św. Kazimierz Jagiellończyk
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
Zdjęcie nr 2: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
Zdjęcie nr 3: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
Zdjęcie nr 4: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
Zdjęcie nr 5: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
Zdjęcie nr 6: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.

św. Kazimierz Jagiellończyk

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Kęty
Miejscowość
Kęty
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Małgorzaty i św. Katarzyny
Miejsce przechowywania
zakrystia
Identyfikator
DZIELO/23782
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1872 rok
Autor
Józef Ignacy Maultz
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Żywiec
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary podstawowe
szerokość – 134,5 cm
wysokość – 202 cm
Wymiary szczegółowe
Wysokość bez ramy – 196 cm
Szerokość bez ramy – 118 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Obraz został namalowany w 1872 roku w Żywcu przez Józefa Ignacego Maultza.

Opis

Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy.
W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.

Zarys problematyki artystycznej

Przechowywany w zakrystii kościoła parafialnego w Kętach obraz ukazuje św. Kazimierza Jagiellończyka, polskiego królewicza, syna Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Jego postać, jako wzorzec księcia chrześcijańskiego, charakteryzowano szeregiem cnót, o jakich wspominali już dawni polscy hagiografowie, np. Piotr Skarga, który podkreślał, iż św. Kazimierz „w czystości cielesnej się chował, [...] krócił i umartwiał ciało swoje włosiennicą grubą, postami i potraw królewskich odstępowaniem, niespaniem, modlitwą długą i częstą, aby rozumowi i nabożeństwu ten oścień podlegał”. Podobnie Florian Jaroszewicz zauważał, że „choć był królewskiego domu i po wierzchu drogie szaty nosił, na ciele jednak włosienicę miał ukrytą […] na gorących modlitwach nie tylko dni, ale i noce trawił, przeto w głębokiej już nocy skrycie wychodził z królewskiego pałacu i do kościoły albo inne miejsca święte obchodził, a przed ich drzwiami, albo leżąc krzyżem, albo pokornie klęcząc, modlił się”. Scena ukazująca wizję św. Kazimierza nie znajduje odniesienia w jego życiorysie, stanowi najprawdopodobniej nawiązanie do szczególnego nabożeństwa świętego królewicza do Matki Boskiej, co znacząco wpłynęło na jego ikonografię. Aneta Kramiszewska, analizując szereg podobnych przedstawień w sztuce barokowej, na przykładzie wizerunków św. Jana z Dukli zwróciła uwagę, że przedstawienie świętego ukazanego w pozie modlitewnej spoglądającego na ukazaną powyżej, pośród obłoków Madonnę z Dzieciątkiem, stanowi siedemnastowieczne wyobrażenie modlitwy przedstawianej postaci do Matki Boskiej. „Chyba nie nazwalibyśmy tego wyobrażenia inaczej, niż adoracja lub modlitwa świętego”. Podstawowym zadaniem artystów było bowiem „podkreślenie cnoty pobożności świątobliwego człowieka i ukazanie go w scenie modlitewnej adoracji Bóstwa. Wykorzystywano do tego prastary schemat formalny sytuujący istotę Boską wśród obłoków lub aniołów, powyżej śmiertelnika, który pokornie klęczy u jej stóp”. Tego typu przedstawienia stanowiły pierwowzór dla szeregu wizerunków świętych, jakie pojawiały się w plastyce epoki baroku, będąc efektem ówczesnej pobożności oraz stosowanych wówczas sposobów wyrazu formalnego. Pewną analogię do omawianego malowidła w Kętach stanowią obrazy ukazujące św. Kazimierza podczas modlitwy i Matkę Boską pośród obłoków w kościele św. Kazimierza w Poznaniu, z 1696 roku czy płótno „Wizja św. Kazimierza” autorstwa brata Nowakowicza w Muzeum 600-lecia na Jasnej Górze.
Prezentowane dzieło powstało w żywieckiej pracowni tamtejszego malarza Józefa Ignacego Maultza (1824-1878) wykształconego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wojciecha Kornelego Stattlera. Maultz jest autorem licznych obrazów o tematyce sakralnej zachowanych w kościołach Żywiecczyzny oraz miejskim Muzeum w Żywcu.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Pofalowane płótno, drobne przetarcia warstwy malarskiej, krakelury na całej powierzchni, zabrudzenia powierzchni płótna.

Streszczenie

Znajdujący się w zakrystii kościoła parafialnego w Kętach obraz ukazujący św. Kazimierza Jagiellończyka modlącego się do Matki Boskiej został namalowany w Żywcu w 1872 roku przez Józefa Ignacego Maultza.

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami przedstawia Świętą Rodzinę w chwili znalezienia Jezusa w świątyni jerozolimskiej. Postaci ukazane są całopostaciowo. Lewą stroną kompozycji zajmuje sylwetka zwróconej w trzech czwartych w lewo Marii pochylającej głowę. Ukazaną z profilu, owalną twarz charakteryzują drobne, delikatne rysy. Ubrana jest w czerwoną suknię i niebieski, spięty pod szyją płaszcz, głowę osłania opadająca na barki biała chusta, spod której widoczne są długie, kręcone, brązowe włosy. Maria składa ręce w geście modlitewnym. Pośrodku znajduje się zstępujący po kamiennych stopniach Jezus zwrócony na wprost. Przechylona w prawo głowa zwrócona jest w trzech czwartych w prawo. Owalną twarz charakteryzują delikatne, młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Długie, ciemny blond, falowane włosy opadają na barki. Jezus ubrany jest w długą, białą, drobno fałdowaną suknię przewiązaną jasnozielonym paskiem. Prawą rękę unosi w geście przemowy, lewa spoczywa w dłoni stojącego obok, po prawej stronie, św. Józefa. Mężczyzna kroczy zwrócony w trzech czwartych w prawo. Zwróconą w trzech czwartych w prawo głowę charakteryzują delikatne rysy dojrzałego mężczyzny, z krótkim, brązowym zarostem. Długie, falowane włosy opadają na barki i plecy. Święty ubrany jest w fioletową suknię z niewielkim kołnierzykiem spiętym guzikiem oraz jasnobrązowy płaszcz. Na lewym ramieniu wspiera trzymany w lewej dłoni kij pielgrzymi. Głowy postaci okalają świetliste nimby. W tle, po lewej stronie widoczna jest fragmentarycznie monumentalna kolumna o kanelowanym trzonie, osadzona na wysokim cokole, a w głębi fragment ciemnoniebieskiego nieba. Kolorystykę malowidła cechuje stosunkowo zróżnicowana gama i silny modelunek światłocieniowy. Obraz ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną w górnej partii parą ażurowych, stylizowanych motywów roślinnych.
obraz
Znalezienie Jezusa w świątyni
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, ujęty w szeroką, profilowaną, pozłacaną, ramę. Kompozycja zamknięta łukiem półkolistym, przyłucza pomalowane na czerwono. Pośrodku na tle rozległego, pagórkowatego pejzażu z błękitnym niebem przedstawiona św. Barbara zwrócona trzy czwarte w lewo, w pozycji stojącej, z kielichem z hostią w dłoniach, depcząca lewą stopą leżący na ziemi miecz. Twarz o idealizowanych rysach, młodzieńcza z długim nosem, małymi ustami i oczami skierowanymi na widza; długie włosy upięte do tyłu. Święta jest ubrana w długą, białą suknię z długimi rękawami, obwiedzioną u dołu niebieską lamówką, a przy rękawach i u szyi złotą. Na plecy ma założony czerwony płaszcz odsłaniający prawe ramię. Jej włosy ozdabia złota opaska z białym klejnotem, a szyję sznur pereł z krzyżykiem, wokół jej głowy znajduje się świetlisty nimb. Po lewej stronie obrazu miasto z wysoką budowlą zwieńczoną kopułą, po prawej sygnatura „J(ózef) Maultz z / Żywca / 18[?]”.
obraz
Św. Barbara

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Kazimierz św. Jagiellończyk
Kazimierz św. Jagiellończyk
SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Józef Ignacy Maultz

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona zawieszona jest na ścianie, z wejściem w zaplecku. Kosz ambony, na rzucie owalu, artykułują cztery pilastry osadzone na obiegającym jego podstawę cokole, wspierające wyłamujący się ponad nimi gzyms wieńczący. Podwieszenie kosza jest w formie czterech wolutowych kabłąków spiętych spłaszczonym pierścieniem. Zaplecek jest w formie prostokątnej płyciny ujętej parą pilastrów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z wydatnym gzymsem. Zwieńczenie ma formę półkolistego przyczółka. Pola kosza ambony wypełniają płaskorzeźbione przedstawienia trzech świętych Janów. W środkowym znajduje się św. Jan Kanty siedzący przy pulpicie z otwartą księgą, poniżej znajduje się kartusz herbowy, o krawędziach zdobionych ornamentyką akantową, z napisem: „Et lex / clementia / in linqua / eius”, natomiast w medalionie powyżej jest zamknięta księga z siedmioma pieczęciami. Po lewej znajduje się św. Jan Ewangelista, poniżej na kartuszu napis: „Quia verum est testimo/nium eius”, w medalionie zaś klatka. Po prawej jest przedstawienie św. Jana Chrzciciela z kartuszem z napisem: „Et enim / manus Domini / errat /cum / suo” oraz medalionem ze znakiem ręki trzymającej trąbę. Pilastry zdobią motywy kampanulli oraz uskrzydlonych główek anielskich, z których niektóre są na tle konch. Tuż pod gzymsem wieńczącym podwieszona jest girlanda kwiatowa. Belkowanie zaplecka ambony wsparte jest dodatkowo na wolutowych wspornikach, trzony pilastrów zdobią kampanulle. Po środku płyciny zaplecka, nad wejściem znajduje się ujęty akantem kartusz herbowy z napisem: „Docebit vos omnia”. Zwieńczenie ambony zdobią figurki dwóch par aniołków, z czego jedna usytuowana jest na krawędziach przyczółka, druga wypełnia pole tympanonu. Ukazane naprzeciw siebie w pozycjach półleżących, o przeplatających się nogach obuczącz podtrzymują otwartą księgę z napisem: „EVANGELIUM IESU CHRISTI”. Szczyt zwieńczenia jest w formie promienistej glorii z gołębicą Ducha Świętego po środku. Struktura ambony jest pomalowana na biało, podobnie, jak odsłonięte partie ciał aniołków. Detal architektoniczny, ornamnetyka, szaty i skrzydła są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz jest na planie ośmioboku z cokołem i podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego szyszką. Po lewej stronie przylega do niego ganek na rzucie czworoboku. Naroża kosza i ganku ujęte są kolumienkami, których trzony w dolnej partii zdobią liście akantu i rozetki, wyżej obiega je para pierścieni, pomiędzy którymi naprzemiennie są kaboszony i rozetki, natomiast górna część jest kanelurowana. Na kompozytowych kapitelach wsparte jest belkowanie parapetu. Zaplecek ambony ujmuje para osadzonych na cokołach kolumienek w dolnej partii zdobionych motywem floralnym, w górnej kanelurowaniem, wpierających wyłamujące się ponad nimi, przerwane belkowanie. Baldachim jest na rzucie ośmioboku. Jego krawędź obiega wyłamujące się na narożach belkowanie. Zwieńczenie ma formę osadzonego na niewysokim cokole stożka o lekko wklęsłych ściankach, nakrytego wklęsło-wypukłym hełmem na rzucie ośmioboku, na którym osadzony jest złocony krzyż o trójlistnych zakończeniach ramion oraz z kręgiem obłoków i wiązkami promieni na ich przecięciu. Płyciny podwieszenia kosza zdobią liście akantu. Na cokole kosza i ganku są girlandy z kwiatami róż, natomiast na fryzie akantowa wić. Ścianki ganku artykułują prostokątne płyciny natomiast kosza – w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Ujęte są profilowaną, złoconą ramą i wypełnione dekoracyjnym motywem wazonu z kompozycją liści akantu o symetrycznym układzie. W polu zaplecka znajduje się płycina w kształcie stojącego prostokąta zamknięta półkolistym łukiem nadwieszonym z górnymi narożnikami zaakcentowanymi przez wklęsłe łuki odcinkowe. Ujęta jest profilowaną, złoconą ramą. Wypełnia ją motyw dekoracyjny złożony z ukazanych na tle krzyżującego się kwiatu lilii i gałązki palmowej, skrzyżowanych kotwicy i krzyża, z sercem gorejącym pośrodku, dodatkowo u dołu kompozycji jest para kwiatów róży, a u góry wstążka. W podniebiu baldachimu znajduje się gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Dolną krawędź baldachimu obiega motyw lambrekinu, belkowanie zdobi ornament kostkowy i wole oczy. Dekorację cokołu zwieńczenia stanowią motywy akantowe, artykułujące naroża akantowe woluty oraz wazony. Natomiast górną część zwieńczenia i hełm zdobią akantowe liście. Struktura ambony utrzymana jest w bieli, czerwieni, błękicie i jasnym różu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, umieszczona jest na filarze, z wejściem od prawej strony w postaci jednobiegowych schodów z balustradą w formie wydzielonych kolumienkami, ażurowych płycin zdobionych w narożu ornamentyką roślinną. Wsparty na ośmiobocznym filarze kosz jest na rzucie ośmioboku. Wydzielone kolumienkami ścianki wypełniają prostokątne płyciny zamknięte łukiem w kształcie rybiego pęcherza, z rzeźbionymi figurami czterech ewangelistów stojących na niewielkich konsolkach. Profilowany parapet ambony zdobi motyw rozetek. Na zaplecku ambony zawieszony jest zegar w drewnianej obudowie. Baldachim na rzucie ośmioboku o krawędziach ujętych fryzem arkadkowym oraz niewielkimi sterczynkami. Zwieńczenie w formie ażurowego pinakla z figurą Jezusa wewnątrz. Struktura ambony pokryta jest ciemnobrązową bejcą, zaś figura utrzymana w odcieniu naturalnego drewna.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Para całopostaciowych, pełnoplastycznych figur przedstawia stojące na niewielkich postumentach anioły zwrócone w trzech czwartych ku wnętrzu zwieńczenia retabulum. Pociągłe twarze o prostokątnym obrysie charakteryzują sumarycznie opracowane rysy z szeroko rozstawionymi, niewielkimi oczami, zarumienione policzki, czubki niewielkich nosów oraz podbródki. Długie, skręcone włosy opadają na plecy. Nagie sylwetki postaci częściowo okrywają złocone, mocno drapowane szaty; anioł po lewej stronie ma osłonięte lewe ramię, a anioł po prawej odkryte ramiona i tors. Na plecach znajdują się duże złocone i srebrzone opuszczone skrzydła. Anioł po lewej stronie retabulum lewą rękę wyciąga nieco do przodu, prawą opuszcza w dół, drugi, po prawej, obydwie ręce wyciąga przed siebie.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Para pełnoplastycznych, całopostaciowych figur przedstawia anioły przyklękające na przerwanym, wolutowym przyczółku zwieńczenia ołtarza. Ich zwrócone niemal w trzech czwartych, młodzieńcze sylwetki są lekko pochylone ku sobie. Owalne, szerokie twarze aniołów charakteryzują pełne, wyraziste, niemal identyczne rysy z dużymi oczami, długimi, prostymi nosami i lekko zarumienionymi policzkami. Ich falowane, brązowe, częściowo przesłaniające uszy włosy łagodnie opadają na plecy. Sylwetki aniołów, charakteryzujące się stosunkowo naturalistycznie opracowaną muskulaturą, okryte są rozwianymi, złoconymi szatami od pasa do kolan u anioła po prawej stronie i częściowo w partii bioder u anioła po lewej. Na plecach mają duże, złocone skrzydła. Anioł po lewej prawą rękę wspiera na piersiach, lewą wyciąga przed siebie, drugi obydwie składa na klatce piersiowej.
rzeźba
Anioł

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba w kształcie stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach. W centrum kompozycji na wielobocznym cokole z rytą datą „1872” stoi Maria, ukazana frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą wyciąga w bok, w dłoni trzyma różaniec. Twarz ma owalną, o łagodnych rysach, migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną brązowymi włosami ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w przylegającą do ciała, obficie drapowaną suknię, przepasaną w talii, pod szyją ma zapięty płaszcz opadający na ramiona i prawą nogę, a na głowie welon. Dzieciątko w pozycji siedzącej, o esowato wygiętej sylwetce, zwrócone w lewo, prawą rękę ugina i unosi w geście błogosławieństwa, lewą wyciąga przed siebie, w dłoni trzyma różaniec. Twarz ma kwadratową, o pełnych policzkach, zamkniętych oczach, małym nosie i ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Ciało ma pulchne, w partii bioder przewiązane pieluszką. W lewym dolnym rogu obrazu klęcząca postać św. Dominika, ukazana z prawego profilu, z uniesioną głową i rękami złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi w górę, okoloną krótką brodą i włosami, na głowie ma tonsurę. Ubrany jest w habit ze szkaplerzem oraz płaszcz z kapturem. Przed nim, na ziemi leży pies z pochodnią w pysku. W prawym dolnym rogu klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych do środka kompozycji, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, o zamkniętych oczach, długim nosie i wąskich ustach. Wokół głowy ma podwikę, na niej welon. Ubrana jest w habit ze szkaplerzem, na ramiona ma narzucony płaszcz. Wokół Marii gloria promienista, tło przedstawienia wypełnione obłokami. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, stroje i tło złocone i srebrzone.
płaskorzeźba
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską. W centrum kompozycji Matka Boska z Dzieciątkiem przekazujący różańce klęczącym św. Dominikowi (po lewej) oraz św. Katarzynie Sieneńskiej (po prawej). Maria ukazana frontalnie w pozycji siedzącej z Dzieciątkiem Jezus na lewym kolanie, z różańcem w prawej dłoni, lewą stopą wspierająca się na globie ziemskim, który owija wąż z jabłkiem w pysku. Twarz owalna, z drobnymi ustami, dużym nosem i dużymi, niebieskimi oczami; okolona długimi, kręconymi, brązowymi włosami, opadającymi na ramiona. Ubrana jest w czerwoną suknię oraz niebieski płaszcz spięty pod szyją zieloną broszką. Dzieciątko Jezus ukazane w pozycji siedzącej, delikatnie zwrócone w prawo, z różańcem w lewej dłoni, prawą dłonią czyniące gest błogosławieństwa. Twarz okrągła o dziecięcych rysach. Na głowach Marii i Dzieciątka korony otwarte, kameryzowane. Wokół głowy Matki Boskiej wieniec z 12 gwiazd oraz duży, złoty nimb o ząbkowanych brzegach. U dołu, po prawej stronie św. Katarzyna Sieneńska zwrócona trzy czwarte w prawo, klęcząca, z rękami złożonymi w geście modlitwy, w których przytrzymuje różaniec od Dzieciątka. Święta ubrana jest w biały habit, czarny płaszcz i welon dominikański. Po drugiej stronie analogicznie ukazany św. Dominik, rękami odbierający różaniec od Matki Boskiej. Ubrany jest w biały habit i czarny płaszcz dominikański, na głowie ma tonsurę. Wokół głów świętych znajdują się złote i koliste nimby. Pomiędzy świętymi jest pies z pochodnią w pysku. W górnej części obrazu dwa aniołki wyłaniają się spośród obłoków i podtrzymują girlandę z róż. Scena ujęta jest owalną ramą utworzoną z różańca i cierni, w której znajdują się medaliony z mniejszymi scenami obrazującymi tajemnice różańca. Sceny są opisane na tle białych, leżących prostokątów, od lewej strony, od góry są to: „Zwiastowanie”, „Nawiedzenie”, Narodzenie”, „Ofiarowanie”, „Znalezienie”, „Pojmanie”, „Biczowanie”, „Cierniem koronowanie”, „Krzyża Św[iętego] dźwiganie”, „Ukrzyżowanie”, „Zmartwychwstanie”, „Wniebowstąpienie”, „Ducha Św[iętego] Zesłanie”, „Wniebowzięcie”, „Ukoronowanie”. U dołu malowana rama w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego u góry łukiem wklęsłym z napisem: „ORĘDOWNICZKO RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Tło brunatno-różowe. Rama profilowana, złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku ramion zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta. W centrum kompozycji na rozjaśnionym tle ukazano Matkę Boską z Dzieciątkiem, od której św. Dominik odbiera różaniec. Ukazana nieznacznie z lewej strony siedząca na obłokach Madonna podtrzymuje prawą ręką siedzące na jej kolanach Dzieciątko Jezus, prawą zaś podaje klęczącemu nieznacznie niżej  św. Dominikowi różaniec. Madonna została ukazano frontalnie jako młoda dziewczyna. Ma owalną twarz o jasnej karnacji, wysokie czoło, wydatny nos i usta o pełnych wargach. Spojrzenie półprzymkniętych oczu skierowane jest na Dominika. Jego głowę otaczają jasne, długie włosy spływające puklami na ramiona. Maria ubrana jest w bladoczerwoną suknię przewiązaną w pasie i niebisko-fioletowy płaszcz zarzucony na ramiona oraz spięty pod szyją tasiemką ze złocistym napisem "Zdrowaś Marya". Prawa poła płaszczu jest przerzucona przez jej kolana. Spod sukni u dołu widać fragment stopy w sandale. Siedzące Dzieciątko Jezus ujęto w trzech czwartych w prawo. Zbawiciel prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, natomiast w lewej trzyma mały krzyżyk. Dzieciątko ubrane jest w jasnobiałą tunikę, spod której widać fragment bosej prawej stopy. Przed Marią z prawej strony kompozycji klęczy św. Dominik przedstawiony w trzech czwartych w prawo z głową ujętą w profilu. Święty obiema rękami odbiera od Madonny różaniec. Jest to dojrzały mężczyzna o owalnej twarzy z jasną karnacją. Charakteryzuje ją wydatny nos i usta. Głowę otaczają krótkie włosy z wystrzyżoną tonsurą odsłaniające lewe ucho. Święty ubrany jest w habit dominikański z czarnym płaszczem z kapturem. Nad głową ma nimb talerzowy z gwiazdą pośrodku. Za Marią widać częściowo dwóch chłopców trzymających girlandę różaną. Na pierwszym planie w rogu obrazu leży otwarta księga oparta o inne dwie zamknięte księgi, a za nią płonąca świeca. Na kartach księgi umieszczono inskrypcję: „Bądź pozdro / wiona Pa-/nienko / Marya! / Ciebie wzy/wają wszyscy grzesznicy Malował / 1872 / Wojciech Eliasz”.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem stojącej na skale Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w czerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Obiema ugiętymi rękami odbiera różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w górę, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem i białym welonem oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Pomiędzy świętymi leży otwarta księga ze świecą. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum przedstawienia unoszący się na tle rozświetlonych obłoków Chrystus, ukazany frontalnie, z ugiętą lewą nogą oraz obiema rękami uniesionymi i rozłożonymi na boki. Twarz ma owalną, o niskim czole, z dużymi oczami skierowanymi w górę, prostym nosie i niewielkich, pełnych ustach, okoloną krótkim, jasnym zarostem i długimi jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrany jest w białą tunikę o szerokich rękawach oraz przerzucony diagonalnie biały płaszcz z rozwianym fragmentem tkaniny z tyłu postaci. Wokół jego głowy nimb w glorii promienistej. Postać Chrystusa flankują unoszące się nieco niżej postacie Mojżesza i Eliasza. W lewej części obrazu ukazany jest Mojżesz, zwrócony profilem w prawo, z ugiętymi nogami, prawym ramieniem obejmuje tablice z Dekalogiem. Wyobrażono go jako starca z długą siwą brodą i krótkimi włosami. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz jasnobrązowy płaszcz opasujący całą postać. W prawej części obrazu unosi się Eliasz zwrócony w trzech czwartych w lewo, z wysuniętą w przód, ugiętą lewą nogą, obiema rękami trzyma księgę, na której znajduje się sygnatura malarza: „Wojciech / Eljasz / 1872”. Ukazany jest jako starzec z krótką, siwą brodą i krótkimi włosami. Ubrany w zieloną tunikę oraz różowy, rozwiany płaszcz opasujący ciało. W dolnej części obrazu półpostacie apostołów Jakuba, Piotra i Jana zasłaniających i chowających twarze.
obraz
Przemienienie Pańskie

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "św. Kazimierz Jagiellończyk", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-kazimierz-jagiellonczyk-1

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności