Nagrobek Tekli, Stanisława i Stefana Dziewońskich
Zdjęcie nr 1: Nagrobek wolnostojący złożony z cokołu na dwustopniowej podstawie, na którym posadowiono rzeźbę zwieńczoną krzyżem. Podstawa gładka, dolna część szersza i niższa niż górna. Cokół zwieńczony wydatnym, profilowanym gzymsem. Na jego frontowej ścianie, na tablicy w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem nadwieszonym, z uszakami w narożach dwa miejsca na medaliony oraz inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / STEFAN DZIEWOŃSKI / 1871 + 19/9 1903 / STANISŁAW DZIEWOŃSKI / *1860 +22/11 1907 / SYNOWIE”. Z tyłu nagrobka „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / TEKLA DZIEWOŃSKA / PRZEŻYWSZY LAT 76. / +31/7 1907. / SPOKÓJ ICH DUSZOM”. Na cokole ustawiono rzeźbę zrozpaczonej kobiety, która siedzi na skałach, głowę składa na lewej ręce opartej o kamień, w prawej trzyma rozwinięte róże. Spod bogato marszczonej sukni z krótkimi rękawami wystaje goła stopa; na głowie welon opadający na plecy. Z tyłu rzeźba imituje ułożone na sobie kamienie. Kompozycję wieńczy gładki krzyż łaciński.
Zdjęcie nr 2: Nagrobek wolnostojący złożony z cokołu na dwustopniowej podstawie, na którym posadowiono rzeźbę zwieńczoną krzyżem. Podstawa gładka, dolna część szersza i niższa niż górna. Cokół zwieńczony wydatnym, profilowanym gzymsem. Na jego frontowej ścianie, na tablicy w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem nadwieszonym, z uszakami w narożach dwa miejsca na medaliony oraz inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / STEFAN DZIEWOŃSKI / 1871 + 19/9 1903 / STANISŁAW DZIEWOŃSKI / *1860 +22/11 1907 / SYNOWIE”. Z tyłu nagrobka „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / TEKLA DZIEWOŃSKA / PRZEŻYWSZY LAT 76. / +31/7 1907. / SPOKÓJ ICH DUSZOM”. Na cokole ustawiono rzeźbę zrozpaczonej kobiety, która siedzi na skałach, głowę składa na lewej ręce opartej o kamień, w prawej trzyma rozwinięte róże. Spod bogato marszczonej sukni z krótkimi rękawami wystaje goła stopa; na głowie welon opadający na plecy. Z tyłu rzeźba imituje ułożone na sobie kamienie. Kompozycję wieńczy gładki krzyż łaciński.

Nagrobek Tekli, Stanisława i Stefana Dziewońskich

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Świątniki Górne
Miejscowość
Świątniki Górne
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Mogilany
Parafia
Św. Stanisława Biskupa i Męczennika
Tagi
nagrobek rzeźba nagrobna
Miejsce przechowywania
cmentarz
Identyfikator
DZIELO/08754
Kategoria
nagrobek
Ilość
1
Czas powstania
1903-1907
Fundator
synowie
Technika i materiał
kamień, techniki rzeźbiarskie
Autor noty katalogowej
Agata Felczyńska
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Pomnik został wystawiony między 1903 a 1907 rokiem.

Opis

Nagrobek wolnostojący złożony z cokołu na dwustopniowej podstawie, na którym posadowiono rzeźbę zwieńczoną krzyżem. Podstawa gładka, dolna część szersza i niższa niż górna. Cokół zwieńczony wydatnym, profilowanym gzymsem. Na jego frontowej ścianie, na tablicy w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem nadwieszonym, z uszakami w narożach dwa miejsca na medaliony oraz inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / STEFAN DZIEWOŃSKI / 1871 + 19/9 1903 / STANISŁAW DZIEWOŃSKI / *1860 +22/11 1907 / SYNOWIE”.
Z tyłu nagrobka „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / TEKLA DZIEWOŃSKA / PRZEŻYWSZY LAT 76. / +31/7 1907. / SPOKÓJ ICH DUSZOM”. Na cokole ustawiono rzeźbę zrozpaczonej kobiety, która siedzi na skałach, głowę składa na lewej ręce opartej o kamień, w prawej trzyma rozwinięte róże. Spod bogato marszczonej sukni z krótkimi rękawami wystaje goła stopa; na głowie welon opadający na plecy. Z tyłu rzeźba imituje ułożone na sobie kamienie. Kompozycję wieńczy gładki krzyż łaciński.

Zarys problematyki artystycznej

Wymienieni na nagrobku Stefan, Stanisław oraz Tekla Dziewońscy byli mieszkańcami Świątnik Górnych. Upamiętniający ich nagrobek wpisuje się w nurt pomników ukazujących rozpacz w postaci opłakującej zmarłych młodej kobiety o delikatnych rysach, w pozie ujawniającej żal i smutek. Pomniki takie były popularne w XIX i na początku XX wieku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Brak medalionów, kamień jest zabrudzony i porośnięty mchem.

Streszczenie

Nagrobek rodziny Dziewońskich postał między 1903 a 1907 rokiem. Dekorująca go rzeźba młodej kobiety o delikatnych rysach, w pozie ujawniającej żal i smutek jest personifikacją tych uczuć. Pomniki takie były popularne w XIX i na początku XX wieku.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna składająca się z kosza, zaplecka, baldachimu i schodów z balustradą, zawieszona na lewej ścianie prezbiterium. Kosz na planie ośmioboku, o ściankach naprzemiennie prostych i wklęsłych, dekorowanych płycinami z plakietami ornamentalnymi. Podstawa kosza stożkowa, z wypełniającymi płaszczyzny płycinami, z pozłacaną szyszką u dołu. Zaplecek w kształcie prostokąta z prostokątną płyciną, wewnątrz której aplikowany stylizowany ornament roślinny i dwie główki anielskie poniżej łuku trójlistnego. Baldachim powtarzający plan kosza, ujęty profilowanym gzymsem, wyłamanym w narożach, z podwieszonym lambrekinem i zwieńczony rzędem ornamentu złożonego ze stylizowanych lilii. Baldachim wieńczy pełnoplastyczna figura Chrystusa Zmartwychwstałego ustawiona na stożkowej podstawie. Chrystus został ukazany w całej postaci, z prawą ręką uniesioną w geście błogosławieństwa, lewą przytrzymując płaszcz. Ma owalną twarz okoloną długimi włosami, które spływają mu na ramiona i plecy. Wokół bioder ma obwiązane białe perizonium, na plecach zarzucony złoty płaszcz spięty na dekolcie; szaty łamią się ostrymi fałdami. W podniebiu baldachimu znajduje się rzeźba srebrnej gołębicy Ducha Świętego. Balustrada z profilowaną poręczą, artykułowana romboidalnymi płycinami z plakietami. Kolorystyka pastelowa, jasna. Struktura w kolorze kremowym, płyciny jasnoszare, fryz baldachimu bordowy detal architektoniczny i ornamenty pozłacane.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego pełna, ustawiona na wysokim, profilowanym cokoliku. Chrystus w ujęciu całopostaciowym, przedstawiony z krzyżem i proporcem, zwrócony lekko w prawo. Ujęty w pozycji stojącej w kontrapoście z ugiętą lewą nogą wspartą na czaszce Adama. Prawą depcze węża trzymającego w pysku jabłko. Twarz owalna, okolona zarostem, włosy długie, zbite w pukle, luźno opadają na ramiona. Na plecy narzucony płaszcz, silnie drapowany na linii bioder i osłaniający prawą nogę. Stopy bose. Na boku korpusu, dłoniach oraz stopach widoczne rany. Jezus prawą rękę ma uniesioną w geście błogosławieństwa, lewą podtrzymuje krzyż i proporzec.
rzeźba
Chrystus Zmartwychwstały
Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta wmurowana w ścianę kościoła. Na środku umieszczono złoconą inskrypcję „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / X(KSIĘDZU) JÓZEFOWI NOWAKOWSKIEMU / *1812. +1870. / Zasłużonemu około w zniesienia tej świątyni / Dusz pasterzowi Swojemu / wdzięczni Parafianie”, którą ujęto linią z uszakami w narożach.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Józefa Nowakowskiego
Zdjęcie nr 1: Wmurowana w ścianę kościoła tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta z uszakami, na środku których umieszczono metalowe rozetki maskujące miejsca mocowania. Na środku tablicy widnieje złocona inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / KS(IĄDZ) FRANCISZEK / KARPIŃSKI / PROBOSZCZ W ŚWIĄTNIKACH GÓRNYCH / OD R(OKU) 1885 DO R(OKU) 1906. / UR[ODZONY] W ANDRYCHOWIE 7. X 1851 / UMARŁ W PODGÓRZU 2. VII 1908 / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Franciszka Karpińskiego
Zdjęcie nr 1: Wmurowana w ścianę kościoła tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta z okrągłymi główkami śrub w narożach. Na środku tablicy widnieje złocona inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / KS(IĄDZ) KANONIK / EDMUND BRZOSTEK / PROBOSZCZ W ŚWIĄTNIKACH GÓRNYCH / OD 1936 R(OKU) DO 1973 R(OKU) / ZA JEGO POSŁUGĘ KAPŁAŃSKĄ / WDZIĘCZNI PARAFIANIE”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Edmunda Brzostka
Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta wmurowana w ścianę kościoła. Na środku umieszczono złoconą inskrypcję „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / JÓZEFOWI MICHALCOWI / *1817 +1875 / Fundatorowi ogniotrwałego dachu / na tutejszym kościele / Błogosławieni umarli Którzy w Panu / umierają abowiem uczynki ich za nimi idą „Obj(awienie) ś[więtego] Jana XIV 13”. Treść ujęto bordiurą z faliście wijącej się wici roślinnej.
płyta nagrobna
Epitafium Józefa Michalca

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta w profilowanym obramieniu z uszakami, wypełnionym ornamentem roślinnym. W zwieńczeniu, pośrodku medalion ze zdjęciem zmarłego. W polu kuta inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Ks(iądz) WINCENTY HABDANK TWORZYAŃSKI / PROBOSZCZ IGOŁOMSKI / +21/9. 1903. W 66. R(OKU) ŻYCIA A 41. KAPŁAŃSTWA / Kamień ten kładą wdzięczne / siostry”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Wincentego Tworzyańskiego
Zdjęcie nr 1: Ambona wolnostojąca, dostępna schodkami od strony prezbiterium, z pulpitem do czytania. Kosz sześcioboczny ustawiony na postumencie o przekroju wieloliścia utworzonym z wiązki kolumienek o złoconych bazach i trzonach zdobionych rytym ornamentem roślinnym, osadzonym na niskim, sześciobocznym cokole. U podstawy kosza ostrołukowy fryz arkadkowy. Ścianki kosza podzielone na trzy części dekoracją pseudomaswerkową w formie arkadek. W środkowej arkadce każdego z pól płaskorzeźbione, polichromowane i złocone przedstawienie ewangelistów: św. Jana, św. Mateusza, św. Marka i św. Łukasza. Powyżej fryz ze stylizowanych lilii heraldycznych. Schody jednobiegowe, z balustradą utworzoną z rzędu wąskich kolumienek, ustawionych na niskich cokołach i bazach, o złoconych trzonach i półkolistych kapitelach. Każdy z ewangelistów ukazany całopostaciowo, frontalnie, z księgą w lewej ręce i piórem w prawej. U stóp ewangelistów przedstawiono odpowiadające im atrybuty: św. Marka – lew, św. Jana – orzeł, św. Mateusza – człowiek, św. Łukasza - wół. Ewangeliści, oprócz św. Jana mają rysy twarzy dojrzałych mężczyzn, z brodami, św. Jan bez brody z długimi i jasnymi włosami, opadającymi na plecy. Ubrani są w długie złocone suknie i złocone płaszcze. Struktura malowana na ciemny brąz, płyciny na kolor niebieski, zielony i czerwony, partie ornamentu złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Figura umieszczona w mensie ołtarza bocznego, w niszy w formie leżącego prostokąta zamkniętego obniżonym łukiem koszowym, od przodu ujętej w profilowaną ramę. Chrystus leżący na plecach, ułożony na białych tkaninach, widoczny z prawego profilu. Głowa Jezusa lekko opada na prawe ramię; twarz pociągła, oczy zamknięte, nos prosty, lekko uchylone, wąskie usta. Twarz okolona zarostem, włosy długie, spod których widoczne strugi krwi. Prawa ręka ułożona wzdłuż ciała, lewa złożona na pasie. Lewa noga lekko ugięta, prawa wyprostowana. Nogi przykryte białym materiałem ze złotą lamówką, tors nagi. Widoczne ślady męki, polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna. Za Chrystusem płaskorzeźbione tło z bujną roślinnością i skałami.
rzeźba
Chrystus w grobie
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na niskim cokole, w delikatnym kontrapoście. Matka Boska trzyma na lewym ręku Dzieciątko Jezus, w prawej różaniec, a głowę delikatnie przechyla na lewą stronę. Ma owalną twarz, przymknięte oczy ze wzrokiem skierowanym w dół, długi i prosty nos oraz zarumienione policzki. Długie, brązowe włosy opadają grubymi lokami na plecy i ramiona. Maria ubrana jest w długą, czerwoną suknię z długimi rękawami oraz błękitny płaszcz z zieloną podszewką, spięty na piersiach złotą broszą, na głowie ma biały welon i koronę w typie otwartym. Szaty, a zwłaszcza płaszcz obwiedzione są złoconą lamówką i dekorowane ornamentalnym pasem. Dzieciątko ukazane jest w pozycji siedzącej, zwrócone trzy czwarte w prawo, w dłoniach trzyma wianek z czerwonych róż. Ma idealizowane rysy twarzy oraz krótkie, jasne i kędzierzawe włosy. Ubrane jest w długą, białą sukienkę z długimi rękawami. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba
Matka Boska z Dzieciątkiem
Zdjęcie nr 1: Nagrobek wolnostojący w kształcie krzyża ustawionego na dwustrefowym, wysokim cokole ze zwieńczeniem zamkniętym łukiem nadwieszonym, w którego podłuczu znajduje się płaskorzeźbiony profil zmarłego. Na przecięciu ramion krzyża ustawionego na profilowanym cokole widnieje chrystogram. Na czołowym boku cokołu wyryto napis „A. † Ω. / X(IĄDZ) WINCENTY SMOCZYŃSKI S(WIĘTEJ) T(EOLOGII) D(OKTOR) / PROBOSZCZ PARAFII TENCZYŃSKIEJ A NASTĘPNIE / PREPOZYT KOLLEGIATY ŚW(IĘTEGO) FLORYANA W KRAKOWIE, / TAJNY PODKOMORZY PAPIESKI, KANONIK H(ONOROWY) KALISKI / CZŁONEK AKADEMII RZYMSKIEJ „DEGLI ARCADI” / UR(ODZONY) 7. LISTOPADA 1842. ZM(ARŁY) 10. SIERPNIA 1903. W KRAKOWIE. / SZEDŁ PO CIERNISTEJ DRODZE NIOSĄC KRZYŻ / ZA CHRYSTUSEM PANEM. NIECHŻE GO PAN NAJWYŻSZY POLICZY / DO LICZBY BŁOGOSŁAWIONYCH. / ZACNEMU I UKOCHANEMU KAPŁANOWI, PASTERZOWI I BRATU / POMNIK TEN POSTAWIŁ X(IĄDZ) KANONIK IGNACY MECH KAPŁAN Z DYECEZYI LUBELSKIEJ / PRZYJACIEL I TOWARZYSZ CHWIL POWOŁANIA DUCHOWNEGO Z AKADEMII DUCH(OWNEJ) WARSZAWSKIEJ / WRAZ Z SIOSTRAMI ZMARŁEGO. / R(EQUIESCAT) I(N) P(ACE)”.
nagrobek
Nagrobek księdza Wincentego Smoczyńskiego
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na niskim prostopadłościennym cokole. Chrystus ukazany w całej postaci, stojący w delikatnym kontrapoście, prawą ręką czyni gest błogosławieństwa, lewą wskazuje na gorejące na piersi serce. Głowa delikatnie skłoniona w dół, twarz podłużna z długim i wąskim nosem, okolona krótką brodą, rozdzieloną na dwa pukle. Włosy długie, ciemnobrązowe, z przedziałkiem pośrodku, opadające na plecy bujnymi falami. Chrystus ubrany jest w długą białą suknię, obszytą na brzegach złotą lamówką, przewiązaną w talii złotym paskiem oraz czerwony płaszcz o oliwkowozielonej podszewce, bogato zdobiony stylizowanymi kwiatami, założony na lewy bark, drugi koniec płaszcza przytrzymuje lewą ręką, na stopach sandały. Płaszcz dodatkowo dekorowany jest na brzegu ozdobną lamówką złożoną z rzędu wielopłatkowych kwiatków. Na dłoniach Chrystus ma widoczne ślady męki, a na piersi gorejące serce, oplecione koroną cierniową, z zatkniętym u góry krzyżykiem, ukazane na tle promienistej glorii. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, nad głową Chrystusa okrągły nimb, z wyciętym ażurowo w polu krzyżem.
rzeźba
Najświętsze Serce Jezusa

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Agata Felczyńska, "Nagrobek Tekli, Stanisława i Stefana Dziewońskich ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/nagrobek-tekli-stanislawa-i-stefana-dziewonskich

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności