Rzeźbę św. Dominika wraz z całym ołtarzem bocznym zamówił i ufundował ksiądz Michał Bochenek, proboszcz parafii w Krzeszowie w latach 1900-1945, tuż po wybudowaniu nowego kościoła w 1903 roku. Wydarzenie to fundator odnotował w kronice parafialnej „Ja na swój rachunek zamówiłem trzy ołtarze w Tyrolu u Stuflessera (St. Urlich-Gröden)”.
Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona frontalnie na niskim cokole. Święty Dominik prawą dłoń unosi w geście oratorskim, w lewej trzyma zamkniętą księgę, a głowę delikatnie przechyla na lewe ramię. Ubrany jest w biały habit ze szkaplerzem , przewiązany sznurem z zawieszonym różańcem u lewego boku oraz czarny płaszcz dominikański. Szaty obwiedzione są na brzegach złotą lamówką oraz dekoracją ornamentalną. Święty ma na głowie tonsurę z oddzielną kępką włosów nad czołem. Jego twarz przedstawia rysy dojrzałego mężczyzny, z długim i wąskim nosem, małymi ustami i wzrokiem skierowanym w dal. Wokół głowy ma złoty, okrągły nimb. Przy lewej nodze leży brązowy pies z pochodnią w pysku. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna.
Rzeźba wraz z całym ołtarzem bocznym powstała do nowo wybudowanego kościoła Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Krzeszowie około 1903 roku w pracowni tyrolskiego rzeźbiarza Ferdinanda Stuflessera. Fundatorem dzieła był wieloletni proboszcz parafii w Krzeszowie ksiądz Michał Bochenek. W kościele oprócz ołtarza bocznego z jego rzeźbiarskim wystrojem znajdują się inne dzieła Stuflessera, tj. ołtarz główny i drugi ołtarz boczny oraz płaskorzeźbione stacje drogi krzyżowej. Ferdinand Stuflesser prowadził jeden z wiodących warsztatów w Gröden, który założył w 1875 roku, prawdopodobnie po swoim powrocie z Monachium, gdzie studiował pod kierunkiem Josefa Knabla. Ferdinand Stuflesser nie aspirował do projektowania i wykonywania indywidualnych dzieł artystycznych, lecz próbował przekazać ekspresję i ducha religijnego pod wpływem stylu nazarejskiego. Precyzja detalu była dla niego o wiele ważniejsza niż swoboda tworzenia, a użycie w tym celu pomocy technicznych było zrozumiałe i uzasadnione. Do malowania ornamentów używał szablonów. Polichromia szat jest adekwatna do ikonografii świętych, dodatkowo zawsze na brzegach obwiedziona złotymi krawędziami. Ulubioną techniką stosowaną w jego pracowni był tzw. Bologneser Grund (efekt porcelany), też „miërmul”, do którego wykorzystywano proszek gipsowy otrzymany ze specjalnego kamienia alpejskiego. Rzeźba św. Dominika została wkomponowana w ołtarz wykonany w stylu neogotyckim, który nawiązywał do wzorów średniowiecznych. W trójosiowym ołtarzu bocznym złożono elementy stosowane w architekturze gotyckiej, takie jak ażurowe wieżyczki zwieńczone pinaklami, dekorujące je kwiatony oraz żabki, łuki ostre, wimpergi, czy maswerki. Figura przedstawia św. Dominika, patrona i założyciela dominikanów i dominikanek klauzurowych. W ikonografii jest on przedstawiany w habicie i płaszczu dominikańskim oraz z psem, który jest symbolem zakonu dominikanów (Domini canes – psy Pańskie, tj. wierni słudzy). Natomiast pochodnia, którą trzyma w pysku pies symbolizuje płomienność Bożej Miłości.
Bardzo dobry.
Rzeźba św. Dominika wraz z całym ołtarzem bocznym powstała do nowo wybudowanego kościoła Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Krzeszowie około 1903 roku w pracowni tyrolskiego rzeźbiarza Ferdinanda Stuflessera. Fundatorem dzieła był wieloletni proboszcz parafii w Krzeszowie ksiądz Michał Bochenek. Stuflesser ukazał Dominika, patrona i założyciela zakonu dominikanów w typowej konwencji ikonograficznej: habicie i płaszczu dominikańskim oraz psem u boku, który jest symbolem zakonu dominikanów (Domini canes – psy Pańskie, tj. wierni słudzy).
Maria Działo, "Św. Dominik", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-dominik-7