Krucyfiks

Dzieje zabytku

Figura Chrystusa Ukrzyżowanego powstała prawdopodobnie w drugiej połowie XVII wieku. W późniejszym czasie została zamontowana do nowego krzyża.

Opis

Figura umarłego Chrystusa przybita jest trzema gwoździami do prostego krzyża. Ciało w dużym zwisie, o układzie rąk bliskim literze „V”, głowa opada na prawy bark, nogi delikatnie ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz szczupła, okolona zarostem oraz silnie kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Ciało Chrystusa jest bardzo szczupłe, o silnie uwypuklonych żebrach klatki piersiowej. Perizonium w postaci silnie drapowanej, białej tkaniny zawieszonej na podwójnym sznurze, odsłaniającej prawe udo, ze zwisem tkaniny przy prawym boku. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki, włosy brązowe. U stóp Chrystusa czaszka. Na skrzyżowaniu belek krzyża medalion ujęty koroną cierniową z monogramem IHS i gorejącym sercem w polu. Na zwieńczeniu pionowej belki krzyża banderola z napisem „IN/RI”.

Zarys problematyki artystycznej

Forma figury poprzez bardzo wychudzone ciało z silnym podkreśleniem żeber klatki piersiowej oraz broczące krwią rany miała na celu uwydatnienie cierpienia i męki Chrystusa. Rzeźba ukazana została w typie Cristo morte, a więc Jezusa umarłego, po tym jak skonał na krzyżu. Jest to przedstawienie Chrystusa cierpiącego, ale też zwycięskiego. Czaszka, która znajduje się u jego stóp odwołuje się do tradycji, według której w miejscu postawienia krzyża miał się znajdować grób praojca Adama. Gdy żołnierze kopali dół, aby postawić krzyż, mieli odnaleźć jego kości. Jednocześnie wzgórze, na którym ukrzyżowano Chrystusa nosiło nazwę Golgota, co oznacza „miejsce Czaszki” (Mt 27, 33; Mk 15, 22; J 19, 17; Łk 23, 33).

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Liczne ślady po drewnojadach, przetarcia polichromii, zabrudzenia. Figura w całości przemalowana.

Streszczenie

Figura Chrystusa Ukrzyżowanego powstała prawdopodobnie w drugiej połowie XVII wieku i została ukazana w typie Cristo morte, a więc Chrystusa umarłego, po tym jak skonał na krzyżu. Jest to przedstawienie Jezusa cierpiącego, ale też zwycięskiego. Czaszka, która znajduje się u jego stóp odwołuje się do tradycji, według której w miejscu postawienia krzyża miał się znajdować grób praojca Adama.

Bibliografia