W aktach wizytacji z 1765 roku wskazano, że w nowo wybudowanym kościele w Łętowni (1760-1765) znajdują się jeszcze dawne ołtarze, ale mają być sprawione nowe („In Ecclesia altaria sunt antiqua, sed quoniam Magnifica Fundatrix per quam est fundata Ecclesia etiam alteria nova”). Nowe retabula razem z ich rzeźbą figuralną powstały zatem po 1765 roku. Ich fundatorką była Barbara z Janickich Lisicka. Nastawy i figury były na nowo złocone w 1902 roku przez Jana Haltaja. W czwartej ćwierci XX wieku zostały poddane konserwacji.
Rzeźba drążona, ustawiona na niskiej podstawie na planie prostokąta. Matka Boska zwrócona w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, lekko odchylona, z głową skierowaną do góry. Dłonie ma splecione z przodu. Twarz ma owalną, z wyraźnie zaznaczoną brodą, o małych, skierowanych w górę oczach, z głęboko rzeźbioną górną powieką, dużym nosie i pełnych ustach z szeroką górną wargą. Na głowie ma złocony welon. Ubrana jest w złoconą tunikę z długimi rękawami oraz złocony płaszcz otulający postać w pasie, rozwiany po bokach. Na stopach ma złocone sandały. Polichromia ciała naturalistyczna.
Omawianą figurę charakteryzują smukła, wydłużona sylwetka, do której ściśle przylegają obficie drapowane, lekko łamane szaty oraz znamienny typ twarzy, modelowany niezwykle plastycznie o specyficznych cechach anatomicznych, takich jak wyodrębniona broda, pełne usta o szerokiej górnej wardze oraz głębokie wycięcie po wewnętrznej stronie oka. Rzeźba została wykonana przez nieznany dotychczas warsztat, który zrealizował całe wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie w kościele w Łętowni, jak również w kościołach w Pleszowie (dziś Nowej Hucie; wyposażenie z dawnego krakowskiego kościoła Wszystkich Świętych), ołtarz główny w Hebdowie oraz retabula boczne w Igołomi. Bardzo zbliżone do figury Matki Boskiej rzeźby, o niemal analogicznych typach twarzy, znajdują się w Igołomi i Pleszowie (św. Anna).
Figury Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty wpisują się w ikonografię ołtarza pod wezwaniem Ukrzyżowanego Chrystusa, tworząc grupę Ukrzyżowania. Być może pierwotnie w ołtarzu znajdował się wizerunek Chrystusa na krzyżu (figura lub obraz). Przedstawienie Ukrzyżowania z Marią i św. Janem zostało zaczerpnięte ze sceny, która wydarzyła się podczas męczeńskiej śmierci Chrystusa na krzyżu, a którą opisuje Ewangelia św. Jana: „Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27). Chwilę później Chrystus skonał i ten właśnie moment opłakiwania z postaciami Marii i św. Jana przedstawia grupa rzeźbiarska.
Lekkie zabrudzenia.
W aktach wizytacji z 1765 roku wskazano, że w nowo wybudowanym kościele w Łętowni (1760-1765) znajdują się jeszcze dawne ołtarze, ale mają być sprawione nowe. Omawiane retabula razem z ich rzeźbą figuralną powstały zatem po 1765 roku. Ich fundatorką była Barbara z Janickich Lisicka. Rzeźba została wykonana przez nieznany dotychczas warsztat, który zrealizował całe wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie w kościele w Łętowni, jak również w kościołach w Pleszowie, ołtarz główny w Hebdowie oraz retabula boczne w Igołomi. Figury św. Jana Ewangelisty i Matki Boskiej wpisują się w ikonografię ołtarza pod wezwaniem Ukrzyżowanego Chrystusa, tworząc grupę Ukrzyżowania. Została ona zaczerpnięta ze sceny, która wydarzyła się podczas męczeńskiej śmierci Chrystusa na krzyżu, a którą opisuje Ewangelia św. Jana (J 19, 26-27).
Paulina Kluz, "Matka Boska", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-9