na całej jego szerokości. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą. Tabernakulum jest trójosiowe, osadzone na podwójnym cokole, zryzalitowane w części środkowej, podzielone kompozytowymi kolumnami, podtrzymującymi wyłamujące się nad nimi belkowanie z przerwanym przyczółkiem pośrodku. W części środkowej ruchomy tron wystawienia, wieloboczny, z rytymi literami IHS na tle glorii promienistej w jednej części i gałązkami z kwiatami w drugiej. Retabulum osadzone na wysokim cokole, z bramkami po bokach zamkniętymi łukami dwuramiennymi. Na dwiczkach malowane wizerunki św. Piotra po prawej i św. Pawła po lewej stronie. Część środkową retabulum ujmują dwie pary kompozytowych pilastrów o kanelowanych trzonech, z których środkowe cofnięte, podtrzymują przełamujące się nad nimi belkowanie i przerwany przyczółek. Zwieńczenie jest ujęte kanelowanymi pilastrami kompozytowymi z naczółkami oraz para ażurowych, ornamentacyjnych uszaków. W części środkowej jest wnęka w kształcie pionowego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z rzeźbiarską grupą Ukrzyżowania z Matką Boską i św. Janem. W zwieńczeniu jest obraz „Pietas Domini" w sześciobocznej ramie. W osiach bocznych nastawy znajdują się ażurowe arkady z malowanymi wizerunkami Chrystusa u słupa i Ecce Homo. Osie zwieńczone są półkolistymi przyczółkami. W osiach bocznych przeszklone galoty z kompozycją wykonaną z tkanin oraz srebrnych i złotych nici. Dekorację ornamentalną ołtarza i tabernakulum stanowią liście akantu, girlandy i rozety. Struktura utrzymana jest w kolorze brązowym, ornamentyka i detal architektoniczy są złocone.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na lekko zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trapezoidalnym łukiem. Pole środkowe jest w formie wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie zamyka szczyt z formie przerwanego, trójkątnego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw godła zakonu franciszkanów wpisany w owal i ujęty kwiatami lilii. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, pośrodku, na niewielkim cokoliku znajduje się złocono-srebrzony motyw z godła zakonu franciszkanów (skrzyżowane ręce na tle obłoków). W polu części środkowej umieszczono obraz przedstawiający Stygmatyzację św. Franciszka. W zwieńczeniu jest wizerunek św. Andrzeja Apostoła. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na lekko zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w formie stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trapezoidalnym łukiem. Pole środkowe ma postać wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie zamyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Partie fryzu retabulum zdobi motyw prostokątnych rozet. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, pośrodku, na niewielkim cokoliku znajduje się monogram maryjny dołem ujęty bukietem kwiatów, górą koroną. W polu części środkowej umieszczono obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, na zasuwie wizerunek Matki Boskiej Bolesnej. W zwieńczeniu jest przedstawienie św. Józefa. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Kościół usytuowany jest za północną pierzeją zabudowy rynku, w bezpośrednim sąsiedztwie świątyni parafialnej, po jej południowo-wschodniej stronie. Kościół orientowany, jest budowlą murowaną z cegły i kamienia (grubość murów od 70 do 160 cm), na rzucie podłużnym (24 m długość, 8,5 m szerokość). Korpus jednonawowy, trójprzęsłowy, prezbiterium jednoprzęsłowe, zamknięte półkolistą absydą, z dwukondygnacyjną przyległością od północy (zakrystia w przyziemiu). Nawę i prezbiterium przekrywa sklepienie kolebkowe z gurtami wspartymi na parach pilastrów dźwigających wydatne, obiegające wnętrze belkowanie. Nawę od prezbiterium oddziela półkolista arkada łuku tęczowego. Wnętrze doświetlają dwa rzędy okien zamkniętych łukami odcinkowymi. Artykulację ścian na zewnątrz stanowią płyciny ujmujące pary okien. Trójosiową fasadę artykułują pary osadzonych na cokole pilastrów – po dwie po bokach i jedna w polu środkowym wspierające belkowanie. W osi środkowej jest umiejscowiony ujęty profilowanym obramieniem otwór wejściowy z dwuskrzydłowymi drzwiami. Wyżej jest płytka, prostokątna wnęka, u góry zaś okno zamknięte łukiem odcinkowym. W osiach bocznych na cokole fasady osadzona para niszy z rzeźbami św. Piotra po lewej stronie i św. Pawła po prawej. Kapitele pilastrów zdobione motywami festonów owocowo-kwiatowych. Szczyt fasady ujęty parą spływów, zamknięty trójkątnie, po bokach flankowany parą cokołów zwieńczonych wazonami, pole środkowe wydzielone dwiema parami pilastrów zawiera półkoliście zamkniętą niszę z figurą Matki Boskiej, wyżej trójkąt Opatrzności Bożej ujęty promienistą glorią. Dachy korpusu i prezbiterium dwuspadowe, nad pierwszym przęsłem wieżyczka na sygnaturkę w formie latarni. Dach nad przyległością pulpitowy. Tynki kościoła w odcieniach bieli i szarości.
kościół

Kościół św. Jana Kantego w Kętach

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, murowany. Retabulum o strukturze wklęsłej wzdłuż osi pionowej osadzone na niewysokim, cokole zryzalitowanym w formie pary impostów. Gzyms cokołu pośrodku ma formę półkolistego łuku nadwieszonego. Część środkowa ujęta parą wąskich filarów, licami zwróconych ukośnie w prawo, wspierających wydatny gzyms osadzony na parze spływów wolutowych. Pola cokołu retabulum zdobione ornamentyką roślinną. Na impostach para figur aniołków, stojący po lewej stronie trzyma w dłoniach zwój z napisem „KOCHAJ BOGA / I BLIZNIEGO”, stojący po prawej lewą rękę wspiera na kartuszu z napisem „POZNAJ / SIEBIE / SAMEGO”. Miedzy impostami płycina w kształcie prostokąta leżącego o wklęsłych górnych narożach i zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W dolnej partii retabulum para uskrzydlonych główek anielskich dołem ujętych liśćmi akantu. Lica filarów zdobione motywem kampanuli. W partii belkowania, pośrodku motyw akantowego kartusza z napisem „ITE AD / IOSEPH.”, ujętego górą, dołem i po bokach motywami uskrzydlonych główek anielskich. Zwieńczenie w formie promienistej glorii z koroną zdobioną kwiatami osadzoną na obłokach. Całość flankuje para siedzących na gzymsie aniołów w dynamicznych pozach. Pole części środkowej w kształcie stojącego prostokąta ujętego górą i dołem parą zwróconych do siebie półkolistych łuków nadwieszonych z uskokami, ujęte profilowaną, złoconą ramą. Wewnątrz obraz z wizerunkiem św. Józefa. Struktura polichromowana w kolorze białym, detal architektoniczny i ornamentyka złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny (przytęczowy prawy św. Józefa)

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, murowany. Retabulum o strukturze wklęsłej wzdłuż osi pionowej osadzone na niewysokim, cokole zryzalitowanym w formie pary impostów. Gzyms cokołu pośrodku ma formę półkolistego łuku nadwieszonego. Część środkowa ujęta parą wąskich filarów, licami zwróconych ukośnie na zewnątrz, wspierających wydatny gzyms osadzony na parze spływów wolutowych. Pola cokołu retabulum zdobione ornamentyką roślinną. Na impostach para figur aniołków, stojący po lewej stronie w lewej dłoni ma zwój z napisem „PATRZ / SWEGO / A NIE / PRAGNIJ / CUDZEGO”, stojący po prawej trzyma lewą ręką wspartą na podłożu tarczę z napisem „ZLE / NABYTE / NIE / BĘDZIE / DOBRZE / SPOŻYTE”. Między impostami płycina w kształcie prostokąta leżącego o wklęsłych górnych narożach i zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W dolnej partii retabulum para uskrzydlonych główek anielskich dołem ujętych liśćmi akantu. Lica filarów zdobione motywem kampanuli. W partii belkowania, pośrodku motyw akantowego kartusza z napisem „VENI / CORONABE/RIS.”, ujętego górą, dołem i po bokach motywami uskrzydlonych główek anielskich. Zwieńczenie w formie promienistej glorii z koroną osadzoną na obłokach. Całość flankuje para siedzących na gzymsie aniołów w dynamicznych pozach. Pole części środkowej w kształcie stojącego prostokąta ujętego górą i dołem parą zwróconych do siebie półkolistych łuków nadwieszonych z uskokami, ujęte profilowaną, złoconą ramą. Wewnątrz obraz z wizerunkiem Matki Boskiej. Struktura polichromowana w kolorze białym, detal architektoniczny i ornamentyka złocone i srebrzone.
ołtarz

ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Jana Kantego ukazanego w pozycji stojącej i zwróconego na wprost. Lekko przechyloną na prawe ramię głowę charakteryzuje szeroka, owalna twarz o sumarycznie opracowanych wyrazistych rysach z dużymi, ciemnymi oczami, dużym nosem, wąskimi ustami oraz krótkim zarostem. Proste, brązowe włosy wspierają się na barkach mężczyzny. Święty Jan ubrany jest w czarną togę profesora akademickiego z szerokimi, czerwonymi obszyciami oraz z dużym kołnierzem z futra gronostajowego, na który wyłożony jest biały, obszyty koronką kołnierzyk spodniego ubioru. Na głowie ma biret, a na stopach czarne buty. Opuszczone wzdłuż ciała ręce rozchylone są nieznacznie na boki. Do piersi przytwierdzony jest kwiat lilii z figurą Jezusa ukrzyżowanego. Gablota, w której umieszczona jest figura św. Jana Kantego, ma formę prostopadłościennej szafki. Przeszklone drzwiczki, w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym, ujęte są profilowanym, złoconym obramieniem.
rzeźba

Św. Jan Kanty

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie kamiennej tablicy w kształcie leżącego prostokąta, ujętej profilowanym obramieniem zwieńczonym krzyżem z parą wolut u podstawy, zdobionych motywem rozetek i liści akantu. Tablicę epitafijną pokrywa złocona inskrypcja „X(IĄDZ) FRANCISZEK SZOTTEK / Proboszcz Kanonik tyt(ularny): / V(ice) Dziekan Oświęcimski - / Dyrektor szkoły panieńskiej - / Obywatel honor(owy): Kęcki / umarł dnia 8. Listopada. 1876. / w roku życia swego - 68 lat. / będąc 5. lat Wikarym ½ roku Administratorem / i 36. lat Proboszczem przy tutejszym / Kościele i Kaplicy J(ana) Kantego. - / Prosi za duszę swoję o Ojcze Nasz i Zdrowaś Marya. –"
płyta nagrobna

Epitafium księdza Franciszka Szottka

Zdjęcie nr 1: Antepedium w formie leżącego prostokąta, ujętego profilowaną, rzeźbioną ramą, zawiera przedstawienie Ostatniej Wieczerzy. Scena ukazana jest w obszernym wnętrzu otwierającym się trzema prostokątnymi oknami na rozległy pejzaż, przekrytym kasetonowym sufitem. Równolegle do krawędzi kompozycji znajduje się długi, nakryty białym obrusem stół. Pośrodku usytuowana jest postać ubranego w czerwoną suknię i niebieski płaszcz Jezusa o rozłożonych na boki rękach wspieranych na stole. Po obydwu stronach znajdują się ukazane w różnych pozach sylwetki 12 apostołów. Na stole przedstawiono naczynia oraz jedzenie i napoje. Przestrzeń kompozycji buduje perspektywa linearna wyznaczona bryłą wnętrza oraz stołu. Kolorystyka jest stonowana, z przewagą ciemnych barw w odcieniach kolorów ziemi, skontrastowanych bielą obrusa i błękitem płaszcza Jezusa.
obraz

Ostatnia Wieczerza

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba

Anioł

Zdjęcie nr 1: Retabulum ołtarza bocznego charakteryzuje architektoniczna, jednokondygnacyjna, jednoosiowa struktura ze zwieńczeniem. Ołtarz jest drewniany, sarkofagowy z drewnianą mensą. Retabulum osadzone jest na zdwojonym cokole. Część środkowa nastawy ujęta jest parą kolumn i dwoma parami pilastrów, z których jedna ma wklęsłe trzony. Wspomniane elementy wspierają wyłamujące się ponad nimi wklęsło-wypukłe belkowanie. Pole środkowe retabulum jest w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami, ujęte jest profilowaną, złoconą ramą. Zwieńczenie, w kształcie stojącego prostokąta zamknięte jest gzymsem w formie nadwieszonego łuku z uskokami. Pole środkowe stanowi owalny prześwit ujęty profilowaną, złoconą ramą. Po bokach zwieńczenia usytuowany jest przerwany, skośnie ustawiony wolutowy przyczółek. Po środku antepedium znajduje się polichromowane gorejące serce Jezusa ujęte gałązkami czerwonej róży. Pola cokołów zdobi ornamentyka rocaille’owo-akantowa. Część środkową retabulum ujmuje para ażurowych uszaków z liści akantu z motywami kogucich grzebieni. Trzony wklęsłych pilastrów w dolnej partii zdobią motywy wolut zwieńczonych liśćmi akantu. W górnej partii trzonów wszystkich pilastrów znajdują się podwieszenia w formie związanych wstążkami kompozycji kwiatowo-owocowych. Kapitele zdobione są detalami ze stylizowanych liści akantu oraz niewielkimi konsolkami z motywem palmety. Fryz dekorują motywy ornamentyki rocaille’owej. Krawędź gzymsu zwieńczenia ujęta jest rodzajem lambrekinu z pojedynczych liści o lancetowatym kształcie. W prześwit wkomponowana została promienista gloria z monogramem Jezusa pośrodku, na ciemnoczerwonym tle, ujęta wieńcem srebrzonych obłoków. W polu części środkowej retabulum znajduje się obraz Najświętsze Serce Jezusa, dodatkowo po bokach, na półkoliście wysuniętych partiach cokołu retabulum usytuowana jest para niewielkich rzeźb św. Rocha i św. Grzegorza Wielkiego. Na przerwanym przyczółku znajduje się para figur aniołów. Struktura retabulum utrzymana jest w pastelowym odcieniu turkusu z akcentem ciemnej czerwieni, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ołtarz

Najświętsze Serce Jezusa

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura przedstawia stojącego na niskiej podstawie św. Grzegorza Wielkiego zwróconego na wprost. Lekko pochyloną głowę charakteryzuje owalna twarz o łagodnych rysach dojrzałego mężczyzny z szeroko rozstawionymi, nieco przymkniętymi oczami, długim, spiczastym nosem oraz długim zarostem. Święty ubrany jest w habit benedyktyński z zawieszoną na ramionach złoconą stułą oraz spiętą na piersiach złoconą kapą. Na głowę nałożona jest tiara papieska. W lewej ręce ma krzyż pontyfikalny, prawą podtrzymuje zamkniętą księgę. Wszystkie insygnia i atrybuty są złocone, zaś polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Grzegorz Wielki

