Obraz przedstawiający Pokłon pasterzy powstał w XIX wieku.
Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Świętej Rodziny w stajence wśród pasterzy. W centrum obrazu Dzieciątko leżące w żłobie przekrytym białą tkaniną, w różowo-białych powijakach. W prawej części obrazu, obok żłóbka klęczy Maria, zwrócona w trzech czwartych w prawo, lewą rękę kładzie na piersi, prawą nakrywa Dzieciątko. Twarz ma szczupłą, o dużych oczach zwróconych w dół, wąskim nosie i małych ustach, okoloną brązowymi włosami. Ubrana jest w czerwoną suknię, niebieski płaszcz i beżowy welon. Za Marią stoi św. Józef, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w prawej ręce trzyma laskę. Twarz ma kwadratową, o starczych rysach, dużych oczach zwróconych w dół, małym nosie i ustach, okoloną siwymi włosami i brodą. Ubrany jest w żółtą tunikę z kołnierzykiem oraz niebiesko-brązowy płaszcz. Obok Marii, w dolnej prawej części obrazu klęczy przez żłóbkiem pasterz, zwrócony profilem w prawo, oparty na lewej ręce. Ukazany jest jako starzec, o dużych oczach, garbatym nosie. Twarz okolona długą brązową broda i krótkimi włosami, na głowie łysina. Ubrany jest w zieloną koszulę, jasnobrązowe spodnie oraz brązowy płaszcz. W lewej części obrazu klęczą dwaj pasterze, zwróceni profilem w lewo. Na pierwszym planie ukazany dojrzały mężczyzna, o twarzy okolonej brązowymi brodą i włosami. Ubrany jest w zieloną tunikę sięgającą kolan oraz niebieskie spodnie, na prawym ramieniu ma zawieszoną torbę. Obok niego młody pasterz, z pochyloną głową, wsparty obiema rękami na lasce. Twarz o dużych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. W głębi stajni ukazane głowy czarnego osła i brązowego wołu. Ponad postaciami zachmurzone niebo, rozświetlone pośrodku, z dwoma aniołkami trzymającymi szarfę z napisem „GLORIA INVESE DEEDO. (sic!)” Od puttów wychodzą promienie skierowane na Dzieciątko.
Epizod pokłonu pasterzy opisany został wyłącznie w Ewangelii Łukasza (Łk 2, 8-20). Najpierw aniołowie zwiastowali pasterzom narodzenie Jezusa. Później „gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie”.
Na obrazie z Trzemeśni przedstawiona jest Święta Rodzina w stajence oraz adorujący pasterze. Postać Józefa dawniej nie występowała w scenie Bożego Narodzenia, zaczęła pojawiać się od XV wieku, ale zawsze z tyłu lub w tle. W dawnej ikonografii Bożego Narodzenia szczególną rolę odgrywały postacie osła i wołu, w związku z proroctwem Izajasza „«Wół rozpoznaje swego pana i osioł żłób swego właściciela, Izrael na niczym się nie zna, lud mój niczego nie rozumie»” (Iz 1, 3). W nowożytności zaczęto je jednak odsuwać na dalszy plan, wyłącznie sygnalizując ich obecność. Wprowadzenie do scen Bożego Narodzenia postaci pasterzy i trzech króli miało na celu pewną laicyzację tego przedstawienia, przybliżając samo wydarzenie wiernym. Pokłon pasterzy bliższy był ludowi i chłopom, zaś pokłon trzech króli osobom usytuowanym wyżej w hierarchii społecznej (w osobach króli portretowano nawet monarchów). Obraz trzemeski wykonany jest za pomocą uproszczonych środków malarskich, w sposób bliski malarstwu ludowemu (nieprofesjonalnemu).
Obraz przedstawiający Pokłon pasterzy powstał w XIX wieku. Epizod Pokłonu pasterzy opisany został wyłącznie w Ewangelii Łukasza (Łk 2, 8-20). Obraz trzemeski wykonany jest za pomocą uproszczonych środków malarskich, w sposób bliski malarstwu ludowemu (nieprofesjonalnemu).
Paulina Kluz, "Pokłon pasterzy", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2023, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/poklon-pasterzy-5