Konfesjonał

Dzieje zabytku

Dzieje zabytku nie są znane.

Opis

Drewniany konfesjonał ustawiony na jednostopniowym podwyższeniu na rzucie półkolistym. Drzwiczki wypukłe, dekorowane u góry przestylizowanym lambrekinem. Boki ujęte spływami wolutowymi. Zaplecek zamknięty dwiema przeciwstawnie ustawionymi wolutami. Struktura marmoryzowana na kolor niebieski z beżowymi elementami.

Zarys problematyki artystycznej

Konfesjonał (od „confessione” – spowiedź) jest obowiązkowym elementem wyposażenia kościoła. Umożliwia spowiedź, która polega na bezpośrednim wyznaniu grzechów spowiednikowi. Został wprowadzony w drugiej połowie XVI wieku, po soborze trydenckim (1545-1563). Konfesjonał to wykonane z drewna krzesło obudowane ze wszystkich stron, z przodu często jedynie do połowy wysokości. Do ścian bocznych przylegają klęczniki dla wiernych, którzy spowiadają się przez otwory osłonięte kratą. Konfesjonały ustawia się w nawie kościoła lub w kaplicy tak, by nie zasłaniały widoku na pozostałe wyposażenie kościoła, nigdy w prezbiterium, ani w osobnym budynku. Jako część wyposażenia wnętrza, konfesjonał jest często stylowo dopasowany do ołtarzy, ambony lub elementów wystroju. Konstruowany i dekorowany jest zgodnie z obowiązującą modą. Lachowicki konfesjonał powstał w drugiej połowie XVIII wieku i cechują go formy barokowe, o czym świadczą wypukłe drzwiczki dekorowane stylizowanym lambrekinem i woluty nadające zwieńczeniu zaplecka wklęsło-wypukłą linię.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Konfesjonał został wykonany z drewna, powstał pod koniec XVIII wieku i reprezentuje styl późnobarokowy ujawniający się w wypukłych drzwiczkach, dekoracji lambrekinem oraz wklęsło-wypukłej linii zaplecka.

Bibliografia