Epitafium Jerzego Dubieckiego zostało wystawione w 1795 roku przez jego syna, Mateusza Władysława Dubieckiego.
Na wysokim cokole oraz na niskiej marmurowej podstawie ustawiony jest filar z czarnego marmuru ujęty na dwóch końcach alabastrowym profilem, zakończony marmurową kulą. W partii cokołu wprawiona marmurowa płyta w formie leżącego prostokąta z inskrypcją „Oycze wieczny bez skończenia, / Jezu źródło zbawienne, / Duchu dawco pocieszenia, Porusz serca kamienne, / Niechay godnie czołem biią, / W Troycy Bogu iedynemu, / Że dać raczył nam Maryą, / Ku zbawieniu naszemu.” Na trzonie filara inskrypcja „Jerżemu Ogończyk / Dubieckiemu / zmarłemu 1767. / Mateusz Władysław / Dubiecki / Kan(onik) Łucki i Krak(owski) / wdzięczny Syn / 1795. / wieczną pamiątkę / odnawia”. Ponad nią ryty kartusz z pustym polem.
Jerzy Wincenty Dubiecki herbu Ogończyk (zm. 1767) był chorążym wojsk koronnych. Jego małżonką była Zofia z Ostrowskich herbu Nałęcz. Epitafium w kościele w Raciborowicach wystawił mu syn – ksiądz Mateusz Władysław, który w roku powstania dzieła został mianowany kanonikiem katedralnym krakowskim. Typ epitafium w formie kolumny bądź, jak w omawianym przypadku, filara był niezwykle popularny w czwartej ćwierci XVIII wieku i charakterystyczny dla okresu neoklasycyzmu. W pustym kartuszu o wykroju owalu mógł pierwotnie znajdować się portret zmarłego.
Spękania, ubytki mechaniczne. Marmurowy cokół wtórnie pokryty polichromią. Brak portretu zmarłego.
Epitafium Jerzego Dubieckiego (zm. 1767) zostało wystawione w 1795 roku przez jego syna, Mateusza Władysława Dubieckiego. Typ epitafium w formie kolumny bądź, jak w omawianym przypadku, filara był niezwykle popularny w czwartej ćwierci XVIII wieku i charakterystyczny dla okresu neoklasycyzmu. W pustym kartuszu o wykroju owalu mógł pierwotnie znajdować się portret zmarłego.
Paulina Kluz, "Epitafium Jerzego Dubieckiego ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-jerzego-dubieckiego