Ambona
Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna złożona z kosza, zaplecka oraz baldachimu. Kosz siedmioboczny, o lekko wybrzuszonej dolnej części, zakończony od góry wydatnym gzymsem. W polach plakiety utworzone z liści, górą fryz z plakietami z rozwijających się liści akantu. Ambona zamknięta od dołu ostrosłupowo, z szyszką. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta ujętego uszakami utworzonymi z liści akantu, z drzwiami dekorowanymi płyciną zamkniętą od góry łukiem nadwieszonym. W płycinie wizerunek Chrystusa Dobrego Pasterza. Baldachim powtarza kształt kosza, składa się z fryzu i gzymsu. W podniebiu ma wizerunek gołębicy Ducha Świętego na tle glorii promienistej, a na trzech ściankach fryzu uskrzydlone główki anielskie, zaś w zwieńczeniu rzeźbę anioła grającego na trąbce i trzymającego hierogram „IHS” . Struktura malowana na zielono; detale i ornamenty złocone i srebrzone.

Ambona

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
tatrzański
Gmina
Bukowina Tatrzańska
Miejscowość
Jurgów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Białka Tatrzańska
Parafia
Św. Sebastiana
Tagi
ambona aniołek Chrystus Dobry Pasterz
Miejsce przechowywania
nawa główna
Identyfikator
DZIELO/14155
Kategoria
ambona
Ilość
1
Czas powstania
koniec XVIII lub początek XIX wieku
Technika i materiał
drewno, techniki stolarskie i rzeźbiarskie, polichromia, złocenie, srebrzenie
Wymiary podstawowe
wysokość – około 3 m
Autor noty katalogowej
Agata Felczyńska
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Dzieje zabytku nie są znane. W 1963 roku ambona była opisywana jako brązowa, w 2010 roku została odnowiona przez Danutę Prządę w pracowni Muzeum Archidiecezjalnego w Krakowie.

Opis

Ambona wisząca, przyścienna złożona z kosza, zaplecka oraz baldachimu. Kosz siedmioboczny, o lekko wybrzuszonej dolnej części, zakończony od góry wydatnym gzymsem. W polach plakiety utworzone z liści, górą fryz z plakietami z rozwijających się liści akantu. Ambona zamknięta od dołu ostrosłupowo, z szyszką. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta ujętego uszakami utworzonymi z liści akantu, z drzwiami dekorowanymi płyciną zamkniętą od góry łukiem nadwieszonym. W płycinie wizerunek Chrystusa Dobrego Pasterza. Baldachim powtarza kształt kosza, składa się z fryzu i gzymsu. W podniebiu ma wizerunek gołębicy Ducha Świętego na tle glorii promienistej, a na trzech ściankach fryzu uskrzydlone główki anielskie, zaś w zwieńczeniu rzeźbę anioła grającego na trąbce i trzymającego hierogram „IHS” . Struktura malowana na zielono; detale i ornamenty złocone i srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Ambona, dawniej miejsce czytania tekstów liturgicznych i głoszenia kazań, choć jest we współczesnej liturgii już praktycznie nieużywana, pozostaje częścią wystroju większości kościołów. Miejsce, w którym ją lokowano – przy pierwszym lub środkowym filarze nawy głównej, ustaliło się w późnym średniowieczu. Typ ambony zawieszonej na ścianie lub filarze, z wejściem po schodkach wykształcił się w XVI wieku.
Ambona jurgowskiego kościoła nawiązuje do form barokowych zwłaszcza rozszerzającym się koszem i wieńczącą ją figurą aniołka. Jej najważniejszym elementem jest wizerunek Chrystusa Dobrego Pasterza ukazanego w typowym ujęciu ikonograficznym jako młody mężczyzna z barankiem na ramionach.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Ambona w 2010 roku została odnowiona przez Danutę Prządę w pracowni Muzeum Archidiecezjalnego w Krakowie.

Streszczenie

Wykonana w końcu XVIII lub na początku XIX wieku ambona jurgowskiego kościoła nawiązuje do form barokowych. Jej najciekawszym elementem jest wieńczący baldachim aniołek grający na trąbce.

Bibliografia

"Słownik terminologiczny sztuk pięknych", Warszawa 2011
Cisowski Bartłomiej, Duda Marta, "Szlak architektury drewnianej. Małopolska", Kraków 2005
Skorupa Andrzej, "Zabytkowe kościoły polskiego Spisza", Kraków 2001
Janicka-Krzywda Urszula, "Zabytkowe kościoły Orawy, Spisza, Podhala, Gorców i Pienin", Kraków 1987
"„Prace Pienińskie”",

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Rzeźby ukrzyżowanego Jezusa, Matki Boskiej oraz św. Jana Ewangelisty tworzące grupę Ukrzyżowania. W centrum kompozycji krzyż o trójlistnym zakończeniu ramion, na nim figura Chrystusa w typie Christo morte, przybita do krzyża trzema gwoździami. Ciało w delikatnym zwisie o stosunkowo szeroko rozłożonych ramionach, esowato wygięte, kolana zgięte, stopy w układzie prawa na lewą, głowa opada na prawy bark. Jezus ma szczupłą twarz, okoloną krótkim zarostem oraz długimi, silnie skręconymi włosami opadającymi na plecy i prawe ramię; na głowie gruba, zielona korona cierniowa. Ciało silnie wychudzone o wyraźnie podkreślonej muskulaturze oraz zapadniętej klatce piersiowej z zaznaczoną linią żeber oraz mostka. Przez biodra przewiązane krótkim, złotym perizonium zawiązanym w partii podbrzusza, z fragmentami tkaniny rozwianymi na boki, draperia silnie łamana. Po lewej stronie krzyża figura Matki Boskiej, zwrócona w stronę Ukrzyżowanego. Maria stoi w kontrapoście, ma esowato wygięto sylwetkę i głowę uniesioną do góry. Jej lewa ręka spoczywa na piersi, prawą wyciąga przed siebie. Ma pełną twarz, o wystającym podbródku. Ubrana jest w czerwoną suknię o wywiniętych mankietach oraz okalający jej ciało niebieski płaszcz; na głowie ma biały welon. Po prawej stronie figura św. Jana ukazanego w skręcie, z rękami złożonymi po lewej stronie ciała i z głową skierowaną w prawo. Święty stoi w kontrapoście, z prawym biodrem mocno wypchniętym do boku. Ma prostokątną twarz z półprzymkniętymi, migdałowatymi oczami, dużym nosem i mocno zarysowanymi ustami, wzrok kieruje w dół. Na plecy i ramiona opadają mu silnie skręcone, długie włosy. Jest ubrany w laserowaną zieloną suknię z żółtym podbiciem, silnie przylegającą do ciała i marszczoną oraz czerwony płaszcz przerzucony przez lewe ramię, opadający na lewy bok i plecy. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała.
rzeźba
Grupa Ukrzyżowania
Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany, orientowany, o konstrukcji zrębowej, obity gontami. Budowla jednonawowa, z węższym prezbiterium zamkniętym prosto, z zakrystią i kaplicą od strony północnej i kruchtą od południa. Nawa prostokątna, bardzo wydłużona, prezbiterium krótkie, zamknięte prosto. Wszystkie ściany i strony pokrywa polichromia o motywach ornamentalnych i roślinnych otaczających sceny figuralne. Nawa przekryta stropem z zaskrzynieniami, co oznacza, że część konstrukcji dachu, która znajduje się już w przestrzeni nawy została zakryta stropem o skośnym przebiegu, a prezbiterium pozornym stropem kolebkowym. Po prawej stronie dwa duże okna w nawie i jedno w prezbiterium, trzy kolejne w kaplicy. Wejście główne od zachodu, kolejne przez południową kruchtę i do kaplicy, w ścianie zakrystii barokowy portal kamienny z ornamentem roślinnym. Ściany zewnętrzne gładkie, posadowione na niewysokim podmurowaniu zakrytym gontowym fartuchem. Dachy gontowe o konstrukcji więźbowo-zaskrzyniowej. Na kalenicy wieżyczka na sygnaturkę z baniastym hełmem krytym blachą.
kościół
Kościół parafialny św. Sebastiana
Zdjęcie nr 1: Feretron ustawiony na prostopadłościennej podstawie zdobionej po bokach płycinami. Na środku figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem w typie Niepokalanego Poczęcia. Maria ujęta w delikatnym skręcie w lewo, obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko. Spogląda w dół, ma małą głowę osadzoną na szerokiej szyi, małe oczy i wąski nos; długie włosy spływają jej na plecy aż poniżej pasa. Jest ubrana w srebrną suknię lamowaną pod szyją złotem oraz złoty płaszcz owinięty wokół bioder. Stoi na kuli ziemskiej i półksiężycu, depcząc zielonego węża. Dzieciątko spogląda przed siebie, prawą rękę ma zwiniętą w pięść, w lewej trzyma różaniec; biodra opasane złotą szarfą. Ma małą, okrągłą głowę, okoloną ciemnobrązowymi, kręconymi włosami. Przedstawienie jest otoczone przez cztery pnące się ku górze wici utworzone z liści akantu, złączone ponad głowami postaci czterema pasami wici roślinnej tworzącymi rodzaj baldachimu. Podstawa marmoryzowana na kolor jasnoszary i granatowy, wić roślinna srebrzona i złocona, karnacja postaci jasna, włosy brązowe.
feretron
Matka Boska z Dzieciątkiem
Zdjęcie nr 1: Feretron utworzony z prezentowanej w obramieniu postaci Marii Niepokalanie Poczętej na prostopadłościennej podstawie z otworami na drążki. Na froncie podstawy napis „Marcin Miśkowic 1877 r(oku) / dał sprawić” . Maria została ukazana całopostaciowo, frontalnie. Spogląda nieznacznie w prawo, ma podłużną twarz z wąskim nosem, dużymi oczami i zaznaczonymi rumieńcami. Na lewej ręce trzyma Dzieciątko, prawą podtrzymuje jego stopę. Stoi na złotym półksiężycu opartym na srebrnych obłokach. Jest ubrana w ciemnobrązową suknię, na którą ma narzucony jasnobrązowy płaszcz oraz srebrny welon zakrywający głowę i opadający na ramiona; wokół głowy ma nimb z 12 gwiazdami. Dzieciątko siedzi, jest nagie, prawą ręką czyni gest błogosławieństwa, lewą dotyka dłoni Marii, patrzy w tym samym kierunku co Matka. Oboje mają na głowach otwarte korony. Figury otacza obramienie utworzone z symetrycznie ułożonych, jasnobrązowych liści akantu złączonych fragmentami roraille’a, palmety i posadowionych na wolutach zdobionych cekinami. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, podstawa granatowa.
feretron
Matka Boska Niepokalanie Poczęta
Zdjęcie nr 1: Feretron złożony z kompozycji rzeźbiarskiej ustawionej na prostopadłościennej podstawie z otworami na drążki. Na środku całopostaciowa figura Marii ustawionej frontalnie, ze złożonymi rękami. Maria patrzy przed siebie, ma małe, niebieskie oczy, szeroki nos i drobne usta. Ciemnobrązowe, kręcone włosy spływają jej na plecy. Jest ubrana w długą, złotą suknię przewiązaną w pasie i dekorowaną pasami srebrnej koronki na rękawach i powyżej dolnej krawędzi. Na głowie ma koronę zamkniętą zwieńczoną krzyżykiem na kuli. Maria stoi na niebieskiej półkuli, na tle glorii promienistej utworzonej z wiązek złotych, prostych promieni ułożonych naprzemiennie z pojedynczymi, srebrnymi, na końcach których umieszczono sześcioramienne gwiazdki. Postać jest flankowana przez dwie srebrne kolumny jońskie, na których ustawiono postumenty dla zwróconych do siebie aniołów trzymających nad głową Marii jej monogram w otoczeniu obłoków i glorii promienistej. Anioły kierują wzrok na Marię, stoją na srebrnych obłokach, mają złote skrzydła i złote szarfy owinięte wokół bioder. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, podstawa granatowa z czerwonym profilem.
feretron
Matka Boska Niepokalanie Poczęta
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, Madonna ukazana w całej postaci, zwrócona frontalnie, stojąca na chmurach, z księżycem pod prawą stopą, dłońmi złożonymi do modlitwy i głową lekko uniesioną do góry. Ma wydłużoną twarz o pełnych policzkach, oczy niewielkie, zwrócone ku górze, prosty nos, usta małe i pełne. Długie, gęste, falowane włosy opadają jej na plecy. Na głowie korona otwarta, wokół niej nimb złożony z 12 gwiazd. Jest ubrana w długą suknię spodnią o wąskich rękawach i krótszą wierzchnią o szerokich rękawach, obficie drapowaną w drobne fałdy, brzegi stroju rozwiane. Na piersi ma zawieszony różaniec, którego koniec sięga wysokości kolan. Postać okrywa płaszcz zapięty pod szyją i opadający na ramiona i plecy, z odwiniętym brzegiem. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty i atrybuty złocone i srebrzone.
rzeźba
Matka Boska Różańcowa

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem w postaci jednobiegowych schodów z pełną balustradą, dostawionych od północy. Kosz na planie ośmioboku, ustawiony na niskim, profilowanym cokole, z podwieszeniem w formie zbliżonej do spłaszczonego stożka, o wklęsło-wypukłych ściankach, zakończonego szyszką. Ścianki ambony wydzielone zwielokrotnionymi pilastrami toskańskimi, z płycinami w partii trzonów, podtrzymującymi przełamujący się nad nimi gzyms tworzący parapet. W polach płyciny w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z figurami czterech ewangelistów ustawionych na wspornikach w postaci uskrzydlonych główek anielskich. Baldachim na planie ośmioboku, w formie zbliżonej do spłaszczonego stożka, o wklęsło-wypukłych ściankach, o krawędzi obwiedzionej lambrekinem, zakończonego postumentem z figurą Chrystusa w typie Salvator Mundi. Na podniebieniu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w odcieniach beżu, z bladoróżowymi detalami i złoconymi profilami. Figury ewangelistów i Chrystusa ścięte z tyłu, ukazane frontalnie, w kontrapostach. Twarze mają pociągłe, o migdałowatych oczach, garbatych nosach i pełnych ustach, okolone są gęstymi, krótkimi brodami i falowanymi włosami opadającymi na ramiona. Postacie ubrane są w złocone tuniki przepasane w talii oraz płaszcze. Ewangeliści trzymają w rękach pióra i otwarte księgi, przy nogach znajdują się ich atrybuty. Chrystus w lewej ręce trzyma jabłko królewskie, prawą błogosławi.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Wisząca, przyścienna ambona składa się z kosza, zaplecka i baldachimu. Dojście do kosza prowadzi przez dwuskrzydłowe drzwi usytuowane w zaplecku. Kształt kosza oparto na planie siedmiu boków z dziesięcioboku, ustawionych na wałku, z podwieszeniem w formie zbliżonej do stożka, zakończonego szyszką oraz dekorowanym rozetami i uskrzydlonymi główkami anielskimi. Ścianki kosza artykułowano prostokątnymi, obramienionymi płycinami z pięcioma płaskorzeźbionymi przedstawieniam czterech ewangelistów i siewcy. Każdego ewangelistę identyfikuje jego atrybut. Siewca, umieszczony na trzeciej płycinie, został ukazany jako młody mężczyzna, który idąc przez zaorane pole rzuca w nie ziarno. U jego stóp widać pług oraz worek ze zbożem na zasiew. Parapet kosza uzyskał formę gzymsu. Zaplecek został ujęty profilowaną ramą. W jego pole wpisano prostokątne, dwuskrzydłowe drzwi w profilowanym obramieniu. Baldachim uzyskał rzut analogiczny do kosza ambony. Płaskie podniebie z wyobrażeniem gołębicy Ducha Świętego na tle złocistych promieni ujmuje profilowany, łamany gzyms, ponad którym poprowadzono kopulasty dach. Na jego szczycie ustawiono rzeźbę Mojżesza trzymającego tablice Dekalogu. Struktura ambony została polichromowana w kolorze beżowym, z białymi i czerwonymi profilami, oraz pozłacanymi detalami, profilami i ornamentyką. Płaskorzeźby na koszu oraz figura Mojżesza otrzymały naturalistyczną polichromię.
ambona

ambona

Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna, umieszczona na ścianie łuku tęczowego, z parapetem dziś nieistniejących schodów od strony prezbiterium i usytuowanej przy nim kaplicy. Kosz ambony założony na rzucie trójliścia z trójkątnymi występami, wsparty na puklowanej konsoli z podwieszoną szyszką. Dolna część ambony wybrzuszona, pokryta rozłożystymi liśćmi akantu, kosz prosty na rzucie odcinków koła z prostokątnymi płycinami wypełnionymi liśćmi akantu, zakończony profilowanym gzymsem. Zaplecek z profilowaną płyciną zakończoną łukiem półkolistym nadwieszonym. Nad koszem baldachim powielający rzut kosza, zwieńczony silnie wystającym gzymsem, z podwieszoną w podniebieniu gołębicą Ducha Świętego na tle glorii promienistej. Nad baldachimem kabłąki w formie spływów wolutowych opatrzonych liśćmi akantu, podtrzymujące koronę zamkniętą z kulą i krzyżem. Parapet schodów z dekoracją w postaci trzech płycin w kształcie równoległoboku obwiedzionych profilowanymi ramami. Płycina w polu łączącym parapet schodów z podestem przed amboną w formie stojącego prostokąta z uszakami, ujętego motywami roślinnymi. Ambona w kolorze czarnym, z zielonymi i czerwonymi imitacjami marmoryzacji, ze złoconymi ornamentami.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od zakrystii. Podwieszenie w formie odwróconego ostrosłupa o ściętym wierzchołku, na krawędziach flankowane pilastrami zakończonymi u góry wolutowo, a na ściankach zdobione płycinami. Kosz na planie kwadratu umieszczony na wybrzuszonej podstawie, dekorowanej rocaille'owymi kartuszami, o ściętych górnych narożach; ścianki wklęsłe, zwężające się ku górze, ujęte w narożach pilastrami z trzonami dekorowanymi rocaille'em i zwisami z różanych gałązek. Podpory dźwigają gzyms wyłamany na ich osi, tworzący parapet. W polu ścianek płyciny z rocaille'ami w narożach z malowanymi olejem na desce obrazami przedstawiającymi ewangelistów. Od strony lewej: św. Mateusz z aniołem, pośrodku św. Marek z lwem i św. Łukasz z wołem, a po prawej św. Jan z orłem. Ewangeliści ukazani w pozycji siedzącej z księgami w dłoniach, ubrani w różnokolorowe, powłóczyste szaty na złotym tle. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta, ujęty pilastrami dekorowanymi rocaille'ami. W polu płycina w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem nadwieszonym z płaskorzeźbionymi tablicami dekalogu, ujętymi od dołu skrzyżowanymi gałązkami oliwnymi, związanymi wstęgą. Belkowanie nad zapleckiem o wypukłej linii, z przerwanym pośrodku gzymsem, od góry wypełnionym rocaille'em, od dołu ozdobionym podwieszonym lambrekinem z chwostami. Zwieńczenie ma formę zbliżoną do trapezu, ujęte jest wolutami spływającymi na belkowanie, na których ustawione są rokokowe wazony. W polu zwieńczenia znajduje się medalion z glorią pośród obłoków, a powyżej gołębica Ducha Świętego. Zwieńczenie flankują umocowane na ścianie, uskrzydlone główki aniołków dobrej i złej rady: po lewej o jasnej karnacji, a po prawej o czarnej karnacji. Szczyt zwieńczenia ma formę gzymsu z podwieszonym lambrekinem. Całość wieńczy zawieszona na ścianie promienista gloria z wieńcem utworzonym z obłoków. Struktura polichromowana jest w kolorze czerwonym, z czarnymi profilami oraz złoconą i srebrzoną ornamentyką.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z jednobiegowymi schodami dostępnymi od prawej strony. Kosz na planie kwadratu o ściętych narożach i wklęsło-wypukłym profilu. U spodu ośmioboczne podwieszenie zwężające się ku dołowi, ujęte parą spływów wolutowych utworzonych z liści akantu, u dołu zakończone szyszką. Cokół kosza zdobiony puklowaniem, dekorowany trzema kartuszami utworzonymi z karbowanej wstęgi, zwieńczonymi płaskimi, symetrycznymi palmetami, z główkami aniołków skierowanymi na wprost i umieszczonymi u dołu. Naroża kosza ozdobione spływami wolutowymi o karbowanych trzonach, ozdobionych kampanulami, podtrzymującymi belkowanie, stanowiące parapet z silnie wysuniętym gzymsem. Na fryzie parapetu uskrzydlone główki anielskie. Ściany dekorowane są płycinami w formie stojących prostokątów, naprzemiennie wybrzuszonych lub wklęsłych z przedstawieniami czterech ewangelistów, ujętymi w złocone ramy. Od lewej: św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz i św. Jan. Święty Mateusz siedzi zwrócony trzy czwarte w lewo i pisze piórem w księdze. Obok stoi uskrzydlony człowiek, który obejmuje go za szyję, ubrany w niebieską suknię odsłaniającą klatkę piersiową i złoty płaszcz z końcem rozwianym ku górze. Święty ma rysy twarzy starszego człowieka z długą i siwą brodą oraz siwymi włosami. Ubrany jest w obszerny czerwony płaszcz i sandały. Scena ukazana jest we wnętrzu architektonicznym. Święty Marek również został ukazany w swojej pracowni. Siedzi, zwrócony trzy czwarte w lewo przy stoliku i pisząc w księdze, odwraca się w prawo, gdzie spoczywa lew – jego atrybut. Ma siwą brodę. Ubrany jest w niebieską suknię, zapinaną z przodu na guziki oraz czerwony płaszcz przewieszony przez prawe ramię. Stolik zasłany jest jasnozielonym obrusem, na którym leży otwarta księga i czerwony kałamarz. Na ścianie, ponad stolikiem wisi półka z książkami. Po lewej stronie obrazu widać otwartą przestrzeń z widokiem na góry, w pozostałej brązowe ściany pokoju, w którym znajduje się święty. Na kolejnym obrazie św. Łukasz siedzi zwrócony trzy czwarte w prawo, przy stoliku z pulpitem i o wolutowych nóżkach. W prawej dłoni trzyma pióro, którym pisze na karcie papieru. Ubrany jest z jasnobrązową suknię, niebieski płaszcz owijający nogi i niebieskie sandały; na głowie ma założoną czapkę. Po prawej stronie obrazu stoi jego atrybut – wół. Całość ukazana jest we wnętrzu architektonicznym z półkolistą arkadą po prawej stronie. Święty Jan został ukazany na tle krajobrazu, zwrócony jest trzy czwarte w prawo, pisze na karcie papieru. Ubrany jest w jasnozieloną suknię i czerwony płaszcz. Ma długie włosy, spływające na plecy, został ukazany bez zarostu. Po prawej stronie wysokie drzewo, w oddali pejzaż górski. Wszyscy ewangeliści mają okrągłe nimby z wpisaną w polu gwiazdą. Zaplecek w formie stojącego prostopadłościanu z niepełnym belkowaniem, wspartym na podwieszonych impostach, podtrzymującym odwrócony, przerywany przyczółek. Na ściance frontowej płycina w kształcie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z obrazem Dobrego Pasterza w polu. Po bokach flankowana dwiema wąskimi płycinami, zdobionymi zwisem z kampanul. Na ściankach bocznych analogiczne płyciny z kampanulami. Chrystus ukazany frontalnie z barankiem na barkach, którego przytrzymuje rękami za nóżki. Zbawiciel ma owalną twarz z krótkim zarostem i jasnobrązowymi włosami, spływającymi na lewe ramię. Ubrany jest w biało-niebieską suknię oraz czerwony płaszcz. W oddali pejzaż z miastem po lewej, u góry szaro-złote niebo. Po lewej u dołu sygnatura „A D L”. Całość zwieńczona promienistą glorią z gołębicą Ducha Świętego w otoku utworzonym z chmur i główek anielskich. Struktura marmoryzowana w kolorze niebieskim, a płyciny w kolorze jasnoróżowym; ornamentyka, gloria i profile złocone i srebrzone.
ambona

Ambona

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie ściętego sześcioboku ze ściankami wydzielonymi półfilarami o kapitelach korynckich. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta o narożach w formie uszaków, ujęte profilowanym obramieniem. Dół kosza obiega belkowanie z wybrzuszonym architrawem, szerokim fryzem i delikatnym gzymsem. Podwieszenie kosza zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie belkowania ze znacznie wysuniętym gzymsem. W dolnej części zaplecka znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Powyżej jest płycina w kształcie leżącego prostokąta z płaskorzeźbioną, złoconą parą tablic Mojżeszowych, ujętych srebrzonymi obłokami. Baldachim na rzucie sześcioboku tworzy sześć wklęsłych płycin, dołem obiega je belkowanie z wydatnym gzymsem. Powyżej gzymsu znajduje się niewysoki cokół wyłamujący się na narożach, na których ustawione są płonące wazony. Baldachim wieńczy krzyż. Płyciny kosza ambony zdobią motywy stylizowanej ornamentyki roślinnej, w podniebiu znajduje się sylwetka gołębicy Ducha Świętego ujętej promienistą glorią. Struktura ambony utrzymana jest w odcieniach brązu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona

Ambona

Jak cytować?

Agata Felczyńska, "Ambona", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/ambona-18

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności