Rzeźba została wykonana do ołtarza bocznego, który zamówił i ufundował ksiądz Michał Bochenek, proboszcz parafii w Krzeszowie w latach 1900-1945, tuż po wybudowaniu nowego kościoła w 1903 roku. Wydarzenie to fundator odnotował w kronice parafialnej: „Ja na swój rachunek zamówiłem trzy ołtarze w Tyrolu u Stuflessera (St. Urlich-Gröden)”.
Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na niskim prostopadłościennym cokole. Chrystus ukazany w całej postaci, stojący w delikatnym kontrapoście, prawą ręką czyni gest błogosławieństwa, lewą wskazuje na gorejące na piersi serce. Głowa delikatnie skłoniona w dół, twarz podłużna z długim i wąskim nosem, okolona krótką brodą, rozdzieloną na dwa pukle. Włosy długie, ciemnobrązowe, z przedziałkiem pośrodku, opadające na plecy bujnymi falami. Chrystus ubrany jest w długą białą suknię, obszytą na brzegach złotą lamówką, przewiązaną w talii złotym paskiem oraz czerwony płaszcz o oliwkowozielonej podszewce, bogato zdobiony stylizowanymi kwiatami, założony na lewy bark, drugi koniec płaszcza przytrzymuje lewą ręką, na stopach sandały. Płaszcz dodatkowo dekorowany jest na brzegu ozdobną lamówką złożoną z rzędu wielopłatkowych kwiatków. Na dłoniach Chrystus ma widoczne ślady męki, a na piersi gorejące serce, oplecione koroną cierniową, z zatkniętym u góry krzyżykiem, ukazane na tle promienistej glorii. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, nad głową Chrystusa okrągły nimb, z wyciętym ażurowo w polu krzyżem.
Rzeźba Najświętsze Serce Pana Jezusa w kościele w Krzeszowie powstała około 1903 roku w pracowni tyrolskiego rzeźbiarza Ferdinanda Stuflessera. Fundatorem dzieła był wieloletni proboszcz parafii w Krzeszowie ksiądz Michał Bochenek. W kościele oprócz ołtarza bocznego z wystrojem rzeźbiarskim znajdują się inne dzieła Stuflessera, tj. ołtarz główny i drugi ołtarz boczny oraz płaskorzeźbione stacje drogi krzyżowej. Stuflesser prowadził jeden z wiodących warsztatów w Gröden, który założył w 1875 roku, prawdopodobnie po swoim powrocie z Monachium, gdzie studiował pod kierunkiem Josefa Knabla. Ferdinand Stuflesser nie aspirował do projektowania i wykonywania indywidualnych dzieł artystycznych, lecz próbował przekazać ekspresję i ducha religijnego pod wpływem stylu nazarejskiego. Precyzja detalu była o wiele ważniejsza niż swoboda tworzenia, a użycie w tym celu pomocy technicznych było zrozumiałe i uzasadnione. Do malowania ornamentów używał szablonów. Polichromia szat jest adekwatna do ikonografii świętych, dodatkowo zawsze na brzegach obwiedziona złotymi krawędziami. Ulubioną techniką stosowaną w jego pracowni był tzw. Bologneser Grund (efekt porcelany), też „miërmul”, do którego wykorzystywano proszek gipsowy otrzymany ze specjalnego kamienia alpejskiego. Ikonografia Najświętszego Serca Pana Jezusa rozwinęła się w czwartej ćwierci XVIII wieku, a w sztuce dewocyjnej w XIX i na początku XX wieku. Na teologiczne ujęcie i liturgiczny kształt nabożeństwa do Serca Pana Jezusa miały wpływ objawienia siostry Marii Alacoque ze Zgromadzenia Sióstr Wizytek. Porządek nabożeństwa zatwierdził papież Klemens XIII w 1765 roku. Wkrótce Pompeo Batoni, włoski malarz epoki baroku, namalował obraz „Najświętsze Serce Jezusa” dla kościoła Il Gesù w Rzymie. Wizerunek ukazuje Jezusa w półpostaci, trzymającego w lewej ręce serce na dłoni, a prawą na nie wskazującego. Obraz stał się najczęściej reprodukowanym wzorem ujęcia tego tematu w sztuce. Na rozpowszechnienie wizerunku, zwłaszcza w sztuce dewocyjnej, miało wpływ wykorzystanie kompozycji jako ilustracji w wydanym w 1768 roku w Rzymie druku „Raccolta di ragionamenti in lode del Santissimo Cuor di Gesù” (rycina Giovaniego Antonia Faldoniego). Drugi obraz Batoniego o zbliżonej ikonografii, w którym Serce Jezusa goreje na tle jego piersi, a Jezus jedną ręką błogosławi, a drugą wskazuje na serce został w 1891 roku uznany za jedyne dopuszczalne przedstawienie tego tematu. W rzeźbie dziewiętnasto- i dwudziestowiecznej prym wiodły dwa warianty przedstawienia: rozwinięty do pełnej postaci wizerunek Najświętszego Serca Jezusa według Batoniego oraz Venite ad me (Mt 11, 28), w którym Jezus ukazany jest w postawie stojącej, z szeroko rozłożonymi na boki rękami. Rzeźba z kościoła w Krzeszowie bezpośrednio nawiązuje do tego pierwszego wariantu, wzorowanego na włoskim obrazie Batoniego.
Rzeźba Najświętsze Serce Pana Jezusa w kościele Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Krzeszowie powstała około 1903 roku w pracowni tyrolskiego rzeźbiarza Ferdinanda Stuflessera z przeznaczeniem do ołtarza bocznego. Fundatorem dzieła był wieloletni proboszcz parafii w Krzeszowie ksiądz Michał Bochenek. Ferdinand Stuflesser prowadził jeden z wiodących warsztatów w Gröden, który założył w 1875 roku. Rzeźba stanowi przykład najpopularniejszego wariantu ikonograficznego ukazania tego tematu w sztuce, wzorowanego na włoskim obrazie barokowego malarza Pompea Batoniego w kościele Il Gesù w Rzymie, a wykonanego w tyrolskiej pracowni na początku XX wieku.
Maria Działo, "Najświętsze Serce Jezusa", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/najswietsze-serce-jezusa-15