W aktach wizytacji z 1765 roku wskazano, że w nowo wybudowanym kościele w Łętowni (1760-1765) znajdują się jeszcze dawne ołtarze, ale mają być sprawione nowe („In Ecclesia altaria sunt antiqua, sed quoniam Magnifica Fundatrix per quam est fundata Ecclesia etiam alteria nova”). Nowe retabula razem z ich rzeźbą figuralną powstały zatem po 1765 roku. Ich fundatorką była Barbara z Janickich Lisicka. Nastawy i figury były na nowo złocone w 1902 roku przez Jana Haltaja. W czwartej ćwierci XX wieku zostały poddane konserwacji.
Rzeźby drążone z tyłu, klęczące na fragmentach przerwanego przyczółka, zwrócone do wewnątrz, pochylone. Lewy anioł w uniesionej lewej ręce trzyma laskę zakończoną gąbką, prawą kładzie na piersi. Prawy anioł obiema rękami trzyma włócznię. Twarze mają pociągłe, z wyodrębnionymi brodami, o małych oczach z głęboko rzeźbionymi górnymi powiekami, krótkimi nosami i pełnymi ustami, okolone kręconymi, brązowymi włosami, sięgającymi ramion. Anioły ubrane są w złocone tuniki z jednym rękawem, odsłaniające połowę torsu i drugie ramię, przepasane w talii. Skrzydła mają duże i złożone po bokach. Polichromia ciał naturalistyczna.
Zabrudzenia.
W aktach wizytacji z 1765 roku wskazano, że w nowo wybudowanym kościele w Łętowni (1760-1765) znajdują się jeszcze dawne ołtarze, ale mają być sprawione nowe. Retabula razem z ich rzeźbą figuralną powstały zatem po 1765 roku. Ich fundatorką była Barbara z Janickich Lisicka.
Paulina Kluz, "Para aniołów", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/para-aniolow-6