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, pełnoplastyczna rzeźba przedstawia stojącego na niewysokiej, prostopadłościennej podstawie o ściętych narożach św. Rocha zwróconego na wprost. Głowa i ramiona mężczyzny skierowane są w trzech czwartych w prawo. Owalną twarz charakteryzują łagodne rysy dojrzałego mężczyzny z szeroko rozstawionymi, lekko przymkniętymi oczami z łagodnymi łukami wyrazistych brwi, długim, spiczastym nosem oraz krótkim zarostem. Na barki opadają długie, lekko falowane, ciemnobrązowe włosy. Święty ubrany jest w długą, ciemnobrązową, spiętą złoconym paskiem suknię ze złoconymi, podwiniętymi mankietami oraz spięty pod szyją kwadratową zaponą, długi, złocony płaszcz. Na głowę mężczyzny nałożony jest złocony kapelusz z lekko wywiniętym z przodu, szerokim rondem. Na nogach ma złocone buty z wysokimi cholewkami. W prawej dłoni trzyma kij pielgrzymi o złoconym drzewcu z zawieszoną na nim takąż tykwą. Lewą ręką unosi suknię wskazując jednocześnie na czerwoną ranę na udzie lewej, wspartej na niewielkim kamieniu nogi.
rzeźba

Św. Roch

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem odcinkowym, ujęta prostym, drewnianym obramieniem z uszakami malowanym na czarno, na osi, w dolnej części zdobionym dekoracyjnym podwieszeniem przypominającym uproszczoną formę stykających się wolut. Dodatkowo tablica epitafium ujęta jest malowanym, złotym obramieniem z motywem lilijki w zwieńczeniu, krzyżami w narożach górnych oraz palmetkami w narożach dolnych. Pośrodku tablicy złocona inskrypcja w języku polskim „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / X(iądz) Walenty Mastelski / wikaryusz / ur(odzony) w Krzeczowie d(nia) 17./1. r(oku) 1847 / po 6 letniej gorliwej pracy kapłanskiej / zasnął w Panu d(nia) 8./5. r(oku) 1881. / Pokoj jego duszy!”.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Walentego Mastelskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica kamienna w kształcie leżącego prostokąta o narożach ujętych uszakami, zamknięta łukiem eliptycznym. Całość ujęta wąskim, profilowanym obramowaniem. U dołu zdobiona podwieszeniem w formie pary stykających się wolut z motywem palmety pomiędzy nimi. Pole płyciny wypełnia wykuty i złocony napis „D(eo) O(ptimo) M(aximo) / R(everen)d(i)ss(i)mo. D(omi)no. Josepho Bagier / Curato Kentensi, Vice Dec(ano) Secret(ario) hon(orarius) Cons(istori) Ep(isco)p(a)lis Tarn(oviensis) / nat(us) in Starawieś d(ie) 17. Feb(ruarii) 1810, - d(e)f(un)ct(us) d(ie) 17. Jul(ii), 1881. / hic / quiescenti ex intima pietate et indelebili memoria / dedicat / Edmundus L(iber) B(aro) de Larisch / collator cum familia. / R(equiescat) i(n) p(ace)”.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Józefa Bagiera

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia półpostaciowy wizerunek Jezusa w typie Ecce Homo. Zwróconą nieznacznie w prawo sylwetkę charakteryzuje sumaryczny modelunek ciała o sinawym odcieniu karnacji. Ujętą w trzech czwartych, przechyloną w prawo głowę cechuje pociągła twarz o wyrazistych rysach z dużymi, ciemnymi oczami, długim, prostym nosem, drobnymi ustami, wydatnymi kośćmi policzkowymi oraz krótkim, czarnym zarostem. Długie, czarne, skręcone włosy opadają na barki i plecy Jezusa. Nagi tułów artykułują poziome linie żeber. Skrzyżowane ręce związane są w nadgarstkach sznurem. Biodra Jezusa osłania białe perizonium, na ramiona i plecy narzucony jest czerwony płaszcz okrywający prawą rękę. Na twarzy i ciele widoczne są drobne stróżki krwi. Głowę wieńczy korona cierniowa i okala promienisty nimb. Jezus w lewej dłoni trzyma pojedynczą trzcinę. Tło przedstawienia jest ciemne i jednolite. Obraz ujmuje profilowana, złocona rama.
obraz

Ecce Homo

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie kamiennej tablicy w kształcie stojącego prostokąta, ujętej prostą, szeroką ramą, malowaną w kolorze czarnym. Powierzchnię tablicy wypełnia wykuty i złocony tekst inskrypcji: „D(EO) O(PTIMO) M(MAXIMO) / RODZICIELSKIM ZWŁOKOM / FRANCISZKA ZGŁOBICKIEGO / W ROKU ŻYCIA 85. DNIA 6. LISTOPADA / 1813. ZMARŁEGO / I / DOMICELLI Z WILCZENSKICH / MAŁŻONCE IEGO W ROKU ŻYCIA 65. / DNIA 26. KWIETNIA 1817 ZMARŁEY / WDZIĘCZNI SYNOWIE / KAIETAN IOZEF FRANCISZEK ZGŁOBICCY / I IOANNA CÓRKA / PAMIĘĆ DOZGONNEGO ŻALU / NA TYM GŁAZIE POŁOŻYLI / Z PROŹBĄ O WESTCHNIENINE DO BOGA / ZA DUSZE UKOCHANYCH / RODZICÓW” . Dodatkowo epitafium zdobi para gałązek laurowych na wysokości szóstego wiersza inskrypcji, a w narożach tablicy jest umieszczony motyw czaszek ze skrzyżowanymi piszczelami.
płyta nagrobna

Epitafium Franciszka Zgłobickiego i Domicelli z Wilczeńskich

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura zwróconej na wprost św. Katarzyny Sieneńskiej stojącej w kontrapoście na niewysokiej, prostopadłościennej podstawie o ściętych narożach. Lekko przechyloną w prawo głowę charakteryzuje pociągła twarz o delikatnych rysach z długim, prostym nosem, nieznacznie opuszczonymi powiekami, kształtnym wykrojem ust i zaróżowionymi policzkami. Święta ubrana jest w habit dominikański ze szkaplerzem na habicie oraz czarnym płaszczem, na stopach ma czarne buty, pod welonem natomiast białą podwikę. W prawej, wspartej na piersiach ręce trzyma kwiat białej lilii, w lewej, opuszczonej wzdłuż ciała zamkniętą księgę. Głowę świętej okala wąska aureola.
rzeźba

Św. Katarzyna Sieneńska

Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura przedstawia zwróconego na wprost św. Jacka Odrowąża stojącego w lekkim kontrapoście na niewysokiej, prostopadłościennej podstawie o ściętych narożach. Lekko przechyloną w lewo głowę świętego charakteryzuje smukła, pociągła twarz o delikatnych rysach z długim, prostym nosem, skierowanym w dół wzrokiem i zarumienionymi policzkami. Krótkie, brązowe włosy przycięte są w formie tonsury. Święty ubrany jest w habit dominikański z białą stułą na ramionach i czarną kukullą. Na stopach ma czarne buty, głowę okala wąska aureola. W prawej ręce trzyma złoconą monstrancję, w lewej, na pole płaszcza podtrzymuje niewielki, osadzony na niewysokim, profilowanym postumencie, biały posążek Madonny trzymającej oburącz Dzieciątko Jezus.
rzeźba

Św. Jacek

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujętego prostą, drewnianą, polichromowaną ramą, z przedstawieniem Modlitwy w Ogrójcu. Zamkniętą od góry łukiem półkolistym kompozycję charakteryzuje dwustrefowy układ planów. Na pierwszym, w dolnej partii obrazu, ukazani są trzej śpiący apostołowie – od lewej wsparty plecami o skałę św. Piotr charakteryzujący się krótkimi siwymi włosami i zarostem, ubrany w niebieską suknię i jasnobrązowy płaszcz, trzymający miecz. Pośrodku znajduje się św. Jakub Starszy, który śpi, wspierając głowę na złożonych na tej samej skale rękach. Charakteryzują go krótkie, brązowe włosy z lekką łysiną oraz krótki zarost. Ubrany jest w jasnoniebieską suknię i czerwony płaszcz. Po prawej stronie siedzi zwrócony profilem w lewo św. Jan Ewangelista z wyciągniętą przed siebie lewą nogą. Głowę wspiera na podtrzymywanym prawą ręką pniu ściętego drzewa. Charakteryzuje go młodzieńcza twarz oraz półdługie blond włosy dołem mocno skręcone w pukle. Wyżej, drugą część kompozycji zajmuje usytuowana pośrodku sylwetka omdlewającego Jezusa zwróconego na wprost. Ubrany jest w czerwoną suknię i ciemnoniebieski płaszcz. Przechyloną na lewe ramię głowę podtrzymuje unoszący się z tyłu anioł ubrany w długie, białe, rozwiane szaty. Pozostałe dwa anioły pochylone, przyklękają po obydwu stronach Jezusa, składając ręce w geście modlitewnym lub wznosząc je do góry. Pośrodku stoi kielich, w tle na rozświetlonym niebie, ujętym łukiem ciemnych obłoków widoczne są zarysy sylwetek trzech unoszących się aniołów, dwóch smukłych drzew, krzewu oraz niewielkiej skały.
obraz

Modlitwa w Ogrójcu

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, pole antepedium zdobi płaskorzeźbione godło zakonu franciszkanów. Retabulum, osadzone na niewysokim, lekko zryzalitowanym cokole, ujęte jest parą czworobocznych filarów osadzonych na prostopadłościennych cokołach, o kanelowanych od trzech czwartych wysokości trzonach, wspierających przerwany gzyms. Pole środkowe, wstępujące w obręb zwieńczenia ołtarza, jest w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Zwieńczenie jest w formie przerwanego, trójkątnego przyczółka. Cokoły filarów zdobi motyw ornamentyki roślinnej. Zwieńczenie ujęte jest parą płonących wazonów stojących na gzymsie retabulum. Szczyt ma formę kartusza z herbem Kalinowa i monogramem maryjnym. W polu środkowym znajduje się obraz przedstawiający św. Piotra z Alkantary. Struktura ołtarza utrzymana jest kolorze politurowanego drewna, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami przedstawia Świętą Rodzinę w chwili znalezienia Jezusa w świątyni jerozolimskiej. Postaci ukazane są całopostaciowo. Lewą stroną kompozycji zajmuje sylwetka zwróconej w trzech czwartych w lewo Marii pochylającej głowę. Ukazaną z profilu, owalną twarz charakteryzują drobne, delikatne rysy. Ubrana jest w czerwoną suknię i niebieski, spięty pod szyją płaszcz, głowę osłania opadająca na barki biała chusta, spod której widoczne są długie, kręcone, brązowe włosy. Maria składa ręce w geście modlitewnym. Pośrodku znajduje się zstępujący po kamiennych stopniach Jezus zwrócony na wprost. Przechylona w prawo głowa zwrócona jest w trzech czwartych w prawo. Owalną twarz charakteryzują delikatne, młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Długie, ciemny blond, falowane włosy opadają na barki. Jezus ubrany jest w długą, białą, drobno fałdowaną suknię przewiązaną jasnozielonym paskiem. Prawą rękę unosi w geście przemowy, lewa spoczywa w dłoni stojącego obok, po prawej stronie, św. Józefa. Mężczyzna kroczy zwrócony w trzech czwartych w prawo. Zwróconą w trzech czwartych w prawo głowę charakteryzują delikatne rysy dojrzałego mężczyzny, z krótkim, brązowym zarostem. Długie, falowane włosy opadają na barki i plecy. Święty ubrany jest w fioletową suknię z niewielkim kołnierzykiem spiętym guzikiem oraz jasnobrązowy płaszcz. Na lewym ramieniu wspiera trzymany w lewej dłoni kij pielgrzymi. Głowy postaci okalają świetliste nimby. W tle, po lewej stronie widoczna jest fragmentarycznie monumentalna kolumna o kanelowanym trzonie, osadzona na wysokim cokole, a w głębi fragment ciemnoniebieskiego nieba. Kolorystykę malowidła cechuje stosunkowo zróżnicowana gama i silny modelunek światłocieniowy. Obraz ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną w górnej partii parą ażurowych, stylizowanych motywów roślinnych.
obraz

Znalezienie Jezusa w świątyni

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta przedstawia wielopostaciową kompozycję Opłakiwania Jezusa. Pośrodku znajduje się martwe, nagie, ułożone w pozycji półleżącej na białej tkaninie ciało Jezusa. Odchylona do tyłu głowa oraz tułów wsparte są na nogach siedzącej obok Marii, dodatkowo ciężar ciała spoczywa na zgiętej w łokciu, lewej ręce Jezusa. Prawą ujmuje przyklękająca obok św. Maria Magdalena. Nogi są lekko zgięte w kolanach, na dłoniach i stopach widoczne są ślady po gwoździach. Sinobladą sylwetkę osłania w partii bioder fragment białej tkaniny. Siedząca po prawej stronie kompozycji Maria zwrócona jest w trzech czwartych w prawo. Ubrana jest w białą suknię i osłaniający całą sylwetkę niebieski płaszcz. Lewą rękę, wspierając na nodze, wyciąga przed siebie, prawa jest złożona na piersiach. Mocno przechyloną w bok głowę wspiera na ramieniu. Lekko odchyloną do tyłu sylwetkę podtrzymuje stojąca tuż za Marią, pochylona w prawo kobieta, ubrana w jasnoniebieską suknię i jasnożółty płaszcz. Z prawej strony obydwie kobiety asekuruje sylwetka stojącego św. Jana Ewangelisty w trzech czwartych zwróconego w prawo i lekko pochylonego nad postacią Marii. Charakteryzują go długie, blond włosy. Ubrany jest w długą, ciemnozieloną suknię i czerwony płaszcz. Prawą ręką podtrzymuje Marię w partii pleców, lewą wyciąga w kierunku jej dłoni. Klęcząca przy ciele Jezusa św. Maria Magdalena, pochylając się ujmuje oburącz przez białą chustę w czerwone paski prawą rękę Jezusa i całuje ją. Ubrana jest w ciemnoniebieską suknię i jasnopomarańczowy płaszcz. Odsłoniętą głowę charakteryzują długie, blond włosy opadające na plecy. Tuż za Marią Magdaleną stoi osłonięta białym płaszczem, płacząca kobieta ocierająca rękoma łzy. Lewą stronę kompozycji zajmuje grupa trzech mężczyzn. Na pierwszym planie klęczy zwrócony w trzech czwartych w prawo mężczyzna w podeszłym wieku, składając ręce w geście modlitwy. Charakteryzuje go długi, siwy zarost i osłaniający głowę biały turban. Ubrany jest w czerwoną szatę spodnią, biały płaszcz z szerokimi rękawami, zdobiony ornamentyką roślinną i obszyty gronostajowym futrem. Tuż za nim stoją dwaj pozostali mężczyźni, ujmując się rękoma, spoglądają na martwego Jezusa. Pierwszego z nich, ukazanego profilem, charakteryzuje krótki, brązowy zarost. Ubrany jest w jasnobrązowy płaszcz, na głowie ma biało-czerwony turban. Prawą ręką przesłania swą twarz. Drugi, lekko pochylony do przodu, ubrany jest w czerwoną suknię i zielony płaszcz. Owalną twarz charakteryzuje krótki, jasny zarost. Lewą rękę wspiera na piersiach. Na pierwszym planie, tuż przed sylwetką Jezusa znajduje się srebrne naczynie na oleje z leżącą obok przykrywką, srebrna misa z gąbką oraz korona cierniowa. W tle, po prawej stronie widoczna jest częściowo pionowa belka krzyża ze wspartą o nią drabiną, natomiast lewą część zajmuje skała z rosnącymi obok krzewami.
obraz

Opłakiwanie

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta ujętego profilowaną, lekko złoconą ramą, zawiera wielofiguralną scenę drogi na Kalwarię. Po lewej stronie kompozycji, pośród kroczącego tłumu, widoczna jest postać niosącego krzyż Jezusa zwróconego niemal profilem w lewo, ubranego w białą tunikę i niebieski płaszcz. Jezus odwraca się w kierunku niewielkiej grupy podążających za nim, płaczących kobiet prowadzących dzieci. Po lewej stronie Jezusa, na pierwszym planie znajduje się postać zwróconej tyłem w prawo, przyklękającej św. Weroniki trzymającej w rękach białą chustę. Święta ubrana jest w białą bluzkę, zieloną spódnicę z przewiązaną w pasie popielatą zapaską. Głowę osłania kremowy zawój. Krzyż wraz z Jezusem niesie Szymon z Cyreny ukazany jako spoglądający na Jezusa mężczyzna w podeszłym wieku, o siwych włosach i zaroście, ubrany w brązową suknię. Tuż przed nim podąża ubrany w strój dworski żołnierz w kapeluszu z piórem na głowie, ciągnący za powrozy, którymi związany jest Jezus. Z drugiej strony Szymona znajduje się mężczyzna ubrany w czerwone, przypominające polski żupan szaty, z kołpakiem na głowie i pałką w podniesionej ręce. Pełną twarz charakteryzują długie, podkręcone wąsy. Po prawej stronie kompozycji, w tłumie żołnierzy w rzymskich strojach widoczna jest para prowadzonych na Kalwarię złoczyńców o związanych do tyłu rękach i nagich sylwetkach przesłoniętych w partii bioder białą i biało-niebieską tkaniną. Pomiędzy nimi znajduje się pies. Pejzażowe tło sceny, po prawej stronie stanowi widok murowanej zabudowy Jerozolimy, po lewej, w głębi widoczna jest góra Kalwaria z zarysem krzyży. Niebo pokrywają ciemne, skłębione chmury.
obraz

Droga na Kalwarię

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
obraz

św. Kazimierz Jagiellończyk

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym przedstawia św. Piotra z Alkantary. Zajmująca prawą stronę kompozycji, zwrócona w trzech czwartych w lewo sylwetka świętego unosi się w powietrzu. Twarz mężczyzny charakteryzuje długi, spiczasty nos, lekko rozchylone usta i dwie bruzdy na czole między oczami. Włosy przystrzyżone są w formie tonsury. Święty ubrany jest w habit franciszkański, na stopach ma sandały. Rozłożone na boki ręce wznosi do góry. Wzrok kieruje w stronę znajdującego się po lewej stronie kompozycji krzyża, z którego biją jasne, delikatne promienie. W połowie wysokości pionowej belki unosi się w powietrzu para aniołków częściowo przesłoniętych niebieską i zieloną szatą, trzymających w dłoniach łańcuch i pas nabity gwoźdźmi. Trzeci anioł, ubrany w czerwoną szatę, ukazany jest w górnej partii kompozycji, oburącz podtrzymując w dłoniach wieniec laurowy. Postaci ukazane są na tle pejzażu o obniżonej linii horyzontu, którego znaczną część stanowi pokryte gęstymi chmurami niebo, w dole zaś widoczna jest zabudowa klasztorna oraz las. W lewym, dolnym rogu płótna znajduje się sygnatura „Pinx(it) A. Kowarz / Reform. 1873.”.
obraz

Św. Piotr z Alkantary

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.
obraz

Św. Dydak

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujętego profilowaną, czarno-brązowa ramą, z przedstawieniem śmierci św. Franciszka z Asyżu. Pośrodku, na rozłożonej na drewnianej podłodze jasnobrązowej tkaninie ukazany jest w półleżącej pozie św. Franciszek zwrócony w lewo. Pociągłą, szczupłą, siną twarz świętego charakteryzują wyraziste rysy i krótki zarost. Głowę z krótką tonsurą okala świetlisty nimb. Święty ubrany jest w brązowy habit franciszkański przewiązany białym sznurem. Lewą rękę wspiera na piersiach, w prawej trzyma czarny krzyż. Na dłoniach widoczne są rany. Otacza go grupa braci w różnym wieku, znajdujący się w głębi stoją, ukazani po bokach klęczą. Jeden z nich ma kaptur na głowie, jeden przesłania dłonią twarz. Część zakonników wspiera ręce na piersiach, składa w geście modlitwy lub trzyma w dłoniach otwarte księgi lub świece. Na pierwszym planie leży kociołek na wodę święconą i kropidło. Scena ukazana jest we wnętrzu o grubych, pobielanych ścianach. Po prawej stronie wisi obraz z Ukrzyżowaniem, po lewej jest niewielkie okno, za którym widać górzysty pejzaż. Pośrodku kompozycji, z góry w kierunku głowy świętego biegnie wiązka promieni z gwiazdą. W dolnej części obrazu znajduje się owalny kartusz z napisem „Święty Franciszek otoczony gronem / braci … umiera / A Dusza Jego w postaci gwiazdy wznosi się do / nieba. / Reform. A(nno) D(omini) 1874”.
obraz

Śmierć św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednokondygnacyjny. Ołtarz jest prostopadłościenny, z drewnianą mensą. Trójosiowe, artykułowane smukłymi filarkami retabulum osadzone jest na predelli zdobionej fryzem arkadkowym zamknięte rodzajem fryzu przerwanego pośrodku ostrołukową wimpergą. Pole środkowej osi nastawy zajmuje płycina w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym, wypełniona płaskorzeźbionym motywem czwórliści. Wyżej znajduje się dekoracja maswerkowa częściowo wpisana w okrąg. Osie boczne mają formę płytkich, ostrołukowych wnęk zdobionych motywem kwietnych gałązek wpisanych w romboidalne pola. Partie łuków wypełnia ażurowy ornament astwerkowy. Retabulum ujmuje po bokach para uszaków w formie ażurowych przypór zwieńczonych pinaklami. Fryz zamykający retabulum wieńczy para wyższych pośrodku i niższych po bokach pinakli, natomiast wimpergę niewielki kwiaton. W osi środkowej znajduje się figura Jezusa Ukrzyżowanego, w prawej figura św. Jana Ewangelisty, w lewej Matki Boskiej Bolesnej. Struktura ołtarza pokryta jest ciemnobrązową bejcą, figury utrzymane są w odcieniu naturalnego drewna.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Kamienna tablica pamiątkowa w kształcie zbliżonym do kwadratu, ujęta wąskim, malowanym w kolorze ciemnego brązu obramieniem zawiera złoconą inskrypcję: „KU WSPOMNIENIU PRZED / BOGIEM PRZEWIELEBNEJ I / UKOCHANEJ MATKI MARJI / OD SERCA JEZUSOWEGO ŁEMPICKIEJ / FUNDATORKI KOŚCIOŁA / I KLASZTORU TEGO / UR(ODZONEJ) 1832 R(OKU) + 1918 R(OKU) / BÓG MÓJ I WSZYSTKO
tablica pamiątkowa

Tablica pamiątkowa Marii od Najświętszego Serca Jezusa Walentyny Łempickiej

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Prostopadłościenny ołtarz, z antepedium artykułowanym 3 płycinami o dekoracyjnym wykroju, wtopiony jest z dolną partią, zryzalitowanego cokołu retabulum, której układ powtarza także górna partia cokołu. Część środkowa ujęta jest trzema parami kolumn korynckich, z których środkowe są wysunięte i ustawione na tle filarów. Podpory wspierają wyłamujące się ponad nimi, przerwane w partii architrawu i fryzu belkowanie. Druga kondygnacja jest w formie stojącego prostokąta ujętego parą ustawionych na cokołach kolumienek wspierających przerwane, wyłamujące się ponad nimi belkowanie. Dodatkowo ujmuje ją para spływów wolutowych oraz przerwany, wolutowy przyczółek. Zwieńczenie zamknięte jest parą stykających się wolut oraz ujęte przerwanym przyczółkiem wolutowym. Szczyt jest w formie ażurowej ornamentyki akantowo-rocaille’owej. W polu środkowym retabulum jest obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z przedstawieniem Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Małgorzatą Alacoque. W polu zwieńczenia profilowana rama w kształcie prostokąta z uszakami w narożach, zamkniętego łukiem odcinkowym, z ażurowym monogramem maryjnym pośrodku, ujętym wieńcem obłoków i promienistą glorią. Retabulum zdobi stylizowana ornamentyka roślinna w postaci liści akantu i dziewięćsiłu w formie rozet w płycinach antepedium i górnej partii cokołu retabulum oraz we fryzie. Nasada trzonów kolumn ujęta liśćmi akantu i gałązkami róż. Gzyms belkowania zdobi motyw astragalu. Struktura ołtarza utrzymana jest odcieniu kremowym, detal architektoniczny i ornamentyka częściowo są polichromowane w kolorze czerwonym oraz złocone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz wykonano w formie stołu na dwóch prostopadłościennych podporach w narożach ujętych kolumienkami o skręconych trzonach oraz z motywem dużego, kolistego medalionu pośrodku, z płaskorzeźbionym monogramem maryjnym i napisem wzdłuż krawędzi „KRÓLOWO KORONY POLSKIEJ – MÓDL SĘ ZA NAMI”. Retabulum osadzone jest na niewysokim cokole o zryzalitowanych bokach i podwieszeniu z motywem puklowania. Część środkowa nastawy ujęta jest parą kolumn o skręconych trzonach i stylizowanych kapitelach korynckich, wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie przerwane w partii architrawu i fryzu. Pole części środkowej jest w kształcie stojącego prostokąta, zawiera obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Niewysokie zwieńczenie ujęte zostało przerwanym przyczółkiem wolutowym. Wysunięte pola cokołu retabulum zdobi para płaskorzeźbionych kartuszy z godłem Polski po lewej i herbem Kęt po prawej stronie. Część środkową wypełnia rząd kolumienek. Trzony kolumn retabulum oplatają wici winnej latorośli z rozetkami. Część środkową ujmuje para pionowych listew zdobionych stylizowanym ornamentem roślinnym, pole obrazowe natomiast płycina o kartuszowym wykroju, zwieńczona motywem konchy. Płaszczyzny fryzu zdobią motywy płaskorzeźbionych rozet. Szczyt zwieńczenia ma formę promienistej glorii w kształcie krzyża równoramiennego. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorze naturalnego drewna pokrytego lakierem. Ornamentyka jest częściowo złocona.
ołtarz

Matki Boskiej Częstochowskiej

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego uskokowym łukiem nadwieszonym zawiera całopostaciowy wizerunek Jezusa w typie Najświętszego Serca Jezusa. Ukazaną na wprost, w postawie stojącej sylwetkę charakteryzuje kontrapost. Zwrócona w trzech czwartych w lewo głowa jest lekko przechylona. Pociągłą twarz Jezusa cechują wyraziste rysy młodego mężczyzny z wydatnym nosem, dużymi oczami i krótkim zarostem. Długie, brązowe włosy opadają na plecy. Jezus ubrany jest w białą suknię oraz nałożony na lewe ramię i przerzucony przez lewą rękę ciemnoniebieski płaszcz obszyty szerokim, złotym galonem. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą wskazuje na widoczne na piersiach gorejące serce ujęte wiązkami promieni. Na dłoniach i bosych stopach widoczne są rany po gwoździach. Wokół głowy widnieje promienisty nimb krzyżowy. Stojący na skale Jezus ukazany jest na tle górzystego krajobrazu z parą drzew po lewej stronie kompozycji i zawiłą rzeką w głębi oraz błękitnym, pokrytym obłokami niebem. Kolorystykę obrazu charakteryzują intensywne, nasycone odcienie. Modelunek budowany jest łagodnym walorem i miękkością konturu plam barwnych. Obraz jest ujęty profilowaną, złoconą ramą.
obraz

Najświętsze Serce Jezusa

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, ujęty ramą w formie złoconego półwałka zawiera wizerunek Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Maria ukazana jest w pozycji stojącej, w lekkim kontrapoście. Zwróconą w trzech czwartych w lewo głowę lekko pochyla w dół. Owalną twarz charakteryzują delikatne, młodzieńcze rysy, półprzymknięte oczy oraz lekko zaróżowione policzki. Długie, brązowe, falowane włosy opadają na plecy. Maria ubrana jest w białą suknię przewiązaną białym paskiem oraz niebieski płaszcz przewieszony przez lewe ramię, osłaniający biodra i nogi. Głowę okrywa biała chusta opadająca na plecy i ramiona, jej dłuższy koniec podtrzymuje złożonymi na piersiach dłońmi. Maria stoi na obłokach, pod jej stopami jest sierp księżyca. Głowę okala świetlisty nimb oraz krąg 12 gwiazd w formie rozet. Po prawej stronie, pośród obłoków unosi się para aniołków. W prawym, dolnym rogu widoczna jest sylwetka leżącego smoka. Tło przedstawienia stanowi pokryte rozświetlonymi obłokami niebo.
obraz

Matka Boska Niepokalanie Poczęta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia wizję św. Jana Kantego. W dolnej partii obrazu ukazana jest w pełnej postaci sylwetka klęczącego świętego zwróconego tyłem w trzech czwartych w prawo. Święty Jan Kanty ubrany jest w czarną akademicką togę. Odchyloną do tyłu głowę charakteryzują sięgające szyi, siwe włosy. Widoczną w profilu, pociągłą twarz ujmuje krótki, siwy zarost. Wzniesione, wyciągnięte do przodu ręce mężczyzna nieznacznie rozkłada na boki. Wzrok kieruje ku siedzącej wśród obłoków postaci Madonny z Dzieciątkiem zwróconej w trzech czwartych w lewo. Młodzieńczą twarz Marii ujmują po bokach opadające na plecy i ramiona długie, kręcone, jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w długą, białą, przepasaną czerwoną szarfą suknię o szerokich rękawach oraz przypięty do jej dekoltu parą okrągłych zapon błękitny płaszcz osłaniający ramiona i częściowo nogi. Lewą ręką Maria podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko o lekko przechylonej w lewo głowie. Zaokrągloną twarz o pełnych, subtelnych rysach ujmują pukle krótkich, skręconych włosów. Nagą sylwetkę osłania w partii bioder białe perizonium. Wyprostowane ręce są rozłożone i opuszczone w dół. Głowę Marii okala duży, promienisty nimb. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka unoszącego się wśród obłoków anioła o skręconych, rozwianych włosach, twarzy o subtelnych, młodzieńczych rysach i wzroku skierowanym w dół. Anioł ubrany jest w rodzaj antycznego chitonu w kolorze jasnoczerwonym, ręce osłania rozwiana, półprzejrzysta szata. Na plecach ma parę dużych, białych skrzydeł. W opuszczonej wzdłuż ciała, lekko zgiętej w łokciu ręce trzyma kwiat białej lilii. Nieco niżej widoczna jest uskrzydlona główka anielska. Scena rozgrywa się we wnętrzu świątyni. Święty Jan Kanty przyklęka na pokrytych czerwonym dywanem stopniach prowadzących do ołtarza, którego marmoryzowane antepedium z godłem herbu uniwersytetu w wieńcu laurowym pośrodku, ujęte parą spływów wolutowych znajduje się tuż przed nim. Mensa nakryta jest białym, obszytym koronką obrusem. Obok świętego leży otwarta księga i spoczywający na niej biret. W głębi, po lewej stronie widoczny jest nakryty zieloną tkaniną niewysoki stołek z trzema księgami, z których jedna ma napis na grzbiecie „Pi[s]mo Ś[w]ięte” i wystającą spod nich zwiniętą kartą. W lewym górnym rogu kompozycji widoczny jest ceglany mur oraz pokryty polichromią naśladującą ugwieżdżone niebo wysklepek. U dołu obrazu napis: „Malował Władysław Rossowski Kraków r(oku) p(ańskiego) 1902”.
obraz

Wizja św. Jana Kantego

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna figura przedstawia św. Jana Pawła II ukazanego w całej postaci, w postawie stojącej i zwróconego na wprost. Papież ukazany jest jako mężczyzna w podeszłym wieku, o przygarbionej sylwetce. Pokrytą głębokimi bruzdami twarz charakteryzują niezwykle realistyczne rysy obrazujące lekki, ciepły uśmiech. Jan Paweł II ubrany jest w papieską sutannę przewiązaną szerokim, jedwabnym pasem z herbem papieskim. Na ramionach ma białą pelerynę, a na głowie piuskę. W lewej, przysuniętej do piersi ręce trzyma niewielki wizerunek Matki Boskiej Kęckiej, w prawej, nieco opuszczonej srebrny różaniec. Figura ustawiona jest na niewysokim, ośmiobocznym postumencie.
rzeźba

Św. Jan Paweł II

Opis topograficzny

Kęty leżą w Kotlinie Oświęcimskiej, na stożku napływowym doliny Soły. Od zachodu dolinę rzeki zamyka Wysoczyzna Wilamowicka, od wschodu Wysoczyzna Osiecka. Kęty należą do podkarpackiej strefy klimatycznej. Miasto położone jest na skrzyżowaniu dawnych szlaków handlowych łączących Kraków ze Śląskiem oraz Oświęcim z Żywcem, obecnie drogi krajowej nr 52 (Kraków-Cieszyn) oraz drogi wojewódzkiej nr 948 (Oświęcim-Żywiec). Od północy Kęty graniczą z Nową Wsią, od wschodu z Bulowicami, od południa z Czańcem i Kobiernicami, od zachodu z Pisarzowicami i Hecznarowicami.

Streszczenie dziejów

Najstarsze wzmianki o Kętach pochodzą z pierwszej połowy XIII stulecia i poświadczają przynależność osady do majątków klasztoru Benedyktynek w Staniątkach. W 1260 roku mniszki oddały Kęty Władysławowi księciu opolskiemu, który w 1277 roku nadał pierwszy akt lokacyjny. Prawa magdeburskie Kęty uzyskały dzięki przywilejowi księcia Jana III oświęcimskiego w 1391 roku. W czasach staropolskich doszło do szeregu klęsk, wśród których największe spustoszenie poczyniły potop szwedzki w 1655 roku oraz wielki pożar miasta w 1797 roku. W czasie pierwszej wojny światowej przez ponad miesiąc stacjonowała tu I Brygada Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego. Po drugiej wojnie światowej Kęty stały się lokalnym ośrodkiem przemysłowym.

Dzieje miejscowości

Najstarszą wzmianką o Kętach jest dokument biskupa krakowskiego Wisława z Kościelca potwierdzającego nadanie przez rycerza Klemensa z Ruszczy zespołu osadniczego – w tym wsi Kanthi – klasztorowi benedyktyńskiemu w Staniątkach w 1238 roku. Choć sam akt uznano za fałszerstwo dokonane na początku XIV stulecia, nie ulega wątpliwości, że wieś już wówczas istniała. Tereny te wchodziły wówczas w skład księstwa opolsko-raciborskiego, a następnie – od początku XIV wieku – należały do księstwa oświęcimskiego. W 1260 roku benedyktynki ze Staniątek oddały Kęty w zamian za wieś Brokot Władysławowi księciu opolskiemu, który z kolei w 1277 roku nadał wójtostwo „in Cant” braciom Arnoldowi, Rudgierowi i Piotrowi. Nadanie to łączy się z przywilejem lokacyjnym Kęt na miejskim prawie lwóweckim – czyli na wzór Lwówka Śląskiego. Nowo lokowane miasto przyciągnęło wielu osadników, w dużej mierze Niemców, którzy zaczęli je określać mianem Liebenwerde, co niegdyś tłumaczono jako Miłocin. Według jednej z legend o powstaniu Kęt w zamierzchłych czasach zeszli się w tym miejscu zwaśnieni książęta oświęcimski i zatorski. Spotkanie na granicy księstw zaowocowało pojednaniem przypieczętowanym założeniem miasta o nazwie nawiązującej do miłości, czyli właśnie Liebenwerde.

25 maja 1391 Jan III książę oświęcimski nadał miastu prawa magdeburskie – podobne do tych, na podstawie których funkcjonował Oświęcim. Mieszczanie otrzymali na własny użytek pastwiska pod lasem Burgwald oraz specjalne przywileje, dzięki którym Kęty urosły wkrótce do rangi ważnego ośrodka handlowego w tym nadgranicznym regionie. W burzliwych latach pierwszej połowy XV wieku miasto stawało się obiektem napadów czeskich husytów, a następnie tzw. raubritterów, czyli rozbójników wywodzących się ze stanu rycerskiego, którzy mieli swoje siedliska na zamkach Wołek, Grojec, Barwałd czy Bukowiec. Zaangażowany w rozboje Jan IV książę oświęcimski został zmuszony do sprzedaży swojego władztwa. 21 lutego 1457 król polski Kazimierz Jagiellończyk za 50 tysięcy kop groszy praskich kupił księstwo wraz z dwoma miastami (Oświęcimiem i Kętami), dwoma zamkami (Oświęcimiem i Wołkiem) oraz 45 wsiami. Dopiero jednak w 1564 roku księstwa oświęcimskie i zatorskie wcielono do korony Królestwa Polskie, tworząc z nich powiat śląski w granicach województwa krakowskiego.

W XVI i XVII wieku miasto nawiedził szereg klęsk – w 1585 roku z powodu epidemii nieznanej choroby zmarło niemal tysiąc mieszkańców, w 1652 roku pożar strawił kilkanaście domostw, a trzy lata później szwedzkie wojska doszczętnie złupiły Kęty. Po wielkim pożarze w 1657 roku posłowie na sejmik zatorski poprosili króla o tymczasowe zwolnienie kęckich mieszczan z płacenia podatków w celu uzbierania środków na odbudowę miasta, tłumacząc, że „miasteczko Kęty już w drugą popada pożogę, ale novissime przeszłego roku tak ciężką, że i kościoły, mianowicie wielki farny, i ciała ludzkie w grobach odpoczywające wygorzały”. W tym czasie miasto liczyło niemal tysiąc mieszkańców, żyjących w ponad 100 domostwach. Spragnieni mieszkańcy lub goście mieli do wyboru sześć szynków oferujących sprzedaż trunków. W drugiej połowie XVIII wieku wielka polityka zawitała do niewielkiego miasta nad Sołą. Pragnąca uwolnić się wpływów rosyjskich szlachta zawiązała konfederację barską, mającą jako zbrojny związek sprzeciwić się polityce króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego. Szlachta księstw oświęcimskiego i zatorskiego podjęła wezwanie i 15 lipca 1768 urządziła w Kętach zjazd, na którym jednomyślnie uchwalono przystąpienie do ruchu – marszałkiem konfederacji miejscowej szlachty wybrano wówczas wojskiego nowogrodzkiego Macieja Bobrowskiego. W ciągu kolejnych trzech lat moskiewscy żołnierze wielokrotnie rabowali miasto, ostatecznie wypędzając stąd konfederatów 10 czerwca 1771. Nieco ponad rok później, 5 sierpnia 1772, dokonano pierwszego rozbioru Polski, po którym Kęty znalazły się w granicach zaboru austriackiego.

W latach 1772-1775 zbudowano biegnący m.in. przez Kęty tzw. trakt cesarski prowadzący z Wiednia do Lwowa, a tym samym miasto znalazło się przy głównym szlaku komunikacyjnym Galicji. 15 października 1793 miastu nadano przywilej cesarski, ustanawiając jego herb jako „tarczę wzdłuż podzieloną, na prawym polu czerwonym biały półorzeł ze złotą koroną, w lewym niebieskim trzy jaja, pod jajami zielona wstęga Soły”. Cztery lata później wybuchł największy pożar w historii miasta, który strawił niemal połowę zabudowań – dzieło odbudowy trwało ponad 10 lat, a władze miejskie zakazały odtąd budowania drewnianych domostw. Przez cały region wciąż przetaczały się klęski żywiołowe oraz wynikające z nich epidemie głodu i chorób – tragiczny w skutkach był rok 1847, w którym epidemie tyfusu czy czerwonki zdziesiątkowały ludność całej Galicji, szczególnie dotykając najuboższych. Po tych katastrofach Kęty zaczęły powoli podnosić się z upadku, a już w 1855 roku władze austriackie utworzyły w liczącym już ponad 3600 mieszkańców mieście urząd cyrkularny. Do odnowy przyczyniła się dziewiętnastowieczna rewolucja przemysłowa. W 1845 roku założono w Kętach przemysłową przędzalnię wełny, a w 1867 roku fabrykę sukna. Tkactwo było przecież tradycyjną gałęzią od wieków rozwijaną w całym księstwie oświęcimskim – w samych Kętach cech sukienników istniał już w XVI stuleciu. Kolejnym zawodem uprawianym tu z pokolenia na pokolenie było garncarstwo. Wielu garncarzy należało do założonego w tym stuleciu kęckiego Stowarzyszenia Rękodzielników pod opieką św. Józefa. Równocześnie rozwijało się życie społeczne i kulturalne – w 1898 roku ukończono budowę szkoły przy ulicy Sobieskiego, a w 1907 roku zainaugurowano działalność pierwszej kęckiej szkoły średniej, czyli męskiego seminarium nauczycielskiego. Pierwszorzędnym zadaniem tej ostatniej placówki było rozbudzanie patriotycznego ducha w polskiej młodzieży. Niebawem po zakończeniu pierwszej wojny światowej męskie seminarium przekształcono na szkołę żeńską.

Mieszkańcy miasta byli świadkami ważnych wydarzeń związanych z pierwszą wojną światową. Od 24 stycznia do 28 lutego 1915 w Kętach przebywali żołnierze I Brygady Legionów Polskich pod wodzą Józefa Piłsudskiego. O wiele bardziej brutalny dla mieszkańców przebieg miała jednak druga wojna światowa. 4 września 1939 w nieodległym Rajskiem doszło do starcia pancernego oddziału Wehrmachtu z oddziałami Obrony Narodowej „Kęty”, „Brzeszcze” i „Oświęcim” pod dowództwem majora Piotra Ryby. W czasie wojny Niemcy wysiedlili część mieszkańców, zniszczyli wiele budynków – w tym synagogę, a klasztor Zmartwychwstanek zamienili na szpital wojskowy. Żydów, których przed wojną mieszkało w Kętach około 300, wywieziono najpierw do Nowej Wsi, a następnie do obozu zagłady w Oświęcimiu. Sowieci odbili Kęty z rąk niemieckich w nocy z 27 na 28 stycznia 1945. Bardzo szybko przystąpiono do wyboru nowej rady miasta, a na pełniącego obowiązki prezydenta powołano Mariana Zielińskiego, przed wojną pełniącego funkcję nauczyciela gimnazjalnego. W trudnych czasach powojennych włodarze usiłowali przywrócić miastu charakter lokalnego ośrodka przemysłowego. W drugiej połowie lat czterdziestych i w latach pięćdziesiątych XX wieku przeprowadzono szereg przedsięwzięć związanych z rozwojem ośrodka: do sieci elektrycznej podłączono niemal całe miasto i przeprowadzono jego kanalizację, w 1948 roku ukończono budowę nowego gmachu szkoły podstawowej, a niebawem uroczyście zainaugurowano działalność Zakładów Metali Lekkich „Kęty”, które działają do dziś pod nazwą Grupa Kęty. Udział w rozwoju gospodarczym miasta miały Zakłady Przemysłu Wełnianego Kentex, Zakłady Automatyzacji i Mechanizacji Przemysłu Metali Nieżelaznych oraz jedna z niewielu w kraju Fabryka Pomocy Naukowych. Obecnie liczba mieszkańców sięga niemal 19 tysięcy.

Ciekawostki

Według legendy mówiącej o początkach miasta zwaśnieni książęta, którzy pojednali się w tym miejscu, które jeszcze porastał gęsty bór, na wysokiej jodle dostrzegli orle gniazdo. Znaleziono w nim trzy jaja, które postanowiono umieścić w herbie Kęt. Mówiono także, że trzy jaja były proroctwem dla miasta, które wyda trzech świętych. Jednym z nich był św. Jan Kanty, a drugą bł. Ludwika z Kęt. Być może trzeci kęcki święty już chodzi ulicami miasta?

Jak cytować?

Piotr Kołpak, "Kęty", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/miejscowosci/kety

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności