Rzeźba św. Władysława powstała około 1693-1705 roku w nieznanym warsztacie rzeźbiarskim. Umieszczono ją na prawej bramce ołtarza głównego w kościele w Orawce.
Rzeźba ścięta z tyłu, przedstawiająca św. Władysława. Święty ukazany frontalnie z jabłkiem królewskim w prawej dłoni i toporem w lewej. Twarz podłużna o głęboko osadzonych oczach i krótkim nosie, okolona brodą. Włosy półdługie, falowane. Święty ubrany jest w pełną, srebrną zbroję płytową, niebieską tunikę lamowaną złotem oraz złoty płaszcz spięty klamrą, podbity czerwienią, obficie drapowany w dolnej partii, w górnej zdobiony rautami i kaboszonami, na głowie ma założoną koronę zamkniętą. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała, strój i atrybuty złocone i srebrzone.
Rzeźba nosi cechy formalne bliskie dziełom z XVII wieku. Charakteryzuje ją sztywny układ sylwetki i delikatnie zaznaczony kontrapost. Również drapowanie szat jest statyczne i pozbawione ekspresji, składa się z prostych fałd opadających wzdłuż ciała. Rzeźba przedstawia św. Władysława, który żył w XI wieku, był synem Beli I (króla Węgier) oraz nieznanej z imienia córki Mieszka II. W 1077 roku objął tron węgierski. Słynął ze świątobliwego życia i cieszył się dużą sympatią u poddanych. Jest patronem Węgier. W ikonografii przedstawiany jest w zbroi oraz z insygniami królewskimi. W rzeźbie orawskiej trzyma w ręku topór, co ma symbolizować jego odwagę.
Dobry.
Rzeźba św. Władysława powstała około 1693-1705 roku w nieznanym warsztacie rzeźbiarskim. Umieszczono ją na prawej bramce ołtarza głównego w kościele w Orawce. Nosi cechy formalne bliskie dziełom z XVII wieku. Przedstawia św. Władysława, który żył w XI wieku, był synem Beli I (króla Węgier) oraz nieznanej z imienia córki Mieszka II.
Maria Działo, "Św. Władysław", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-wladyslaw-3