Ambona powstała prawdopodobnie w latach osiemdziesiątych XVIII wieku, ale po 1783 roku, gdyż w aktach wizytacji z tego roku w kościele znajdowała się jeszcze „Ambonka staroświecka mała”.
Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od strony prezbiterium w postaci jednobiegowych, zakręconych w górnej partii schodów z pełną balustradą dekorowaną płycinami w kształcie rombów oraz poręczą w formie profilowanego gzymsu. Kosz na planie kwadratu o ściętych narożach i wklęsłych bokach, ustawiony na ćwierćkolistym wałku dekorowanym liśćmi i muszlą; z podwieszeniem w formie ostrosłupa o ściętym wierzchołku i narożach ujętych czterema spływami wolutowymi dekorowanymi akantem i muszlą, zakończonym szyszką. Kosz ujęty w narożach spływami wolutowymi, zdobionymi akantem i kampanulami, podtrzymującymi niepełne belkowanie z silnie wysuniętym gzymsem stanowiącym parapet. W polach ścianek kartusze z podwieszonymi girlandami. W narożu pulpit w postaci postumentu z rzeźbioną księgą. Zaplecek w formie wydłużonego prostokąta flankowanego pilastrami dekorowanymi zwisami, zakończonymi konsolami dźwigającymi imposty z silnie wysuniętym gzymsem oraz fragmenty przerwanego, wolutowego, odwróconego przyczółka. W polu zawieszony obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Zaplecek ujęty spływami wolutowymi oraz uszami w postaci strzępionych liści palmowych. Całość zwieńczona glorią promienistą z tablicami Dekalogu w centrum, w otoczeniu obłoków. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze beżowym, ornamentyka i profile złocone, detale srebrzone.
Typ ambony bez baldachimu, zwieńczonej glorią promienistą, był stosunkowo rozpowszechniony w Małopolsce w drugiej połowie XVIII wieku. Po raz pierwszy takie rozwiązanie zastosował Antoni Frączkiewicz w 1727 roku w Tuchowie. Czerpał on inspiracje z postberninowskiej twórczości Baltazara Fontany, który konstruował ołtarze zwieńczone glorią. Ambony pozbawione baldachimu i zwieńczone glorią pojawiały się w twórczości różnych warsztatów rzeźbiarskich działających w Małopolsce, czego przykładem są ambony w kaplicy św. Jana w Kętach, kościele św. Floriana w Krakowie, kolegiacie św. Marcina w Opatowie i wiele innych. Ornamentyka dekorująca ambonę ma charakter eklektyczny, z wykorzystaniem motywów kampanuli, zwisów kwiatowych, muszli, liści palmowych i akantu.
Drobne przetarcia polichromii, lekkie zabrudzenia.
Ambona powstała prawdopodobnie w latach osiemdziesiątych XVIII wieku (po 1783 roku). Ambony pozbawione baldachimu i zwieńczone glorią pojawiały się w twórczości różnych warsztatów rzeźbiarskich działających w Małopolsce, czego przykładem są ambony w kaplicy św. Jana w Kętach, kościele św. Floriana w Krakowie, kolegiacie św. Marcina w Opatowie i wiele innych.
Paulina Kluz, "Ambona", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/ambona-69