Ołtarz boczny powstał po wybudowaniu nowego kościoła w 1742 roku, ale przed 1745 rokiem, a więc datą konsekracji widniejącą na jego portatylu. Proste retabulum z desek, pokryte polichromią zostało wymienione w aktach wizytacji z 1748 roku. Ołtarz ten najprawdopodobniej należał do bractwa Najświętszej Marii Panny Pocieszenia, na co wskazuje obraz Niepokalanej w polu głównym z przedstawieniem jego członków. Bractwo zostało ufundowane przez Aleksandra i Katarzynę Miczkowskich w 1668 roku i zatwierdzone dekretem biskupa Jana Małachowskiego z 14 kwietnia 1687. Jak wskazuje napis na przerwanym przyczółku baldachimu ambony, ołtarz został odnowiony w 1841 roku. W późniejszych latach nastawa została podwyższona, a ołtarz ustawiony na dwóch stopniach.
Nastawa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na cokole z wyodrębnionymi po bokach dwoma postumentami. Ołtarz prostopadłościenny z drewnianą mensą, z portatylem. Antepedium z kwiecistej tkaniny, z wyhaftowanym monogramem Marii w centrum, ujęte profilowaną ramą. Nastawa flankowana parą kolumn o skręconych trzonach i kapitelach kompozytowych stojących na tle dwóch par pilastrów o trzonach dekorowanych kampanulami. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, o wklęsłym zarysie, przerwane nad polem środkowym, z fryzem dekorowanym rozetami oraz fragmenty przerwanego, falistego przyczółka ozdobionego kampanulami z parą puttów z wachlarzami. W polu nisza w formie stojącego prostokąta z obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej w profilowanej ramie, flankowana dwiema gablotami z wotami. Nad polem środkowym dwa putta trzymające koronę zamkniętą oraz ryngraf malowany na blasze z przedstawieniem Matki Boskiej Bolesnej. Nastawa flankowana uszami utworzonymi z akantu i wstęgi regencyjnej. Zwieńczenie w formie stojącego prostokąta, o wklęsłych bokach, zamkniętego odcinkiem gzymsu wyłamanym w łuk ostry, ujęte liśćmi palmowymi z wstęgą. Całość zamknięta medalionem z monogramem Marii, w otoku z obłoków i uskrzydlonych główek anielskich, w glorii promienistej. W polu obraz przedstawiający Rodzinę Marii w formie stojącego owalu, w profilowanej ramie. Pole zwieńczenia wypełnione ornamentem roślinnym. Struktura architektoniczna polichromowana w kolorze jasnozielonym, kolumny, ornamentyka i profile złocone i srebrzone.
Nastawa ołtarzowa przedstawia typ aediculowy, czyli prostej jednokondygnacyjnej struktury, ujętej parą podpór, ze zwieńczeniem. Kolumny o kręconych trzonach stosunkowo często występowały w ołtarzach bocznych powstałych około 1700 roku i w pierwszej połowie XVIII wieku (Grabie, Pcim, Łapanów, Łazany). Ołtarze boczne w Stryszowie cechuje duża dekoracyjność dzięki obficie zastosowanej ornamentyce wypełniającej niemal wszystkie pola struktury, mimo stosunkowo ubogiej dekoracji rzeźbiarskiej w postaci wyłącznie dwóch par puttów. Retabula dekorowane są ornamentyką regencyjną o motywach takich jak wstęga czy kampanule, przeplataną z pojawiającym się miejscami akantem. Ornament akantowy występował z końcem XVII i początkiem XVIII wieku (około 1700), regencyjny zaś w okresie regencji Franciszka Orleańskiego (1715-1723) i później, jakkolwiek z powodzeniem stosowano te motywy w latach trzydziestych i czterdziestych XVIII wieku w dekoracji ołtarzy.
Zabrudzenia ołtarza.
Ołtarz boczny powstał po wybudowaniu nowego kościoła w 1742 roku, ale przed 1745 rokiem, a więc datą konsekracji widniejącą na jego portatylu. Najprawdopodobniej należał do bractwa Najświętszej Marii Panny Pocieszenia. Nastawa ołtarzowa przedstawia typ aediculowy, czyli prostej jednokondygnacyjnej struktury, ujętej parą podpór, ze zwieńczeniem.
Paulina Kluz, "Ołtarz boczny", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-153