Św. Maria Magdalena
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 2: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 3: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 4: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 5: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 6: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 7: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.
Zdjęcie nr 8: Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.

Św. Maria Magdalena

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Igołomia-Wawrzeńczyce
Miejscowość
Wawrzeńczyce
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Wieliczka
Parafia
Św. Marii Magdaleny
Tagi
rzeźba religijna rzeźba XIX wieku św. Maria Magdalena
Miejsce przechowywania
ołtarz główny
Identyfikator
DZIELO/08878
Kategoria
rzeźba
Ilość
1
Czas powstania
1877 rok
Autor
Paweł Turbas
Technika i materiał
drewno, techniki rzeźbiarskie, polichromia, złocenie, srebrzenie
Wymiary podstawowe
wysokość – 135 cm
Uznanie autorstwa 4.0

Dzieje zabytku

Rzeźba została wykonana w 1877 roku przez Pawła Turbasa. W 1983 roku Adam Rachtan przeprowadził pełną konserwację ołtarza.

Opis

Pełnoplastyczna, drążona od tyłu, drewniana rzeźba stojąca po prawej stronie ołtarza głównego. Maria Magdalena stoi w lekkim kontrapoście, z głową przechyloną na prawo. W prawym ręku trzyma puszkę na wonności, lewą, opuszczoną wzdłuż ciała, podtrzymuje draperie szat. Ma owalną twarz o pełnych policzkach i wysokim czole. Niewielkie oczy i usta, wąskie brwi. Długie, falowane włosy opadają jej na oba ramiona. Jest ubrana w sięgającą ziemi, srebrzoną suknię oraz obfity, długi, złocony płaszcz, którego poła okrywa głowę postaci. U dołu, spod szat, widoczne są czubki jej butów. Włosy, karnacja oraz buty polichromowane; szaty srebrzone i złocone.

Zarys problematyki artystycznej

Maria Magdalena jest utożsamiana z jawnogrzesznicą, która nawróciła się po spotkaniu z Jezusem. Towarzyszyła mu aż do śmierci i jako pierwsza przekazała apostołom wieść o zmartwychwstaniu. W prawej ręce trzyma balsaminkę, czyli naczynie z olejem, które odwołuje się do sceny obmycia nóg Zbawicielowi oraz faktu przyniesienia przez nią do grobu Jezusa wonności służących do namaszczenia ciała. Przedstawienie jest przykładem dziewiętnastowiecznej rzeźby dobrej jakości artystycznej, której autor prawidłowo oddał proporcje, elementy stroju i zindywidualizował rysy twarzy postaci.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Figura św. Marii Magdaleny została wykonana w 1877 roku przez Pawła Turbasa i ustawiona po prawej stronie ołtarza głównego. Jest przykładem dziewiętnastowiecznej rzeźby dobrej jakości artystycznej, której autor prawidłowo oddał proporcje, elementy stroju i zindywidualizował rysy twarzy postaci.

Bibliografia

Janicka-Krzywda Urszula , "Patron – atrybut – symbol", Poznań 1993
"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1: Województwo krakowskie", Warszawa 1953
Marecki Józef, Rotter Lucyna, "Jak czytać wizerunki świętych. Leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych", Kraków 2013

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od prawej strony. Kosz na planie ośmioboku, na niskim cokole, od dołu ujęty ośmiobocznym podwieszeniem. Ścianki kosza zdobione prostokątnymi płycinami wypełnionymi stylizowaną wicią liści akantu z czteropłatkowym kwiatkiem pośrodku. Parapet w formie prostego belkowania, którego imposty wsparte są małymi hermami – główkami połączonymi z dekoracją naśladującą ornament małżowinowo-chrząstkowy. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta w profilowanej i złoconej ramie, w górnej partii ujęty po bokach wicią akantu ze stylizowanymi podwieszonymi kampanulami; w polu umieszczone tablice dekalogu na obłokach. Baldachim na planie ośmioboku, z wydatnym, profilowanym gzymsem, zwieńczony kabłąkami spiętymi i podtrzymującymi krzyżyk łaciński zatknięty na kuli. Na podniebieniu baldachimu, w ośmiobocznej płycinie rzeźbiona gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii złożonej z wiązek promieni o nierównej długości. Balustrada schodów zdobiona wydłużonym, stylizowanym ornamentem małżowinowo-chrząstkowym umieszczonym w płytkiej, romboidalnej płycinie. Struktura polichromowana w kolorze beżowym, profile i ornamenty złocone oraz posrebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Oprawa chrzcielnicy architektoniczna jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na czterostrefowym cokole wyłamanym na osi podpór, w środkowej przestrzeni chrzcielnica; w drugiej od dołu strefie silnie wysunięte do przodu wsporniki podtrzymywane przez konsole dekorowane liśćmi akantu; trzy strefy cokołu zdobione płycinami. Kondygnacja węższa od podstawy, ujęta parą pilastrów o kanelowanych trzonach i kapitelach kompozytowych wspierających pełne belkowanie wyłamane na ich osi, nad polem środkowym przyjmujące kształt łuku odcinkowego. W polu środkowym płycina ujęta profilowaną ramą w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem z płaskorzeźbioną sceną Chrztu Chrystusa z sygnaturą „1885 / P(AWEŁ) TURBAS”. Kondygnacja ujęta uszami utworzonymi z wici roślinnej z kwiatami. Zwieńczenie w formie stojącego prostokąta o wklęsłych bokach przechodzących w duże woluty spływające na belkowanie, zamknięte dwoma falistymi fragmentami gzymsu przechodzącymi w przeciwstawnie zwrócone woluty; całość zakończona szczytem utworzonym z muszli flankowanej kwiatowymi festonami. W polu płycina w formie zbliżonej do zwieńczenia z płaskorzeźbioną półpostacią aniołka na obłoku, z rękoma rozłożonymi na boki. Struktura polichromowana w kolorze białym ze złoconymi profilami i ornamentyką oraz srebrzoną płaskorzeźbą.
chrzcielnica
Oprawa architektoniczna chrzcielnicy
Zdjęcie nr 1: Mensa ołtarzowa kamienna, wsparta na dwóch konsolach, o profilowanym brzegu z inskrypcją „S[AN]CTI MARTYRES ADALBERTE EPISCOPE ET ANDREA SACERDOS ORATE PRO NOBIS”. Tabernakulum w formie drewnianej, prostopadłościennej skrzynki obitej fakturowaną blachą. Ścianka frontowa ujęta parą kolumienek, podtrzymujących niepełne belkowanie; drzwiczki dwuskrzydłowe z aplikowanymi aniołami otaczającymi hostię w glorii. Tron wystawienia drewniany, w formie baldachimu podtrzymywanego na tylnej ściance, z upiętymi po bokach kotarami z frędzlami i chwostami. Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na dwustrefowym cokole, dolnym murowanym. Kondygnacja ujęta dwiema parami pilastrów o kanelowanych trzonach i stylizowanych kapitelach kompozytowych, na tle skrajnej pary dwie kolumny o kapitelach kompozytowych. Podpory wspierają pełne belkowanie wyłamane na ich osi oraz przerwany, półkolisty przyczółek na osi zewnętrznej pary. W polu środkowym płytka nisza w formie stojącego prostokąta zamknięta łukiem odcinkowym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą z wpisaną ornamentalną ramą, wewnątrz znacznie mniejszy obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Zwieńczenie ustawione na niewielkim cokole, w formie stojącego prostokąta flankowanego parą kanelowanych pilastrów i stojącą przed nimi parą kolumienek, wspierających imposty z wazonami, zamkniętego dwoma falistymi i przeciwstawnie zwróconymi fragmentami gzymsu przechodzącymi w woluty; całość zakończona ornamentalnym szczytem z medalionem. W polu profilowana rama w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z przedstawieniem św. Jana Chrzciciela jako dziecka. Górna strefa cokołu oraz fryz dekorowane płycinami z ornamentem roślinnym. W przestrzeni pomiędzy pilastrami kondygnacji zwisy utworzone z pęków owoców i kwiatów, zawieszone na muszli. Struktura polichromowana w kolorze białym, kolumny, profile i ornamentyka złocone.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Drewniany, przyścienny ołtarz o formach architektonicznych, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Mensa murowana w kształcie prostopadłościanu zwieńczonego profilowanym gzymsem; antepedium prostokątne, w drewnianej, płaskorzeźbionej w motywy akantowe, złoconej ramie, dwustronne. Awers tłoczony, srebrzony, wykonany w technice papier mâché; rewers z malowanym na desce wyobrażeniem Veraicon na tle narzędzi męki. Tabernakulum na osi, złożone z mosiężnej, złoconej, sześciobocznej skrzynki w rozbudowanej, drewnianej obudowie o formach architektonicznych. Na nim tron wystawienia w kształcie niszy dekorowanej kratką, nakrytej kopułką z latarnią i przysłoniętej złapanymi po bokach kotarami. Na latarni rzeźbione przedstawienie pelikana karmiącego pisklęta własną krwią. Skrzynkę z tronem ulokowano na tle parawanu ustawionego na podwójnym cokole, ażurowego w górnej części, wypełnionego dekoracją roślinną, złączonego z kopułka spływami. Retabulum ołtarzowe drewniane wsparte na wysokim, dwudzielnym, murowanym cokole. Cokół w obudowie drewnianej, jego kondygnacje wydzielone wydatnymi, silnie występującymi przed lico gzymsami; mocno wysunięte ku przodowi części przednie. Ich lica z prostokątnymi płycinami mieszczącymi suchy akant; w części środkowej drugiej kondygnacji cokołu, dodatkowo pełnoplastyczne główki puttów. Na cokole ustawione zdwojone, złocone kolumny o skręconych trzonach i kompozytowych kapitelach. Pomiędzy nimi płyciny wypełnione dekoracją w formie podwieszonego wieńca, u jego szczytu putta pełniące rolę atlantów. Na tle płycin ustawione drewniane, złocone figury z lewej św. Zygmunta i z prawej św. Marii Magdaleny – patronów kościoła. Pole ołtarza z prostokątną niszą zamkniętą łukiem wyniesionym; ujętą płaskorzeźbioną, złoconą ramą zdobioną suchym akantem. W niszy pełnoplastyczny, polichromowany i złocony krucyfiks na aksamitnym tle, flankowany przez płaskorzeźbione wyobrażenia słońca i księżyca. Nisza zasuwana obrazem z Przemienieniem na górze Tabor, w drewnianej, złoconej sukience. Kolumny dźwigają pełne, wyłamane na osiach podpór belkowanie, z wydatnym, silnie profilowanym gzymsem; na jego osi złocony monogram „IHS” w otoku ze srebrzonych obłoków na tle promienistej glorii. Całość wieńczą fragmenty przerwanego przyczółka o formach wklęsło-wypukłych, z ażurową dekoracją z suchego akantu. Pomiędzy ramionami przyczółka złocona gloria promienista, w centrum której płaskorzeźbiona postać Boga Ojca siedzącego na srebrzonym obłoku ze srebrzoną gołębicą Ducha Świętego u stóp. Na ramionach glorii uskrzydlone główki puttów, niektóre na tle obłoków. Po bokach, na gzymsie siedzące postaci nagich, adorujących puttów. Ołtarz ujęty ażurowymi, złoconymi uszami z suchego akantu, w który wplecione są groteskowe putta trzymające pochodnie. Większość powierzchni ołtarza marmoryzowana, w kolorze jasnej, oliwkowej zieleni, z ciemniejszymi brązowymi elementami wypełniającymi płyciny. Złocenia w partiach ornamentów, kolumn oraz załamaniach profili elementów architektonicznych; srebrzone obłoki, części szat postaci i pelikan.
ołtarz
Ołtarz główny Jezusa Ukrzyżowanego
Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na trójstrefowym cokole, dolnym murowanym. Mensa ołtarzowa kamienna, wsparta na dwóch konsolach, o profilowanym brzegu z inskrypcją „S(ANC)TI MART(YRES) STANISLAE EP(ISCOPE) CRACOVIAEN(SI) ET THOMA EP(ISCOPE) CANTUARIEN(SI) ORATE PRO NOBIS”. Tabernakulum w formie drewnianej, prostopadłościennej skrzynki, ustawione na niskim cokole, zamknięte niewielkim gzymsem. Drzwiczki dwuskrzydłowe z aplikowanymi literami alfa i omega. Cokół nastawy zdobiony w dolnej partii parą konsolek z liśćmi akantu, powyżej prostokątne płyciny z rzeźbionymi główkami aniołków. Pośrodku cokół dekorowany prostokątną płyciną zamkniętą łukiem dwuramiennym z uskokiem. W polu płaskorzeźbiona dekoracja złożona z korony cierniowej na tle promienistej glorii oraz stylizowanych wici roślinnych akantu oraz rocaille’u. Kondygnacja ujęta zwielokrotnionymi parami pilastrów o kanelowanych trzonach i stylizowanych kapitelach kompozytowych. Podpory wspierają pełne belkowanie wyłamane na ich osi oraz przerwany, półkolisty przyczółek na osi zewnętrznej. W polu środkowym płytka nisza w formie stojącego prostokąta zamknięta łukiem odcinkowym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą, wewnątrz obraz z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego. Zwieńczenie ustawione na niewielkim cokole, w formie stojącego prostokąta flankowanego parą kanelowanych pilastrów, wspierających profilowany gzyms i ustawione po bokach wazony. Całość zakończona ornamentalnym szczytem ze stylizowaną muszlą palmetową. W polu płaskorzeźbiona gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Poniżej w partii fryzu rzeźba Boga Ojca. Po bokach zwieńczenia spływy wolutowe ozdobione kampanulami. Struktura polichromowana w kolorze białym, kolumny, profile i ornamentyka złocone, detale srebrzone.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna, wydrążona z tyłu do połowy wysokości, drewniana figura św. Zygmunta, ustawiona po lewej stronie ołtarza głównego. Święty został przedstawiony w pozycji stojącej, z lewą nogą wysuniętą nieco do przodu, ubrany w zbroję płytową, na którą narzucono mu obfity płaszcz spięty pod szyją. W lewej, ugiętej w łokciu i wyciągniętej ku przodowi ręce trzyma jabłko królewskie, prawą wspiera na mieczu przytroczonym do boku. Twarz pociągła, okolona długimi włosami opadającymi na oba ramiona i falującą brodą. Ma pełne, lekko rozchylone usta, prosty nos i przysłonięte grubymi powiekami oczy; na głowie korona. Partie twarzy i włosów polichromowane, szaty i atrybuty władzy królewskiej złocone. Części zbroi (napierśnik i nakolanniki) srebrzone, pozostałe partie złocone.
rzeźba
Św. Zygmunt

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Paweł Turbas
Zdjęcie nr 1 dla osoby: Maria Magdalena św.
Maria Magdalena św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie owalu malowany na płótnie naklejonym na deskę. W centrum Matka Boska z Dzieciątkiem na kolanach. Maria w pozycji siedzącej, ukazana całopostaciowo, lewą ręką ugiętą w łokciu podtrzymuje Dzieciątko w okolicy klatki piersiowej. Głowa pochylona nieco w lewą stronę. Twarz o rysach młodej kobiety, oczy brązowe, nos długi, usta wąskie. Karnacja jasna, z rumieńcami na policzkach; włosy jasne, przykryte maforionem. Maria jest ubrana w suknię z długimi rękawami w kolorze jasnoróżowym, na którą zarzucony jest obfity, błękitny płaszcz okrywający ramiona. Spod szat widoczna lewa, bosa stopa. Nad głową malowany nimb, powyżej powtórzony w trybowanej blasze; złocony. Dzieciątko jest nagie, leży na kolanach Matki z głową pochyloną lekko do przodu. Ręce ma ugięte, rozchylone w geście błogosławieństwa. Włosy ma krótkie, gęste, jasnobrązowe, twarz okrągłą z krótkim nosem, wąskimi ustami i półprzymkniętymi powiekami. Z prawej strony, w dole kompozycji, na pierwszym planie, ukazana klęcząca kobieta. W obu wyciągniętych przed siebie rękach trzyma tacę, na której leżą jasnoróżowe róże. Na głowie ma dekoracyjnie upięty kok, w który wpleciony jest pas materiału. Ubrana jest w ciemnoczerwoną suknię z krótkimi rękawami i szerokim dekoltem. Tło kompozycji jednolite, ciemne. Na górną część obrazu nałożony okład ze srebrnej blachy repusowanej w motywy wici roślinno-kwiatowej. Wewnętrzna krawędź okładu obwiedziona pozłoconym pasem blachy, z repusowanym ornamentem roślinnym. Na krawędzi punca kontrybucyjna „CE”.
obraz
Adoracja Matki Boskiej
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica na czworobocznej, profilowanej stopie przechodzącej wyżej w trzon o formie gruszkowatego nodusa. Czara półkolista, puklowana z profilowanym brzegiem. Wewnątrz cynowa misa. Pokrywa drewniana, złocona i malowana w formie ażurowej korony w typie zamkniętym. Dolna obręcz profilowana i dekorowana elementami naśladującymi kameryzację; powyżej pas liści akantu. Kabłąki fakturowane; na ich przecięciu, osadzony na spłaszczonej kuli krzyż o trójlistnie zakończonych ramionach.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Kamienna tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta wypełniona inskrypcją „Anna Latalina żyła lat 22. / zmarła d(nia) 5. Listopada 1849. r(oku) / Maryianna Latalina żyła lat 30. / zmarła d(nia) 26. Kwietnia 1855 r(oku) / Maryianna Latalina żyła lat 38. / zmarła d(nia) 8. Czerwca 1864. r(oku) / wdzięczny mąż dla trzech Żon / wraz z dziećmi te pamiątke stawia / prosi o westchnienie do Boga”.
płyta nagrobna
Epitafium Anny Lataliny, Marianny Lataliny i Marianny Lataliny
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta wmurowana w północną elewację kościoła. Umieszczono na niej, częściowo zakrytą inskrypcję o treści „WYZNAJĘ TO IŻEM BYŁ GRZESNIKIEM MÓJ BOŻ[E] / JEDNAKZE MIŁOSIE[R]DZIE TWOIE NIECH PRZEMOŻ[E] / CIEBIE ZAS CZYTELNIKU O PACIERZY PROS[ZĘ] / JA FRANCISZEK WILKONSKI Y SUPPLIKE WNOSZ[Ę]”.
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Wilkońskiego
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta w obramieniu ze stylizowanych liści oplatatających ramę. W narożach rozetki. W górnej części ryty wizerunek uskrzydlonej klepsydry, w dolnej węża połykającego swój ogon. Inskrypcja ryta, wykonana minuskułową kursywą. „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Karolinie Macieia z Grabskich Katarzyny / Kwapiszewskich Małżonków, Córce Eufrozyny / Drugiego Imienia, po Siedemnastém lecie, / Zeszłey z tego Swiata w Naypiękniéyszym kwiecie. / Tysiąc Ośmset dwudziestego i Piątego / Roku a Listopada dnia Siedemnastego. / Z rąk Rodziców płaczących wyrwanéy Stawiony / I łzami ku wiecznéy pamiątce skropiony. / Tu żałośni Rodzice Córke swą złożyli, / Wątpiąc czyli Ją Światłu czy Niebu zrodzili, / Lecz, skoro Ją tak prędko Smierć z Oczu porwała, / Znak nie omylny, że się Niebu podobała. / Przechodniu, co masz na celu duszy zbawienie, / Z mów za Nią choć iedno szczere pozdrowienie”.
płyta nagrobna
Epitafium Karoliny Kwapiszewskiej

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Płyta z czarnego marmuru w formie stojącego prostokąta, ujęta grubą ramą z piaskowca z czterema uszakami, zakończona szczytem z anthemionem. W partii szczytu tarcze z godłami herbów Pelikan i Trąby, zwieńczone otwartą koroną, ujęte skręconym akantem. W polu tablicy złocona inskrypcja: „PAMIĘCI / AUGUSTYNA ROZWADOWSKIEGO / + 1. MARCA 1813. / TERESY z ROZWADOWSKICH / FERENCOWEJ / + 1. MARCA 1816. / MARYI z OPOLSKICH / ROZWADOWSKIEJ / + 28. CZERWCA 1829. / ANTONIEGO ROZWADOWSKIEGO / + 12. LUTEGO 1837. / ROZALII z ROZWADOWSKICH / FOLTAŃSKIEJ / + 5. SIERP(NIA) 1847. / FRANCISZKA FOLTAŃSKIEGO / POCHOWANEGO W KRZĘCINIE, + 2. LUTEGO 1849. / STEFANII FOLTAŃSKIEJ / + 26. LUTEGO 1854. / SPOKÓJ ICH DUSZOM. / Pomnik ten poświęca ANTONINA / z FOLTAŃSKICH DZIĘGIELOWSKA / 1877”.
płyta nagrobna
Epitafium rodzin Rozwadowskich i Foltańskich
Zdjęcie nr 1: Przyścienna, wisząca ambona składa się z kosza i prowadzących do niego jednobiegowych schodów z balustradą, zaplecka oraz baldachimu. Wieloboczny kosz ustawiono na profilowanym, łamanym cokole. Poniżej widoczne jest podwieszenie utworzone ze zmniejszających się profilów układających się w spłaszczony stożek. Boki kosza artykułowano za pomocą diagonalnie ustawionych filarków na cokolikach podtrzymujących imposty z profilowanym i łamanym belkowaniem. Trzony filarków ozdobiono prostokątnymi płycinami z rozetą w środku. Płaszczyzny pomiędzy filarkami udekorowano prostokątnymi płycinami obwiedzionymi obramieniami z wolich oczu z geometryzowanym, płaskorzeźbionym ornamentem roślinno-kwiatowym w polu. Płyciny pomiędzy impostami przy górnych krawędziach ozdobiono ornamentem kostkowym. Zaplecek ambony ujęto dwoma pilastrami o płaskich głowicach zdobionych motywem stylizowanych liści. Trzony pilastrów przedzielono na środku medalionem z rozetą i dwiema palmetami. Pomiędzy pilastrami umieszczono pole obrazowe w kształcie wydłużonego prostokąta o ściętych narożach w części górnej. W polu znajduje się obraz z całopostaciowym przedstawieniem Chrystusa jako Dobrego Pasterza. Ponad zapleckiem zawieszono wieloboczny baldachim utworzony z łamanego, profilowanego belkowania i podwieszonego lambrekinu, zwieńczony wielobocznymi spływami, na szczycie których umieszczono na poduszce zamkniętą księgę, a za nią na obłokach w otoczeniu promieni dwie tablice Dekalogu. Strukturę architektoniczną ambony polichromowano w kolorze opalizującej zieleni, profile, ornamenty wyzłocona, a tablice Dekalogu i obłoki posrebrzono.
ambona
ambona
Zdjęcie nr 1: Płyta w formie stojącego prostokąta, przymocowana do ściany czterema śrubami, znajdującymi się w narożach. Wzdłuż krawędzi złocona ramka. W polu złocona inskrypcja: „Tutaj spoczywa / ELEONORA z REMERÓW KEMPNER / WNUCZKA BARBARY LISICKIEJ / FUNDATORKI TUTEJSZEGO KOŚCIOŁA / zmarła w 60 roku życia d(nia) 5/I 1877. / Prosi o westchnienie do Boga.” Ponad inskrypcją złocony krzyż.
płyta nagrobna
Epitafium Eleonory Kemper
Zdjęcie nr 1: Feretron obustronny, z przedstawieniem Najświętszego Serca Pana Jezusa malowanym na blasze i na odwrocie Matki Boskiej Nieustającej Pomocy malowanej na drewnie. Rama w kształcie pionowego prostokąta, zamkniętego łukiem w ostry grzbiet. Przy dolnej krawędzi umieszczone ażurowe zwoje ornamentu roślinnego, ujęte postumentami, w których wydrążono prostokątne otwory do wsuwania drążków. Feretron ustawiony na dwóch nóżkach. Po bokach ustawione profilem postacie na konsolach, ponad nimi znajdują się ażurowe baldachimy ze sterczynami. Rama łuku wieńczącego ozdobiona stylizowanym astwerkiem. Całość zwieńczona jest krzyżem. Na awersie obrazu przedstawienie Chrystusa w całej postaci, stojącego na globie pośród obłoków, zwróconego w trzech czwartych w prawo, z obiema rękoma uniesionymi ku górze. Jego twarz jest pociągła, o łagodnych rysach, okolona brodą i włosami opadającymi na ramiona. Ubrany jest w czerwoną tunikę, ze złotą lamówką oraz niebieski płaszcz, o żółtej podszewce. Na jego piersi znajduje się gorejące serce w glorii promienistej. Z drugiej strony feretronu przedstawienie Matki Boskiej Nieustającej Pomocy o ikonografii zgodnej ze schematem.
feretron
Feretron z obrazami Najświętszego Serca Jezusa i Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie leżącego prostokąta. Kompozycja podzielona jest na dwie sceny, wzdłuż dolnej krawędzi pole z napisem. W lewej części przedstawienia ukazane wnętrze sali tronowej. Po prawej stronie Władysław Warneńczyk, siedzący na tronie ustawionym na trójstopniowym podwyższeniu, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako młodzieniec, z jasnymi włosami, w białej tunice oraz jasnoróżowym płaszczu podbitym gronostajem, na głowie ma koronę otwartą, w lewej ręce trzyma berło. Nad nim zawieszony zielony baldachim, z fragmentem tkaniny przymocowanej do kolumny, stojącej obok. Przed królem, na stole nakrytym niebieską tkaniną młody mężczyzna spisuje piórem dokument. Ukazany jest frontalnie, z głową skierowaną w lewo. Przedstawiony jako młody mężczyzna z jasnymi włosami, ubrany w żółtą szatę i jasnoróżowy płaszcz. Druga scena ukazana we wnętrzu kościoła w Gdowie. Po prawej stronie ołtarz główny zwieńczony glorią, z obrazem Matki Boskiej Gdowskiej. Przed nim ksiądz przedstawiony tyłem z uniesionymi w górę rękami, w których trzyma hostię. Ubrany jest w białą albę i jasnoróżowy ornat z niebieską kolumną. Po jego lewej stronie klęczy ministrant, ukazany tyłem, z uniesioną prawą ręką, w której trzyma dzwonek. Ubrany jest w czerwoną tunikę i białą komżę. W lewej części sceny klęczący mężczyzna, zwrócony profilem w lewo, z pochyloną głową, prawą rękę kładzie na piersi, w lewej, wyciągniętej do przodu trzyma dokument. Ukazany jest jako starzec z siwymi włosami i brodą oraz łysiną na głowie. Ubrany jest w jasnoniebieską tunikę oraz niebieski płaszcz. U dołu obrazu wierszowany czarny napis na białym tle objaśniający przedstawione sceny: „Na dowód tedy powinnej wdzięczności / Pisze Przywilej przytomnej wieczności / Sosien trzydzieści Dębów pięć dotego / Grubych siedemnaście jelenia rosłego / By niepołomski Starosta tameczny / Tu miejscu temu na pożytek wieczny / Odwoził drzewo jelenia i grzywny / O jak Bóg zawsze w swoich sprawach dziwny / Tenże Przywilej potym jak był dany / Wlat półtorasta był Aprobowany / Odtąd jak zginał ani wiedzieć zgoła / Czyli oddany czy wzięty z Kościoła / Niechciał utaić Bóg Maryi Cudu / Dowiadomości w Polsce swego ludu / Wraca Przywilej Cudem znaleziony / By honor Panny był znowu wsławiony / Peregryn jakiś Bóg wie jak się zowie / Zubioru prostak jednak grzeczny w mowie / Wdom Lubomirskich gdy się wsłużbie został / W pańskich papierach w Gdańsku tego dostał / Myślałem mówi zawsze o tym Gdowie / Azali przecie kto mi o nim powie / Więc wszedszy w kościół o Obraz się pyta / Przed nim klęknąwszy za piersi się chwyta / Wyjmuje Prawo wraca Kościołowi / Kładzie na Ołtarz Księdzu Plebanowi / Który gdy chce mu dać pieniędzy cosi / Przyjąć nie chce o momento prosi / Więc gdy u dworu IKM toprawo uznano / Na złotych osiemset tam redukowano / Które niech będzie Bóg pochwalon zato / Zawsze oddają już dwunaste lato. 1877” oraz „odnowiono napis i obrazy 1948r(oku) Wład(ysław) Porabik”.
obraz
Historia zapisu Władysława Warneńczyka na rzecz kościoła w Gdowie
Zdjęcie nr 1: Kościół jest usytuowany w centrum wsi Biały Kościół, na północ od głównej drogi z Krakowa do Olkusza. Teren wokół niego jest otoczony wysokim, kamiennym murem, otynkowanym. Główne wejście znajduje się w murze od zachodu z bramką i dwiema furtkami, flankowanymi przez cztery masywne filary, zdobione ostrołukowymi blendami. Na szczycie filarów ustawione są rzeźby św. Mikołaja i św. Stanisława oraz dwa wazony płomieniste po bokach. Na południowy zachód od kościoła wybudowana jest w ogrodzeniu kaplica. Ponadto w murze są jeszcze trzy wnęki, przykryte daszkami, w których umieszczone są figury. Kościół jest orientowany, murowany, otynkowany. Wnętrze świątyni tworzy niewielkie, prostokątne, jednoprzęsłowe prezbiterium zakończone prostą ścianą i nakryte pozornym sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Nawa jest szersza, na planie prostokąta, nakryta drewnianym stropem z kasetonami, oddzielona od prezbiterium szeroką ostrołukową arkadą w ścianie tęczowej. Od południa do prezbiterium przylega założona na planie prostokąta zakrystia ze sklepieniem beczkowym (pozostawiona ze starego kościoła). Do tej części wzdłuż południowej ściany nawy przylegają kruchta oraz nowo wybudowana druga zakrystia. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny, dostępny klatką schodową od strony nawy. Nawę oświetlają umieszczone w południowych i północnych ścianach prostokątne, zamknięte ostrołukowo, rozglifione okna. Na ścianie północnej trzy, a na południowej dwa oraz jedno mniejsze, usytuowane pośrodku nawy nad kruchtą. W prezbiterium są dwa okna na ścianie wschodniej. Wszystkie otwory okienne w kościele wypełnione są witrażami. Do świątyni prowadzą trzy wejścia: główne od strony zachodniej, drugie przez zakrystię od strony wschodniej oraz trzecie przez kruchtę od południa. Wejście główne prowadzi poprzez dwuskrzydłowe drzwi z kruchty pod wieżą. Drzwi między kruchtą a nawą główną są dębowe, przeszklone; za nimi zamocowana jest metalowa krata. W zewnętrznej elewacji kościoła widoczny jest niewysoki, kamienny cokół, wykonany z regularnych ciosów kamienia. Prezbiterium niższe od nawy. We wschodniej ścianie, pomiędzy dwoma oknami znajduje się niewielka wnęka, zakończona łukiem półkolistym z figurą Matki Boskiej w polu; powyżej w trójkątnym szczycie umieszczone jest niewielkie, wąskie okienko zakończone łukiem ostrołukowym. Elewacje są bez podziałów architektonicznych. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona jest założona na planie kwadratu trójkondygnacyjna wieża-dzwonnica. Poszczególne kondygnacje ustawione są na niskich cokołach i zamknięte profilowanymi gzymsami. W dolnej kondygnacji na osi kościoła, prostokątne wejście do kruchty zaakcentowane rozglifionym portalem w kształcie ostrołukowej arkady i dwustopniowymi schodami. W drugiej kondygnacji ostrołukowe okno zamknięte parą ostrołukowych blend, połączonych jednym parapetem, od góry zamknięte dekoracyjnym trójarkadkowym fryzem. Trzecia kondygnacja ośmioboczna, w każdej ze ścian naprzemiennie ostrołukowe okno lub blenda. Całość nakryta ośmiobocznym, smukłym dachem wieżowym, zakończonym krzyżem osadzonym na kuli; u dołu artykułowanym ośmioma, małymi wieżyczkami. Po bokach wieży, na ścianie zachodniej nawy dwie prostokątne blendy, zamknięte ostrołukowo. Prezbiterium i nawa przykryte stromymi dachami dwuspadowymi. Wieżyczka na sygnaturkę ośmioboczna z latarnią.
kościół
Kościół św. Mikołaja

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

"Św. Maria Magdalena", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-maria-magdalena

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności