Ołtarz powstał w latach 1850-1860. W 2013 roku zaznaczono, że wymaga prac konserwatorskich.
Ołtarz architektoniczny, przyścienny, trójosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Mensa ołtarzowa kamienna, sarkofagowa, przesłonięta drewnianym antepedium, w centrum którego umieszczono pastorał, krzyż, infułę i księgę w otoczeniu winnej latorośli. Antepedium otoczone ramą ze zdobionymi narożami. Na mensie ustawiono tabernakulum dwukondygnacyjne ze zwieńczeniem, flankowane kolumnami kompozytowymi z pierścieniami w połowie. W dolnej kondygnacji metalowy front z drzwiami o wykroju łuku, zdobionymi splotem kłosów zbóż i kiści winogron. W górnej kondygnacji srebrna płaskorzeźba pelikana karmiącego trzy pisklęta. Po bokach siedzą dwa aniołki. Tabernakulum flankowane stylizowanym przestrzennym ornamentem akantowym. Nastawa posadowiona na wysokim, dekorowanym płycinami, dwudzielnym cokole, którego boczne osie zostały ustawione skośnie w stosunku do głównej. W polu centralnym obraz ze sceną wskrzeszenie Piotrowina przez św. Stanisława w kształcie prostokąta zamkniętego od góry łukiem półkolistym, w złoconej, profilowanej ramie otoczonej srebrnymi orłami oraz stylizowaną wicią roślinną. Powyżej, w zwieńczeniu gloria promienista. W jej centrum Trójca Święta: tronujący wśród obłoków i aniołków Chrystus po lewej stronie i Bóg Ojciec po prawej; powyżej nich unosi się gołębica Ducha Świętego. Otaczająca scenę gloria promienista została skomponowana z wiązek krótszych i dłuższych promieni naprzemiennie srebrnych i złotych, rzadziej rozlokowanych w dolnej części. Boczne osie składają się z ustawionych uskokowo na tle pilastrów par kolumn kompozytowych podtrzymujących rozbudowane, wyłamane na ich osiach belkowanie. Cokoły kolumn są dekorowane płycinami wypełnionymi ornamentem, a między nimi na konsolach ustawiono figury świętych: Piotra po prawej stronie i Pawła po lewej. Na zewnętrznych częściach belkowania umieszczono woluty, na których posadowiono nagie, przewiązane jedynie złotymi szarfami aniołki wskazujące scenę w glorii. Na wewnętrznych częściach siedzi para większych, ubranych w złoto-czerwone suknie aniołów ukazanych w skręcie, spoglądających we wskazywanym kierunku.
Ołtarz polichromowany na kolor kremowy, płyciny na ciemnożółty i brązowy, profile również na biało i brązowo; ornamenty, profile, detale oraz kolumny złocone.
Ołtarz główny kościoła w Świątnikach Górnych wykazuje cechy bujnego baroku, tworząc konstrukcję o cechach neobarokowych. Struktura opiera się na wzorach wykształconych w sztuce nowożytnej. Nastawa jest posadowiona na wysokim cokole, z polem głównym flankowanym podporami, z obrazem w pierwszej kondygnacji oraz glorią promienistą w zwieńczeniu. Podpory ustawione są skośnie, nadając strukturze dynamiki, uzupełniają ją dekoracje inspirowane ornamentami opartymi na wici akantowej oraz popularnym w okresie rokoko rocaille’u. Dekoracja głowic kolumn i kapiteli złożona ze stylizowanych akantów jest ukłonem w stronę sztuki klasycyzującej. Wskazane powyżej cechy pozwalają wywnioskować, że ołtarz jest dziełem neobarokowym, łączącym w sobie w kreatywny sposób elementy różnych odcieni baroku. Stanowiący centralne przedstawienie wizerunek św. Stanisława wskrzeszającego Piotrowina odnosi się do głównego wezwania kościoła. Sposób stylizacji głowic kapiteli i kolumn dowodzi, że ołtarz główny oraz ołtarz św. Jadwigi powstały w tym samym warsztacie.
W 2013 roku zaznaczono, że wymaga prac konserwatorskich.
Ołtarz główny kościoła w Świątnikach Górnych powstał w latach 1850-1860 i wykazuje cechy stylowe neobaroku, łącząc w sobie elementy późnego i klasycyzującego nurtu stylu barokowego.
Agata Felczyńska, "Ołtarz główny św. Stanisława", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-glowny-sw-stanislawa