W aktach wizytacji z 1765 roku wskazano, że w nowo wybudowanym kościele w Łętowni (1760-1765) znajdują się jeszcze dawne ołtarze, ale mają być sprawione nowe („In Ecclesia altaria sunt antiqua, sed quoniam Magnifica Fundatrix per quam est fundata Ecclesia etiam alteria nova”). Nowe retabula razem z ich rzeźbą figuralną powstały zatem po 1765 roku. Ich fundatorką była Barbara z Janickich Lisicka. Nastawy i figury były na nowo złocone w 1902 roku przez Jana Haltaja. W czwartej ćwierci XX wieku zostały poddane konserwacji.
Rzeźba ścięta i drążona z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie. Święty zwrócony frontalnie, w kontrapoście, z przechyloną łukowato sylwetką i głową skierowaną delikatnie w lewo. Lewą ręką przyciska do piersi księgę, w prawej, ugiętej trzyma szuflę pasterską. Twarz ma pociągłą, szczupłą, z wysokim czołem, o małych oczach skierowanych w górę, z głęboko rzeźbioną górną powieką, o dużym nosie i pełnych ustach o szerokiej górnej wardze. Twarz okolona kręconą, rozdwajającą się brodą oraz włosami o grubych falach opadającymi na ramiona. Ubrany jest w długą tunikę o wąskich rękawach, przepasaną w talii, przylegającą do ciała. Przez prawe ramię ma przerzucony silnie drapowany płaszcz, opadający na plecy i na prawy bok postaci. Polichromia ciała naturalistyczna, szaty i atrybut złocone.
Omawianą figurę charakteryzują smukła, wydłużona sylwetka, do której ściśle przylegają obficie drapowane, lekko łamane szaty oraz znamienny typ twarzy, modelowany niezwykle plastycznie o specyficznych cechach anatomicznych, takich jak wyodrębniona broda, pełne usta o szerokiej górnej wardze oraz głębokie wycięcie po wewnętrznej stronie oka. Rzeźba została wykonana przez nieznany dotychczas warsztat, który zrealizował całe wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie w kościele w Łętowni, jak również w kościołach w Pleszowie (dziś Nowej Hucie; wyposażenie z dawnego krakowskiego kościoła Wszystkich Świętych), ołtarz główny w Hebdowie oraz retabula boczne w Igołomi.
Święty Joachim był mężem św. Anny i ojcem Marii. W ikonografii przedstawiany jest jako dojrzały mężczyzna, jego atrybutem jest szufla pasterska.
Po konserwacji.
W aktach wizytacji z 1765 roku wskazano, że w nowo wybudowanym kościele w Łętowni (1760-1765) znajdują się jeszcze dawne ołtarze, ale mają być sprawione nowe. Omawiane retabula razem z ich rzeźbą figuralną powstały zatem po 1765 roku. Ich fundatorką była Barbara z Janickich Lisicka. Rzeźba została wykonana przez nieznany dotychczas warsztat, który zrealizował całe wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie w kościele w Łętowni, jak również w kościołach w Pleszowie, ołtarz główny w Hebdowie oraz retabula boczne w Igołomi. W ikonografii św. Joachim przedstawiany jest jako dojrzały mężczyzna, jego atrybutem jest szufla pasterska.
Paulina Kluz, "Św. Joachim", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-joachim-14