Rzeźba umieszczona jest na ołtarzu głównym, który po raz pierwszy został odnotowany w księdze rachunkowej kościoła „Rationes Ecclesiae Felso Lapsensis”. W 1776 roku umieszczono w niej informację o Janie Joanellim z Tolvano – fundatorze, który sprawił zdobienie ołtarza oraz zatrudnił czterech malarzy pracujących w kościele przez następnych pięć tygodni. W latach 1777-1778, odnotowano zakup obrazów, a pod kolejną datą wydatków zapisanych w księdze rachunków świątyni odnotowano nazwisko twórcy rzeźb umieszczonych na ołtarzu – Johanna Feega. Jednakże analiza stylistyczna dzieł pozwala wyodrębnić dwóch twórców całego ołtarza: Johanna Feega oraz jego brata Franciszka. Franciszek wykonał rzeźby w dolnej partii ołtarza, natomiast Johann – rzeźby w górnej części wraz z rzeźbą św. Joachima.
Rzeźba św. Joachima ścięta z tyłu, drążona, ustawiona na przyczółku ołtarza. Święty zwrócony trzy czwarte w prawo, ukazany w pozycji siedzącej z lewą nogą ugiętą w kolanie i delikatnie uniesioną do góry, ręce szeroko rozłożone na boki, w prawej trzyma kij pasterski o zakończeniu w kształcie szufli. Twarz szeroka o wyraźnie zaznaczonych kościach policzkowych, dużych oczach i nosie, policzki i nos silnie zarumienione, twarz okolona krótką brodą. Włosy długie, ciemnobrązowe spływające na plecy i lewe ramię. Święty ubrany jest w długą suknię z długimi i wąskimi rękawami, zawiniętymi na mankietach, drapowaną w grube i ostro łamane fałdy z dekoltem w kształcie litery „V”. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała; szaty złocone, szufla złocona o srebrzonym drzewcu.
Autorem rzeźby jest Johann Feeg, twórca szeregu prac w kościołach polskiego Spisza, m.in. ołtarzy bocznych i ambon w Niedzicy, Zakliczynie oraz kompletu ołtarzy w Jurgowie. Rzeźby Feega charakteryzują się naturalnymi pozami, obfite fałdy szat modelowane są w postaci ostro załamujących się płaszczyzn, przypominających połamaną blachę, a twarze posiadają znamienny typ anatomiczny o specyficznych cechach, takich jak pulchne policzki, na wpół otwarte usta i duże nosy. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu. Twórczość kieżmarskich artystów, autorów omawianego dzieła, stanowiła kulminacyjne osiągnięcie tego stylu.
Fundatorem ołtarza głównego wraz z rzeźbami był Jan Joanelli z Tolvano. Należał on do kupieckiej rodziny z Lombardii, która w XIV wieku przeniosła się do Tyrolu, gdzie zajęła się górnictwem. Część tej rodziny osiedliła się w XVII wieku na Węgrzech dzierżawiąc przynoszące spore korzyści majątkowe kopalnie miedzi na Dolnym Śląsku. Jan – był ostatnim z rodu Joanellich.
Rzeźba przedstawia św. Joachima, który według tekstów apokryficznych wywodził się z zamożnej rodziny z Galilei, był mężem św. Anny i ojcem Najświętszej Marii Panny. Małżeństwo przez wiele lat nie mogło doczekać się potomstwa. Joachim po tym jak został wyrzucony ze świątyni przez kapłanów podczas składania ofiar, udał się w góry ze swoją trzodą. Dlatego w omawianej rzeźbie trzyma w dłoni szuflę pasterską. W ikonografii przedstawiany jest jako dojrzały mężczyzna lub starzec. Kij o charakterystycznym zakończeniu jest jednym z atrybutów św. Joachima obok pary gołębi, owieczki lub anioła (kij został ukazany m.in. na grafice Johanna Georga Bergmüllera z około 1730 roku).
Rzeźba św. Joachima umieszczona jest na przyczółku ołtarza głównego. Wykonał ją Johann Feeg, twórca szeregu prac w kościołach polskiego Spisza, m.in. ołtarzy bocznych i ambon w Niedzicy, Zakliczynie oraz kompletu ołtarzy w Jurgowie. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu. Fundatorem ołtarza głównego wraz z rzeźbami był Jan Joanelli z Tolvano.
Maria Działo, "Św. Joachim ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-joachim-17