Opłakiwanie
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta przedstawia wielopostaciową kompozycję Opłakiwania Jezusa. Pośrodku znajduje się martwe, nagie, ułożone w pozycji półleżącej na białej tkaninie ciało Jezusa. Odchylona do tyłu głowa oraz tułów wsparte są na nogach siedzącej obok Marii, dodatkowo ciężar ciała spoczywa na zgiętej w łokciu, lewej ręce Jezusa. Prawą ujmuje przyklękająca obok św. Maria Magdalena. Nogi są lekko zgięte w kolanach, na dłoniach i stopach widoczne są ślady po gwoździach. Sinobladą sylwetkę osłania w partii bioder fragment białej tkaniny. Siedząca po prawej stronie kompozycji Maria zwrócona jest w trzech czwartych w prawo. Ubrana jest w białą suknię i osłaniający całą sylwetkę niebieski płaszcz. Lewą rękę, wspierając na nodze, wyciąga przed siebie, prawa jest złożona na piersiach. Mocno przechyloną w bok głowę wspiera na ramieniu. Lekko odchyloną do tyłu sylwetkę podtrzymuje stojąca tuż za Marią, pochylona w prawo kobieta, ubrana w jasnoniebieską suknię i jasnożółty płaszcz. Z prawej strony obydwie kobiety asekuruje sylwetka stojącego św. Jana Ewangelisty w trzech czwartych zwróconego w prawo i lekko pochylonego nad postacią Marii. Charakteryzują go długie, blond włosy. Ubrany jest w długą, ciemnozieloną suknię i czerwony płaszcz. Prawą ręką podtrzymuje Marię w partii pleców, lewą wyciąga w kierunku jej dłoni. Klęcząca przy ciele Jezusa św. Maria Magdalena, pochylając się ujmuje oburącz przez białą chustę w czerwone paski prawą rękę Jezusa i całuje ją. Ubrana jest w ciemnoniebieską suknię i jasnopomarańczowy płaszcz. Odsłoniętą głowę charakteryzują długie, blond włosy opadające na plecy. Tuż za Marią Magdaleną stoi osłonięta białym płaszczem, płacząca kobieta ocierająca rękoma łzy. Lewą stronę kompozycji zajmuje grupa trzech mężczyzn. Na pierwszym planie klęczy zwrócony w trzech czwartych w prawo mężczyzna w podeszłym wieku, składając ręce w geście modlitwy. Charakteryzuje go długi, siwy zarost i osłaniający głowę biały turban. Ubrany jest w czerwoną szatę spodnią, biały płaszcz z szerokimi rękawami, zdobiony ornamentyką roślinną i obszyty gronostajowym futrem. Tuż za nim stoją dwaj pozostali mężczyźni, ujmując się rękoma, spoglądają na martwego Jezusa. Pierwszego z nich, ukazanego profilem, charakteryzuje krótki, brązowy zarost. Ubrany jest w jasnobrązowy płaszcz, na głowie ma biało-czerwony turban. Prawą ręką przesłania swą twarz. Drugi, lekko pochylony do przodu, ubrany jest w czerwoną suknię i zielony płaszcz. Owalną twarz charakteryzuje krótki, jasny zarost. Lewą rękę wspiera na piersiach. Na pierwszym planie, tuż przed sylwetką Jezusa znajduje się srebrne naczynie na oleje z leżącą obok przykrywką, srebrna misa z gąbką oraz korona cierniowa. W tle, po prawej stronie widoczna jest częściowo pionowa belka krzyża ze wspartą o nią drabiną, natomiast lewą część zajmuje skała z rosnącymi obok krzewami.

Opłakiwanie

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny
Miejsce przechowywania
kaplica za kontrołtarzem
Identyfikator
DZIELO/23885
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1842 rok
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary podstawowe
szerokość – około 500 cm
wysokość – około 200 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Obraz został namalowany w 1842 roku przez nieznanego artystę.

Opis

Obraz w kształcie leżącego prostokąta przedstawia wielopostaciową kompozycję Opłakiwania Jezusa. Pośrodku znajduje się martwe, nagie, ułożone w pozycji półleżącej na białej tkaninie ciało Jezusa. Odchylona do tyłu głowa oraz tułów wsparte są na nogach siedzącej obok Marii, dodatkowo ciężar ciała spoczywa na zgiętej w łokciu, lewej ręce Jezusa. Prawą ujmuje przyklękająca obok św. Maria Magdalena. Nogi są lekko zgięte w kolanach, na dłoniach i stopach widoczne są ślady po gwoździach. Sinobladą sylwetkę osłania w partii bioder fragment białej tkaniny. Siedząca po prawej stronie kompozycji Maria zwrócona jest w trzech czwartych w prawo. Ubrana jest w białą suknię i osłaniający całą sylwetkę niebieski płaszcz. Lewą rękę, wspierając na nodze, wyciąga przed siebie, prawa jest złożona na piersiach. Mocno przechyloną w bok głowę wspiera na ramieniu. Lekko odchyloną do tyłu sylwetkę podtrzymuje stojąca tuż za Marią, pochylona w prawo kobieta, ubrana w jasnoniebieską suknię i jasnożółty płaszcz. Z prawej strony obydwie kobiety asekuruje sylwetka stojącego św. Jana Ewangelisty w trzech czwartych zwróconego w prawo i lekko pochylonego nad postacią Marii. Charakteryzują go długie, blond włosy. Ubrany jest w długą, ciemnozieloną suknię i czerwony płaszcz. Prawą ręką podtrzymuje Marię w partii pleców, lewą wyciąga w kierunku jej dłoni. Klęcząca przy ciele Jezusa św. Maria Magdalena, pochylając się ujmuje oburącz przez białą chustę w czerwone paski prawą rękę Jezusa i całuje ją. Ubrana jest w ciemnoniebieską suknię i jasnopomarańczowy płaszcz. Odsłoniętą głowę charakteryzują długie, blond włosy opadające na plecy. Tuż za Marią Magdaleną stoi osłonięta białym płaszczem, płacząca kobieta ocierająca rękoma łzy. Lewą stronę kompozycji zajmuje grupa trzech mężczyzn. Na pierwszym planie klęczy zwrócony w trzech czwartych w prawo mężczyzna w podeszłym wieku, składając ręce w geście modlitwy. Charakteryzuje go długi, siwy zarost i osłaniający głowę biały turban. Ubrany jest w czerwoną szatę spodnią, biały płaszcz z szerokimi rękawami, zdobiony ornamentyką roślinną i obszyty gronostajowym futrem. Tuż za nim stoją dwaj pozostali mężczyźni, ujmując się rękoma, spoglądają na martwego Jezusa. Pierwszego z nich, ukazanego profilem, charakteryzuje krótki, brązowy zarost. Ubrany jest w jasnobrązowy płaszcz, na głowie ma biało-czerwony turban. Prawą ręką przesłania swą twarz. Drugi, lekko pochylony do przodu, ubrany jest w czerwoną suknię i zielony płaszcz. Owalną twarz charakteryzuje krótki, jasny zarost. Lewą rękę wspiera na piersiach. Na pierwszym planie, tuż przed sylwetką Jezusa znajduje się srebrne naczynie na oleje z leżącą obok przykrywką, srebrna misa z gąbką oraz korona cierniowa. W tle, po prawej stronie widoczna jest częściowo pionowa belka krzyża ze wspartą o nią drabiną, natomiast lewą część zajmuje skała z rosnącymi obok krzewami.

Zarys problematyki artystycznej

Przybliżone w tekstach Ewangelii wydarzenia związane z męką i śmiercią Jezusa dotyczą przede wszystkim konania na krzyżu oraz chwili złożenia ciała w „wykutym w skale” (Łk 23, 53) grobowcu, znajdującym się w umiejscowionym blisko Golgoty ogrodzie (J 19, 41–42). Niewspomniane na kartach ewangelii wydarzenia związane z lamentem nad martwym Jezusem, stanowiły aspekt niezwykle nurtujący wiernych. W dobie średniowiecza wykształcił się szereg medytacji pasyjnych oraz rozważań teologicznych odnoszących się do lamentu nad martwym Chrystusem. Eksponowały one istotną rolę Marii. Najpełniej dewocja bazująca na ideach „compassio” (współcierpienie) i „corredemptio” (współodkupienie) Matki Boskiej rozwinęła się w średniowieczu, oddziałując przy tym na przedstawienia plastyczne.
Emocje starano się wyrażać mimiką lub gestykulacją osób przedstawianych wokół ciała Jezusa. W przeciwieństwie do ikonografii bizantyńskiej, łączącej Opłakiwanie ze Złożeniem do grobu, kompozycje powstające na północ od Alp ukazywały tę scenę jako następstwo Zdjęcia z krzyża. Tradycja ta rozwinęła się w XIV wieku, jednak najczęściej stosowano ją u schyłku średniowiecza i na początku nowożytności. W prezentowanej kompozycji dostrzec można pewne pośrednie wpływy twórczości Corregia. Namalowana w 1522 roku scena Opłakiwania wywarła istotny wpływ na nowożytną ikonografię tego tematu. Artysta wprowadził wzór, według którego Matka Boska podtrzymując wspartą na jej kolanach głowę Jezusa, równocześnie omdlewa, osuwając się w ramiona św. Jana Ewangelisty. Rozpowszechniony następnie przez Annibala Carraciego (Neapol 1603, Londyn 1604, Paryż 1607) motyw z czasem ulegał pewnym przekształceniom. Na obrazie kęckim omdlewająca Maria podtrzymywana jest przez jedną z kobiet – Marię Kleofasową lub Marię Salome, św. Jan natomiast asystuje Marii z boku. W sylwetach dwóch mężczyzn w turbanach na głowach dopatrywać się należy postaci Nikodema, który wraz z Józefem z Arymatei zdjął ciało Jezusa z widocznego częściowo po prawej stronie krzyża. Józef, wspomniany w Ewangelii jako człowiek zamożny (Mt 27, 57-60), ukazany na płótnie w bogato zdobionych szatach, ofiarował Jezusowi także swój wykuty w skale grób. Obraz, podobnie, jak przedstawiające "Drogę na Kalwarię" płótno, został wykonany w 1842 roku przez nieznanego artystę.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Stan zachowania jest dobry.

Streszczenie

Ukazujący scenę Zdjęcia z krzyża obraz w kościele Reformatów w Kętach, został namalowany w 1842 roku przez anonimowego artystę. Płótno prezentuje wątek ikonograficzny, jaki wykształcił się w okresie średniowiecza, a znacznie rozpowszechnił się w czasach nowożytnych.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od strony prezbiterium w formie podestu i jednobiegowych schodów z pełną balustradą. Kosz na rzucie ściętego koła, na spłaszczonym wałku, z podwieszeniem o formie zbliżonej do stożka o wklęsłych bokach, ujętego czterema wolutami i pierścieniem, zakończonego szyszką. Ścianki kosza wydzielone wąskimi pilastrami, o trzonach dekorowanych plecionką, dźwigającymi gzyms stanowiący parapet, wyłamany na ich osi. W ich polach płyciny z rozetami, pod gzymsem podwieszone kwiatowe girlandy. Zaplecek wąski, flankowany dwoma pilastrami, kanelowanymi w dolnej partii trzonów, z rozetami w górnej. W polu płycina w formie stojącego prostokąta z dużą rozetą w środku, nad nią klucz. Baldachim na planie analogicznym do kosza, dekorowany kimationem oraz ornamentem roślinnym. Na nim rzeźbiony fragment skały z dwiema uskrzydlonymi główkami anielskimi, na którym leży otwarta księga z napisem „POENITE / MINI ET / CREDITE / EVANGE/LIO Marci 1. v(ersum) 15.”; za nią ustawione liście palm i duży krzyż, z promieniami na skrzyżowaniu belek. Obok, na skale siedzi putto, za nim gorejące serce i kotwica. Na podniebieniu baldachimu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura ambony polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze żółto-zielonym, detale i ornamentyka złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, orientowany, z półkoliście zamkniętym prezbiterium, zakrystią od północy i kaplicą od południa, z przedsionkiem i wieżą od zachodu. Budynek trójnawowy, trójprzęsłowy, z nawą główną szerszą od bocznych, oddzieloną filarami, ze sklepieniem kolebkowym z gurtami. Od zachodu chór muzyczny wsparty na filarach. Ściany artykułowane pilastrami, do których dochodzą gurty sklepienia, prezbiterium oddzielone łukiem tęczowym z napisem „OTO BARANEK BOŻY”. Między pilastrami naw bocznych oraz po obu stronach ołtarza okna w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Mniejsze w kaplicy, zakrystii, przedsionku, oraz z czterech stron wieży. Główne drzwi od wschodu, boczne od północy, kolejne do zakrystii. Fasada trójosiowa, dwukondygnacyjna, zakończona wieżą z hełmem. Osie wydzielone są występami, kondygnacja artykułowana fragmentami gzymsu. W dolnej kondygnacji drzwi o wykroju prostokątnym, powyżej okulus. W osiach bocznych wąskie okna w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście, powyżej pod fragmentami gzymsu rzędy ornamentu kostkowego. W drugiej kondygnacji, na występującym fragmencie ściany tarcza zegara. Powyżej kondygnacja ośmiobocznej wieży, z czterech stron przeprutej wąskimi oknami o wykroju jak w fasadzie. Ściany boczne kościoła gładkie, przedsionek zaznaczony płaskimi lizenami, okna umieszczone we wnękach. Nawa główna, kaplica oraz kruchta nakryte dachami dwuspadowymi, prezbiterium dwuspadowym zamkniętym półkoliście. Wieża zwieńczona hełmem o rozbudowanej konstrukcji. Na zwężającym się dachu cebulasta kopuła zakończona latarnią przeprutą arkadkami zwieńczoną mniejszą kopułką cebulastą zakończoną krzyżem na kuli. Do najstarszych elementów wyposażenia należą kamienna siedemnastowieczna chrzcielnica, krucyfiks z tego samego okresu oraz osiemnastowieczna rzeźba Chrystusa Frasobliwego.
kościół
Kościół parafialny Narodzenia św. Jana Chrzciciela
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta ujętego profilowaną, lekko złoconą ramą, zawiera wielofiguralną scenę drogi na Kalwarię. Po lewej stronie kompozycji, pośród kroczącego tłumu, widoczna jest postać niosącego krzyż Jezusa zwróconego niemal profilem w lewo, ubranego w białą tunikę i niebieski płaszcz. Jezus odwraca się w kierunku niewielkiej grupy podążających za nim, płaczących kobiet prowadzących dzieci. Po lewej stronie Jezusa, na pierwszym planie znajduje się postać zwróconej tyłem w prawo, przyklękającej św. Weroniki trzymającej w rękach białą chustę. Święta ubrana jest w białą bluzkę, zieloną spódnicę z przewiązaną w pasie popielatą zapaską. Głowę osłania kremowy zawój. Krzyż wraz z Jezusem niesie Szymon z Cyreny ukazany jako spoglądający na Jezusa mężczyzna w podeszłym wieku, o siwych włosach i zaroście, ubrany w brązową suknię. Tuż przed nim podąża ubrany w strój dworski żołnierz w kapeluszu z piórem na głowie, ciągnący za powrozy, którymi związany jest Jezus. Z drugiej strony Szymona znajduje się mężczyzna ubrany w czerwone, przypominające polski żupan szaty, z kołpakiem na głowie i pałką w podniesionej ręce. Pełną twarz charakteryzują długie, podkręcone wąsy. Po prawej stronie kompozycji, w tłumie żołnierzy w rzymskich strojach widoczna jest para prowadzonych na Kalwarię złoczyńców o związanych do tyłu rękach i nagich sylwetkach przesłoniętych w partii bioder białą i biało-niebieską tkaniną. Pomiędzy nimi znajduje się pies. Pejzażowe tło sceny, po prawej stronie stanowi widok murowanej zabudowy Jerozolimy, po lewej, w głębi widoczna jest góra Kalwaria z zarysem krzyży. Niebo pokrywają ciemne, skłębione chmury.
obraz
Droga na Kalwarię
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie stojącego prostokąta, zdobiona podwójną linią rytą wzdłuż krawędzi i rozetami w narożach. W polu tablicy inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Jerzemu Majerskiemu / Proboszczowi Makowskiemu, / Konsyliarzowi Konsystorza / Dyecezyi Tarnowskiej, / wysłużonemu Dziekanowi, / w 71 r(ok)u życia swego d(nia) 6. Paź/dziernika 1842. zmarłemu. / Dobremu Wujowi swemu / Jan i Joanna z Kleynów / Skakalscy. / na wieczną pamiątkę pomnik / ten położyli z prośbą Czytelników / o westchnienie za duszę Jego / do Boga.”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Jerzego Majerskiego
Zdjęcie nr 1: Kropielnica ustawiona na profilowanym cokole na planie kwadratu. Trzon w formie prostopadłościanu, delikatnie zwężającego się ku górze, na bokach zdobionego prostokątnymi płycinami, w polu jednej z nich ryta data: „1842”. Czara półkolista, od dołu puklowana, wewnątrz miedziana misa.
kropielnica
Kropielnica

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum grupa postaci pod krzyżem. Pośrodku sceny ukazana Maria w pozycji siedzącej, która obiema rękami przytrzymuje martwe ciało Chrystusa, bezwładnie leżące na ziemi. Za nią stoi pochylony św. Jan Ewangelista, po prawej klęczy zaś kobieta ocierająca twarz. Po lewej stronie Marii trzy klęczące kobiety, spośród których jedna pochylona całuje dłoń Chrystusa, druga trzyma puszkę, trzecia przesłania twarz splecionymi dłońmi. Za nimi stoją dwaj dyskutujący starcy, prawdopodobnie Józef z Arymatei i Nikodem, z których jeden trzyma białą tkaninę, a drugi koronę cierniową. Postacie o schematycznych rysach twarzy, pozbawionych cech indywidualnych; ubrane w tuniki i płaszcze, kobiety z welonami na głowach, a starcy w nakryciach głowy. Za postaciami znajduje się krzyż, o który oparta jest drabina. Scena ukazana na tle górzystego pejzażu z ciemnym, fioletowo-granatowym niebem. W dolnej części obrazu, na ziemi ukazana misa z gąbką, titulus oraz gwoździe. Obraz obwiedziony malowaną, szarą ramą oraz ujęty drewnianą, profilowaną ramą.
obraz

Opłakiwanie

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Opłakiwanie", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oplakiwanie

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności