Dwa konfesjonały

Dzieje zabytku

Konfesjonał powstał około połowy XVIII wieku.

Opis

Usytuowany w nawie głównej, przy ścianie zachodniej pod chórem muzycznym. Konfesjonał o podstawie na planie zakończonym z jednej strony (od ściany) linią prostą, a z drugiej łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem. Drzwi zamykające wejście do siedziska księdza wypukłe, ujęte kanelowanymi lizenami, na profilowanej bazie. Pośrodku drzwi profilowana rama w kształcie stojącego prostokąta. Boczne, występujące ku górze ścianki ograniczające siedzisko zwieńczone fantazyjnymi łukami wklęsło-wypukłymi zakończonymi ślimacznicami. Ściana zaplecka zwieńczona dwiema stykającymi się wolutami. Boczne partie konfesjonału, po bokach siedziska księdza, ograniczone są od strony muru kościoła pionowymi ściankami i zakończonymi wolutami. U dołu tych partii konfesjonału stopnie-klęczniki. W ściankach flankujących z boków siedzisko księdza prześwity z grubą kratą, w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem nadwieszonym, ujęte w profilowaną ramę.

Zarys problematyki artystycznej

Zespół dwóch konfesjonałów późnobarokowych z połowy XVIII wieku. Konstrukcja konfesjonału nawiązuje do stylu epoki, zarówno w partii podstawy o charakterystycznym dla baroku łuku wklęsło-wypukłym, jak i w partii zwieńczenia bogato dekorowanego ślimacznicami i wolutami. Nazwa konfesjonał wywodzi się od łacińskiego słowa „confiteri”, tzn. „wyznawać, spowiadać się”. Obecna forma konfesjonału, z kratą w części bocznej została rozpowszechniona po soborze trydenckim dzięki staraniom Karola Boromeusza.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dostateczny, liczne ubytki warstwy malarskiej, uszkodzenia mechaniczne.

Streszczenie

Konfesjonały z około połowy XVIII wieku usytuowane przy ścianie zachodniej, pod chórem. W kształcie i dekoracji posiadają jednoznaczne cechy barokowe.

Bibliografia