Anioł

Dzieje zabytku

Między 1980 a 2000 rokiem przeprowadzono prace konserwatorskie.

Opis

Ustawione na niewysokich cokołach pełnoplastyczne figury aniołów trzymających trójramienne świeczniki osadzone na długich trzonach. Oba spoglądają w dół, stoją w lekkim kontrapoście, a wolną rękę składają na piersi. Mają owalne twarze, małe oczy, wąskie nosy oraz usta. Jasnobrązowe, falowane włosy spływają im na karki. Ubrane są w długie suknie (anioł z lewej w niebieską, z prawej w czerwoną) i nałożone na nie białe tuniki z długimi rozszerzającymi się rękawami, wykończone złotą lamówką, przewiązane w pasie. Skrzydła mają złożone, srebrne o złoconych w górnej partii brzegach. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.

Zarys problematyki artystycznej

Anioły są z natury bezcielesne, a sposób i formy ich wyobrażenia były przez lata tematem sporów teologicznych. W sztukach przedstawiających nadaje im się formę ludzką, najczęściej młodzieńców o delikatnych rysach. Od końca IV wieku anioły są wyobrażane ze skrzydłami, a od XV wieku również ukazywano w tej roli kobiety. Najstarszy wizerunek anioła pochodzi z II wieku z rzymskich katakumb Pryscylli i stanowi część sceny Zwiastowania. Anioły z ołtarza głównego zostały ukazane w typowej konwencji ikonograficznej jako młodzieńcy w długich, sięgających ziemi sukniach, ze skrzydłami utworzonymi z ptasich piór. W sztuce chrześcijańskiej anioły zwykle jedynie asystowały w większych scenach. Pełniły także rolę dekoracyjną i pomocniczą, np. tak jak omawiane przytrzymując świeczniki, tron, koronę czy narzędzia męki Chrystusa

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Między 1980 a 2000 rokiem przeprowadzono prace konserwatorskie.

Streszczenie

Anioły flankujące ołtarz główny mucharskiego kościoła zostały przedstawione w typowej konwencji ikonograficznej jako młodzieńcy w długich sukniach, ze skrzydłami utworzonymi z ptasich piór.

Bibliografia