Łętownia

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
suski
Gmina
Jordanów
Tagi
Armia Krajowa Beskid Makowski dwór folwark Gadomscy górale kliszczaccy izba regionalna Jerliczowie Jordanowie Kempnerowie klucz myślenicki kolonizacja niemiecka Krosnowscy Lisiccy partyzantka Przerębscy rabacja galicyjska Remerowie Sierakowscy wójtostwo myślenickie Zebrzydowscy
Autor opracowania
Piotr Kołpak
Uznanie autorstwa 4.0

Zabytki

Parafie

Ludzie

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na zielonym cokole zwężającym się ku górze, na planie kwadratu. Chrystus ukazany frontalnie, stoi na lekko ugiętych nogach, prawa rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą trzyma drzewce chorągwi wykonanej z czerwonego materiału obszytego frędzlą z naszytym wizerunkiem Najświętszego Serca Marii. Twarz Chrystusa owalna, o wysokim czole, dużych, migdałowatych oczach, łukowatych brwiach, dużym nosie i wąskich ustach; okoloną falista brodą oraz jasnobrązowymi włosami sięgającymi ramion, skręconymi w regularne pukle. Nad głową ma nimb promienisty. Chrystus nakryty czerwonym płaszczem o niebieskiej podszewce ze złoconą lamówką, odsłaniającym tors, zarzuconym na lewe ramię i otaczającym postać, z wywiniętą połą płaszcza z przodu postaci. Ciało szczupłe, o podkreślonych żebrach klatki piersiowej, z zaznaczonymi śladami męki. Polichromia ciała naturalistyczna, o jasnej karnacji.
rzeźba

Chrystus Zmartwychwstały

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, ustawiona na podstawie na planie prostokąta.  Święty ukazany frontalnie, z głową skierowana w prawo, obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko Jezus. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, opadających oczach, prostym nosie i wąskich ustach; okoloną krótką brodą i jasnobrązowymi, kręconymi włosami sięgającymi ramion, z grzywką nad czołem.  Ubrany jest w srebrzoną tunikę silnie przylegającą do ciała, drapowaną w równoległe fałdy w partii torsu i ukośne w partii nóg. Na ramiona ma narzucony zielony płaszcz, zawinięty z przodu postaci. Jezus ukazany w pozycji półleżącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma lilię. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, zadarty nosie i wąskich ustach; okoloną krótkimi, jasnymi włosami. W partii podbrzusza owinięte jest zielonym płaszczem. Polichromia ciał figur naturalistyczna.
rzeźba

Św. Józef z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Belka tęczowa o falistym zarysie, zwieńczona profilowanym gzymsem. Z przodu napis „WSZYSCY KTÓRZY PRZYCHO/DZICIE OBACZCIE I UWAŻCIE: / OCZY MOJE BĘDĄ OTWARTE I USZY NACHYLONE NA PROŚBĘ TEGO KTÓRY SIĘ NA TEM MIEJSCU MODLIĆ BĘDZIE.”, na odwrociu napis „TEN KOŚCIÓŁ FUNDOWANY/ PRZEZ BARBARĘ LISICKĄ. / KONSEKROWANY W ROKU 1766. / ODNOMIONY W ROKU 1902. PO RAZ DRUGI W 1980”. Na belce ustawione figury ze sceny Ukrzyżowania. Pośrodku krzyż, do którego przybita jest trzema gwoździami figura umarłego Chrystusa. Ciało w lekkim zwisie o horyzontalnie rozłożonych ramionach, z głową opadającą na prawe ramię, z lekko ugiętymi nogami oraz stopami skrzyżowanymi w układzie prawa na lewą. Twarz ma szczupłą, o zamkniętych oczach, uniesionych brwiach, dużym, wąskim nosie oraz otwartych ustach, okoloną krótką, falowaną brodą i silnie kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało jest wychudzone, o silnie zaznaczonych, guzowatych żebrach klatki piersiowej oraz mięśniach i ścięgnach ramion i ud. W partii bioder złocone perizonium zawieszone na sznurze, odsłaniające prawe udo, zawiązane ze zwisem tkaniny na prawym biodrze. 
U dołu krzyża klęczy Maria Magdalena, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową, obiema rękami obejmuje belkę. Twarz ma pociągłą, o małych oczach, krótkim nosie i wąskich ustach, okoloną długimi falowanymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrana jest w srebrzoną suknię oraz złocony płaszcz. 
Po prawej stronie krzyża figura Marii, zwrócona w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, z pochyloną głową i rękami skrzyżowanymi na piersi. Twarz ma pociągłą, o wąskich oczach, uniesionych brwiach, małych nosie i ustach. Ubrana jest w srebrzoną suknię oraz złocony płaszcz narzucony na głowę i ramiona, wokół głowy ma białą podwikę. 
Po lewej stronie krzyża św. Jan zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, prawą rękę kładzie na piersi, w lewej, opuszczonej trzyma księgę. Twarz ma pociągłą, o wąskich oczach, małych nosie i ustach, okoloną brązowymi, silnie kręconymi włosami, sięgającymi ramion, z czubem nad czołem. Ubrany jest w srebrzoną tunikę z kołnierzykiem, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz zarzucony na prawe ramię i podtrzymywany na lewym boku. Polichromia ciał postaci naturalistyczna.
rzeźba

Scena Ukrzyżowania na belce tęczowej

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, ustawiona na podstawie na plenie kwadratu. Święty ukazany frontalnie, z obiema ugiętymi rękami, przyciśniętymi do ciała, w prawej dłoni ma klucz. Twarz ma pociągłą, o starczych rysach, z wysokim czołem, o migdałowatych, opadających oczach, dużym, prostym nosie i wąskich, długich ustach; okoloną siwą, długą i falistą brodą oraz kręconymi włosami sięgającymi ramion, na głowie ma łysinę. Ubrany jest w srebrzoną tunikę, o regularnych fałdach, przepasaną w talii złoconą szarfą. Na ramiona ma narzucony ciemnoczerwony płaszcz, ściśle przylegający do ciała, związany u pasa na lewym biodrze, na stopach ma buty. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Piotr

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem. W centrum obrazu całopostaciowe przedstawienie św. Walentego, zwróconego w trzech czwartych w prawo, z prawą ręką uniesioną w geście błogosławieństwa, w lewej zaś trzyma miecz i zwrócony ostrzem w górę i liść palmy. Twarz ma podłużną, o dużych oczach i nosie oraz pełnych ustach, okoloną brązowymi włosami, sięgającymi ramion. Ubrany jest w czarną sutannę, białą komżę lamowaną koronką, różowy ornat i różowy manipularz na lewym przedramieniu. Świętego flankują dwie grupy klęczących postaci. Po jego prawej czterech klęczących mężczyzn w ubiorach polskich i francuskich, po lewej trzech klęczących mężczyzn i jedna kobieta. Przed świętym, na ziemi leży na boku postać mężczyzny o nagim torsie, przewiązanego w dolnej partii ciała tkaniną. Scena ukazana we wnętrzu, w prawym górnym rogu okno z widokiem na zachmurzone niebo, w lewym górnym rogu cokół i fragment filara przesłonięty podwieszoną zieloną draperią.
obraz

Św. Walenty

Zdjęcie nr 1: Rzeźba Marii z Dzieciątkiem w mandorli, zwieńczona półpostacią Boga Ojca. Maria ukazana frontalnie, w całej postaci, stojąca na globie i sierpie księżyca, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą, opuszczoną wyciąga w bok. Twarz ma owalną, o małych oczach, krótkim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami, opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w długą, różową suknię, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz, zapięty pod szyją, opadający na ramiona i zawiązany z przodu postaci. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo, z głową skierowaną w przeciwną stronę. Prawą ręką podtrzymuje jabłko królewskie, lewą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma pociągłą, o małych oczach, krótkim nosie i małych ustach, okoloną kręconymi, jasnymi włosami. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrane jest w złoconą tunikę. Figura Marii z Dzieciątkiem w glorii promienistej, ujęta migdałowatą mandorlą, dekorowaną rozetami w kolorach czerwonym i niebieskim, z czterema złoconymi medalionami z przedstawieniami ran Chrystusa – dłoni i stóp. Nad mandorlą półpostać Boga Ojca unoszącego się na obłoku, ukazanego frontalnie. W prawej ręce trzyma jabłko królewskie, lewą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma podłużną, z małymi oczami, krótkim nosem, okoloną długą brodą oraz długimi, siwymi, kręconymi włosami. Ubrany jest w srebrzoną tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz zapięty pod szyją i opadający na ramiona.
rzeźba

Matka Boska z Dzieciątkiem w mandorli

Zdjęcie nr 1: Konfesjonał ustawiony na niskiej podstawie z klęcznikami. Złożony z siedziska z wysokim zapleckiem, zakończonym płaskim baldachimem. Siedzisko ujęte dwiema wysokimi ściankami bocznymi, w połowie wysokości zwężonymi, od frontu z otworem w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, z przedpiersiem w postaci niskich drzwiczek. Dolna połowa konfesjonału zwieńczona gzymsem, ścianki dekorowane płycinami w kształcie prostokątów i rombu. W górnej połowie otwór ścianki frontowej ujęty kolumienkami na cokołach, dźwigającymi konsole z maszkaronami, podtrzymującymi gzyms obiegający wszystkie boki konfesjonału, wyłamany w narożach. W partii gzymsu, nad otworem frontowym kartusz. Na ściankach bocznych prześwity z kratką. Zaplecek dekorowany płyciną w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. Struktura polichromowana w kolorze czarnym, profilowania i dekoracja srebrzone, detale złocone.
konfesjonał

Konfesjonał

Zdjęcie nr 1: Figura umarłego Chrystusa przybita trzema gwoździami do krzyża o trójlistnym zakończeniu ramion. Ciało Jezusa w dużym zwisie, z ramionami układającymi się na kształt szerokiej litery „V”, z głową opadającą na prawe ramię, ze stopami skrzyżowanymi w układzie prawa na lewą. Twarz ma szczupłą, o zamkniętych oczach i dużym nosie, okoloną krótką brodą i brązowymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało szczupłe, ale silnie umięśnione, z podkreślonymi żebrami i mostkiem klatki piersiowej. Perizonium białe, krótkie, zawieszone na podwójnym, złoconym sznurze, odsłaniające prawe biodro, ze zwisem tkaniny na prawym boku. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki.
rzeźba

Krucyfiks procesyjny

Zdjęcie nr 1: Figura ścięta z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie. Święty ukazany frontalnie, z głową przechyloną na lewe ramię, o delikatnie esowato wygiętej sylwetce. Obie ręce ma wyciągnięte przed siebie, lewą podtrzymuje otwartą księgę, w prawej trzyma laskę zakończoną kulą. Twarz ma pociągłą, o wąskich oczach i nosie oraz rozchylonych ustach, okoloną długą, szarą brodą rozwianą w bok oraz krótkimi, siwymi włosami. Ubrany jest w brązową tunikę przepasaną w talii, ze złoconym szkaplerzem oraz zielony płaszcz ze złoconą podszewką, zarzucony na ramiona i zapięty pod szyją. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Święty zakonnik

Zdjęcie nr 1: Figura ścięta z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie. Święty ukazany frontalnie, z głową przechyloną na prawe ramię, obie ręce wyciąga do przodu, prawą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma pociągłą, o wąskich oczach i nosie oraz otwartych ustach, okoloną gęstą brodą oraz włosami sięgającymi ramion, na głowie ma łysinę. Ubrany jest w niebieską suknię, przepasaną w talii, ze złoconym szkaplerzem oraz brązowy płaszcz o złoconej podszewce, zarzucony na ramiona, zapięty pod szyją i zawinięty z przodu postaci. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Święty zakonnik

Zdjęcie nr 1: Dwie pełnoplastyczne rzeźby siedzących aniołów, ukazanych frontalnie, przechylonych w bok, z obiema rękami wyciągniętymi w przeciwną stronę. Twarze mają wydłużone, o pełnych policzkach, migdałowatych, dużych oczach, krótkich nosach i wąskich ustach, okolone krótkimi, kręconymi włosami. W partii bioder przewiązane złoconą tkaniną, zawiniętą na jednym ramieniu. Ciała mają pulchne, o nieproporcjonalnych względem korpusu kończynach. Ich skrzydła są złocone, małe i rozłożone na boki. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Para aniołów

Zdjęcie nr 1: Rzeźby ścięte z tyłu. Głowy aniołków ujęte małymi, złoconymi skrzydełkami, rozłożonymi na boki. Twarze mają kwadratowe,  z wydatnymi brodami, o migdałowatych oczach, krótkich nosach o szerokich nozdrzach i wąskich, długich ustach; okolone są krótkimi, falowanymi, brązowymi włosami, z krótką, rozdzieloną na środku czoła grzywką. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Dwie uskrzydlone główki anielskie

Zdjęcie nr 1: Dwie pełnoplastyczne rzeźby siedzących aniołów, ukazanych frontalnie, pochylonych w bok, z obiema rękami wyciągniętymi w bok. Twarze mają wydłużone, o pełnych policzkach, migdałowatych, dużych oczach, prostych nosach i wąskich ustach, okolone kręconymi włosami, opadającymi na tył głowy. W partii bioder przewiązane złoconą tkaniną. Ciała mają pulchne, o nieproporcjonalnych względem korpusu kończynach. Ich skrzydła są złocone, małe i rozłożone na boki. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Para aniołów

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Walentego udzielającego ślubu. W centrum święty zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową, lewą rękę kładzie na głowie klęczącej przed nim kobiety, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma pociągłą, o małych oczach skierowanych w górę, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami i brodą. Ubrany jest w białą albę dekorowaną przy brzegach jasnoróżową koronką oraz w czerwony ornat z pomarańczową kolumną dekorowaną imitacją drogich kamieni, na lewym przedramieniu ma manipularz. Po lewej stronie świętego klęczy kobieta, ukazana z profilu, z rękami złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pełną o długich, jasnobrązowych włosach opadających na plecy. Ubrana jest w różową suknię o niebieskim wzorze roślinnym, wokół szyi ma sznur pereł. Po prawej stronie świętego klęczy ministrant, ukazany w trzech czwartych od tyłu. Ubrany jest w białą komżę. W prawej części obrazu, za klęczącą kobietą ukazany frontalnie mężczyzna, z prawą ręką złożoną na piersi, w lewej trzyma berło. Ubrany jest w zieloną tunikę, zbroję torsową oraz czerwony płaszcz spięty na lewym barku, na głowie ma turban z pióropuszem. Za nim przedstawiona grupa ludzi, w tym trzech niewiast z głowami nakrytymi białymi welonami. Święty ukazany na tle ołtarza z nastawą, ustawionego na dwóch stopniach. Ołtarz nakryty białym obrusem, na nim kielich z palką i otwarta księga, w tle tabernakulum flankowane lichtarzami ze świecami oraz kanony. Nastawa ujęta parą kolumn, w polu obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, otoczony zieloną tkaniną obszytą frędzlą. W górnej części obrazu, na tle obłoków, nadlatujący aniołek przewiązany niebieską szarfą, trzymający wieniec laurowy i liść palmy. W tle przedstawienia architektura z niszą z konchą.
obraz

Św. Walenty

Zdjęcie nr 1: Figura pełnoplastyczna, ustawiona na niskiej podstawie. Postać ukazana frontalnie, z głową skierowaną w prawo, w kontrapoście, z obiema rękami uniesionymi z przodu, jedną wysoko, drugą nisko. Twarz ma podłużną, z drugim podbródkiem, o dużych, migdałowatych i opadających oczach, wąskim nosie i ustach, okoloną krótkimi, kręconymi włosami, układającymi się w czub nad czołem. Anioł ubrany jest w ciemnoczerwoną suknię spodnią i złoconą suknię wierzchnią, sięgającą kolan, z podwiniętymi rękawami, przepasaną w talii szarfą. Skrzydła ma złocone, złożone na plecach. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Anioł trzymający lichtarz

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczne figury klęczących na jedno kolano aniołów, ustawionych na niskich podstawach. Postacie ukazane są z profilu, z głowami skierowanymi frontalnie. Na ugiętych kolanach trzymają srebrzone lichtarze, przytrzymując je obiema rękami, z boku i od spodu. Twarze mają podłużne, trójkątne, o dużych, migdałowatych, opadających oczach, prostych nosach i wąskich ustach, okolone silnie kręconymi włosami, układającymi się po bokach głowy, a nad czołem tworzące czub. Ubrane są w długie ciemnoczerwone suknie spodnie i złocone suknie wierzchnie z kołnierzykami, sięgające kolan, z podwiniętymi rękawami, przepasane w talii szarfami. Skrzydła mają małe, złocone, złożone po bokach postaci. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Para aniołów z lichtarzami

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem sceny Ukrzyżowania z Matką Boską i św. Janem Ewangelistą oraz dwójką fundatorów. W centrum kompozycji ukazany krzyż z postacią umarłego Chrystusa przybitą trzema gwoździami. Ciało w lekkim zwisie, o szeroko rozłożonych ramionach, z głową opadającą na prawy bark oraz ugiętymi nogami skierowanymi w lewo. Twarz ma szczupłą, o dużych, zamkniętych oczach, prostym nosie i małych ustach, okoloną krótką, ciemną brodą i włosami. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało Chrystusa jest silnie umięśnione, z podkreślonymi żebrami i talią klatki piersiowej, z zaznaczonymi śladami męki. Przez biodra przewiązane krótkie, białe perizonium ze zwisem tkaniny rozwianym przy prawym boku. U dołu krzyża leży czaszka i piszczel. Pionowa belka zwieńczona jest tabliczką z napisem „I.N.R.I.”. 
Po prawej stronie krzyża stoi Matka Boska, zwrócona w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, z pochyloną głową i rękami rozłożonymi na boki. Twarz ma kwadratową, o dużych, załzawionych oczach, prostym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w jasnoróżową suknię, przepasaną w talii oraz ciemnoniebieski płaszcz zarzucony na ramiona i zawiązany z przodu postaci. Wokół twarzy ma białą podwikę, na głowie jasnobrązowy welon. 
Po lewej stronie krzyża św. Jan zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, z uniesioną głową. Prawą rękę kładzie na piersi, lewą wyciąga w bok. Twarz ma szczupłą, o dużych, załzawionych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi włosami. Ubrany jest w zieloną tunikę z kołnierzykiem, przepasaną w talii oraz zawiązany diagonalnie przez prawe ramię jasnoczerwony płaszcz. 
U dołu krzyża klęczą dwie, niewielkie postacie mężczyzny i kobiety, zwrócone do wewnątrz, z uniesionymi głowami i rękami złożonymi w geście modlitwy. Po prawej stronie krzyża mężczyzna z twarzą o cechach portretowych, okoloną brodą z wąsami, z czupryną na głowie. Ubrany w jasnoróżowy żupan z pasem oraz delię, u jego nóg leży kołpak z futrzanym otokiem. Przed nim tarcza ze stylizowanymi labrami i klejnotem, w której godło herbu Junosza. Po lewej kobieta z twarzą o cechach portretowych. Ubrana w czarną suknię z furtygałem, czarny płaszcz z pelerynką. Na głowie ma biały czepiec z białą podwiką i kołpakiem. Przed nią tarcza z godłem herbu Nowina. Scena ukazana na tle pejzażu miejskiego widocznego w oddali, z ciemnym niebem w górnej części obrazu.
obraz

Grupa Ukrzyżowania z fundatorami

Zdjęcie nr 1: Szafa architektoniczna, pięcioosiowa, na profilowanym cokole, podtrzymywanym przez trzy wsporniki zakończone szyszkami. Oś środkowa najwyższa, dwie skrajne niższe, ujęte pilastrami podtrzymującymi fragmenty belkowania wyłamanego półkoliście i pod kątem, z prześwitami na piszczałki w formie stojącego prostokąta. Dwie środkowe osie najniższe, zakończone fragmentami niepełnego belkowania, z prześwitami na piszczałki w formie stojącego prostokąta. Oś środkowa i dwie skrajne zwieńczone ornamentalnymi małżowinowo-chrząstkowymi szczytami. Na belkowaniu osi środkowych fragmenty ornamentu małżowinowo-chrząstkowego, którym zdobi również prześwity na piszczałki w górnej części. Szafa i jej cokół flankowane rozłożystymi uszami utworzonymi z ornamentu małżowinowo-chrząstkowego z motywami owoców i winnego grona. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze niebieskim, ornamentyka złocona i srebrzona.
organ

Prospekt organowy

Zdjęcie nr 1: Na tle srebrzonych obłoków przedstawienie tronującej Matki Boskiej z Dzieciątkiem, flankowanej przez klęczące postacie świętych. Maria ukazana jako siedząca, frontalnie, przechylona w prawo, z prawą ręką wyciągniętą w dół oraz lewą podtrzymującą Dzieciątko. Ubrana jest w różową suknię, przepasaną w talii oraz złocony welon i złocony płaszcz, opadający na kolana. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w lewo, pochylone, obie ręce ma ugięte. Przewiązane jest srebrzoną pieluszką. Po prawej stronie Marii klęczy św. Szymon Stock, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową, odchylony w tył, prawą rękę kładzie na piersi, lewą wyciąga w górę. Twarz ma pełną, na głowie ma tonsurę. Ubrany jest w brązowy habit, ze złoconym szkaplerzem i srebrzonym płaszczem z kapturem. Po lewej stronie klęczy św. Maria Magdalena de Pazzi, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową, lewą rękę ma opuszczoną wzdłuż boku, prawą wyciąga w górę. Ubrana jest w brązowy habit, ze złoconym szkaplerzem oraz w srebrzony welon i płaszcz, na głowie ma zieloną koronę cierniową. U stóp Matki Boskiej, na tle obłoków banderola z napisem „WITAJ KRÓLOWA”, pod nim zaś dwie uskrzydlone główki anielskie. Poniżej całej sceny srebrzona banderola z napisem „POD TWOJA OBRONE UCIEKAMY SIE”. Całość w złoconej glorii promienistej. Polichromia ciał postaci naturalistyczna.
rzeźba

Matka Boska Szkaplerzna ze św. Szymonem Stockiem i św. Marią Magdaleną de Pazzi

Zdjęcie nr 1: Tabernakulum w formie drewnianej skrzynki, zamkniętej trójbocznie, imitującej budynek, przykrytej wielospadowym dachem, na profilowanym cokole. Drzwiczki dwuskrzydłowe, w kształcie stojącego prostokąta, zwieńczone trójkątnym szczytem, zamocowane na zawiasach z okuciami. Dekorowane malowanymi płycinami o fantazyjnym kształcie i ornamentem.  Ścianki boczne z malowaną architekturą w kolorze jasnobrązowym, dwuosiowe, wydzielone pilastrami dźwigającymi belkowanie. Na osiach malowane okienka w dekoracyjnych opaskach. Na tylnej ściance namalowane belkowanie oraz dwie połówki okien w dekoracyjnych opaskach. Wnętrze tabernakulum polichromowane w kolorze jasnoniebieskim ze złoconymi gwiazdami. Drzwiczki po wewnętrznej stronie z malowaną dekoracją w postaci cokołów z wazonami i kwiatami, na jasnoniebieskim tle, w górnej partii ornament.
tabernakulum

Tabernakulum

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z namalowanym medalionem z popiersiem księdza oraz napisem u dołu. Ksiądz zwrócony w trzech czwartych w LEwo, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz o cechach portretowych, kwadratowa, z trójkątną brodą, o małych, migdałowatych oczach, ściągniętych brwiach, dużym, garbatym nosie i wąskich ustach. Włosy, bródkę i wąsy ma krótkie i siwe. Na głowie ma czarną piuskę. Ubrany jest w czarną sutannę z białym kołnierzykiem, białą komżę i jasnoczerwoną stułę. Tło jednolite, jasnobrązowe. W dolnej partii obrazu, na czarnym tle, malowany, złocony napis „Anno D(omi)ni 1.7.1.6. die 26 February / XIADZ MARCIN MATISZOWIC POGRZEBION IEST W GROBIE / KTÓRŸ NA CHWAŁĘ W NIEBIE CHCĄC ZAROBIĆ SOBIE / PROBOSTWO IORDONOWSKIE SAM PIERWSZI FVNDOWAŁ / ZA CO KOŚCIÓŁ PROBOSCEM GO VTYTVŁOWAŁ / BYŁ ORAS I PLEBANEM ŁĘTOWSKIM NAZYWANYM / VMARŁ POBOŻNIE W ROKV WŸŻEI NAPISANYM / ZA DVSZE IEGO BOGA SVCCESOR MA PROSIĆ / KTÓREMV SPRAWIOŁ IMIE PROBOSCOWSKIE NOCIĆ”.
obraz

Portret księdza Marcina Matyszowicza

Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, elewacje jednolite, szalowane z listwowaniem, wzmocnione lisicami, wieża o konstrukcji słupowej. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa. Budynek na kamiennym podmurowaniu przesłoniętym daszkiem gontowym. Kościół orientowany, jednonawowy z dwiema kaplicami o charakterze transeptu zamkniętymi wielobocznie, na planie krzyża łacińskiego, o węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Do wschodniej ściany prezbiterium przylega ogrójec w formie kapliczki, od północy zakrystia na planie prostokąta. Na skrzyżowaniu nawy z południowym ramieniem transeptu kruchta na planie prostokąta. Od zachodu do nawy przylega wieża na planie kwadratu, otoczona sobotami. Prezbiterium i nawa nakryte pozornym sklepieniem tej samej szerokości, obwiedzionym dużym, profilowanym gzymsem podtrzymywanym w nawie przez dwie pary filarów o kanelowanych trzonach, na cokołach. Sklepieniu nawy głównej towarzyszą płaskie i niższe stropy z fasetami w przestrzeniach bocznych. Ściany boczne nawy zwieńczone profilowanym gzymsem. Pomiędzy nawą a prezbiterium otwór tęczowy w formie odcinkowej arkady podtrzymywanej przez filary o kanelowanych trzonach z belką o falistym zarysie. Kaplice boczne otwarte do nawy odcinkowymi arkadami podtrzymywanymi przez filary o kanelowanych trzonach, na cokołach. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy, o wybrzuszonej środkowej części, podparty na dwóch filarach o kanelowanych trzonach, na cokołach. Posadzka z płyt ceramicznych. Elewacja frontowa w postaci wieży otoczonej sobotami. Na osi frontowej ściany sobót płytka kruchta zwieńczona gzymsem z przyczółkiem wypełnionym motywem „słoneczka”, przykryta dwuspadowym dachem. Drzwi dwuskrzydłowe, drewniane z okuciami. Korpus wieży podzielony poziomo daszkiem okapowym w dwóch trzecich wysokości, na froncie okno. W dolnej części małe otwory dzwonne z trzech stron, w górnej części duże otwory dzwonne z czterech stron. Wieża zwieńczona hełmem baniastym z latarnią. Ściany sobót szalowane z poziomym listwowaniem, przekryte mansardowym dachem gontowym, na północnej i południowej ścianie dwie pary okien w formie leżącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. W elewacji południowej cztery otwory okienne w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, w partii prezbiterium z witrażami. Na elewacji wschodniej ogrójec w formie nadwieszonej kapliczki nakrytej dwuspadowym daszkiem z grupą Ukrzyżowania. W elewacji północnej dwa otwory okienne w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. W zakrystii małe kwadratowe okienko. W obu ramionach transeptu analogiczne jak w elewacjach otwory okienne na wschodniej i zachodniej ścianie. Kościół nakryty dachami gontowymi, wyższym nad nawą, niższym nad prezbiterium, dwuspadowym nad nawą oraz wielospadowym nad prezbiterium i ramionami transeptu; nad zakrystią i kruchtą boczną dachy dwuspadowe. W połowie długości dachu, nad nawą, od strony prezbiterium wznosi się ponad kalenicą wieżyczka na sygnaturkę, obita blachą, na ośmiobocznym trzonie, z latarnią zwieńczoną niewielkim baniastym hełmem z latarnią.
kościół

Kościół św. Szymona i św. Judy

Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta z tyłu, drążona, ustawiona na niskiej podstawie. Święty ukazany w całej postaci, frontalnie, w kontrapoście, o lekko przechylonej sylwetce, z delikatnie pochyloną głową, skierowaną w prawo; w prawej, ugiętej ręce trzyma laskę zakończoną krzyżem, lewa ma uniesioną i ugiętą. Twarz ma szczupłą, pociągłą, o wyraźnie rzeźbionych, ściągniętych łukach brwiowych, głęboko osadzonych oczach skierowanych w dół, prostym nosie i pełnych ustach; okoloną krótką kręconą brodą oraz krótkimi włosami, układającymi się w grube pukle, na głowie tonsura. Ubrany jest w złocony habit, przewiązany w pasie sznurem z trzema guzami, przylegający ścisłe do ciała, obficie fałdowany w grube, głęboko rzeźbione fałdy. Na ramiona ma narzuconą złoconą pelerynkę z kapturem, dłuższą na plecach, delikatnie marszczoną na piersi. Polichromia ciała figury naturalistyczna.
rzeźba

Św. Jan Kapistran (?)

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie zbliżonej do trapezu zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, o wklęsłych bokach. W centrum św. Jan Nepomucen przedstawiony w półpostaci, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową, z obiema dłońmi złożonymi na piersi, w których trzyma krucyfiks. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o dużych, okrągłych oczach skierowanych w dół, wąskim, garbatym nosie i pełnych ustach; okoloną krótką brodą i brązowymi, krótkimi włosami. Na głowie ma czarny biret, a wokół niej nim i wieniec z pięciu gwiazd. Ubrany jest w białą komżę obwiedzioną przy brzegach koronką, almucję zawiązaną pod szyją czerwoną wstążką zakończoną medalionem z wizerunkiem Marii. W tle widoczna scena męczeństwa świętego, gdy zrzucono go z mostu Karola do Wełtawy. Powyżej ukazane nocne, zachmurzone niebo, rozjaśnione na żółto wokół głowy świętego.
obraz

Św. Jan Nepomucen

Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica przyścienna. Czara półkolista z imitacją puklowania, z wywiniętym brzegiem, podtrzymywana u dołu przez dwie konsole, zakończone wolutą z uskrzydloną główką anielską. Nakryta płaską pokrywą na planie ściętego koła, na której znajduje się niewielka grupa rzeźbiarska Chrztu Chrystusa. Na pokrywie dwa rzędy ornamentalnych cęg, dolny zwrócony do wewnątrz, górny na zewnątrz, tworzące kabłąki podtrzymujące gołębicę Ducha Świętego w otoku z obłoków i glorii promienistej. Chrzcielnica i pokrywa laserowane w kolorze niebieskim, detale złocone i srebrzone; główka anielska i grupa rzeźbiarska polichromowane naturalistycznie.
chrzcielnica

Chrzcielnica

Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, murowany, w drewnianej obudowie, z kamienną mensą. 
Antepedium ujęte profilowaną ramą, w polu malowana płycina w formie leżącego prostokąta o wklęsłych narożach, wypełniona wicią roślinną z różami, z kartuszem w centrum. W narożach przedstawienia ptaków na gałęziach. W polu kartusza ukazana półpostać Matki Boskiej Szkaplerznej unoszącej się nad duszami czyśćcowymi, na tle nieba. Retabulum ustawione na wysokim cokole, szerszym od nastawy, z wyłamanymi czterema prostopadłościanami. Nastawa ujęta parą zdwojonych pilastrów i parą stojących przed nimi kolumn o kapitelach kompozytowych, dźwigających pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, z architrawem przyjmującym nad polem środkowym formę łuku odcinkowego. Na belkowaniu fragmenty półkolistego, przerwanego przyczółka z siedzącymi puttami. W polu centralnym wnęka w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem, ujęta profilowaną ramą, z mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem w kształcie stojącego prostokąta. Powyżej, w podłuczu monogram Marii. Nad wnęką, w polu belkowania rocaille'owy kartusz z napisem „SANCTA MARIA / ORA PRO NOBIS”. Na skrajnych partiach cokołu ustawione figury św. Joachima i św. Józefa. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu, ujętego spływami wolutowymi, zamkniętego fragmentem gzymsu w formie łuku półkolistego nadwieszonego. Flankowane liśćmi palmowymi, gzyms dekorowany rocaille'm. W polu obraz Matki Boskiej Szkaplerznej ze św. Szymonem Stockiem i św. Teresą z Avili w formie analogicznej do zwieńczenia, w profilowanej ramie. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze niebiesko-czarnym, profile i ornamentyka złocone, detal srebrzony.
ołtarz

Ołtarz w kaplicy

Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, murowany, w drewnianej obudowie, z kamienną mensą. 
Antepedium ujęte profilowaną ramą, w polu malowana płycina w formie leżącego prostokąta o wklęsłych narożach, wypełniona wicią roślinną z różami, z kartuszem w centrum. W narożach przedstawienia ptaków na gałęziach. W polu kartusza scena męczeństwa św. Walentego, na tle pejzażu. Retabulum ustawione na wysokim cokole, szerszym od nastawy, z wyłamanymi czterema prostopadłościanami. Nastawa ujęta parą zdwojonych pilastrów i parą stojących przed nimi kolumn o kapitelach kompozytowych, dźwigających pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, z architrawem przyjmującym nad polem środkowym formę łuku odcinkowego. Na belkowaniu fragmenty półkolistego, przerwanego przyczółka z siedzącymi puttami. W polu centralnym wnęka w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem, ujęta profilowaną ramą, z obrazem św. Walentego. Nad nią, w polu belkowania rocaille'owy kartusz z napisem „GLORIA HONORE / CORONASTI EUM / DOMINE”. Na skrajnych partiach cokołu ustawione figury św. Jana od Krzyża i św. Jana Kapistrana (?). Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu, ujętego spływami wolutowymi, zamkniętego fragmentem gzymsu w formie łuku półkolistego nadwieszonego. Zwieńczenie flankowane liśćmi palmowymi, gzyms dekorowany rocaille'm. W polu obraz św. Jana Nepomucena w kształcie analogicznym do zwieńczenia, w profilowanej ramie. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze niebieskim, profile i ornamentyka złocone, detal srebrzony.
ołtarz

Ołtarz w kaplicy

Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta i drążona z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie. Święty zwrócony frontalnie, w kontrapoście, z przechyloną łukowato sylwetką i głową skierowaną delikatnie w lewo. Lewą ręką przyciska do piersi księgę, w prawej, ugiętej trzyma szuflę pasterską. Twarz ma pociągłą, szczupłą, z wysokim czołem, o małych oczach skierowanych w górę, z głęboko rzeźbioną górną powieką, o dużym nosie i pełnych ustach o szerokiej górnej wardze. Twarz okolona kręconą, rozdwajającą się brodą oraz włosami o grubych falach opadającymi na ramiona. Ubrany jest w długą tunikę o wąskich rękawach, przepasaną w talii, przylegającą do ciała. Przez prawe ramię ma przerzucony silnie drapowany płaszcz, opadający na plecy i na prawy bok postaci. Polichromia ciała naturalistyczna, szaty i atrybut złocone.
rzeźba

Św. Joachim

Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta z tyłu, drążona, ustawiona na niskiej podstawie. Święty ukazany frontalnie, w kontrapoście, o lekko przechylonej sylwetce i głowie skierowanej w trzech czwartych w prawo. W lewej, ugiętej ręce trzyma laskę zakończoną lilią, prawą kładzie na piersi. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o małych oczach, skierowanych do góry, z głęboko rzeźbioną powieką, dużym nosie i pełnych ustach o szerokiej górnej wardze. Twarz okolona krótką, kręconą brodą oraz siwymi włosami, opadającymi falistymi puklami na ramiona. Ubrany jest w długą suknię o wąskich rękawach, przepasaną w talii, przylegającą do ciała. Przez lewe ramię ma przerzucony silnie fałdowany płaszcz, opadający na plecy i po bokach postaci. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała, szaty i atrybut złocone.
rzeźba

Św. Józef

Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta z tyłu, drążona, ustawiona na niskiej podstawie o ściętych narożach. Święty ukazany frontalnie, z głową skierowaną w lewo, w kontrapoście. W prawej, ugiętej i lekko uniesionej ręce trzyma krucyfiks, lewą dłoń kładzie na piersi. Twarz ma szczupłą, ascetyczną, o podkreślonej linii ściągniętych łuków brwiowych, głęboko osadzonych oczach z wyraźnie rytą górną powieką, skierowanych ku górze, dużym nosie i pełnych ustach z szeroką górną wargą. Twarz okolona krótką kręconą brodą oraz krótkimi falistymi puklami, na głowie tonsura. Ubrany jest w ściśle przylegający do ciała habit, przewiązany w talii, z lekko marszczonym szkaplerzem, na ramiona i plecy ma narzuconą pelerynkę z kapturem, z przodu krótką, a z tyłu sięgającą ziemi. Polichromia ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba

Św. Jan od Krzyża

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym z przedstawieniem świętych apostołów Szymona i Judy Tadeusza w całej postaci. Po lewej stronie obrazu św. Juda Tadeusz, zwrócony w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, w prawej ugiętej ręce trzyma pałkę opartą o ziemię, lewą wyciąga przed siebie. Twarz ma pociągłą, szczupłą,  niskim czole, dużych, okrągłych oczach, wąskim nosie i pełnych ustach; okoloną gęstymi i kręconymi, brązowymi włosami i brodą. Ubrany jest w jasnoczerwoną tunikę oraz obfity niebieski płaszcz przewiązany diagonalnie przez lewe ramię. Po prawej stronie obrazu św. Szymon ukazany frontalnie, w kontrapoście, z pochyloną głową, prawą rękę kładzie na piersi, lewą, ugiętą kładzie na pile opartej o ziemie. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o starczych rysach, niskim czole, dużych, okrągłych oczach skierowanych w dół, garbatym nosie i pełnych ustach; okoloną gęstymi i kręconymi, siwymi włosami i brodą. Ubrany jest w niebieska tunikę przepasaną w talii oraz czerwony płaszcz przewiązany diagonalnie przez lewe ramię. Postacie ukazane na tle górzystego pejzażu z obniżonym horyzontem, z niebiesko-żółtym niebem wypełnionym obłokami z czterema uskrzydlonymi główkami anielskimi.
obraz

Święci Apostołowie Szymon i Juda Tadeusz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z przedstawieniem św. Pawła. Apostoł ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, lewą ręką przytrzymuje przy boku księgę oraz miecz skierowany ostrzem w dół, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma pociągłą, z wysokim czołem, o dużych, migdałowatych oczach, garbatym nosie i małych ustach, okoloną gęstą, długą, kręconą brodą i krótkimi włosami. Wokół głowy ma nimb. Ubrany jest w jasnozieloną tunikę z kołnierzykiem, przepasaną w talii oraz jasnoczerwony płaszcz narzucony na ramiona i zawiązany z przodu postaci. Święty ukazany na cieniowanym, brązowym tle, z widocznym u dołu jasnobrązowym podłożem.
obraz

Św. Paweł

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z przedstawieniem św. Piotra. Apostoł ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, z uniesioną głową. Lewą rękę kładzie na piersi, prawą trzyma przy boku klucze i księgę. Twarz ma szczupłą, o dużych, skierowanych w górę oczach, garbatym nosie i pełnych ustach, okoloną krótką, siwą i gęstą brodą i włosami, z łysiną na głowie. Ubrany jest w jasnoniebieską tunikę z kołnierzykiem, przepasaną w talii oraz jasnożółty płaszcz z czerwoną podszewką, zarzucony na ramiona i zawiązany u pasa z przodu postaci. Święty ukazany na cieniowanym, szaro-brązowym tle, z widocznym u dołu jasnobrązowym podłożem.
obraz

Św. Piotr

Zdjęcie nr 1: Konfesjonał ustawiony na dwustopniowej podstawie na planie półowalu. Złożony z siedziska z wysokim zapleckiem, zakończonym gzymsem wyłamanym po bokach, dekorowanym kartuszem, ze zwieńczeniem. Siedzisko ujęte dwiema ściankami bocznymi, w górnej połowie przyjmującymi fantazyjną formę rysowaną przez spływy wolutowe, z prześwitami z kratownicą. W partii przedpiersia wypukłe drzwiczki zakończone profilowanym gzymsem. Zaplecek ujęty dwiema ściankami tylnymi w formie spływów wolutowych opadających na półfilary z wazonikami. Zwieńczenie w kształcie zbliżonym do trapezu, flankowane przez spływy wolutowe, zamknięte fragmentem gzymsu przyjmującym formę łuku odcinkowego nadwieszonego, zwieńczonego dużą muszlą. W polu obraz św. Piotra ujęty profilowaną ramą, w kształcie zbliżonym do zwieńczenia. Struktura polichromowana w kolorze niebieskim, profile i ornamentyka złocone, detal srebrzony.
konfesjonał

Konfesjonał

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, jednoosiowa z bramkami. Ołtarz prostopadłościenny, murowany, w drewnianej obudowie, z drewnianą mensą. Antepedium ujęte profilowaną ramą; w polu malowana płycina w formie leżącego prostokąta o zaokrąglonych narożach, wypełniona gałązkami różanymi, z akantowo-regencyjnym kartuszem. W narożach antepedium malowane ptaki siedzące na gałązkach. W polu kartusza ukazana scena męczeństwa św. Szymona i św. Judy Tadeusza, na tle pejzażu. Tabernakulum metalowe, prostopadłościenne, flankowane pilastrami w formie spływów wolutowych zdobionych gałązkami róży, zamknięte od góry profilowanym gzymsem. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym; w polu przedstawienie kielicha z hostią. Tabernakulum wprawione w wysoki cokół, na którym stoi tron wystawienia w formie obrotowej niszy, o wypukłej ściance frontowej i ustawionymi pod kątem ściankami bocznymi. Nisza flankowana parą kolumienek i spływów wolutowych dźwigających belkowanie oraz fragmenty przerwanego, półkolistego przyczółka. Na belkowaniu szczyt z rocaillem, z napisem w polu: „ECCE / TABERNACULUM / DEI”. Nastawa ustawiona na dwustrefowym cokole, z wyodrębnionymi czterema prostopadłościanami, w górnej części zdobionym płycinami. Retabulum ujęte parami pilastrów i filarów o kanelowanych trzonach oraz stojącymi przed nimi w układzie schodkowym kolumnami o kapitelach kompozytowych. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, z przerwanym architrawem nad polem środkowym. Na belkowaniu fragmenty falistego, przerwanego przyczółka z figurami aniołów z arma Christi. W polu środkowym wnęka w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą, z obrazem Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej. Nad nią, w polu belkowania rocaille'owy kartusz z napisem „HI / SUNT VIRI / MISERICORDIAE / [...]ccdis 44”. Zwieńczenie w formie zbliżonej do stojącego prostokąta, ujętego pilastrami przechodzącymi w spływy wolutowe, zamkniętego dwoma fragmentami wolutowego gzymsu. Całość zakończona szczytem utworzonym z muszli i zwisów kwiatowych, flankowanym przez dwa wazony. Zwieńczenie ujęte liśćmi palmowymi. W polu obraz z grupą Ukrzyżowania w formie stojącego prostokąta, w profilowanej ramie, dekorowanej rocaille'm. Nastawa flankowana bramkami zwieńczonymi konsolami, na których stoją figury Marii i św. Jana Ewangelisty. Przejścia w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach, z drzwiczkami z malowanymi przedstawieniami św. Piotra i św. Pawła. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze zielono-niebieskim, z laserunkiem, kolumny, ornamentyka i profile złocone, detal srebrzony.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, ustawiona na niskiej podstawie na planie prostokąta. Matka Boska zwrócona w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, lekko odchylona, z głową skierowaną do góry. Dłonie ma splecione z przodu. Twarz ma owalną, z wyraźnie zaznaczoną brodą, o małych, skierowanych w górę oczach, z głęboko rzeźbioną górną powieką, dużym nosie i pełnych ustach z szeroką górną wargą. Na głowie ma złocony welon. Ubrana jest w złoconą tunikę z długimi rękawami oraz złocony płaszcz otulający postać w pasie, rozwiany po bokach. Na stopach ma złocone sandały. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Matka Boska

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, ustawiona na niskiej podstawie na planie prostokąta. Święty zwrócony w trzech czwartych w prawo, w delikatnym kontrapoście, z lekko uniesioną głową, z lewą ręką wyciągniętą w bok, prawą złożoną na piersi. Twarz ma owalną, z wyraźnie zaznaczoną brodą, o małych oczach zwróconych w górę, z głęboko rzeźbioną górną powieką, dużym nosem i pełnymi ustami z szeroką górną wargą. Włosy ma ciemnobrązowe, silnie kręcone, opadające na ramiona. Ubrany jest w złoconą tunikę z długimi rękawami, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz zawiązany z przodu postaci, na lewym biodrze. Na stopach ma złocone sandały. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała.
rzeźba

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Rzeźby drążone z tyłu, klęczące na fragmentach przerwanego przyczółka, zwrócone do wewnątrz, pochylone. Lewy anioł w uniesionej lewej ręce trzyma laskę zakończoną gąbką, prawą kładzie na piersi. Prawy anioł obiema rękami trzyma włócznię. Twarze mają pociągłe, z wyodrębnionymi brodami, o małych oczach z głęboko rzeźbionymi górnymi powiekami, krótkimi nosami i pełnymi ustami, okolone kręconymi, brązowymi włosami, sięgającymi ramion. Anioły ubrane są w złocone tuniki z jednym rękawem, odsłaniające połowę torsu i drugie ramię, przepasane w talii. Skrzydła mają duże i złożone po bokach. Polichromia ciał naturalistyczna.
rzeźba

Para aniołów

Zdjęcie nr 1: Parapet chóru muzycznego wsparty na dwóch filarach, o kanelowanych trzonach w górnej części. Balustrada o wypukłej środkowej partii, na niskim cokole, podzielona na pola pilastrami, dźwigającymi profilowany gzyms stanowiący poręcz. W polach płyciny w formie stojącego prostokąta ujętego ramą, z malowanymi przedstawieniami muzykujących aniołów siedzących na obłokach. Aniołki w kolejności od lewej strony trzymają waltornię, wiolonczelę, skrzypce, następne dwa nuty, później skrzypce, flet poprzeczny i waltornię.
chór muzyczny

Chór muzyczny

Zdjęcie nr 1: Obrazy w formie stojącego prostokąta, ujęte profilowaną, złoconą ramą w górnej połowie, z trzech stron dekorowaną ornamentem rocaille'owym, z kartuszem zwieńczonym krzyżem, z numerem stacji w polu. Od spodu rocaille'owy kartusz z napisem „STACYA”. Sceny wielofiguralne ukazane na tle pejzażu lub we wnętrzu z widoczną architekturą. Postacie wyobrażone w ekspresyjnym ruchu. Chrystus wyróżniony ze scen  ubiorem w postaci jasnoniebieskiej tuniki i bladoróżowego płaszcza lub białego perizonium, z koroną cierniową na głowie. 
Kolorystyka obrazów ciemna, w ciepłej, brunatnej tonacji.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, murowany, w drewnianej obudowie, z kamienną mensą. Antepedium ujęte profilowaną ramą, w polu malowana płycina w formie leżącego prostokąta o wklęsłych narożach, wypełniona różami, z akantowym kartuszem w centrum. W narożach przedstawienia ptaków na gałęziach. W polu kartusza scena męczeństwa św Wita, na tle pejzażu. Retabulum ustawione na dwustrefowym cokole, z wyłamanymi dwoma prostopadłościanami, w górnej części dekorowanymi rocaille'owymi płycinami. Nastawa ujęta parą zdwojonych pilastrów, o kanelowanych trzonach i kapitelach kompozytowych, dźwigających pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, z architrawem przyjmującym nad polem środkowym formę łuku odcinkowego oraz fragmenty półkolistego, przerwanego przyczółka. W polu centralnym wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą, z obrazem św. Józefa z Dzieciątkiem. Nad nią, w polu belkowania rocaille'owy kartusz z napisem „QUIA VIRGO ELECTUS / VIRGO IN AEVUM / PERMANSIT”. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu, ujętego spływami wolutowymi, zamkniętego fragmentem gzymsu w formie łuku półkolistego nadwieszonego. Zwieńczenie zakończone rokokową muszlą i rocaille'm, flankowane kampanulami. W polu obraz św. Floriana w kształcie analogicznym do zwieńczenia, w profilowanej ramie. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorach niebieskim i zielonym, profile i ornamentyka złocone, detal srebrzony.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, murowany, w drewnianej obudowie, z kamienną mensą. Antepedium ujęte profilowaną ramą, w polu malowana płycina w formie leżącego prostokąta o wklęsłych narożach, wypełniona różami, z akantowym kartuszem w centrum. W narożach przedstawienia ptaków na gałęziach. W polu kartusza scena ścięcia św. Barbary przez oprawcę, na tle pejzażu. Retabulum ustawione na dwustrefowym cokole, z wyłamanymi dwoma prostopadłościanami, w górnej części dekorowanym rocaille'owymi płycinami. Nastawa ujęta parą zdwojonych pilastrów, o kanelowanych trzonach i kapitelach kompozytowych, dźwigających pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, z architrawem przyjmującym nad polem środkowym formę łuku odcinkowego oraz fragmenty półkolistego, przerwanego przyczółka. W polu centralnym wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą, z obrazem św. Barbary. Nad nią, w polu belkowania rocaille'owy kartusz z napisem „IT DE / NOCTE SURREXIT DEDIT / CIBARIA ANCIRIS / SUIS”. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu, ujętego spływami wolutowymi, zamkniętego fragmentem gzymsu w kształcie łuku półkolistego nadwieszonego. Zwieńczenie zakończone rokokową muszlą i rocaille'm, flankowane kampanulami. W polu obraz pokutującej św. Marii Magdaleny w kształcie analogicznym do zwieńczenia, w profilowanej ramie. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorach niebieskim i zielonym, profile i ornamentyka złocone, detal srebrzony.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. W centrum św. Walenty ukazany w całej postaci, frontalnie, z głową skierowaną w lewo. W prawej opuszczonej ręce trzyma rękojeść miecza, skierowanego ostrzem w dół, lewą kładzie na piersi, w dłoni trzyma liść palmy. Twarz ma pociągłą, o małych, okrągłych oczach i uniesionych łukowatych brwiach, lekko garbatym nosie i małych, pełnych ustach; okoloną krótkimi, ciemnobrązowymi włosami. Ubrany jest w białą albę o brzegach dekorowanych koronką oraz jasnoróżowy ornat z jasnoniebieską kolumną o roślinnym wzorze. Wokół głowy ma nimb promienisty. Po lewej stronie świętego stół nakryty niebieską tkaniną, na którym leży otwarta księga i czarny biret, obok widoczna kolumna. Święty ukazany na tle górzystego pejzażu, w górnej części obrazu trzy uskrzydlone główki anielskie.
obraz

Św. Walenty

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. W centrum św. Jan ukazany w całej postaci, w pozycji siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, pochylony nad otwartą księgą leżącą na skale, w której pisze prawą ręką za pomocą pióra, lewą rękę kładzie na piersi. Twarz ma owalną, szczupłą, o dużych, okrągłych oczach skierowanych w dół, uniesionych brwiach, długim wąskim nosie i małych ustach, okoloną brązowymi, kręconymi włosami, opadającymi na ramiona. Ubrany jest w zieloną tunikę, przepasaną w talii oraz jasnoczerwony płaszcz zarzucony na prawe ramię i kolana. W księdze widnieje napis "IN PRINCIPIO / ERAT VERBUM / ET VERBUM ERAT / APUD DEUM", obok niej leży kałamarz. Po prawej stronie świętego czarny orzeł z rozłożonymi skrzydłami. Postać ukazana na tle pejzażu z nocnym niebem i widocznym księżycem, ujęta szarymi, gęstymi obłokami.
obraz

Św. Jan Ewangelista

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie zbliżonej do trapezu zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, o wklęsłych bokach. W centrum św. Florian ukazany w półpostaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z głową skierowaną w przeciwną stronę. W lewej, ugiętej ręce trzyma drzewce czerwonego sztandaru z wizerunkiem białego orła, w prawej, wyciągniętej w bok trzyma cebrzyk, z którego wylewa wodę na płomienie. Twarz ma owalną, o niskim czole, małych okrągłych oczach, uniesionych brwiach, wąskim nosie i pełnych ustach; okoloną krótkimi, brązowymi włosami i brodą. Ubrany jest w metalową zbroję płytową, na lewy bok ma zarzucony czerwony, rozwiany płaszcz. Przed świętym, w prawym dolnym rogu obrazu leżą tarcza, miecz i hełm z pióropuszem. W lewej części obrazu, w tle ukazany płonący budynek. Święty przedstawiony na tle niebieskiego nieba z szarymi obłokami.
obraz

Św. Florian

Zdjęcie nr 1: Podobrazie w kształcie stojącego prostokąta, pole obrazu zamknięte łukiem półkolistym nadwieszonym. W centrum ukazana św. Barbara, klęczy na skale na prawe kolano, zwrócona jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i dłońmi złożonymi na piersi. Twarz ma owalną, o okrągłych oczach, skierowanych w górę, krótkim nosie i pełnych ustach. Włosy ma długie, brązowe, opadające na ramię i plecy. Na głowie ma koronę otwartą, wokół niej nimb. Ubrana jest w białą suknię spodnią oraz niebieską wierzchnią ze złoconymi lamówkami i szerokimi rękawami. Wokół dekoltu przewiązana biała, rozwiana tkanina, spięta z przodu broszą. Na plecy i prawe ramę ma narzucony czerwony płaszcz, a na stopach złocone sandały. Przed świętą na obłoku unosi się kielich z hostią, z której promień pada na świętą. Na skale, obok niej leżą miecz i liść palmy, za nią ukazana wieżą. Święta ukazana na tle górzystego pejzażu, z zachmurzonym brązowo-szarym niebiem.
obraz

Św. Barbara

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie trapezu zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, o wklęsłych bokach. W centrum ukazana półpostać św. Marii Magdaleny w jaskini. Święta zwrócona w trzech czwartych w prawo, ze splecionymi dłońmi trzymającymi krzyż, opartymi na czaszce leżącej na otwartej księdze. Twarz ma owalną, o dużych, okrągłych oczach skierowany w dół, wąskim, długim nosie i pełnych ustach. Włosy ma długie, falowane, opadające na ramiona i plecy. Ubrana jest w białą szatę przewiązaną diagonalnie przez prawe ramię, odsłaniającą pierś oraz niebieski płaszcz zarzucony na plecy i prawe ramię. Święta ukazana na tle groty, z widocznym po lewej stronie górzystym pejzażem z wieżą.
obraz

Św. Maria Magdalena

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie trapezu zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, o wklęsłych bokach. W centrum ukazana Maria flankowana przez klęczące postacie świętych karmelitów - Szymona Stocka i Marę Magdalenę de Pazzi. Matka Boska siedząca na obłoku, ze stopami opartymi na sierpie księżyca oplecionym przez węża, przedstawiona frontalnie, przechylona w lewo podaje szkaplerz św. Szymonowi Stockowi, prawą ręką przytrzymuje na kolanie Dzieciątko. Twarz ma pociągłą, o małych, okrągłych oczach, uniesionych brwiach, wąskim, długim nosie i małych ustach. Ubrana jest w czerwoną suknię, niebieski płaszcz zarzucony na kolana, na głowie ma szary, rozwiany welon, na stopach złote sandały. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej , zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w prawo, lewą rękę kładzie na piersi, prawą wyciąga w bok i podaje różaniec św. Marii Magdalenie de Pazzi.  Twarz ma kwadratową, o pełnych policzkach, małych, okrągłych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi, krótkimi włosami. Ciało ma pulchne, przesłonięte partiami białą pieluszką. W lewej części obrazu św. Maria Magdalena de Pazzi w pozycji klęczącej, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z obiema rękami złożonymi na piersi, w prawej dłoni trzyma różaniec. Twarz ma pociągłą, o małych, okrągłych oczach, uniesionych brwiach, wąskim nosie i małych ustach. Ubrana jest w brązowy habit ze szkaplerzem, kremowy płaszcz zarzucony na ramiona, wokół twarzy ma białą podwikę, na głowie czarny welon i koronę cierniową. W prawej części obrazu św. Szymon Stock w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową, prawą ręką przyciska do piersi szkaplerz, lewą wyciąga do przodu. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o małych oczach skierowanych w dół, uniesionych brwiach, wąskim, długim nosie i małych ustach. Włosy ma krótkie, siwe, na głowie tonsura. Ubrany jest w brązowy habit ze szkaplerzem, na ramiona ma narzucony kremowy płaszcz z pelerynką i kapturem. Postacie ukazane na tle pejzażu z zachmurzonym niebem.
obraz

Matka Boska Szkaplerzna ze św. Szymonem Stockiem i św. Marią Magdaleną de Pazzi

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem. W centrum ukazane Maria i św. Anna, siedzące na fotelach, pomiędzy którymi podtrzymywane jest Dzieciątko Jezus. Maria w lewej części obrazu, zwrócona w trzech czwartych w lewo, obiema rękami podtrzymuje przed sobą Dzieciątko, lewą nogę opiera na podnóżku. Twarz ma owalną, o małych, okrągłych oczach, uniesionych, łukowatych brwiach, wąskim, długim nosie i małych ustach, okoloną jasnymi włosami ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w niebieską suknię spodnią z długimi rękawami, jasnopomarańczową suknię wierzchnią z krótkimi, szerokimi rękawami oraz w niebieski płaszcz przepasany diagonalnie przez lewe ramie i opadający na prawą nogę. Na głowie ma szary welon, opadający na ramię, na stopach złote sandały. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w lewo, oparte na prawej ręce, lewą wyciąga ku św. Annie. Twarz ma okrągłą, o pełnych policzkach, małych, okrągłych oczach, uniesionych brwiach i pełnych ustach. Ciało ma pulchne, przesłonięte w partii podbrzusza białą pieluszką. W prawej części obrazu ukazana św. Anna, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową i rękami skrzyżowanymi na piersi. Twarz ma owalną, wychudzoną, o małych okrągłych oczach, uniesionych brwiach, lekko garbatym nosie i małych ustach. Ubrana jest w jasnoniebieską suknię spodnią z długimi rękawami, niebieską suknię wierzchnią z krótkimi, szerokimi rękawami oraz w pomarańczowy płaszcz zarzucony na prawe ramię i opadający na kolana. Na głowie ma jasnobrązowy welon, opadający na ramiona i plecy, na stopach złote sandały. Wokół głów postaci nimby. Nad nimi unosi się gołębica Ducha Świętego w otoku z obłoków. W tle widoczne szaro-niebieskie niebo.
obraz

Św. Anna Samotrzeć

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem przez drzwi w zaplecku, od strony zakrystii. Kosz na planie kwadratu o wklęsłych ściankach i ściętych narożach, na podstawie w postaci wałka dekorowanego rocaille’m, z podwieszeniem w formie zbliżonej do stożka zakończonego szyszką, w którego ściętych narożach znajdują się spływy wolutowe dekorowane kampanulami i pola ozdobione rocaille’m. Kosz w narożach ujęty pilastrami o trzonach przechodzących w spływy wolutowe, dekorowanych kampanulami i rocaille’m, dźwigających niepełne belkowanie stanowiące parapet. Ścianki kosza zdobione płycinami z rocaille’m. Zaplecek ujęty pilastrami o kanelowanych trzonach, zakończonymi konsolami z podwieszonymi kampanulami, dźwigającymi imposty oraz fragmenty, przerwanego, wolutowego przyczółka. Pomiędzy nimi, w polu zwieńczenia gołębica Ducha Świętego w otoku z obłoków, w glorii promienistej. W polu zaplecka drzwi, ponad nimi rocaille. Zaplecek ujęty uszami utworzonymi ze spływów wolutowych, liści palmowych i kwiatów. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze ciemnej zieleni ze złoconymi profilami i ornamentyką, gołębica srebrzona.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centum kompozycji Chrystus ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo, rękoma obejmuje stojący przed nim słup. Na szyi i wokół nadgarstków ma powróz zawiązany wokół słupa. Twarz ma owalną, o dużych, migdałowatych oczach, z których płyną łzy, prostym nosie i małych ustach; okoloną krótką brodą oraz jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Wokół głowy ma nimb promienisty i kolisty. Przez biodra ma przewiązane krótkie, białe perizonium. Ciało w całości pokryte krwiawiącymi ranami. Krew znajduje się również na słupie i na ziemi. Chrystus ukazany we wnętrzu z arkadą, do której filara przywiązane są sznurem rózga i dyscyplina, z których kapie krew. W oddali widoczny fragment okna.
obraz

Chrystus u słupa

Zdjęcie nr 1: Ławy jednorzędowe, z siedziskiem, wysokim zapleckiem i przedpiersiem, ustawione na niskiej podstawie na planie prostokąta. Zaplecek zakończony zwróconymi ku sobie falistymi wolutami flankującymi owalne pole. W jednej ławie znajduje się w nim tarcza z godłem herbu Prus I, nakryta pięciopałkową koroną. W drugiej poziomo szrafowane tarcze z godłami herbów Pobóg i Sas. Nad nimi umieszczono hełmy z klejnotami herbowymi. Zaplecek i przedpiersie dekorowane płycinami. Siedzisko po bokach ujęte płytkimi ściankami zwieńczonymi spływami wolutowymi. Ławy w całości politurowane.
ławka

Dwie ławy kolatorskie

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczne figury aniołów, klęczących na podstawach i poduszkach z chwostami. Postacie ukazane z profilu, z pochylonymi głowami, jedna ma skrzyżowane na piersi ręce, druga złożone w geście modlitwy. Twarze mają szczupłe, trójkątne, z oczami skierowanymi w dół, prostymi nosami i wąskimi ustami, okolone jasnobrązowymi, kręconymi włosami, opadającymi na kark. Ubrane są w jasnożółte szaty spodnie, z długimi rękawami, o złoconych lamówkach oraz jasnoniebieskie szaty wierzchnie, z krótkimi rękawami i złoconymi lamówkami. Skrzydła mają duże, złożone na plecach, złocone przy górnym brzegu, polichromowane w kolorach szarym i różowym w dolnej części. Polichromia ciał naturalistyczna.
rzeźba

Para aniołów

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, na podstawie w formie pnia. Chrystus ukazany w pozycji siedzącej, frontalnie, przechylony w prawo, z wysuniętą w bok prawą nogą. Ręce ma ugięte i lekko uniesione, skrzyżowane w nadgarstkach i przewiązane powrozem. Rękami obejmuje trzcinę. Twarz ma trójkątną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i pełnych ustach; okoloną krótką brodą oraz silnie skręconymi po bokach głowy włosami, opadającymi na kark. Na głowie ma złoconą koronę cierniową. W partii bioder przewiązany jest białą tkaniną. Na ramiona ma narzucony czerwony płaszcz zawiązany pod szyją. Jego ciało jest szczupłe, ale muskularne. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki.
rzeźba

Ecce Homo

Zdjęcie nr 1: Podobrazie w formie stojącego prostokąta, pole obrazowe zamknięta łukiem półkolistym nadwieszonym. W centrum św. Józef ukazany w całej postaci, frontalnie, w wykroku, z głową przechyloną na lewe ramię. W prawej, ugiętej ręce trzyma gałązkę lilii, lewą podtrzymuje Dzieciątko. Twarz ma pociągłą, o delikatnych rysach, dużych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, siwymi włosami i brodą. Ubrany jest w obszerną, fioletową tunikę, przepasaną w talii, ze złoconą lamówką wokół otworu na szyję. Na ramiona ma narzucony brązowy płaszcz z zieloną podszewką, który podtrzymuje z przodu lewą dłonią. Na stopach ma sandały. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową przedstawioną frontalnie. Twarz ma okrągłą, o dużych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, jasnymi włosami. Ubrane jest w białą, luźną tunikę ze złoconą lamówką wokół otworu na szyję. Postacie ukazane na tle nieba wypełnionego błekitno-szarymi obłokami.
obraz

Św. Józef z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, w narożach metalowe śluby. W polu inskrypcja „Ambroży Lisicki / Dziedzic dólnéy Łentowni, / Proboszcz Jordanowski, Pleban Łentowski, / w Roku 1817. Dnia 16. Stycznia zmarły, / i w tym Kościele pochowany; / Przykładny Kapłan / i dobry Obywatel; / o pobożne za Niego, do Boga westchnienie, / przypomina się.”
płyta nagrobna

Epitafium Ambrożego Lisickiego

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie tablicy o kształcie stojącego prostokąta ujętej grubą ramą z uszakami w narożach, zamkniętej półkoliście od góry i dołu. W górnej części ramy muszla z podwieszonymi zwisami kwiatowymi, zawiniętymi na palących się pochodniach. Po bokach ramy dwa wąskie wazony, u spodu uskrzydlona klepsydra. Epitafium zwieńczone dekoracją roślinną z krzyżem, na górnych uszakach ustawione dla płaskie wazony, dolne zakończone muszlami. W polu złocony napis „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / WALENTEMU LAT 67 † 21 STY(CZNA) 1837. RO[KU] / AGNIESZCE Z KLÓSKÓW / LAT 60 † 15 LUT(EGO) 1834. R(OKU) / SROCZAKOM. / STANISŁAWOWI LAT 58 † 10 WRZ(EŚNIA) 1840 / MARYIANNIE Z SROCZAKÓW / LAT 48 † 8 WRZ(EŚNIA) 1849. / IOBKOM ORAZ / MATEUSZOWI HANUSIAK / LAT 60 † 7 KWI(ETNIA) 1855 RO(KU) / IAKO TEZ TEKLI HANUSIAK ZONIE / IAKUBA ZMAR(ŁEGO) 1863 RO(KU) / W dowód przywiązania ku / swoim Rodzicom i Familiji / ten skromny pomnik poświęca / I PROSI O ZDROWAŚ : KS(IĄDZ) FRANCISZEK / LUDWIK DOMINIKAN ROKU 1865.”
płyta nagrobna

Epitafium rodziny Sroczaków, Jobków i Hanusiaków

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie stojącego prostokąta, przymocowana do ściany czterema śrubami, znajdującymi się w narożach. Wzdłuż krawędzi złocona ramka. W polu złocona inskrypcja: „Tutaj spoczywa / ELEONORA z REMERÓW KEMPNER / WNUCZKA BARBARY LISICKIEJ / FUNDATORKI TUTEJSZEGO KOŚCIOŁA / zmarła w 60 roku życia d(nia) 5/I 1877. / Prosi o westchnienie do Boga.” Ponad inskrypcją złocony krzyż.
płyta nagrobna

Epitafium Eleonory Kemper

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. Przedstawia modląca się przed ołtarzem św. Małgorzatę Marię Alacoque, nad którym w cudowny sposób ukazuje się Chrystus. Święta w prawym dolnym rogu obrazu, ukazana w pozycji klęczącej na stopniu ołtarza, zwrócona profilem w prawo, z uniesioną głową i rekami złożonymi na piersi. Ubrana jest w czarny habit przepasany w talii, z różańcem przy boku, wokół twarzy ma biała podwikę, na głowie czarny welon. Przed ołtarzem czerwony dywan, na jego stopniu leży otwarty brewiarz. Przed nią, w lewej części obrazu ukazany ołtarz, z antepedium z monogramem IHS w medalionie i glorii, z mensą nakrytą białym obrusem. Nad ołtarzem na obłoku unosi się Chrystus w pozycji stojącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi na  boki. Twarz ma owalną, o okrągłych oczach, skierowanych w górę, wąskim nosie i małych ustach; okoloną krótką brodą i długimi, jasnobrązowymi włosami. Ubrany jest w czerwoną, luźną tunikę, przepasaną w talii, na ramiona ma narzucony niebieski płaszcz. Na jego piersi ukazane gorejące serce w glorii, otoczone płomieniami. Za Chrystusem na ołtarzu stoi lichtarz z zapaloną świecą, w tle tabernakulum z tronem wystawienia w postaci niszy, w której ustawiona jest monstrancja. Scena ukazana we wnętrzu o jasnobrązowych ścianach, w prawej części obrazu, w tle widoczna kolumna na cokole, na którym znajduje się sygnatura „A(ntoni) Stopa”.
obraz

Wizja św. Małgorzaty Marii Alacoque

Zdjęcie nr 1: Płyta kamienna w formie leżącego prostokąta, ujęta drewnianą i polichromowaną ramą, o przecinających się listwach w narożach, dekorowaną płaskorzeźbionym ornamentem roślinnym. Zwieńczona owalnym, drewnianym medalionem z fotografią zmarłej na porcelanie. W polu płyty złocona inskrypcja: „PAMIĘCI / Stanisławy / z / GADOMSKICH / KEMPNER / + 7/3 1885 w 33 roku życia / Wdzięczny mąż z dziećmi.”
płyta nagrobna

Epitafium Stanisławy z Gadomskich Kemper

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, ujęte profilowaną ramą oraz złoconą, drewnianą ramą. W narożach cztery śruby. W polu złocona inskrypcja: „JAKÓB GOSTKOWSKI / SYN WŁASCICIELI SKOMELNY CZARNY / zmarł 31 Grudnia 1892 roku. / POCHOWANY PRZY TEM KOŚCIELE. / NIEZŁAMANY w CHARAKTERZE I w PRACY. / Lat życia 40. / Prosi za dusze swą o westchnienie / do Boga”.
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba Gostkowskiego

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie leżącego prostokąta. W jej polu złocona inskrypcja: „Tu spoczywa / JAN KANTY KEMPNER / WŁAŚCICIEL DÓBR ZIEMSKICH / ŻOŁNIERZ B. WOJSK POLSKICH / przeżywszy lat 85 +17/I 1900. Wieczne odpoczywanie racz Mu dać Panie!”
płyta nagrobna

Epitafium Jana Kantego Kempnera

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, przedstawiający św. Franciszka obejmującego Chrystusa na krzyżu. Jezus przybity do krzyża znajdującego się w centrum kompozycji. Ukazany frontalnie, przechylony w prawą stronę, jedną ręką obejmuje św. Franciszka, nogi ma lekko ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, prostym nosem; okoloną krótką brodą oraz włosami sięgającymi ramion. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało szczupłe i umięśnione, z krwawiącymi ranami. Biodra przewiązane krótkim, białym perizonium. Święty Franciszek ukazany w pozycji stojącej, z profilu, z uniesioną głową, prawą nogę wspiera na niebieskiej kuli, obiema rękami obejmuje ciało Chrystusa. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi w górę, prostym nosem i pełnymi ustami, okoloną ciemnym zarostem i krótkimi włosami, na głowie tonsura. Ubrany jest w brązowy habit z kapturem, przepasany sznurem. Na dłoniach ma stygmaty. Scena ukazana na tle pejzażu, z widoczną w oddali panoramą miasta. Niebo szaro-niebieskie, zachmurzone. Obraz ujęty drewnianą, złoconą, profilowaną ramą.
obraz

Św. Franciszek obejmujący Chrystusa na krzyżu

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie stojącego prostokąta, przymocowana do ściany czterema śrubami o łbach przyjmujących kształt rozet, umieszczonymi w narożach. W polu złocona inskrypcja: „PAMIĘCI / WŁADYSŁAWA KEMPNERA / UR(ODZONEGO) 1841. + 26.IV.1906. / WIĘZIEŃ STANU z r. 1863. / SODALIS MARIANUS / Inżynier-Dyrektor departamentu ministeryjalnego / RADCA RZĄDU / Kawaler orderu żelaznej korony / Właściciel dóbr ziemskich. / Prosi o Zdrowaś Marya!”
płyta nagrobna

Epitafium Władysława Kempera

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym z przedstawieniem Najświętszej Mari Panny Niepokalanie Poczętej unoszącej się pośród obłoków. Maria ukazana w całej postaci, frontalnie, z uniesioną głową skierowaną w lewo, z rękami skrzyżowanymi na piersi, stoi w kontrapoście, na sierpie księżyca. Twarz ma owalną, o dużych, migdałowatych oczach skierowanych w górę, uniesionych brwiach, wąskim nosie i pełnych ustach. Włosy ma jasnobrązowe, falowane, opadające wzdłuż ramion. Ubrana jest w obszerną, białą tunikę oraz jasnoniebieski płaszcz zarzucony na lewy bok postaci z rozwianymi w prawo fragmentami tkaniny z przodu i z tyłu postaci. Wokół jej głowy nimb promienisty oraz wieniec z dwunastu gwiazd. Maria unosi się na obłoku, ukazana jest na tle nieba wypełnionego szaro-różowo-błękitnymi obłokami, rozjaśnionymi wokół jej głowy. Postać Marii w dolnej partii obrazu flankują postacie puttów i uskrzydlonych główek anielskich skrytych wśród obłoków. W prawym dolnym rogu obrazu sygnatura „Leonard Wintorowski / pinx(it) 1911 Lwów”. Na odwrocie obrazu napis „ofiara / Jadwigi z Kempnerów / Żelechowskiej / Łętownia / 9. IX. 1911”.
obraz

Najświętsza Maryja Panna Niepokalanie Poczęta

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie wydłużonego stojącego prostokąta. Przymocowana do ściany dwiema ślubami o dekoracyjnych łbach w formie rozet, zamocowanymi przy krótszych bokach. W polu złocona inskrypcja: „Z PRZERWA TETMAJERÓW / LEOKADJA / ŻUK SKARSZEWSKA / WŁAŚCICIELKA DÓBR / *1828 +10/I 1916 / Z PRZERWA TETMAJERÓW / KAROLINA RACIĘSKA / WŁAŚCICIELKA DÓBR *1831 +10/5 1914 / PROSZĄ O ZDROWAŚ MARYA.”
płyta nagrobna

Epitafium Leokadii Żuk Skarszewskiej i Karoliny Racięskiej

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie wydłużonego stojącego prostokąta. Przymocowana do ściany dwiema ślubami o dekoracyjnych łbach w formie rozet, zamocowanymi przy krótszych bokach. W polu złocona inskrypcja: „KAZIMIERZ Z ŻELECHOWA / ŻELECHOWSKI / SODALIS MARIANUS / *1861 + 5/8 1919 / JADWIGA Z KEMPNERÓW /ŻELECHOWSKA / WŁAŚCICIELKA ŁĘTOWNI / *1876 + 20/5 1920 / PROSZĄ o ZDROWAŚ MARYA!”.
płyta nagrobna

Epitafium Kazimierza i Jadwigi z Kempnerów Żelechowskich

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie leżącego prostokąta, przymocowana do ściany czterema śrubami o łbach przyjmujących kształt rozet, umieszczonych w narożach. W polu złocona inskrypcja: „PAMIĘCI / z GOŁĘBIOWSKICH / CELESTYNY KEMPNER / +5/XI 1926 w 46 ROKU ŻYCIA / PROSI O MODLITWĘ!”
płyta nagrobna

Epitafium Celestyny Kemper

Opis topograficzny

Miejscowość Łętownia wchodzi w skład gminy Jordanów. Wieś jest położona w mezoregionie Beskidu Makowskiego (Średniego) na wysokości 450-850 m n.p.m. w dolinie Łętówki, która po połączeniu z Bogdanówką tworzy potok Krzczonówkę – lewy dopływ Raby. Łętownia graniczy ze Skomielną Czarną i Tokarnią od północy, Krzeczowem od wschodu, Naprawą i Jordanowem od południa oraz Osielcem od zachodu. Wzdłuż północnej granicy przebiega zielony szlak turystyczny przez Stołową Górę (841 m n.p.m.) i punkt widokowy na Groniu (810 m n.p.m), wzdłuż zachodniej granicy niebieski szlak turystyczny z Gronia do Jordanowa. Kulminacją topograficzną gminy jest Zębalowa (858 m n.p.m.), przez którą przechodzi żółty szlak turystyczny z Lubnia do Jordanowa.

Streszczenie dziejów

Pierwsze wzmianki o Łętowni pochodzą z lat sześćdziesiątych XIV wieku i dotyczą kolonizacji beskidzkich dolin podjętej z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego. Przez kolejne stulecie miejscowość należała do rodzin piszących się z niedalekich Banowic i Przybenic. W 1469 roku Łętownię odkupił wójt myślenicki Jordan, którego syn, Mikołaj Jordan, ufundował tutejszą parafię. Po śmierci Spytka Wawrzyńca Jordana wieś trafiła do rąk Kacpra Zebrzydowskiego, a następnie do rodzin Przerębskich, Jerliczów, Sierakowskich i Krosnowskich. W pierwszej połowie XVIII wieku jej właścicielem był Jan Lisicki cześnik owrucki, który przeprowadził się do Łętowni z Mazowsza. W XIX wieku poszczególne części miejscowości dzierżyli Kempnerowie oraz Gadomscy. Pod koniec drugiej wojny światowej walki partyzanckie prowadził na tych terenach oddział „Harnaś”, którego członków upamiętniono wystawioną w 1998 roku kaplicą Sanktuarium Pamięci Czynu Żołnierskiego Armii Krajowej. Po wojnie zabudowania dworskie rozebrano, a w jedynym zachowanym budynku w 2013 roku utworzono Izbę Regionalną.

Dzieje miejscowości

Już w 1360 roku osada o nazwie Łętownia została wspomniana w dokumencie Kazimierza Wielkiego. Władca zezwolił wówczas Mikołajowi z Uścia założyć na prawie niemieckim wieś Lubień i wyznaczył jej granice na opłotkach Łętowni oraz potokach Raba, Skwarbia i Kasina. Pięć lat później król miał podarować rycerzowi Wierzbięcie z Małoszowa swoją wieś Łętownię, leżącą między Myślenicami a granicą węgierską. Dokument potwierdzający to nadanie rzekomo został wystawiony w Żarnowcu 27 sierpnia 1365 i jest znany jedynie z wpisu do metryki koronnej dokonanego w 1504 roku na prośbę ówczesnego właściciela. Godności przypisane świadkom nadania skłoniły historyków do uznania aktu za falsyfikat, jednak inne świadectwa potwierdzają, że w tym czasie mogło dojść do podarowania Łętowni Wierzbięcie. Już w 1364 roku Kazimierz Wielki poświadczył, że bracia stryjeczni Birowa, syn Marka zwanego Tyczką oraz Ziema z Grójca, sprzedali Wierzbięcie części w Banowicach i Trzemeśni koło Myślenic. Z kolei w XV wieku potomkowie Birowy poza obiema wspomnianymi miejscowościami dzierżyli również Łętownię. Jest więc prawdopodobne, że w latach sześćdziesiątych XIV wieku Wierzbięta z Małoszowa zgromadził w swoich rękach kilka miejscowości leżących w sąsiedztwie Myślenic.

W 1439 roku Katarzyna z Banowic oddała Łętownię Janowi z Brzezia w zamian za wieś Kojszówkę i dopłatę 300 grzywien. Wkrótce jednak miejscowość wróciła do rodziny z Banowic, gdyż w 1451 roku na prośbę krewniaka Katarzyny, Marcina Birowy z Przybenic, król Kazimierz Jagiellończyk przeniósł Łętownię z prawa polskiego na niemieckie. Marcin sprzedał wówczas osadę wraz z Banowicami, Porębą i Trzemeśnią Andrzejowi z Jurczyc za 400 grzywien szerokich groszy praskich z prawem odkupu w ciągu pięciu lat. Do wykupu dziedzictwa pewnie doszło, bo w 1465 roku Katarzyna Zabrska sprzedała swojemu krewnemu Łukaszowi Piotrkowskiemu z Przybenic części ojczyste w Przybenicach, Boszczynie i Bełzowie oraz macierzyste w Trzemeśni, Łętowni i Banowicach. Wkrótce cała wieś należała do Jana Stojowskiego ze Stojowic, który w 1467 roku odstąpił Andrzejowi Banowskiemu Łętownię, Porębę i połowę Trzemeśni oraz młyn i karczmę w Banowicach. Dwa lata później, w 1469 roku, Andrzej sprzedał Łętownię wójtowi myślenickiemu i żupnikowi wielickiemu Jordanowi za 85 florenów węgierskich.

Podczas gdy od połowy XIV do połowy XV wieku dziedzice Banowic i Przybenic zarabiali na dzierżawie swoich włości, rosła w siłę rodzina Jordanów herbu Trąby piszących się z Zakliczyna, potomków pierwszego wójta myślenickiego i bachmistrza wielickiego Hanka. Jego potomek, Jordan z Zakliczyna ożeniony z Jadwigą, córką Mikołaja z Brzezia Lanckorońskiego marszałka wielkiego koronnego, w drugiej połowie XV wieku skupił w swoich rękach wójtostwo myślenickie oraz kilka okolicznych miejscowości, m.in. Malejową (na której gruncie w drugiej połowie XVI wieku założono miasto Jordanów), Wysoką oraz Łętownię. Syn Jordana, Mikołaj Jordan (później kasztelan wojnicki, starosta spiski i oświęcimski oraz wielkorządca krakowski), już w 1492 roku ufundował w Łętowni parafię dla miejscowości położonych na południe od Myślenic. Po jego śmierci w 1521 roku doszło do podziału ojcowizny między braci Spytka Wawrzyńca i Jana, który przejął m.in. Malejową i Łętownię. W 1550 roku wdowa po Janie, Anna z Iskrzyczyna, wówczas już żona Hieronima z Brzezia Lanckorońskiego, za niebagatelną kwotę 10 500 florenów sprzedała Spytkowi Wawrzyńcowi schedę po jego bracie – w tym wsie klucza myślenickiego i dochody z wójtostwa. Dziedzic zmarł w 1568 roku, nie pozostawiając męskiego potomka, a Łętownia wraz z sąsiednimi wsiami trafiły do rąk Kacpra Zebrzydowskiego, małżonka Anny, córki Spytka Wawrzyńca Jordana.

Łętownia nie wyróżniała się na tle innych folwarcznych wsi beskidzkich, w których zagrodnicy i kmiecie sąsiadowali z pasterzami pochodzenia wołoskiego. W 1851 roku ludność zamieszkującą te tereny opisał Wincenty Pol, określając ją mianem górali kliszczackich (Kliszczacy) i definiując jako lachowsko-góralską grupę przejściową między polską ludnością rolniczą napływającą z ziemi krakowskiej a miejscowymi góralami beskidzkimi i Wołochami. W latach czterdziestych XVII wieku wieś zamieszkiwała ponad setka rodzin zagrodowych, kmiecych i komorniczych, na Krzczonówce urządzono dwa młyny, a naprzeciw kościoła parafialnego, w okolicy dzisiejszego budynku szkoły podstawowej, istniał duży folwark należący do właścicieli wsi – najpierw Przerębskich, Jerliczów, a potem Sierakowskich i Krosnowskich.

W pierwszej połowie XVIII stulecia właścicielem Łętowni i Łopusznej został Jan Lisicki herbu Prus cześnik owrucki, który oddał swoje dziedzictwo na Mazowszu bratu Pawłowi i przeniósł się do ziemi krakowskiej. Jan zmarł w 1752 roku i został pochowany w Łętowni, gdzie wdowa po nim Barbara z Janickich ufundowała nową świątynię. W 1765 roku jako dziedzica miejscowości odnotowano ich syna Józefa Lisickiego, którego brat Ambroży został proboszczem w Łętowni i Jordanowie. W 1787 roku inny z braci Lisickich, Florian, podarował swoją część Łętowni bratanicy Mariannie (córce Wojciecha Lisickiego), a ostatecznie wieś znalazła się w rękach Anieli, córki kolejnego brata, Romualda członka galicyjskiego sejmu stanowego, która około 1813 roku wyszła za mąż za Michała Remera dziedzica Witanowic Górnych i części Lgoty. Michał i Aniela Remerowie po 1820 roku zamieszkali w Łętowni w dworku zbudowanym prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku i sprzedali witanowickie włości. Część miejscowości odziedziczył później ich syn Ludwik Remer.

Niepokoje połowy XIX stulecia dosięgły ukrytej w beskidzkich dolinach Łętowni. Poruszenie tutejszych chłopów w czasie rabacji galicyjskiej 1846 roku opisał łętowski pleban w kronice parafialnej: „Miał tedy wybuchnąć pożar nieporządku politycznego około 18 lutego, lecz spiskowi wcześniej odkrytemu położono tamę. Chłopi, myśląc, że ich panowie chcą powyrzynać, uderzyli tu i ówdzie na panów. Bardzo wielu pozabijali, a dwory w kilku obwodach częścią zrabowali, częścią zniszczyli […]. Makowianie oparli się chordzie dzikich górali […]. Naprawianie, jako pierwsi sprawcy niepokoju w parafii, posłuszni mojemu głosowi, nazajutrz po największej części wszystko oddali, co zrabowali, a za ich przykładem poszli pograniczni. Hyacenty Antolak z Naprawy, odniósłszy do wójta naprawskiego sadło, które w czasie rabunku porwał we dworze pana Gadomskiego, przejęty sumieniem i ambicją, gdyż był zresztą najpoczciwszym, sumiennym i religijnym człowiekiem, na pobliskim drzewie ze wstydu się powiesił”. Kapłan przekonywał ponadto, że wielki głód 1847 roku, kiedy w łętowskiej parafii zmarło ponad 1300 osób, był karą za ubiegłoroczne rozruchy.

W XIX wieku rozróżniano jeszcze poszczególne części wsi: Łętownię Dolną nad Łętówką w okolicach kościoła i dworu oraz Średnią i Górną nad potokiem Bąblowa wypływającym spod Stołowej Góry i uchodzącym do Łętówki. W 1884 roku największa posiadłość na terenie miejscowości była podzielona na trzy folwarki należące do rodziny Kempnerów i Aleksandra Roli-Gadomskiego. Już wówczas działała tu szkoła ludowa, lecz dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym doszło do rozwoju działalności społecznej wspieranej przez Mariana i Stanisława Kempnerów. Wówczas otworzono pocztę, posterunek policji, oddział Ochotniczej Straży Pożarnej, kółko rolnicze oraz Kasę Stefczyka. W latach trzydziestych Kempnerowie otworzyli we dworze własną mleczarnię zapewniającą mieszkańcom zbyt mleka. Z kolei sam dwór powiększono w 1938 roku.

W czasie drugiej wojny światowej w drewnianym domu nr 365 w przysiółku U Goryla mieścił się szpital polowy i kwatera miejscowych oddziałów Armii Krajowej. W dniach 12-23 stycznia 1945 żołnierze oddziału „Harnaś” (wchodzącego w skład odtworzonego 3. Pułku Strzelców Podhalańskich) pod dowództwem „Rosomaka” i „Bolka” w okolicach Pcimia i Łętowni rozbrajali wycofujące się grupy żołnierzy Wehrmachtu. Działania zbrojne partyzantów upamiętniono w 1998 roku, wystawiając na górze Groń Sanktuarium Pamięci Czynu Żołnierskiego Armii Krajowej. Corocznie w ostatnią niedzielę sierpnia w kaplicy odprawiana jest uroczysta msza z udziałem kombatantów.

W 1946 roku, zaraz po ustaniu działań wojennych, zdecydowano o rozebraniu zdewastowanego i zaniedbanego dworu Kempnerów. Łętownia do 1954 roku była siedzibą gminy, a potem wcielono ją w granice administracyjne gminy Jordanów. Ostatni zachowany budynek dworski w latach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej nazywano „agronomówką”, a w lipcu 2013 roku otworzono w nim Izbę Regionalną, w której przechowuje się dawne narzędzia gospodarcze i elementy wystroju beskidzkich chałup.

Ciekawostki

Obok leśniczówki w Łętowni rośnie kilka dębów szypułkowych zaliczonych do grupy pomników przyrody. Największy z nich ma niemal 20 m wysokości i prawie 6 m obwodu.

Na prawym brzegu Łętówki, niecały kilometr od źródeł potoku, znajduje się piętnastometrowa odkrywka skalna fliszu karpackiego. Naprzemianległe warstwy skalne świadczą o bogactwie geologicznym Beskidów – wyraźnie widać m.in. ławicowy piaskowiec oraz mułowce i iłowce.

Bibliografia

Kot Stanisław , "Szkolnictwo parafialne w Małopolsce XVI-XVIII w.", Lwów 1913
"Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, cz. 3",
"Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, cz. 3",
Boniecki Adam, "Jerliczowie" , [w:] "Herbarz polski, t. 9" , Warszawa 1906 , s. 20-21
Boniecki Adam, "Jordanowie" , [w:] "Herbarz polski, t. 9" , Warszawa 1906 , s. 74-86
Boniecki Adam, "Lisiccy" , [w:] "Herbarz polski, t. 14" , Warszawa 1911 , s. 350-357
Kamiński Adam, "Jordan Mikołaj z Zakliczyna" , [w:] "Polski słownik biograficzny, t. 11" , Wrocław-Warszawa-Kraków 1964-1965 , s. 280-281

Jak cytować?

Piotr Kołpak, "Łętownia", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/miejscowosci/letownia-3

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności