Jan Apostoł (Ewangelista) był synem Zebedeusza, rybaka znad jeziora Genezaret oraz Marii Salome i jednym z pierwszych uczniów powołanych przez Chrystusa. Jako jedyny wytrwał u boku Zbawiciela do momentu jego śmierci na krzyżu. Był autorem Ewangelii, trzech Listów i Apokalipsy. W latach 81-96, za panowania cesarza Domicjana, przebywał na zesłaniu na wyspie Patmos. Został cudownie uratowany z kotła, w którym chciano go spalić. Zmarł około 100 roku w Efezie. Kult świętego koncentrował się wokół jego grobu i poświęconych mu świątyń m.in. w Rzymie oraz na wyspie Patmos. Był szczególnie czczony na terenach należących do zakonu krzyżackiego, kościoły pod jego wezwaniem powstały w Malborku i Kwidzynie. W ikonografii ukazywany jest jako młodzieniec w tunice i płaszczu. Towarzyszący mu niemal zawsze w przedstawieniach orzeł, król ptaków wskazuje, że św. Jan przewyższał poziomem swojej wiedzy teologicznej pozostałych ewangelistów. Orzeł nawiązuje również do wyobrażeń z wizji proroka Ezechiela (Ez 1, 4-12) i św. Jana (Ap 4, 6-8) interpretowanych jako symbole czterech ewangelistów. Innymi atrybutami świętego są: księga lub zwój, palma męczeńska, pióro lub elementy zaczerpnięte z Apokalipsy, takie jak plagi lub jeźdźcy.
Agata Felczyńska, "Jan Ewangelista św. ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/ludzie/jan-ewangelista-sw