Ambona a także z zespół ołtarzy bocznych powstały w latach około 1693-1705, w czasie gdy proboszczem parafii w Orawce był ksiądz Barny.
Ambona przyścienna, wisząca, ustawiona na północnym węgarze arkady tęczowej, dostępna przez schody od strony zakrystii. Kosz na planie sześcioboku z wysuniętą w stronę ołtarza częścią prowadzącą do drzwi. Ścianki wydzielone kolumnami o kapitelach korynckich, ustawionymi na postumentach, podtrzymującymi parapet z silnie wysuniętym gzymsem. Między kolumnami płytkie nisze zwieńczone konchami z figurami czterech ewangelistów i Chrystusa. Przyłucza, fryz i cokół dekorowany akantem. Kosz u spodu z podwieszoną szyszką. Wąski zaplecek ujęty pilastrami podtrzymującymi belkowanie. W polu obraz ze św. Janem Nepomucenem w profilowanej ramie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym. Przyłucza i fryz dekorowany akantem i rozetami. Baldachim na planie sześcioboku, przedzielony belką arkady tęczowej. Podstawę tworzy belkowanie z wydatnym gzymsem, wyłamane w narożach. Kopuła dekorowana spływami akantowymi oraz girlandami, zwieńczona sześciobocznym cokołem, na którym sześć zwężających się kabłąków utworzonych z ażurowego akantu. Pod baldachimem sześcioboczny kaseton z podwieszoną gołębicą Ducha Świętego. Ambona marmoryzowana w odcieniu ciemnoszarym, ornamentyka i detale architektoniczne złocone, srebrzone i czerwone.
Ambona stanowi jeden z głównych elementów wyposażenia każdego kościoła. Jej przeznaczenie wiązało się z odczytywaniem teksów liturgicznych oraz wygłaszaniem kazań. Podniebienie baldachimu zdobi płaskorzeźbiona gołębica Ducha Świętego, która symbolizuje natchnienie Duchem Świętym, tego który przemawia. Ambona prawdopodobnie powstała w tym samym warsztacie, co ołtarze boczne w tutejszym kościele. Niestety w dotychczasowych badaniach nad wyposażeniem kościoła w Orawce, wobec braku dokumentów archiwalnych dotyczących wykonawców, nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów nastaw ołtarzowych, ambony i ich rzeźbiarskiego wystroju.
Ścianki kosza zdobią płaskorzeźby czterech ewangelistów, którzy zostali ukazani w tradycyjnym ujęciu ikonograficznym, z księgą i piórem do pisania w ręku oraz w towarzystwie odpowiadających im atrybutów: lwa, anioła, woła i orła. Atrybuty ewangelistów (człowiek, lew, orzeł i wół) pojawiają się już w wizji Ezechiela (Ez 1, 1-14) i apokaliptycznym widzeniu św. Jana (Ap 4, 6-8). Symbole te znane były również w obrazie świata starożytnych Babilończyków, gdzie odnosiły się do zodiaku, pór roku i czterech stron świata. Każde z trzech zwierząt ucieleśnia szczególny typ siły fizycznej: lew – siła potężna, ognista, nieujarzmiona; orzeł – ostrość wzroku, wysokość i szybkość lotu; wół – odporność i wytrwałość. Z kolei człowiek oznacza istotę obdarzoną duszą, inteligencją i wolą. W wizji Ezechiela cechy te są poszerzone i opisują Boga: człowiek – poznanie i wolę Boga, wół – jego siłę, lew – potęgę, a orzeł – wszechwiedzę. Z odniesieniem czterech symboli do tajemnic Chrystusa i do Ewangelii po raz pierwszy można spotkać się u św. Hieronima. W Lidii odkryto blok marmuru z następującym tekstem, odnoszącym się do Chrystusa i odpowiadający czterem atrybutom ewangelistów: „Jak człowiek cierpiał, jak lew zwyciężał, jak orzeł wzleciał, jak wół został zabity na ofiarę”.
Dobry.
Ambona a także z zespół ołtarzy bocznych powstały w latach około 1693-1705, w czasie gdy proboszczem parafii w Orawce był ksiądz Barny. Ścianki kosza zdobią płaskorzeźby czterech ewangelistów, którzy zostali ukazani w tradycyjnym ujęciu ikonograficznym, z księgą i piórem do pisania w ręku oraz w towarzystwie odpowiadających im uskrzydlonych atrybutów: lwa, człowieka, woła i orła.
Maria Działo, "Ambona", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/ambona-60