Dwa konfesjonały
Zdjęcie nr 1: Konfesjonał na rzucie prostokąta z wklęsło-wypukłym frontem, lekko wklęsłymi zapleckami o ściankach ujętych spływami wolutowymi. Siedzisko z drzwiczkami lekko wybrzuszonymi, ujęte pilastrami z wybrzuszonym i profilowanym gzymsem oraz półkolistym przyczółkiem z dwiema stykającymi się wolutami.
Zdjęcie nr 2: Konfesjonał na rzucie prostokąta z wklęsło-wypukłym frontem, lekko wklęsłymi zapleckami o ściankach ujętych spływami wolutowymi. Siedzisko z drzwiczkami lekko wybrzuszonymi, ujęte pilastrami z wybrzuszonym i profilowanym gzymsem oraz półkolistym przyczółkiem z dwiema stykającymi się wolutami.
Zdjęcie nr 3: Konfesjonał na rzucie prostokąta z wklęsło-wypukłym frontem, lekko wklęsłymi zapleckami o ściankach ujętych spływami wolutowymi. Siedzisko z drzwiczkami lekko wybrzuszonymi, ujęte pilastrami z wybrzuszonym i profilowanym gzymsem oraz półkolistym przyczółkiem z dwiema stykającymi się wolutami.

Dwa konfesjonały

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
Kraków
Gmina
Kraków
Miejscowość
Kraków
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Klasztor Sióstr Bernardynek
Tagi
Frączkiewicz Antoni
Miejsce przechowywania
kościół
Identyfikator
DZIELO/24835
Kategoria
konfesjonał
Ilość
2
Czas powstania
1730-1732
Autor
Antoni Frączkiewicz
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Kraków
Technika i materiał
drewno cięte, rzeźbione, politurowane
Wymiary podstawowe
szerokość – około 210 cm
wysokość – około 270 cm
głębokość – około 70 cm
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski
Uznanie autorstwa 4.0

Dzieje zabytku

Dwa konfesjonały przeniesione pod koniec XVIII wieku z katedry na Wawelu. Tuzin konfesjonałów do katedry zamówiono u Antoniego Frączkiewicza w latach 1730-1732 dzięki staraniom Jacka Łopackiego. W katedrze zachowały się tylko cztery, pozostałe przeniesiono do kościołów św. Krzyża w Krakowie (dwa), benedyktynów w Tyńcu (dwa) i do kościoła parafialnego w Raciborowicach (dwa).

Opis

Konfesjonał na rzucie prostokąta z wklęsło-wypukłym frontem, lekko wklęsłymi zapleckami o ściankach ujętych spływami wolutowymi. Siedzisko z drzwiczkami lekko wybrzuszonymi, ujęte pilastrami z wybrzuszonym i profilowanym gzymsem oraz półkolistym przyczółkiem z dwiema stykającymi się wolutami.

Zarys problematyki artystycznej

Antoni Frączkiewicz, twórca konfesjonałów w katedrze na Wawelu, częściowo ocalałych w innych kościołach diecezji krakowskiej, zajmował się również wykonywaniem mebli kościelnych i zakrystyjnych. Konfesjonały w kościele Bernardynek w Krakowie prezentują formy późnobarokowe, z efektownym przyczółkiem, liniami wklęsłymi i wypukłymi.

Streszczenie

Konfesjonały w kościele Bernardynek w Krakowie pochodzą z katedry na Wawelu. Wykonał je stolarz i snycerz Antoni Frączkiewicz w latach 1730-1732.

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Nastawa zbudowana na kamiennym, wysokim cokole, lekko wklęsła, ujęta zwielokrotnionymi pilastrami kompozytowymi o kanelowanych trzonach i zewnętrznymi, nieznacznie cofniętymi kolumnami, podtrzymującymi wyłamujące się nad nimi belkowanie. Po bokach karbowane taśmy z motywem liści akantu. W centrum obraz "Przemienienie Pańskie". Nad pilastrami klęczące na obłokach uskrzydlone, adorujące anioły. Zwieńczenie o łukowato wygiętej podstawie i wklęsłych nieznacznie bokach, zwieńczone wyłamanym ku górze gzymsem zakończonym po bokach wolutami. W zwieńczenie wkomponowana okazała gloria promienista, z figurą Boga Ojca siedzącego w chmurach, Gołębicą Ducha Świętego i ukazaną na tle gzymsu postacią Archanioła Michała, ukazanego w zbroi, płaszczu na ramionach i w hełmie na głowie z mieczem w prawej dłoni. Na belkowaniu okazały kartusz ujęty puklowaną wstęgą i zwieńczony muszlą, z malowanym na srebrnym tle napisem: "CHRISTO / TRANSFIGURATO / Hic est Filius meus dilectus / in quo mihi bene complacui / ipsum audite. / Matth: c. 77". Na ścianach prezbiterium, przed ołtarzem, na konsolach dwie figury św. Andrzej i św. Mateusz (?). Nastawa w całości złocona, partiami srebrzona (chmury, skrzydła aniołów, rama zwieńczenia, wstęga regencyjna po bokach), partie cokołu i fryzu z imitacją marmoryzacji.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Figura całopostaciowa, zwrócona frontalnie, w kontrapoście, delikatnie przechylona w prawo, z harfą w rękach wspartą na biodrze. Król Dawid jest ubrany w zbroję łuskową, z krótkimi piórami i płaszcz narzucony na ramiona, opadający na plecy z zawiniętym fragmentem na prawej nodze. Jego twarz jest owalna, nos niewielki, delikatnie zadarty, oczy małe, wpatrzone na wprost, brwi uniesione, usta pełne, rozchylone; okolona krótką brodą. Włosy krótkie, silnie skręcone w poszczególne pasma loków okalających twarz. Tkanina jego ubioru ekspresyjnie drapowana w płynne, miękkie fałdy, miejscami skręcona, z rozwianym fragmentem przy lewym boku. Na głowie Dawida korona otwarta. Pod kolanami zawiązane wstęgi, na stopach widoczne sandały.
rzeźba
Król Dawid
Zdjęcie nr 1: Para figur aniołów na przerwanym przyczółku w układzie przeciwstawnym. Ukazane w pozycji siedzącej, z podkurczoną prawą i wyciągniętymi wzdłuż przyczółka nogami, z pochyloną głową i rozłożonymi rękami. Ich twarze są szczupłe, o wyrazistych rysach, otwartych oczach i ustach. Włosy krótkie, rzeźbione w pojedyncze silnie skręcone, ekspresyjne pukle. Anioły ubrane są w szaty przewiązane przez jedno ramię, odsłaniające tors i fragmenty nóg, modelowane obficie w liczne fałdy i marszczenia. Skrzydła duże, delikatnie rozłożone. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba
Para aniołów
Zdjęcie nr 1: Figura zwrócona frontalnie, w wykroku, z wypchniętym lewym biodrem, obie ręce wyciągnięte w geście w przeciwną stronę, głowa skierowana w prawo, rzeźba w płynnym ruchu. Twarz owalna, o pełnych policzkach i delikatnych rysach. Nos niewielki, lekko zadarty, oczy małe wpatrzone na wprost, usta niewielki, pełne, rozchylone. Włosy krótkie, rzeźbione w pojedyncze, silnie skręcone pukle, ekspresyjnie rozwiane. Anioł jest ubrany w szatę sięgającą kolan, przewiązaną diagonalnie przez prawe ramię i oplatającą postać wokół z silnie drapowanym fragmentem zawijającym się na ramieniu oraz w partii nóg i marszczonym w obrębie torsu. Skrzydła duże, delikatnie rozchylone. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty złocone. Figura drugiego anioła zwrócona frontalnie, w kontrapoście i wykroku, o esowato wygiętej sylwetce, głowa skierowana w lewo, delikatnie uniesiona. Lewa ręka złożona na piersi, prawa ugięta, wyciągnięta przed siebie w geście. Twarz owalna, młodzieńcza o delikatnych rysach, niewielki, lekko zadarty nos, oczy małe zwrócone ku górze, usta niewielkie o pełnych wargach. Włosy półdługie, głęboko rzeźbione w pojedyncze, wijące się pasma, ekspresyjnie poruszone, opadające na kark. Anioł jest ubrany w marszczoną tunikę, ściśle przylegającą do ciała, odsłaniającą tors i nogi oraz płaszcz przewiązany przez lewe ramię, z fragmentem podtrzymywanym dłonią na piersi, dalej otaczający postać, opadający na tył, z zawiniętą z przodu postaci partią materiału. Tkanina miękko rzeźbiona w grube, ekspresyjnie kształtowane fałdy, płynnie otaczająca postać z wywiniętym fragmentem na prawym boku. Skrzydła duże, złożone. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba
Dwa anioły
Zdjęcie nr 1: Nastawa architektoniczna, jednokondygnacyjna z glorią, jednoosiowa z bramkami, ustawiona na dwustrefowym cokole, na planie półowalu. Ołtarz kamienny, prostopadłościenny, z wcięciami na bocznych ściankach, zakończony profilowanym gzymsem; mensa kamienna. Na ściance frontowej namalowana scena Ostatniej Wieczerzy. Na ołtarzu ustawione drewniane tabernakulum obite blachą, w formie prostopadłościanu o wypukłych bokach, w narożach ujętego pilastrami o kanelowanych trzonach, dźwigającymi profilowany gzyms. Drzwiczki dwuskrzydłowe, w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęty ramą z przedstawieniem baranka stojącego na ołtarzu, z którego piersi wypływa krew do kielicha; w górnej części monogram IHS. Nastawa ujęta dwiema parami filarów ustawionych pod kątem, o kanelowanych trzonach, dekorowanych kampanulami, podtrzymujących pełne belkowanie wyłamane na ich osi, z silnie wysuniętym gzymsem. Fryz zdobiony ornamentem roślinnym, w jego centrum kartusz z napisem „SANCTVS”. Na belkowaniu fragmenty zdwojonego, półkolistego przyczółka, z siedzącymi puttami. Pole główne wypełnione wnęką w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęta profilowaną ramą, z obrazem Narodzenia Najświętszej Marii Panny. W przyłuczach dekoracja roślinna. Nastawa flankowana uszami utworzonymi z karbowanej wstęgi i ornamentu roślinnego. W miejscu zwieńczenia gołębica Ducha Świętego w otoku z obłoków i uskrzydlonych główek anielskich, w glorii promienistej. Bramki z drzwiczkami w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach ze ślimacznicami, ujęte grubą opaską, zwieńczone kluczem z herbem Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz fragmentem profilowanego gzymsu, który stanowi podstawę dla figur św. Anny i św. Joachima. Herb lewej bramki z syglami „M[atthaeus] F[ranciscus] K[alewski] / D[ecanus] S[antae] A[nnae] / C[uratus] Z[elenensis]”, herb prawej bramki z inskrypcją „A[NNO] D[OMINI] / 17/28”. Struktura w całości złocona, detale glorii srebrzone. Na odwrocie nastawy inskrypcja: „ODNOWIONO OŁTARZ ZA STARANIEM / KS(IĘDZA) JANA MICHALIKA. R(OKU) 1902.”
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Konfesjonał ustawiony na jednostopniowym podwyższeniu, ujęty po bokach ściankami zakończonymi spływami wolutowymi oraz pilastrami o kanelowanych trzonach i prostych kapitelach. Przedpiersie o linii wypukłej dekorowane prostokątną płyciną ujętą zdwojonymi pilastrami i zwieńczone profilowanym gzymsem. Siedzisko z pilastrami po bokach podtrzymującymi łukowato wygięty w osi, profilowany architraw, na którym zwieńczenie o wklęsłych bokach zakończone profilowanym gzymsem o wolutowych zakończeniach. Zaplecek gładki. Struktura malowana w kolorze brązowym.
konfesjonał
Konfesjonał

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Antoni Frączkiewicz

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Jest to ambona wisząca, przyścienna, z wejściem od prawej strony. Balustrada na planie półkola, ustawiona na profilowanym cokole, zamknięta silnie wysuniętym gzymsem podtrzymywanym przez pilaster. Ścianka dekorowana płycinami w kształcie leżącego prostokąta po lewej stronie oraz w kształcie stojącego prostokąta po prawej, ozdobione rzeźbionym rocaille’m w polu; schody wąskie, jednobiegowe, połączone ze stojącymi w prezbiterium drewnianymi stallami. Kosz w kształcie serca, wybrzuszonego w górnej części. U spodu podwieszony anioł z rękami wyciągniętymi do góry i ugiętymi w kolanach nogami, w pasie przewiązany złotą tkaniną, silnie drapowaną. W górnej części kosza, pośrodku, uskrzydlona główka aniołka, skierowana na wprost. Twarz owalna o pulchnych policzkach, z wyraźnie zaznaczonym podbródkiem, usta delikatnie otwarte, nos spiczasty, oczy skierowane ku górze; włosy średniej długości, ciemnobrązowe z loczkiem na czubku głowy. Powierzchnia kosza pokryta płaskorzeźbioną dekoracją rocaille’ową. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta, flankowany dwoma pilastrami, podtrzymującymi przerywany, odwrócony, wolutowy przyczółek. W polu wpisany duży, łaciński krzyż o rozszerzających się ramionach, wysunięty poza boki zaplecka. Pilastry od wewnątrz zdobione są pasem gęstej dekoracji rocaille’owej. Nad amboną zawieszona jest gołębica Ducha Świętego na tle promienistej glorii, utworzonej z wiązek promieni o nierównej długości. Na promieniach umieszczone są cztery uskrzydlone główki aniołków. Struktura srebrzona, dekoracja ornamentalna złocona.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Rzeźba niemal pełnoplastyczna, ścięta. Stoi na konsoli małżowinowo chrząstkowej w lekkim kontrapoście z ciężarem ciała opartym na lewej nodze, ukazana jest frontalnie z wysuniętymi do przodu rękami ugiętymi w łokciach na wysokości pasa i głową przechyloną w prawo. Owalna, wydłużona twarz o pełnych policzkach, długim nosie, wąskich ustach i szeroko otwartych oczach, włosy krótkie faliste, rozwiane, zakrywające uszy. Rzeźba ubrana jest w tunikę z podwiniętymi rękawami, przepasaną na biodrze, odsłaniającą prawe udo i część lewej łydki oraz zarzucony na lewe ramię płaszcz z połą zarzuconą na prawe udo. Szaty modelowane ostrymi krawędziami, z podwiniętą dolną częścią płaszcza.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Forma niemal pełnoplastyczna i ścięta. Rzeźba stoi na konsoli małżowinowo chrząstkowej w lekkim kontrapoście z ciężarem ciała opartym na prawej nodze, ukazana jest frontalnie z wysuniętymi do przodu rękami, prawa uniesiona na wysokości głowy i znacznie odsunięta od tułowia, lewa lekko ugięta w łokciu na wysokości pasa. Głowa przechylona w lewo. Okrągła twarz o pełnych policzkach i małym podbródku, długim nosie, wąskich, drobnych ustach i szeroko otwartych oczach, włosy krótkie faliste, rozwiane, nieznacznie odkrywające uszy. Rzeźba ubrana jest w tunikę z podwiniętymi rękawami, przepasaną na biodrze, odsłaniającą lewe udo oraz w zarzucony na lewe ramię płaszcz z połą zarzuconą na prawe udo. Szaty modelowane ostrymi krawędziami, z podwiniętą dolną częścią płaszcza.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz
Adoracja Dzieciątka
Zdjęcie nr 1: Obrazy w kształcie leżącego prostokąta przedstawiają procesję aniołów w trzech szeregach. Postacie w typie smukłych młodzieńców, ubranych w długie suknie w kolorze czerwonym, zielonym i niebieski, przepasane na biodrach, ze złotymi nimbami wokół głów i długimi białymi skrzydłami. Anioły w pierwszym rzędzie trzymają kadzielnice, w dalszych grają na różnych instrumentach: fletach, harfach, cytrze i cymbałach. Kompozycję obiega barwna, szeroka bordiura z różnych kwiatów.
obraz
Adorujące anioły
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem w formie jednobiegowych schodów. Kosz na planie ściętego ośmioboku, z podwieszeniem w formie spłaszczonego, ośmiobocznego wałka, zakończonego szyszką. Kosz na wysokim cokole, ścianki wydzielone pilastrami dekorowanymi muszlami i zwisami kwiatowymi, dźwigającymi pełne belkowanie z silnie wysuniętym gzymsem tworzącym parapet, dekorowanym ornamentem roślinnym. W polu ścianek nisze z konchami i figurami czterech ewangelistów, stojącymi na wspornikach. Balustrada schodów pełna, dekorowana płycinami wypełnionymi akantem, zakończona filarem z wazonem. Zaplecek zakończony gzymsem, ujęty uszami utworzonymi z suchego akantu. W polu płycina w formie stojącego prostokąta o wklęsłych narożach, w niej nisza z konchą, na tle której na wsporniku ustawiona figura Chrystusa. Baldachim na planie ściętego ośmioboku, w formie belkowania, wyłamanego na narożach. Na nim, na niskiej podstawie osiem kabłąków dekorowanych cokolikami z wazonami, podtrzymujących spłaszczoną kulę, na której stoi figura anioła z banderolą z napisem „KTO WAS SŁUCHA MNIE SŁUCHA”. Na podniebieniu baldachimu rzeźba gołębicy Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze zielonym, ze złoconymi profilami i ornamentyką. Figura anioła ukazana frontalnie, w kontrapoście, z głową skierowaną w lewo, obiema rękami trzyma banderolę. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych oczach, dużym nosie i rozchylonych ustach, okoloną krótkimi, kręconymi, rozwianymi włosami. Anioł ubrany jest w długą, silnie drapowaną, złoconą tunikę, przepasaną w talii, odsłaniającą prawe ramię oraz obie nogi. Skrzydła ma złożone po bokach postaci. Figura Chrystusa ukazana frontalnie, w kontrapoście, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma jabłko królewskie. Twarz ma szczupłą, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązową brodą i włosami sięgającymi ramion. Chrystus ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o czerwonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię. Figura św. Jana ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, prawą rękę wyciąga do przodu, lewą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązowymi włosami sięgającymi ramion. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o czerwonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię, zawieszony na taśmie z przodu postaci. Figura św. Łukasza ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, prawą rękę unosi na tle piersi, lewą podtrzymuje otwartą księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną brązową długą brodą i krótkimi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o zielonej podszewce, przerzucony diagonalnie przez lewe ramię. Przy prawej nodze świętego głowa wołu. Figura św. Marka ukazana frontalnie, w kontrapoście, przechylona w lewo, z głową zwróconą w lewo, prawą rękę wyciąga w bok, lewą przytrzymuje przy boku księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną gęstą, brązową brodą i krótkimi, kręconymi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii oraz złocony płaszcz o jasnozielonej podszewce, zarzucony na ramiona i zawiązany z przodu. Przy lewej nodze postaci głowa lwa. Figura św. Mateusza ukazana frontalnie, w kontrapoście, lewą rękę wyciąga w bok, prawą przytrzymuje przy boku księgę. Twarz ma owalną, o migdałowatych oczach, dużym nosie i wąskich ustach, okoloną długą, brązową brodą i krótkimi włosami. Święty ubrany jest w przylegającą do ciała, złoconą tunikę, przepasaną w talii szarfą oraz złocony płaszcz o zielonej podszewce, zarzucony na ramiona i opadający po bokach. Przed świętym figurka aniołka trzymającego miskę.
ambona
Ambona

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Antyambona złączona z chrzcielnicą. Stopa chrzcielnicy na planie kwadratu, profilowana. Trzon czteroboczny, zwężający się ku górze, w narożach od frontu ujęty listwami. Czara w formie odwróconego, ściętego stożka, z wywiniętą krawędzią. Od spodu opięta pierścieniem i silnie uproszczonym, stylizowanym, żłobkowanym lambrekinem. Pokrywa w formie profilowanego, ściętego stożka, zwieńczonego akantem i szyszką. We wnętrzu czary miedziana misa oraz fragment drewnianej pokrywy z rozetą. Antyambona przyścienna, o wklęsłym licu, na cokole, ujęta filarami podtrzymującymi profilowany gzyms, dekorowanymi płycinami. Pośrodku wspornik w formie wybrzuszonego stożka, o ściętym wierzchołku z grupą rzeźbiarską Chrzest Chrystusa. Powyżej zaplecek ujęty pilastrami, dźwigającymi spływ wolutowe; po bokach udrapowana tkanina. W polu środkowym płycina z rzeźbioną gołębicą Ducha Świętego na tle glorii promienistej. Baldachim na planie odcinka koła, z wyłamującym się gzymsem, dekorowany podwieszonym lambrekinem, zwężający się ku górze, zakończony rokokowym wazonem płomienistym. Struktura marmoryzowana w kolorze jasnoniebieskim, cokół, gzyms i profile jasnoróżowe, dekoracja złocona i srebrzona.
chrzcielnica
Chrzcielnica, antyambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego owalu. W jego centrum znajduje się przedstawienie św. Jana Nepomucena w całej postaci, zwróconego w trzech czwartych w prawą stronę, w kontrapoście. Święty w prawej, uniesionej na wysokość barku ręce trzyma krzyż, a w lewej, opuszczonej wzdłuż boku, liść palmy. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi ku górze, okoloną gęstą, rozdwajającą się brodą oraz krótkimi, kręconymi włosami. Ubrany jest w strój kanonika: czarną sutannę, białą komżę lamowaną koronką oraz almucję zapiętą na piersi, na głowie ma czarny biret. Święty ukazany jest na tle pejzażu, z zachmurzonym niebem, rozjaśnionym wokół jego głowy. W lewej części obrazu, w głębi, przedstawiono most z grupą ludzi, którzy wrzucają świętego do rzeki. Obraz ujęty jest pozłoconą, drewnianą ramą w formie wieńca laurowego oraz wolutowo skręconych, ażurowych liści suchego akantu, dekorowaną po bokach zwisami z kampanul.
obraz
Zwieńczenie ołtarza z obrazem św. Jana Nepomucena
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym, ujęty profilowaną, srebrzoną ramą. Przedstawienie Chrystusa w półpostaci, zwróconego w trzech czwartych w prawo z lewą skierowaną w lewo, z rękami skrzyżowanymi na wysokości pasa, w których trzyma gałązkę trzciny. Twarz podłużna o wyrazistych, pociągłych rysach, z krótkim, brązowym zarostem. Włosy długie, falowane, opadające na plecy i ramiona. Kolorystyka ciała w odcieniu bladosinym. Na głowie cierniowa korona. Na czole, szyi, ramionach i klatce piersiowej drobne krople krwi. Biodra przewiązane białym perizonium, plecy osłonięte ciemnoczerwonym płaszczem związanym na klatce piersiowej, przewieszonym przez prawą rękę. Skrzyżowane ręce związane sznurem w nadgarstkach. Tło ciemnobrązowe, wokół głowy świetlisty nimb. Kolorystyka o delikatnym nasyceniu, w stonowanej tonacji.
obraz
Ecce Homo
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami o dolnej krawędzi półkoliście wyciętej, przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki, z głową delikatnie uniesioną ku górze. Ma szeroką twarz, z krótkim zarostem, z dużymi oczami ze wzrokiem skierowanym na Chrystusa. Ubrany jest w habit franciszkański. W górnej części obrazu, po lewej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie o falistym przebiegu tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokiej skale ułożone są: otwarta księga z napisem „Regula et / vita / Fratrum / Minorum / haec / est / observare / sanctum / Evangelium / D(omi)ni Nostri / Jesv Christi” oraz krzyż. Przed skałą siedzi baranek. Po prawej stronie obrazu widać zakonnika siedzącego na obłokach, który przypatruje się scenie stygmatyzacji, ukazanego z prawą ręką wyciągniętą do przodu, a w lewej trzymający zamkniętą księgą. W górnej części obrazu ukazano pochmurne niebo. W prawym dolnym rogu kompozycji znajduje się słabo czytelna data „ A[NNO] D[OMINI] 1730”. Rama drewniana, profilowana i złocona.
obraz
Stygmatyzacja św. Franciszka z Asyżu

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Rzeźby drążone, ścięte z tyłu. Figury aniołów zwrócone frontalnie, unoszące się z ugiętymi swobodnie nogami; o rozpostartych skrzydłach. Anioł po lewej stronie z wniesionymi do góry rękami. Ma podłużną, pełną twarz o młodzieńczych rysach, półdługich, kręconych włosach. Biodra przepasane sięgającą łydek, drapowaną, ekspresyjnie rozwianą tkaniną, podwiązaną na lewym ramieniu wstążką. Anioł z prawej strony z głową przechyloną na lewe ramię, prawą ręką uniesioną do góry i lewą wyciągniętą przed siebie. Ma podobną twarz o na wpół przymkniętych oczach; włosy półdługie, falowane. Ubrany w szatę odsłaniającą lewe ramię, przepasaną w talii oraz płaszcz opasujący biodra. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty i skrzydła złocone.
rzeźba

Dwa anioły

Zdjęcie nr 1: Rzeźby wolnostojące, ścięte z tyłu, drążone; ustawione na zdwojonych, niskich cokołach, stojących na czterech płaskich nóżkach. Figury ustawione w kontrapoście o ożywionych pozach z rękami uniesionymi do góry. Twarze młodzieńcze o spokojnych, podobnych rysach; włosy średniej długości, falowane, zasłaniające uszy. Figury ubrane w złote szaty, mocno drapowane, odsłaniające jedno ramię. Polichromia ciała naturalistyczna, szaty i skrzydła złocone.
rzeźba

Dwa anioły

Zdjęcie nr 1: Dwa obrazy aniołów malowane olejno na płótnie, naciągniętym na blejtram w kształcie postaci. Anioły ukazane w pozycji klęczącej, zwrócone do wewnątrz, z pochylonymi głowami. Lewy anioł z dłońmi złożonymi na piersi, prawy z dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarze mają owalne, o dużych zamkniętych oczach, lekko garbatych nosach i małych, pełnych ustach, okolone jasnobrązowymi włosami zaczesanymi na tył głowy. Wokół głów mają nimby. Anioły ubrane są w białe, długie szaty spodnie oraz luźne, ciemnoniebieskie szaty wierzchnie, ze złoconymi lamówkami i czerwonymi podszewkami, sięgające kolan. Anioły mają duże, złożone skrzydła.
obraz

Dwa adorujące anioły (dekoracja Grobu Bożego)

Zdjęcie nr 1: Obie rzeźby są ścięte z tyłu i głęboko drążone. Figury zwrócone są frontalnie z głowami skierowanymi w stronę ołtarza, stoją w kontrapoście. Anioł na lewej bramce unosi prawą rękę w górę, lewą opuszcza w dół. Anioł z prawej bramki prawą rękę kładzie na piersi, lewa zaś jest ugięta i i uniesiona. Anioły mają pociągłe twarze o uwypuklonych brodach, prostych, dużych nosach i szerokich nozdrzach, oczach o łukowatych górnych powiekach i półkolistych łukach brwiowych, pełnych ustach z wydrążonymi kącikami. Włosy opadające na plecy rzeźbione są w grube, falowane i zmierzwione pukle. Postacie ubrane są w tuniki przepasane w talii, przykrywające jedno ramię szerokim rękawem, odsłaniające część torsu i drugą rękę oraz w płaszcze zawinięte w partii ud. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna, szaty pozłacane.
rzeźba

Dwa anioły

Zdjęcie nr 1: Rzeźby pełne, przedstawiające anioły. Figury ustawione frontalnie, z jedną nogą wysuniętą do przodu, jedną ręką wyciągniętą w górę, a drugą wskazującą na tabernakulum. Twarze owalne, młodzieńcze, małe i lekko rozchylone usta, nosy długie, włosy średniej długości i jasne, opadające na ramiona. Anioły ubrane są w suknię spodnią, odsłaniającą jedną nogę oraz szatę wierzchnią, przewiązaną w pasie. Skrzydła mają rozłożone. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, skrzydła i detale złocone.
rzeźba

Dwa anioły

Zdjęcie nr 1: Rzeźby ścięte z tyłu, ukazujące dwa putta z girlandami w dłoniach, ustawione przeciwstawnie. Aniołki ukazane w pozycji półsiedzącej, z jedną ręką uniesioną wysoko do góry, w której trzymają girlandy z róż, drugą je podtrzymują. Twarze pełne o dużych ustach, małych i zadartych noskach, dużych oczach. Włosy średniej długości, jasne, zawinięte w pokaźne loki, zasłaniające uszy. Przez biodra są przepasane złotą tkaniną. Skrzydełka srebrzone, rozpostarte na boki. Partie ciała polichromowane naturalistycznie, tkanina i atrybuty złocone, skrzydła srebrzone.
rzeźba

Dwa anioły

Jak cytować?

Józef Skrabski, "Dwa konfesjonały", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/dwa-konfesjonaly-2

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności