Tabernakulum mogło być wykonane w okresie powstania ołtarza głównego, czyli w czwartej ćwierci XVIII wieku. Zostało pozłocone w całości w 1970 roku przez Karola i Mariana Pustelników.
Tabernakulum w formie drewnianej skrzynki ustawionej na niskiej podstawie, ujęte w czterech narożach ukośnie zwróconymi cokołami z kolumnami dźwigającymi imposty oraz profilowany gzyms opasujący całość, nad ścianką frontową przyjmujący kształt łuku odcinkowego. Drzwiczki w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, dekorowane płaskorzeźbionym przedstawieniem kielicha z hostią, flankowanego winnym gronem i kłosami zbóż. Drzwiczki ujęte z trzech stron ornamentem roślinnym. Na gzymsie dwie figurki klęczących aniołów. Tabernakulum w całości pozłocone.
Biskupickie tabernakulum z ołtarza głównego przyjmuje typową dla XVIII wieku formę skrzynki flankowanej kolumienkami lub pilastrami oraz zamkniętej gzymsem. Było ono czasem dodatkowo rozbudowywane o kolejne podpory czy spływy wolutowe lub umieszczane w drewnianej, architektonicznej obudowie razem z tronem wystawienia. W omawianym dziele prawdopodobnie tron się nie zachował. Tabernakulum jest to zamykana szafka umieszczana na ołtarzu głównym, w której przechowywany jest Najświętszy Sakrament.
Przetarcia i ubytki w strukturze złoceń, zabrudzenia, drobne uszkodzenia mechaniczne. Zostało pozłocone w 1970 roku przez Karola i Mariana Pustelników.
Tabernakulum mogło być wykonane w okresie powstania ołtarza głównego, czyli w czwartej ćwierci XVIII wieku. Biskupickie tabernakulum z ołtarza głównego przyjmuje formę typową dla XVIII wieku.
Paulina Kluz, "Tabernakulum", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/tabernakulum-6