Grupa rzeźbiarska Chrystusa z aniołami na łuku tęczowym powstała około 1748 roku razem z całym z wyposażeniem architektoniczno-rzeźbiarskim kościoła i została wykonana najpewniej przez warsztat Korneckich. Pierwotnie krzyż był zawieszony na łuku tęczowym. W 1905 roku „krzyż na tęczy wraz z aniołkami odmalowano”. Najprawdopodobniej w latach siedemdziesiątych XX wieku podczas remontu wnętrza świątyni dobudowano belkę tęczową, na której osadzono krzyż, niewątpliwie odnowiono również wówczas grupę rzeźbiarską.
Belka tęczowa w formie łuku segmentowego nadwieszonego z krucyfiksem umieszczonym na środku, na profilowanym cokole. Do prostego krzyża przybita trzema gwoździami figura umarłego Chrystusa. Postać ukazana w lekkim zwisie, o szeroko rozłożonych ramionach, z głową opadającą na prawy bark, nogi lekko ugięte w kolanach. Twarz Chrystusa jest pociągła, szczupła, o głęboko osadzonych, zamkniętych oczach, długim, wąskim nosie i niewielkich ustach, okolona jest zarostem i długimi włosami w postaci wijących się pukli, opadających na plecy i ramiona. Na głowie korona cierniowa. Ciało o wyraźnie podkreślonej anatomii klatki piersiowej oraz muskulaturze ramion i nóg. Perizonium sięgające połowy ud, obficie fałdowane, zawiązane na lewym boku ze zwisem tkaniny. Ramiona poziomej belki krzyża podtrzymują małe, uskrzydlone aniołki, przepasane złotą tkaniną, zaś pionową, u spodu podtrzymuje nadlatujący anioł przedstawiony w pozycji półleżącej w silnie rozwianych i głęboko sfałdowanych szatach. Karnacja Chrystusa i aniołów malowana farbą olejną w kolorach naturalnych, perizonium białe, skrzydła i szaty aniołów pozłacane.
Krucyfiks pierwotnie nie był usytuowany na belce, a zawieszony ukośnie w dół na łuku tęczowym, natomiast figury anioła i puttów trzymały belki krzyża, jakby go unosząc, co miało sugerować, że przedstawiony jest w locie. Umieszczenie krucyfiksu na łuku tęczowym jest zgodne z tradycją kultywowaną od średniowiecza, choć nie przedstawia on historycznej sceny ukrzyżowania z Marią i św. Janem. Ikonografia tego przedstawienia nawiązująca do Ewangelii św. Mateusza (Mt 24, 27 i 30) może być rozpoznana jako Znak Syna Człowieczego, w którym Chrystus ma przyjść sądzić żywych i umarłych. Po raz pierwszy na terenie Małopolski krucyfiks ukazany w ten sposób pojawił się w kolegiacie św. Anny w Krakowie, której program ikonograficzny opracował ksiądz Sebastian Piskorski. Jego wykonawcą był Kazimierz Kaliski, zaś stiukowe anioły, które go podtrzymywały były dziełem Baltazara Fontany. Za krakowskim przykładem w wielu kościołach Małopolski na łuku tęczowym zamiast tradycyjnej grupy Ukrzyżowania zaczęły pojawiać się wizerunki Znaku Syna Człowieczego.
Figury aniołów oraz krucyfiks są spójne formalnie z pozostałymi elementami dekoracji rzeźbiarskiej kościoła oraz z repertuarem stosowanym przez warsztat Korneckich, dlatego można mu przypisać ich wykonanie. Po raz pierwszy warsztat zastosował to rozwiązanie właśnie w gdowskim kościele, niewątpliwie inspirując się dziełem krakowskim, powtarzając je później parokrotnie przy okazji zleceń na całościowe wyposażenia architektoniczno-rzeźbiarskie kościołów, np. w kościele św. Idziego w Zakliczynie.
Zabrudzenia, spękania i ubytki w strukturze polichromii. Grupa była odnawiana w 1905 roku oraz w latach siedemdziesiątych XX wieku podczas remontu wnętrza świątyni.
Grupa rzeźbiarska Chrystusa z aniołami na łuku tęczowym powstała około 1748 roku razem z całym z wyposażeniem architektoniczno-rzeźbiarskim kościoła, wykonana najpewniej przez warsztat Korneckich czynny w Gdowie. Krucyfiks pierwotnie nie był usytuowany na belce, a zawieszony ukośnie w dół na łuku tęczowym, natomiast figury anioła i puttów trzymały belki krzyża, jakby go unosząc. Ikonografia tego przedstawienia nawiązująca do Ewangelii św. Mateusza (Mt 24, 27 i 30) może być rozpoznana jako Znak Syna Człowieczego, w którym Chrystus ma przyjść sądzić żywych i umarłych.
Paulina Kluz, "Krucyfiks podtrzymywany przez anioły", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-podtrzymywany-przez-anioly