Wizja św. Jana Kantego
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia wizję św. Jana Kantego. W dolnej partii obrazu ukazana jest w pełnej postaci sylwetka klęczącego świętego zwróconego tyłem w trzech czwartych w prawo. Święty Jan Kanty ubrany jest w czarną akademicką togę. Odchyloną do tyłu głowę charakteryzują sięgające szyi, siwe włosy. Widoczną w profilu, pociągłą twarz ujmuje krótki, siwy zarost. Wzniesione, wyciągnięte do przodu ręce mężczyzna nieznacznie rozkłada na boki. Wzrok kieruje ku siedzącej wśród obłoków postaci Madonny z Dzieciątkiem zwróconej w trzech czwartych w lewo. Młodzieńczą twarz Marii ujmują po bokach opadające na plecy i ramiona długie, kręcone, jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w długą, białą, przepasaną czerwoną szarfą suknię o szerokich rękawach oraz przypięty do jej dekoltu parą okrągłych zapon błękitny płaszcz osłaniający ramiona i częściowo nogi. Lewą ręką Maria podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko o lekko przechylonej w lewo głowie. Zaokrągloną twarz o pełnych, subtelnych rysach ujmują pukle krótkich, skręconych włosów. Nagą sylwetkę osłania w partii bioder białe perizonium. Wyprostowane ręce są rozłożone i opuszczone w dół. Głowę Marii okala duży, promienisty nimb. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka unoszącego się wśród obłoków anioła o skręconych, rozwianych włosach, twarzy o subtelnych, młodzieńczych rysach i wzroku skierowanym w dół. Anioł ubrany jest w rodzaj antycznego chitonu w kolorze jasnoczerwonym, ręce osłania rozwiana, półprzejrzysta szata. Na plecach ma parę dużych, białych skrzydeł. W opuszczonej wzdłuż ciała, lekko zgiętej w łokciu ręce trzyma kwiat białej lilii. Nieco niżej widoczna jest uskrzydlona główka anielska. Scena rozgrywa się we wnętrzu świątyni. Święty Jan Kanty przyklęka na pokrytych czerwonym dywanem stopniach prowadzących do ołtarza, którego marmoryzowane antepedium z godłem herbu uniwersytetu w wieńcu laurowym pośrodku, ujęte parą spływów wolutowych znajduje się tuż przed nim. Mensa nakryta jest białym, obszytym koronką obrusem. Obok świętego leży otwarta księga i spoczywający na niej biret. W głębi, po lewej stronie widoczny jest nakryty zieloną tkaniną niewysoki stołek z trzema księgami, z których jedna ma napis na grzbiecie „Pi[s]mo Ś[w]ięte” i wystającą spod nich zwiniętą kartą. W lewym górnym rogu kompozycji widoczny jest ceglany mur oraz pokryty polichromią naśladującą ugwieżdżone niebo wysklepek. U dołu obrazu napis: „Malował Władysław Rossowski Kraków r(oku) p(ańskiego) 1902”.
Zdjęcie nr 2: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia wizję św. Jana Kantego. W dolnej partii obrazu ukazana jest w pełnej postaci sylwetka klęczącego świętego zwróconego tyłem w trzech czwartych w prawo. Święty Jan Kanty ubrany jest w czarną akademicką togę. Odchyloną do tyłu głowę charakteryzują sięgające szyi, siwe włosy. Widoczną w profilu, pociągłą twarz ujmuje krótki, siwy zarost. Wzniesione, wyciągnięte do przodu ręce mężczyzna nieznacznie rozkłada na boki. Wzrok kieruje ku siedzącej wśród obłoków postaci Madonny z Dzieciątkiem zwróconej w trzech czwartych w lewo. Młodzieńczą twarz Marii ujmują po bokach opadające na plecy i ramiona długie, kręcone, jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w długą, białą, przepasaną czerwoną szarfą suknię o szerokich rękawach oraz przypięty do jej dekoltu parą okrągłych zapon błękitny płaszcz osłaniający ramiona i częściowo nogi. Lewą ręką Maria podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko o lekko przechylonej w lewo głowie. Zaokrągloną twarz o pełnych, subtelnych rysach ujmują pukle krótkich, skręconych włosów. Nagą sylwetkę osłania w partii bioder białe perizonium. Wyprostowane ręce są rozłożone i opuszczone w dół. Głowę Marii okala duży, promienisty nimb. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka unoszącego się wśród obłoków anioła o skręconych, rozwianych włosach, twarzy o subtelnych, młodzieńczych rysach i wzroku skierowanym w dół. Anioł ubrany jest w rodzaj antycznego chitonu w kolorze jasnoczerwonym, ręce osłania rozwiana, półprzejrzysta szata. Na plecach ma parę dużych, białych skrzydeł. W opuszczonej wzdłuż ciała, lekko zgiętej w łokciu ręce trzyma kwiat białej lilii. Nieco niżej widoczna jest uskrzydlona główka anielska. Scena rozgrywa się we wnętrzu świątyni. Święty Jan Kanty przyklęka na pokrytych czerwonym dywanem stopniach prowadzących do ołtarza, którego marmoryzowane antepedium z godłem herbu uniwersytetu w wieńcu laurowym pośrodku, ujęte parą spływów wolutowych znajduje się tuż przed nim. Mensa nakryta jest białym, obszytym koronką obrusem. Obok świętego leży otwarta księga i spoczywający na niej biret. W głębi, po lewej stronie widoczny jest nakryty zieloną tkaniną niewysoki stołek z trzema księgami, z których jedna ma napis na grzbiecie „Pi[s]mo Ś[w]ięte” i wystającą spod nich zwiniętą kartą. W lewym górnym rogu kompozycji widoczny jest ceglany mur oraz pokryty polichromią naśladującą ugwieżdżone niebo wysklepek. U dołu obrazu napis: „Malował Władysław Rossowski Kraków r(oku) p(ańskiego) 1902”.
Zdjęcie nr 3: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia wizję św. Jana Kantego. W dolnej partii obrazu ukazana jest w pełnej postaci sylwetka klęczącego świętego zwróconego tyłem w trzech czwartych w prawo. Święty Jan Kanty ubrany jest w czarną akademicką togę. Odchyloną do tyłu głowę charakteryzują sięgające szyi, siwe włosy. Widoczną w profilu, pociągłą twarz ujmuje krótki, siwy zarost. Wzniesione, wyciągnięte do przodu ręce mężczyzna nieznacznie rozkłada na boki. Wzrok kieruje ku siedzącej wśród obłoków postaci Madonny z Dzieciątkiem zwróconej w trzech czwartych w lewo. Młodzieńczą twarz Marii ujmują po bokach opadające na plecy i ramiona długie, kręcone, jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w długą, białą, przepasaną czerwoną szarfą suknię o szerokich rękawach oraz przypięty do jej dekoltu parą okrągłych zapon błękitny płaszcz osłaniający ramiona i częściowo nogi. Lewą ręką Maria podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko o lekko przechylonej w lewo głowie. Zaokrągloną twarz o pełnych, subtelnych rysach ujmują pukle krótkich, skręconych włosów. Nagą sylwetkę osłania w partii bioder białe perizonium. Wyprostowane ręce są rozłożone i opuszczone w dół. Głowę Marii okala duży, promienisty nimb. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka unoszącego się wśród obłoków anioła o skręconych, rozwianych włosach, twarzy o subtelnych, młodzieńczych rysach i wzroku skierowanym w dół. Anioł ubrany jest w rodzaj antycznego chitonu w kolorze jasnoczerwonym, ręce osłania rozwiana, półprzejrzysta szata. Na plecach ma parę dużych, białych skrzydeł. W opuszczonej wzdłuż ciała, lekko zgiętej w łokciu ręce trzyma kwiat białej lilii. Nieco niżej widoczna jest uskrzydlona główka anielska. Scena rozgrywa się we wnętrzu świątyni. Święty Jan Kanty przyklęka na pokrytych czerwonym dywanem stopniach prowadzących do ołtarza, którego marmoryzowane antepedium z godłem herbu uniwersytetu w wieńcu laurowym pośrodku, ujęte parą spływów wolutowych znajduje się tuż przed nim. Mensa nakryta jest białym, obszytym koronką obrusem. Obok świętego leży otwarta księga i spoczywający na niej biret. W głębi, po lewej stronie widoczny jest nakryty zieloną tkaniną niewysoki stołek z trzema księgami, z których jedna ma napis na grzbiecie „Pi[s]mo Ś[w]ięte” i wystającą spod nich zwiniętą kartą. W lewym górnym rogu kompozycji widoczny jest ceglany mur oraz pokryty polichromią naśladującą ugwieżdżone niebo wysklepek. U dołu obrazu napis: „Malował Władysław Rossowski Kraków r(oku) p(ańskiego) 1902”.
Zdjęcie nr 4: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia wizję św. Jana Kantego. W dolnej partii obrazu ukazana jest w pełnej postaci sylwetka klęczącego świętego zwróconego tyłem w trzech czwartych w prawo. Święty Jan Kanty ubrany jest w czarną akademicką togę. Odchyloną do tyłu głowę charakteryzują sięgające szyi, siwe włosy. Widoczną w profilu, pociągłą twarz ujmuje krótki, siwy zarost. Wzniesione, wyciągnięte do przodu ręce mężczyzna nieznacznie rozkłada na boki. Wzrok kieruje ku siedzącej wśród obłoków postaci Madonny z Dzieciątkiem zwróconej w trzech czwartych w lewo. Młodzieńczą twarz Marii ujmują po bokach opadające na plecy i ramiona długie, kręcone, jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w długą, białą, przepasaną czerwoną szarfą suknię o szerokich rękawach oraz przypięty do jej dekoltu parą okrągłych zapon błękitny płaszcz osłaniający ramiona i częściowo nogi. Lewą ręką Maria podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko o lekko przechylonej w lewo głowie. Zaokrągloną twarz o pełnych, subtelnych rysach ujmują pukle krótkich, skręconych włosów. Nagą sylwetkę osłania w partii bioder białe perizonium. Wyprostowane ręce są rozłożone i opuszczone w dół. Głowę Marii okala duży, promienisty nimb. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka unoszącego się wśród obłoków anioła o skręconych, rozwianych włosach, twarzy o subtelnych, młodzieńczych rysach i wzroku skierowanym w dół. Anioł ubrany jest w rodzaj antycznego chitonu w kolorze jasnoczerwonym, ręce osłania rozwiana, półprzejrzysta szata. Na plecach ma parę dużych, białych skrzydeł. W opuszczonej wzdłuż ciała, lekko zgiętej w łokciu ręce trzyma kwiat białej lilii. Nieco niżej widoczna jest uskrzydlona główka anielska. Scena rozgrywa się we wnętrzu świątyni. Święty Jan Kanty przyklęka na pokrytych czerwonym dywanem stopniach prowadzących do ołtarza, którego marmoryzowane antepedium z godłem herbu uniwersytetu w wieńcu laurowym pośrodku, ujęte parą spływów wolutowych znajduje się tuż przed nim. Mensa nakryta jest białym, obszytym koronką obrusem. Obok świętego leży otwarta księga i spoczywający na niej biret. W głębi, po lewej stronie widoczny jest nakryty zieloną tkaniną niewysoki stołek z trzema księgami, z których jedna ma napis na grzbiecie „Pi[s]mo Ś[w]ięte” i wystającą spod nich zwiniętą kartą. W lewym górnym rogu kompozycji widoczny jest ceglany mur oraz pokryty polichromią naśladującą ugwieżdżone niebo wysklepek. U dołu obrazu napis: „Malował Władysław Rossowski Kraków r(oku) p(ańskiego) 1902”.

Wizja św. Jana Kantego

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Małgorzaty i św. Katarzyny
Miejsce przechowywania
północna ściana nawy
Identyfikator
DZIELO/23774
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1902 rok
Autor
Władysław Rossowski
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Kraków
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary podstawowe
szerokość – 136 cm
wysokość – 256 cm
Wymiary szczegółowe
Wysokość bez ramy – 234 cm
Szerokość bez ramy – 118 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Obraz namalowany został w 1902 roku w Krakowie przez Władysława Rossowskiego.

Opis

Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia wizję św. Jana Kantego. W dolnej partii obrazu ukazana jest w pełnej postaci sylwetka klęczącego świętego zwróconego tyłem w trzech czwartych w prawo. Święty Jan Kanty ubrany jest w czarną akademicką togę. Odchyloną do tyłu głowę charakteryzują sięgające szyi, siwe włosy. Widoczną w profilu, pociągłą twarz ujmuje krótki, siwy zarost. Wzniesione, wyciągnięte do przodu ręce mężczyzna nieznacznie rozkłada na boki. Wzrok kieruje ku siedzącej wśród obłoków postaci Madonny z Dzieciątkiem zwróconej w trzech czwartych w lewo. Młodzieńczą twarz Marii ujmują po bokach opadające na plecy i ramiona długie, kręcone, jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w długą, białą, przepasaną czerwoną szarfą suknię o szerokich rękawach oraz przypięty do jej dekoltu parą okrągłych zapon błękitny płaszcz osłaniający ramiona i częściowo nogi. Lewą ręką Maria podtrzymuje siedzące na jej kolanach Dzieciątko o lekko przechylonej w lewo głowie. Zaokrągloną twarz o pełnych, subtelnych rysach ujmują pukle krótkich, skręconych włosów. Nagą sylwetkę osłania w partii bioder białe perizonium. Wyprostowane ręce są rozłożone i opuszczone w dół. Głowę Marii okala duży, promienisty nimb. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka unoszącego się wśród obłoków anioła o skręconych, rozwianych włosach, twarzy o subtelnych, młodzieńczych rysach i wzroku skierowanym w dół. Anioł ubrany jest w rodzaj antycznego chitonu w kolorze jasnoczerwonym, ręce osłania rozwiana, półprzejrzysta szata. Na plecach ma parę dużych, białych skrzydeł. W opuszczonej wzdłuż ciała, lekko zgiętej w łokciu ręce trzyma kwiat białej lilii. Nieco niżej widoczna jest uskrzydlona główka anielska. Scena rozgrywa się we wnętrzu świątyni. Święty Jan Kanty przyklęka na pokrytych czerwonym dywanem stopniach prowadzących do ołtarza, którego marmoryzowane antepedium z godłem herbu uniwersytetu w wieńcu laurowym pośrodku, ujęte parą spływów wolutowych znajduje się tuż przed nim. Mensa nakryta jest białym, obszytym koronką obrusem. Obok świętego leży otwarta księga i spoczywający na niej biret. W głębi, po lewej stronie widoczny jest nakryty zieloną tkaniną niewysoki stołek z trzema księgami, z których jedna ma napis na grzbiecie „Pi[s]mo Ś[w]ięte” i wystającą spod nich zwiniętą kartą. W lewym górnym rogu kompozycji widoczny jest ceglany mur oraz pokryty polichromią naśladującą ugwieżdżone niebo wysklepek.

U dołu obrazu napis: „Malował Władysław Rossowski Kraków r(oku) p(ańskiego) 1902”.

Zarys problematyki artystycznej

Jednym z najstarszych przedstawień św. Jana Kantego, adorującego Najświętszą Marię Pannę, był wykonany najprawdopodobniej w drugiej połowie XVI wieku wizerunek wzmiankowany w spisie przedmiotów świadczących o kulcie Jana z Kęt, sporządzonym w 1667 roku w Krakowie i Kętach przez malarzy Krzysztofa Proszowskiego i Marcina Blechowskiego. Późniejsze przykłady adoracji lub wizji Matki Boskiej z Dzieciątkiem stanowią m.in. obraz Franciszka Lekszyckiego „Widzenie św. Jana Kantego” w kościele w Borku koło Gostynia, z około 1660 roku, czy obraz w katedrze w Zamościu, z drugiej połowy XVII wieku. Badacz sztuki Jan Samek zauważył, że ikonografia św. Jana Kantego jest stosunkowo słabo rozwinięta, zwłaszcza w kontekście wątków z jego życia. Kompozycja obrazu stanowi nawiązanie do barokowych przedstawień mistycznych, upowszechniających nowoczesną na owe czasy formę pobożności – mistykę, polegającą na dążeniu do bezpośredniego kontaktu z Bogiem przez osobiste doświadczenie. Podobnie jak na wielu obrazach wotywnych Mistrza z Kęt, tak i tu pojawia się biała lilia – jeden z atrybutów podkreślających jego świętość i cnoty. Przynależność do Akademii Krakowskiej przypomina umieszczony w antepedium ołtarza herb uczelni oraz strój doktorski świętego, jako elementy powtarzające się na wielu z tego typu wspomnianych przedstawień. Omawiane płótno stanowi część dorobku Władysława Rossowskiego (1857-1923) związanego z krakowskim i lwowskim środowiskiem artystycznym. Twórczość malarza uległa pewnym wpływom, zarówno jego krakowskiego nauczyciela – Jana Matejki, jak i mistrzów z czasu studiów na Akademii w Monachium, stąd często niezwykle rozbudowane, wielofiguralne sceny, noszące znamiona historyzmu i akademickiego idealizmu. Nurt ten wyrażał się w jego kompozycjach przede wszystkim podporządkowaniem malarstwa rysunkowi oraz klasycznym, posągowym pięknem obrazowanych postaci. Zainteresowania artystyczne Rossowskiego oscylowały głównie wokół tematów religijnych, stąd liczne realizacje zarówno dla krakowskich świątyni m.in.: ikonostas do kościoła św. Norberta, według projektów Jana Matejki, 1892-1895; cykl monumentalnych obrazów do kościoła OO. Franciszkanów ze scenami: „Przyjęcie franciszkanów w Polsce”, „Śluby zakonne bł. Kingi i Jolanty”, „Nadanie reguły franciszkanom”, „Nawracanie pogan przez dominikanów i franciszkanów”, 1898-1903, jak i pojedyncze dzieła pojawiające się w okolicznych miejscowościach („Błogosławiona Kinga” do kaplicy w Bochni, 1893).

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry, zabrudzenie i ściemnienie warstwy malarskiej.

Streszczenie

Zawieszony na północnej ścianie nawy kościoła w Kętach obraz ukazujący „Wizję św. Jana Kantego” należy do dorobku jednego z uczniów Jana Matejki, Władysława Rossowskiego. Tematyka malowidła nawiązuje do popularnych w dobie baroku przedstawień mistycznych.

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem, z przedstawieniem wizji św. Franciszka z Asyżu. Kompozycja dwustrefowa. W strefie dolnej św. Franciszek, ukazany bokiem, zwrócony w prawo, klęczy na skale z prawym kolanem wysuniętym do przodu i cofniętą do tyłu lewą nogą, z rękami wysuniętymi przed siebie i splecionymi modlitewnie dłońmi wzniesionymi ku górze. Głowa świętego widoczna z profilu okolona ciemnym krótkim zarostem, z wygoloną tonsurą. Twarz szczupła, ascetyczna, z wysokim czołem. Ubrany w brązowy franciszkański habit przepasany białym sznurem. W tle zamglony pejzaż, po prawej stronie świętego z widokiem centralnej kopułowej świątyni. Święty zwraca się ku ukazanej w górnej strefie, wśród obłoków Matce Boskiej. Maria zwrócona w trzech czwartych w lewo, ubrana w białą, przewiązaną w talii suknię i narzucony na ramiona błękitny płaszcz spięty pod szyją. Towarzyszą jej putto i anioł ze skrzydłami przedstawiony w całej postaci w prawej części obrazu. U góry kompozycji na osi tronuje na obłokach Chrystus podtrzymujący lewą ręką duży krzyż.
obraz
Wizja św. Franciszka z Asyżu
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym w srebrnej, dekorowanej ornamentami ramie. W centrum kompozycji znajduje się całopostaciowe przedstawienie św. Józefa spoglądającego na stojącego przed nim młodego Jezusa. Jezus jest ustawiony frontalnie, w kontrapoście, patrząc na widza, prawą rękę wyciąga przed siebie, lewą wskazuje znajdujące się na jego piersi gorejące serce otoczone koroną cierniową i zwieńczone krzyżem. Jezus ma owalną twarz, szeroko otwarte, ciemne oczy, wąski nos i małe usta. Jego blond, falowane, krótkie włosy są rozdzielone przedziałkiem. Jest ubrany w długą, białą tunikę przewiązaną w pasie niebieskim paskiem. Jezus stoi na globie ziemskim oplecionym wicią z białymi kwiatami. Ustawiony za nim Józef w lewej ręce trzyma kwiat lilii, ma drobną twarz okoloną ciemnymi włosami i sięgającą dekoltu brodę. Jest ubrany w ciemnobrązową tunikę wykończoną pod szyją złotą lamówką z kamieniami szlachetnymi. Na to ma narzucony żółty płaszcz z niebieskim podbiciem, który zakrywa ręce, łamiąc się grubymi fałdami i przechodzi z przodu poniżej pasa. Obie postacie mają nad głowami wąskie, okrągłe nimby; nimb Jezusa jest wypełniony krzyżem. Tło przedstawienia stanowi niebieskie niebo przesłonięte w dolnej części białymi obłokami. W prawym dolnym rogu sygnatura „Malował Władysław Rossowski”, poniżej umieszczona jest częściowo przesłonięta data.
obraz
Św. Józef z młodym Jezusem
Zdjęcie nr 1: Obraz w prostokątnej, profilowanej ramie od góry zamkniętej łukiem nadwieszonym, przedstawiający św. Katarzynę Aleksandryjską, zwróconą trzy czwarte w prawo. Święta w prawej dłoni trzyma palmę męczeństwa, lewą wspiera się na rękojeści miecza. Twarz owalna o wyraźnych, linearnych rysach, dużych i brązowych oczach oraz długim nosie; na szyi sznur pereł, na uszach kolczyki. Ubrana jest w białą koszulę z długimi rękawami, niebieską tunikę ozdobioną złotą lamówką i przepasaną złotym pasem z ozdobną klamrą w formie rozety. Spod tuniki wystaje czerwona, długa suknia. Na lewe ramie ma narzucony czerwony płaszcz, luźno spływający na ziemię. Na głowie jest korona otwarta, od której z prawej strony spływa biały welon zdobiony w niebieskie paski. U stóp świętej, po lewej stronie obrazu leżą: korona zamknięta, topór i gałązka białej lilii. Święta przedstawiona jest na tle gładkiej kolumny na wysokim cokole, o który wsparte jest koło. Po przeciwnej stronie obrazu ukazani są trzej, pomniejszeni, dyskutujący filozofowie. Obok, również miniaturowa, scena przedstawiająca ścięcie św. Katarzyny. W oddali widoczne płonące koło. W górnej części obrazu są rozstępujące się niebiosa z aniołkiem trzymającym w dłoniach dwa wieńce; obok pary główek anielskich. Kolorystyka stonowana, ciepła, z przewagą brązów. Na odwrociu napis: „Obraz ten fundował ks(iądz) Michał Wawrzynowski Proboszcz w Nowym Targu Poświęciż był Jego / Em(inencja) Kardynał Książe Biskup Krakowski Albin Dunajeski / Kraków r(oku) p(ańskiego) 1892 Malował / Wł(adysław) Rossowski”.
obraz
Św. Katarzyna Aleksandryjska

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Władysław Rossowski

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, zamontowana na wysokiej podstawie na planie prostokąta, ujętego przy krawędziach profilowanymi listwami, na czterech nóżkach. W przestrzeni podstawy dwa otwory na drążki. Matka Boska stoi na skale, ukazana jest frontalnie, z rękami złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma owalną, o młodzieńczych rysach, dużych, migdałowatych oczach skierowanych w górę, wąskim, długim nosie i małych ustach. Ubrana jest w białą suknię przepasaną w talii szeroką, niebieską szarfą, o złoconych lamówkach. Na głowę, ramiona i plecy ma narzucony niebieski płaszcz o złotych lamówkach i błękitnej podszewce, opadający kaskadowo po bokach postaci. Na głowie ma koronę otwartą, wokół dłoni zawiązany różaniec i białe kwiaty. Polichromia ciała naturalistyczna. Wokół stóp figury zamocowane sztuczne białe i żółte róże, zasłaniające skałę.
feretron
Feretron z figurą Matki Bożej z Lourdes
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, na podstawie imitującej skałę. Zamontowana na wysokiej podstawie na planie zbliżonym do kwadratu, o krawędziach ujętych profilowanymi listewkami, z dwoma otworami na drążki. Bernadeta ukazana w pozycji klęczącej, z rękami złożonymi w geście modlitwy, z lekko uniesioną głową. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach skierowanych w górę, dużym nosie i małych ustach; okoloną długimi brązowymi włosami opadającymi na plecy. Ubrana jest w granatową suknię, o złoconych lamówkach, przepasaną w talii białym fartuchem, na ramiona i plecy ma narzuconą niebieską chustę o złoconych lamówkach, na głowie ma biały welon. Polichromia ciała naturalistyczna. Wokół nóg figury zamocowane sztuczne kwiaty.
feretron
Feretron z figurą św. Bernadetty Soubirous
Zdjęcie nr 1: Przyścienny konfesjonał uzyskał strukturę architektoniczną ze zwieńczeniem, wspartą na prostopadłościennym cokole na rzucie wydłużonego prostokąta z trapezoidalną dostawką od przodu. Zasadniczą część konfesjonału tworzy prostopadłościenna bryła na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu z nieznacznie ściętymi narożami poszerzona o półokrągłe dzrzwiczki od frontu. Do niej przylegają po bolakch plecy utworzone z prostokątnych płycin zakończonych wolutowo-roślinnymi spływami. Lico ujęte zostało dwoma pilastrami o wolutowo-roślinnych głowicach z impostami wspierającymi przerwane na środku belkowanie, wyłamane na ich osiach i przechodzące także na ściany boczne. Pilastry w dolnych partiach przechodzą w smukłe prostopadłościenne postumenty flankujące na całej swej wysokości półokrągło wypukłe drzwiczki. Przód drzwiczek zamyka u góry profilowany gzymsik, a środek czworoboczna płycina. Przerwane belkowanie na osi łączy fantazyjne prowadzony ornament z motywem rocaillowym, dekorujące fronton kolebkowego daszku. Całość konfesjonału wieńczą diagonalnie ułożone bogato rzeźbione cztery spływy wolutowe podtrzymujace na środku wazę płomienistą oplecioną wieńcem laurowym. Ścianki boczne konfesjonału tworzą gładkie płyciny z parą czworobocznych przepruć wypełnione ażurową kratką. Struktura konfesjonału jest lakierowana i politurowana w odcienach orzecha.
konfesjonał
konfesjonał neobarokowy
Zdjęcie nr 1: Podstawa na rzucie ośmioboku, z profilowanym uskokiem. Trzon czterostrefowy, uskokowy, z dolną strefą czworoboczną, przechodzącą w sześciobok. Górna część trzonu z romboidalnymi, fazowanymi wgłębieniami. Czara z polami o fazowanych krawędziach i podwójnych ostrołukach wypełnionych motywami liści. Pokrywa mosiężna, półkulista, dołem i górą obwiedziona ażurową koroną, zwieńczona cylindrycznym postumentem, z ażurowym pasem i figurą stojącego Jana Chrzciciela z laską pasterską i barankiem.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie stojącego prostokąta, dwustopniowe, oddzielone wąskim gzymsem, zamknięte łukiem półkolistym, na którego zakończeniach dwie puste tarcze herbowe. W dolnej części epitafium płycina w kształcie leżącego prostokąta o fantazyjnym wykroju, w narożach ujęta dwiema czołgankami, z inskrypcją w polu: „LUDWIK BEŁTOWSKI / UR[ODZONY] 1819 WE LWOWIE ZASŁ[UŻONY] OBYW[ATEL] DŁUG[O]L[ETNI] RADNY MIASTA / NOWEGO TARGU MISTRZ ART[YSTA] BUD[OWLI] MECH[ANICZNYCH] PRZEM[YSŁOWYCH] PRZEWODN[ICZĄCY] / POW[IATOWEGO] STOW[ARZYSZENIA] RĘKODZ[IĘLNIKÓW] PRZEM[YSŁOWYCH] SĄDU POLUB[OWNEGO] INICIAT[OR] CZYNN[Y] ORĘD[OWNIK] / POWIĘKSZ[ANIA] MAJ[ĄTKU] DOBROBYTU GMINY UPIĘKSZ[ANIA] MIASTA OFIARN[Y] / PATRIOT[A] MĄŻ RZADK[ICH] CNÓT SERC[A] WIELK[IEGO] CHAR[AKTERU] ZM[ARŁ] 13. STYCZ[NIA] 1902 / PROSI O WESTCHNIENIE DO BOGA AMEN”. W prawym dolnym rogu epitafium sygnatura „Juliusz B[ełtowski] 1904.” Powyżej kwadratowy odlew z przedstawieniem Miłosiernego Samarytanina, flankowany dwiema popiersiami: rzeźbą Matki Boskiej z Dzieciątkiem po prawej i św. Józefa Robotnika po lewej. W dolnej części odlewu litery „D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO]”. Na odlewie ukazany leżący na ziemi mężczyzna o wychudzonej posturze, któremu Samarytanin podaje kubek z wodą do picia. Po lewej stronie obrazu głowa wielbłąda. Matka Boska zwrócona trzy czwarte w lewo, z głową pochyloną w dół, przytulająca do piersi śpiące Dzieciątko. W dłoniach trzyma księgę. Twarz o wyraźnych rysach z długim nosem i zaciśniętymi ustami. Ubrana jest w suknię z długimi rękawami i płaszcz założony na głowę. Święty Józef zwrócony jest delikatnie w prawo z głową skierowaną w lewo. Ma krótkie i bujne włosy, wzrok skierowany w prawo oraz zaciśnięte usta. Ubrany jest w strój robotnika – koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami. W dłoniach trzyma strug i piłę do drewna. W górnej części epitafium znajduje się okrągłe popiersie Ludwika Bełtowskiego w szerokiej okrągłej ramie. Zmarły ukazany z prawego profilu o podłużnej twarzy ze spiczastą brodą i wąsami, długim nosem i zmarszczonym czołem. Włosy krótkie. Ubrany jest w koszulę i marynarkę. Po lewej stronie popiersia sygnatura „B[ełtowski] [1]902”.
płyta nagrobna
Epitafium Ludwika Bełtowskiego
Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, jednonawowy, z węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie oraz z wieżą wbudowaną w zachodnią fasadę. Do prezbiterium od północy przylega zakrystia, do nawy dwie kaplice leżące po przeciwległych stronach, zamknięte trójbocznie, od zachodu chór wsparty na dwóch filarach, z trójczęściową balustradą wychodzącą do przodu. Korpus trójprzęsłowy, przęsła oddzielone opilastrowanymi filarami podtrzymującymi arkady sklepienia. Nad kaplicami i prezbiterium fragmenty sklepienia gwiaździstego, nad nawą żaglaste. Wielobarwna polichromia ścian i sklepień wypełnia podziały wyznaczone przez elementy architektoniczne, opiera się na motywach geometrycznych, stylizowanych floralnych, zoomorficznych i postaciach aniołów i świętych . Wszystkie okna w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście, w większości witraże, dwa w prezbiterium, po trzy z każdej strony nawy, po dwa w kaplicach, dwa na wysokości chóru, cztery w kondygnacji wieży; wyjątek stanowi okulus w fasadzie. Główne wejście przez fasadę, kolejne do zakrystii. Fasada dwukondygnacyjna, trójosiowa, na cokole, z wieżą. Osie wydzielone pilastrami, z których środkowa mieści drzwi o wykroju prostokąta i okulus w czworobocznej płycinie, a boczne zamknięte konchowo nisze w figurami św. Piotra po lewej i św. Pawła po prawej stronie. Kondygnacja zamknięta zdwojonym przyczółkiem. Wewnętrzny przerwany na kartusz herbowy i okrągłą plakietę z krzyżem, zewnętrzny na kondygnację wieży. Wieża z każdej strony przepruta oknem zwieńczonym fragmentem gzymsu, na narożach ujęta pilastrami podtrzymującymi belkowanie z linią gzymsu wyoblającą się w środku i ujmującą tarczę zegara. Pozostałe elewacje na kamiennym cokole, nawa i prezbiterium z nietynkowanej cegły, kaplice i zakrystia otynkowane. Kontynuują podziały pilastrami, artykulację podkreślają okna. Dach nad nawą główną dwuspadowy, nad kaplicami i prezbiterium wieloboczne, wieża przekryta hełmem z latarnią, zwieńczona ostrosłupem z krzyżem. Najcenniejszym zabytkiem świątyni jest ołtarz główny z około 1700 roku przeniesiony tutaj z kościoła z Limanowej, interesująca jest polichromia o inspiracjach młodopolskich z elementami art decó.
kościół
Kościół św. Józefa

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Wizja św. Jana Kantego", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/wizja-sw-jana-kantego-3

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności