Anioł

Dzieje zabytku

Rzeźby wykonano do ołtarza, w którym się znajdują.

Opis

Oba anioły ukazane zostały w pozycji siedzącej z nogami skierowanymi na zewnątrz, zwrócone w stronę widza. Anioł z lewej strony prawą rękę składa na piersi i patrzy w kierunku wyciągniętej przed siebie lewej, w której trzyma gałązkę. Anioł z prawej obie ręce wyciąga przed siebie, w prawej trzyma kwiat i spogląda przed siebie. Mają podłużne, pełne twarze z szeroko otwartymi, niebieskimi oczami i małymi, ciemnoczerwonymi ustami, okolone brązowymi włosami, które zakrywają uszy i opadają na kark. Ubrane są w długie suknie wycięte trójkątnie pod szyją, marszczone w pasie, z rękawami podciągniętymi do wysokości łokci. Skrzydła utworzone z ptasich piór są rozłożone. Odsłonięte partie ciała polichromowane naturalistycznie, szaty złocone, skrzydła złocone i srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Anioły są z natury bezcielesne, nie dziwi zatem, że sposoby i formy obrazowania tych istot były przez lata tematem sporów teologicznych. W sztukach przedstawiających nadaje się im formę ludzką, najczęściej młodzieńców o delikatnych rysach. Od końca IV wieku anioły były przedstawiane ze skrzydłami, a od XV wieku również jako kobiety. Najstarsze przedstawienie pochodzi z II wieku z rzymskich katakumb Pryscylli i jest częścią sceny Zwiastowania. Anioły z ołtarza głównego kościoła w Trzebuni zostały ukazane w typowej konwencji ikonograficznej jako młodzieńcy w długich sukniach, ze skrzydłami utworzonymi z ptasich piór. Typowo i zgodnie z historią przedstawień anioły często jedynie asystowały w większych scenach, stanowiąc np. część świty, muzykując lub bawiąc się lub jak w tym przypadku, pełniły rolę dekoracyjną. Rzeźby powstały wraz z ołtarzem w XIX wieku. Cechuje je dobry poziom wykonania i dbałość o szczegóły.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Dwa anioły dekorujące górną kondygnację ołtarza głównego w Trzebuni powstały razem z nastawą w XIX wieku. Cechuje je dobry poziom wykonania i dbałość o szczegóły.

Bibliografia