Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.
Zdjęcie nr 2: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.
Zdjęcie nr 3: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.
Zdjęcie nr 4: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.
Zdjęcie nr 5: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.
Zdjęcie nr 6: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze. Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.

Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny
Miejsce przechowywania
ołtarz boczny, przytęczowy, prawy
Identyfikator
DZIELO/23948
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1866 rok
Autor
Stanisław Bryniarski
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Kraków
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary szczegółowe
Wysokość bez ramy – 185 cm
Szerokość bez ramy – 112 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Obraz został namalowany w 1866 roku w Krakowie przez Stanisława Bryniarskiego.

Opis

Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym przedstawia scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Ukazany pośrodku kompozycji święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, omdlewa przyklękając. Twarz o trójkątnym obrysie, z krótką brodą, długim, prostym nosem charakteryzuje wyraz cierpienia podkreślony przymrużonymi, wpatrzonymi w dal oczami oraz wydatną bruzdą na czole. Głowę okala wąski, świetlisty nimb. Święty ubrany jest w habit franciszkański. Prawą rękę wspiera na skale, lewa jest opuszczona wzdłuż ciała, z odwróconym ku górze wnętrzem dłoni. Na dłoniach i stopie są rany po gwoździach ze słabo widocznymi wiązkami promieni, biegnącymi doń od znajdującego się u góry po lewej stronie Jezusa na krzyżu osłoniętym skrzydłami Serafina, unoszącego się na tle żółtych obłoków. Obok świętego leży czaszka. Zza stanowiącej tło sceny skały wyłania się sylwetka drugiego zakonnika, zwróconego w trzech czwartych w prawo. Wzrok kieruje ku górze, przesłaniając twarz o młodzieńczych rysach lewą ręką. Prawą wspiera na leżącej na skale księdze.
Sygnatura pod lewą stopą św. Franciszka „w Krakowie / 1866. r(oku) Stanisław Bryniarski mal(ował)”.

Zarys problematyki artystycznej

Obraz został wykonany przez krakowskiego malarza Stanisława Bryniarskiego (1829-1914) ucznia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych m.in. Jana Kantego Wojnarowskiego, Wojciecha Kornelego Stattlera czy Władysława Łuszczkiewicza. Dominującym tematem jego płócien były widoki zabytkowej architektury Krakowa, zwłaszcza wnętrz dopełnianych sztafażem (np. „Wnętrze krużganków kościoła franciszkańskiego”, 1872; „Krużganki w klasztorze dominikańskim w Krakowie”, 1871; „Wnętrze krypty wawelskiej”, 1869). Malowidła te charakteryzowały dobry rysunek perspektywiczny oraz precyzja w oddaniu detali architektury. Działalność artystyczna Bryniarskiego polegała także na wykonywaniu kopii malarskich, które często ulegały pewnym przekształceniom oraz restauracji obrazów i malowideł ściennych. Pewne miejsce w jego twórczości zajmuje także tematyka religijna. Jednym z najczęściej stosowanych przedstawień ikonograficznych św. Franciszka z Asyżu jest scena stygmatyzacji, czyli pojawienia się ran odpowiadających ranom Jezusa, zadanym mu podczas śmierci na krzyżu. Stanowią one wyraz szczególnego związku z Bogiem. Według biografa, Tomasza z Celano, wydarzenie to dokonało się dwa lata przed śmiercią świętego, w sierpniu 1224 roku na górze Alwerni podczas czterdziestodniowego postu. Szczególnie rozważanym przez Franciszka wątkiem z życia Jezusa była jego męka i śmierć oraz przekonanie, iż jego przeznaczeniem jest współcierpienie. Podczas gorliwej modlitwy święty „ujrzał w widzeniu rozciągniętego nad sobą Serafina, wiszącego na krzyżu, mającego sześć skrzydeł, za ręce i nogi przybitego do krzyża. Dwa skrzydła unosiły się mu nad głową, dwa wyciągały do lotu, a dwa okrywały całe ciało. Widząc to, Franciszek zdumiał się gwałtownie, a gdy nie umiał wytłumaczyć, co by znaczyło to widzenie, wtargnęła mu w serce radość pomieszana z żałością. […] nagle objawiło mu je w nim samym odczucie bólu [...]. Natychmiast bowiem na jego rękach i nogach zaczęły jawić się znaki gwoździ, jak to na krótko przedtem widział u Męża ukrzyżowanego, ponad sobą w powietrzu. Jego ręce i nogi wyglądały przebite gwoździami w samym środku; główki gwoździ były widoczne na wewnętrznej stronie rąk i na wierzchniej stronie nóg, a ich ostre końce były na stronie odwrotnej... Zaś prawy bok, jakby przebity lancą, miał na sobie czerwoną bliznę, która często broczyła i spryskiwała tunikę oraz spodnie świętą krwią”. W tym często obrazowanym w malarstwie sakralnym wątku ukazywano św. Franciszka w sytuacji głębokiego, wręcz ekstatycznego ożywienia i poruszenia przejawiającego się odchyleniem sylwetki, bądź uniesieniem rozłożonych rąk, jak m.in. na trzynastowiecznym fresku Giotta w bazylice w Asyżu, płótnach El Greca z 1590 roku czy Alfonsa Cana z lat 1657-1659. Obraz w kościele Reformatów w Kętach stanowi natomiast przedstawienie św. Franciszka osłabionego i omdlewającego pod wpływem doznanego cierpienia. Podobnie ukazano świętego na obrazie w kaplicy bazyliki w Leżajsku, będącym prawdopodobnie kopią płótna Gerarda Seghiersa z Antwerpii. Niezwykle zbliżoną kompozycję, zwłaszcza w sposobie upozowania sylwetki świętego, prezentuje obraz z końca XVIII wieku w zwieńczeniu ołtarza św. Elżbiety w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Chmielniku. Uwagę zwraca także postać mnicha ukazanego w głębi, po lewej stronie, rozpoznawana jako brat Leon, domniemany świadek omawianego wydarzenia. Pojawił się on m.in. już w scenie namalowanej przez wspomnianego Giotta. Najczęściej ukazywany jest z księgą Ewangelii. Obecność naocznego świadka – współbrata zakonnego, podczas najważniejszego w życiu św. Franciszka wydarzenia, podkreśla prawdziwość stygmatyzacji.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry, krakelury, obraz po konserwacji.

Streszczenie

Jeden ze znajdujących się w kościele Reformatów w Kętach obrazów ukazujących św. Franciszka, przedstawia stygmatyzację świętego. Płótno powstało w 1866 roku w pracowni krakowskiego malarza Stanisława Bryniarskiego.

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Neogotycki ołtarz główny w kolorze naturalnego wapienia, architektoniczny, wolnostojący, trójosiowy, z wydzieloną częścią cokołową, dwukondygnacyjny, ze zwieńczeniem. Mensa skrzyniowa, ujęta dwiema kolumienkami. Antependium ozdobione płycinami w kształcie czworoliści. Nastawa artykułowana w dolnej kondygnacji czworobocznymi półfilarami, w górnej kondygnacji kolumienkami o liściastych kapitelach, z opaskami w połowie wysokości, przechodzącymi w zwieńczeniu w pinakle. Dolna kondygnacja dwustrefowa. W strefie dolnej stylizowana wić roślinna i tarcze herbowe. W strefie górnej nisze zamknięte trójlistnie (na relikwiarze?), w osi środkowej pięć, w osiach skrajnych po jednej. W kondygnacji górnej nisze, środkowa szeroka, zamknięta ostrołukowo z maswerkowaniem w podłuczu, w osiach skrajnych wąskie, zamknięte trójlistnie. W niszy środkowej obraz Adoracja Matki Boskiej Śnieżnej przez śś. Wojciecha i Jerzego, po bokach obrazy: po prawej Św. Florian, z sygnaturą w dolnej części - S. Bryniarski / pinxit 1886; po lewej postać kobiety w prawej ręce ze zwojem z napisem: EWAN/GELJA, z sygnaturą u dołu - S. Bryniarski / malował. W zwieńczeniu pomiędzy pinaklami trójkątne szczyty z żabkami na krawędziach, środkowy w polu z rozetą z Gołębicą Ducha Świętego na złotym tle, zakończony krzyżem.
ołtarz
Ołtarz główny p.w. Adoracji Matki Boskiej Śnieżnej przez śś. Wojciecha i Jerzego
Zdjęcie nr 1: Cykl 14 obrazów w formie stojącego prostokąta w drewnianych, profilowanych i złoconych ramach. Rama od zewnątrz dekorowana motywem skręconego sznura. Od góry obrazy ujęte stylizowanym ornamentem akantowym i zwieńczone kartuszami mieszczącym rzymskie numery stacji z krzyżem. Kompozycje zamknięte, kadrowane w kilkupostaciowe sceny z tłem wypełnionym błękitnym niebem. Postacie malowane intensywnymi, kontrastowymi plamami barwnymi; twarze o delikatnie zaznaczonych rysach, ubrane w obszerne szaty, miękko kształtowane silnym światłocieniem. Chrystus ubrany jest w czerwoną suknię o szerokich rękawach oraz zieloną koronę cierniową. Postacie oprawców o muskularnych ciałach, ukazanych w śmiałych skrótach perspektywicznych. Fizjonomie postaci drugoplanowych oddane sumarycznie. U dołu sygnatury artysty. Na stacji II: „189[?] / S[tanisław] B[ryniarski]”, na stacji III: „S[tanisław] Bryniarski / 1894 r.", na stacji IV: „189[?] S[tanisław] B[ryniarski]”, na stacjach VIII i IX ta sama sygnatura „S[tanisław] B[ryniarski] / 1894”, na stacji XI: „S[tanisław] Bryniarski / 1894”, na stacjach XII I XIV: „S[tanisław] B[ryniarski]”.
obraz
Stacje drogi krzyżowej

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Stanisław Bryniarski

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Obraz Matki Boskiej Różańcowej uzyskał kształt wydłużonego, stojącego prostokąta. Wizerunek przedstawia w półpostaci Matkę Boską z Dzieciątkiem. Maria, zwrócona delikatnie w trzech czwartych w lewo, podtrzymuje małego Jezusa obiema, skrzyżowanymi rękami na lewym ramieniu. Równocześnie Madonna w prawej dłoni trzyma białą chustę, a w lewej złoty różaniec zakończony owalnym medalionem z monogramem maryjnym. Jej rumiana twarz o jasnej karnacji jest modelowana miękkim światłocieniem. Twarz jest pociągła o delikatnych, łagodnych rysach, z prostym nosem i pełnych ustach. Matka Boska ubrana jest w ciemnogranatowy maforion podbity zielenią, lamowany i dekorowany złotymi motywami roślinno-kwiatowymi oraz imitacją zawieszonych wotów - białego orła, złotych krzyży z kokardami oraz srebrnego medalionu z kokardą. Maforion opadając na ramiona odsłania spodnią, szkarłatną suknię. Maria ma na głowie wysoką, złotą, zamkniętą koronę wypełnioną purpurą, zwieńczoną globem z krzyżykiem. Korona jest dekorowana malowaną kameryzacją. Pod szyją namalowano trzy sznury pereł przypiętych do maforiona dwiema spinkami w kształcie czteropłatkowych kwiatów. Na dolnym sznurze wisi złoty krzyżyk. Trzymane przez Madonnę Dzieciątko jest zwrócone w trzech czwartych w prawo. Mały Jezus lewą ręka podtrzymuje przy boku księgę Ewangelii z czarną okładką zdobioną złotym krzyżykiem. Natomiast nieznacznie usztywnioną i wyciągniętą przed siebie prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa. Jezus ma okrągłą twarz o jasnej karnacji, pełnych ustach i rumianych policzkach, okoloną jasnobrązowymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w szkarłatną tunikę u dołu bogato lamowaną złotym ornamentem roślinnym. Tunika pokryta jest drobnymi, złotymi, czterolistnymi kwiatuszkami. Na głowie ma wysoką, zamknietą, złotą koronę zwieńczoną krzyżykiem, dekorowaną malowaną kameryzacją i wypełnioną purpurą. Przy szyi małego Jezusa namalowano trzy krótkie sznury pereł dekorowane z lewej strony srebrną kokardą z długimi wstęgami. Głowy obu postaci otaczają złote nimby z wpisanymi w nie promieniami. Postacie zostały ukazane na srebrnym tle pokrytym złotą, romboidalną kratownicą. Pola kratownicy wypełniają rozety, a w miejscu przecięcia listew namalowano wielolistne kwiaty. W dolnej części obrazu na białym tle umieszczono czarny napis: N(AJŚWIĘTSZA) M(ARIA) PANNA RÓŻAŃCOWA / Według obrazu cudami słynącego w kościele XX. Dominikanów w Krakowie / poświęconego przez Klemensa VIII Papieża a przywiezionego przez Kard(dynała) Ber / narda Maciejowskiego Bisk(upa) Krak(owskiego) Dobrodziejom spalonego kościoła S(więtej) Trójcy / R(oku) P(ańskiego) 1850. Pamiątka R(oku) P(ańskiego) 1862 malowany R(oku) P(ańskiego) 1866.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt pionowego prostokąta wklęsło-wypukłymi bokami ujętymi w złoconą, profilowana ramę. W centrum kompozycji ukazano stojącą za stołem frontalnie św. Agatę. Męczenniczka z głową ujętą w trzech czwartych w prawo nieznacznie jest odchylona w prawo. Prawą rękę w geście mowy unosi na wysokość piersi, do których przyciska lewą rękę z gałązką palmową. Święta ma owalną twarz o jasnej karnacji z rumianymi policzkami, wydatnym nosem i ustami oraz spojrzeniem ciemnych oczu skierowanym na widza. Jej głowę okalają brązowe, falujące włosy spływające na plecy. Na głowie widoczna jest tasiemka z klejnotem nad czołem. Ubrana jest w ciemnozieloną suknię spiętą w pasie złotym paskiem widoczną spod niej w partii rękawów różową koszulę oraz w narzucony na ramiona błękitny płaszcz przerzucony przez lewe przedramię. Na pierwszym planie w prawym rogu kompozycji czworoboczny stolik nakryty szkarłatną tkaniną. Na nim leży srebrzysty półmisek z dwiema odciętymi piersiami, a obok chleb i niebiesko-biały kamień. W lewym rogu kompozycji widoczne są płomienie. W tle widoczne są obłoki w odcieniach żółci i brązu. Na krawędzi stołu umieszczono napis: "Fund[ndowali] Agata i Józef Jagocki z Familią r[oku] p[ańskiego] 1866".
obraz
Św. Agata
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z przedstawieniem św. Jana Nepomucena klęczącego przed Matką Boską z Dzieciątkiem. W centrum postać św. Jan Nepomucena ukazanego z profilu, w pozie klęczącej, z uniesioną głową. Lewą rękę kładzie na piersi, prawą sięga po liść palmy. Twarz ma szczupłą o dużych oczach skierowanych do góry, prostym nosie i rozchylonych ustach, okoloną brązowymi włosami opadającymi na tył głowy. Ubrany jest w czarną sutannę, białą komżę obszytą przy brzegach koronką, brązowo-fioletową almucję oraz żółtą stułę, obok leży czarny biret. Przed św. Janem stoi ukazane bokiem putto, z narzuconym zielonym płaszczem, które podaje mu liść palmy. W prawej części obrazu na podniesieniu stoi Maria zwrócona w trzech czwartych w prawo, obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko. Twarz ma owalną, o dużych oczach i nosie oraz pełnych ustach. Ubrana jest w różową tunikę oraz niebieski płaszcz zarzucony na głowę i ramiona, opadający z przodu postaci. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo. Palec wskazujący lewej dłoni kładzie na ustach, palcem prawej dłoni wskazuje na świętego. Nagie Dzieciątko ma zarzuconą na prawe ramię pieluszkę, na której siedzi. W górnej części obrazu na tle nieba ukazane nadlatujące putto, przesłonięte różowym płaszczem, trzymające nad głową świętego nimb gwieździsty. W lewej części obrazu, w tle ukazana scena z dwoma mężczyznami zrzucającymi z mostu świętego do rzeki. W dolnej części obrazu nad biretem sygnatura „Wojciech Eliasz 1866”.
obraz
Św. Jana Nepomucen

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/stygmatyzacja-sw-franciszka-z-asyzu-2

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności