Biskupice

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wielicki
Gmina
Biskupice
Tagi
Andrzej Korbecki Duchacy Iwo Odrowąż Jan Długosz Kanonicy de Saxia Konopka Przebieczany reformy józefińskie Trąbki
Autor opracowania
Artur Karpacz
Uznanie autorstwa 4.0

Zabytki

Parafie

Zdjęcie nr 1: Figura umarłego Chrystusa przybita do krzyża trzema gwoździami. Ciało w lekkim zwisie, o ramionach układających się w delikatny łuk, nogi lekko ugięte, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Chrystus ma wąską, pociągłą twarz, o zamkniętych oczach, prostym nosie i otwartych ustach. Twarz okolona krótką brodą oraz włosami sięgającymi ramion, rzeźbionymi w regularne fale. Ciało ma szczupłe i smukłe, o delikatnie zaznaczonych żebrach klatki piersiowej oraz ranie w boku. Perizonium w formie krótkiej, ściśle opinającej biodra tkaniny, zawiązanej w partii podbrzusza. Polichromia figury naturalistyczna, zachowana fragmentarycznie.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Figura Chrystusa pełnoplastyczna, ustawiona na podstawie na planie ośmioboku oraz na rzeźbionym fragmencie podłoża. Chrystus zwrócony jest frontalnie, w lekkim kontrapoście. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma drzewce czerwonej chorągwi z tkaniny z naszytym krzyżem, ujętej dwoma chwostami. Twarz ma pociągłą z wysokim czołem, migdałowatymi oczami, wąskim i zadartym nosem oraz małymi ustami, okoloną krótką, falowaną brodą rozdzieloną na dwoje oraz regularnie falowanymi włosami sięgającymi ramion. Ubrany jest w czerwony płaszcz z zieloną podszewką i złoconą lamówką, zapięty na piersi, opadający na plecy i ramiona, zawinięty łukowato z przodu postaci, odsłaniający nagi tors i lewą nogę. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki.
rzeźba

Chrystus Zmartwychwstały

Zdjęcie nr 1: Figura Chrystusa żywego przybitego trzema gwoździami do prostego krzyża. Ciało w lekkim zwisie, o szeroko rozłożonych ramionach, lekko łukowato wygiętych, głowa przechylona na prawy bark, nogi wyprostowane, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Twarz ma podłużną, o półprzymkniętych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną falowaną brodą i włosami sięgającymi ramion. Na głowie korona cierniowa. Ciało szczupłe, muskularne, o delikatnie podkreślonym modelunku klatki piersiowej i ramion. Biodra przesłonięte obszernym, silnie drapowanym, białym perizonium ze złoconą lamówką, sięgającym połowy uda, zawiązanym na prawym boku, z długim zwisem tkaniny wzdłuż prawej nogi. Polichromia ciała naturalistyczna z zaznaczonymi śladami męki.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Obraz o formie prostokąta zbliżonego do kwadratu z przedstawieniem Pokłonu Pasterzy. W centrum kompozycji ukazana w trzech czwartych siedząca Maria podtrzymująca obiema rękami nagie, leżące na białej tkaninie Dzieciątko, otoczone poświatą. Twarz ma okrągłą, okoloną długimi włosami opadającymi na plecy. Ubrana jest w różową suknię, przepasaną w talii oraz przerzucony przez kolana niebieski płaszcz. Przed Dzieciątkiem klęczą dwa adorujące anioły ze skrzyżowanymi na piersi dłońmi. Za nimi, w prawej części obrazu postacie trzech pasterzy. Na pierwszym planie klęczący na jedno kolano młodzieniec, obiema rękoma wsparty na lasce. Ubrany jest w niebieską tunikę i czerwone spodnie. Nad nim pochyla się drugi pasterz ukazany jako dojrzały mężczyzna, obiema rękami wsparty na lasce, ubrany w brązową tunikę. Za nimi, w tle stoi pochylony trzeci pasterz przedstawiony jako starzec z siwą brodą i łysiną na głowie. Prawą ręką przyciska do piersi flety trzymane w dłoni. Ubrany jest w brązową tunikę. W głębi, po lewej stronie obrazu, za Marią stoi św. Józef, zwrócony frontalnie z pochyloną głową, obie ręce wspiera na lasce. Ukazany jest jako starzec z brodą. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz zawiązany diagonalnie na lewym ramieniu żółty płaszcz. W lewym dolnym rogu obrazu widoczny fragment żłóbka z sianem oraz głowy osła i wołu. W górnej części obrazu skłębione obłoki z wyłaniającą się postacią pochylonego aniołka. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle po prawej stronie drzwiami.
obraz

Pokłon pasterzy

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie stojącego prostokąta. W polu złocona inskrypcja: „D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / ZIMNY MARMVR POKRIWAM PROCHV MIZERNEGO / SCZVPLA RESZTE KTORA TV DNIA CZEKA SADNEGO. / TE SZYMON Z KALINOWA KALINOWSKI W GROBIE / ZŁOZYŁ VPODOBAWSZY ODPOCYNEK SOBIE / PO WOIENNYCH FATIGACH KTORE Z KONIECPOLSKIEM / ZOSTAIAC KASTELANEM NA ONCZASZ KRAKOWSKIM / WODZEM SWOIM PONOSIEŁ MALBORSKIE SWIADKAMI / MVRY IAK MEZNIE STAWIAŁ W BITWIE ZE SZWEDA[M]I / SWIADKIEM CZVDNOW KOZACKA GDZIE SPRZISIEGŁA SIE A / ZDVMNEM MOSKALEM ZGVBE OYCZYZNIE WROZYŁA / IAK KAWALERSKO STAWAŁ GDZIE PRZESZ WOYSKA MESTWO / WSPANIAŁE ODEBRAŁA KORONA ZWYCIESTWO / POTYM GDY NOWE BVNTY KOZACZTWO WZNIECIEŁO / ZA DNIEPREM A WOYSKO SIE KORONNE SKUPIEŁO / POD GŁVCHOW BYŁ W POTRZEBIE DZIELNOSC V WAZONO / I W PODNIESTRZV ZAWODZIC STRAZE MV ZLECONO. / W PRETCZE ZAS GDY CZESC WOISKA POD TARNOPOL STAWA / WODZ IEMV STRAZNIKOSTWO WOYSKOWE ODDAWA / Z POCHWAŁA TO ODPRAWIEŁ BIEŁ SIE POTYM MEZNIE / NA BATOHV Z TATARY TESZ ORDE POTESZNIE / POD KALVSZA KVMARNEM GROMIEŁ YZ TVRKAMI / VGANIAŁ SIE WIELEKROC WSZYKV Y HARCAMI / SKONCZYŁ WOYNE KRWIA TVRSKA POLA NAPOIWSZY / CHOCIMSKIE A ZIEMIANSKI ZYWOT VLVBIWSZY / W TYM KOSCIELE GOEZINKI NIEPOKALANEGO / FVNDOWAŁ MATKO BOSKA POCZECIA TWOIEGO. / WIEC ZA TRVDY WOIENNE CZEKAIAC KORONY / DO TWEI SIE PANI SWIATA VCIEKA OBRONY / VPROS MV ZYWOT WIECZNY WSZAK MV NIENOWINA / BYLO LAC KREW ZA CALOSC WIARY TWEGO SYNA / VMARŁ DNIA [...] ROKV [...] / WIEKV SWEGO LAT [...]”. W górnym lewym rogu płyty ryty herb Ślepowron z inskrypcją: „[Z DOMV KALINOWSKI]CH ZRODZICA”. W górnym prawym rogu ryty herb Gozdawa z inskrypcją: „[Z DOMV SOKO]/LOWSKICH ZM[ATKI]”. W dolnym lewym rogu herb Pilawa z inskrypcją: „[Z] DOMV POROWSK/[I]CH PRABABY”. W dolnym prawym rogu herb Massalski z inskrypcją: „Z DOMV MASS/ALSKICH ZBABY”.
płyta nagrobna

Epitafium Szymona Kalinowskiego

Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica na masywnej kamiennej podstawie na planie ściętego koła. Trzon z piaskowca, polichromowany na sposób imitujący marmoryzację, w formie jednolalkowej tralki z okrągłą plintą i sześcienną bazą. Czara marmurowa w formie spłaszczonej półkuli, z wywiniętym brzegiem, ujęta metalowymi cęgami z kotwami. Wewnątrz blaszana misa. Pokrywa drewniana, na profilowanej podstawie na planie ośmioboku, w formie kopułki pokrytej łuską, podzielonej na osiem pól, zwieńczona cokołem z niewielką grupą rzeźbiarską Chrztu Chrystusa. Pokrywa i profile złocone, podstawa polichromowana w kolorze zielonym.
chrzcielnica

Chrzcielnica z pokrywą

Zdjęcie nr 1: Rzeźba Chrystusa umarłego przybita do prostego krzyża trzema gwoździami. Ciało w lekkim zwisie o szeroko rozłożonych ramionach, układających się w delikatny łuk, głowa opadająca na prawy bark, nogi ugięte w kolanach, stopy skrzyżowane w układzie prawa na lewą. Chrystus ma pociągłą twarz, o migdałowatych, zamkniętych oczach, wąskim nosie i małych, rozchylonych ustach. Twarz okolona krótką, falowaną i rozdwajającą się w dwa pukle brodą oraz falowanymi włosami opadającymi na prawe ramię i kark. Ciało szczupłe, o delikatnym zarysowanym modelunku mięśni klatki piersiowej oraz ramion i nóg. Biodra przewiązane krótkim perizonium, zawiązanym na prawym boku. Ciało figury polichromowane naturalistycznie, włosy w kolorze brązowym, perizonium złocone. Na pionowej belce krzyża tabliczka z napisem „IN / RI”.
rzeźba

Krucyfiks

Zdjęcie nr 1: Na ścianie wschodniej prezbiterium namalowany zielono-niebieski paludament z czerwoną podszewką, flankujący ołtarz główny. Na ścianie południowej dwa okna ujęte są malowanymi obramieniami utworzonymi z ornamentu kartuszowo-zawijanego (rollwerk), wzdłuż dolnej krawędzi mają podwieszone girlandy owocowo-roślinne. W szerokich rozglifieniach okien malowany ornament kandelabrowy. W polu pomiędzy oknami fragmenty sceny figuralnej przedstawiającej Chrystusa w typie Salvator Mundi na tle gęstych, szaro-żółtych obłoków. Postać ukazana frontalnie, lewą ręką podtrzymuje kulę, praw unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma kwadratową, o wąskich, migdałowatych oczach, dużym, prostym nosie i wąskich ustach, okoloną krótką brodą oraz włosami sięgającymi ramion. Wokół głowy nimb. Postać ubrana w długą, biało-różową tunikę. Na ścianie północnej kamienny portal do zakrystii ujęty jest obramieniem utworzonym z ornamentu kartuszowo-zawijanego. W podniebiu łuku tęczowego polichromia z przedstawieniem gołębicy Ducha Świętego w glorii promienistej w szczycie podłucza, flankowanej przez słońce i księżyc pośród szarych, gęstych obłoków. Poniżej dwa anioły z arma Christi, pośród szarych chmur, zwrócone w trzech czwartych w stronę prezbiterium. Postacie o owalnych twarzach, z okrągłymi oczami skierowanymi w dół, dużymi nosami i wąskimi ustami, okolone włosami sięgającymi ramion. Ubrane są w jasnobrązowe tuniki. Anioł na południowej stronie trzyma drabinę, sznur, bicz i koronę cierniową. Anioł na północnej stronie łuku – włócznię, włócznię z nabitą gąbką oraz liść palmy. Na północnej stronie łuku, poniżej ambony fragment malowanej czerwonej tkaniny. Krawędź łuku tęczowego od strony nawy obwiedziona obramieniem utworzonym w ornamentu kartuszowo-zawijanego. Pięć zacheuszków na ścianach północnej i południowej w formie okrągłych medalionów z krzyżami równoramiennymi w polach, ujęte dekoracyjnym pasem, w wieńcach laurowych.
polichromia ścienna

Polichromia ścienna

Zdjęcie nr 1: Rzeźba jest drążona i ścięta z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie na planie kwadratu. Święty zwrócony jest frontalnie, z głową skierowaną w prawo, w kontrapoście, o odchylonej delikatnie sylwetce. Obie ręce ugięte, rozłożone na boki, w lewej trzyma pastorał, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o migdałowatych oczach, uniesionych brwiach, dużym nosie i pełnych, rozchylonych ustach, okoloną falowaną brodą. Włosy ma brązowe, falowane, sięgające ramion. Na głowie nosi srebrzoną i złoconą infułę z krzyżem kawalerskim w glorii. Święty ubrany jest w złoconą albę, srebrzoną rokietę i złoconą stułę, przepasane w talii. Na piersi ma pektorał, na ramionach zarzuconą złoconą kapę, zapiętą z przodu. Na stopach ma złocone buty. Przy prawej nodze świętego półpostać Piotrowina, zwróconego profilem, z uniesioną głową i dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz szczupła, z oczami skierowanymi w górę, okolona krótką brodą. Głowę ma nakrytą srebrzonym całunem opadającym na plecy, tors ma nagi. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Stanisław

Zdjęcie nr 1: Rzeźba jest drążona i ścięta z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie na planie kwadratu. Święty zwrócony jest frontalnie, z głową skierowaną delikatnie w lewo, w kontrapoście. Obie ręce ma ugięte i rozłożone na boki, w lewej trzyma laskę zakończoną krzyżem patriarchalnym. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o głęboko osadzonych, migdałowatych oczach, długim nosie i małych ustach, okoloną długą, falowaną brodą, spływającą na pierś. Włosy ma brązowe, falowane, sięgające ramion. Na głowie ma srebrzoną i złoconą infułę z krzyżem. Święty ubrany jest w złoconą albę, srebrzoną rokietę i złoconą stułę, przepasane w talii. Na ramiona ma narzuconą złoconą kapę zapiętą na piesi oraz paliusz. Na stopach ma złocone buty. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała.
rzeźba

Św. Wojciech

Zdjęcie nr 1: Kościół murowany z cegły i kamienia, tynkowany. Detal architektoniczny kamienny i rzeźbiony w tynku. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa. Świątynia orientowana, jednonawowa, nawa na rzucie wydłużonego prostokąta, prezbiterium nieco węższe, zakończone wielobocznie, z wieżą na planie kwadratu. Do prezbiterium od północy przylega zakrystia z przedsionkiem i kruchtą na planie zbliżonym do prostokąta, do nawy od południa przybudowana kaplica na rzucie ośmioboku oraz od północy kruchta na planie kwadratu. Całość oszkarpowana. Wnętrze nakryte drewnianymi stropami i sufitami z wyprawą tynkową i polichromią. Pomiędzy nawą a prezbiterium półkolisty otwór tęczowy. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy, podparty na dwóch kolumnach. Otwory drzwiowe o wykroju prostokątnym, ostrołukowym i prostokątnym zamkniętym łukiem segmentowym. Drzwi drewniane obite listwami i płycinowe. Okna w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w wieży zamknięte łukiem ostrym, w metalowej oprawie, witrażowe. Posadzka z płyt ceramicznych. Elewacje opracowane jednolicie, tynkowane, zakończone gzymsem podokapowym, opięte dwuuskokowymi szkarpami. Elewacja zachodnia wieżowa, jednoosiowa, czterokondygnacyjna, z wydzielonym cokołem. Kondygnacje wydzielone gzymsami kordonowymi, ostatnia na planie ośmioboku. Na osi ostrołukowy portal z profilowanym obramieniem w tynku. Drzwi drewniane dwuskrzydłowe, obite listwami, z ostrołukowym naświetlem. Nad portalem owalna tablica fundacyjna z napisem „WIEŻA TA WYBUDOWANA / NA CZEŚĆ / MATKI BOSKIEJ / R(OKU) P(AŃSKIEGO) 1888”. Na froncie wieży, na osi, dwa ostrołukowe okna, na ścianach bocznych po trzy ostrołukowe okna, w najwyższej partii rząd okulusów. Wieża zakończona ośmioma trójkątnymi szczytami i ostrosłupowym hełmem z metalową koroną. Elewacje boczne przeprute oknami, po dwa w nawie i prezbiterium, alternowanymi szkarpami. W kaplicy i w zakrystii po dwa okna. Elewacja wschodnia pozbawiona okien. Kruchta północna przybudowana do korpusu, od frontu ujęta stylizowanymi półkolumnami dźwigającymi wklęsło-wypukły szczyt. W zewnętrzne ściany kościoła wmurowane współczesne, ceramiczne stacje drogi krzyżowej. Dachy dwuspadowe, kryte dachówką ceramiczną. Wyższy nad nawą, niższy nad prezbiterium. W połowie długości dachu, nad nawą, wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, zwieńczona ostrosłupowym hełmem. Nad zakrystią ceramiczny dach pulpitowy, nad kruchtą dwuspadowy, nad kaplicą ostrosłupowy, kryty blachą.
kościół

Kościół św. Marcina

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie. Figura zwrócona jest frontalnie, z głową skierowaną w lewo, w kontrapoście, o odchylonej i esowato wygiętej sylwetce. Twarz ma szczupłą, o migdałowatych, głęboko osadzonych oczach, prostym nosie, wąskich ustach, z uwypukloną brodą, okoloną jasnymi, falowanymi włosami ukrytymi pod welonem. Święta ubrana jest w przylegającą do ciała złoconą tunikę przepasaną w talii, na lewe ramię ma narzucony płaszcz, opadający po bokach postaci z fragmentem tkaniny zarzuconym na lewą nogę, na głowie ma welon, rozwiany na plecy. Ciało polichromowane naturalistycznie.
rzeźba

Św. Anna

Zdjęcie nr 1: Rzeźba drążona z tyłu, ustawiona na niskiej podstawie. Figura zwrócona jest frontalnie, z uniesioną głową skierowaną w prawo, odchylona, w kontrapoście. W lewej odchylonej od ciała ręce trzyma włócznię, prawą podtrzymuje z przodu połę płaszcza. Twarz ma szczupłą, o głęboko osadzonych oczach skierowanych do góry, lekko garbatym nosie i wąskich rozchylonych ustach, okoloną gęstą, silnie skręconą w dwa grube pukle brodą. Włosy ma brązowe, krótkie, kręcone. Joachim ubrany jest w złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz zarzucony na prawe ramię, otaczający postać, z połą tkaniny podtrzymywaną z przodu prawą ręką. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba

Św. Joachim

Zdjęcie nr 1: Obraz o fantazyjnej formie zbliżonej do stojącego prostokąta z wklęsłymi bokami, wypukłym dołem i górą. W centrum kompozycji św. Małgorzata ukazana w całej postaci, frontalnie, z głową skierowaną w lewo, w kontrapoście. Lewą ręką podtrzymuje na boku otwartą księgę i liść palmy, prawą duży krzyż. Twarz ma okrągłą, o migdałowatych oczach, skierowanych w górę, wąskim nosie i pełnych ustach, okoloną brązowymi włosami opadającymi na tył głowy. Ubrana jest w białą suknię, z gorsetem w pasie oraz niebieski płaszcz przerzucony diagonalnie przez lewe ramię i zawinięty na prawym ramieniu. Na ziemi, za postacią świętej leży smok. W górnej części obrazu nadlatujące putto, które trzyma wieniec laurowy nad głową Małgorzaty. Postać ukazana na tle pejzażu.
obraz

Św. Małgorzata Antiocheńska

Zdjęcie nr 1: Tabernakulum w formie drewnianej skrzynki ustawionej na niskiej podstawie, ujęte w czterech narożach ukośnie zwróconymi cokołami z kolumnami dźwigającymi imposty oraz profilowany gzyms opasujący całość, nad ścianką frontową przyjmujący kształt łuku odcinkowego. Drzwiczki w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, dekorowane płaskorzeźbionym przedstawieniem kielicha z hostią, flankowanego winnym gronem i kłosami zbóż. Drzwiczki ujęte z trzech stron ornamentem roślinnym. Na gzymsie dwie figurki klęczących aniołów. Tabernakulum w całości pozłocone.
tabernakulum

Tabernakulum

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem siedzącej Marii, przed którą na tle obłoków unosi się anioł Gabriel i gołębica Ducha Świętego. Postać Marii znajduje się w lewej części obrazu. Maria ukazana jako siedząca na krześle obok stołu, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową. Prawą rękę kładzie na piersi, lewą wyciąga przed siebie w stronę anioła. Twarz ma owalna, o dużych, okrągłych oczach, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi włosami, upiętymi z tyłu głowy z rozpuszczonymi lokami. Ubrana jest w różową suknię z dużym dekoltem z białą szarfą, przepasaną w talii zielonym pasem oraz zarzucony na głowę i opadający na ramiona i prawe kolano niebieski płaszcz. Na kolanach ma zarzuconą białą tkaninę opadającą na ziemię. Przed Marią, w prawej części obrazu ukazany jest nadlatujący anioł. Gabriel zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową i ugiętą lewą nogą. W lewej wyciągniętej ręce trzyma gałązkę lilii, prawą kieruje do góry w geście wskazującym na nadlatującą gołębicę. Twarz ma owalną, o okrągłych oczach, dużym nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, kręconymi, brązowymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma diadem. Anioł ubrany jest w niebieską, długą szatę spodnią i szarą szatę wierzchnią, sięgającą kolan, ze złoconymi lamówkami i trójkątnym dekoltem. Na ramiona i plecy ma zarzucony czerwony, rozwiany płaszcz, zapięty pod szyją. Skrzydła ma lekko rozłożone. Ponad aniołem nadlatuje gołębica Ducha Świętego, od której w stronę Marii pada wiązka światła. W lewym dolnym rogu, obok Marii ukazany jest stół przekryty różową tkaniną z wzorem kwiatowym na zielonym tle przy krawędzi, na nim leży koszyk z białą tkaniną. W Górnym lewym rogu obrazu podwieszona jest zielona kotara.
obraz

Zwiastowanie Marii

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na dwustrefowym cokole z dwoma prostopadłościanami wyodrębnionymi po bokach. Ołtarz sarkofagowy, od frontu zdobiony złocona dekoracją złożoną z gwieździstego nimbu, miecza i liścia palmy. Mensa drewniana, na niej ustawione tabernakulum w formie malowanej na niebiesko i złoconej drewnianej skrzynki, ujętej z przodu lizenami podtrzymującymi profilowany gzyms opasujący całość. Drzwiczki zielone, w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, dekorowane malowanym kielichem z hostią. Obie strefy cokołu dekorowane są prostokątnymi płycinami, na zewnętrzych krawędziach górnej strefy konsole podtrzymujące wsporniki. Nastawa flankowana ustawionymi pod kątem na zewnątrz opilastrowanymi filarami, dekorowanymi rocaille'owymi zwisami, i stojącymi przed nimi kolumnami. Podpory dźwigają osobne imposty połączone gzymsami oraz fragmenty przerwanego, falistego przyczółka z siedzącymi puttami. W polu środkowym wnęka w formie stojącego prostokąta ujętego profilowaną ramą dekorowaną perełkowaniem, z obrazem Najświętszego Serca Jezusa. W przestrzeni nad obrazem Oko Opatrzności pośród obłoków. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu, o wklęsłych bokach i wypukłej górnej podstawie, ujęte falistą wstęgą, po bokach przyjmującą formę spływów wolutowych z kwiatowymi zwisami, opadających na ornament utworzony z rocaille'u i kratki. Całość zakończona krzyżem na wolutowej, stylizowanej podstawie. W polu obraz w formie zbliżonej do stojącego prostokąta o wklęsłych bokach i wypukłej podstawie i zamknięciu, w profilowanej ramie, z obrazem św. Małgorzaty. Struktura polichromowana w kolorze seledynowym, ze złoconymi profilami i ornamentyką oraz srebrzonymi trzonami kolumn i Okiem Opatrzności.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na dwustrefowym cokole z dwoma prostopadłościanami wyodrębnionymi po bokach. Ołtarz sarkofagowy, od frontu zdobiony malowaną koroną cierniową z narzędziami Męki Pańskiej. Mensa drewniana, na niej ustawione tabernakulum w formie drewnianej skrzynki, ujętej z przodu pilastrami podtrzymującymi profilowany gzyms opasujący całość. Drzwiczki w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym, dekorowane płyciną. Obie strefy cokołu dekorowane są prostokątnymi płycinami, na zewnętrzych krawędziach górnej strefy konsole podtrzymujące wsporniki. Nastawa flankowana ustawionymi pod kątem na zewnątrz opilastrowanymi filarami, dekorowanymi rocaille'owymi zwisami, i stojącymi przed nimi kolumnami. Podpory dźwigają osobne imposty połączone gzymsami oraz fragmenty przerwanego, falistego przyczółka z siedzącymi puttami. W polu środkowym wnęka w formie stojącego prostokąta ujętego profilowaną ramą dekorowaną perełkowaniem, z nieco mniejszym obrazem Śmierci św. Zofii. W przestrzeni nad obrazem rokokowy kartusz z napisem „ALTARE / PRIVILEGIATUM / PRO DEFUNCTIS”, poniżej wstęga z napisem „JESTEŚ ZABITY I ODKUPI=/ ŁEŚ NAS BOGU PRZEZ KREW / TWOJĘ Ob. V 9.”. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu i wklęsłych bokach i wypukłej górnej podstawie, ujęte falistą wstęgą, po bokach przyjmującą formę spływów wolutowych z kwiatowymi zwisami, opadających na ornament utworzony z rocaille'u i kratki. Całość zakończona krzyżem na wolutowej, stylizowanej podstawie. W polu obraz w formie zbliżonej do stojącego prostokąta o wklęsłych bokach i wypukłej podstawie i zamknięciu, w profilowanej ramie, z obrazem św. Rozalii. Struktura polichromowana w kolorze seledynowym, ze złoconymi kolumnami, profilami i ornamentyka oraz srebrzoną wstęgą.
ołtarz

Ołtarz boczny

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, na cokole z czterema prostopadłościennymi postumentami wydzielonymi po bokach, z bramkami. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, z kamienną mensą z portatylem. Antependium drewniane obite miedzianą blachą, w formie leżącego prostokąta, ujętego profilowaną ramą, podzielone na dziesięć pól pasami z ornamentem geometrycznym, oraz aplikami w formie rautów na ich skrzyżowaniu. W środkowym polu monogram Marii oraz dwie apliki z orłem i pogonią u spodu. Retabulum flankowane ustawionymi schodkowo i zwróconymi na zewnątrz dwiema parami korynckich kolumn, umieszczonych na tle pilastrów oraz zewnętrzną parą pilastrów dekorowanych kwiatowymi zwisami. Podpory stoją na cokołach, podtrzymują wyłamane belkowanie, przerwane nad polem środkowym, oraz fragmenty przerwanego, falistego przyczółka z siedzącymi na obłokach puttami. W polu środkowym wnęka w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem w profilowanej ramie, z obrazem św. Marcina. Pole środkowe zamknięte gzymsem przyjmującym kształt łuku odcinkowego nadwieszonego z rokokowym kartuszem z napisem "AVE / MARIA / GRATIA PLENA / LUC. 1.28" oraz z podwieszonymi dwiema różanymi gałązkami. Obraz flankowany dwoma zwisami na wstędze utworzonymi z kwiatów. Kondygnacja ujęta ażurowymi uszami utworzonymi z rocaille'u, kratki i kwiatów. Zwieńczenie w formie zbliżonej po stojącego prostokąta o wklęsłych bokach ujętych spływami wolutowymi z rocaille'm, zamkniętego gzymsem przyjmującym kształt łuku półkolistego nadwieszonego z uskokiem, wyłamanego przy krawędziach, zwieńczonego anthemionem. W polu obraz św. Józefa z Dzieciątkiem w formie zbliżonej do trapezu o wklęsłych bokach i wypukłych podstawach, w ramie. Ujęty z trzech stron wicią roślinną. Bramki na wysokości cokołu nastawy, w formie półkolistych, profilowanych arkad podtrzymywanych na pilastrach o kanelowanych trzonach. Arkady zwieńczone cokołami, na których ustawione są figury św. Wojciecha i św. Stanisława. Struktura polichromowana w kolorze seledynowym, ze złoconymi kolumnami, profilami i ornamentyką.
ołtarz

Ołtarz główny

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na cokole z dwoma prostopadłościennymi postumentami wydzielonymi po bokach, z bramkami w partii cokołu. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, zwężający się ku dołowi, dekorowany z przodu rzeźbionym wieńcem z monogramem Marii, mensa drewniana. Na mensie ustawione tabernakulum w formie drewnianej skrzynki o ściętych przednich narożach, flankowanej parą kolumienek. Drzwiczki w formie stojącego prostokąta dekorowane płyciną. Nastawa ołtarzowa ujęta parą kolumn o stylizowanych kapitelach kompozytowych dźwigających pełne belkowanie, przerwane nad polem środkowym, oraz fragmenty przerwanego, półkolistego przyczółka, na którym klęczą na obłokach dwa putta. Fryz dekorowany ornamentem roślinnym zbliżonym do akantu. W polu głównym wnęka w formie stojącego prostokąta w profilowanej ramie, z obrazem Koronacji Marii. Nad nim medalion utworzony z akantu z monogramem Marii, zwieńczony koroną zamkniętą. Zwieńczenie w formie trapezu, którego brzegi dekorowane są stylizowanym rocaille'm tworzącym uszaki. W polu obraz św. Józefa w formie trapezu o ściętych dolnych narożach, zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, w profilowanej ramie, z łukiem częściowo przesłoniętym obłokami z dwoma uskrzydlonymi główkami anielskimi. Nastawa zakończona medalionem z obłoków z Okiem Opatrzności w glorii promienistej. Nastawę flankują bramki w partii cokołu z przejściami w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym, zakończone profilowanym gzymsem oraz cokołami dekorowanymi roślinnymi konsolami, na których stoją figury św. Anny i św. Joachima. Struktura polichromowana w kolorze seledynowym, ze złoconymi kolumnami, profilami i ornamentyką.
ołtarz

Ołtarz w kaplicy

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie zbliżonej do trapezu, o wklęsłych bokach, u spodu zamknięty faliście, u góry zaś wypukłą linią. W centrum obrazu przedstawienie św. Józefa w półpostaci, skierowanego w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą dłoń, w której trzyma gałązkę lilii kładzie na jego kolanie. Twarz ma pociągłą, o okrągłych, półprzymkniętych oczach, prostym, dużym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnobrązową, krótką brodą i włosami. Ubrany jest w fioletową, obszerną tunikę oraz brązowy płaszcz, zarzucony na lewe ramię i otaczający postać. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo, w lewej, uniesionej ręce trzyma krzyżyk, w prawej dłoni położonej na dłoni Józefa gałązkę lilii. Ma okrągłą twarz, o dużych, okrągłych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, jasnymi włosami. W partii bioder przepasane jest białą tkaniną. Postacie ukazane na jasnobrązowym tle.
obraz

Św. Józef z Dzieciątkiem

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta w profilowanej kamiennej ramie z inskrypcją: „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) KS(IĘDZA) JANA KALCZYŃSKIEGO / KANONIKA HON(OROWEGO), RADCY KONSYSTORZA / KRAKOWSKIEGO, JUBILATA, PLEBANA / TUTEJSZEJ PARAFII PRZEZ 47 LAT, / W 81 R(OKU) ŻYCIA, A 52 KAPŁAŃSTWA, / ZMARŁEGO W DNIU 3 GO MARCA 1883 R(OKU) / Pokój Jego zacnej duszy!” Nad inskrypcją krzyż.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Jana Kalczyńskiego

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie zbliżonej do stojącego prostokąta o wklęsłych bokach oraz wypukłych podstawie i zamknięciu. Przedstawia św. Rozalię modlącą się pośród skał. W centrum obrazu klęcząca na prawe kolano Rozalia, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo. Prawą rękę ma ugiętą i uniesioną na tle piersi, lewą wyciąga przed siebie i kładzie na leżącej przed nią księdze. Twarz ma okrągłą, o migdałowatych oczach małym nosie i wąskich ustach, okoloną gęstymi, brązowymi i kręconymi włosami, opadającymi na ramiona. Na głowie ma wieniec z róż. Ubrana jest w białą, długą suknię o wąskich rękawach oraz czerwony płaszcz zawiązany na lewym ramieniu, opadający na plecy i prawy bok postaci. Przed Rozalią, na półce skalnej leży krzyż i księga, nad nimi unoszą się dwie uskrzydlone główki anielskie. W tle pejzaż z niebiesko-różowym niebem.
obraz

Św. Rozalia

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. W centrum św. Marcin ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo. W prawej, wyciągniętej przed siebie i uniesionej ręce podtrzymuje kapę, w lewej, ugiętej pastorał. Twarz ma pociągłą, szczupłą, o starczych rysach, oczach zwróconych w górę, długim nosie oraz niewielkich ustach, okoloną długą, siwą brodą, opadającą na pierś. Włosy ma krótkie, siwe. Na głowie ma malowaną w kolorze srebrnym infułę ze złoconym galonem. Wokół głowy zamknięty nimb. Święty ubrany jest w fioletową sutannę zapinaną na guziki, półprzeźroczystą, białą rokietę, dekorowaną u spodu i przy rękawach koronką, białą, bogato zdobioną w kolorze złotym stułę, fioletowy, zapinany na guziki mucet. Na piersi ma zawieszony pektorał. Na ramiona ma narzuconą malowaną na złoto kapę, z bordową podszewką, zapiętą na piersi. W lewym dolnym rogu obrazu, przed świętym ukazana półpostać mężczyzny, z profilu, z uniesioną głową i wyciągniętą w bok prawą ręką. Twarz ma owalną, z oczami skierowanymi w górę, dużym nosem i otwartymi ustami, z wąsami. Ubrany jest w białą koszulę i ciemne spodnie. Święty stoi na posadzce w szachownicę. Tło jednolite, niebiesko-szare, w górnej części rozświetlone obłoki z wiązkami światła skierowanymi w stronę świętego oraz dwie uskrzydlone główki anielskie.
obraz

Św. Marcin

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem Najświętszej Marii Panny stojącej na obłoku i sierpie księżyca w towarzystwie aniołków. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową skierowaną w przeciwną stronę, w kontrapoście, ze skrzyżowanymi dłońmi, złożonymi na piersi. Ma owalną twarz, o dużych, okrągłych oczach skierowanych w górę, krótkim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrana jest w białą, obszerną suknię o szerokich rękawach oraz niebieski płaszcz przewieszony przez prawe przedramię, zarzucony na plecy i opadający przy jej lewej nodze. Wokół głowy Marii wieniec z dwunastu gwiazd. Obłok, na którym stoi Maria flankowany jest dwiema parami adorujących ją puttów, z których jeden po lewej stronie trzyma gałązkę lilii. W prawym dolnym rogu putto zakrywa się połą płaszcza Marii. Scena ukazana na tle nieba, na którym obłoki otaczają kręgiem postać Niepokalanej. W prawym dolnym rogu obrazu pod lewą dłonią putta sygnatura „Wojciech Eljasz / w Krakowie 1856”. Na odwrocie obrazu napis „(...) Kałczyńskiego Probos(zcza) / (...)kiego Wikarego w Biskup(icach) / [...] Niepokalanego Poczę(cia) / [...] r. 1854. malowano”.
obraz

Najświętsza Maria Panna Niepokalanie Poczęta

Zdjęcie nr 1: Epitafium architektoniczne, w formie aediculi, na cokole z wyciętym u dołu łukiem odcinkowym, ujęte parą kolumn o kapitelach korynckich, dźwigających niepełne belkowanie zakończone wyłamanym szerokim gzymsem. W partii zwieńczenia widnieje płaskorzeźbiona, ujęta liściastymi labrami tarcza z godłem herbu Prus I. Niegdyś epitafium wieńczył zapewne krzyż (obecnie zniszczony). Pośrodku profilowana płycina z inskrypcją „PAMIĘCI / Adama / WIŚNIEWSKIEGO / Dziedzica wsi Przebieczany / zm(arłego) d(nia) 6 Grudnia 1857 / w 64 roku życia. / Pozostała wdowa z dziećmi / poświęca”. W prawej dolnej części epitafium sygnatura „E(dward) Stehlik”.
płyta nagrobna

Epitafium Adama Wiśniewskiego

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z przedstawieniem Zofii umierającej przy grobie, nad którym unoszą się postacie jej trzech córek. Zofia w pozycji klęczącej, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, opada bezwładnie w ramiona znajdującej się za nią młodej kobiety. Lewą rękę trzyma na nagrobku, prawa opada bezwładnie wzdłuż ciała. Twarz ma szczupłą o dużych, zamkniętych oczach, małym nosie i pełnych rozchylonych ustach, okoloną kręconymi, brązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrana jest w białą tunikę przepasaną w talii, czerwony płaszcz zarzucony na lewe ramię i opadający przy prawym boku, na głowie ma zielony welon. Za nią znajduje się postać kobieca zwrócona w tę samą stronę, przechylona w prawo, obiema rękami podtrzymuje ciało Zofii. Twarz ma owalną o okrągłych półprzymkniętych oczach, prostym nosie i pełnych ustach okoloną brązowymi włosami upiętymi z tyłu głowy. Ubrana jest w fioletową tunikę. Nad nagrobkiem w formie cokołu dekorowanego wieńcami laurowymi, w górnej części obrazu unoszą się trzy dziewczęta. Wszystkie zwrócone są w trzech czwartych w prawo, z pochylonymi głowami, prawe ręce wyciągają do przodu, w lewych trzymają atrybuty. Na pierwszym planie Wiara z krzyżem, po jej prawej Miłość z płomieniem, a za nią Nadzieja z kotwicą. Wszystkie mają owalne twarze, o delikatnych rysach, okolone jasnobrązowymi długimi włosami. Ubrane są w luźne, białe tuniki. Nad głowami mają nimby. Scena ukazana na rozjaśnionym, brązowym tle. Na nagrobku, pod ręką Zofii sygnatura „1865 / W. Eljasz”.
obraz

Śmierć św. Zofii

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z przedstawieniem św. Jana Nepomucena klęczącego przed Matką Boską z Dzieciątkiem. W centrum postać św. Jan Nepomucena ukazanego z profilu, w pozie klęczącej, z uniesioną głową. Lewą rękę kładzie na piersi, prawą sięga po liść palmy. Twarz ma szczupłą o dużych oczach skierowanych do góry, prostym nosie i rozchylonych ustach, okoloną brązowymi włosami opadającymi na tył głowy. Ubrany jest w czarną sutannę, białą komżę obszytą przy brzegach koronką, brązowo-fioletową almucję oraz żółtą stułę, obok leży czarny biret. Przed św. Janem stoi ukazane bokiem putto, z narzuconym zielonym płaszczem, które podaje mu liść palmy. W prawej części obrazu na podniesieniu stoi Maria zwrócona w trzech czwartych w prawo, obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko. Twarz ma owalną, o dużych oczach i nosie oraz pełnych ustach. Ubrana jest w różową tunikę oraz niebieski płaszcz zarzucony na głowę i ramiona, opadający z przodu postaci. Dzieciątko w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo. Palec wskazujący lewej dłoni kładzie na ustach, palcem prawej dłoni wskazuje na świętego. Nagie Dzieciątko ma zarzuconą na prawe ramię pieluszkę, na której siedzi. W górnej części obrazu na tle nieba ukazane nadlatujące putto, przesłonięte różowym płaszczem, trzymające nad głową świętego nimb gwieździsty. W lewej części obrazu, w tle ukazana scena z dwoma mężczyznami zrzucającymi z mostu świętego do rzeki. W dolnej części obrazu nad biretem sygnatura „Wojciech Eliasz 1866”.
obraz

Św. Jana Nepomucen

Zdjęcie nr 1: Obrazy w formie stojącego prostokąta, w profilowanej, złoconej ramie, ze szczytem przy górnym boku, z numerem stacji, zwieńczonym krzyżem. Kompozycje wielofigurowe, postacie ukazane w ruchu, na tle pejzażu. Chrystus jest każdorazowo wyodrębniony spośród nich, ubrany w jasnoniebieską tunikę, przewiązaną sznurem, z łańcuchem na szyi lub w białym perizonium, z koroną cierniową na głowie. Na stacjach o numerach I-VI sygnatury „Wojciech Eljasz 1871”, na VII – „Wojciech Elasz / w Krakowie / 1871”, na obrazach VIII- IX – „Wojciech Eljasz / 1872”, na dziele o numerze XI – „Eljasz 1872”, a na XIII i XIV sygnatura „Wojciech Eljasz 1872”.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem stojącej na skale Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w czerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Obiema ugiętymi rękami odbiera różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w górę, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem i białym welonem oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Pomiędzy świętymi leży otwarta księga ze świecą. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz

Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z przedstawieniem Chrystusa w całej postaci na tle zachmurzonego, żółto-brązowego nieba. Chrystus stoi na obłoku, ukazany jest frontalnie, z rękoma uniesionymi i rozłożonymi na boki. Twarz ma owalną, o dużych, okrągłych oczach, prostym nosie i pełnych, małych ustach, okoloną jasną, krótką brodą skręconą w dwa pukle oraz długimi, jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Chrystus ubrany jest w różową tunikę o szerokich rękawach, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zapięty klamrą pod szyją, zarzucony na ramiona i podwieszony z przodu na pasie. Na stopach ma sandały. Wokół głowy nimb. Obraz ujęty profilowaną, złoconą ramą dekorowaną perełkowaniem. Pod lewą stopą Chrystusa, na obłoku sygnatura „Wojciech Eljasz / 1879”.
obraz

Najświętsze Serce Jezusa

Zdjęcie nr 1: Grupa rzeźbiarska złożona z pełnoplastycznej figury Marii stojącej na cokole i na rzeźbionym fragmencie skały oraz z klęczącej na osobnym cokole i podstawie po prawej stronie Marii pełnoplastycznej figury Bernadety Soubirous. Maria ukazana frontalnie, w całej postaci, w wykroku, z uniesioną głową oraz rękami złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, o łagodnych rysach, oczach skierowanych w górę, prostym nosie oraz małych ustach. Ubrana jest w białą, długą suknię, dekorowaną złoconymi rozetami oraz lamówką, przepasaną w talii niebieską szarfą ze złoconymi gwiazdkami i brzegami, zawiązaną z przodu. Na głowę i ramiona ma narzucony biały płaszcz zdobiony złoconymi rozetami i wicią roślinną przy brzegach, ze srebrzonymi pasami na podszewce, spływający kaskadowo po bokach postaci. Na głowie ma złoconą koronę otwartą, wokół niej nimb gwieździsty. Na przedramionach ma zawieszony różaniec. Na stopach złocone róże. Bernadeta zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, z uniesioną głową, w lewej dłoni trzyma krzyż z różańca Marii, prawą kładzie na piersi. Twarz ma owalną, o młodzieńczych rysach, migdałowatych oczach, prostym nosie i małych ustach. Ubrana jest w brązową suknię z zieloną zapaską przewiązaną w talii oraz zarzuconą na plecy i skrzyżowaną na piersi jasnobrązową chustę w kratę, na głowie ma biały welon.
rzeźba

Objawienie Matki Boskiej Bernadecie Soubirous w Lourdes

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca. Kosz na planie prostokąta o ściętych narożach, z dobudowanym po prawej stronie balkonem, opasującym ścianę tęczową, prowadzącym do drzwi umieszczonych w północnej ścianie prezbiterium. Kosz ze schodkowym i profilowanym podwieszeniem zakończonym szyszką. Kosz i balkon na profilowanych cokołach, o ściankach dekorowanych płycinami z perełkowaniem, w polu frontowym monogram IHS, w czterech polach flankujących rozety. Ścianki zakończone profilowanym gzymsem stanowiącym parapet. Ponad koszem, na podłuczu arkady tęczowej zawieszona gloria promienista z gołębicą Ducha Świętego w obłokach. Struktura polichromowana w kolorze jasnozielonym, dekoracja, profile i gloria złocone, gołębica i obłoki srebrzone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, z uszakami, ujęte od góry i dołu wolutami, zwieńczone prostym krzyżem. W polu inskrypcja „KAŻMIERZ / BR: KONOPKA / UR(ODZONY) 19 LISTOPADA 1826. – ZM(ARŁY) 28 PAŹDZIERNIKA 1884. / RĘKE SWĄ OTWORZYŁ UBOGIEMU / A DŁONIE SWE ŚCIĄGNĄŁ KU NIEDOSTATECZNEMU”.
płyta nagrobna

Epitafium Kazimierza Konopki

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta z marmurową płytą obramioną kamienną, profilowaną, szeroką ramą z uszakami, wspartą na konsolach ujętych listkami i poprzecznej belce z równoległymi pionowymi rokami, a zwieńczoną profilowanym gzymsem w kształcie łuku nadwieszonego, półkolistego z wolutami po bokach. Po bokach epitafium spływy z okrągłymi wypustkami. Naroża obramienia wypełniają gwiazdy i zdobią na bokach zawijające się do środka taśmy. Pośrodku gzymsu owalne pole z krzyżem o ramionach zakończonych trójlistnie obwiedzione kartuszem z muszlą palmetową w zwieńczeniu, festonami i karbowanymi taśmami u dołu. Na tablicy dwie inskrypcje w dwóch kolumnach „PAMIĘCI / ROMUALDA / WIŚNIEWSKIEGO / WŁAŚCICIELA PRZEBIECZAN / ZM(ARŁEGO) 31 LIPCA 1891 R(OKU) / PAMIĘCI / FRANCISZKI Z SAWICKICH / WIŚNIEWSKIEJ / WŁAŚCICIELKI PRZEBIECZAN / ZM(ARŁEJ) 21 KWIETNIA 1878 R(OKU) / Poświęca rodzina”. Poniżej dolnego prawego rogu sygnatura „J(ÓZEF) KULESZA W KRAKOWIE”.
płyta nagrobna

Epitafium Romualda Wiśniewskiego i Franciszki z Sawickich Wiśniewskiej

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie trapezu o wklęsłych bokach i ściętych dolnych narożach, zamkniętego przerwanym obłokami łukiem odcinkowym nadwieszonym. Święty ukazany w półpostaci, frontalnie, lewą dłoń kładzie na piersi, w prawej opuszczonej wzdłuż ciała trzyma gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o wąskich oczach, prostym nosie i małych ustach, okoloną krótką siwą brodą i włosami. Wokół głowy nimb. Ubrany jest w luźną zieloną tunikę ze złoconą lamówką oraz przewiązany diagonalnie przez prawe ramię pomarańczowy płaszcz. Postać ukazana na jednolitym czarnym tle. U dołu obrazu złocony napis „«JDŹCIE do JÓZEFA» / (Ks. I Moj. R. 41 W. 55”.
obraz

Św. Józef

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta w profilowanej kamiennej ramie. W polu inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) KS(IĄDZ) LEON SLEPOWRON GĄSIOROWSKI / KANONIK i PROBOSZCZ TUT(EJSZEJ) PARAFJI / PRZEZ 48 LAT. UR(ODZONY) 1841 R(OKU) WYŚWIĘCONY / NA KAPŁANA W R(OKU) 1872. ZASNĄŁ W PANU / W BISKUPICACH 6. IV. 1932 W 91 R(OKU) ŻYCIA / PROSI O MODLITWĘ”.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Leona Gąsiorowskiego

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta przedstawiający Koronację Matki Boskiej z postacią Chrystusa po prawej stronie, Boga Ojca po lewej, a nad głową Marii gołębicą Ducha Świętego. Maria ukazana jest w całej postaci, stojąca na obłoku, frontalnie, z pochyloną głową i rękami złożonymi w geście modlitwy. Ma owalną twarz o łagodnych rysach, z oczami skierowanymi w dół, okoloną długimi jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrana jest w białą suknię i niebieski płaszcz z różową podszewką. Chrystus ukazany w pozycji siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, pochylony. Prawą rękę wyciąga i podtrzymuje koronę nad głową Marii, lewą przytrzymuje krzyż oparty o ramię. Twarz ma pociągłą, okoloną jasną brodą i jasnobrązowymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrany jest w różową tunikę i niebieski płaszcz. Bóg Ojciec ukazany w pozycji siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, pochylony. Prawą rękę wyciąga i podtrzymuje koronę nad głową Marii, w lewej trzyma berło. Twarz ma pociągłą, o starczych rysach, okoloną gęstą białą brodą i siwymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrany jest w białą tunikę i żółty płaszcz. Nad postaciami unosi się gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Marię u dołu flankują dwie uskrzydlone główki anielskie. Postacie ukazane na tle nieba, pośród obłoków. Przy dolnej krawędzi sygnatura „1931 F(ranciszek) Jędrzejczyk”.
obraz

Koronacja Matki Boskiej

Opis topograficzny

Wieś położona w województwie małopolskim, w powiecie wielickim, 4,5 km na południowy-wschód od Wieliczki.

Streszczenie dziejów

Najstarsza wzmianka o Biskupicach pochodzi z 1220 roku, kiedy biskup krakowski Iwo Odrowąż nadał wieś klasztorowi Ducha Świętego w Krakowie, który zachował ją w charakterze uposażenia aż do kasaty zakonu w 1783 roku. W 1455 roku na prośbę kardynała Zbigniewa Oleśnickiego król Kazimierz Jagiellończyk przeniósł wieś z prawa polskiego na magdeburskie. Jan Długosz w „Księdze uposażeń diecezji krakowskiej” podał, że Biskupice były własnością katedry. W okresie rozbiorów majątek kilkakrotnie zmieniał właścicieli, należąc do Korbeckich, Zakrzewskich, Konopków czy Mieroszewskich. Podczas rabacji galicyjskiej w 1846 roku splądrowano dwór szlachecki we wsi.

Dzieje miejscowości

Na terenie dzisiejszych Biskupic w XIX wieku odkryto cmentarzysko pogańskie. Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1220 roku, kiedy biskup krakowski Iwo Odrowąż nadał ją w charakterze uposażenia klasztorowi Ducha Świętego w Krakowie. W 1381 roku Biskupice razem z wsiami Grotkowice, Wola Giedczyna i Łężkowice pozostawały w kluczu dziesięcinnym biskupstwa krakowskiego, a na początku XV wieku wsią zarządzał włodarz Henryk. W 1455 roku na prośbę kardynała Zbigniewa Oleśnickiego król Kazimierz Jagiellończyk przeniósł Biskupice z prawa polskiego na magdeburskie. Jan Długosz w „Księdze uposażeń diecezji krakowskiej” podał, że w latach siedemdziesiątych tegoż stulecia Biskupice były własnością katedry, wraz z folwarkiem, czternastoma łanami kmiecymi, karczmą z rolą, dwiema zagrodami i łąkami plebańskimi. W „Liber retaxationum” z 1529 roku oszacowano czynsz ze wsi na 14,5 grzywien i 16 groszy. W 1532 roku Mikołaj Osiecki z Osieczan sprzedał na potrzeby żupy wielickiej swój las w Trąbkach, graniczący z lasem Lubomirskich ze Sławkowic i lasem w Biskupicach.
Po kasacie Zakonu Ducha Świętego w Galicji w 1783 roku, spowodowanej reformami cesarza Józefa II, majątek w Biskupicach zakupił Andrzej Korbecki ze Szczygłowa, zachowując go aż do 1821 roku. Po jego śmierci tymczasowym administratorem został syn Antoni Korbecki, a już w 1824 roku dobra przejął Jan Zakrzewski. W trakcie rabacji galicyjskiej w 1846 roku chłopi zrabowali lokalny dwór (zabijając rządcę dóbr Jana Galana), lecz oszczędzili plebanię (szczęśliwie proboszcz przebywał wówczas w klasztorze Reformatów w Wieliczce). W wyniku reformy sieci administracyjno-sądowej w Galicji z 1854 roku tereny dawnych cyrkułów podzielono na mniejsze okręgi i Biskupice znalazły się w powiecie wielickim. W drugiej połowie XIX wieku wieś należała do hrabiego Kazimierza Konopki i liczyła 1378 morgów (w tym 853 morgi ziemi ornej), a także 61 domostw i 365 mieszkańców. Po śmierci dziedzica w 1884 roku majątek przeszedł w ręce jego syna, Andrzeja i Józefy Reyowej z Przecławia. W 1892 roku obszar dworski wsi Biskupice sprzedano Henrykowi Mieroszewskiemu. W latach dwudziestych XX wieku powyższe grunty należały do małżeństwa Stanisława Strumieńskiego i Wandy Kazimiery ze Staszewiczów oraz jej siostry Marii ze Staszewiczów Kowalskiej.

Ciekawostki

W latach 1399-1400 kmiecie z Biskupic procesowali się z żoną Tomasza Wierzynka o bezprawnie wycięty gaj.

W 1428 roku Jadwiga, wdowa po Bonie Juncie z Jawczyc, została zwolniona przez biskupa krakowskiego ze sprawy o wycięcie gaju i zabranie wołów ze dworu oraz rozpędzenie innych zwierząt o wartości 30 grzywien.

W 1499 roku Barbara Sułkowska zastawiła na rok kardynałowi Fryderykowi Jagiellończykowi kmiecia Stanisława Karczana.

Kalendarium

1
1220

przekazanie wsi Biskupice w charakterze uposażenia klasztorowi Ducha św. W Krakowie

2
od 1325 do 1327

podczas najstarszych spisów świętopietrza w Polsce odnotowano w Biskupicach plebana Jana, wartość parafii oszacowano na 10 i 1/2 grzywny, a wysokość daniny na rzecz Stolicy Apostolskiej wynosiła 16 skojców i 7 denarów

3
1381

w skład klucza dziesięcinnego biskupickiego wchodziły wsie Grotkowice, Wola Giedczyna i Łężkowice

4
1455

na prośbę kardynała Zbigniewa Oleśnickiego król Kazimierz Jagiellończyk przeniósł Biskupice z prawa polskiego na magdeburskie

5
od 1470 do 1480

Jan Długosz w Liber beneficiorum dioecesis cracoviensis (1470-1480) odnotował istnienie we wsi drewnianego kościoła pw. św. Marcina

6
1528

po pożarze klasztoru Św. Ducha w Krakowie w 1528 roku, biskup krakowski Piotr Tomicki odnowił i potwierdził wszystkie prawa, przywileje i uposażenia zgromadzenia

7
1528

Liber retaxationum szacuje czynsz ze wsi na 14 i ½ grzywien i 16 groszy

8
1596

według wizytacji kardynała Jerzego Radziwiłła z 1596 roku w Biskupicach istniał drewniany kościół pw. św. Zofii(!), który nie posiadał zezwolenia na sprawowanie liturgii(!)

9
1617

ówczesny proboszcz Łukasz Stolerio(?), tuż przed śmiercią postulował budowę murowanego kościoła

10
1629

budowa nowej świątyni za czasów proboszcza Floriana Zdziarskiego

11
1662

konsekracja kościoła przez biskupa krakowskiego Mikołaja Oborskiego

12
1679

powołanie Bractwa Matki Boskiej Szkaplerznej

13
1748

za rządów plebana Libora Brzezińskiego, dochód parafii szacowano na 800 florenów

14
1783

majątek w Biskupicach zakupił Andrzej Korbecki (pan na Szczygłowie)

15
1821

dziedzic folwarku w Szczygłowie Jan Kanty Korbecki przekazał na rzecz kościoła w Biskupicach 1000 złotych polskich

16
1845

powołano przy parafii Towarzystwo Wstrzemięźliwości

17
1846

podczas rabacji chłopi zrabowali lokalny dwór, zabijając rządcę dóbr – Jana Galana

18
1854

wyniku reformy sieci administracyjno-sądowej w Galicji, tereny dawnych cyrkułów podzielono na mniejsze okręgi i Biskupice znalazły się w powiecie wielickim

19
od 1851 do 1856

remont kościoła parafialnego z inicjatywy kolatora, barona Kazimierza Konopki

20
1863

małżeństwo Maciej i Franciszka Noga po epidemii cholery wystawiło kapliczkę przydrożną

21
od 19 wiek do 19 wiek

przy parafii biskupickiej działało Bractwo Najświętszego Serca Jezusowego

22
1872

erygowano przy kościele Stowarzyszenie Różańca Żywego

23
1875

kolator, baron Kazimierz Konopka, przeznaczył w testamencie kwotę 50 zł reńskich na reparację świątyni

24
1883

Wojciech Kucharski z sąsiednich Dobranowic zapisał cały swój majątek na budowę szkoły

25
1884

majątek przeszedł w ręce syna Kazimierza Konopki, Andrzeja i Józefy Reyowej z Przecławia

26
1888

ukończono wznoszenie nowej, ośmiobocznej dzwonnicy, stylizowanej na wyższą wieżę Kościoła Mariackiego w Krakowie

27
1892

obszar dworski wsi Biskupice sprzedano Henrykowi Mieroszewskiemu

28
od 1890 do 1916

działał przy kościele III Zakon św. Franciszka

29
1898

założono Bractwo Różańcowe pod duchowym przewodnictwem Klasztoru Dominikanów z Krakowa

30
od 1910 do 1914

Rada Szkolna Krajowa powołała w Dobranowicach szkołę pod opieką Sióstr Felicjanek

31
1916

sprowadzono do Biskupic Siostry Kanoniczki Ducha św. de Saxia (zw. „Duchaczkami”), które miały we wsi prowadzić „ochronkę”, czyli ośrodek do opieki nad najmłodszymi dziećmi

32
1916

kobiety z parafii w Biskupicach zainicjowały zaprowadzenie Bractwa Matek Chrześcijańskich

Bibliografia

"Biskupice"
Kracik Jan, "W Galicji trzeźwiejącej, krwawej i pobożnej", Kraków 2007
Sikora Franciszek, "Biskupice" , [w:] "Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, cz. 1" , s. 121-122
Rzebik Tadeusz, "Gdów i okolica. Monografia historyczna, t. 1", Gdów 1985
Szuro Stanisław, Duda Józef, Kociołek Adam, "Dzieje powiatu wielickiego", Kraków 2004
Korzec Marcin, "W gminie Gdów", Krosno 2003

Jak cytować?

Artur Karpacz, "Biskupice", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/miejscowosci/biskupice-1

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności