Św. Stanisław
Zdjęcie nr 1: Figura ścięta z tyłu, na cokole. Święty Stanisław został ukazany w pozycji stojącej z głową lekko uniesioną, prawą ręką na wysokości piersi i trzymając pastorał w lewej. Twarz ma pociągłą, brwi wąskie, oczy szeroko otwarte, nos prosty, wąski. Jest ubrany w sutannę, komżę oraz ornat, który spływa w stronę ziemi spokojnymi fałdami oraz stułę i paliusz; na głowie ma infułę. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone.
Zdjęcie nr 2: Figura ścięta z tyłu, na cokole. Święty Stanisław został ukazany w pozycji stojącej z głową lekko uniesioną, prawą ręką na wysokości piersi i trzymając pastorał w lewej. Twarz ma pociągłą, brwi wąskie, oczy szeroko otwarte, nos prosty, wąski. Jest ubrany w sutannę, komżę oraz ornat, który spływa w stronę ziemi spokojnymi fałdami oraz stułę i paliusz; na głowie ma infułę. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone.

Św. Stanisław

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Skawina
Miejscowość
Skawina
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Tagi
rzeźba religijna rzeźba XIX wieku św. Stanisław
Miejsce przechowywania
ołtarz główny
Identyfikator
DZIELO/06666
Kategoria
rzeźba
Ilość
1
Czas powstania
1826 rok
Technika i materiał
drewno, techniki rzeźbiarskie, polichromia, złocenie
Wymiary podstawowe
wysokość – około 1,5 m
Autor noty katalogowej
Agata Felczyńska
Uznanie autorstwa 4.0

Dzieje zabytku

Rzeźba została wykonana do ołtarza w 1826 roku i odnowiona wraz z nim w 1923, 1970, między 1987 i 1991 rokiem oraz ostatni raz w 2012 roku.

Opis

Figura ścięta z tyłu, na cokole. Święty Stanisław został ukazany w pozycji stojącej z głową lekko uniesioną, prawą ręką na wysokości piersi i trzymając pastorał w lewej. Twarz ma pociągłą, brwi wąskie, oczy szeroko otwarte, nos prosty, wąski. Jest ubrany w sutannę, komżę oraz ornat, który spływa w stronę ziemi spokojnymi fałdami oraz stułę i paliusz; na głowie ma infułę. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Stanisław urodził się w Szczepanowie, po latach studiów został biskupem krakowskim, był również gorliwym duszpasterzem. Z powodu konfliktu z Bolesławem Szczodrym został, z polecenia króla, zamordowany w 1079 roku podczas mszy świętej w kościele św. Michała na Skałce. W kościele w Skawinie został ukazany frontalnie, w uproszczony sposób, bez identyfikujących go jednoznacznie atrybutów, jedynie w infule na głowie i trzymając pastorał, które pozwalają ujrzeć w nim jednego z biskupów. Omawiana rzeźba odpowiada umieszczonej po przeciwnej stronie figurze św. Wojciecha, również jednego z najważniejszych świętych patronów Polski. Cechuje ją dobra jakość artystyczna – ma poprawnie odwzorowane proporcje ciała i gesty oraz zindywidualizowane rysy.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Rzeźba została odnowiona wraz z ołtarzem w 1923, 1970, między 1987 i 1991 rokiem oraz ostatni raz w 2012 roku.

Streszczenie

Rzeźba przedstawiająca św. Stanisława powstała w 1826 roku i była wielokrotnie odnawiana. Odpowiada ona umieszczonej po przeciwnej stronie figurze św. Wojciecha. Cechuje ją dobra jakość wykonania – prawidłowo oddano proporcje ciała oraz gesty rąk.

Bibliografia

Janicka-Krzywda Urszula , "Patron – atrybut – symbol", Poznań 1993
Marecki Józef, Rotter Lucyna, "Jak czytać wizerunki świętych. Leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych", Kraków 2013
"Zabytkowe kościoły w gminie Skawina", Skawina 2016
Mardyła Przemysław, "Parafia świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Skawinie. 650 lat historii.", Kraków 2014

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Stanisław św.
Stanisław św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta obwiedziona ramką z kwadratami w narożach. Na środku, poniżej krzyża łacińskiego złocona inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Pamięci / D(okto)ra TOMASZA SWIERZA / LEKARZA MIASTA SKAWINY / LEKARZA SĄDOWEGO KOLEI PAŃSTWOWEJ / ZM(ARŁEGO) W KRAKOWIE D(NIA) 7. KWIETNIA 1888. / W 40(ty)m ROKU ŻYCIA / Wieczny odpoczynek / racz mu dać Panie!”.
płyta nagrobna
Epitafium doktora Tomasza Swierza
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna składająca się z kosza, zaplecka, baldachimu i schodów z balustradą, zawieszona na lewej ścianie prezbiterium. Kosz na planie zbliżonym do prostokąta, o ściankach prostych i wklęsłych z uskokami w narożach, dekorowanymi płycinami z plakietami ornamentalnymi. Na największej płycinie przedstawienie Boga Ojca trzymającego tablice 10 przykazań, pośród obłoków, z trąbiącym aniołem w prawym dolnym narożniku. Kosz zamyka pełne belkowanie z silnie wysuniętym gzymsem. Podstawa kosza z łączących się pośrodku wolut, z pozłacaną szyszką u dołu. Zaplecek w kształcie prostokąta z prostokątną płyciną zamknięta łukiem nadwieszonym, wewnątrz której płaskorzeźbione przedstawienie Chrystusa Dobrego Pasterza. Pole flankują pilastry z płycinami. Baldachim powtarzający plan kosza, z podwieszonym lambrekinem i zwieńczony postumentem utworzonym ze stylizowanych wolut, na którym posadowiono figurę modlącego się anioła w długiej, srebrnej sukni. W podniebiu baldachimu znajduje się rzeźba srebrnej gołębicy Ducha Świętego na tle glorii promienistej. Struktura w kolorze brązowym, płyciny ciemnozielone, detal architektoniczny i ornamenty pozłacane i posrebrzane.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym przedstawiający scenę Ukrzyżowania. W centrum kompozycji ukazany ukrzyżowany Chrystus na tle odległego pejzażu z Jerozolimą. Ciało napięte, ramiona rozciągnięte do boków powyżej wysokości głowy skierowanej delikatnie w lewą stronę. Twarz owalna, delikatna, wzrok skierowany do góry, okolona krótką, jasnobrązową brodą; włosy opadają na plecy. Na głowie korona cierniowa, a wokół niej jasny, jakby świetlisty nimb. Chrystus ma założone wokół bioder białe perizonium przewinięte na prawym biodrze. Krzyż prosty, brązowy, nad głową Chrystusa wisi tabliczka z napisem „JESUS / NAZARENUS / REX / JUDAEORUM”. Tło ciemne, w dolnej części widok Jerozolimy, powyżej której widoczne rozwiane, jasnobrązowe chmury. Kolorystyka obrazu ciemna, duże kontrasty. Kompozycja oprawiona w złoconą ramę dekorowaną ornamentem roślinnym i rocaille’owym na górnej krawędzi, w dolnych narożach oraz po bokach.
obraz
Chrystus na krzyżu
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta obwiedziona ramką z kwadratami w narożach. Na środku, poniżej krzyża łacińskiego złocona, majuskułowa inskrypcja „TU SPOCZYWAJĄ ZWŁOKI / AGNIESZKI z JURYCINSKICH / BIEŃKOWSKIEJ / ZMARŁEJ 2 LISTOPADA 1820 R(OKU) / W 24 ROKU ŻYCIA / POKÓJ JEJ DUSZY”.
płyta nagrobna
Epitafium Agnieszki z Jurycińskich Bieńkowskiej
Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie stojącego prostokąta z kutym napisem „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Agneszcze z Ludwikowskich / Szymaszkowey / Obywatelce tuteyszy świadectwo wie/cznego żalu w dowód przywiązania / wdzięczności ku swey Małżonce / pozostały Mąż Franciszek Xawery / Szymaszek z troygiem Dzieci / ten pomnik położył / Umarła w wieku lat 29. D(n)ia 21. Kwie(tnia) / 1824 R(ok)u. Czytelniku przeszliy za / nią do Boga czułe Westchnienie”.
nagrobek
Epitafium Agnieszki z Ludwikowskich Szymaszkowej
Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie stojącego prostokąta wykonane z czarnego kamienia poświęcone pamięci księdza Jana Ligęzy. Na tablicy poniżej krzyża łacińskiego i napisu „SOLIDARNOŚĆ SERC – SERCU” płaskorzeźbiony portret zmarłego. Na owalnej twarzy z wysokim czołem odznaczają się małe oczy, wąski nos i wydatne usta, między nosem a ustami zaznaczona bruzda. Pod portretem dalsza część napisu „/ PAMIĘCI KSIĘDZA KANONIKA / JANA LIGĘZY / 23. IX. 1930 – 8. VII. 1983 / PROBOSZCZA TEJ PARAFII W LATACH 1975-1983 / POCHOWANEGO W RODZINNYM WAKSMUNDZIE / ŻYCIEM SWOIM I DZIAŁANIEM / UMOCNIŁ NAS W DUCHU / WIARY NADZIEI I MIŁOŚCI / POKÓJ JEGO DUSZY / WDZIĘCZNI PARAFIANIE”.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Jana Ligęzy

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, z drewnianą mensą i kamiennym portatylem. Antenpedium z płyciną w kształcie leżącego prostokąta, ujętą profilowaną, srebrzona ramą, z płaskorzeźbionym, złoconym i srebrzonym przedstawieniem Baranka Paschalnego na tle tarczy słonecznej. Retabulum na wysokim, zdwojonym cokole, o zryzalitowanych, uskokowych bokach, ujęte dwoma parami pilastrów i parą kolumn o kapitelach korynckich i żłobkowanych trzonach, podtrzymujących wyłamujące się ponad nimi, przerwane w partii architrawu i fryzu belkowanie z silnie wysuniętym gzymsem. Zwieńczenie ujęte parą spływów, zamknięte gzymsem w formie nadwieszonego łuku wycinkowego, flankowane fragmentami przerwanego przyczółka. Szczyt w formie promienistej glorii z motywem krzyża pośrodku. Górny cokół retabulum zdobiony motywem przewiązanych wstęgą kampanulli, pośrodku konsolka z polem w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście z monogramem chrystologicznym (XP AΩ). U góry środkowej części retabulum ornamentyka roślinna z motywem rocaille'u. Partie fryzu zdobione motywem rozet, w partii gzymsu ornament kostkowy. Zwieńczenie dekorowane motywem gałązek liściastych, krawędzie spływów ornamentem cekinowym, w górnej partii lambrekin. Całość flankuje para wazonów. Pole środkowe retabulum w formie prostokątnej niszy zamkniętej konchą o wykroju łuku półkolistego nadwieszonego, ujętej profilowaną, złoconą i srebrzoną ramą. Ścianki niszy zdobione grawerowaną dekoracją stylizowanych motywów roślinnych. Wewnątrz rzeźba Najświętszego Serce Jezusa. W zwieńczeniu pole w kształcie stojącego trapezu z wklęsło-wypukłymi bokami, ujęte profilowaną, złoconą i srebrzoną ramą. Wewnątrz obraz ze św. Rozalią. Na fragmentach przerwanego przyczółka para klęczących aniołków. Struktura polichromowana w kolorze ciemnego turkusu. Ołtarz i konsolka retabulum marmoryzowane z odcieniach szarości i brązów. Detal architektoniczny i ornamentyka złocone i srebrzone.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, tynkowany, na kamiennym podmurowaniu, orientowany, jednonawowy. Prezbiterium prostokątne, krótkie, zamknięte trójbocznie, przy południowej ścianie prostokątna zakrystia z piętrem, z prostokątnym aneksem od zachodu. Nawa główna szersza od prezbiterium, na rzucie prostokąta, od zachodu przylega prostokątny przedsionek z wieżą na planie kwadratu. Wnętrze podzielone na cztery prostokątne przęsła i absydę, wydzielone arkadami, z gurtami spływającymi na zwielokrotnione pilastry. Każde przęsło nakryte sklepieniem o zaokrąglonych narożach. Łuk tęczowy półkolisty. W zachodniej części parapet chóru muzycznego wsparty na dwóch filarach i dwóch półfilarach, tworzących trzy arkady. Fasada trójosiowa, z wbudowaną wieżą, ujętą spłaszczonymi spływami zakończonymi cokołami z figurami. Osie wydzielone lizenami, podtrzymującymi profilowany gzyms, pod nim malowany fryz z dekoracją roślinną. Na osi portal w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, ujęty opaską tynkową, zakończoną kluczem. Drzwi drewniane, dwuskrzydłowe. Nad portalem fragment profilowanego gzymsu z daszkiem okapowym. Powyżej, na osi okno w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, w profilowanej opasce tynkowej, ujętej malowaną dekoracją geometryczną. Wieża dwukondygnacyjna, flankowana w narożach lizenami podtrzymującymi profilowany gzyms wieńczący. Na ścianie frontowej dwa okna na każdej kondygnacji, w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, w profilowanej opasce tynkowej, otoczonej malowaną dekoracją geometryczną, zwieńczone tarczą zegarową. Na pozostałych trzech ścianach wieży po jednym analogicznym oknie w drugiej kondygnacji i tarczy zegarowej. Elewacje północna i południowa artykułowane lizenami podtrzymującymi profilowany gzyms, z dekoracyjnym fryzem poniżej. Okna w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, w profilowanej opasce tynkowej z kluczem, ujętej malowaną dekoracją geometryczną: cztery w północnej i trzy w południowej. W zakrystii jedno prostokątne okno od południa i dwa w każdej kondygnacji od wschodu. Nawa główna i prezbiterium nakryte osobnymi dachami dwuspadowymi. Na ich połączeniu wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, zwieńczona hełmem baniastym z krzyżem. Wieża nakryta hełmem baniastym zakończonym kulą z krzyżem. Zakrystia przykryta dachem trójspadowym, a aneks czterospadowym.
kościół
Kościół św. Macieja Apostoła
Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, murowany, trójnawowy, z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, zakrystią od północy i kruchtą od południa. Do naw przylegają kaplice: większa od północy i mniejsza od południa. Dwie kolejne kaplice przylegają do boków wieży. Ściany wnętrza gładkie, pokryte polichromią imitującą podziały i obramienia, dekorację ornamentalną i sceny iluzjonistyczne na stropach, utrzymane w chłodnej biało-niebiesko-różowej tonacji z dodatkiem żółtego. Na stropie prezbiterium scena Zwiastowania, na stropie nawy Zesłania Ducha Świętego. Od zachodu chór muzyczny wsparty na dwóch filarach z balustradą pokrytą polichromią. Prezbiterium i nawa główna nakryte stropami, nad prezbiterium o przekroju spłaszczonej kolebki, nad nawą płaski, z szerokimi fasetami, zakrystia sklepiona kolebkowo, kruchta i kaplice wschodnie krzyżowo. Nawę, prezbiterium i część kaplic doświetlają okna w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym, pozostałe zamknięte łukiem odcinkowym lub kwadratowe. Główne wejście i dwa boczne od zachodu, kolejne do przedsionka od północy i do kruchty od południa. Fasada z wieżą na osi, poprzedzona portykiem wspartym na filarach, z trójkątnym szczytem zwieńczonym krzyżem łacińskim. Fasada jednokondygnacyjna, przechodząca w masyw wieży. Kondygnację przepruwają trzy okna i jest zamknięta gzymsem wyniesionym na środku w łuk. Wieńczący ją trójkątny szczyt wtapia się w kondygnację wieży o gładkich elewacjach przeprutych jedynie niewielkimi oknami i tarczami zegarów. Ostatnia kondygnacja jest ujęta gzymsami i dekorowana fryzem arkadowym, którego arkady wykonano z nietynkowanej cegły. Zwieńczenie rozbudowane składa się z iglicy i ustawionych wokół niej, w narożach małych, dwukondygnacyjnych wieżyczek zamkniętych dachami stożkowymi. Wieżyczki połączono podwójnymi arkadami, których łuki wykonano z nietynkowanej cegły, tak samo jak górne kondygnacje wieżyczek. Elewacje kościoła gładkie, na niskim, kamiennym cokole, od wschodu opięte szkarpami. Prezbiterium i nawę przekrywają osobne dachy dwuspadowe, na kalenicy nawy wieżyczka na sygnaturkę, cztery kaplice i portyk nakrywają dachy trójpołaciowe, zakrystię i nawy boczne pulpitowe. Jedyne zachowane elementy wyposażenia sprzed pożaru w 1815 roku to fragment osiemnastowiecznej polichromii przedstawiającej dwóch aniołów z narzędziami męki i przedmioty nawiązujące do tego wydarzenia oraz gotycki portal do zakrystii wraz z żelaznymi, kutymi drzwiami.
kościół
Kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem, na podwójnym cokole. Mensa prostopadłościenna z antepedium dekorowanym płaskorzeźbionym przedstawieniem baranka Bożego leżącego na księdze i trzymającego krzyż. Na mensie tabernakulum w formie prostopadłościanu na uskokowym cokole. Na ścianie frontowej drzwi w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym dekorowane kielichem z hostią i ujęte wicią roślinną; kondygnację wieńczy belkowanie oraz krucyfiks. Oś nastawy flankują kolumny i opilastrowane filary o kapitelach kompozytowych, ustawionych ukośnie względem lica ołtarza. W polu środkowym zamknięta półkoliście nisza dekorowana krzyżami, wypełniona rzeźbą Najświętszego Serca Jezusa. U spodu symetrycznie liście akantu. Kolumny dźwigają wyłamane belkowanie, przerwane w partii środkowej, na zewnętrznych podporach woluty, na których posadowiono figurki aniołków. Fantazyjne zwieńczenie w formie zbliżonej do stojącego prostokąta, w którym obraz z przedstawieniem widzenia św. Małgorzaty Marii Alacoque ujęty ramą utworzoną z ornamentu rocaille’owego i wstęgi, zwieńczony muszlą. Cokoły podpór dekorowane płycinami, trzony pilastrów ornamentem roślinnym, w partii fryzu rozety. Struktura polichromowana na kolor brązowy, ze złoconą ornamentyką i złoconymi detalami.
ołtarz
Ołtarz przytęczowy prawy Najświętszego Serca Jezusa
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna przedstawiająca Chrystusa, stojącego centralnie, z lewą nogą lekko ugiętą w kolanie. Ręce uniesione, prawa w geście błogosławieństwa, ze znakiem męki, lewa odchyla płaszcz, by ukazać serce oplecione koroną cierniową, z płomieniem, zza którego widać krzyż i na tle glorii. Głowa lekko pochylona, oczy skierowane w dół, nos prosty, usta wąskie. Twarz okala krótki brązowy zarost oraz falowane włosy opadające na ramiona i plecy. Chrystus jest ubrany w białą tunikę z długimi rękawami, odsłaniającą nagie stopy. Na to ma narzucony czerwony płaszcz, który odkrywa jedynie tors, fragmenty rękawów i tuniki przy prawej nodze. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
rzeźba
Najświętsze Serce Jezusa
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem, na podwójnym cokole. Mensa prostopadłościenna z antepedium dekorowanym płaskorzeźbionym przedstawieniem Jezusa rozdającego Komunię Świętą. Tabernakulum złożone z prostopadłościennej, obitej blachą skrzynki z drzwiczkami dekorowanymi literami „A” i „Ω” w górnej części i tablicami Dekalogu i otwartą księgą w dolnej, ujętymi winną latoroślą. Skrzynkę flankują prostopadłościany dekorowane na frontowych ściankach symbolami wiary i narzędziami męki, na których umieszczono klęczące, modlące się anioły. Między nimi ustawiono tron wystawienia w formie kolejnego prostopadłościanu, w którego frontowej ścianie znajduje się nisza wyłożona kratką z rozetami i ujęta dekoracją złożoną z księgi, tablic 10 przykazań i winnej latorośli. Tron wystawienia zwieńczony gzymsem i postaciami dwóch aniołów, które klęczą i pochylają się w modlitewnych gestach. Oś nastawy flankują na przemian dwie pary pilastrów i dwie pary kolumn o kapitelach kompozytowych, ustawionych ukośnie względem lica ołtarza. Pomiędzy nimi znajdują się cztery figury (od lewej): św. Wojciecha, św. Jana Kantego, św. Kazimierza Jagiellończyka i św. Stanisława. W polu środkowym obraz z przedstawieniem świętych patronów Szymona i Judy Tadeusza w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym w profilowanej, złoconej ramie ozdobionej rocaille’em. U spodu dwie ornamentalne ramki z motywem winnego grona z kluczami Piotrowymi po prawej i krzyżem ze stułą i lilią, po lewej. Kolumny dźwigają wyłamane belkowanie, przerwane w partii środkowej. Górną partię belkowania na osiach kolumn wieńczą putta posadowione na wolutach. Cokół dekorowany płycinami z rocaille’em, trzony pilastrów festonami utworzonymi z wstęgi i kiści winnego grona. W partii fryzu płyciny z rozetami. Fantazyjne zwieńczenie w formie zbliżonej do stojącego prostokąta. W nim, na obłoku półpostać błogosławiącego Boga Ojca w trójkątnym nimbie, z jabłkiem królewskim w formie globu zwieńczonego krzyżem w lewej dłoni. Poniżej gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Kondygnacje od zwieńczenia oddziela kartusz utworzony z ornamentu rocaille’owego i wstęgi. Struktura polichromowana na kolor ciemnoniebieski, ze złoconą ornamentyką i złoconymi i srebrzonymi detalami.
ołtarz
Ołtarz główny świętych apostołów Szymona i Judy Tadeusza

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Agata Felczyńska , "Św. Stanisław", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-stanislaw-22

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności