Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.
Zdjęcie nr 2: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.
Zdjęcie nr 3: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.
Zdjęcie nr 4: Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.

Dzwonnica

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Igołomia-Wawrzeńczyce
Miejscowość
Wawrzeńczyce
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Wieliczka
Parafia
Św. Marii Magdaleny
Tagi
architektura drewniana dzwonnica konstrukcja słupowa
Identyfikator
DZIELO/12621
Kategoria
dzwonnica
Czas powstania
1872 rok
Technika i materiał
drewno, techniki stolarskie, blacha
Wymiary podstawowe
szerokość – około 6 m
głębokość – około 6 m
Autor noty katalogowej
Agata Felczyńska
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Według kroniki parafialnej kościół w Wawrzeńczycach spłonął w 1676 roku. Na czas po pożarze przypadają prace renowacyjne oraz jego przebudowa w stylu barokowym. Prawdopodobnie wtedy powstała też barokowa dzwonnica, w 1872 roku zastąpiona przez obecną. Przypuszczenia takie potwierdza wiek dzwonów: z 1691, 1746 i z 1792 roku fundacji biskupa Tomasza Oborskiego.

Opis

Drewniana dzwonnica została wybudowana 15 m na południowy wschód od kościoła w Wawrzeńczycach, w obrębie ogrodzenia na terenie dawnego cmentarza. Ustawiono ją w konstrukcji słupowej, na kamiennej podmurówce, na planie kwadratu, jako budowlę dwukondygnacyjną z izbicą. Wieża została oszalowana deskami o układzie pionowym. Dolna kondygnacja o ścianach pochyłych. W elewacji północnej dwa prostokątne otwory wejściowe nakryte prostymi daszkami pulpitowymi, mieszczące jednoskrzydłowe, drewniane drzwi. W górnej części każdej elewacji dwudzielne okna zakończone ostrołukowo, wypełnione kratownicą drewnianą. Izbica zakończona od dołu ażurową dekoracją w formie wyciętych w deskach zaokrąglonych zębów oraz okrągłych otworów. Nakryta dachem czterospadowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, zabezpieczona blachą ocynkowaną. W środku trzykondygnacyjna, z drewnianymi schodami; mieści trzy, barokowe dzwony.

Zarys problematyki artystycznej

Kościół w Wawrzeńczycach nie ma wieży. Zazwyczaj, i tak stało się również tutaj, stawiano ją osobno. Wolnostojące wieże służyły pomieszczeniu dzwonów oraz pełniły rolę magazynu.
Dzwonnica w Wawrzeńczycach ma klasyczną dla konstrukcji słupowej formę jednokondygnacyjnej budowli zwężającej się ku górze, z izbicą, nakrytej dachem czterospadowym, w tym przypadku krytym blachą. Elementami dekoracyjnymi dzwonnic były głównie otwory okienne, a w omawianym zabytku również krawędź izbicy.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Siedemnastowieczna, barokowa dzwonnica w 1872 roku została zastąpiona przez obecną, którą ustawiono w konstrukcji słupowej, na planie kwadratu, na kamiennej podmurówce. Jej podstawowym zadaniem jest pomieszczenie dzwonów, przyziemie pełni również funkcję magazynu.

Bibliografia

Chrzanowski Tadeusz, Kornecki Marian , "Sztuka Ziemi Krakowskiej", Kraków 1982
Bator Elżbieta, "Ziemia Podkrakowska. Moja mała ojczyzna", Kraków 2006
"Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1: Województwo krakowskie", Warszawa 1953
Natanek Piotr, "Informator Archidiecezji Krakowskiej 2000. Parafie i kościoły", Kraków 2000

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie owalu malowany na płótnie naklejonym na deskę. W centrum Matka Boska z Dzieciątkiem na kolanach. Maria w pozycji siedzącej, ukazana całopostaciowo, lewą ręką ugiętą w łokciu podtrzymuje Dzieciątko w okolicy klatki piersiowej. Głowa pochylona nieco w lewą stronę. Twarz o rysach młodej kobiety, oczy brązowe, nos długi, usta wąskie. Karnacja jasna, z rumieńcami na policzkach; włosy jasne, przykryte maforionem. Maria jest ubrana w suknię z długimi rękawami w kolorze jasnoróżowym, na którą zarzucony jest obfity, błękitny płaszcz okrywający ramiona. Spod szat widoczna lewa, bosa stopa. Nad głową malowany nimb, powyżej powtórzony w trybowanej blasze; złocony. Dzieciątko jest nagie, leży na kolanach Matki z głową pochyloną lekko do przodu. Ręce ma ugięte, rozchylone w geście błogosławieństwa. Włosy ma krótkie, gęste, jasnobrązowe, twarz okrągłą z krótkim nosem, wąskimi ustami i półprzymkniętymi powiekami. Z prawej strony, w dole kompozycji, na pierwszym planie, ukazana klęcząca kobieta. W obu wyciągniętych przed siebie rękach trzyma tacę, na której leżą jasnoróżowe róże. Na głowie ma dekoracyjnie upięty kok, w który wpleciony jest pas materiału. Ubrana jest w ciemnoczerwoną suknię z krótkimi rękawami i szerokim dekoltem. Tło kompozycji jednolite, ciemne. Na górną część obrazu nałożony okład ze srebrnej blachy repusowanej w motywy wici roślinno-kwiatowej. Wewnętrzna krawędź okładu obwiedziona pozłoconym pasem blachy, z repusowanym ornamentem roślinnym. Na krawędzi punca kontrybucyjna „CE”.
obraz
Adoracja Matki Boskiej
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica na czworobocznej, profilowanej stopie przechodzącej wyżej w trzon o formie gruszkowatego nodusa. Czara półkolista, puklowana z profilowanym brzegiem. Wewnątrz cynowa misa. Pokrywa drewniana, złocona i malowana w formie ażurowej korony w typie zamkniętym. Dolna obręcz profilowana i dekorowana elementami naśladującymi kameryzację; powyżej pas liści akantu. Kabłąki fakturowane; na ich przecięciu, osadzony na spłaszczonej kuli krzyż o trójlistnie zakończonych ramionach.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Kamienna tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta wypełniona inskrypcją „Anna Latalina żyła lat 22. / zmarła d(nia) 5. Listopada 1849. r(oku) / Maryianna Latalina żyła lat 30. / zmarła d(nia) 26. Kwietnia 1855 r(oku) / Maryianna Latalina żyła lat 38. / zmarła d(nia) 8. Czerwca 1864. r(oku) / wdzięczny mąż dla trzech Żon / wraz z dziećmi te pamiątke stawia / prosi o westchnienie do Boga”.
płyta nagrobna
Epitafium Anny Lataliny, Marianny Lataliny i Marianny Lataliny
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta wmurowana w północną elewację kościoła. Umieszczono na niej, częściowo zakrytą inskrypcję o treści „WYZNAJĘ TO IŻEM BYŁ GRZESNIKIEM MÓJ BOŻ[E] / JEDNAKZE MIŁOSIE[R]DZIE TWOIE NIECH PRZEMOŻ[E] / CIEBIE ZAS CZYTELNIKU O PACIERZY PROS[ZĘ] / JA FRANCISZEK WILKONSKI Y SUPPLIKE WNOSZ[Ę]”.
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Wilkońskiego
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta w obramieniu ze stylizowanych liści oplatatających ramę. W narożach rozetki. W górnej części ryty wizerunek uskrzydlonej klepsydry, w dolnej węża połykającego swój ogon. Inskrypcja ryta, wykonana minuskułową kursywą. „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Karolinie Macieia z Grabskich Katarzyny / Kwapiszewskich Małżonków, Córce Eufrozyny / Drugiego Imienia, po Siedemnastém lecie, / Zeszłey z tego Swiata w Naypiękniéyszym kwiecie. / Tysiąc Ośmset dwudziestego i Piątego / Roku a Listopada dnia Siedemnastego. / Z rąk Rodziców płaczących wyrwanéy Stawiony / I łzami ku wiecznéy pamiątce skropiony. / Tu żałośni Rodzice Córke swą złożyli, / Wątpiąc czyli Ją Światłu czy Niebu zrodzili, / Lecz, skoro Ją tak prędko Smierć z Oczu porwała, / Znak nie omylny, że się Niebu podobała. / Przechodniu, co masz na celu duszy zbawienie, / Z mów za Nią choć iedno szczere pozdrowienie”.
płyta nagrobna
Epitafium Karoliny Kwapiszewskiej
Zdjęcie nr 1: Prostokątna tablica obwiedziona złoconym żłobieniem. Na niej inskrypcja „D(eo) O(ptimo) M(aximo) / Tu leży X(iądz) Jakób / KOWALSKI / Pasterz z swemi Owieczkami / proszą o westchnienie / Umarł w wieku 73. lat / Dnia 5 Marca roku 1822.”
płyta nagrobna
Epitafium księdza Jakuba Kowalskiego

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba w kształcie stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach. W centrum kompozycji na wielobocznym cokole z rytą datą „1872” stoi Maria, ukazana frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą wyciąga w bok, w dłoni trzyma różaniec. Twarz ma owalną, o łagodnych rysach, migdałowatych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną brązowymi włosami ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w przylegającą do ciała, obficie drapowaną suknię, przepasaną w talii, pod szyją ma zapięty płaszcz opadający na ramiona i prawą nogę, a na głowie welon. Dzieciątko w pozycji siedzącej, o esowato wygiętej sylwetce, zwrócone w lewo, prawą rękę ugina i unosi w geście błogosławieństwa, lewą wyciąga przed siebie, w dłoni trzyma różaniec. Twarz ma kwadratową, o pełnych policzkach, zamkniętych oczach, małym nosie i ustach, okoloną krótkimi, brązowymi włosami. Ciało ma pulchne, w partii bioder przewiązane pieluszką. W lewym dolnym rogu obrazu klęcząca postać św. Dominika, ukazana z prawego profilu, z uniesioną głową i rękami złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi w górę, okoloną krótką brodą i włosami, na głowie ma tonsurę. Ubrany jest w habit ze szkaplerzem oraz płaszcz z kapturem. Przed nim, na ziemi leży pies z pochodnią w pysku. W prawym dolnym rogu klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych do środka kompozycji, z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, o zamkniętych oczach, długim nosie i wąskich ustach. Wokół głowy ma podwikę, na niej welon. Ubrana jest w habit ze szkaplerzem, na ramiona ma narzucony płaszcz. Wokół Marii gloria promienista, tło przedstawienia wypełnione obłokami. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, stroje i tło złocone i srebrzone.
płaskorzeźba
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską. W centrum kompozycji Matka Boska z Dzieciątkiem przekazujący różańce klęczącym św. Dominikowi (po lewej) oraz św. Katarzynie Sieneńskiej (po prawej). Maria ukazana frontalnie w pozycji siedzącej z Dzieciątkiem Jezus na lewym kolanie, z różańcem w prawej dłoni, lewą stopą wspierająca się na globie ziemskim, który owija wąż z jabłkiem w pysku. Twarz owalna, z drobnymi ustami, dużym nosem i dużymi, niebieskimi oczami; okolona długimi, kręconymi, brązowymi włosami, opadającymi na ramiona. Ubrana jest w czerwoną suknię oraz niebieski płaszcz spięty pod szyją zieloną broszką. Dzieciątko Jezus ukazane w pozycji siedzącej, delikatnie zwrócone w prawo, z różańcem w lewej dłoni, prawą dłonią czyniące gest błogosławieństwa. Twarz okrągła o dziecięcych rysach. Na głowach Marii i Dzieciątka korony otwarte, kameryzowane. Wokół głowy Matki Boskiej wieniec z 12 gwiazd oraz duży, złoty nimb o ząbkowanych brzegach. U dołu, po prawej stronie św. Katarzyna Sieneńska zwrócona trzy czwarte w prawo, klęcząca, z rękami złożonymi w geście modlitwy, w których przytrzymuje różaniec od Dzieciątka. Święta ubrana jest w biały habit, czarny płaszcz i welon dominikański. Po drugiej stronie analogicznie ukazany św. Dominik, rękami odbierający różaniec od Matki Boskiej. Ubrany jest w biały habit i czarny płaszcz dominikański, na głowie ma tonsurę. Wokół głów świętych znajdują się złote i koliste nimby. Pomiędzy świętymi jest pies z pochodnią w pysku. W górnej części obrazu dwa aniołki wyłaniają się spośród obłoków i podtrzymują girlandę z róż. Scena ujęta jest owalną ramą utworzoną z różańca i cierni, w której znajdują się medaliony z mniejszymi scenami obrazującymi tajemnice różańca. Sceny są opisane na tle białych, leżących prostokątów, od lewej strony, od góry są to: „Zwiastowanie”, „Nawiedzenie”, Narodzenie”, „Ofiarowanie”, „Znalezienie”, „Pojmanie”, „Biczowanie”, „Cierniem koronowanie”, „Krzyża Św[iętego] dźwiganie”, „Ukrzyżowanie”, „Zmartwychwstanie”, „Wniebowstąpienie”, „Ducha Św[iętego] Zesłanie”, „Wniebowzięcie”, „Ukoronowanie”. U dołu malowana rama w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego u góry łukiem wklęsłym z napisem: „ORĘDOWNICZKO RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Tło brunatno-różowe. Rama profilowana, złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku ramion zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta. W centrum kompozycji na rozjaśnionym tle ukazano Matkę Boską z Dzieciątkiem, od której św. Dominik odbiera różaniec. Ukazana nieznacznie z lewej strony siedząca na obłokach Madonna podtrzymuje prawą ręką siedzące na jej kolanach Dzieciątko Jezus, prawą zaś podaje klęczącemu nieznacznie niżej  św. Dominikowi różaniec. Madonna została ukazano frontalnie jako młoda dziewczyna. Ma owalną twarz o jasnej karnacji, wysokie czoło, wydatny nos i usta o pełnych wargach. Spojrzenie półprzymkniętych oczu skierowane jest na Dominika. Jego głowę otaczają jasne, długie włosy spływające puklami na ramiona. Maria ubrana jest w bladoczerwoną suknię przewiązaną w pasie i niebisko-fioletowy płaszcz zarzucony na ramiona oraz spięty pod szyją tasiemką ze złocistym napisem "Zdrowaś Marya". Prawa poła płaszczu jest przerzucona przez jej kolana. Spod sukni u dołu widać fragment stopy w sandale. Siedzące Dzieciątko Jezus ujęto w trzech czwartych w prawo. Zbawiciel prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, natomiast w lewej trzyma mały krzyżyk. Dzieciątko ubrane jest w jasnobiałą tunikę, spod której widać fragment bosej prawej stopy. Przed Marią z prawej strony kompozycji klęczy św. Dominik przedstawiony w trzech czwartych w prawo z głową ujętą w profilu. Święty obiema rękami odbiera od Madonny różaniec. Jest to dojrzały mężczyzna o owalnej twarzy z jasną karnacją. Charakteryzuje ją wydatny nos i usta. Głowę otaczają krótkie włosy z wystrzyżoną tonsurą odsłaniające lewe ucho. Święty ubrany jest w habit dominikański z czarnym płaszczem z kapturem. Nad głową ma nimb talerzowy z gwiazdą pośrodku. Za Marią widać częściowo dwóch chłopców trzymających girlandę różaną. Na pierwszym planie w rogu obrazu leży otwarta księga oparta o inne dwie zamknięte księgi, a za nią płonąca świeca. Na kartach księgi umieszczono inskrypcję: „Bądź pozdro / wiona Pa-/nienko / Marya! / Ciebie wzy/wają wszyscy grzesznicy Malował / 1872 / Wojciech Eliasz”.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem stojącej na skale Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w czerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Obiema ugiętymi rękami odbiera różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w górę, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem i białym welonem oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Pomiędzy świętymi leży otwarta księga ze świecą. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum przedstawienia unoszący się na tle rozświetlonych obłoków Chrystus, ukazany frontalnie, z ugiętą lewą nogą oraz obiema rękami uniesionymi i rozłożonymi na boki. Twarz ma owalną, o niskim czole, z dużymi oczami skierowanymi w górę, prostym nosie i niewielkich, pełnych ustach, okoloną krótkim, jasnym zarostem i długimi jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrany jest w białą tunikę o szerokich rękawach oraz przerzucony diagonalnie biały płaszcz z rozwianym fragmentem tkaniny z tyłu postaci. Wokół jego głowy nimb w glorii promienistej. Postać Chrystusa flankują unoszące się nieco niżej postacie Mojżesza i Eliasza. W lewej części obrazu ukazany jest Mojżesz, zwrócony profilem w prawo, z ugiętymi nogami, prawym ramieniem obejmuje tablice z Dekalogiem. Wyobrażono go jako starca z długą siwą brodą i krótkimi włosami. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz jasnobrązowy płaszcz opasujący całą postać. W prawej części obrazu unosi się Eliasz zwrócony w trzech czwartych w lewo, z wysuniętą w przód, ugiętą lewą nogą, obiema rękami trzyma księgę, na której znajduje się sygnatura malarza: „Wojciech / Eljasz / 1872”. Ukazany jest jako starzec z krótką, siwą brodą i krótkimi włosami. Ubrany w zieloną tunikę oraz różowy, rozwiany płaszcz opasujący ciało. W dolnej części obrazu półpostacie apostołów Jakuba, Piotra i Jana zasłaniających i chowających twarze.
obraz
Przemienienie Pańskie
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Kazimierza Jagiellończyka. Ukazany we wnętrzu kościoła święty klęczy, zwrócony w trzech czwartych w prawo, na nakrytym zielonym dywanem stopniu przed znajdującym się po prawej stronie kompozycji ołtarzem. Pozbawioną zarostu twarz charakteryzują młodzieńcze rysy i skierowany ku górze wzrok. Półdługie, jasnobrązowe włosy opadają na ramiona świętego. Ubrany jest on w szaty książęce – w jasnoczerwoną suknię z kołnierzem spiętym złotą zaponą z przedstawieniem Orła Białego na czerwonym tle oraz żółty płaszcz obszyty futrem gronostajowym. Ręce złożone są na piersiach, z czego prawą ujmuje zawieszony na szyi na złotym łańcuszku krzyżyk. U stóp świętego leży książęca mitra, głowę okala świetlisty nimb. Na nakrytej białym obrusem mensie ołtarzowej leży kwiat białej lilii, stoją dwa metalowe lichtarze oraz tabernakulum. Wyżej, pośród obłoków widoczny jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Nieco w głębi, po lewej stronie kompozycji, tuż za św. Kazimierzem stoi mężczyzna ubrany w niebieski, spięty pasem żupan oraz ze spiętym na prawym ramieniu brązowym płaszczem. Lekko pochyloną głowę charakteryzują krótkie włosy oraz twarz z długimi, spiczastymi wąsami. W ręce trzyma biało-czerwone nakrycie głowy. W dolnej partii obrazu, na boku mensy ołtarzowej, znajduje się sygnatura „I. M(aultz) malował / w Żywcu 1872”.
obraz
św. Kazimierz Jagiellończyk

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica na planie kwadratu, podpiwniczona, dwukondygnacyjna, drewniana, oszalowana deskami z listwowaniem. Kondygnacja dolna na niskim cokole, o ścianach zwężających się ku górze, z wejściem od zachodu, na trzech ścianach przepruta otworami okiennymi (dwoma na każdej ścianie), nakryta pulpitowym daszkiem. Kondygnacja górna o ścianach prostych, z dwoma małymi otworami okiennymi na każdej ścianie. Otwory okienne w kształcie stojących prostokątów, zamkniętych łukiem nadwieszonym. Dzwonnica nakryta dachem półszczytowym zakończonym złoconą kulą i zatkniętym na niej łacińskim krzyżem.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica typu parawanowego, wolnostojąca, murowana, tynkowana, trójosiowa. Obiekt wzniesiony na cokole obłożonym kamienną okładziną. W dolnej partii trzy arkady sięgające powyżej jej poziomu, oddzielone kratami. W górnej partii arkady przelotowe, od góry zamknięte w osi środkowej łukiem półkolistym, z przechodzącym w partii muru gzymsem. W każdej arkadzie górnej wisi jeden dzwon; arkady obu kondygnacji lewej osi mniejsze. Dzwonnicę wieńczy gzyms podokapowy, powyżej którego trójkątny szczyt podkreślony dekoracją ramową i przekryty blachą.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica usytuowana w północno-wschodniej części cmentarza przykościelnego. Założona na planie kwadratu ze ścianami stopniowo zwężającymi się ku górze. Fundament ceglany, ściany oszalowane pionowo z listwowaniem. Odsadzka między fundamentem i ścianami przykryta okapem z gontu. W połowie oraz w trzech czwartych wysokości elewacje wieży rozczłonkowane poziomo okapami z gontu. Wejście od strony zachodniej, drzwi jednoskrzydłowe, nakryte daszkiem dwuspadowym. W najwyższej kondygnacji wieży w każdej elewacji po dwa okienka zakończone łukiem. Dach namiotowy, stromy, podbity gontem, zwieńczony metalową kulą z krzyżem.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Murowana i tynkowana, wolnostojąca dzwonnica o formach architektonicznych, dwuosiowa i dwukondygnacyjna. Kondygnacja pierwsza umieszczona na niewysokim cokole, dwuosiowa, zamknięta po bokach dwuspadowym, profilowanym daszkiem krytym blachą. Elewacja z dwoma półkolistymi arkadami artykułowana wysuniętą przed jej lico lizeną zwieńczoną jednospadowym daszkiem, krytym blachą. Lica arkad zdobione dekoracją w tynku naśladującą ciosy kamienne. W prześwitach arkad zawieszone dwa dzwony. Kondygnacja druga jednoosiowa, zamknięta trójkątnym przyczółkiem z dwuspadowym daszkiem krytym blachą. W prześwicie półkolistej arkady zawieszony dzwon. W zwieńczeniu kamienny krzyż równoramienny o wklęsłej linii ramion.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica drewniana, konstrukcji słupowej, ściany szalowane z listowaniem, więźba dachowa drewniana. Założona na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, na betonowym podmurowaniu, przesłoniętym okapowym daszkiem gontowym. Dach gontowy, czterospadowy, zakończony metalowym szpikulcem. Otwór drzwiowy w ścianie południowej o wykroju stojącego prostokąta zamknięty drzwiami spągowymi. Niewielkie otwory głosowe w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym po dwa na południowej, wschodniej i północnej ścianie. Wnętrze wypełnione elementami konstrukcji.
dzwonnica

Dzwonnica

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica usytuowana w południowo-wschodniej części placu przykościelnego; na planie kwadratu, o konstrukcji słupowej, szalowana, dwukondygnacyjna, zwieńczona wysokim dachem namiotowym z krzyżem. Przy wejściu tabliczka z inskrypcją „Któż jak Bóg! / Dzwony i dzwonnica poświęcone / przez J(ego) E(kscelencję) Ks(iędza) B(isku)p(a) Karola Wojtyłę / dn(ia) 5 X 1958 r(oku). / Odnowioną dzwonnicę poświęcił / J(ego) E(minencja) Ks(iądz) Kard(ynał) Stanisław Dziwisz / dn(ia) 18 II 2007 r(oku) / Parafia Gorzków”.
dzwonnica

Dzwonnica

Jak cytować?

Agata Felczyńska , "Dzwonnica", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/dzwonnica-4

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności