Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 2: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 3: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 4: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 5: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 6: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 7: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 8: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 9: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 10: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
Zdjęcie nr 11: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.

Ołtarz boczny

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny
Miejsce przechowywania
drugie od północny przęsło nawy głównej, po stronie wschodniej
Identyfikator
DZIELO/23874
Kategoria
ołtarz
Ilość
1
Czas powstania
między 1711 a 1715 rokiem
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Kęty
Technika i materiał
drewno cięte, rzeźbione, polichromowane, złocone
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Ołtarz został wykonany w latach 1711-1715 przez brata Modesta Gronalewicza.

Opis

Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na nieznacznie zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą odcinkowym łukiem nadwieszonym. Pole środkowe ma formę zbliżoną do kwadratu zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. W szczytach łuków znajduje się zwornik na którym osadzony jest niewielki, prostopadłościenny cokolik. Zwieńczenie domyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego, wklęsłego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw Oka Opatrzności Bożej wpisany w owal i ujęty parą gałązek laurowych. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, po bokach, na przerwanym przyczółku jest para płonących wazonów, pośrodku natomiast, na cokoliku znajduje się motyw otwartej księgi z napisem: „Si / quaeris / miracula” oraz kwiaty lilii i krzyż. W polu części środkowej przedstawiono wizerunek św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu natomiast wyobrażenie św. Dydaka. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Od początku kształtowania się wystroju wnętrz kościołów reformackich istotną rolę odgrywał zespół ołtarzy bocznych, niewiele jednak zachowało się informacji na temat ich pierwotnych form. Na podstawie zachowanych planów można określić, iż było ich zazwyczaj cztery lub sześć. Sytuowano je symetrycznie przy tęczy oraz przy ścianach po obydwu stronach nawy we wnękach ołtarzowych. Najprawdopodobniej ich strukturę stanowiła jedynie mensa ołtarzowa, stopień do ustawiania lichtarzy oraz ozdobne antepedium, które zmieniano w zależności od okresu liturgicznego. Powyżej mensy wieszany był obraz z patronem ołtarza, ujęty prostą ramą. Tę skromną postać ołtarzy bocznych od pierwszej połowy XVIII wieku zaczęły stopniowo zastępować retabula o strukturze architektonicznej. W ramach ustawodawstwa prowincji małopolskiej nie wypracowano konkretnego modelu czy wzorca retabulów ołtarzowych. Przepisy odnosiły się jedynie do zagadnień ogólnych i podstawowych, podkreślając, iż każdą realizację ma charakteryzować „blask najwyższego piękna i najściślejszego ubóstwa”. Efektem tego, stosunkowo prosta struktura ołtarzy pozbawiona była nadmiernej ornamentyki, polichromii a nawet kolumn stanowiących przejaw przepychu. Autorem ołtarza bocznego poświęconego św. Antoniemu Padewskiemu w kościele reformackim w Kętach jest zmarły 18 października 1733 we Lwowie brat Modest Gronalewicz, który do zakonu reformatów wstąpił 27 września 1684 w Wieliczce, gdzie 27 września 1685 złożył śluby. Wykonywał różne prace rzeźbiarskie i dekoracyjne dla kościołów w prowincji małopolskiej. Podczas pobytu w Kętach latach 1711-1715, na potrzeby miejscowej świątyni reformatów, wykonał ołtarz główny oraz trzy ołtarze boczne – Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia, św. Franciszka i św. Antoniego. W latach 1715-1718 działał w Jarosławiu, a w 1719-1722 w Wieliczce, gdzie pomagał przy odnowie spalonego kościoła. W latach 1724-1726 wykonał ołtarze dla kościoła w Stopnicy, następnie w okresie od 1726 do 1733 roku pracował nad wyposażeniem kościoła i klasztoru we Lwowie. Forma struktury wspomnianych trzech ołtarzy bocznych w Kętach została przez artystę powtórzona w wykonanych w latach 1715-1718 retabulach w kościele reformatów w Jarosławiu. Ciekawa jest ikonografia retabulum odnosząca się przede wszystkim do postaci św. Antoniego Padewskiego. Dekoracyjnym motywem wieńczącym strukturę ołtarza jest otwarta księga z napisem „Si quaeris miracula” („Jeśli szukasz cudów”) będącym tytułem średniowiecznego responsorium przypisywanego św. Bonawenturze, generałowi zakonu franciszkańskiego i doktorowi Kościoła. W tekście utworu zawarta jest pochwała życia i cudotwórczej działalności św. Antoniego. Do wątku łask, jakich wierni doświadczają za przyczyną świętych franciszkańskich odnosi się umieszczona w zwieńczeniu ołtarza scena z życia św. Dydaka uzdrawiającego chorych na dżumę.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Stan zachowania jest dobry.

Streszczenie

Ołtarz boczny św. Antoniego Padewskiego w kościele Reformatów w Kętach został wykonany w latach 1711-1715 przez brata Modesta Gronalewicza. Wraz z ołtarzem głównym i dwoma ołtarzami bocznymi stanowi jeden z najstarszych elementów wyposażenia świątyni. Forma nastawy stanowi przykład rozwiązania typowego dla wposażeń świątyń reformackich. Szczególnie bliską analogią są struktury ołtarzy bocznych w kościele Reformatów w Jarosławiu.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ołtarz drewniany, architektoniczny, trójosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem usytuowany w połowie prezbiterium, na całej jego szerokości. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą. Tabernakulum jest trójosiowe, osadzone na podwójnym cokole, zryzalitowane w części środkowej, podzielone kompozytowymi kolumnami, podtrzymującymi wyłamujące się nad nimi belkowanie z przerwanym przyczółkiem pośrodku. W części środkowej ruchomy tron wystawienia, wieloboczny, z rytymi literami IHS na tle glorii promienistej w jednej części i gałązkami z kwiatami w drugiej. Retabulum osadzone na wysokim cokole, z bramkami po bokach zamkniętymi łukami dwuramiennymi. Na dwiczkach malowane wizerunki św. Piotra po prawej i św. Pawła po lewej stronie. Część środkową retabulum ujmują dwie pary kompozytowych pilastrów o kanelowanych trzonech, z których środkowe cofnięte, podtrzymują przełamujące się nad nimi belkowanie i przerwany przyczółek. Zwieńczenie jest ujęte kanelowanymi pilastrami kompozytowymi z naczółkami oraz para ażurowych, ornamentacyjnych uszaków. W części środkowej jest wnęka w kształcie pionowego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z rzeźbiarską grupą Ukrzyżowania z Matką Boską i św. Janem. W zwieńczeniu jest obraz „Pietas Domini" w sześciobocznej ramie. W osiach bocznych nastawy znajdują się ażurowe arkady z malowanymi wizerunkami Chrystusa u słupa i Ecce Homo. Osie zwieńczone są półkolistymi przyczółkami. W osiach bocznych przeszklone galoty z kompozycją wykonaną z tkanin oraz srebrnych i złotych nici. Dekorację ornamentalną ołtarza i tabernakulum stanowią liście akantu, girlandy i rozety. Struktura utrzymana jest w kolorze brązowym, ornamentyka i detal architektoniczy są złocone.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na lekko zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w postaci stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trapezoidalnym łukiem. Pole środkowe jest w formie wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie zamyka szczyt z formie przerwanego, trójkątnego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Środkową płycinę antepedium zdobi płaskorzeźbiony i złocony motyw godła zakonu franciszkanów wpisany w owal i ujęty kwiatami lilii. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, pośrodku, na niewielkim cokoliku znajduje się złocono-srebrzony motyw z godła zakonu franciszkanów (skrzyżowane ręce na tle obłoków). W polu części środkowej umieszczono obraz przedstawiający Stygmatyzację św. Franciszka. W zwieńczeniu jest wizerunek św. Andrzeja Apostoła. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą i drewnianym antepedium artykułowanym trzema prostokątnymi płycinami. Retabulum osadzone na lekko zryzalitowanym cokole, lekko wstępującym pośrodku w kolejną partię retabulum. Część środkową ołtarza ujmuje para filarów o czworobocznym przekroju, osadzonych na wysokich cokołach i podtrzymujących przerwane belkowanie ze wspartym na nim przerwanym, półkolistym przyczółkiem. Część środkowa belkowania jest wyniesiona nieco wyżej. Pole części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym. Osadzone na wyłamującym się pośrodku gzymsie zwieńczenie jest w formie stojącego prostokąta wypełnionego płyciną z uszakami w narożach, zamkniętą trapezoidalnym łukiem. Pole środkowe ma postać wydłużonego ośmioboku. Zwieńczenie zamyka szczyt w formie przerwanego, trójkątnego przyczółka osadzonego na przerwanym belkowaniu. Partie fryzu retabulum zdobi motyw prostokątnych rozet. Boki zwieńczenia zdobi para ażurowych, ornamentalnych uszaków. W szczycie, pośrodku, na niewielkim cokoliku znajduje się monogram maryjny dołem ujęty bukietem kwiatów, górą koroną. W polu części środkowej umieszczono obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, na zasuwie wizerunek Matki Boskiej Bolesnej. W zwieńczeniu jest przedstawienie św. Józefa. Struktura retabulum utrzymana jest w kolorystyce pokostowanego drewna, partie detalu architektonicznego i ornamentyka są złocone.
ołtarz
Ołtarz boczny

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Ołtarz boczny ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-189

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności