Konfesjonał o fantazyjnie wyciętej podstawie. Siedzisko ustawione na niskim cokole z drzwiczkami lekko wybrzuszonymi, ujętymi po bokach pilastrami, zdobionymi prostokątną płyciną i zamkniętymi profilowanym gzymsem. Powyżej pilastry zdobione kanelowaniem, zwieńczone wydatnymi, profilowanymi i ustawionymi pod kątem impostami. Przyczółek półkolisty, silnie profilowany. Ścianki zaplecka szerokie, zdobione wydłużonymi wolutami. W ściankach flankujących z boków siedzisko księdza prześwity z kratą.
Zespół dwóch konfesjonałów wykonanych w XVIII wieku, prezentujących formy późnobarokowe z efektownym przyczółkiem. Konstrukcja konfesjonału nawiązuje do stylu epoki, zarówno w partii podstawy o charakterystycznym dla baroku łuku wklęsło-wypukłym, jak i w partii zwieńczenia ścianek zaplecka dekorowanych wolutami. Nazwa konfesjonał wywodzi się od łacińskiego słowa „confiteri”, tzn. „wyznawać, spowiadać się”. Obecna forma konfesjonału, z kratą w części bocznej, została rozpowszechniona po soborze trydenckim dzięki staraniom św. Karola Boromeusza.
Dobry.
Dwa konfesjonały wykonane w XVIII wieku, usytuowane przy ścianie zachodniej pod chórem o dekoracji typowej dla czasów późnego baroku.
Maria Działo, "Dwa konfesjonały", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/dwa-konfesjonaly-4