Dzwonnica została wybudowana najpewniej razem z kościołem po 1742 roku. W aktach wizytacji z 1747 roku została określona jako nowa. W 1843 roku pokryto ją gontem. W 1865 roku dzwonnicę podniesiono ponad poziom gruntu o 12 cali (ok. 30,5 cm), wkopując przy tym w ziemię mur z kamienia głębokości 24 cali (ok. 61 cm). Wymieniono jej trzy przyciesi (podstawa, na której opiera się ściana), dano nowe drewniane podpory i obito ją gontem od zachodniej strony. W 1896 roku zamontowano nowe wiązanie na dzwonnicy i nowe rusztowanie. Podczas działań wojennych w 1914 roku zniszczono dach na dzwonnicy. Zaledwie trzy lata później ówczesny proboszcz Józef Raźny kazał oszalować dzwonnicę (obić deskami) i nakryć ją nowym gontem. Pod koniec 1960 roku „kupiono gont na pokrycie starego dachu na zabytkowej dzwonnicy”.
Dzwonnica drewniana, konstrukcji słupowej, ściany szalowane z listowaniem, więźba dachowa drewniana. Założona na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, na betonowym podmurowaniu, przesłoniętym okapowym daszkiem gontowym. Dach gontowy, czterospadowy, zakończony metalowym szpikulcem. Otwór drzwiowy w ścianie południowej o wykroju stojącego prostokąta zamknięty drzwiami spągowymi. Niewielkie otwory głosowe w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym po dwa na południowej, wschodniej i północnej ścianie. Wnętrze wypełnione elementami konstrukcji.
Kościołom bezwieżowym z zasady towarzyszyły wolnostojące dzwonnice. Podstawowym zadaniem dzwonnicy było pomieszczenie dzwonów, ale często jej przyziemie pełniło również funkcję magazynu, w którym składowano różne przedmioty kościelne, w omawianej dzwonnicy były to głównie feretrony.
Dzwonnica w Grabiu posiada klasyczną dla konstrukcji słupowej formę jednokondygnacyjnej wieży zwężającej się ku górze, nakrytej dachem czterospadowym. W okresie baroku elementami dekoracyjnymi dzwonnic były głównie otwory głosowe, które przyjmowały różne formy, w omawianym dziele znajdują się po dwa na trzech ścianach dzwonnicy.
Dzwonnica była kilkakrotnie remontowana w latach 1843, 1865, 1896, 1917, 1960.
Dzwonnica została wybudowana najpewniej razem z kościołem po 1742 roku. W aktach wizytacji z 1747 roku została określona jako nowa. Kościołom bezwieżowym z zasady towarzyszyły wolnostojące dzwonnice. Budowla w Grabiu posiada klasyczną dla konstrukcji słupowej formę jednokondygnacyjnej wieży zwężającej się ku górze, nakrytej dachem czterospadowym. Podstawowym zadaniem dzwonnicy było pomieszczenie dzwonów, ale często jej przyziemie pełniło również funkcję magazynu.
Paulina Kluz, "Dzwonnica", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/dzwonnica-1