Rzeźby powstały w 1914 roku w warsztacie krakowskiego rzeźbiarza Stycznia. Aniołki wraz z całym ołtarzem głównym zostały odnowione w latach 1948-1949.
Dwie pełnoplastyczne figury siedzących na odcinkach przyczółka aniołów trzymających w ręku liście palmowe. Postacie półnagie, przepasane złoconą tkaniną. Na plecach duże, złocone, rozłożone skrzydła. Twarze pełne, włosy krótkie. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna. Szaty, skrzydła i liście złocone.
Rzeźby powstały w 1914 roku w warsztacie krakowskiego rzeźbiarza Stycznia. Ustawienie siedzących rzeźb aniołków na odcinkach przyczółka w zwieńczeniu ołtarzy jest typowe dla większości nastaw ołtarzowych od epoki nowożytnej po czasy współczesne. Ukazano je w postaci małego, nagiego chłopca. Swoją genezą przedstawienie sięga do kultury antycznej — wyobrażeń uskrzydlonego Erosa jako dziecka (tzw. amorek).
Dobry.
Aniołki wraz z całą strukturą ołtarza powstały w 1914 roku w warsztacie krakowskiego rzeźbiarza Franciszka Stycznia.
Maria Działo, "Dwa anioły w zwieńczeniu", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/dwa-anioly-w-zwienczeniu