Matka Boska z Dzieciątkiem
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 2: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 3: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 4: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 5: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 6: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 7: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 8: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 9: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.
Zdjęcie nr 10: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.

Matka Boska z Dzieciątkiem

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Małgorzaty i św. Katarzyny
Miejsce przechowywania
ołtarz główny
Identyfikator
DZIELO/13789
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
około połowy XV wieku; tło około 1530 roku
Technika i materiał
deska, tempera na gruncie kredowym; złocenia, złoto płatkowe na czerwonym pulmencie; tłoczenia
Wymiary podstawowe
szerokość – 64 cm
wysokość – 114 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Po raz pierwszy obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem został wzmiankowany w tekście wizytacji, dokonanej przez archidiakona krakowskiego Jana Tarnowskiego w latach 1644-1647. Wspomniano wówczas, iż „ołtarz większy rzeźbiony” zawiera „wizerunek Najświętszej Maryi Panny pomalowany trzymającej w rękach Chrystusa Pana, na głowie Chrystusa Dzieciątka korona srebrna pozłacana, z kilkoma klejnotami cennymi. W wizerunku Najświętszej Maryi Panny wota w liczbie siedem z dziesięcioma srebrnymi błaganiami. Także korona błagalna z korali.” Kolejny raz obraz wzmiankowany był w tekście wizytacji biskupiej przeprowadzonej w latach 1655-1657 przez Mikołaja Oborskiego, jako wizerunek „Beatissimae Virginis Mariae” wzbogacony srebrnymi wotami oraz koronami. W dokumentach wizytacyjnych z lat 1663-1665 natomiast obraz Najświętszej Marii Panny określony jest mianem „cudownego”, wzmiankowana jest także działalność bractwa „Najświętszego Różańca Najświętszej Maryi Panny”. Podczas przeprowadzonej w latach 1707-1713 wizytacji odnotowano w kościele parafialnym dziewięć ołtarzy, spośród których trzy nosiły wezwanie maryjne. Jeden z nich, „Altare primum. Maius muratum consecratum, structurae sculptoriae elegantsi sparsim deauratam cum imagine principali Beatissimae Virginis Mariae”, zawierał najprawdopodobniej omawiany wizerunek. Wspomniano także parę pozłacanych koron oraz tablice z wotami o różnych kształtach. W pierwszej połowie XVIII wieku poza wotami obraz zdobiły także sukienki. Po raz pierwszy informację na ich temat można znaleźć w zapisach wizytacji z lat 1747-1748, gdzie odnotowano, iż „wotow roznych srebrnych większych i mnieyszych 14. Na obrazie Beatissimae Mariae Virginae w wielkim ołtarzu iest sukienka srebrna w czapę robiona, ta wazy grzywien 34”.
Na przestrzeni XIX wieku wizerunek kęckiej Hodegetrii przemalowywany był aż dwa razy. Na desce, która jeszcze do niedawna zabezpieczała odwrocie obrazu znajduje się napis „Odnawiany ten obraz i suknia nowa rzeźbiona [przez] Stanisława Jarząbka 1906 Kęty”. Wówczas także powiększono podobrazie do wymiarów 193 x 110 cm. Około 1930 roku obraz poddano kolejnym pracom, w ramach których został on odnowiony i po raz trzeci przemalowany. Zniekształcona, pierwotna gotycka forma obrazu została określona w połowie XX wieku jako barokowa, czego dowodem jest informacja zawarta w „Katalogu zabytków sztuki w Polsce”. Pierwszej konserwacji, w ramach której przywrócono pierwotny wygląd malowidła dokonała w Krakowie Zofia Stawowiak w 1968 roku. Usunięte zostały wówczas dodane podczas poprzednich prac wtórne partie podobrazia, założone wzmocnienie w formie parkietażu, w warstwie malarskiej natomiast usunięte zostały przemalowania i wykonano częściową rekonstrukcję sporego ubytku. Na osłoniętych fragmentach tła przedstawienia oraz obszyciach szat postaci ukazały się pozostałości grawerowanej dekoracji. Po przeprowadzonych pracach czas powstania malowidła ustalono około połowy XV wieku, tło natomiast datowano około 1530 roku. Na sporządzonej kilka lat później (1972) karcie ewidencyjnej odnotowano także, iż „na strychu zachowana sukienka drewniana (XVIII w.)”. Kolejne ingerencje w strukturze artystycznej obrazu miały miejsce tuż przed uroczystością koronacji wizerunku Madonny w 1988 roku, w efekcie przemalowań i nadmiernego złocenia malowidło zatraciło gotycką stylistykę. Podczas ostatniej konserwacji (2017), przeprowadzonej przez Małgorzatę Nowalińską oraz Annę Sękowską, odpowiednio sklejone zostały deski podobrazia, usunięto warstwy przemalowań, natomiast uzupełnienie z płyty ze sklejki, jakie wypełniało rozległy ubytek warstwy malarskiej od konserwacji w 1968 roku zastąpiono wypełnieniem w postaci kitu. W trakcie powyższych prac ustalono także, iż obraz częściowo ucierpiał podczas pożaru kościoła parafialnego w Kętach, jaki miał miejsce w 1657 roku. Świadczy o tym nadpalony fragment odwrocia oraz spieczenia partii zaprawy w obrębie lamówek szat.
Do połowy XVII wieku wizerunek Madonny z Dzieciątkiem znajdował się w retabulum ołtarza głównego, następnie został przeniesiony do kaplicy bocznej, w której, według informacji zawartej w „Katalogu zabytków sztuki w Polsce”, znajdował się jeszcze w latach pięćdziesiątych XX wieku. W chwili obecnej ponownie jest eksponowany w ołtarzu głównym.

Opis

Obraz w kształcie stojącego prostokąta z półpostaciowym przedstawieniem Madonny podtrzymującej lewą ręką Dzieciątko Jezus. Maria ukazana jest na wprost, lekko przechyloną w lewo głowę charakteryzuje owalna, pociągła twarz o wyrazistych oczach z nieznacznie przymkniętymi powiekami, długim, prostym nosie, niewielkich ustach o opadających kącikach, wyraźnie zaróżowionych policzkach oraz subtelnie zaznaczonym podbródku. Maria ubrana jest w ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi obszyciami dekoltu i wąskich mankietów. Na jej głowie jest biała, półprzejrzysta chusta widoczna spod osłaniającego całą sylwetkę ciemnogranatowego płaszcza o bordowej podszewce i szerokiej, złoconej, dekoracyjnej lamówce, spiętego na piersiach dużą, złoconą broszą w kształcie rombu z czterema kółkami przylegającymi do jego lekko wklęsłych boków. Prawą ręką o smukłej, wyprostowanej dłoni Maria wskazuje na trzymane na lewej ręce siedzące Dzieciątko. Zwrócony w trzech czwartych w prawo Jezus lekko pochyla się do przodu. Pociągłą, o trójkątnym obrysie szczęki twarz charakteryzują duże, wyraziste oczy o nieznacznie przymkniętych powiekach, długi, prosty nos oraz niewielkie usta. Krótkie, brązowe, skręcone włosy opadają parą pukli na czoło Dzieciątka. Ubrane jest ono w długą, ciemnogranatową suknię z szerokimi, dekoracyjnymi, złoconymi lamówkami, spod której widoczne są bose stopy. Jezus prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma wspartą na kolanach zamkniętą księgę w zielonej oprawie. Głowy postaci okalają ryte w gruncie podobrazia nimby z motywami eliptycznych promieni ujętych wąskim okręgiem, dodatkowo wieńczą je złocone, kameryzowane korony otwarte. Złocone tło przedstawienia zdobi grawerowana wić roślinna. Obraz ujęty jest złoconą ramą w formie ażurowego układu liści akantu.

Zarys problematyki artystycznej

Określany mianem cudownego wizerunek Madonny z Dzieciątkiem w ołtarzu głównym w kościele parafialnym w Kętach należy do grona niezwykle popularnych w okresie późnego średniowiecza na terenie dawnej Małopolski malowanych na desce przedstawień maryjnych. Na wspomnianym obszarze zachowało się ich kilkadziesiąt zarówno w świątyniach klasztornych, jak i parafialnych. Początkowo wizerunek ten nazywany był przez dwudziestowiecznych historyków sztuki Matką Boską Piekarską (od cieszącego się dużym kultem obrazu z Piekar Śląskich) bądź Dudlebską (od czeskiego pierwowzoru), przez Jerzego Gadomskiego natomiast określony został mianem Hodegetrii typu krakowskiego. Hodegetria jest jednym z najstarszych i najczęściej występujących sposobów ukazywania Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Charakteryzuje się frontalnym, hieratycznym układem sylwetki Marii wskazującej na Jezusa dostojnym gestem dłoni. W kontekście greckojęzycznej genezy nazwy przedstawienia (ή oδηγήτρια – Wskazująca Drogę) gest ten interpretowany jest, jako wskazanie Syna Bożego będącego właściwą drogą ku zbawieniu. Cechami kompozycyjnymi wyróżniającymi grupę krakowskich Hodegetrii są głównie: lekko przechylona w stronę Jezusa głowa Marii, gest jej prawej ręki o wyprostowanej, ustawionej niemal poziomo dłoni z odgiętym ku górze kciukiem oraz lewej ujmującej nogi Dzieciątka, maforion Marii, czyli wierzchnia szata osłaniająca głowę oraz tułów, zazwyczaj spięty jest pod szyją fibulą. Jezus prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą wspiera na trzymanym na kolanach ewangeliarzu, jedna z jego widocznych spod sukienki stóp (prawa) widoczna jest od dołu. Tło kompozycji pozostaje złocone i zdobione grawerowanym ornamentem. Jak dotąd nie udało się ustalić źródła pierwowzoru, jakim zapewne musiał być niezachowany cudowny wizerunek z jednego z krakowskich kościołów.
Zjawisko masowego kopiowania cieszących się szczególnym kultem przedstawień było charakterystyczne m.in. dla sztuki włoskiej, a na terenach Małopolski pojawiło się zapewne dzięki wpływom czeskim, chociaż w żadnej części Europy nie osiągnęło takiej skali, jak na południu Polski. Omawiane wizerunki pod względem stylowym łączą w sobie cechy sztuki Europy wschodniej, bizantyńskiej i zachodniej, łacińskiej. Z pierwszym kręgiem wiąże się głównie typ ikonograficzny i jego hieratyczność, z drugim sposób modelowania partii sylwetek postaci i ich szat. W tej kwestii widoczne są tutaj pewne złagodzenia w opracowaniu rysów twarzy i drapowań tkanin, które pod wpływem zarówno malarstwa włoskiego protorenesansu, jak i zaalpejskiego stylu międzynarodowego ulegają pewnemu zmiękczeniu modelunku i malarskości, zyskując na pewnej elegancji, finezji i płynności rysunku przy wydobyciu fizycznego piękna. Obrazy z wizerunkami krakowskiej Hodegetrii stanowiły zarówno części środkowe tryptyków jej dedykowanych, jak również występowały w wersji samodzielnych tablic ustawianych na ołtarzach. Z biegiem lat i zmian w wyposażeniu świątyń, zwłaszcza te cieszące się szczególnym kultem, były umieszczane w nowo powstających retabulach ołtarzowych – jak miało to miejsce także w przypadku wizerunku kęckiej Madonny. Dzięki przeprowadzonym dwóm, szeroko zakrojonym pracom konserwatorskim (1968, 2017) udało się przywrócić pierwotną, gotycką formę malowidła skrywaną przez lata warstwami przemalowań. Pod względem warsztatowym obraz wiązany jest z kręgiem krakowskiego Mistrza Matki Boskiej z Wojkowic Kościelnych, działającego w latach 1450-1470. Pracownia ta jest uznawana za jedną z pierwszych, jaka specjalizowała się w wizerunkach Hodegetrii. W grupie dzieł wiązanych z tym warsztatem znalazły się obrazy z Wojkowic Kościelnych, Słomnik, Łężyn, Pustelnika, Jazowska, Krakowa-Pleszowa oraz Kęt, a także fragmentarycznie zachowane malowidło w Moszczenicy Małopolskiej oraz zaginiony ze Szreniawy. Najprawdopodobniej była to jedna z pierwszych pracowni w tej części Europy, w której stosowano szablon. Efektem tego było ujednolicenie wymiarów, kształtu i typów obrazów, co wpływało na przyspieszenie procesu powstawania licznie zamawianych malowideł. Cechami wyróżniającymi dzieła wspomnianego warsztatu były m.in. takie niuanse plastycznego modelunku fizjonomii, jak wyraziście zaznaczony, prosty nos, oprawa oczu o przyciemnionej pod brwiami partii z wyraźnie zaznaczoną granicą w zewnętrznym kąciku oka czy wyraźnie zaakcentowane kości obojczykowe. W sposobie opracowania draperii uwagę zwraca biały welon sfałdowany wzdłuż prawego policzka Madonny oraz obustronnie obszyty dekoracyjną taśmą zdobioną wicią roślinną maforion Marii. Sylwetkę Dzieciątka charakteryzuje natomiast układ palców prawej rączki ukazanej w geście błogosławieństwa, z mocno zgiętym palcem serdecznym oraz wyprostowanym i odsuniętym w bok małym. W obrębie ubioru natomiast zwraca uwagę stosunkowo sztywna, silnie sfałdowana sukienka, także obszyta dekoracyjną lamówką.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.
W 1968 rok podczas konserwacji przeprowadzonej przez Zofię Stawowiak m.in. usunięto warstwy przemalówek oraz uzupełniono rozległy ubytek warstwy malarskiej wstawką z płyty sklejki. Kolejne prace konserwatorskie obrazu przeprowadzone w 2017 roku przez Małgorzatę Nowalińską i Annę Sękowską doprowadziły do ustabilizowania podobrazia, usunięcia dwudziestowiecznych przemalówek oraz wymiany wypełnienia ubytku warstwy malarskiej, dokonano także rekonstrukcji m.in. dekoracyjnej broszy spinającej płaszcz Marii.

Literatura

Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, województwo krakowskie, (red.) Szablowski Jerzy, t. 1, Warszawa 1953, s. 15.

Chrzanowski Tadeusz, Kornecki Marian, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 151.

Prolegomena do badań nad obrazami Hodegetrii typu krakowskiego, (red.) Gadomski Jerzy, Kraków 2014, s. 9-37.

Hodegetrie Krakowskie 1450-1490, (red.) Schuster-Gawłowska Małgorzata, Lempart-Geratowska Marta, Kraków 2017, s. 25-26, 196-200.

Streszczenie

Określany mianem cudownego wizerunek Madonny z Dzieciątkiem w ołtarzu głównym w kościele parafialnym w Kętach stanowi ciekawy, późnogotycki typ ikonograficzny zwany Hodegetrią krakowską. Wyniki ostatnich prac konserwatorskich wskazują, iż datowany na połowę XV wieku obraz jest związany z kęcką świątynią od wieków. Świadczą o tym m.in. ślady po pożarze, jaki zniszczył kościół w 1657 roku.

ŹRÓDŁA ARCHIWALNE

AVCap. 45, s. 211.
AVCap. 46, s. 163 -165.
AV 8, k. 247r - 249r.
AV 23, s. 1270.
AVCap. 61, s. 1173.

Stawowiak Zofia, Sprawozdanie z prac konserwatorskich, 17. XII. 1968, Archiwum Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie.

Krasnowolska Maria, Karta ewidencyjna WUOZ, 1972 rok.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Jedno dwustronnie malowane skrzydło ołtarzowe o kształcie stojącego prostokąta. Na awersie cztery sceny z życia i działalności św. Bartłomieja Apostoła w Indiach: Uzdrowienie córki króla Polemiusza, Wypędzenie diabła ze świątyni, Chrzest króla Polemiusza i jego dworu oraz Pojmanie św. Bartłomieja. Na rewersie Modlitwa w Ogrojcu. Na fragmencie części środkowej (2/3 całości) umieszczono dwie sceny męczeństwa świętego oraz duże całopostaciowe przedstawienie św. Bartłomieja stojącego frontalnie na tle wzorzystej tkaniny. Twarz szeroka okolona czarnymi kędzierzawymi włosami i takąż brodą. Ubrany w długą ciemną suknię, spod której u dołu widać tylko czubki czerwonych spiczastych butów. Okryty białym płaszczem z czerwoną podszewką. Ręce ugięte w łokciach, w prawej dłoni nóż (narzędzie męki), w lewej oprawna księga.
ołtarz
Tryptyk św. Bartłomieja
Zdjęcie nr 1: Figura umarłego Chrystusa przybita do krzyża trzema gwoździami. Ciało w lekkim zwisie, o ramionach układających się w delikatny łuk, nogi lekko ugięte, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Chrystus ma wąską, pociągłą twarz, o zamkniętych oczach, prostym nosie i otwartych ustach. Twarz okolona krótką brodą oraz włosami sięgającymi ramion, rzeźbionymi w regularne fale. Ciało ma szczupłe i smukłe, o delikatnie zaznaczonych żebrach klatki piersiowej oraz ranie w boku. Perizonium w formie krótkiej, ściśle opinającej biodra tkaniny, zawiązanej w partii podbrzusza. Polichromia figury naturalistyczna, zachowana fragmentarycznie.
rzeźba
Krucyfiks

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Matka Boska z Dzieciątkiem", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-z-dzieciatkiem-62

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności