Trzemeśnia

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
myślenicki
Gmina
Myślenice
Tagi
Armia Krajowa epidemia folwark huta szkła Jordanowie konspiracja Lubomirscy Raba Raciechowice rejestr poborowy ruch ludowy szkoła zaraza
Autor opracowania
Artur Karpacz
Uznanie autorstwa 4.0

Zabytki

Parafie

Ludzie

Zdjęcie nr 1: Tryptyk z wizerunkiem Matki Boskiej z Dzieciątkiem w środkowej kwaterze, ze skrzydłami z przedstawieniami na awersie św. Katarzyny i św. Barbary, a na rewersie św. Mikołaja i św. Stanisława. Środkowa kwatera w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Marii ukazanej w półpostaci, zwróconej w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Na lewym ramieniu podtrzymuje siedzące Dzieciątko, prawą dłonią wskazuje na nie. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, prostym, wąskim nosie i małych, pełnych ustach. Ubrana jest w niebieską suknię, ze złoconymi lamówkami oraz ciemnoniebieski maforion w złocone gwiazdy, ze złoconymi lamówkami i ciemnoczerwoną podszewką, narzucony na głowę i ramiona, zapięty złoconą klamrą pod szyją. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej, pochylone, zwrócone w trzech czwartych w prawo, lewą ręką opiera księgę na nodze, prawą wyciąga przed siebie w geście błogosławieństwa. Twarz ma owalną, o dużych, migdałowatych oczach, krótkim nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi, kręconymi i krótkimi włosami. Dzieciątko ubrane jest w luźną ciemnoniebieską tunikę o złoconym, kwiatowym wzorze, ze złoconym galonem. Postacie ukazane na złoconym i srebrzonym tle z rytą w zaprawie wicią roślinną z kwiatami. Wokół ich głów ryte w zaprawie nimby. W lewym dolnym rogu obrazu ukazane niewielkie postacie dwóch klęczących kobiet, zwróconych w trzech czwartych w lewo, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy, z różańcami. W prawym dolnym rogu ukazany niewielki klęczący mężczyzna, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. 
Na awersie lewego skrzydła przedstawienie św. Katarzyny Aleksandryjskiej ujętej w całej postaci, zwróconej w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową, stojącej na postaci swojego oprawcy. W lewej, ugiętej na tle piersi ręce trzyma miecz, skierowany ostrzem w górę, prawą, opuszczoną w dół przytrzymuje przy boku koło. Twarz ma owalną, o wysokim czole, małych, migdałowatych oczach, prostym, krótkim nosie i małych ustach, okoloną długimi, brązowymi włosami, opadającymi wzdłuż ramion. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w jasnozieloną suknię oraz jasnozielony, obfity płaszcz z czerwoną podszewką, zapięty pod szyją broszą, zarzucony na ramiona i podtrzymywany z przodu postaci. Święta stoi na niewielkiej postaci leżącego mężczyzny, ubranego w bogaty, ciemnoniebieski strój, ze złoconym pazem, z koroną otwartą na głowie. Katarzyna ukazana na złoconym i srebrzonym tle z rytą w zaprawie wicią roślinną z kwiatami. Wokół jej głowy ryty w zaprawie nimb. 
Na awersie prawego skrzydła przedstawienie św. Barbary ukazanej w całej postaci, zwróconej w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową, stojącej na postaci swojego oprawcy. W prawej, wyciągniętej przed siebie ręce podtrzymuje wieżę, lewą trzyma płaszcz. Twarz ma owalną, o wysokim czole, małych, migdałowatych oczach, prostym, krótkim nosie i małych ustach, okoloną długimi, jasnobrązowymi włosami, opadającymi wzdłuż ramion. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w ciemnoniebieską suknię, przepasaną w talii oraz czerwony płaszcz z zieloną podszewką, zapięty pod szyją broszą, zarzucony na ramiona i podtrzymywany z przodu postaci. Święta stoi na niewielkiej postaci leżącego mężczyzny, ubranego w bogaty, ciemnoniebieski strój. Barbara ukazana na złoconym i srebrzonym tle z rytą w zaprawie wicią roślinną z kwiatami. Wokół jej głowy ryty w zaprawie nimb. 
Na rewersie lewego skrzydła przedstawienie św. Mikołaja ukazanego w całej postaci, zwróconego w trzech czwartych w lewo. W lewej ręce trzyma pastorał, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma pociągłą, o małych, migdałowatych oczach, prostym nosie i wąskich ustach, okoloną, krótką kręconą brodą i siwymi, krótkimi włosami skręconymi w pukle. Na głowie ma białą infułę z brązową opaską. Ubrany jest w białą albę, zieloną rokietę oraz obfity, niebieski ornat z czerwoną podszewką. Wokół jego głowy jasnożółty nimb. Święty ukazany jako stojący na trawie, z jednolitym, ciemnoczerwonym tłem. 
Na rewersie prawego skrzydła przedstawienie św. Stanisława ukazanego w całej postaci, zwróconego w trzech czwartych w prawo. W prawej ręce trzyma pastorał, lewą podtrzymuje przy boku księgę. Twarz ma pociągłą, o małych, migdałowatych oczach, prostym nosie i wąskich ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Na głowie ma białą infułę z brązową opaską. Ubrany jest w białą albę, zieloną rokietę oraz obfity, czerwony ornat z niebieską podszewką. Wokół jego głowy jasnożółty nimb. Święty ukazany jako stojący na trawie, z jednolitym, ciemnoczerwonym tłem. 
Każdy z trzech obrazów ujęty osobną profilowaną ramą, złoconą z czerwoną obwódką. Skrzydła przymocowane do środkowej kwatery dwoma parami zawiasów.
obraz

Tryptyk z obrazami Matka Boska z Dzieciątkiem oraz św. Katarzyna i św. Barbara (awers skrzydeł), św. Mikołaj i św. Stanisław (rewers skrzydeł)

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej trzymającej Dzieciątko. Maria została ukazana w półpostaci, frontalnie, z pochyloną i skierowaną delikatnie w lewo głową. Prawą ręką podtrzymuje od dołu Dzieciątko, lewą obejmuje je. Maria ma pociągłą twarz, z wysokim czołem, o łagodnych rysach wydobytych światłocieniem, dużych, przymrużonych oczach skierowanych w lewo, prostym, długim nosie i pełnych ustach. Twarz okolona jasnobrązowymi włosami zakrytymi welonem. Ubrana jest w czerwoną suknię, niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i kolana, na głowie ma biały, półprzeźroczysty welon oraz koronę zamkniętą z malowanymi perłami i kamieniami. Dzieciątko ukazane jest w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo, z wyciągniętą do przodu lewą nogą, ujmuje lewą ręką Marię. Twarz ma okrągłą o pełnych policzkach i wystającej brodzie, z okrągłymi oczami patrzącymi na wprost, małym nosem i pełnymi ustami, okoloną krótkimi, jasnobrązowymi włosami. Dzieciątko siedzi na pieluszce, przesłaniającej jego podbrzusze, na głowie ma koronę zamkniętą z malowanymi perłami i kamieniami. Postacie ukazane na złoconym tle z rytą dekoracją roślinną. U dołu obrazu zarysowany jest łuk, w którego przyłuczach namalowane są dwa tulipany – fioletowy i biały.
obraz

Matka Boska z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Figura pełnoplastyczna, ustawiona na rzeźbionym fragmencie podłoża i na niskiej podstawie na planie ośmioboku. Chrystus zwrócony jest frontalnie, z głową skierowaną w prawo. W lewej ręce trzyma drzewce zakończone krzyżem z chorągwią z tkaniny z naszytym krzyżem, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma owalną, o dużych, półprzymkniętych oczach, uniesionych brwiach, dużym nosie i małych ustach, okoloną krótką brodą skręconą w dwa pukle oraz brązowymi włosami sięgającymi ramion, rzeźbionymi w regularne fale. Chrystus ubrany jest w złocony płaszcz z czerwoną podszewką zarzucony na ramiona i plecy, otaczający postać i zarzucony z przodu na lewe przedramię, odsłaniając nagi tors z zaznaczoną raną w boku. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Chrystus Zmartwychwstały

Zdjęcie nr 1: Płyta zamocowana dołem do góry; w formie stojącego prostokąta, obwiedziona szerokim pasem z inskrypcją: 
„ANNO DOMINI / 1530 HIC IACET ANDR[E]AS / [F]ILIVS [N]OBILIS / DOMINI IAC[...]SZASZAIN[S]ZKI”. W górnej części pola częściowo zatarta, odwrócona tarcza zwieńczona trzema liliami heraldycznymi, z fragmentarycznie zachowanym godłem przypominającym podkowę.
płyta nagrobna

Epitafium Andrzeja Szaszainszkiego (?)

Zdjęcie nr 1: Figura umarłego Chrystusa przybita jest trzema gwoździami do prostego krzyża. Ciało w dużym zwisie, o układzie rąk bliskim literze „V”, głowa opada na prawy bark, nogi delikatnie ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz szczupła, okolona zarostem oraz silnie kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Ciało Chrystusa jest bardzo szczupłe, o silnie uwypuklonych żebrach klatki piersiowej. Perizonium w postaci silnie drapowanej, białej tkaniny zawieszonej na podwójnym sznurze, odsłaniającej prawe udo, ze zwisem tkaniny przy prawym boku. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki, włosy brązowe. U stóp Chrystusa czaszka. Na skrzyżowaniu belek krzyża medalion ujęty koroną cierniową z monogramem IHS i gorejącym sercem w polu. Na zwieńczeniu pionowej belki krzyża banderola z napisem „IN/RI”.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, nieopracowana z tyłu, ustawiona na podstawie o nieregularnym kształcie. Święty zwrócony jest frontalnie, w delikatnym kontrapoście, z obiema rękami ugiętymi i wyciągniętymi do przodu. Prawa dłoń wysunięta zwrócona ku górze, w lewej trzyma laskę zakończoną krzyżem na kuli. Twarz ma kwadratową, o dużych oczach, krótkim nosie i małych, pełnych ustach, okoloną gęstą siwą brodą oraz falowanymi włosami, sięgającymi ramion. Mikołaj ubrany jest w długą, zieloną albę, niebieską rokietę zdobioną u dołu oraz zarzucony na ramiona, spięty na piersiach klamrą, pozłacany płaszcz, na głowie ma złoconą infułę. Polichromia ciała naturalistyczna, o jasnej, lekko zaróżowionej karnacji.
rzeźba

Św. Mikołaj

Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, nieopracowana z tyłu, ustawiona jest na zielonej podstawie o nieregularnym kształcie. Święty zwrócony jest frontalnie, z obiema rękami ugiętymi, wyciągniętymi do przodu. Ma kwadratową twarz, o podkreślonej linii żuchwy i brody, o dużych oczach, krótkim nosie i małych, pełnych ustach. Włosy ma brązowe, falowane sięgające ramion. Ubrany jest w szarą, silnie drapowaną u dołu albę, widoczny u szyi humerał oraz złocony ornat skrzypcowy o wzorze kwiatowym, z pretekstą przednią w kolorze zielonym i niebieską podszewką. Na głowie ma złoconą mitrę. Polichromia ciała naturalistyczna o jasnej, zaróżowionej karnacji w partii twarzy.
rzeźba

Św. Walenty

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. Kompozycja dwustrefowa, wielopostaciowa. W górnej strefie przedstawienie Koronacji Najświętszej Marii Panny przez Chrystusa i Boga Ojca, w dolnej dwoje adorujących świętych. W centrum obrazu Maria ukazana frontalnie, klęcząca na obłoku i sierpie księżyca, z uniesioną głową i ugiętymi, rozłożonymi na boki rękami. Twarz ma kwadratową, z migdałowatymi oczami, prostym nosem i pełnymi ustami, okoloną długimi, jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię o niebieskim wzorze, przepasaną w talii szarfą, na ramiona ma narzucony niebieski płaszcz, a na głowie biały welon. Marię flankują siedzący na obłokach Chrystus i Bóg Ojciec, zwróceni do wewnątrz, którzy podtrzymują nad jej głową koronę. Po lewej stronie Chrystus, z pochyloną głową, prawą ręką przytrzymuje krzyż. Twarz ma pociągłą, o małych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnobrązowymi włosami i brodą. Chrystus ma na ramiona narzucony czerwony płaszcz, opadający na kolana. Tors ma nagi, umięśniony. Na dłoniach i stopach rany. Po prawej stronie Bóg Ojciec, lewą ręka przytrzymuje na kolanach kulę, w dłoni ma berło. Twarz ma pociągłą, o małych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, siwymi włosami i brodą. Ubrany jest w białą tunikę spodnią oraz różową, wzorzystą szatę wierzchnią, lamowaną frędzlą. Na głowie ma tiarę, a na stopach czerwone sandały. Wokół głów postaci nimby. Nad nimi unosi się gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej, na tle rozświetlonego, żółtego nieba z uskrzydlonymi główkami anielskimi. W dolnej części obrazu św. Wojciech i św. Zofia, w pozycji klęczącej, zwróceni do wewnątrz, z uniesionymi głowami. Po lewej stronie Wojciech, ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Twarz ma szczupłą, o dużych, migdałowatych oczach, lekko garbatym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi, krótkimi włosami i brodą. Ubrany jest w jasnoróżową albę, białą rokietę, wykończoną koronką, na ramionach ma kapę malowaną na kolor złoty, o kwiatowym wzorze. Przed świętym leży szara infuła, a obok niego włócznie. Po prawej stronie św. Zofia z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pełną, o dużych, migdałowatych oczach, dużym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w jasnozieloną suknię przepasaną w talii, na plecy ma narzucony czerwony płaszcz, a na głowie i ramionach biały welon. Przed Zofią leżą trzy korony. Nad głowami świętych aureole. Postacie z dolnej strefy obrazu ukazane na tle pejzażu z jeziorem i zalesionymi pagórkami. Obraz ujęty drewnianą, złoconą ramą z płaskorzeźbionym motywem roślinnym.
obraz

Koronacja Najświętszej Marii Panny adorowanej przez św. Wojciecha i św. Zofię

Zdjęcie nr 1: Pole obrazowe feretronu w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w profilowanej ramie, ujętej wicią utworzoną z liści akantu i rozet, formujących w dolnych narożach głowy gryfów z otworami na drążki, które spoczywają na profilowanych cokolikach. Feretron zwieńczony fragmentem cokołu, z jednej strony o kanelowanym trzonie, z drugiej ujętego akantem.
Na awersie płaskorzeźbiony wizerunek św. Anny Samotrzeć z Marią i Dzieciątkiem, którego postacie mają malowane twarze, dłonie i stopy. W centrum św. Anna, w pozycji siedzącej, na cokole, ukazana frontalnie. Lewą ręką przytrzymuje na kolanie Dzieciątko, prawą obejmuje stojącą obok Marię. Anna ma szczupłą twarz, o dojrzałych rysach, migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w złoconą suknię, na głowę i ramiona ma narzucony złocony płaszcz, zawiązany pod szyją, na głowie ma koronę zamkniętą. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w przeciwna stronę, obie, ugięte ręce wyciąga w lewo. Twarz ma trójkątną, o migdałowatych oczach, małym nosie i ustach, okoloną jasnobrązowymi włosami. Ubrane jest w złoconą tunikę, na głowie ma złoconą koronę zamkniętą. Po prawej stronie Anny stoi Maria zwrócona profilem w lewo, obie ręce wyciąga przed siebie, prawą wskazuje na Chrystusa. Twarz ma szczupłą, o młodzieńczych rysach, wąskich oczach, małym nosie i ustach. Ubrana jest w złoconą suknię oraz złocony płaszcz zarzucony na głowę i ramiona, na głowie ma złoconą, zamkniętą koronę. Postacie ukazane są na złoconym tle glorii promienistej. 
Na rewersie feretronu płaskorzeźbiony wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem, na którym postacie mają malowane twarze, dłonie i stopy. Matka Boska ukazana w półpostaci, frontalnie, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą, ugiętą wskazuje na nie. Twarz ma pociągłą i szczupłą, o wąskich, migdałowatych oczach, długim, wąskim nosie i małych, pełnych ustach, o ciemnej karnacji, ze śladami dwóch cięć na prawym policzku. Ubrana jest w złoconą suknię i złocony maforion zarzucony na głowę i ramiona. Na głowie ma koronę otwartą, wokół niej nimb. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo, lewą ręką przytrzymuje na kolanach księgę, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz o ciemnej karnacji, okrągła, o dużych oczach, krótkim nosie i pełnych ustach, okolona ciemnymi, krótkimi włosami. Ubrane jest w złoconą tunikę, na głowie ma złoconą koronę otwartą, wokół niej nimb. Postacie ukazane są na złoconym tle glorii promienistej. U spodu obrazu banderola z napisem: „POD TWOJA OBRONE UCIEKAMY SIE S[WIĘTA] B[OŻA] R[ODZICIELKO]”.
feretron

Feretron z płaskorzeźbionymi wizerunkami św. Anny Samotrzeć i Matki Boskiej Częstochowskiej

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem ustawiona na cokole z wyodrębnionymi po bokach prostopadłościanami. Ołtarz kamienny prostopadłościenny, ujęty po bokach esownicami, z przodu flankowany kanelowanymi lizenami, w centrum krzyż. Nastawa flankowana parą kolumn o kapitelach kompozytowych, dźwigających pełne belkowanie wyłamane na ich osi, w partii fryzu dekorowane rozetami, wicią roślinną i muszlą. Całe pole środkowe wypełnia nisza w formie stojącego prostokąta z obrazem św. Wojciecha, ujęta złoconą ramą zdobioną dekoracją roślinną. Na belkowaniu ustawione dwa wazony z bukietami kwiatów. Kondygnacja flankowana uszami utworzonymi z ażurowego akantu. Zwieńczenie w formie owalnego pola z obrazem Męczeństwa św. Sebastiana ujętego wieńcem laurowym i ażurowymi liśćmi akantu, u dołu dwa rogi obfitości. Całość zakończona medalionem z okiem Opatrzności w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze jasnoniebieskim, z niebieskimi i czerwonymi detalami, kolumny, profile i ornamentyka złocone, elementy dekoracji srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem ustawiona na cokole z wyodrębnionymi po bokach prostopadłościanami. Ołtarz kamienny prostopadłościenny, ujęty po bokach esownicami, z przodu flankowany kanelowanymi lizenami, w centrum płaskorzeźbione gorejące serce. Nastawa flankowana parą kolumn o kapitelach korynckich, dźwigających belkowanie wyłamane na ich osi, przerwane przez pole środkowe, w partii fryzu dekorowane rozetami. Całe pole środkowe wypełnia nisza w formie stojącego prostokąta z obrazem Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską, ujęta złoconą, profilowaną ramą. Na belkowaniu ustawione dwa wazony z bukietami kwiatów. Kondygnacja flankowana uszami utworzonymi z ażurowego akantu z kampanulami. Zwieńczenie w formie stojącego prostokąta zakończonego kluczem z rozetą, ujętego z trzech stron ażurowym akantem. W polu obraz św. Józefa z Dzieciątkiem w formie stojącego prostokąta o ściętych narożach, w ramie dekorowanej ażurowym ornamentem roślinnym. Całość zakończona medalionem z monogramem Marii otoczonym obłokami, w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze jasnoniebieskim, z niebieskimi i czerwonymi detalami, kolumny, profile i ornamentyka złocone, elementy dekoracji srebrzone.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta ukazuje św. Jana Kantego modlącego się przed ołtarzem, nad którym ukazali się Matka Boska i Chrystus w sarkofagu. Święty w pozycji klęczącej, zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową, lewą rękę kładzie na piersi, prawą wyciąga w bok. Twarz ma pociągłą, o dużych oczach, garbatym nosie i wąskich ustach, okoloną gęstą brodą i krótkimi włosami, z łysiną na głowie. Ubrany jest w czarną togę profesorską z czerwoną podszewką, białą załogą (pelerynką) i niebieskimi mankietami i kołnierzykiem. W prawym górnym rogu obrazu przedstawienie Marii w półpostaci z rękami złożonymi w geście modlitwy oraz Chrystusa Boleściwego w sarkofagu, ze stojącym przed nim kielichem, otoczonych obłokami. Na szacie Jana Kantego w prawym dolnym rogu leżą kwiaty lilii. Za nim, w lewym dolnym rogu herb Uniwersytetu Krakowskiego. Nadlatujący anioł podtrzymuje wieniec nad głową świętego. Nad nim dwie uskrzydlone główki anielskie. Scena ukazana na brązowym tle.
obraz

Wizja św. Jana Kantego

Zdjęcie nr 1: Rama feretronu profilowana w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym. Ustawiona na podstawie ujętej spływami wolutowymi, dekorowanymi akantem i kampanulami z dwoma otworami na drzewce. Rama zwieńczona szczytem utworzonym z wklęsło-wypukłych akantowych wolut wypełnionych ażurową kratką, zakończonym muszlami, ze zwisami po bokach utworzonymi z akantu i kampanuli. 
Na awersie obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Maria ukazana jest w półpostaci, frontalnie, z pochyloną głową. Prawą ręką podtrzymuje Dzieciątko, zaś w dłoni ma berło, lewą ręką trzyma Jezusa. Twarz ma owalną, o skierowanych w dół i w lewo oczach, prostym nosie i małych, pełnych ustach. Włosy ma jasne, schowane pod welonem. Ubrana jest w czerwoną suknię przepasaną w talii, niebieski płaszcz z brązową podszewką, zarzucony na ramiona i nogi, na głowie zaś ma szary welon i koronę otwartą. Dzieciątko ukazane jako siedzące, skierowane jest w trzech czwartych w prawo, z wyciągniętą w przód lewą nogą, lewą rękę kładzie na piersi Marii. Twarz ma okrągłą o pełnych policzkach, okoloną jasnymi włosami. Ukazane jest jako niemal nagie, w partii podbrzusza przesłonięte fragmentem białej pieluszki. Na głowie ma koronę otwartą. Wokół głów obu postaci żółto-brązowe nimby zamknięte. Maria z Dzieciątkiem ukazani są na zielono-brązowym tle. 
Na rewersie obraz św. Józefa z Dzieciątkiem. Święty ukazany jest do kolan, jako siedzący, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z głową przechyloną na lewy bark. Obiema rękami podtrzymuje stojące na jego kolanach Dzieciątko. Józef ma pociągłą twarz, o głęboko osadzonych, zmrużonych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną ciemnobrązową brodą i włosami sięgającymi ramion. Ubrany jest w ciemnozieloną tunikę oraz czerwony płaszcz zarzucony na ramiona i kolana. Dzieciątko zwrócone jest frontalnie z głową skierowaną w prawo, stoi na prawej nodze na kolanach Józefa. W prawej, uniesionej ręce trzyma gałązkę lilii, lewą wyciąga w bok. Twarz ma okrągłą, o wyraźnych rysach, okoloną brązowymi, krótkimi włosami. W partii bioder przesłonięte białą pieluszką. Wokół głów postaci nimby promieniste. Józef z Dzieciątkiem ukazani są na niebieskim tle.
feretron

Feretron z obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem i św. Józefa z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Krzyż o prostym zakończeniu ramion, ustawiony na wklęsło-wypukłej podstawie z muszlą, przytwierdzonej do drążka. Figura żywego Chrystusa przybita do krzyża trzema gwoździami. Ciało w dużym zwisie, o łukowatym układzie ramion, głowie przechylonej w prawo, esowato wygiętej sylwetce, nogi ma ugięte, a stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Chrystus ma owalną twarz, o półprzymkniętych oczach, prostym nosie i otwartych ustach, okoloną krótką brodą i silnie kręconymi, rozwianymi włosami sięgającymi ramion. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało szczupłe, o delikatnie podkreślonej muskulaturze klatki piersiowej i z wyraźnie zaznaczonymi mięśniami ramion i nóg. Perizonium złocone, krótkie, zawieszone na podwójnym sznurze, odsłaniające prawe udo, przesłaniające partie podbrzusza i lewe biodro, o silnie rozwianym zwisie tkaniny przy prawym boku. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki. Na zwieńczeniu pionowej belki krzyża srebrzona banderola z napisem „I.N.R.I.”.
rzeźba

Krzyż procesyjny

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna figurka Chrystusa z ruchomymi rękami, stojącego przy słupie ustawiona jest na owalnej podstawie. Chrystus stoi w wykroku, delikatnie pochylony ku słupowi, z głową skierowaną w prawo, z rękami wysuniętymi przed siebie, ujmującymi słup biczowania. Twarz ma szczupłą, pociągłą, o uwypuklonych kościach policzkowych, dużych oczach i nosie, okoloną krótką brodą i długimi, falowanymi włosami opadającymi na plecy. Ciało Chrystusa jest wychudzone, z silnie uwypuklonymi żebrami klatki piersiowej. Przez biodra ma przewiązane krótkie, obficie drapowane, złocone perizonium ze zwisem tkaniny na prawym boku. Słup w formie tralki na cokole. Polichromia ciała naturalistyczna, z zaznaczonymi licznymi strużkami krwi.
rzeźba

Chrystus u słupa

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. Na awersie przedstawienie Matki Bożej Różańcowej oraz czterech świętych dominikańskich. Kompozycja dwustrefowa, wielopostaciowa. 
W górnej połowie obrazu ukazana Matka Boża z Dzieciątkiem na kolanach, siedząca frontalnie na obłokach, ze skrzyżowanymi nogami. Lewą ręką przytrzymuje Dzieciątko, prawą wyciąga w bok, w dłoni trzymając różaniec. Twarz ma owalną, o małych oczach, krótkim nosie i drobnych ustach, okoloną jasnymi włosami, ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w jasnoróżową suknię, niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi, na głowie ma biały, rozwiany welon, a na stopach sandały. Dzieciątko ukazane w pozycji półleżącej na kolanach Matki, zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w przeciwną stronę, w obu rękach wyciągniętych w lewo trzyma różaniec. Dzieciątko ukazane jako niemal nagie, w partii podbrzusza przesłonięte białą tkaniną. Postacie w górnej strefie ukazane są pośród obłoków, na tle rozjaśnionego brązowo-żółtego nieba. W dolnej strefie dwie pary klęczących świętych zakonników i zakonnic. Po lewej św. Dominik, a za nim niezidentyfikowany dominikanin. Obaj zwróceni w trzech czwartych w lewo, z głowami uniesionymi w górę. Dominik ma dłonie skrzyżowane na piersi. Obaj mają szczupłe twarze, o małych okrągłych oczach, krótkich nosach i pełnych ustach, okolone krótkimi włosami, z tonsurami na głowie. Obaj ubrani są w białe habity z kapturami i szkaplerzami, Dominik ma na ramiona narzucony czarny płaszcz. Na czole ma gwiazdę. Przed nim leży pies trzymający pochodnię w pysku. Po prawej stronie św. Katarzyna Sieneńska, za nią niezidentyfikowana święta. Obie zakonnice zwrócone w trzech czwartych w prawo, z uniesionymi głowami. Święta Katarzyna z wyciągniętymi przed siebie rękami. Zakonnice o szczupłych twarzach, z niewielkimi oczami skierowanymi w górę, prostymi nosami i pełnymi ustami. Ubrane są w białe habity ze szkaplerzami, czarne płaszcz i welony. Święta Katarzyna ma na głowie koronę cierniową, na dłoniach stygmaty. Przed nią, na ziemi leży lilia. Nad głowami świętych aureole. Postacie w dolnej strefie ukazane na tle pejzażu z pagórkami w oddali. 
Na rewersie obrazu przedstawienie św. Piotra i św. Pawła w całej postaci. W lewej części obrazu Piotr zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, z głową skierowaną w lewo. Prawą ręką przytrzymuje pionową belkę odwróconego krzyża, w dłoni trzyma dwa klucze, lewą rękę kładzie na piersi. Twarz ma szczupłą, o małych oczach, zadartym nosie i pełnych ustach, okoloną siwymi, kręconymi włosami i brodą. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz jasnobrązowy płaszcz przewiązany diagonalnie przez prawe ramię. Na stopach ma sandały. W prawej części obrazu św. Paweł, ukazany frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowana wprawo. W lewej ręce trzyma miecz skierowany ostrzem w dół, prawą przytrzymuje na boku księgę. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długą brodą i jasnobrązowymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w ciemnobrązową tunikę oraz czerwony płaszcz zarzucony na ramiona. Na stopach ma sandały. Wokół głów obu świętych nimby. Postacie ukazane na tle pejzażu. W górnej partii obrazu pośród obłoków, na tle rozświetlonego nieba Oko Opatrzności. 
Obraz ujęty wąską, profilowaną i srebrzoną ramą.
obraz

Dwustronny obraz: Matka Boska Różańcowa ze świętymi dominikańskimi oraz św. Piotr i św. Paweł

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Jana Nepomucena przed stołem. Święty ukazany do pasa, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową. Obie ugięte ręce opiera o blat, prawą dłoń kładzie na piersi, w lewej, wyciągniętej przed siebie trzyma krucyfiks. Twarz ma szczupłą, o dużych, półprzymkniętych oczach, wąskim nosie i pełnych ustach, okoloną krótką, ciemną brodą i brązowymi włosami, opadającymi na ramiona. Wokół głowy ma aureolę. Ubrany jest w białą komżę, z rękawami obszytymi koronką. Na ramiona ma narzuconą brązową almucję z kapturem, zawiązaną na piersi czerwonym sznurkiem z chwostami, pod szyją ma befkę. Na stoliku, przed świętym leży otwarta księga i czaszka. Postać ukazana na jasnobrązowym tle, rozjaśnionym w lewym górnym rogu obrazu, gdzie ukazano Oko Opatrzności w glorii i w otoczeniu gwiazd. W prawym górnym rogu obrazu namalowana podwieszona niebieska draperia. Obraz ujęty drewnianą, profilowaną ramą, polichromowaną w kolorze beżowym i brązowym.
obraz

Św. Jan Nepomucen

Zdjęcie nr 1: Wysoka podstawa na rzucie zbliżonym do kwadratu. Trzon tralkowy, kanelowany, ustawiony na kostce, zakończony profilowanym, ośmiobocznym pierścieniem. Czara półkolista, puklowana, o ośmiobocznym, profilowanym brzegu. Na boku podstawy inskrypcja: „A[nno] D[omini] 1728 KAS[…]”. Wewnątrz czary metalowa misa na wodę. Pokrywa drewniana, w formie cokołu, ujętego po bokach złoconymi liśćmi akantu, z drzwiczkami na froncie. Na niej ustawiona grupa rzeźbiarska Chrztu Chrystusa, z klęczącą frontalnie figurą Jezusa oraz stojącego obok, na skale św. Jana Chrzciciela, nad nimi Oko Opatrzności w glorii promienistej oraz gołębica Ducha Świętego. Na skale inskrypcje „966” i „1966”.
chrzcielnica

Chrzcielnica z pokrywą

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta ukazuje św. Andrzeja wspartego na krzyżu w kształcie litery X. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową skierowaną w przeciwną stronę, stoi w kontrapoście, na ugiętych kolanach, ma esowato wygiętą sylwetkę. Prawą ręką obejmuje jedno ramię krzyża, lewą przytrzymuje przy boku otwartą księgę. Twarz ma pociągłą, o starczych rysach, z oczami skierowanymi do góry, ściągniętymi brwiami, prostym nosem i wąskimi ustami, okoloną długą, białą brodą oraz krótkimi siwymi włosami. Ubrany jest w niebieską suknię i zarzucony na ramiona i kolana czerwony płaszcz. W tle po prawej stronie świętego kolumna o gładkim trzonie, a po lewej w głębi widok murów miejskich i gór. W górnej połowie obrazu niebo spowite różowymi obłokami, spośród których wyłaniają się uskrzydlone główki anielskie. Wzdłuż dolnej krawędzi napis: „HOC ALTARE A(NNO) D(OMINI) 1760 ERECTUM MEM(EN)TO ANDRE APOSTOLO”. Mniejszymi literami, w prawym dolnym rogu drugi napis: „1958 ODNAWIAŁ / St(anisław) MARKOWICZ / RYBNA”.
obraz

Św. Andrzej

Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, na betonowym podmurowaniu przesłoniętym daszkiem, wieża o konstrukcji słupowej. Elewacje jednolite, szalowane w dolnej połowie pionowo, w górnej połowie poziomo, wzmocnione lisicami. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa. Kościół orientowany, jednonawowy, nawa na rzucie prostokąta, prezbiterium nieco węższe, zakończone trójbocznie. Do wschodniej ściany prezbiterium przylega Ogrójec na rzucie prostokąta, od północy piętrowa zakrystia na planie prostokąta z niewielką prostokątną przybudówką od północy. Do zachodniej ściany nawy przylega wieża na planie kwadratu, do południowej ściany nawy kaplica na takim samym planie. 
Pomiędzy nawą a prezbiterium prostokątny otwór tęczowy. Wewnątrz ściany wzmocnione parami lizen, zakończone opasującym całość wnętrza profilowanym gzymsem. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy, o wypukłej środkowej części, podparty na czterech filarach. Zakrystia dwupiętrowa ze strychem, na drugim piętrze dawna loża kolatorska otwarta do wnętrza prezbiterium arkadą. Kaplica boczna dwupiętrowa, górne pomieszczenie dzielą od wnętrza dwa okna. Otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju, zamknięte drzwiami spągowymi w południowej ścianie nawy oraz prezbiterium, drzwi w zachodniej ścianie dwuskrzydłowe. Wnętrze nakryte pułapami deskowymi o zaokrąglonych fasetach. Posadzka z płyt ceramicznych. 
Elewacja frontowa z dostawioną trójkondygnacyjną, zwężającą się ku górze wieżą, każda kondygnacja oddzielona daszkiem. Na osi oraz na południowej ścianie wejścia do kruchty w przyziemiu wieży z dwuskrzydłowymi drzwiami, frontowe nakryte dwuspadowym daszkiem z niszą na figurę Najświętszego Serca Jezusa. Prostokątne okna z dwóch stron pierwszej kondygnacji, trzech stron drugiej kondygnacji, w partii trzeciej z każdej strony para otworów dzwonnych. W elewacji północnej pięć otworów okiennych w formie stojącego prostokąta, dwa w nawie, po jednym w każdej kondygnacji zakrystii oraz w północnej przybudówce zakrystii wejście i małe prostokątne okienko. W elewacji południowej cztery okna w formie stojącego prostokąta, dwa w nawie i dwa w prezbiterium. W kaplicy bocznej okno i wejście w pierwszej kondygnacji oraz cztery okna w drugiej kondygnacji – dwa na ścianie frontowej oraz po jednym na bocznych. Na ścianie wschodniej prezbiterium Ogrójec w formie głębokiej szalowanej wnęki przesłoniętej dwuspadowym daszkiem. Kościół nakryty dachami dwuspadowymi z ceramicznej dachówki, wyższym nad nawą, niższym nad prezbiterium, nad zakrystią dach dwuspadowy, nad przybudówką pulpitowy. Kaplica przekryta blaszanym dachem dwuspadowym. Wieża zwieńczona hełmem baniastym pokrytym blachą, z ośmioboczną latarnią z otworami dzwonnymi, z pozorną izbicą. W połowie długości dachu nad nawą od strony prezbiterium wznosi się ponad kalenicą wieżyczka na sygnaturkę, na ośmiobocznym obitym blachą trzonie, z latarnią zwieńczoną niewielkim cebulastym, blaszanym hełmem zakończonym kulą z krzyżem.
kościół

Kościół św. Klemensa

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, ustawiona na niskiej podstawie. Święta zwrócona jest w trzech czwartych w prawo, stoi w kontrapoście. Obie ręce ma uniesione, prawą przed piersią, lewą wyciągniętą w bok. Twarz ma szczupłą, pociągłą, o starczych rysach, z wyraźnie podkreśloną linią szczęki, migdałowatymi oczami, osadzonymi blisko siebie, dużym nosie i wąskich, rozchylonych ustach, okoloną jasnobrązowymi włosami, ukrytymi pod welonem. Święta ubrana jest w długą, niebieską tunikę z wąskimi rękawami, o wywiniętym mankiecie, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz z jasnofioletową podszewką przerzucony przez lewe ramię, otaczający postać i opadający na lewy bok, na głowie ma biały welon, rozwiany w prawo. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Anna

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona, ustawiona na niskiej podstawie. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową, stoi w kontrapoście. Lewą ręką podtrzymuje z przodu płaszcz, w prawej, odchylonej w bok trzyma szuflę pasterską. Twarz ma szczupłą, pociągłą, o starczych rysach, blisko siebie osadzonych oczach skierowanych w dół, dużym nosie, wąskich, otwartych ustach, okoloną długą, falowaną brodą oraz krótkimi, kręconymi włosami. Święty jest ubrany w długą tunikę o wąskich rękawach z wywiniętym brzegiem, przepasaną w talii oraz płaszcz przerzucony przez lewe ramię, opadający na plecy i zawinięty na prawym boku, podtrzymywany lewą dłonią. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Joachim

Zdjęcie nr 1: Na konsoli umocowanej do ściany zamykającej prezbiterium, po prawej stronie ołtarza ustawiona figura św. Pawła. Konsola dekorowana rokokowym kartuszem z zasrebrzonym podpisem „ŚW(IĘTY) PAWEŁ”. Rzeźba drążona, zwrócona w trzech czwartych w lewo, w kontrapoście, odchylona w tył. Święty lewą ręką podtrzymuje opartą na boku księgę, w prawej trzyma zwrócony ostrzem w dół miecz. Twarz ma szczupłą, pociągłą, o starczych rysach, blisko siebie osadzonych oczach, garbatym nosie i otwartych, wąskich ustach, okoloną brązową, długą brodą oraz brązowymi, krótkimi i kręconymi włosami. Święty ubrany jest w długą tunikę, o wąskich rękawach, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz z jasnofioletową podszewką, przerzucony przez lewe ramie i opadający na plecy, z rozwianą na boki, drapowaną tkaniną. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Paweł

Zdjęcie nr 1: Na konsoli umocowanej do ściany zamykającej prezbiterium, po lewej stronie ołtarza ustawiona jest figura św. Piotra. Konsola dekorowana rokokowym kartuszem z zasrebrzonym napisem „ŚW(IĘTY) PIOTR”. Rzeźba jest drążona, zwrócona w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście, z obiema rękami rozłożonymi na boki. Na prawym nadgarstku ma zawieszony klucz. Święty ma szczupłą i pociągłą twarz z wysokim czołem, osadzonymi blisko siebie oczami, lekko garbatym nosem i otwartymi, wąskimi ustami, okoloną krótką, kręconą, wysuniętą do przodu brodą oraz kręconymi włosami i puklem nad czołem, na głowie łysina. Piotr ubrany jest w długą, niebieską tunikę, o wąskich rękawach, przepasaną w talii oraz narzucony na ramiona i zapięty na piersi złocony płaszcz z jasnofioletową podszewką. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Piotr

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na dwustrefowym cokole, z wyodrębnionymi dwiema parami prostopadłościanów. Ołtarz kamienny, wolnostojący, ustawiony na dwustopniowej podstawie, ujęty po bokach fryzowanymi konsolami. Mensa kamienna z marmurowym portatylem. Na przedniej ściance wyrzeźbiona w licu płycina, ujęta kanelowanymi lizenami, z monogramem IHS w polu. Na ołtarzu ustawione tabernakulum z tronem wystawienia. Tabernakulum w formie drewnianej skrzynki z obitymi blachą prostokątnymi drzwiczkami, ujętymi ramą. W ich polu medalion z przedstawieniem pelikana karmiącego młode na tle krzyża. Tron wystawienia w formie obrotowej, trójdzielnej niszy o wykroju stojącego prostokąta zamkniętego stylizowanym łukiem półokrągłym, zwieńczonej gzymsem. Nisza flankowana dekoracją w postaci liści ostrokrzewu i kampanuli, na gzymsie rocaille. Tabernakulum i tron ujęte parą niższych kolumn o kapitelach kompozytowych, na wysokich cokołach, dźwigających imposty, na których stoją wazony oraz spływami zakończonymi cokołami z fragmentami przerwanego przyczółka, na których klęczą adorujące anioły. Spływy dekorowane rocaille'em z podwieszonymi kampanulami. Kondygnacja ujęta dwiema parami pilastrów i stojących przed nimi kolumn o kapitelach kompozytowych, ustawionymi delikatnie pod kątem względem lica, wewnętrzna para wysunięta do przodu. Po wewnętrznej stronie ołtarza para pilastrów, których konsole podtrzymują belkowanie, a trzony dekorowane są zwisami roślinnymi, na ich tle figury św. Joachima i św. Anny. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, przerwane nad polem środkowym oraz fragmenty przerwanego, falistego przyczółka z siedzącymi puttami, a także wolutowe cokoły z wazonami na zewnętrznych krawędziach belkowania. Fryz dekorowany rozetami. W polu środkowym nisza w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą z mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz przedstawieniem św. Klemensa na zasuwie. Powyżej rokokowy kartusz z monogramem Marii, na którym dwa putta trzymają koronę, z podwieszonymi zwisami kwiatowymi, ujmującymi ramę pola głównego poniżej. Zwieńczenie w formie stojącego prostokąta z wolutowymi uszakami, zamkniętego gzymsem w formie łuku odcinkowego nadwieszonego. W polu rzeźbiarskie przedstawienie półpostaci Boga Ojca pośród obłoków, na tle glorii promienistej, ujętego przez siedzące na gzymsie, adorujące aniołki. Ołtarz flankują umocowane do ścian konsole z figurami św. Piotra i św. Pawła. Struktura w całości polichromowana w kolorze jasnoniebieskim, z niebieskimi i bladoróżowymi detalami, kolumny, profile i ornamentyka złocone, detale srebrzone.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Stanisław Kostki ukazanego w półpostaci. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma owalną, o pełnych policzkach, oczach skierowanych w górę, podniesionych brwiach, prostym nosie i pełnych ustach. Włosy ma ciemne, krótkie. Ubrany jest w czarną sutannę i płaszcz jezuicki. Święty został ukazany na brązowym tle, rozświetlonym wokół jego głowy. Obraz ujęty szeroką ramą wypełnioną pozłacanym, ażurowym suchym akantem.
obraz

Św. Stanisław Kostka

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. W centrum całopostaciowe przedstawienie św. Klemensa zwróconego frontalnie, z głową skierowaną w prawo. Święty ma ręce rozłożone na boki, w lewej trzyma ferulę, prawą dłoń unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma pociągłą, o łagodnych rysach, dużych, głęboko osadzonych oczach, prostym, wąskim nosie, okoloną białą brodą i krótkimi, siwymi włosami. Ubrany jest w czerwoną sutannę o szerokich rękawach, rokietę dekorowaną koronką przy brzegach, obie obficie drapowane w drobne rurkowate fałdki. Na nich stuła o złoconym wzorze, czerwony mucet i pektorał. Święty ma narzuconą na ramiona zieloną kapę o wzorze roślinnym z grubą, złoconą lamówką, zapiętą dekoracyjną klamrą pod szyją. Na głowie ma tiarę. W prawym dolnym rogu obrazu siedzące putto, zwrócone w trzech czwartych w prawo, podtrzymujące kotwicę. Święty ukazany jest na tle górzystego pejzażu z horyzontem na jednej trzeciej wysokości obrazu, powyżej błękitno-różowe, rozświetlone niebo.
obraz

Św. Klemens

Zdjęcie nr 1: Pole obrazowe w formie stojącego prostokąta, ujęte profilowaną ramą oraz flankowane konsolami z podwieszonymi kampanulami przechodzącymi w spływy wolutowe stanowiące podstawę. Ramę wieńczy ornamentalny szczyt z akantu z owalnym kartuszem. Obraz na podstawie w formie profilowanego, zwężającego się ku górze cokołu, ujętego po bokach spływami wolutowymi, dekorowana fragmentami stylizowanej muszli, z dwoma otworami na drążki. 
Na awersie obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi wiernymi. W centrum Maria stojąca na globie i sierpie księżyca, ukazana frontalnie, z głową skierowaną w lewo. Prawą ręką podtrzymuje Dzieciątko, lewą wyciąga w bok, trzymając pasek. Ubrana jest w różową suknię, przepasaną w talii, niebieski płaszcz przerzucony przez prawe ramię i zawinięty z przodu postaci, na głowie ma biały welon. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w lewo, przechylone w prawo, lewą ręką obejmuje Matkę, prawą wyciąga, w dłoni trzyma pasek. Ukazane jaki niemal nagie, przewiązane białą pieluszką. Po lewej stronie Marii klęczy kobieta, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową. Prawą wyciągniętą w górę ręką trzyma pasek, w lewej opuszczonej trzyma różaniec. Ubrana jest w białą koszulę, zielony gorset, czerwoną spódnicę z białą zapaską, na głowie ma biały czepek, na ramiona narzuconą białą chustę. Po prawej stronie Marii klęczy mężczyzna, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową. W lewej wyciągniętej w górę ręce trzyma pasek, w prawej ugiętej trzyma różaniec. Ma szczupłą twarz, krótkie, podgolone włosy oraz wąsy. Ubrany jest w niebieska sukmanę, przepasaną brązowym pasem, na nogach ma wysokie buty. Postacie ukazane na tle pejzażu z zachmurzonym niebem, rozjaśnionym wokół postaci Marii. 
Na rewersie całopostaciowe przestawienia św. Jadwigi i św. Floriana. W lewej części obrazu św. Jadwiga ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, obiema rekami podtrzymuje krucyfiks. Twarz ma pociągłą, o małych oczach, prostym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w czerwona suknię spodnią i jasnoniebieską suknię wierzchnią, przepasaną w talii. Na ramiona ma narzucony jasnobrązowy płaszcz z gronostajowa pelerynką, na głowie ma biały welon i zamkniętą koronę. W prawej części obrazu ukazany św. Florian, zwrócony w trzech czwartych w prawo, lekko pochylony, wlewej ręce trzyma drzewce chorągwi, w prawej wiaderko, z którego wylewa wodę na stojący poniżej palące się budynki. Twarz ma szczupłą, o małych oczach, garbatym nosie i małych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami i brodą. Ubrany jest w zieloną tunikę i zbroję, przez prawe ramię ma przerzucony jasnopomarańczowy płaszcz, na głowie ma hełm z pióropuszem. Postacie ukazane na tle pejzażu z zachmurzonym niebem, rozjaśnionym pośrodku.
feretron

Feretron z obrazami Matki Boskiej Pocieszenia oraz św. Jadwigi i św. Floriana

Zdjęcie nr 1: Krzyż o prostym zakończeniu ramion, na froncie u dołu ryty krzyż jerozolimski, na skrzyżowaniu ramion napis „Jerusalem”. 
Figura żywego Chrystusa przymocowana do krzyża trzema gwoździami. Ciało w dużym zwisie, o wysoko uniesionych  ramionach układających się na kształt litery „V”, o esowato wygiętej sylwetce, z uniesioną głową skierowaną w lewo, nogi ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz ma szczupłą, o oczach skierowanych w górę, prostym nosie i otwartych ustach; okoloną krótką, rozdwojoną brodą oraz kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę cierniową. Ciało Chrystusa szczupłe i smukłe, o podkreślonych żebrach klatki piersiowej. Przez biodra ma przewiązane białe perizonium, ściśle przylegające do ciała, silnie drapowane, ze zwisem tkaniny zawiniętym na prawym udzie. Polichromia ciała naturalistyczna, z zaznaczonymi śladami męki; oczy ma emaliowane.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem  Świętej Rodziny w stajence wśród pasterzy. W centrum obrazu Dzieciątko leżące w żłobie przekrytym białą tkaniną, w różowo-białych powijakach. W prawej części obrazu, obok żłóbka klęczy Maria, zwrócona w trzech czwartych w prawo, lewą rękę kładzie na piersi, prawą nakrywa Dzieciątko. Twarz ma szczupłą, o dużych oczach zwróconych w dół, wąskim nosie i małych ustach, okoloną brązowymi włosami. Ubrana jest w czerwoną suknię, niebieski płaszcz i beżowy welon. Za Marią stoi św. Józef, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w prawej ręce trzyma laskę. Twarz ma kwadratową, o starczych rysach, dużych oczach zwróconych w dół, małym nosie i ustach, okoloną siwymi włosami i brodą. Ubrany jest w żółtą tunikę z kołnierzykiem oraz niebiesko-brązowy płaszcz. Obok Marii, w dolnej prawej części obrazu klęczy przez żłóbkiem pasterz, zwrócony profilem w prawo, oparty na lewej ręce. Ukazany jest jako starzec, o dużych oczach, garbatym nosie. Twarz okolona długą brązową broda i krótkimi włosami, na głowie łysina. Ubrany jest w zieloną koszulę, jasnobrązowe spodnie oraz brązowy płaszcz. W lewej części obrazu klęczą dwaj pasterze, zwróceni profilem w lewo. Na pierwszym planie ukazany dojrzały mężczyzna, o twarzy okolonej brązowymi brodą i włosami. Ubrany jest w zieloną tunikę sięgającą kolan oraz niebieskie spodnie, na prawym ramieniu ma zawieszoną torbę. Obok niego młody pasterz, z pochyloną głową, wsparty obiema rękami na lasce. Twarz o dużych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. W głębi stajni ukazane głowy czarnego osła i brązowego wołu. Ponad postaciami zachmurzone niebo, rozświetlone pośrodku, z dwoma aniołkami trzymającymi szarfę z napisem „GLORIA INVESE DEEDO. (sic!)” Od puttów wychodzą promienie skierowane na Dzieciątko.
obraz

Pokłon pasterzy

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum grupa postaci pod krzyżem. Pośrodku sceny ukazana Maria w pozycji siedzącej, która obiema rękami przytrzymuje martwe ciało Chrystusa, bezwładnie leżące na ziemi. Za nią stoi pochylony św. Jan Ewangelista, po prawej klęczy zaś kobieta ocierająca twarz. Po lewej stronie Marii trzy klęczące kobiety, spośród których jedna pochylona całuje dłoń Chrystusa, druga trzyma puszkę, trzecia przesłania twarz splecionymi dłońmi. Za nimi stoją dwaj dyskutujący starcy, prawdopodobnie Józef z Arymatei i Nikodem, z których jeden trzyma białą tkaninę, a drugi koronę cierniową. Postacie o schematycznych rysach twarzy, pozbawionych cech indywidualnych; ubrane w tuniki i płaszcze, kobiety z welonami na głowach, a starcy w nakryciach głowy. Za postaciami znajduje się krzyż, o który oparta jest drabina. Scena ukazana na tle górzystego pejzażu z ciemnym, fioletowo-granatowym niebem. W dolnej części obrazu, na ziemi ukazana misa z gąbką, titulus oraz gwoździe. Obraz obwiedziony malowaną, szarą ramą oraz ujęty drewnianą, profilowaną ramą.
obraz

Opłakiwanie

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta, z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem, stojącym za nią św. Józefem oraz niewielką postacią św. Jana Chrzciciela. W centrum Matka Boska ukazana do pasa, zwrócona w trzech czwartych w prawo, obiema rękami przytrzymuje i przytula do prawego ramienia Dzieciątko, głowę ma lekko pochyloną, przytuloną do Jezusa. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, wąskim nosie i małych, pełnych ustach, okolona ciemnymi włosami ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w czerwoną suknię o szerokich rękawach, lamowaną pasem z zygzakowatym wzorem rytym w zaprawie, w kolorze brązowym. Na głowę i ramiona ma narzucony ciemnoniebieski płaszcz o analogicznym lamowaniu. Na głowie ma dodatkowo prześwitujący, koronkowy welon, o motywie kwiatowym, wokół niej nimb z gwiazd. Dzieciątko w pozycji półleżącej, zwrócone w trzech czwartych w lewo, twarz przytula do policzka Matki. Twarz ma pociągłą, o pełnych policzkach, migdałowatych oczach skierowanych w górę, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. W lewej, ugiętej ręce trzyma liściasty kielich z jagodami, w prawej gałązkę z wiśniami. Dzieciątko owinięte jest w tkaninę w czerwono-białe pasy, dekorowaną motywem roślinnym, o krawędzi obszytej koronką, odsłaniającą pierś i ręce. Na nadgarstkach ma bransolety z niebieskich korali. Wokół głów Marii i Dzieciątka nimby z rytym w zaprawie wzorem w jodełkę, malowane na kolor brązowy. W lewej części obrazu, za Marią stoi św. Józef, ukazany do pasa, zwrócony w trzech czwartych w lewo. W wyciągniętej spod płaszcza ręce trzyma gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o dużych, migdałowatych oczach, długim, prostym nosie i małych, pełnych ustach, okoloną krótkimi i siwymi brodą i włosami. Ubrany jest w niebieską suknię z kołnierzykiem, na ramiona ma narzucony żółty płaszcz. W lewym dolnym rogu obrazu półpostać św. Jana Chrzciciela ukazanego jako dziecko, zwróconego w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową. W lewej ugiętej ręce trzyma laskę zakończoną krzyżem, z białą taśmą; prawą, ugiętą, unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma okrągłą, o migdałowatych oczach, prostym nosie i małych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Przez lewe ramię ma przerzuconą brązową melotę, podtrzymywaną na niebieskiej wstążce. Postacie ukazane we wnętrzu, z prostokątnym oknem w prawym górnym rogu, z którego widoczny jest budynek kościoła na tle pejzażu.
obraz

Święta Rodzina ze św. Janem Chrzcicielem (Matka Boża Dzikowska)

Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od zakrystii przez zaplecek. Kosz na planie czworoboku o ściętych narożach, o wypukłej ściance przedniej i wklęsłych bocznych, na profilowanym cokole oraz spłaszczonym wałku dekorowanym płycinami. U spodu kosza podwieszenie w formie stożka o wklęsłych bokach, ujętego w narożach karbowanymi wolutami, zakończonego szyszką ozdobioną rozetami. Kosz ujęty w narożach pilastrami, o trzonach w formie wolut dekorowanych rocaille'em. Na ściankach rocaille'owe płyciny z płaskorzeźbionymi przedstawieniami ewangelistów, na ściance bocznej lewej św. Łukasz z wołem, na przedniej – po prawej św. Jan z orłem, po lewej św. Mateusz z aniołem, na ściance bocznej prawej św. Marek z lwem. Parapet kosza w formie gzymsu. Zaplecek w kształcie prostokątnej ramy, opasującej drzwi. Baldachim na planie analogicznym względem kosza w formie podstawy ujętej fryzem zdobionym rozetami i gzymsem dekorowanym kimationem, z podwieszonym lambrekinem z chwostami. Na baldachimie cztery woluty podtrzymujące cokół, na którym stoi figura Chrystusa Dobrego Pasterza. Na podniebieniu baldachimu płaskorzeźbiona gołębica Ducha Świętego w promienistej glorii. Struktura ambony polichromowana w kolorze jasnoniebieskim, z niebieskimi, fioletowymi i czerwonymi detalami. Ornamentyka i profile złocone, detale srebrzone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Stacje drogi krzyżowej w formie prostokąta stojącego, ujęte profilowaną ramą, zwieńczoną szczytem z krzyżem oraz napisem „St(acja)” i cyfrą rzymską. Kompozycja przedstawień wielopostaciowa, dynamiczna. Sceny ukazane na tle pejzażu, niektóre z fragmentem architektury. Chrystus na każdym z obrazów przedstawiony w różowej tunice i niebieskim płaszczu, z koroną cierniową na głowie i nimbem lub w białym perizonium.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: W prezbiterium w dolnej połowie ścian polichromia w formie namalowanej jasnoczerwonej, wielkowzorzytej tkaniny o motywach geometrycznych i roślinnych z niebieskim monogramem Marii i żółtymi koronami; jej górny brzeg odwiedziony jest pasem z brązowo-czerwoną dekoracją roślinną. Ściana przedzielona w połowie wysokości pasem z arkadkami wypełnionymi żółtymi wazonami oraz dekoracją roślinną na zielonym tle. W ich przyłuczach czerwone pola wypełnione malowaną roślinnością. W górnej połowie ścian malowane płyciny o jasnobrązowych ramach, których pola wypełnione są wzorem o motywie żółtych sześcioboków z fioletowymi kwiatami. Na południowej ścianie prezbiterium okna obwiedzione malowanymi, mazerowanymi ramami. W górnej części ściany, pod belkowaniem fryz utworzony z uskrzydlonych główek anielskich ukazanych na niebieskim tle, pomiędzy którymi znajdują się czerwone kampanule, pod nim podwieszone kwiatowe girlandy. Ściany zakończone profilowanym gzymsem, pomalowanym w dwa pasy – czerwony i niebieski, dekorowane motywem liści. Ściany podzielone lizenami w kolorze fioletowym, zdobionymi motywami geometrycznymi, różnymi w dolnej i górnej połowie. Strop prezbiterium z namalowaną płyciną w formie stojącego prostokąta, zamkniętego u dołu trójbocznie, o wklęsłych sześciu narożach, w których namalowana jest dekoracja roślinna. Płycina ujęta brązowo-żółtą ramą zdobioną motywem roślinnym oraz niebieskim pasem, z abstrakcyjnym motywem na wklęśnięciach. Różowe pole wypełnione białą kratką z kwiatami. W jego centrum owalny medalion w malowanej, profilowanej ramie oraz niebieskiej opasce z wypustkami, na których zawieszonych jest wokół osiem kwiatowych girland oraz cztery fantazyjne motywy kwiatowe. W medalionie namalowana scena Koronacji Matki Bożej. W jego centrum siedząca na obłokach Maria, ukazana frontalnie, z prawą ręką złożoną na piersi, lewą wyciągniętą w bok. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, falowanymi, jasnymi włosami. Ubrana jest w białą tunikę i niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i kolana. Po jej prawej siedzi Chrystus, zwrócony w trzech czwartych w lewo, pochylony, prawą ręką podtrzymuje nad jej głową koronę. Twarz ma podłużną, o okrągłych oczach, lekko garbatym nosie i pełnych ustach, okolona brązowymi włosami i brodą. Ubrany jest w białą tunikę i czerwony płaszcz, o jego lewe ramię oparty jest krzyż. Po lewej stronie Marii siedzi Bóg Ojciec, zwrócony w trzech czwartych w prawo, lewą ręką przytrzymuje przy boku kulę, prawą podtrzymuje koronę nad głową Marii. Bóg ukazany jako starzec, o wysokim czole, podłużnej twarzy, małych oczach, garbatym nosie i pełnych ustach. Włosy i brodę ma długie i siwe. Ubrany jest w fioletową tunikę i jasnobrązowy płaszcz. Nad postaciami unosi się gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Scena ukazana na tle błękitnego nieba, wypełnionego obłokami, w dolnej części obrazu z ukazanymi uskrzydlonymi główkami anielskimi. 
Ściany nawy w jednej trzeciej wysokości obwiedzione są pasem z malowanymi czerwono-brązowymi płycinami o naprzemiennym układzie owali i rombów, wypełnionymi dekoracją geometryczną i motywami roślinnymi. Ponad nimi wzdłuż ściany malowany niebieski pas o kolorowej i fantazyjnej dekoracji. Ściany w dwóch trzecich wysokości pokryte jasnoróżową polichromią o wielobarwnym, fantazyjnym, geometryczno-roślinnym wzorze z motywem równoramiennych krzyży. Ściany zakończone niebieskim fryzem przypominającym lambrekin z motywami geometrycznymi. Całość opasana profilowanym gzymsem, pomalowanym w dwa pasy – czerwony i niebieski, z dekoracją o motywach liści. Ściany podzielone lizenami pomalowanymi na kolor fioletowy, z dekoracją geometryczną. Na ścianach północnej i południowej po dwa okna obwiedzione malowanymi, mazerowanymi ramami. Pomiędzy oknami sceny w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w malowanej ramie dekorowanej cekinami. U dołu ramy fragment gzymsu dekorowanego kimationem z podwieszeniem zdobionym uskrzydloną główką anielską i meandrem. Rama zamknięta gzymsem wyłamanym na kształt łuku odcinkowego, podtrzymywanym na konsolach, dekorowanych motywem roślinnym. 
Na ścianie północnej scena z przedstawieniem św. Jakuba Większego z aniołem. W dolnej części obrazu święty w pozycji półleżącej, oparty o schody, ukazany frontalnie, z uniesioną głową, skierowaną w lewo i skrzyżowanymi na piersi rekami. Twarz ma owalną, o dużych oczach skierowanych w górę, prostym nosie i rozchylonych ustach, okoloną, krótkimi, jasnobrązowymi włosami i brodą. Wokół jego głowy nimb. Ubrany jest w ciemnobrązową tunikę, przepasaną sznurem, na lewym ramieniu ma muszlę, lewą ręką przytrzymuje laskę z bukłakiem. Na stopach ma sandały. Nad świętym unosi się anioł, zwrócony w trzech czwartych w lewo, w wykroku, z pochyloną głową, w prawej ręce trzyma liść palmy, w lewej, nad głową świętego - wieniec z róż. Anioł o młodzieńczej twarzy, z dużymi oczami zwróconymi w dół, dużym nosem i małymi ustami, okolonej jasnymi włosami sięgającymi ramion. Ubrany jest w żółtą tunikę oraz jasnofioletowy płaszcz. Ma białe i rozłożone skrzydła. Ukazany jest w otoczeniu obłoków. Poniżej, obok świętego na ziemi leży puklerz i miecz. Postacie ukazane we wnętrzu, z widoczną murowaną ścianą z oknami, fragmentem kolumny i schodami. W prawym dolnym sygnatura „M. Szczurowsk[i]”. 
Na ścianie południowej scena z przedstawieniem św. Izydora Oracza modlącego się przed kapliczką. W dolnej części obrazu święty w pozycji klęczącej, zwrócony profilem w prawo, z uniesionymi rękami o splecionych dłoniach w geście modlitwy, z uniesioną głową. Twarz ma szczupłą, o oczach skierowanych w górę, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Ubrany jest w białą koszulę, niebieski kaftan z czerwoną podszewką, przepasany w talii, z zawieszonym kluczem, na stopach ma buty. Przed nim, na ziemi leżą słomkowy kapelusz i bat. Przed świętym kapliczka w formie kamiennego krucyfiksu na cokole, pośród krzaków z kwiatami. Święty ukazany na tle pejzażu, z widocznym w oddali polem, na którym dwa woły ciągną pług, prowadzony przez anioła. Powyżej błękitne niebo zasnute ciemnymi chmurami, spod których wydobywa się strumień światła. W prawym dolnym rogu sygnatura „M. Szczurowski”. 
W zachodniej części nawy beżowa balustrada chóru muzycznego, na której namalowane są prostokątne płyciny, o krótszych bokach dekorowanych motywem roślinnym. Ich pola wypełnia niebieska opaska oraz różowa kratka ze zdobieniem roślinnym. Płycina środkowa w formie owalu z przedstawieniem Dawida, siedzącego na tronie i grającego na harfie. Postać ukazana do połowy, zwrócona w trzech czwartych w prawo, dwiema wyciągniętymi rękami dotyka strun harfy. Dawid o pociągłej twarzy, ze schematycznie oddanymi rysami, okolony brązowymi włosami i brodą. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrany jest w czerwoną suknię, na ramiona ma narzuconą gronostajową pelerynę. Nad nim zawieszony czerwony baldachim, z zieloną podszewką. W oddali widoczny zarys zabudowań miejskich. Profile cokołu i gzymsu balustrady malowane w kolorowe pasy, z dekoracją roślinną. 
Na stropie nawy malowana płycina w formie stojącego prostokąta o zaokrąglonych narożach, ujęta niebieską ramą o geometrycznym wzorze, w miejscu naroży stylizowane roślinne palmety. W narożach płyciny cztery owalne medaliony z popiersiami św. Stanisława Kostki, św. Kazimierza Jagiellończyka, św. Stanisława z Piotrowinem i św. Jana Kantego. Medaliony ujęte są wolutowymi kartuszami, dekorowanymi stylizowanym ornamentem roślinnym. W polu centralnym malowanej płyciny scena ze św. Klemensem w formie stojącego prostokąta o wklęsłych narożach, ujęta malowaną ramą, w narożach uskrzydlone główki anielskie. Scena otoczona drugą ramą o fantazyjnym zarysie, dekorowaną na bokach fantazyjnymi szczytami z ornamentem roślinnym, które połączone są kwiecistymi girlandami z narożnymi kartuszami. Scena ze św. Klemensem przedstawia go w kamieniołomie, błogosławiącego robotników z kilofami. Święty ukazany jest jako starzec, z siwą brodą i włosami oraz łysiną na głowie. Ubrany jest w jasnofioletową sutannę, białą rokietę z dekoracyjnym obszyciem oraz jasnoczerwony, szeroki ornat, na piersi ma paliusz. W tle pomiędzy dwoma wzniesieniami skalnymi widoczne morze, z płynącym statkiem, w oddali zaś brzeg z domem. Na skarpie w lewej części obrazu ukazany baranek w glorii promienistej, na przeciwległej dwaj żołnierze, którzy zrzucili świętego z kotwicą zawieszoną u szyi do morza. Przy dolnej krawędzi obrazu sygnatura „pinxit 1910 / M. Szczurowski”.
polichromia ścienna

Polichromia ścienna

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Augustyna i dziecka na plaży. W centrum święty ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w kontrapoście. Lewą ręką przytrzymuje pastorał oparty na ramieniu oraz księgę, prawą ugiętą dotyka ust. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, dużym, garbatym nosie, okoloną długą, ciemną brodą. Ubrany jest w czarną sutannę, białą rokietę, wykończoną dekoracyjnym pasem malowanym na złoto, zielony ornat, lamowany malowanym na złoto pasem, z bordową podszewką. Na piersi ma biały paliusz, na głowie białą infułę z krzyżem. Przed świętym, na ziemi klęczy dziecko, zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową uniesioną w górę i opuszczonymi w dół rękami, z których w prawej trzyma naczynie, przelewając wodę do wykopanego w piasku dołka. Dziecko ma pełną twarz, o dużych oczach skierowanych w górę, małym nosie i pełnych ustach, okolone brązowymi, krótkimi włosami. Ubrane jest w różową tunikę przepasaną w talii. Postacie ukazane na plaży, z widocznym w oddali morzem, na tle nieba delikatnie zarysowane postacie Trójcy Świętej, z tronującymi Chrystusem i Bogiem Ojcem oraz gołębicą Ducha Świętego unoszącą się nad nimi. W dolnym prawym rogu obrazu, na tle roślinności sygnatura „pinx(it) / Maryan Szczurowski / 1910”.
obraz

Św. Augustyn

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum ukazana postać św. Antoniego Padewskiego klęczącego przed pulpitem z klęcznikiem, przed unoszącym się na obłoku Dzieciątkiem Jezus. Święty zwrócony profilem w lewo, z głową i rękami uniesionymi w górę. Twarz ma szczupłą, o małych oczach zwróconych do góry, garbatym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami z tonsurą na głowie. Ubrany jest w brązowy habit z kapturem, przewiązany w pasie sznurem, z zawieszonym u boku różańcem; na stopach ma buty. Nad pulpitem z księgą, pośród obłoków ukazane Dzieciątko, zwrócone w trzech czwartych w prawo, w wykroku, z pochyloną głową i rękami wyciągniętymi w stronę świętego. Jezus ma twarz o delikatnych rysach, z niewielkimi oczami, małym nosem i ustami, okoloną jasnymi, kręconymi włosami. Ubrany jest w luźną, białą tunikę. Obok pulpitu, przed świętym leży otwarta księga z gałązką lilii. Scena ukazana we wnętrzu o kamiennych murach z okienkiem w prawym górnym rogu obrazu ukazującym widok na wieżę kościoła. Pod ścianą skrzynia, na której ustawione są księgi oraz klepsydra. W prawym dolnym rogu sygnatura „pinxit. / Maryan Szczurowski / 1910”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Święta ukazana w całej postaci, frontalnie, w kontrapoście. W lewej ręce trzyma rękojeść miecza zwróconego ostrzem w dół, prawy łokieć opiera na stojącym obok kole, w dłoni trzyma liść palmy i gałązkę lilii. Katarzyna ma owalną twarz z okrągłymi oczami, prostym nosem i pełnymi ustami, okoloną długimi, brązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrana jest w białą, długą suknię spodnią ze złoconą lamówką, jasnozieloną suknię wierzchnią sięgającą kolan, ze złotym pasem w talii, na ramiona ma narzucony czerwony płaszcz ze złotą lamówką, opadający na prawą nogę i bok postaci. Pod szyją ma białą podwikę, na głowie zaś półprzeźroczysty welon i diadem. Święta ukazana na tle niskiego muru i kamiennej posadzki, z widocznym w tle pejzażem z wieżą po lewej stronie. Zachmurzone niebo rozstępuje się wokół głowy świętej, na którą padają promienie światła. W prawym dolnym rogu sygnatura „pinx[it] / M[arian] Szczurowski / 1910”.
obraz

Św. Katarzyna Aleksandryjska

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem tronującej Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nią świętymi dominikańskimi. Maria siedzi na tronie unoszącym się wśród obłoków, zwrócona jest frontalnie, z głową skierowaną w prawo. Prawą ręką trzyma za ramię stojącego przed nią Jezusa, w lewej trzyma wieniec z róż nad głową św. Katarzyny. Twarz ma owalną, o łagodnych rysach, oczach skierowanych w dół, prostym nosie i małych ustach, okoloną brązowymi włosami, schowanymi pod welonem. Ubrana jest w ciemnoróżową suknię, niebieski płaszcz ze złoconą lamówką, zapięty pod szyją, zarzucony na ramiona i opadający na kolana, na głowie ma biały welon. Dzieciątko w pozycji stojącej, w kontrapoście, zwrócone jest frontalnie, z głową skierowaną w prawo. Lewą rękę trzyma nad głową św. Katarzyny, prawą podaje różaniec św. Dominikowi. Twarz okrągła, o pełnych policzkach, dużych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okolona jasnymi, krótkimi, kręconymi włosami. Jezus ubrany jest w białą tunikę przepasaną w talii. Wokół głów Marii i Dzieciątka nimby promieniste. Po prawej stronie Marii klęczy na jedno kolano św. Dominik. Ukazany jest z profilu, z uniesioną głową i rozłożonymi na boki rękoma, w których podtrzymuje różaniec. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi ku górze i z tonsurą na głowie. Ubrany jest w biały habit i czarny płaszcz z kapturem. Po lewej stronie Marii klęczy św. Katarzyna Sieneńska zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową. W lewej, uniesionej ręce trzyma różaniec, prawą wyciąga w bok. Twarz ma o łagodnych rysach, zwróconych w dół oczach, prostym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz i welon. Na głowie ma koronę cierniową. Pomiędzy świętymi leży otwarta księga i gałązka lilii.
obraz

Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o ściętych narożach. W centrum św. Józef ukazany do pasa, z Dzieciątkiem w pozycji stojącej. Józef przedstawiony frontalnie z ugiętą z przodu prawą ręką, w której trzyma gałązkę lilii. Twarz ma szczupłą, o starczych rysach, dużych, okrągłych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną krótką, siwą brodą i włosami. Ubrany jest w fioletową tunikę i jasnobrązowy płaszcz zawieszony przez lewe ramię, skumulowany w dolnej części obrazu. Dzieciątko ukazane frontalnie, z rękami rozłożonymi na boki. Twarz ma owalną, o pełnych policzkach, okrągłych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi, krótkimi włosami. Ubrane jest w białą, luźną tunikę, przewiązaną w talii.  Józef i Dzieciątko wokół głów mają nimby. Postacie ukazane na cieniowanym, żółto-brązowym tle, rozjaśnionym wokół ich głów.
obraz

Św. Józef z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego owalu z przedstawieniem św. Sebastiana przywiązanego do drzewa. Święty ukazany jest w całej postaci, frontalnie, w kontrapoście. Lewą rękę ma uniesioną, prawą opadającą wzdłuż boku, obie przywiązane do gałęzi drzewa. Twarz ma okrągłą, o zamkniętych oczach i prostym nosie, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Wokół głowy nimb. Jego ciało jest umięśnione o rozbudowanej klatce piersiowej, w partii bioder przesłonięte białą tkaniną, której część zawieszona jest na drzewie po lewej stronie świętego. Po jego prawej widoczny nadlatujący na obłoku anioł, który wyciąga z jego boku strzałę. Scena ukazana jest na tle górzystego pejzażu.
obraz

Męczeństwo św. Sebastiana

Zdjęcie nr 1: Okrągły medalion ujęty opaską z motywem korony cierniowej 
oraz profilowanym pasem; wewnątrz płaskorzeźbiony wizerunek Chrystusa. Twarz ma trójkątną, o dużych, migdałowatych, zamkniętych oczach, prostym nosie, wąskich ustach; okoloną krótką, rozdwajającą się brodą oraz lekko kręconymi włosami. Na głowie ma koronę cierniową. Medalion ujęty motywem trójkątów oraz glorią złożoną z ułożonych naprzemiennie promieni strzępionych i falistych. Twarz Chrystusa polichromowana naturalistycznie z zaznaczonymi ranami na głowie; medalion i gloria złocone i srebrzone. Na odwrocie napis „Oblicze Pana Jezusa / Rzeźbił dnia 28/X. / w 1939 r. WGórka.”
płaskorzeźba

Veraikon

Opis topograficzny

Miejscowość położona jest w dolinie rzeczki Trzemeśnianki, niewielkiego dopływu Raby powstałego z potoków spływających stokami Łysiny, Kamiennika i Działka. Dookoła Trzemeśni rozciągają się wzniesienia o wysokościach wahających się miedzy 300 a 450 m n.p.m. W nieco dalszej odległości od wsi można dostrzec Pasmo Ostrysza oraz Krową Górę (456 m n.p.m.), Grodzisko (519 m n.p.m.) i Uklejną (677 m n.p.m.). Osada sąsiaduje m.in. z Zasaniem, Osieczanami, Borzętą, Droginią i Myślenicami.

Streszczenie dziejów

Trzemeśnia powstała prawdopodobnie w połowie XIV wieku jako wieś rycerska. Niewiele później w sąsiednim przysiółku Zasań rozpoczęła działalność huta szkła, prowadzona w pierwszej połowie XVI stulecia przez mistrza Jakuba i jego spadkobierców. Trzemeśnia należała wówczas do Jordanów z Zakliczyna i Lubomirskich ze Sławkowic. Następnie, aż do końca epoki staropolskiej osada stanowiła część kompleksu dóbr starostwa dobczyckiego. W rejestrze poborowym województwa krakowskiego z 1629 roku odnotowano pięć i pół łanów kmiecych, pięć zagród i trzech rzemieślników. Niestety w 1652 roku region nawiedziła epidemia dżumy, a trzy lata później Rzeczpospolitą najechały wojska szwedzkie. Zniszczona huta szkła w Zasaniu nie wznowiła już swej działalności, a osada z założonym tam folwarkiem przekształciła się około 1675 roku w osobną wieś. W wyniku pierwszego rozbioru Polski w 1772 roku Trzemeśnia trafiła do cyrkułu wielickiego, a później bocheńskiego. W połowie XIX wieku z inicjatywy księdza Antoniego Łazowskiego i Jana Michalca założono w miejscowości Straż Ogniową z prowizoryczną remizą ulokowaną w szopie plebańskiej. W 1875 roku we wsi otwarto dwuklasową szkołę, która dopiero po 1905 roku otrzymała osobny budynek. W regionie posługę rozpoczął działacz Stronnictwa Chrześcijańsko-Ludowego, ksiądz Stanisław Stojałowski, wydając pisma „Wieniec” i „Pszczółka”. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku rozparcelowano majątek dworski należący do księcia Kazimierza Lubomirskiego. Po wybuchu drugiej wojny województwo krakowskie wcielono do Generalnego Gubernatorstwa. W okolicy zawiązano konspiracyjny Obwód Armii Krajowej „Murawa” po komendą Wincentego Horodyńskiego „Kościeszy. Po 1945 roku na terenie znacjonalizowanego kompleksu dworskiego Lubomirskich wzniesiono pawilon ośrodka wypoczynkowego Związku Zawodowego Transportowców i Drogowców „Skalnik” i ośrodek wypoczynkowy urzędu miasta stołecznego Warszawy („Biały Potok”).

Dzieje miejscowości

Trzemeśnia po raz pierwszy pojawiła się w źródłach pisanych w 1347 roku pod nazwą Marcinowa Wola. Wskazywałoby to na istnienie w miejscu obecnej wsi dawnych ról sołtysich z folwarkiem, które jednak zanikły bardzo szybko, bo już w 1364 roku miejscowość określano jako Crzemessna. W kolejnych latach była ona własnością rycerskich rodzin Przytkowskich i Banowskich, dzierżących w 1426 roku sołectwo z karczmą i młynem, łąki i lasy oraz hutę szkła w sąsiednim przysiółku Zasań. Na początku czwartej dekady XV wieku okolice Myślenic zostały złupione przez husytów, zmierzających z rejzą w kierunku Spisza. W 1457 roku zniszczeń, grabieży i gwałtów dopuściły się nieopłacone jednostki zaciężne pod dowództwem niejakich Kawki i Świeborowskiego. Nieco później (1471) Banowscy i Przytkowscy zawarli porozumienie pod karą 100 grzywien, zabraniające sprzedaży huty i zezwalające na swobodną wycinkę lasów w celu zaopatrzenia pieców grzewczych. U progu XVI stulecia część wsi należała do rodu Gryfitów, przechodząc na ręce Jordanów z Zakliczyna i Lubomirskich ze Sławkowic. Warsztaty w Zasaniu były w posiadaniu mistrza Jakuba (vitreatoris), którego król Jan Olbracht zwolnił z powinności wojskowych wynikających z dzierżonego sołectwa. W 1525 roku Zygmunt Stary nadał szlachectwo zięciowi powyższego (również Jakub), z prawem do wieczystego użytkowania zakładu i wyrębu drewna w lasach monarszych. Dziesięć lat później córki Jakuba podzieliły się dobrami – Katarzynie przypadła huta i kamienica przy ulicy św. Szczepana w Krakowie (scedowała je na swego syna Jakuba). W 1538 roku Trzemeśnię (cztery łany) i warsztaty szklarskie posiadał niejaki Adam Siedlecki.Na przełomie XVI i XVII wieku Zasań należał do Stanisława Wieruskiego, procesującego się w latach 1608-1609 z Kasprem Jordanem o udziały w hucie szkła. W rejestrze poborowym województwa krakowskiego z 1629 roku odnotowano, że Trzemeśnia wchodziła w skład rozległego kompleksu dóbr Lubomirskich, starostów dobczyckich i panów na Wiśniczu. Wójt nazwiskiem Grygiel oddał z pięciu i pół łanów kmiecych 22 floreny podatku, od czterech zagrodników bez ról i jednego z rolą 2 floreny, od trzech rzemieślników 3 floreny oraz trzy „złote monety” od młyna. Niestety w 1652 roku region nawiedziła epidemia dżumy, a trzy lata później Rzeczpospolitą najechały wojska szwedzkie. Zniszczona huta szkła w Zasaniu nie wznowiła już swej działalności, a osada z założonym tam folwarkiem przekształciła się około 1675 roku w osobną wieś. Na początku XVIII stulecia miejscowość padła ofiarą drugiego najazdu Szwedów i epidemii dżumy, która w 1710 roku zdziesiątkowała tutejszą ludność. W wyniku pierwszego rozbioru Polski w 1772 roku Trzemeśnia trafiła do cyrkułu wielickiego (następnie bocheńskiego) Królestwa Galicji i Lodomerii. W metryce józefińskiej z 1787 roku zapisano, że dobra dzierżył Józef Wielowiejski, a wójtem był Walenty Gągol (Gogól). Wieś liczyła 595 mieszkańców (183 rodziny, w tym 32 kmiece i 77 chałupniczych), przebywających w 83 domach. Funkcjonowały tu karczma, browar, kuźnia i piekarnia. Dominował mało wydajny wysiew owsa oraz hodowla owiec i bydła rogatego. Pańszczyzna zazwyczaj nie przekraczała trzech dni w tygodniu oraz nadal obowiązywały liczne daniny w naturze i prawo propinacyjne. Na mocy reform cesarza Józefa II w latach osiemdziesiątych zezwolono chłopom na swobodne zawieranie małżeństw czy migrację do miast w celu nauki zawodu, okupione wyższymi podatkami i piętnastoletnią służbą wojskową. Zniesiono też sądownictwo dominialne, zamienione na starościńskie w poszczególnych cyrkułach. Przysiółek Bulina wcielono do Łęk, a w Porębie uruchomiono warsztaty kamieniarskie i młyny żarnowe, wykorzystujące okoliczne złoża piaskowca na stokach Kamiennika („W Papierni” i „Nad Piekłem”). Nienajlepszą sytuację ekonomiczną mieszkańców Trzemeśni pogłębiały przemarsze żołnierzy w czasie konfliktu z Napoleonem Bonaparte (1806), klęski żywiołowe (1811) czy zarazy (1831). Dotkliwe powodzie z lat 1844-1845 zniszczyły zbiory ziemniaka, co doprowadziło do strasznej fali głodu. Następnie wybuchła rabacja galicyjska, w której uczestniczyli mężczyźni z sąsiednich wsi (w Raciechowicach zabito dziedzica Kacpra Bilińskiego). W 1848 roku cesarz Franciszek Józef zniósł pańszczyznę w majątkach ziemiańskich i kościelnych, nadając chłopom uprawianą przez nich ziemię na własność. Niestety pokaźne żniwo zebrała w kolejnym roku epidemia cholery (300 wiernych w parafii dobczyckiej). Z inicjatywy księdza Antoniego Łazowskiego i Jana Michalca założono w miejscowości Straż Ogniową z prowizoryczną remizą ulokowaną w szopie plebańskiej. W 1851 roku kompleks dworski w Trzemeśni nabyli od Aleksandra Kiełczewskiego Jakub Schornstein i Haskel Eibenschütz. W latach sześćdziesiątych XIX wieku wprowadzono szeroką autonomię dla Królestwa Galicji i Lodomerii z osobnym Sejmem Krajowym we Lwowie. W 1875 roku we wsi otwarto dwuklasową szkołę, która dopiero po 1905 roku otrzymała osobny budynek. Nauczyciel Ludwik Barcik odnotował, że początkowo na 125 chłopców i 134 dziewczynki na lekcje uczęszczało 80 chłopców i 76 dziewcząt. W miarę zwiększającego się przyrostu naturalnego rosła liczba uczniów, osiągając w 1891 roku poziom 214 osób. W regionie posługę rozpoczął działacz Stronnictwa Chrześcijańsko-Ludowego, ksiądz Stanisław Stojałowski, wydając pisma „Wieniec” i „Pszczółka”, nastawione na edukację i uświadamianie ubogich rolników. W sąsiednich Myślenicach i Dobczycach intensywnie rozwijał się przemysł garbarski i szewski, czyniąc oba miasta jednymi z największych producentów butów i skór w całej Galicji (łącznie funkcjonowało ponad 400 warsztatów!). Duża część mieszkańców Trzemeśni zajmowała się popularnym wówczas wikliniarstwem. Wyrabiano plecione kosze, krzesła, a nawet stoły ogrodowe, eksportowane potem do Niemiec, Holandii i Anglii. Dobra koniunktura na lokalne produkty nie wystarczyła jednak, by złagodzić skutki przeludnienia i nienajlepszej sytuacji gospodarczej kraju, których konsekwencją była masowa emigracja zarobkowa (przede wszystkim do Stanów Zjednoczonych Ameryki). Po wybuchu pierwszej wojny światowej w czerwcu 1914 roku, jesienią Rosjanie wkroczyli do Galicji, spychając oddziały prusko-austriackie i polskie Legiony w okolice Gdowa, Wieliczki i Krakowa. Po kontrofensywie grudniowej (walki toczyły się również w dolinie Trzemeśnianki) wojska austro-węgierskie odrzuciły armię carską w rejon Limanowej i Gorlic. Wraz z odzyskaniem niepodległości przez Rzeczpospolitą 11 listopada 1918 władzę w regionie przejęła Polska Komisja Likwidacyjna. Niestety uwydatniły się ogniska czerwonki i grypy zwanej hiszpanką, przyniesionych przez żołnierzy wracających z frontu. W następnych latach rozparcelowano majątek dworski należący do księcia Kazimierza Lubomirskiego. Dużą popularnością cieszyły się partie chłopskie, głównie PSL „Piast” i PSL „Wyzwolenie", połączone w 1931 roku w Stronnictwo Ludowe. W wyniku reformy samorządowej z 1933 roku i powołaniu gmin zbiorowych Trzemeśnia pozostała w powiecie myślenickim. Po wybuchu drugiej wojny światowej jednostki niemieckie pojawiły się we wsi już w pierwszych dniach września 1939 roku. Województwo krakowskie wcielono do Generalnego Gubernatorstwa, a na mieszkańców nałożono wysokie kontyngenty żywności. Narastający terror ze strony okupanta spowodował, że zawiązano konspiracyjny Obwód Armii Krajowej „Murawa” po komendą Wincentego Horodyńskiego „Kościeszy” oraz oddziały Batalionów Chłopskich. W połowie 1944 roku partyzantom udało się nawet wyprzeć Niemców z okolicy Raciechowic i ogłosić powstanie niepodległej Rzeczpospolitej Myślenickiej. 18 września kompania SS przeprowadziła brutalną akcję pacyfikacyjną wsi Wiśniowa, Lipnik i Zasań. Kolejne potyczki między ruchem oporu (poszerzonym oddziały radzieckich spadochroniarzy) a hitlerowcami miały miejsce na początku stycznia 1945 roku. Końcem miesiąca region opanowała Armia Czerwona, przynosząc wieloletnią okupację. Władze komunistyczne zlikwidowały dawny samorząd terytorialny, zastępując go radami narodowymi różnego szczebla. Na terenie znacjonalizowanego kompleksu dworskiego Lubomirskich wzniesiono pawilon ośrodka wypoczynkowego Związku Zawodowego Transportowców i Drogowców „Skalnik” i ośrodek wypoczynkowy urzędu miasta stołecznego Warszawy („Biały Potok”). W latach siedemdziesiątych XX stulecia wybudowano remizę strażacką ze świetlicą, zamienioną w 2003 roku nowym obiektem.

Kalendarium

1
1325

w Trzemeśni miał istnieć kościół pw. św. Łukasza Ewangelisty

2
1426

wieś była własnością rycerskich rodzin Przytkowskich i Banowskich, który dzierżyli sołectwo oraz hutę szkła w sąsiednim przysiółku Zasań

3
16 wiek

część wsi należała do rodu Gryfitów, przechodząc na ręce Jordanów z Zakliczyna i Lubomirskich ze Sławkowic

4
16 wiek

warsztaty w Zasaniu były w posiadaniu mistrza Jakuba (vitreatoris)

5
1529

w „Liber retaxationum” odnotowano istnienie parafii pw. Św. Łukasza Ewangelisty, podległej administracyjnie dziekanowi rezydującemu w Dobczycach

6
1598

w protokołach wizytacji kardynała Jerzego Radziwiłła odnotowano, że w miejscowości funkcjonowała drewniana świątynia pw. św. Klemensa

7
17 wiek

we Trzemeśni wyraźnie zaznaczył się kult obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem

8
1629

w rejestrze poborowym województwa krakowskiego odnotowano, że Trzemeśnia wchodziła w skład rozległego kompleksu dóbr Lubomirskich,

9
1655

w czasie najazdu wojsk szwedzkich zniszczono hutę szkła w Zasaniu

10
1728

w wizytacji biskupiej odnotowano, że patronat nad świątynią sprawował Adam Jordan z Zakliczyna

11
1772

w wyniku pierwszego rozbioru Polski Trzemeśnia trafiła do cyrkułu wielickiego (następnie bocheńskiego) Królestwa Galicji i Lodomerii

12
1780

w Trzemeśni wystawiono nowy, drewniany kościół

13
1787

w metryce józefińskiej zapisano, że dobra dzierżył Józef Wielowiejski, a wójtem był Walenty Gągol (Gogól)

14
1850

z inicjatywy księdza Antoniego Łazowskiego i Jana Michalca założono w miejscowości Straż Ogniową z prowizoryczną remizą

15
1851

kompleks dworski w Trzemeśni nabyli od Aleksandra Kiełczewskiego Jakub Schornstein i Haskel Eibenschütz

16
1875

we wsi otwarto dwuklasową szkołę

17
19 wiek

w regionie posługę rozpoczął działacz Stronnictwa Chrześcijańsko-Ludowego, ksiądz Stanisław Stojałowski

18
1918

władzę w regionie przejęła Polska Komisja Likwidacyjna; odnotowano ogniska czerwonki i grypy hiszpanki; rozparcelowano majątek dworski należący do księcia Kazimierza Lubomirskiego

19
1958

w pobliżu kościoła parafialnego, w setną rocznicę objawień w Lourdes, zbudowano grotę naśladującą jej francuski pierwowzór

20
20 wiek

wybudowano remizę strażacką ze świetlicą

21
2008

ukończenie budowy nowego kościoła parafialnego

Bibliografia

Augustynek Kazimierz, "Dzieje powiatu myślenickiego w latach 1772-1918" , [w:] "Monografia powiatu myślenickiego" , red.Reinfuss Roman , Kraków 1972 , s. 167-284
Mysiński Aleksander, "Ziemia myślenicka w dwudziestoleciu międzywojennym (1918-1939)", Kraków 2003
Kubal Grzegorz, "Myślenice i ziemia myślenicka", Myślenice 1999
Zinkow Julian, "Myślenice i okolice (Dobczyce, Sułkowice). Monograficzny przewodnik turystyczny i krajoznawczy po wschodniej części Beskidu Średniego oraz po przyległym rejonie Pogórza Wielickiego", Kraków 1993

Jak cytować?

Artur Karpacz, "Trzemeśnia", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/miejscowosci/trzemesnia

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności