Figura Chrystusa Ukrzyżowanego powstała zapewne w pierwszej połowie XVII wieku.
Do prostego krzyża przybita trzema gwoźdźmi pełnoplastyczna figura Chrystusa umarłego. Ciało w lekkim zwisie, o szeroko rozłożonych ramionach, głowa opadająca na prawy bark, nogi delikatnie ugięte w kolanach, stopy w układzie prawa na lewą. Chrystus ma podłużną twarz, z zamkniętymi oczami, długim, spiczastym nosem i wąskimi ustami, okoloną krótką, kręconą brodą. Włosy długie, ciemnobrązowe, silnie skręcone w pukle, opadające na plecy i prawe ramię. Na głowie szeroka korona cierniowa. Ciało szczupłe, o wyraźnie podkreślonej talii i szerokich biodrach, z delikatnie zaznaczoną muskulaturą i żebrami. Perizonium krótkie, odsłaniające prawe udo, zawiązane na prawym biodrze z opadającym wzdłuż nogi zwisem tkaniny. Polichromia ciała naturalistyczna, z zaznaczonymi śladami męki. Na zakończeniu pionowej belki krzyża kartusz z napisem „INRI”.
Figura w pewien sposób nawiązuje jeszcze do późnogotyckich krucyfiksów, co widoczne jest w układzie ciała, sposobie jego rzeźbienia oraz w oddaniu rysów twarzy i włosów. Natomiast forma perizonium z odsłoniętym udem oraz delikatnie podkreśloną muskulaturą klatki piersiowej wskazuje na odejście od późnogotyckiej konwencji na rzecz swobodniejszego i mniej dramatycznego ujęcia.
Figura ukazuje Chrystusa w typie Cristo morte, a więc umarłego, po tym jak już skonał na krzyżu.
Ubytki warstwy polichromii, spękania na łączeniach elementów.
Figura Chrystusa Ukrzyżowanego powstała zapewne w pierwszej połowie XVII wieku. Ukazuje Chrystusa w typie Cristo morte, a więc umarłego, po tym jak już skonał na krzyżu.
Paulina Kluz, "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-97