Św. Wawrzyniec

Dzieje zabytku

Figura św. Wawrzyńca powstała razem z całym rokokowym wyposażeniem kościoła w 1779 roku. Została wykonana przez współpracujących ze sobą braci – Antoniego i Ignacego Korneckich.

Opis

Rzeźba drążona, ustawiona na niskiej podstawie. Święty zwrócony w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową skierowaną w lewo, w kontrapoście, o esowato wygiętej sylwetce. W lewej ręce trzyma księgę opartą na prawym udzie, w prawej, wyciągniętej w bok trzyma ruszt. Twarz ma szczupłą, kwadratową, z wyraźnie zarysowaną żuchwą, niewielkimi, migdałowatymi oczami, osadzonymi blisko siebie, małym nosem i wąskimi ustami. Włosy krótkie, silnie kręcone. Święty ubrany jest w albę przewiązaną w talii, dalmatykę dekorowaną płaskorzeźbionym wzorem roślinnym, na lewym przedramieniu ma manipularz. Figura niemal w całości złocona, jedynie alba i księga są srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Figura św. Wawrzyńca pod względem formalnym odpowiada rzeźbom tworzonym w warsztacie Korneckich. Czas jej powstania wskazuje jednak, że została wykonana po rozwiązaniu warsztatu w Gdowie (1776) przez pracujących w nim dawniej braci, Antoniego i Ignacego Korneckich, synów Piotra Korneckiego.
Święty Wawrzyniec był jednym z diakonów papieża Sykstusa II, dlatego w ikonografii przedstawiany jest w stroju odpowiadającym tej godności. Podczas prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Waleriana schwytano papieża i jego diakonów, w tym Wawrzyńca. Święty był poddany torturom przypalania na żelaznej kracie (ruszcie), dlatego stanowi ona jego atrybut.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Silne przetarcia w partii złoceń.

Streszczenie

Figura św. Wawrzyńca powstała razem z całym rokokowym wyposażeniem kościoła w 1779 roku. Została wykonana przez współpracujących ze sobą braci – Antoniego i Ignacego Korneckich. Święty Wawrzyniec był jednym z diakonów papieża Sykstusa II. Był poddany torturom przypalania na żelaznej kracie (ruszcie), dlatego stanowi ona jego atrybut.

Bibliografia