Św. Dydak
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.
Zdjęcie nr 2: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.
Zdjęcie nr 3: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.
Zdjęcie nr 4: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.

Św. Dydak

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny
Miejsce przechowywania
kaplica za kontrołtarzem
Identyfikator
DZIELO/23882
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1873 rok
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary podstawowe
wysokość – 173 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Obraz został namalowany w 1873 roku przez brata Marcina (Franciszka) Kowarza (Kowacza). W 1901 roku od strony prezbiterium została dobudowana kaplica św. Dydaka, połączona z kościołem wąskim korytarzem, w której został umieszczony ołtarz z omawianym wizerunkiem.

Opis

Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.

Zarys problematyki artystycznej

Prezentowana na obrazie scena odnosi się do postaci św. Dydaka z Acali, zakonnika czczonego szczególnie w środowisku franciszkańskim jako patrona braci-laików, czyli zakonników niemających święceń kapłańskich. Źródłosłowem dla imienia Dydak jest najprawdopodobniej hiszpańska forma imienia św. Jakuba – Santiago (Sanctus Iacobus). Święty Dydak urodził się w 1400 roku w San Nicolás del Puerto w Andaluzji, w ubogiej rodzinie, dlatego szybko musiał się usamodzielnić. Początkowo, jako tercjarz franciszkański, pracował w ogrodach przy kościele parafialnym w rodzinnej miejscowości, dzieląc się z potrzebującymi zarobionymi pieniędzmi. Następnie wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, pełniąc posługę brata zakonnego. W latach 1441-1449 przebywał na misjach na Wyspach Kanaryjskich, wspierając prześladowaną miejscową ludność. Po powrocie udał się w 1450 roku do Rzymu, gdzie zainteresował się nurtem obserwanckim związanym z reformą zakonów franciszkańskich. Scena na znajdującym się w kęckim kościele obrazie odnosi się do epidemii dżumy, jaka wybuchła podczas pobytu świętego w Rzymie. Znajdujący się w klasztorze w Aracoeli (Alkali) na Kapitolu Dydak aktywie uczestniczył w niesieniu pomocy chorym. Miał dokonywać wielu uzdrowień, namaszczając rany cierpiących na dżumę oliwą z lampek świecących przed ołtarzem Matki Boskiej. Święty Dydak, na wzór św. Franciszka, żył w ubóstwie oraz kierował się pokorą i miłością względem wszystkich ludzi i stworzeń. Charakteryzowała go niezwykła mądrość w dziedzinie teologii i wiary oraz dar wypraszania łask. Święty Dydak stał się patronem braci zakonnych. Zmarł 12 listopada 1463 w założonym przez siebie konwencie reformatów w Alcalá de Henares. W chwili śmierci trzymał w dłoniach krucyfiks, który stał się jego atrybutem.
Obraz namalowany został w 1873 roku przez brata Marcina Kowarza (Kowacza). Franciszek Kowarz (Kowacz) urodził się w 1845 roku w czeskiej miejscowości Branna koło Starkenbach (Jilemnice). 18 listopada 1867, w wieku 22 lat, wstąpił do zakonu Reformatów w Przemyślu, podległego prowincji galicyjskiej. Śluby zakonne przyjął 17 grudnia 1872 w Wieliczce. W pierwszej połowie lat siedemdziesiątych XIX wieku przebywał w Sądowej Wiszni i w Kętach, gdzie w październiku 1874 roku samowolnie wystąpił z zakonu. Zmarł po 1875 roku. Brat Marcin Kowarz trudnił się malarstwem, najprawdopodobniej był samoukiem. Po ukończeniu nowicjatu, w 1872 roku jednak starał się u władz zakonnych o możliwość podjęcia studiów malarskich w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Obok tematyki religijnej, zwłaszcza franciszkańskiej, malował także pejzaże, dla których inspiracją były przede wszystkim wzory graficzne. Jego prace zachowały się głównie w klasztorach, w których przebywał, m.in. w Przemyślu, Zakliczynie, Krakowie i Kętach, gdzie obok wizerunku św. Dydaka, znajduje się przedstawienie „Św. Piotra Alkantarego” z 1873 roku oraz scena „Śmierci św. Franciszka” z 1874 roku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Stan zachowania jest dobry.

Streszczenie

Znajdujący się we wzniesionej w 1901 roku kaplicy przy kościele Reformatów w Kętach obraz przedstawia św. Dydaka. Wątek z życia świętego franciszkańskiego namalował w 1873 roku, przebywający w Kętach, brat Marcin Kowarz, malarz samouk.

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Dydak św.
Dydak św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Epitafium uzyskało kształt stojącego prostokąta, zwieńczoną łukiem półkolistym, nadwieszonym z uskokiem. Na bocznych krawędziach płyciny widoczne są wcięcia. W jej polu obwiedzionym ornamentem liniowym ze stylizowaną gałązka palmową na osi ryty tekst: "D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Wielce / Czcigodnemu Pasterzowi / Ks[iędzu][ MICHAŁOWI LIPCE / Proboszczowi w Wieprzu / * 1800 r[oku] + 25 Paźdz[iernika] 1873 r[oku] / który radą i chojnym datkiem / dał początek budowie / tej świątyni. / Wdzięczni parafianie". W czterech narożach umieszczono ozdobne gwoździe ze żłobionym motywem sześcioramiennej gwiazdy wokół.
płyta nagrobna
epitafium ks. Michała Lipki
Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna wykonana z czarnego marmuru w kształcie leżącego prostokąta, z umieszczonym poniżej niewielkiego krzyża łacińskiego złoconym napisem „+ D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KSIĄDZ FRANCISZEK X(AWERY) CIESIELSKI / kanonik dziekan i proboszcz / w Suchy / * 1806. + 27/2 1873 r(oku)”, obwiedzionym cienką, złotą ramką.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Franciszka Ciesielskiego
Zdjęcie nr 1: Budynki kościoła i plebanii znajdują się w centralnej części wsi, przy rynku na północ od głównej drogi z Krakowa do Oświęcimia. Kościół stoi przy obszernym placu, obwiedziony wysokim kamiennym murem z metalowym ogrodzeniem od południa. Kościół z prezbiterium zwróconym na północ, wzniesiony z kamienia wapiennego i cegły, tynkowany, z podmurówką. Świątynia wybudowana na planie krzyża łacińskiego z bazylikowym korpusem i transeptem. Dwuprzęsłowe prezbiterium zakończone półkoliście absydą zostało ujęte w dwa aneksy boczne, z których zachodni przeznaczony jest na zakrystię. Od południa do budynku przylega kruchta w przyziemiu wieży. Wnętrze kościoła trójnawowe, czteroprzęsłowe. Nawa główna łączy się z nawami bocznymi arkadami wspartymi na pięciobocznych filarach. Nawy boczne ujęte szerokimi pilastrami z pięciobocznymi filarami. Filary i pilastry stoją na wysokich, masywnych cokołach z kapitelami analogicznymi jak w nawie głównej. Ściany na skrzyżowaniu naw oraz ściany prezbiterium ujęte wspomnianymi filarami podtrzymującymi gurty sklepienia. Nawa i prezbiterium przykryte są sklepieniem kolebkowym z geometryzowanymi lunetami po obu stronach ścian. Ramiona transeptu sklepione kolebkowo z analogicznymi lunetami. Na skrzyżowaniu naw znajduje się sklepienie żaglaste. Nawę główną oświetlają rozmieszczone po jednym w każdym przęśle otwory okienne zamknięte łukiem półkolistym, okna w transepcie to biforia, widoczne tylko z zewnątrz okrągłe okno w absydzie wypełnione jest kamienną rozetą. Główne wejście od południa, do pierwszego przęsła od transeptu prowadzi dwoje drzwi w otworach o zamknięciu w kształcie łuku odciętego. W części zachodniej chór muzyczny wsparty na dwóch kolumnach i dwóch filarach dostawionych do ściany. Ich kapitele są analogiczne do pozostałych w kościele. Sklepienia dekorowane polichromią z rozetami i pękami lilii, a na skrzyżowaniu naw umieszczono malunek naścienny ukazujący Chrystusa tronującego z Bogiem Ojcem i gołębicą Ducha Świętego, a wokół nich cztery symbole ewangelistów. W fasadzie świątyni znajduje się strzelista wieża dwukondygnacyjna na planie czworokąta, przechodząca wyżej w ośmioboczną. Po bokach wieży wysokie aneksy zwieńczone schodkowo. Nad wejściem do kościoła znajduje się ozdobne okno zamknięte półkoliście i wypełnione czterema małymi rozetami ułożonymi jedna nad drugą. W kolejnej kondygnacji wieżę przepruwa biforium poniżej tarczy zegara i dekoracji arkadkowej. Wieża pełni jednocześnie funkcję dzwonnicy. Druga wieża na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu mieści sygnaturkę. Korpus kościoła nakryty dachem dwuspadowym, wieża wielobocznym. Wszystkie dachy kryte blachą.
kościół
Kościół św. Mikołaja
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z uskokiem, z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w pozycji stojącej, z prawą nogą opartą o skałę, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikinowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w jasnoczerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży i krzyżyk, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy duże i okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Prawą rękę unosi, lewą przyciska do piersi, obiema dłońmi trzymając różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w dół, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Przed świętym znajduje się pies z zapaloną pochodnią w pysku. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz skrzyżowanymi na piersi dłońmi, z widocznymi stygmatami. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz białym welonem i podwiką oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym przedstawia św. Piotra z Alkantary. Zajmująca prawą stronę kompozycji, zwrócona w trzech czwartych w lewo sylwetka świętego unosi się w powietrzu. Twarz mężczyzny charakteryzuje długi, spiczasty nos, lekko rozchylone usta i dwie bruzdy na czole między oczami. Włosy przystrzyżone są w formie tonsury. Święty ubrany jest w habit franciszkański, na stopach ma sandały. Rozłożone na boki ręce wznosi do góry. Wzrok kieruje w stronę znajdującego się po lewej stronie kompozycji krzyża, z którego biją jasne, delikatne promienie. W połowie wysokości pionowej belki unosi się w powietrzu para aniołków częściowo przesłoniętych niebieską i zieloną szatą, trzymających w dłoniach łańcuch i pas nabity gwoźdźmi. Trzeci anioł, ubrany w czerwoną szatę, ukazany jest w górnej partii kompozycji, oburącz podtrzymując w dłoniach wieniec laurowy. Postaci ukazane są na tle pejzażu o obniżonej linii horyzontu, którego znaczną część stanowi pokryte gęstymi chmurami niebo, w dole zaś widoczna jest zabudowa klasztorna oraz las. W lewym, dolnym rogu płótna znajduje się sygnatura „Pinx(it) A. Kowarz / Reform. 1873.”.
obraz
Św. Piotr z Alkantary
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach, z uskokiem. W centrum św. Józef ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową, obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko oparte na jego lewym ramieniu, zaś w prawej dłoni trzyma gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, z wysokim czołem, migdałowatymi oczami, skierowanymi w dół, prostym nosem i pełnymi ustami, okoloną krótką, jasnobrązową brodą i włosami. Nad głową ma aureolę. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz jasnobrązowy płaszcz zawieszony na lewym ramieniu i opasujący postać. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo, z wysuniętą do przodu lewą nogą, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej opuszczonej trzyma krzyżyk. Twarz ma okrągłą, o dużych, migdałowatych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi, krótkimi włosami. Wokół głowy ma nimb promienisty. Ubrane jest w luźną, białą tunikę. Postacie ukazane są na tle brunatnych obłoków, rozświetlonych wokół głów postaci i konturów chmur.
obraz
Św. Józef z Dzieciątkiem

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Św. Dydak", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-dydak-1

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności