Południowy ołtarz boczny powstał przed 1748 rokiem i pierwotnie nosił wezwanie św. Antoniego, o czym wzmiankowano w aktach wizytacji z tego roku, w której znajduje się informacja, że był wówczas nowo wybudowany. Jego wykonanie przypisuje się warsztatowi Korneckich, tak jak pozostałych elementów wyposażenia architektoniczno-rzeźbiarskiego w kościele. Około połowy XIX wieku zmieniono jego wezwanie na Pana Jezusa Miłosiernego. W 1905 roku „ołtarz Pana Jezusa boczny odzłocono”. Był konserwowany razem z całym wyposażeniem w latach 1976-1979 oraz w 1998 roku.
Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna, na cokole, o wklęsłym licu. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą. Antepedium dekorowane płyciną z monogramem IHS ujętym w wieniec utworzony ze stylizowanych liści i kwiatów. Nastawa ujęta pilastrami podtrzymującymi belkowanie zwieńczone wydatnym gzymsem z odcinkami falistego przerwanego przyczółka z parą puttów. W polu środkowym obraz w kształcie stojącego prostokąta z obrazem Vir Dolorum, ujętym profilowaną ramą. Pilastry zdobione kratką regencyjną i rocaille'em, przed nimi figury św. Bonawentury i św. Franciszka stojące na konsolach. Na belkowaniu rocaille'owy kartusz z monogramem IHS. Zwieńczenie zbliżone do stojącego prostokąta, ujęte dwiema parami wolut dekorowanych rocaille'em, zakończone faliście wygiętym gzymsem oraz glorią promienistą z okiem Opatrzności pośród obłoków i główkami anielskimi. W polu obraz w kształcie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach przedstawiający św. Judę Tadeusza, powyżej nadlatujące putto z otwartą księgą z napisem: „CESSAT NECESSITAS”. Nastawa ujęta uszami z rocaille'u. Struktura polichromowana w kolorze jasnozielonym, pilastry, detale architektoniczne oraz ornamentyka pozłacane i posrebrzane.
Wyposażenie architektoniczno-rzeźbiarskie w kościele gdowskim zostało przypisane warsztatowi Piotra Korneckiego na podstawie analizy porównawczej z jego potwierdzonymi dziełami, gdyż w archiwach parafialnych nie zachowała się informacja o autorze ołtarzy. Realizacja ta była prawdopodobnie pierwszą w indywidualnej karierze Piotra Korneckiego, w wyniku której założył swój warsztat w Gdowie. Z czasem pracowali w nim również jego synowie, prowadząc w okresie drugiej połowy XVIII wieku niezwykle prężną, rodzinną działalność artystyczną.
Ołtarz reprezentuje typ aediculowy, a więc jednokondygnacyjnej struktury ujętej parą podpór dźwigających belkowanie, ze zwieńczeniem. Był to najbardziej popularny typ retabulum w XVIII wieku w Europie Środkowej, najczęściej stosowany dla ołtarzy bocznych, o skromniejszej od głównego architekturze. Pojawiał się on każdorazowo w realizacjach wyposażeń architektoniczno-rzeźbiarskich wykonywanych przez warsztat Korneckich, aczkolwiek o różnych wariantach podpór, albo skierowanych pod kątem do wewnątrz albo na zewnątrz względem lica ołtarza.
Ikonografia całego ołtarza skupiona była wokół postaci św. Antoniego Padewskiego, którego wezwanie pierwotnie nosił, dlatego w polu głównym musiał się dawniej znajdować jego wizerunek. Główne figury ołtarza oraz putto w zwieńczeniu trzymają otwarte księgi z fragmentami responsorium ku czci św. Antoniego „Si quaeris miracula” (z łac. „Jeśli szukasz cudów”). Święty Bonawentura trzyma księgę z tytułowym cytatem, gdyż jest autorem tej pieśni, druga postać to św. Franciszek, założyciel zakonu franciszkanów, którego twórczość studiował św. Antoni Padewski. Wszyscy trzej wspomniani święci byli franciszkanami. W zwieńczeniu znajduje się obraz św. Judy Tadeusza, który obok św. Antoniego jest patronem od trudnych spraw.
Ołtarz był konserwowany razem z całym wyposażeniem w latach 1976-1979 oraz w 1998 roku.
Południowy ołtarz boczny powstał przed 1748 rokiem i pierwotnie nosił wezwanie św. Antoniego, o czym wzmiankowano w aktach wizytacji z tego roku, w której znajduje się informacja, że był wówczas nowo wybudowany. Jego wykonanie przypisuje się warsztatowi Korneckich, tak jak pozostałych elementów wyposażenia architektoniczno-rzeźbiarskiego w kościele. Około połowy XIX wieku zmieniono wezwanie ołtarza na Pana Jezusa Miłosiernego. Reprezentuje on typ aediculowy, najbardziej popularny w XVIII wieku w Europie Środkowej. Ikonografia całego ołtarza była skupiona wokół postaci św. Antoniego Padewskiego, którego wezwanie pierwotnie nosił.
Paulina Kluz, "Ołtarz boczny ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-4