Św. Barbara

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
suski
Gmina
Zembrzyce
Miejscowość
Zembrzyce
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Sucha Beskidzka
Parafia
Narodzenia św. Jana Chrzciciela
Tagi
rzeźba XVII wieku św. Barbara
Miejsce przechowywania
ołtarz boczny północny
Identyfikator
DZIELO/09915
Kategoria
rzeźba
Ilość
1
Czas powstania
około 1666 roku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
drewno, techniki rzeźbiarskie, polichromowanie, złocenie, srebrzenie
Wymiary podstawowe
szerokość – około 20 cm
wysokość – około 75 cm
Autor noty katalogowej
Maria Działo
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Rzeźba św. Barbary powstała około 1666 roku wraz z ołtarzem, który należał do Bractwa Szkaplerza Świętego. Po drugiej stronie nastawy znajduje się figura św. Katarzyny Aleksandryjskiej, w polu głównym obraz Matki Boskiej Szkaplerznej oraz drugi, św. Józefa z małym Jezusem i św. Janem Chrzcicielem, a w zwieńczeniu obraz św. Katarzyny Aleksandryjskiej.

Opis

Rzeźba przedstawiająca św. Barbarę, ustawiona na niskim cokole. Święta ukazana frontalnie w delikatnym kontrapoście, z kielichem z hostią w prawej dłoni oraz lewą ręką ugiętą w łokciu i wyciągniętą przed siebie. Twarz owalna z małymi ustami, długim i szerokim nosem, migdałowymi oczami. Włosy długie, brązowe, opadające falami na plecy. Święta ubrana jest w złotą, długą suknię z długimi rękawami oraz złoty płaszcz, na stopach ma założone buty, a na głowę otwartą koronę. Po jej lewej stronie ustawiona jest miniaturowa, dwukondygnacyjna wieża z prostokątnym otworem drzwiowym i trzema okrągłymi oknami, zamknięta kopułą. Kielich na okrągłej stopie, z trzonem przechodzącym w wąską tuleję, oddzieloną od czary półkolistym talerzykiem, czara w dolnej części zdobiona puklowaniem. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone i srebrzone, detale błękitne (wnętrze korony i monogram na hostii).




Zarys problematyki artystycznej

W dotychczasowych badaniach nad wyposażeniem kościoła św. Jana Chrzciciela w Zembrzycach, wobec braku dokumentów archiwalnych ustalających wykonawców, nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów nastawy ołtarzowej i dekoracji rzeźbiarskiej, ani czasu powstania dzieła. Akta wizytacji z XVII wieku nie przekazują szczegółowych informacji o ołtarzach w kościele w Zembrzycach – wymieniają tylko ich liczbę. Według akt z 1645 roku znajdowały się w nim trzy ołtarze, według akt z 1663 roku pięć, a w dokumentacji z lat 1708-1709 mowa o sześciu ołtarzach, wymienionych wraz z wezwaniami i umieszczonymi w nich wizerunkami. Można przypuszczać, że ołtarz Matki Boskiej Szkaplerznej, a wraz z nim rzeźby św. Barbary i św. Katarzyny Aleksandryjskiej powstały około 1666 roku, kiedy w Zembrzycach zostało założone Bractwo Szkaplerza Świętego. Omawiana rzeźba przedstawia św. Barbarę, dziewicę i męczennicę, patronkę dobrej śmierci, górników, flisaków i artylerzystów, należącą do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli. Święta Barbara wywodziła się z zamożnej, pogańskiej rodziny, dlatego w rzeźbie została ukazana w bogatym, królewskim stroju. Z wiarą chrześcijańską zetknęła się podczas nauki w Nikomedii. Ojciec świętej, usiłując zmusić ją do wyparcia się Chrystusa, zamknął ją w wieży. Według legendy była biczowana, ale mimo to nie wyrzekła się wiary i ostatecznie została ścięta mieczem. Z jej postacią związanych jest wiele legend i zwyczajów ludowych, np. wzywanie św. Barbary w czasie burzy, gdyż piorun miał zabić jej ojca (jako znak kary boskiej) czy też tzw. barbórka – święto górników. Ku czci świętej od połowy XIV wieku zakładane były liczne bractwa. Jedno z największych powstało w średniowieczu przy kościele św. Barbary w Krakowie i było kierowane przez jezuitów, gdzie święta była czczona, zwłaszcza jako patronka konających w okresie wojen i epidemii. Pierwsze przedstawienia Barbary z przypisanymi jej atrybutami, które widzimy w omawianej rzeźbie, pojawiły się w XIV wieku. Kielich z hostią nawiązuje do jednej z legend, według której anioł miał go jej przynieść do wieży. Z kolei wieża z trzema oknami jest związana z legendą o zamknięciu w niej św. Barbary. Trzy okna są symbolem nabożeństwa do Trójcy Świętej.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

W dotychczasowych badaniach nad wyposażeniem kościoła św. Jana Chrzciciela w Zembrzycach, wobec braku dokumentów archiwalnych ustalających wykonawców, nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów nastawy ołtarzowej i dekoracji rzeźbiarskiej. Można przypuszczać, że ołtarz Matki Boskiej Szkaplerznej, a wraz z nim rzeźby św. Barbary i św. Katarzyny Aleksandryjskiej powstały około 1666 roku, kiedy w Zembrzycach zostało założone Bractwo Szkaplerza Świętego. Omawiana rzeźba przedstawia św. Barbarę, dziewicę i męczennicę, patronkę dobrej śmierci, górników, flisaków i artylerzystów, należącą do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli.

Bibliografia

Heumann Stanisław, "Wiadomość o parafii Zembrzyce nad Skawą, w dekanacie Suskim, deycezyi Krakowskiej, pow. Wadowickim w Galicyi położonej, tudzież o kościele zembrzyckim jakoteż o Obrazie Matki Boskiej łaskami tamże słynącym, z dodatkiem pocztu Kapłanów, którzy przy kościele parafialnym w Zembrzycach pracowali, na podstawie metryk, wizyt biskupich, aktów parafialnych i innych źródeł", Kraków 1898
"Dziedzictwo kulturowe Podbabiogórza. Zabytki", Sucha Beskidzka 2014
Wzorek Józef, "Św. Barbara" , [w:] "Encyklopedia katolicka, t. 2" , Lublin 1985 , s. 14-20
Janicka-Krzywda Urszula , "Patron – atrybut – symbol", Poznań 1993
Zieliński Chwalisław, "Sztuka sakralna. Co należy wiedzieć o budowie, urządzeniu, wyposażeniu, ozdobie i konserwacji Domu Bożego. Podręcznik opracowany na podstawie przepisów kościelnych", Poznań 1959

ŹRÓDŁA ARCHIWALNE

Osoby związane z dziełem

Jak cytować?

Maria Działo, "Św. Barbara", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-barbara-6

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności