Rzeźba pełnoplastyczna, całopostaciowa, wydrążona od tyłu, na cokole. Święty Dominik został ukazany frontalnie, w kontrapoście, z ciężarem na lewej nodze. W prawej ręce trzyma otwartą księgę, lewą unosi na wysokość torsu. Głowę ma uniesioną, zwróconą w lewo, twarz pociągłą, okoloną krótką, brązową brodą i krótkimi, kręconymi włosami, czoło wysokie, wzrok skierowany ku górze. Święty jest ubrany w habit dominikański: białą tunikę przewiązaną czarnym pasem, czarny szkaplerz oraz długą czarną kapę i krótką pelerynkę. Przy prawej nodze świętego siedzi mały, brązowy pies, którzy szczerzy zęby.
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
Święty Dominik urodził się w drugiej połowie XII wieku w Kastylii. Był kapłanem i kanonikiem oraz wędrownym kaznodzieją. Założył zakon dominikanów. Najczęściej jest przedstawiany w habicie dominikańskim z psem, który zwykle trzyma zapaloną pochodnię. Pies symbolizuje wierność oraz nawiązuje do nazwy założonego przez Dominika zakonu na zasadzie gry słów – „Domini canes” znaczy w tłumaczeniu tyle co „psy Pańskie”.
Rzeźba stanowi przykład poprawnego, dziewiętnastowiecznego snycerstwa. Prawidłowo oddano proporcje ciała oraz ułożenie szat, twarz nosi cechy indywidualne. Autor inspirował się rzeźbiarstwem okresu baroku – święty ma esowato wygiętą sylwetkę, czyni teatralny gest oraz wznosi oczy do góry.
Dobry.
Rzeźba św. Dominika została wykonana w 1883 roku przez Romualda Łapczyńskiego do ołtarza, w którym się obecnie znajduje. Ukazany u jego stóp pies symbolizuje wierność oraz nawiązuje do nazwy założonego przez Dominika zakonu na zasadzie gry słów – „Domini canes” znaczy w tłumaczeniu tyle co „psy Pańskie”.
Agata Felczyńska , "Św. Dominik", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-dominik-5